Προβολή άρθρων κατά ημερομηνία: Κυριακή, 26 Σεπτεμβρίου 2021

Το κείμενο που έγραψε ο Αλέξης Τσίπρας στη γερμανική «Die Zeit» με αφορμή την απόσυρση της Μέρκελ από τη γερμανική Καγκελαρία, σχολίασε ο γραμματέας του ΜέΡΑ25 και πρώην ΥΠΟΙΚ επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ, Γιάνης Βαρουφάκης –

Σφοδρή προσωπική επίθεση στον Αλέξη Τσίπρα εξαπολύει ο Γιάνης Βαρουφάκης υποστηρίζοντας πως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει μεταβεί στο τελευταίο σκαλοπάτι της συνθηκολόγησης και έχει πλήρως προσχωρήσει στο δόγμα «Γερούν γερά».

Ο γενικός γραμματέας του ΜεΡΑ25 σε ανοικτή επιστολή προς τον κ Τσίπρα σχολιάζει το πρόσφατο άρθρο του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης για την αποχώρηση της Άνγκελα Μέρκελ, υπογραμμίζοντας μεταξύ άλλων:

«Με το άρθρο σου στην Die Zeit αποκήρυξες, έμμεσα αλλά σαφέστατα, όχι μόνο τη ρήξη αλλά και την λαϊκή εντολή που ζητήσαμε και πήραμε ως αντίθετη (άκουσον άκουσον!) με την… ειρήνη στην Ευρώπη. Κρίμα», για να προσθέσει,

«Με αυτή τη δήλωση μετανοίας σου -και μάλιστα σε γερμανικό μέσο ενημέρωσης- κατέβηκες το τελευταίο σκαλί της συνθηκολόγησής σου. Ουσιαστικά απαρνείσαι τη λαϊκή εντολή του Γενάρη του 2015. Δεν σου αρκούσε το ότι έχεις από πολλού χαρακτηρίσει ”αυταπάτη” την ρήξη για την οποία είχαμε εκλεγεί;»

Παράλληλα, ο κ Βαρουφάκης ξεκαθαρίζει πως δεν υπάρχει κανένα περιθώριο «προοδευτικής» συνεργασίας με τη σημερινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Η επιστολή  Βαρουφάκη εχει ως εξής: 

«Αγαπητέ Αλέξη…»:

Θα θυμάσαι, φαντάζομαι, εκείνες τις μέρες στα τέλη του Γενάρη του 2015, όταν προετοιμαζόμασταν πυρετωδώς για το πρώτο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο εσύ, το πρώτο Eurogroup εγώ. Θα θυμάσαι την κοινή γραμμή που αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε: Να επιχειρηματολογήσουμε πως, ως ΕΕ, καλούμασταν να εξισορροπήσουμε, από τη μία, το αποτυχημένο Μνημόνιο και, από την άλλη, την νωπή λαϊκή εντολή μας. Θα τους λέγαμε ότι, στην πραγματικότητα, δεν υπήρχε σύγκρουση μεταξύ της λαϊκής εντολής μας και των συμφερόντων της Ευρώπης. Θα τους αποδεικνύαμε γιατί το ελληνικό Μνημόνιο, το οποίο εμπνεύστηκε και επέβαλε βίαια η κυβέρνηση της κας Μέρκελ, όχι μόνο προκάλεσε ανθρωπιστική κρίση στη χώρα μας αλλά και έγινε η βάση όλων των πολιτικών λιτότητας στην υπόλοιπη Ευρωζώνη που πλήγωσαν βαθιά την Ευρώπη. Πράγματι, αυτά ακριβώς τους είπαμε – και σωστά.

Προχθές διάβασα το άρθρο σου στην γερμανική Die Zeit σε αφιέρωμα με την ευκαιρία της αποχώρησης της Άγκελα Μέρκελ από την Καγκελαρία. Σε αυτό αναθεωρείς το ζητούμενο της πρώτης σου κυβέρνησης ανασκευάζοντας τον κοινό μας στόχο της εξισορρόπησης του Μνημονίου με την λαϊκή μας εντολή ως εξής:

«Σε αυτή την κρίση έπρεπε να πετύχουμε ισορροπία μεταξύ της πολιτικής εντολής που λάβαμε μέσω των εκλογών και της κοινής δέσμευσης να εγγυηθούμε ειρήνη για τους λαούς της Ευρώπης.»

Εκεί, δηλαδή, που είχαμε ταχθεί στην υπέρβαση του δίπολου «λαϊκή εντολή», από τη μία, και «καταστροφικό Μνημόνιο», από την άλλη, εσύ σήμερα μιλάς για δίπολο «λαϊκή εντολή», από τη μία, και «ειρήνη για τους λαούς της Ευρώπης» από την άλλη – λες και η λαϊκή εντολή του Γενάρη του 2015 ερχόταν σε σύγκρουση όχι μόνο με το συμφέρον των λαών της Ευρώπης αλλά και με την… ειρήνη!

Έως προχτές, ήθελα να πιστεύω ότι οι δρόμοι μας χώρισαν επειδή διαφωνήσαμε για το κατά πόσον η ρήξη με το Βερολίνο και την τρόικα ήταν ενδεδειγμένη κίνηση υπέρ του κοινού σκοπού – που δεν ήταν άλλος από το να ανατρέψουμε τις μνημονιακές πολιτικές ώστε να ανακουφιστεί τόσο η Ελλάδα όσο και η υπόλοιπη Ευρώπη. Λέω «έως προχτές» επειδή με το άρθρο σου στην Die Zeit αποκήρυξες, έμμεσα αλλά σαφέστατα, όχι μόνο τη ρήξη αλλά και την λαϊκή εντολή που ζητήσαμε και πήραμε ως αντίθετη (άκουσον άκουσον!) με την… ειρήνη στην Ευρώπη. Κρίμα.

Με αυτή τη δήλωση μετανοίας σου -και μάλιστα σε γερμανικό μέσο ενημέρωσης- κατέβηκες το τελευταίο σκαλί της συνθηκολόγησής σου. Ουσιαστικά απαρνείσαι τη λαϊκή εντολή του Γενάρη του 2015. Δεν σου αρκούσε το ότι έχεις από πολλού χαρακτηρίσει «αυταπάτη» την ρήξη για την οποία είχαμε εκλεγεί; Ότι έκανες τα πάντα να μην γίνει το 2015, αλλά και να δαιμονοποιηθεί χωρίς να έχει γίνει;

Πολλοί θα αναρωτηθούν: Έχει σημασία, μετά από τόσα και τόσα, αυτό το νέο σου βήμα, της πλήρους προσχώρησης στο δόγμα των «Βάστα Γερούν» που παρουσιάζουν την τότε κυβέρνησή μας ως αντι-ευρωπαϊκή, λαϊκιστική και επικίνδυνη για την Ευρώπη; Έχει σημασία η προσωπική σου διαδρομή από υβριστής της Άγκελα Μέρκελ σε υμνητή της;

Ναι, έχει σημασία. Έχει σημασία επειδή το άρθρο σου σηματοδοτεί σε μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που στενάζει σήμερα κάτω από τη διακυβέρνηση της «Μητσοτάκης ΑΕ» πως, όσο καλές και να είναι οι προθέσεις ενός μεγάλου μέρους του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η ηγεσία του πάνω απ’ όλα βάζει την ένταξή της στο σύστημα που τους συνθλίβει. Οι πολίτες ακούνε τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να καταφέρονται εναντίον του ξεπουλήματος της ΔΕΗ ή του ΔΕΔΔΗΕ κλπ και, όχι μόνο θυμούνται πως αυτά όλα δρομολογήθηκαν με το Μνημόνιο που εσύ υπέγραψες, αλλά και σε διαβάζουν τώρα να τους λες πως όλα τα ξεπούλησες, μαζί με την κα Μέρκελ, υπέρ της ευρωπαϊκής… ειρήνης.

Αγαπητέ Αλέξη,

Αυτό το γράμμα μου σε σένα δεν αφορά ούτε το παρελθόν ούτε την Ιστορία. Αναφέρεται στο μέλλον αυτής της χώρας. Εξηγεί γιατί αποκλείεται η οποιαδήποτε προοδευτική συμμαχία με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Σκιαγραφεί την παλλαϊκή συστράτευση που θα γεννήσει, αργά ή γρήγορα, η μονιμοποιημένη κρίση. Και θυμίζει ότι η αυθεντική παλλαϊκή συστράτευση που έχει ανάγκη ο τόπος δεν θα αφήσει ξανά χώρο για ανεύθυνη υπακοή στις διάφορες Μέρκελ που το σύστημα πάντα θα γεννά ώστε να αναπαράγεται το ίδιο εις βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας ελλήνων και ευρωπαίων».

To «αντίο» Τσίπρα στην Μέρκελ

Δώδεκα πρώην και νυν αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων και άλλοι κορυφαίοι παράγοντες της διεθνούς πολιτικής, όπως ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, η Κριστίν Λαγκάρντ, ο Μπόρις Τζόνσον, αλλά και ο Αλέξης Τσίπρας έγραψαν στην Zeit για τη δική τους σχέση τους με τη Γερμανίδα καγκελάριο, αποτιμώντας τη συμβολή της στην ευρωπαϊκή και διεθνή πολιτική σκηνή.

Το πρώτο τηλεφώνημα το 2015 με δική της πρωτοβουλία

Ο Aλέξης Τσίπρας σε προσωπικό τόνο θυμάται: «Το πρώτο μας τηλεφώνημα έγινε το 2015 ύστερα από δική της πρωτοβουλία. Μου ζήτησε να συζητήσουμε για τις διαφορές των απόψεών μας πρόσωπο με πρόσωπο, αντί μέσω τρίτων. Αυτό ήταν χαρακτηριστικό της. Σε αυτή την κρίση έπρεπε να πετύχουμε ισορροπία μεταξύ της πολιτικής εντολής που λάβαμε μέσω των εκλογών και της κοινής δέσμευσης να εγγυηθούμε ειρήνη για τους λαούς της Ευρώπης. Δεν ήταν εύκολη εξίσωση. Το γεγονός ότι βρήκαμε έναν αποδεκτό συμβιβασμό παρά τις δυσκολίες ήταν κάθε άλλο παρά αυτονόητο και αναμενόμενο».

Σε μια ψαροταβέρνα στον Πειραιά το 2019…

Ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας καταθέτει όμως και μια πιο προσωπική στιγμή με την Γερμανίδα καγκελάριο: «Σε μια πιο ιδιωτική στιγμή το 2019 δειπνούσαμε σε μια ψαροταβέρνα στον Πειραιά. Εκεί μου αποκάλυψε την πεποίθησή της ότι όταν θέλουμε πραγματικά να λύσουμε τα προβλήματα, το πιο σημαντικό είναι να υπάρχει εμπιστοσύνη και ειλικρίνεια. Εκπροσωπήσαμε διαφορετικές πολιτικές κατευθύνσεις. Αλλά αυτή ακριβώς η ειλικρίνεια ήταν το ουσιώδες χαρακτηριστικό στην μεταξύ μας σχέση. Μας επέτρεψε να χτίσουμε εμπιστοσύνη, παρά τις αντιξοότητες. Ο τρόπος, με τον οποίο η Άνγκελα Μέρκελ εξέφρασε κατά τη διάρκεια της ευρωκρίσης τις θέσεις της αλλά και η απόρριψή τους ήταν έντιμοι», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Χρηστος Μπόκας-  www.protothema.gr 

Μετά τις έξι το απόγευμα θα ανακοινωθούν τα πρώτα αποτελέσματα – Οι πιθανές συμμαχίες – Αναμέτρηση θρίλερ δείχνουν οι δημοσκοπήσεις
Περίπου 60,4 εκατομμύρια Γερμανοί πολίτες προσέρχονται σήμερα στις κάλπες για να εκλέξουν το 20ο Bundestag, την Κάτω Βουλή της Γερμανίας, έπειτα από 16 ολόκληρα χρόνια πλήρους κυριαρχίας της Άνγκελα Μέρκελ. Περισσότεροι από 31 εκατ. ψηφοφόροι είναι γυναίκες και περίπου 29 εκατ. άνδρες.

87 πολιτικά κόμματα ζήτησαν την άδεια των αρχών για να λάβουν μέρος σε αυτές εκλογές εκ των οποίων τα 53 έλαβαν την άδεια. Εξ αυτών μόλις 7 αναμένεται να λάβουν το ποσοστό του 5% που απαιτείται για την εκλογή βουλευτών στο Bundestag, με την Αριστερά (Die Linke), ίσως το πιο απαξιωμένο κόμμα στη Γερμανία μετά την ακροδεξιά της Afd (Εναλλακτική για τη Γερμανία) να παλεύει με νύχια και δόντια για να μπορέσει να στείλει αντιπροσώπους στη γερμανική Κάτω Βουλή.

Μετά τις 6 το απόγευμα θα ανακοινωθούν τα προσωρινά αποτελέσματα των εκλογών. Θα υπολογιστούν με βάση τα δεδομένα των προσωρινών exit polls. Η καταμέτρηση των ψήφων θα συνεχιστεί μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες της Δευτέρας.

Ο Άρμιν Λάσετ, ο υποψήφιος της Χριστιανικής Ένωσης (CDU – CSU) είναι ο μοναδικός εκ των ανθυποψηφίων που αισθάνεσαι χαρούμενος. Ένας μακρύς και εξαντλητικός δρόμος θα ολοκληρωθεί σε ελάχιστες ώρες. Στις αρχές του έτους επικράτησε στην σκληρή διαμάχη για την διαδοχή της Ανγκελα Μέρκελ ανάμεσα στον πρώην επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας Φρίντριχ Μερτς και τον υπεύθυνο εξωτερικής πολιτικής του κόμματος Νόρμπερτ Ρέντγκεν. Ενδεχομένως τον καλύτερο υποψήφιο που θα μπορούσε να ψηφίσει η κομματική βάση του CDU. Ωστόσο ο κ. Ρέντγκεν παρέμεινε στο παρασκήνιο και ο κ. Λάσετ δεν κατάφερε να δεχτεί ποτέ του το “χειροκρότημα” του προσκηνίου. Για τον σκληρό πυρήνα των χριστιανοδημοκρατών δεν είχε καμία σημασία. Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο ισχυρός άνθρωπος των Χριστιανοδημοκρατών επέβαλε ουσιαστικά τον κ. Λάσετ. Σφάλμα; Επιλογή; Ή βυζαντισμός; Ουδείς μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα , ωστόσο η πανταχού παρούσα σκιά του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε εξακολουθησει να στοιχειώνει τους Χριστιανοδημοκράτες.

Τα σενάρια της επόμενης ημέρας

Μεγάλος Συνασπισμός” ‘η “Μαύρο – Κόκκινο”

Πρόκειται για τον κυβερνητικό συνασπισμό ανάμεσα στην Χριστιανοδημοκρατική Ένωση και το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD). Ο μεγάλος συνασπισμός συνήθως σημαίνει την τυπική συμμαχία των δύο μεγαλύτερων, κεντρώων κομμάτων της Γερμανίας – τα δύο κόμματα που οι περισσότεροι Γερμανοί θεωρούν ως τις πλέον ασφαλείς επιλογές για μια ισχυρή ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Σε αυτήν ακριβώς της συμμαχια, κεντροδεξιών και κεντροαριστερων, οφείλει τρεις από τις τέσσερις θητείες της στην Καγκελαρία η Άνγκελα Μέρκελ. Σχεδόν όλα τα γερμανικά κρατίδια έχουν “βιώσει” σε τοπικό επίπεδο έναν τέτοιον συνασπισμό. Ωστόσο, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις φαίνεται ότι για πρώτη φορά΄εδώ και πολλά χρόνια ο μεγάλος συνασπισμος σε ομοσπονδιακό επίπεδο είναι μάλλον αδύνατος καθώς τα δύο μεγαλύτερα κόμματα δεν καταφέρνουν να ξεπεράσουν το 50%. Ο μεγάλος συνασπισμός ήταν, τουλάχιστον στα χρόνια της βασιλείας της Άνγκελα Μέρκελ, ένα μεγάλο βαρίδι για τους Σοσιαλδημοκράτες καθώς ως ο μικρός εταίρος αυτού του συνασπισμού δεν μπορούσε να βρει το κατάλληλο αφήγημα στην επόμενη προεκλογική περίοδο.

Μαύρος – Κίτρινος συνασπισμός

Η Χριστιανική Ένωση και το Ελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα (FDP). Ο σχεδόν “φυσικός” δεξιός και κεντροδεξιός συνασπισμός της Γερμανίας ο οποίος κυβερνησε στο μεγαλύτερο μέρος της μεταπολεμικής γερμανικής πολιτικής ιστορίας. Η τελευταία φορά που βρέθηκε στη κυβέρνηση το CDU/CSU και το FDP ήταν από το 2009 εως το 2013 με Καγκελάριο την Άνγκελα Μέρκελ. Ωστόσο πριν από την απερχόμενη σιδηρά κυρία της ΕΕ, ο πολιτικός της πατέρας, ο Χέλμουτ Κολ ηγήθηκε πέντε συνασιμλων με το Ελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα (FDP) από το 1982 έως το 1998. Ο υποψήφιος της Χριστιανικής Ένωσης, ο κ. Άρμιν Λάσετ, ο πολιτικός που ουσιαστικά επέβαλε η Άνγκελα Μέρκελ στη βάση του κόμματος, ηγείται μιας κυβέρνησης συνασπισμού με το FDP στο πολυπληθέστερο κρατίδιο της Γερμανίας, στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία, από το 2017. Ωστόσο σε ομοσπονδιακό επίπεδο τα δύο αυτά κόμματα δεν καταφερνουν να συγκεντρώσουν ούτε στο ελάχιστο τις ψήφους για να λάβουν το πράσινο φως από το Bundestag

Κόκκινος-Πράσινος Συνασπισμός:

Με άλλα λόγια: Σοσιαλδημοκράτες και Πράσινοι. Η κεντροαριστερά της Γερμανίας είδε τα καλύτερά της χρόνια με τον Καγκελάριο Γκέρχαρντ Σρέντερ από το 1998 έως το 2005 και τον υπουργό Εξωτερικών των Πρασίνων Γιόσκα Φίσερ. Ωστόσο οι μετέπειτα αποφάσεις και των δύο, είτε πρόκειται για μια θεση διευθυνοντος συμβουλου σε ρωσικές ενεργειακές εταιρείες, είτε για την αποφαση των Πρασίνων να υιοθετήσουν την μεταρρυθμιστική “Ατζέντα 2010”, οδήγησαν και τα δύο κόμματα στο παρασκήνιο. Η κλιματική αλλαγή, ένα από τα βασικότερα ζητήματα που απασχολούν τους Γερμανούς ψηφοφόρους σε αυτές τις ομοσπονδιακές εκλογές, σε συνδυασμό με την αποχώρηση της Άνγκελα Μέρκελ μετά από 16 χρόνια στην ηγεσία της χώρας, έχουν δώσει τεράστια δύναμη στα δυο αυτά κόμματα. Όχι όμως τόση ώστε, σύμφωνα πάντα με τις δημοσκοπήσεις, να σχηματίσουν τον “Κόκκινο – Πράσινο Συνασπισμό”.

«Τζαμάικα» (Μαύρο-Κίτρινο-Πράσινο):

Χριστιανοδημοκράτες (CDU), Φιλελεύθεροι (FDP) και Πράσινοι. Τα χρώματα της σημαίας της Τζαμάικα. Ο συγκεκριμένος συνασμός δεν έχει κυβερνήσει ποτέ σε ομοσπονδιακό επίπεδο παρά μόνο σε κρατίδια της Γερμανίας, όπως στο Ζάαρλαντ. Στις δραματικές διαβουλεύσεις που ακολούθησαν τις ομοσπονδιακές εκλογές του 2017 έμοιαζε για αυτός ο συνασπισμός να γίνεται για πρώτη φορά πραγματικότητα. Ωστόσο οι Φιλελεύθεροι του FDP αποφάσισαν κυριολεκτικά στο παρά πέντε, να εκαταλρίξουν τις διαπραγματεύσεις. Ο εν λόγω συνδυασμός φαίνεται να συγκεντρώνει προς το παρόν τις απαραίτητες ψήφους για να σχηματίσει μια κυβέρνηση στην μετά – Μέρκελ εποχή. Ωστόσο με την τεράστια άνοδο των Πρασίνων οι διαπραγματεύσεις θα ξεκινήσουν από τελείως διαφορετικό επίπεδο από αυτό του 2017.

Μαύρο, κόκκινο, κίτρινο – Ο συνασπισμός της Γερμανίας

Τα χρώματα της γερμανικής σημαίας. Όπου μαύρο, οι Χριστιανοδημοκράτες (CDU και CSU). Όπου κόκκινοι οι Σοσιαλδημοκράτες (SPD) και στο τέλος οι Φιλελεύθεροι του FDP. Τα τρία αυτά κόμματα συγκεντρώνουν άνετα την απαραίτητη πλειοψηφία για να λάβουν ψήφο εμπιστοσύνης από τη γερμανική κάτω Βουλή. Ωστόσο ο “συνασπισμός της Γερμανίας” ονομάζεται έτσι διότι έχει τα χρώματα της γερμανικης σημαιας σε αυτήν ακριβώς τη σειρά. Σε περίπτωση που το SPD ξεπεράσει τους Χριστιανοδημοκράτες στις εκλογές, τότε ναι μεν εξακολουθούν να υφίστανται τα τρία χρώματα της γερμανικης σημαιας, αλλά το κόκκινο θα προηγείται.

Rot-rot-grüne {Συνασπισμός Κόκκινο – κόκκινο – Πράσινο)

Σοσιαλδημοκράτες, Πράσινοι και Αριστερά. Ο εφιάλτης που προωθούν οι Χριστιανοδημοκράτες όταν οι δημοσκοπήσεις δεν τους ευνοούν. Αυτός ο συνδυασμός θα μπορούσε μόνο υποθετικά να κυβερνήσει της Γερμανία. Καθώς η Αριστερά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα καταφέρει να συγκεντρώσει το 5% που απαιτείται για να προσπαθησει στην γερμανική κάτω βουλή, ενώ οι Πράσινοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να θυμίσουν στις εκλογικό κοινό της Γερμανίας, το οποίο όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις αντιπαθεί την Αριστερά, ότι δεν έχει καμία σχέση με αυτό κόμμα. Σε κάθε περίπτωση οι ακραίες, σύμφωνα με τα υπόλοιπα κόμματα, θέσεις της Αριστεράς, καθιστούν εξ αρχης δύσκολες τις όποιες διαπραγματευσεις.

Ο φωτεινός σηματοδότης

Σοσιαλδημοκράτες. Πράσινοι και Φιλελεύθεροι.Ήτοι, κόκκινο, πράσινο, πορτοκαλί. Ένας φωτεινός σηματοδότης που μπορεί να διαχειρίζεται την κυκλοφορία πεζών, ποδηλάτων και οχημάτων αλλά σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι θα κάνει το ίδιο και στη γερμανική πολιτική σκηνή. Ωστόσο το 2021 είναι διαφορετικό. Οι Φιλελεύθεροι του FDP έχουν δηλώσει ότι είμαι διατεθειμένοι να συμμαχήσουν ακόμα και με τον “διάβολο} αρκεί να επιστρέψουν στην εξουσία.

protothema.gr

Στις 26 Σεπτεμβρίου 1989, ο Παύλος Μπακογιάννης δολοφονήθηκε από την τρομοκρατική οργάνωση 17Ν στην είσοδο πολυκατοικίας της οδού Ομήρου στο κέντρο της Αθήνας, όπου στεγαζόταν το γραφείο του, βυθίζοντας στο πένθος τον πολιτικό κόσμο και σοκάροντας το πανελλήνιο.

Ήταν 07:58 το πρωί…

Τρεις ένοπλοι τον πυροβόλησαν με 45άρια πιστόλια και τον τραυμάτισαν. Ο τότε 54χρονος βουλευτής αμέσως μετά την δολοφονική επίθεση, μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», όπου εξέπνευσε μία ώρα αργότερα.

Τραγικές φιγούρες τα μέλη της οικογένειάς του, η σύζυγος του Ντόρα Μπακογιάννη και τα δύο τους παιδιά, Αλεξία και Κώστας.

Το ζευγάρι γνωρίστηκε στο Μόναχο και είχε παντρευτεί το 1974.

Ο Παύλος Μπακογιάννης κηδεύτηκε στο Καρπενήσι, στις 29 Σεπτεμβρίου 1989 παρουσία πλήθος κόσμου και υπό συνθήματα κατά της τρομοκρατίας.

 Το συγκινητικό μήνυμα της Ντόρας Μπακογιάννη
«32 χρόνια μετά, οι ιδέες και τα πιστεύω σου είναι πιο επίκαιρα από ποτέ. Η τρομοκρατία και η τυφλή βία δεν θα νικήσουν. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ», γράφει η Ντόρα Μπακογιάννη.

Κώστας Μπακογιάννης: «Κοίτα μπαμπά»
Από την πλευρά του ο γιος του και δήμαρχος της Αθήνας, Κώστας Μπακογιάννης δημοσίευσε στο λογαριασμό του στο facebook ένα τραγούδι του Πάνου Μουζουράκη με τίτλο «Κοίτα μπαμπά».

Ποιος ήταν ο Παύλος Μπακογιάννης
Γεννήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 1935 στο χωριό Βελωτά της Ευρυτανίας. Ήταν ο μεγαλύτερος γιος του παπα – Κώστα και της Ειρήνης Μπακογιάννη. Γυμνάσιο πήγε στο Θέρμο Τριχωνίδας, για ένα χρόνο στο Καρπενήσι (1950) και το τελείωσε στην Πάτρα στο Β’ Γυμνάσιο Πατρών.

Σπούδασε Πολιτικές και Κοινωνικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Συνέχισε τις σπουδές του στη Γερμανία, παίρνοντας πτυχίο Πολιτικής Οικονομίας και Πολιτικών Επιστημών των Πανεπιστημίων Μονάχου, Τύμπιγκεν και Κωνσταντίας (Konstanz), στο Πανεπιστήμιο της οποίας ανακηρύχθηκε κατόπιν Διδάκτωρ των Κοινωνικών Επιστημών. Δίδαξε Πολιτικές Επιστήμες και Δημοσιογραφία στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, ενώ από τα μέσα της δεκαετίας του ΄60 και για 10 περίπου χρόνια διηύθυνε το ελληνόφωνο πρόγραμμα της ραδιοφωνίας της Βαυαρίας.

Στο Μόναχο γνώρισε τη Ντόρα Μητσοτάκη, κόρη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, η οποία σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο της ίδιας πόλης. Παντρεύτηκαν το 1974. Μαζί της απέκτησε δύο παιδιά, την Αλεξία και τον Κώστα.

Με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, το 1974 επέστρεψε στην Ελλάδα. Εργάσθηκε στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ» και το 1982 ανέλαβε εκδότης – διευθυντής του εβδομαδιαίου περιοδικού «ΕΝΑ» ως το Φεβρουάριο του 1985.

Από το Νοέμβριο του 1985 μέχρι το Σεπτέμβριο του 1989 διετέλεσε πολιτικός σύμβουλος του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Κώστα Μητσοτάκη. Τον Ιούνιο του 1989 εκλέχθηκε βουλευτής της μονοεδρικής περιφέρειας Ευρυτανίας.

Ακολούθησε η κυβέρνηση Τζαννετάκη, στο σχηματισμό της οποίας έλαβε ενεργό ρόλο, ως διαπραγματευτής μεταξύ του κόμματός του και του Συνασπισμού.

Ως πολιτικός θεωρούνταν ήπιος και συναινετικός.

Θεωρούσε επιβεβλημένη την υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών, την επούλωση των πληγών του Εμφυλίου και του Διχασμού και την Εθνική Συμφιλίωση.

Στα πλαίσια αυτής του της πεποίθησης εργάστηκε για την επιτυχία του πρωτοποριακού, για την εποχή, εγχειρήματος συγκυβέρνησης Αριστεράς και Δεξιάς.

Για τους ίδιους λόγους ήταν εισηγητής, εκ μέρους της Ν.Δ., του νομοσχεδίου για την απάλειψη των συνεπειών του εμφυλίου πολέμου που υπερψηφίστηκε και έγινε Νόμος το καλοκαίρι του 1989.

Όσοι τον ήξεραν, υποστηρίζουν ότι οι μεγάλες του αγάπες ήταν ο τόπος του, η Ευρυτανία και η Δημοκρατία.

Δύο αγάπες για τις οποίες πολέμησε και προσπάθησε μέχρι το άδοξο τέλος του.

cnn.gr