Προβολή άρθρων κατά ημερομηνία: Τετάρτη, 24 Μαρτίου 2021

Το 1989 η UNESCO ενέγραψε τα Μετέωρα στον κατάλογο των Μνημείων της Παγκόσμιας Κληρονομιάς, ως ένα ιδιαίτερης σημασίας πολιτιστικό και φυσικό αγαθό

Σημαία εμβαδού 2.500 τ.μ. για την 25η Μαρτίου «στολίζει» τα Μετέωρα.

Τα γαλανόλευκα αγκαλιάζουν τον επιβλητικό βράχο της Αγιάς, ο οποίος αποτελεί και την ψηλότερη κορυφή των Μετεώρων, φτάνοντας σε ύψος 630 μέτρων.

Αυτό το σημείο επέλεξε η Περιφέρεια Θεσσαλίας να στείλει το δικό της μήνυμα για την επέτειο των 200 ετών από την Επανάσταση του 1821, φωταγωγώντας στα εθνικά χρώματα το βράδυ της Τετάρτης 24 και Πέμπτης 25 Μαρτίου, τους ιερούς βράχους των Μετεώρων, αναφέρει το Stagonnews.

Ένα από τα πιο εμβληματικά σημεία της υφηλίου και μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO, τα Μετέωρα, ντύνεται από την Περιφέρεια Θεσσαλίας με τη γαλανόλευκη, στο πλαίσιο των εορταστικών εκδηλώσεων για το σημαντικότερο γεγονός στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, που οδήγησε στη δημιουργία του ελληνικού έθνους – κράτους.

Τα Μετέωρα, λόγω της μορφολογίας τους, του άγριου και απροσπέλαστου τοπίου, προσέφεραν στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας στη Θεσσαλία (1393 – 1881) ιδανικό καταφύγιο για το μοναχισμό, λειτούργησαν ως τόποι ελπίδας και διέσωσαν μνημεία του πολιτισμού και έργα της μεταβυζαντινής τέχνης.

Το 1989 η UNESCO ενέγραψε τα Μετέωρα στον κατάλογο των Μνημείων της Παγκόσμιας Κληρονομιάς, ως ένα ιδιαίτερης σημασίας πολιτιστικό και φυσικό αγαθό.

Πηγή: protothema.gr

Του Αλέξανδρου Σχισμένου

Την Πέμπτη 25 Μαρτίου 2021 το ελληνικό κράτος εορτάζει επίσημα τα 200 χρόνια από την έναρξη της αποκαλούμενης Ελληνικής Επανάστασης. Αυτή η επέτειος είναι ένα γνωστό ψεύδος, καθώς δεν ξεκίνησε η επανάσταση την 25η Μαρτίου 1821. Η μοναρχία του Όθωνα καθιέρωσε την επετειακή ημερομηνία για ρητούς λόγους θρησκευτικού συμβολισμού. Το συναφές διάγγελμα είναι σαφές:

«Θεωρήσαντες ότι η ημέρα της 25 Μαρτίου, λαμπρά καθ’ εαυτήν εις πάντα Έλληνα διά την εν αυτή τελουμένην εορτήν του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου, είναι προσέτι λαμπρά και χαρμόσυνος δια την κατ’ αυτήν την ημέραν έναρξιν του υπέρ της ανεξαρτησίας αγώνος του Ελληνικού Εθνους, καθιερούμεν την ημέραν ταύτην εις το διηνεκές ως ημέραν ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΟΡΤΗΣ». (Εν Αθήναις την 15 Μαρτίου 1838, Όθων)

Στον ελλαδικό χώρο η επανάσταση δεν άρχισε ούτε στην Αγία Λαύρα, ούτε την 25η Μαρτίου. Ξέσπασε την 21η Μαρτίου με την επίθεση στα Καλάβρυτα. Όπως παρατηρούν οι συγγραφείς της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους: «Ούτε στις 25 Μαρτίου αλλά ούτε και στις 21, που έγινε η πρώτη πολεμική επιχείρηση, βρισκόταν κανείς στην Άγια Λαύρα».

Λείπει ακόμη μια πραγματική κοινωνικο-ιστορική μελέτη της σημασίας του Εικοσιένα. Η σημασία αυτή παραμένει εξάλλου, ένα διαρκές διακύβευμα. Θα έπρεπε να μετασχηματίζεται αναλόγως με τους κοινωνικο-ιστορικούς μετασχηματισμούς της νεοελληνικής κοινωνίας. Αντιθέτως, το ελληνικό κράτος, έχει επιβάλλει, εξ ιδρύσεώς του, έναν απολιθωμένο ιδρυτικό μύθο παλικαριών που πίνουν κρασί και μονιασμένα χορεύουν με τα καριοφίλια στα χέρια. Το 1821 παραμένει το πιο άγνωστο ιστορικό γεγονός και ο πιο επιφανειακός ιδρυτικός μύθος για τους νεοέλληνες.

Δεν μπορούμε βέβαια εδώ να προχωρήσουμε σε μια εις βάθος ανάλυση. Απλώς, για χάρη της συζήτησης και της επετείου, θα αναφέρουμε κάποια σκόρπια στοιχεία.

Ο Δημήτρης Φωτιάδης κάνει λόγο για «δύο Εικοσιένα»: «Το ένα του λαού και των πιο προοδευτικών ανθρώπων εκείνου του καιρού, το άλλο των κοτζαμπάσηδων και των πολιτικάντηδων».

Από κοντά, ο Γιάννης Σκαρίμπας φωνάζει:

«Ο κατά μόνον το γένος και το θρήσκευμα του διαφέρων είναι ένας άγιος, μπρος στον κατά μόνο το “κατεστημένο” του διαφέροντα. – Οι Τούρκοι δεν ήταν οι χειρότεροι. Ο ελληνικός λαός δεν θα ‘κανε την επανάσταση για ν’ αποκαταστήσει και πολιτικά τους κοτζαμπάσηδες. Οι λέγοντες ότι η Επανάσταση ήταν μόνο Εθνική, ή είναι αδιάβαστοι ή δεν μας λένε την αλήθεια. Σκοτώνοντας τους Τούρκους ήξερε ότι σκοτώνει το σύμμαχο των κοτζαμπάσηδων. Χωρίς τον αφανισμό πρώτα αυτουνού, δεν μπόραε να ξεπάτωνε τους άλλους. Το ότι σ’ αυτό η Επανάσταση γελάστηκε, δεν παναπεί διόλου ότι τους εφείσθη. Θα τους πέρναε εν στόματι μαχαίρας. Το ότι νόμισε ότι για τούτο είχε καιρό, αυτό την έφαγε… Η Επανάσταση απότυχε».[i]

Αν υπήρχαν πράγματι δύο Εικοσιένα, μπορούμε να πούμε ότι συμπλέχθηκαν και το ένα κατάπιε το άλλο. Μάλλον υπήρχαν πολλαπλά Εικοσιένα, πολλαπλές όψεις μίας επανάστασης που διαμόρφωσε μια νέα πραγματικότητα στη Βαλκανική και εν πολλοίς επέβαλλε νέα ιδεολογικά σχήματα κυριαρχίας, δηλαδή το φαντασιακό του Έθνους και της λαϊκής αντιπροσώπευσης, μετασχηματίζοντας ριζικά τις οθωμανικές διοικητικές, κοινοτικές και ταξινομητικές δομές σύμφωνα με το δυτικό πρότυπο του ορθολογιστικού κρατικού μηχανισμού. Αυτός ο μετασχηματισμός δεν υπήρξε ούτε ομόθυμος, ούτε ενιαίος, ούτε ολοκληρωμένος αλλά μάλλον δημιούργησε ένα νέο πολιτικό πεδίο συγκρούσεων, την εθνική πολιτική σκηνή, όπου ομάδες ολιγαρχικών συμφερόντων αντιμάχονται για τη διοίκηση του κράτους, άλλοτε ως παράγοντα διασφάλισης των προσβάσεων στο διεθνές κεφάλαιο, άλλοτε ως μέγιστο παράγοντα ενός παλαιού πελατειακού παιχνιδιού κοινωνικών σχέσεων, πάντοτε ως μηχανισμού καταστολής.

Η επανάσταση του λαού, οι λαϊκές εξεγέρσεις και τα κινήματα της κοινωνικής βάσης, παρότι συγκέντρωσαν το απαραίτητο κοινωνικό δυναμικό που εξαπολύθηκε ενάντια στην οθωμανική κυριαρχία, δεν έλαβαν ποτέ την πρωτοβουλία του Αγώνα παρά μόνο τοπικά –όπως στην Ύδρα το 1821– και παροδικά. Άνωθεν σχεδιάστηκε και επιβλήθηκε μια διαχείριση των γεγονότων από ένα σύμπλεγμα εκπροσώπων των ανώτερων ελίτ που ζήτησαν ενεργά και ρητά την απόσχισή τους από την οθωμανική διοίκηση.

Το γεγονός ότι οι πλειοψηφίες των παραδοσιακών ελίτ συχνά αντιστάθηκαν στα επαναστατικά κελεύσματα διαμόρφωσε ενδότερες συγκρούσεις μεταξύ προοδευτικών και συντηρητικών. Οι παραδοσιακές ελίτ των κοτζαμπάσηδων κινητοποιούσαν ένα πλέγμα ευρύτερων εξαρτήσεων και συμφερόντων που βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό σε οικογενειακούς και φατριαστικούς δεσμούς, περιορισμένου βεληνεκούς, ενώ οι νεόπλουτες ελίτ των εφοπλιστών, των λογίων και των εμπόρων διαμόρφωναν πιο οικονομοκεντρικές και ταξικές συνομαδώσεις, ευρέως βεληνεκούς. Από την άλλη, οι λόγιοι και οι έμποροι είχαν διεθνή εμπειρία και ευρωκεντρική αντίληψη, ενώ οι εφοπλιστές μαζί με τους γαιοκτήμονες και κοτζαμπάσηδες στηρίζονταν στις τοπικές ρίζες και τα γενεαλογικά προνόμια.

Η επανάσταση άρχισε από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη στο Ιάσιο της Μολδαβίας (σημερινή Ρουμανία) την 24η Φεβρουαρίου 1821: «Η ΩΡΑ ήλθεν, ω άνδρες Έλληνες!» έγραφε η προκήρυξη που απευθυνόταν αποκλειστικά στους ελληνόφωνους, ενώ είχε εκδοθεί διαφορετική, καθησυχαστική διακήρυξη «προς το έθνος της Μολδαυϊας» με διαβεβαιώσεις για την τάξη και την ασφάλεια της περιοχής. Η διακήρυξη προς τους Έλληνες εμπεριέχει πρόταση και για την πολιτική οργάνωση της χώρας: «Το έθνος συναθροιζόμενον θέλει εκλέξει τους Δημογέροντάς του, και την υψίστην αυτή Βουλήν θέλουσιν υπείκει όλαι μας αι πράξεις».

Ήδη στην διακήρυξη της επανάστασης προβάλλεται ως αιώνια αλήθεια η νεότευκτη ιδέα του εθνισμού, κατονομάζοντας τους εξεγερμένους μόνο ως Έλληνες ως εάν να υπήρχε ήδη καθορισμένο και διακριτό ελληνικό έθνος. Αλλά αυτό απέχει πολύ από την πραγματικότητα, όπου κυριαρχούσε το θρησκευτικό και το τοπικιστικό κριτήριο. Αν υπήρχε κάποιο κριτήριο καταγωγής που λαμβανόταν υπόψιν αυτό αφορούσε αποκλειστικά την τοπικότητα και όχι κάποια «εθνική» κοινότητα. Όπως παρατήρησε ορθώς ο Κολοκοτρώνης στη Διήγησιν Συμβάντων χρόνια αργότερα: «δεν είναι παρά η επανάστασίς μας οπού εσχέτισε όλους τους Έλληνας. Ευρίσκοντο άνθρωποι οπού δεν εγνώριζαν άλλο χωριό μακριά μίαν ώραν από το εδικό τους…»

Η επανάσταση κηρύχθηκε από έναν ελληνόφωνο πρίγκηπα της Ρωσικής Αυλής, τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, σε μία οθωμανική επαρχία, τη Μολδαβία, την οποία είχε στο παρελθόν διοικήσει ο πατέρας του, Κωνσταντίνος Υψηλάντης, μακριά από τον ελλαδικό χώρο αλλά δίπλα στα σύνορα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα οργανωμένο σχέδιο μιας συνομωτικής ομάδας, της Φιλικής Εταιρείας, εμπνευσμένης από τις συνομωτικές αρχές του καρμποναρισμού, των μυστικών οργανώσεων της Ιταλίας. Σύμφωνα με τον Έρικ Χομπσμπάουμ οι αδελφότητες του καρμποναρισμού, που είχαν σχέσεις και με τις τεκτονικές στοές (ο Ξάνθος, εκ των τριών ιδρυτών της Φ.Ε. ήταν μύστης της Τεκτονικής Στοάς της Λευκάδας) θεωρούσαν εαυτές «προοδευτικές και χειραφετημένες ελίτ που έπρεπε να δράσουν στους κόλπους και προς όφελος μιας τεράστιας και αδρανούς μάζας αδαών και πλανημένων, οι οποίοι αναμφίβολα θα επιδοκίμαζαν την απελευθέρωση, όταν θα ερχόταν, αλλά κανείς δεν περίμενε να συμμετάσχουν ιδιαίτερα στην προετοιμασία της.»[i]

Από τις πολλαπλές επαναστατικές ιδέες που διαδόθηκαν από τη μήτρα της Γαλλικής Επανάστασης, οι Φιλικοί προώθησαν καταρχήν την ιδέα του εθνικού αυτοκαθορισμού και διόλου την ιδέα της κοινωνικής ισότητας. Εξαρχής η Φ.Ε. απευθυνόταν μόνο «προς Έλληνας φιλοπάτριδας και τους εκλεκτούς και ανδρείους των ομογενών», αποκλείοντας ρητά τους αλλοεθνείς και τις γυναίκες. Το κυρίαρχο ιδεολόγημα ήταν η φαντασιακή σημασία του έθνους, ενώ η προετοιμασία της επανάστασης αναλήφθηκε από μέλη των καθιερωμένων ελληνόφωνων ελίτ, περιλαμβάνοντας πλούσιους εμπόρους, εφοπλιστές, προκρίτους, Φαναριώτες λόγιους και ιερωμένους. Χωρίς δηλαδή να θιγεί η κοινωνική διαστρωμάτωση των ελληνόφωνων κοινοτήτων και το προνομιακό καθεστώς της ντόπιας ολιγαρχίας.

Ωστόσο, η ιδέα της πολιτικής ισότητας φαίνεται να περνά σαν ίσκιος ίσκιος πίσω από την υπόσχεση πως οι δημογέροντες θα εκλεγούν από το «Έθνος συναθροιζόμενον». Αυτή είναι μια υπόσχεση που περιλαμβάνει εν δυνάμει ολόκληρο τον πληθυσμό που μέλλεται να ονομαστεί «Έθνος». Όμως επίσης φέρει το, απαραίτητο στο φαντασιακό του έθνους, συμπλήρωμα, δηλαδή την πολιτική αντιπροσώπευση, δηλαδή το φαντασιακό του κράτους και της διοικητικής ιεραρχίας. Το ποιος ανήκει στο έθνος έμελλε να είναι ένα ανοιχτό ερώτημα άνωθεν διεκδικούμενο, πηγή πολλών τραγωδιών για τους κατοίκους της χώρας.

Το «Έθνος» προβάλλεται ως η θεμελιώδης αρχή κυριαρχίας με φυσικά και καθορισμένα δικαιώματα που δικαιώνουν την απόφαση της απόσχισης από την Οθωμανική Αυτοκρατορία – μα αυτό είναι μια εντελώς καινοφανής ιδέα. Η ίδια η Αυτοκρατορία, πολυεθνοτική και πολύγλωσση, δεν βασιζόταν στην αρχή της εθνικής κυριαρχίας αλλά στο απόλυτο της κυριαρχίας του Σουλτάνου που έχει θρησκευτική και ιστορική – ως δίκαιο της κατακτήσεως- βάση και διαμορφώνει πλέγματα βαθμιδωτών δεσμών από την απόλυτη υποταγή (πολιτική κυριαρχία) έως την απλή υποτέλεια (φορολογική κυριαρχία). Εξάλλου και στο παρελθόν και κατά τη διάρκεια της επανάστασης, πολλοί Οθωμανοί αξιωματούχοι, όπως ο επονομαζόμενος Κιουταχής, ήταν Έλληνες στη γλώσσα και την καταγωγή. Μα δεν ήταν χριστιανοί, που ήταν η πρωτεύουσα θρησκευτική διάκριση. Μετά το 1830 πολλοί ελληνόφωνοι Μουσουλμάνοι θα εξοριστούν λόγω της όψιμης ταύτισης της ελληνικής και της χριστιανικής ταυτότητας.

Ασφαλώς, όπως μας επιβεβαιώνουν τα ιστορικά αρχεία υπήρχαν τεράστιες λαϊκές αντιδράσεις και αντιστάσεις ενάντια στην κατεστημένη κοινωνική ανισότητα και τα εμφωλευμένα κοινά συμφέροντα κοτζαμπάσηδων και Πύλης. Πάνω από εκατό εξεγέρσεις ξέσπασαν στα Βαλκάνια κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η κλεφτουριά ήταν μια τέτοια μορφή αντίδρασης και αντίστασης. Μα αυτές οι αντάρτικες μορφές πάλης και παραβατικές μορφές διαβίωσης, όπως και η πειρατεία, δεν εμπεριέκλειαν ουδεμία μορφή πολιτικής διεκδίκησης, κανένα ίχνος πολιτικού προτάγματος.

Όπως συνέβη και με τον νεοελληνικό Διαφωτισμό, τα στοιχεία του δημοκρατικού προτάγματος και τα ιδεώδη της ισονομίας, της πολιτικής ελευθερίας και των αναφαίρετων ατομικών δικαιωμάτων προήλθαν έξωθεν και άνωθεν, από προοδευτικά άτομα των ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων που είχαν επαφή με το ευρωπαϊκό επαναστατικό κίνημα και πολλές φορές το πλήρωσαν με τη ζωή τους. Ήρθαν διαθλασμένα και καχεκτικά, χωρίς τον έντονο αντικληρικισμό και τους αναρχικούς ορίζοντες της Δύσεως. Το όραμα του Ρήγα, που μιλούσε για κοινή επανάσταση των βαλκανικών λαών είχε ήδη στενέψει από την προσαρμογή του στα συμφέροντα των ηγεμονικών ομάδων.

Όσο όμως καχεκτικό και παραφρασμένο κι αν ήταν, το πνεύμα του Διαφωτισμού διαπότισε τις διακηρύξεις για ισονομία και ελευθερία των εξεγερμένων – όπως και την αντάρτικη κοινωνική αναπαράσταση και αυτοεικόνα της επανάστασης του 1821, διαμορφώνοντας μία ρομαντική αφήγηση και ένα ανώνυμο λαϊκό ρεύμα πίεσης και διεκδίκησης που, από τη μία, δεν έλεγξε ποτέ απολύτως η νεόδμητη κεντρική κρατική αρχή αλλά από την άλλη παρέμεινε χειραγωγήσιμο.

Η Ελληνική Επανάσταση είχε μακρά χρονική διάρκεια. Διήρκησε κοντά δέκα χρόνια, μέχρι την ανεξαρτησία του ελληνικού κράτους, μα ο εξεγερμένος πληθυσμός δεν δημιούργησε δικούς του, αυτόνομους θεσμούς αυτοκυβέρνησης πουθενά.

Εξαρχής, το πνεύμα της Φιλικής Εταιρείας, η διαρκώς επαναλαμβανόμενη εξάρτηση από μία ‘Αόρατη Αρχή’, ο αφηρημένος, αποκλειστικός, μονοδιάστατος και αντιπροσωπευτικός χαρακτήρας της φαντασιακής σημασίας του έθνους, οι άνωθεν προσπάθειες χαλιναγώγησης, και η άγρια καταστολή καθόρισαν την, κατά Σκαρίμπα, αποτυχία της επανάστασης στο εσωτερικό. Γιατί όμως «γελάστηκε»; Κατά τη γνώμη μου, επειδή εξαρχής ήταν χειραγωγημένη από προϋπάρχοντα ολιγαρχικά συμφέροντα και ηγεμονικές ομάδες.

Διαβάζοντας την επίσημη, συντηρητική και εθνοκεντρική Ιστορία του Ελληνικού Έθνους προκαλούν εντύπωση οι αγεφύρωτες και εκρηκτικές διαιρέσεις που χαρακτηρίζουν τα «χρόνια δοξασμένα» μετά το 1821. Οι κοινωνικές ανισότητες, οι τοπικές αντιμαχίες και τα αντίπαλα και διακριτά συμφέροντα των κυρίαρχων ηγεμονικών ελίτ δεν μπόρεσαν να καλυφθούν υπό τον μανδύα του Έθνους καθώς όριζαν βαθιές και ιστορικές διαιρέσεις.

Σε κάποια μέρη υπήρχε ισχυρή παράδοση τοπικής αυτοδιοίκησης, όπως στον Μοριά, όπου είχαν αναδειχθεί ισχυρά τζάκια γαιοκτημόνων που μονοπωλούσαν τις κοινοτικές διοικητικές δομές, σε άλλα, όπως στην Κρήτη, υπήρχε έντονη Οθωμανική παρουσία και άμεση τουρκόφωνη διοίκηση. Στα τρία ναυτικά νησιά, την Ύδρα, τις Σπέτσες και τα Ψαρά, υπήρχε καθεστώς ημι-αυτονομίας, και κυβερνούνταν από πανίσχυρες εφοπλιστικές οικογένειες όπως τους Κουντουριώτηδες. Στη Ρούμελη και την Ήπειρο υπήρχαν αρματολίκια, άτακτα τάγματα ενόπλων υπό οθωμανική διοίκηση και οι τοπικές διαμάχες μεταξύ των Οθωμανών πασάδων, όπως του Αλή Πασά των Ιωάννίνων. Υπήρχαν και αυτοδιοικούμενα χωριά, όπως το αλβανόφωνο Σούλι και τα Ζαγόρια. Ο κυρίαρχος τοπικισμός εκδηλώθηκε κατά περιστάσεις και στις ταλαιπωρίες που υπέστησαν σε διάφορες περιοχές οι πρόσφυγες από τα πολεμικά μέτωπα.

Όπως μας διηγείται στα Απομνημονεύματα ο Μακρυγιάννης, οι Αρτινοί πρόσφυγες έγιναν θύματα σκληρής εκμετάλλευσης στον Βάλτο:

“Τότε πήγα εις την Αγιά,οπού ‘χα τα ειδίσµατά µου στείλη, κ’ εκεί ηύρα τους δυστυχείς Αρτηνούς οπού έρχονταν ξυπόλυτοι και γυµνοί και νηστικοί. Και µό’ ‘πεσαν όλοι εις τονλαιµό µου να τους σώσω. […] Και τους συνάξαµεν ξύλα και τους περιποιηθήκαµεν. Τα µεσάνυχτα έρχονται κάτι Βαλτηνοί κι’ άλλοι και ρίχνουν ντουφέκια. […] Τότε ντουφεκιστήκαµεν κ’ εµείς µ’ αυτούς και τους γνωρίσαμε. Και ήρθαν να τους πάρουν και τα πουκάµισα, ότι άλλο τίποτας δεν τους αφήσαµεν, µόνον ό,τι φορούσαν. […] Κι’ από τότε βλέποντας αυτείνη την αρετή, σιχάθηκα το Ρωµαίικον, ότ’ είµαστε ανθρωποφάγοι.”

Κατά τη διάρκεια της επανάστασης αντί να γεφυρωθούν, αποκαλύφθηκαν μία σειρά από τεμνόμενες διαιρέσεις.

Διαιρέσεις ανάμεσα σε Φιλικούς και κοτζαμπάσηδες, Φαναριώτες και δημογέροντες, λόγιους και ιεράρχες, “πολιτικούς” και “στρατιωτικούς”, Ρουμελιώτες και Μωραϊτες, εφοπλιστές και γαιοκτήμονες, νησιώτες και στεριανούς, “αυτόχθονες” και “ετερόχθονες”, τακτικούς αξιωματικούς και οπλαρχηγούς, προκρίτους και λαϊκούς, Καποδιστριακούς και Αντικαποδιστριακούς, “κυβερνητικούς” και “συνταγματικούς” – διαιρέσεις που οδήγησαν σε δύο ανοιχτούς εμφυλίους το 1824, σε παράλληλες διπλές κυβερνήσεις το 1825 και το 1827, σε δύο εισβολές Ρουμελιωτών στην Πελοπόννησο το 1825 και το 1830, στη δολοφονία του Ανδρούτσου το 1825, στη φυλάκιση του φιλόδοξου Κολοκοτρώνη το 1825 και το 1833, στην πυρπόληση του ελληνικού στόλου από τον Μιαούλη το 1831, στην εξέγερση της Μάνης το 1831, στη δολοφονία του αυταρχικού κυβερνήτη Καποδίστρια την ίδια χρονιά – και πίσω από όλα αυτά, τα συνωμοτικά παιχνίδια υποταγής στις Μεγάλες Δυνάμεις, τα δύο μεγάλα ληστρικά δάνεια, η συγκρότηση πελατειακών μηχανισμών, οι προσπάθειες υπερίσχυσης των τριών κομμάτων, του αγγλικού, του γαλλικού και του ρωσικού.

Όλες οι μερίδες, για να προφυλάξουν τα ίδια ολιγαρχικά τους συμφέροντα, κραδαίνουν διακηρύξεις δημοκρατίας προς τους εξεγερμένους, ενώ προσβλέπουν στην εύνοια της ξενόφερτης μοναρχίας του Όθωνα. Και στο βάθος, ταλαίπωρος, αγωνιστής και διαρκώς εξαπατημένος ο ανώνυμος και πολύφωνος λαός ίσα που ακούγεται – ενώ αρχίζουν οι εθνοκαθαρτικές διώξεις ενός πολυεθνοτικού πληθυσμού.

Ήδη από το 1821 η κατάληψη πόλεων και χωριών συνοδεύονταν με (αποσιωπημένα) πογκρόμ απέναντι στις εβραϊκές κοινότητες, όπως έγινε στο Βραχώρι (Αγρίνιο) και στην Τριπολιτσά (Τρίπολη). Μα επίσης αρχίζει και η κρατική τρομοκρατία απέναντι σε ντόπιους αντιφρονούντες:

“Οι καταπιέσεις, οι ληστείες, οι κακοποιήσεις, οι βασανισμοί και οι συλλήψεις των κατοίκων από τους στρατιώτες με το πρόσχημα ότι αναζητούν και τιμωρούν τους αντάρτες ήταν πολύ συνηθισμένο φαινόμενο [….] Η επιβολή της κυβερνήσεως έδωσε μεγάλο βάρος στους οπαδούς της και πολλούς ασταθείς και επιπόλαιους τους έσπρωξε, όπως γίνεται συνήθως, ως την αμετροέπεια και την αδιαλλαξία […] Δεν ήταν λοιπόν παράξενο, αν η κυβέρνηση, επηρεασμένη από το πνεύμα αυτών των φίλων της καταστάσεως, καταπάτησε τις υποσχέσεις της και περιόρισε στο Άργος, και κατόπιν στο Ναύπλιο, τον Κολοκοτρώνη και τους άλλους Πελοποννήσιους αρχηγούς [….] Η σύλληψή τους προκάλεσε “μέγαν φόβον εις όλον τον λαόν”, γράφει ο Κασομούλης. Η επιβολή της κεντρικής αρχής είχε αρχίσει να γίνεται αισθητή.”[i]

Έτσι είχαν τα πράγματα το 1825, αμέσως μετά τον δεύτερο εμφύλιο που ξέσπασε, κατά τη διάρκεια της επανάστασης, για τη νομή και επιβολή της κρατικής εξουσίας, προτού καν υπάρξει ανεξάρτητο κράτος. Κυρίαρχη είχε αναδειχθεί η πλευρά των νησιωτών εφοπλιστών και της κυβέρνησης Κουντουριώτη. Η βία εναντίον των πολιτικών αντιπάλων αλλά και η τρομοκράτηση του πληθυσμού ήταν εξαρχής τα πολιτικά εργαλεία που χρησιμοποίησε ο κρατικός μηχανισμός για να επιβληθεί στην κοινωνία.

Παρά τον καραμπελικό μύθο, δεν υπήρχαν πραγματικά αυτόνομες κοινότητες στην οθωμανική αυτοκρατορία, ούτε στον ελλαδικό χώρο ούτε αλλού, με την ουσιαστική και πολιτική έννοια. Κοινότητες που να αυτοκυβερνώνται με ρητό τρόπο και ισότιμη συμμετοχή όλων των μελών τους. Υπήρχαν κοινότητες με διαφορετικούς βαθμούς αυτοδιοίκησης που απολάμβαναν κάποιες φορές μέχρι και ατέλεια – δηλαδή φορολογική απαλλαγή – αλλά πάντοτε ενσωματωμένες στο οθωμανικό σύστημα διοίκησης και με αναγνωρισμένη την κυριαρχία της Υψηλής Πύλης. Εντός των κοινοτήτων οι καθιερωμένες ολιγαρχίες αναπαράγονταν με τον θεσμό των δημογερόντων που μονοπωλούσαν οι ηγεμονεύουσες οικογένειες, τα τζάκια.

Επιπλέον, δεν υπήρξε ουσιαστική αμφισβήτηση της θρησκευτικής αυθεντίας και της εκκλησιαστικής εξουσίας, ασχέτως με τις ενέργειες της τελευταίας. Εξάλλου ήδη από την εποχή του Μεχμέτ του Πορθητή το Πατριαρχείο είχε διευρυμένες διοικητικές και δικαστικές εξουσίες επί του χριστιανικού πληθυσμού. Την 20η ή, κατ’ άλλους, την 23η Μαρτίου 1821, (δηλαδή πριν τη μυθική 25η Μαρτίου) μεγάλη σύνοδος των αρχιερεών και των λαϊκών προυχόντων της Κων/πολης με επικεφαλής τον Οικουμενικό Πατριάρχη Γρηγόριο Ε’ αφορίζει την επανάσταση που ξέσπασε. Οι εξεγερμένοι αποκαλούνται “κατηραμένοι και ασυγχώρητοι, και μετά θάνατον άλυτοι” ενώ υμνείται η “καλοκαγαθία του σουλτάνου”. Οι επαναστάτες αφορίζονται ακόμη και μετά θάνατον (!) ως “θέλοντες να διαταράξωσι την άνεσιν και ησυχίαν των ομογενών μας πιστών ραγιάδων της κραταιάς βασιλείας”.

Παρόλο που η ανώτατη ιεραρχία πήρε θέση ενάντια στην επανάσταση, ουδείς αμφισβήτησε την πνευματική πρωτοκαθεδρία της ορθόδοξης εκκλησίας έως την επόμενη γενεά. Αυτή εξάλλου η ταύτιση των εξεγερμένων με την εκκλησία ενισχύθηκε και από τις διώξεις των Οθωμανών με κριτήριο την θρησκευτική ταυτότητα – ο Πατριάρχης που αφόρισε την Επανάσταση απαγχονίστηκε ως αντίποινα για τις επαναστατικές κινητοποιήσεις.

Στο τέλος, το παραδοσιακό, θρησκευτικό κριτήριο ταύτισης, του χριστιανού, θα συμπλεκόταν με την καινούργια εθνοτική ταξινόμηση, του Έλληνα, δημιουργώντας τον τραγέλαφο του ελληνοχριστιανισμού και χρησιμοποιώντας το δυναμικό του εθνικού φαντασιακού για την ενδυνάμωση και στερέωση του παραδοσιακού συντηρητικού και αντι-διαφωτιστικού ρεύματος. Οι παραδοσιακές μορφές θρησκευτικής ετερονομίας συνέχισαν να συνεργούν με τις νέες μορφές πολιτικής ετερονομίας.

Τελικά, όταν, με το πρωτόκολλο του Λονδίνου επήλθε, την 3η Φεβρουαρίου 1830 η ανεξαρτησία του ελληνικού κράτους, οι όροι ήταν σαφείς και συνοδεύονταν από την εγκαθίδρυση της απόλυτης μοναρχίας, δηλαδή τη ρητή ακύρωση κάθε υπόσχεσης λαϊκής κυριαρχίας.

“Η Ελλάς οφείλει την ύπαρξίν της εις τα παντοία διαβήματα, τα οποία επεδαψίλευσαν εις αυτήν αι τρεις Δυνάμεις. Ελευθερώσαται αυτήν έλαβον υπό την άμεσον προστασίαν των και την διέσωσαν από τον αναπόδραστον όλεθρον. Δια τούτους τους λόγους προσεκτήσαντο θετικά δικαιώματα εις την εκ μέρους των Ελλήνων τελείαν και πρόθυμον προσχώρησιν εις τα δεδογμένα.”

Με αυτά τα λόγια, τον Μάρτιο του 1830 οι αντιπρέσβεις της Μ. Βρετανίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας κοινοποιούν στις ελληνικές αρχές πώς κέρδισαν την πολιτική ανεξαρτησία τους τυπικά μόνο εφόσον την εγκαταλείψουν ουσιαστικά. Έτσι η εθνική ανεξαρτησία συνδέθηκε αναπόδραστα και με την αποικιοκρατικού τύπου εξάρτηση στο εξωτερικό. Αυτές οι πολλαπλές εξαρτήσεις, εσωτερικά από τις εγχώριες αντίπαλες ομάδες ολιγαρχικών συμφερόντων και εξωτερικά από τις μεγάλες Δυνάμεις, μαζί με την αγεφύρωτη αντίθεση προς την κοινωνία καθόρισαν το χαρακτήρα του νεοελληνικού κράτους.

Η εικόνα του συμπληρώνεται με την ίδρυση της Βασιλικής Χωροφυλακής τον Ιούνιο του 1833, με εκπεφρασμένο στόχο την «διαφύλαξιν της ασφαλείας, την τήρησιν της κοινής ησυχίας, και την διώξην του εγκλήματος». Ποιο έγκλημα διώκεται; Οι λαϊκές μορφές αντίδρασης και αντίστασης στη βαυαρική απολυταρχία, δηλαδή οι διαδηλώσεις και ακόμη η ορεινή ληστεία, η οποία ήταν άμεση συνέχεια της κλέφτικης παράδοσης. Στα όρη κατέφευγαν ως ληστές οι απογοητευμένοι αγωνιστές της επανάστασης («σώματα πειναλέων αγωνιστών διατρεχόντων πάσαν την χώραν») και πολλοί ακτήμονες αγρότες που είδαν την ελπίδα της δίκαιης ανακατανομής των οθωμανικών κτημάτων να καταρρέει μπροστά στην εξουσία των γαιοκτημόνων και της Εκκλησίας. Οι κοινωνικοί αγώνες ενάντια στη νέα απολυταρχική εξουσία συνεχίστηκαν με νέες μορφές. Κατά μία έννοια, δεν σταμάτησε ποτέ η ανολοκλήρωτη μάχη για την κοινωνική χειραφέτηση.

Αυτές είναι όψεις του ιστορικού κυκεώνα που δεν κρύβει ούτε η «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» –αλλά τις κρύβουν οι εθνικές εορτές.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

[i] Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τ. ΙΒ, σελ. 374.

[i] Ε. Χομπσμπάουμ, Η Εποχή των Επαναστάσεων, σελ. 157.

[i] Γ. Σκαρίμπας, Η αλήθεια για το ’21, εκδ. Κάκτος, 1995.

Πηγή: aftoleksi.gr

«Επανίδρυση του Πανεπιστημίου Δυτικής Ελλάδας – Η Αιτωλοακαρνανία στο χάρτη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης»

Την πλήρη διαφωνία του με την πρόταση της Επιτροπής του Πανεπιστημίου Πατρών για την κατάργηση και μεταφορά των Πανεπιστημιακών Τμημάτων από το Αγρίνιο στην Πάτρα και τη θέση του για την ανάγκη επανίδρυσης του Πανεπιστημίου Δυτικής Ελλάδας με έδρα το Αγρίνιο με άμεση συγκρότηση Σχολής Αγρινίου Διαχείρισης Βιώσιμης Ανάπτυξης και Πολιτισμού για την παραμονή και λειτουργία των Τμημάτων στο Αγρίνιου, καθώς και την ενίσχυση της Γεωπονικής Σχολής του Μεσολογγίου επανέλαβε ο Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας κ. Δημήτρης Κωνσταντόπουλος κατά τη συνεδρίαση της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου Πατρών που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα, 22 Μαρτίου 2021.

Πιο συγκεκριμένα, ο κ. Κωνσταντόπουλος τοποθετήθηκε στη συνεδρίαση της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου Πατρών με θέμα το «Στρατηγικό Σχέδιο για την Ακαδημαϊκή και Ερευνητική Ανάπτυξη του Πανεπιστημίου Πατρών» και στήριξε την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Αγρινίου για άμεση απόσυρση της πρότασης της Επιτροπής για την κατάργηση και μεταφορά των εν λόγω τμημάτων στην Πάτρα. Τόνισε και ο ίδιος την ανάγκη της ενίσχυσης της αποκεντρωμένης ανώτατης εκπαίδευσης με στόχο την περιφερειακή ανάπτυξη, σημειώνοντας ότι δεν συμφωνεί με αποφάσεις με δύο μέτρα και δύο σταθμά, αναφερόμενος στις αποφάσεις για ίδρυση πανεπιστημίων σε άλλες περιοχές της χώρας.

Ο κ. Κωνσταντόπουλος αναφέρθηκε στην ίδρυση του Πανεπιστημίου Δυτικής Ελλάδας με έδρα το Αγρίνιο το 2009 και στην απαράδεκτη κατάργησή του με το Σχέδιο Αθηνά το 2013, όπου και αναφέρθηκε σε ευθύνες που μέχρι σήμερα δεν έχουν αποδοθεί ποτέ και σε πολιτικές αποφάσεις που πλήττουν συνεχώς με τρόπο απαράδεκτο τις δομές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Αιτωλοακαρνανία.

Πρότεινε την ίδρυση Σχολής Αγρινίου Διαχείρισης Βιώσιμης Ανάπτυξης και Πολιτισμού στην οποία θα ενταχθούν τα υφιστάμενα Τμήματα του Αγρινίου, Διοίκησης Επιχειρήσεων Αγροτικών Προϊόντων και Τροφίμων, Ιστορίας-Αρχαιολογίας, καθώς και το Τμήμα Διαχείρισης Πολιτισμικού Περιβάλλοντος και Νέων Τεχνολογιών (ΔΠΠΝΤ) μετά την επανίδρυσή του. Τόνισε άλλωστε ότι το ΔΠΠΝΤ καταργήθηκε το 2019 με πολιτική απόφαση, ενώ διέθετε πιστοποίηση από την ΑΔΙΠ τον Ιανουάριο του 2019 με ισχύ έως το 2024, 1000 περίπου αποφοίτους, 400 και πλέον εν ενεργεία φοιτητές, 18 μέλη ΔΕΠ, άρτιες κτιριακές εγκαταστάσεις και τεχνολογικό εξοπλισμό, μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών, κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα. Σημείωσε μάλιστα, ότι το Τμήμα αυτό είχε βάση εισαγωγής κοντά στα 12.000 μόρια, ενώ σήμερα η θεσμοθέτηση της ελάχιστης βάσης εισαγωγής θα οδηγήσει πολλά Τμήματα ανά την Ελλάδα σε κλείσιμο.

Υπογράμμισε ξανά την ανάγκη ενίσχυσης και ουσιαστικής στήριξης της Γεωπονικής Σχολής του Μεσολογγίου, με αξιολόγηση και σύγχρονα προγράμματα σπουδών ώστε τα αντικείμενα λειτουργίας των τμημάτων να είναι ελκυστικά, καθώς και ενίσχυση με νέα τμήματα, δεδομένου ότι υπάρχει ένα άρτιο κτιριακά και υλικοτεχνικά campus, που μπορεί να φιλοξενήσει περισσότερα από 10 Τμήματα. Στο πλαίσιο αυτό επανέλαβε ότι δεδομένων των εξαιρετικών αυτών υποδομών υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρό για τη δημιουργία ενός σύγχρονου κέντρου Ανάπτυξης και Έρευνας.

Ολοκληρώνοντας την τοποθέτησή του, ο κ. Κωνσταντόπουλος επέμεινε στην επανίδρυση του Πανεπιστημίου Δυτικής Ελλάδας, του μοναδικού Πανεπιστημίου στη χώρα που πλήρωσε τις μνημονιακές δεσμεύσεις. Άλλωστε, η Αιτωλοακαρνανία εξελίσσεται σε έναν σημαντικό περιφερειακό κόμβο και σ’ αυτό χρειάζεται να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο τα ανώτατα εκπαιδευτικά τμήματα. Σημείωσε τέλος, ότι με σεβασμό στο άρθρο 16 και στο αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων, τα πανεπιστήμια θα πρέπει τα ίδια να επανέλθουν και να προτείνουν λύσεις μέσα από αξιολόγηση.

sinidisi.gr

Το Στρατηγικό Σχέδιο του Πανεπιστημίου Πατρών, που περιλαμβάνει καταργήσεις, συγχωνεύσεις και μεταφορές τμημάτων συμβάλλει και επισπεύδει το κυβερνητικό έργο της ΝΔ, που κυριολεκτικά «εκτελεί εν ψυχρώ» τα Περιφερειακά Πανεπιστημιακά Τμήματα της Αιτωλοακαρνανίας.

Η κυβέρνηση της ΝΔ μείωσε τον τακτικό προϋπολογισμό κατά 20%, αρνήθηκε τη στελέχωση των Πανεπιστημίων με μέλη ΔΕΠ, θεσμοθέτησε τη βάση εισαγωγής «εκπαραθυρώνοντας» από τα ΑΕΙ πάνω από 20.000 φοιτητές. Ταυτόχρονα, ψήφισε την ισοτιμία των πτυχίων ιδιωτικών κολλεγίων με τα Δημόσια Πανεπιστήμια, χωρίς να θεωρεί απαραίτητη τη βάση εισαγωγής για τα πρώτα. Όλα αυτά με απλά λόγια σημαίνουν υποβάθμιση των Δημόσιων Πανεπιστημίων, κυρίως των Περιφερειακών, που θα μείνουν χωρίς φοιτητές Σημαίνουν κοινωνική, εκπαιδευτική και οικονομική ερήμωση για ένα μεγάλο μέρος της Περιφέρειας και φυσικά της Αιτωλοακαρνανίας. Σημαίνουν τη φαλκίδευση κάθε αναπτυξιακής προοπτικής.

Το Πανεπιστήμιο Πατρών παρουσίασε, λοιπόν, έναν αντιεπιστημονικό και αντιαναπτυξιακό σχεδιασμό, αλλά η κυβέρνηση νομοθετεί και όχι η Σύγκλητος. Για τις όποιες αλλαγές επέλθουν στον ακαδημαϊκό χάρτη της Αιτωλοακαρνανίας και αλλού, αποκλειστικά υπεύθυνη θα είναι η ΝΔ και όσοι συνταχθούν και ψηφίσουν τον αφανισμό των Πανεπιστημιακών τμημάτων από το νομό μας.
Οι βουλευτές της συμπολίτευσης, εκ των οποίων ο ένας είναι Υπουργός, αλλά και μέρος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης θα έχουν μεγάλη ευθύνη αν τελικώς υλοποιηθεί η πρόταση του Πανεπιστημίου Πατρών: καταρχάς, γιατί, αντί να στηρίξουν έμπρακτα την ενίσχυση της Γεωπονικής Σχολής βγάζουν πύρινους λόγους για Πανεπιστήμιο Δυτικής Ελλάδας και πληθώρα τμημάτων, χωρίς να διασφαλίζουν τα υπάρχοντα. Με την δική τους ψήφο μειώθηκε φέτος ο προϋπολογισμός για τα ΑΕΙ, με τη δική τους ψήφο στο πρόσφατο παρελθόν, το 2013, «διαμελίστηκε» το Πανεπιστήμιο Δυτικής Ελλάδας και το ΤΕΙ Μεσολογγίου. Από όσα υποκριτικά προτείνουν τίποτα απολύτως δεν πρόκειται να γίνει και το Υπουργείο Παιδείας θα δεχτεί την πρόταση του Πανεπιστημίου Πατρών!

Είναι η ώρα για τη δημιουργία ενός ΜΕΤΩΠΟΥ ενάντια στο συγκεκριμένο σχεδιασμό του Πανεπιστημίου Πατρών, αλλά κυρίως ενάντια στην κυβερνητική πολιτική που «εξαφανίζει» τα Περιφερειακά Πανεπιστήμια. Όποιος δε συμβάλλει σε αυτό το μέτωπο, όποιος έμπρακτα δε στηρίξει τη Γεωπονική Σχολή, και την παραμονή των υπαρχόντων τμημάτων, αλλά επιδίδεται σε μεγαλοστομίες θα είναι υπεύθυνος για την καταστροφή της Τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Αιτωλοακαρνανία, που είναι “ante portas”.

sinidisi.gr

Η 200η επέτειος της 25ης Μαρτίου, ξημερώνει για τη χώρα και το λαό σε συνθήκες παρόμοιες μ’ αυτές που βίωναν οι ραγιάδες της εποχής εκείνης. Σε συνθήκες ανέχειας, χαρατσιών, φόβου για το αύριο, καθημερινής αίσθησης θανατικού, φόβητρου για τις μετακινήσεις, εξευτελισμού κάθε έννοιας προσωπικής και εθνικής αξιοπρέπειας και διάχυτης δυστυχίας. Με τον σουλτάνο, παράλληλα, να απειλεί από τον οντά του στην Άγκυρα. Και τους ντόπιους εδώ αγάδες να τρομοκρατούνται στους βρυχηθμούς του.

Κάτι χειρότερο: Ακριβώς 200 χρόνια από την έναρξη του αγώνα για ανεξαρτησία και δημιουργία εθνικού κυρίαρχου κράτους για το οποίο πάσχισαν οι αγωνιστές του ’21, σχεδιάζεται από Βρυξέλλες, ΝΑΤΟ και τους ντόπιους κυβερνητικούς οσφυοκάμπτες, η οριστική κατάλυση κάθε έννοιας εθνικής κυριαρχίας της χώρας. Χρησιμοποιώντας για τους σκοπούς τους, εκτός των άλλων και το «φόβητρο» της γείτονος εξ’ ανατολών.

Θα τρίζουν τα κόκαλα του Λάμπρου Κατσώνη βλέποντας τον τουρκικό στόλο να αρμενίζει εξοπλισμένος στο Αιγαίο. Θα τρίζουν τα κόκαλα του Κανάρη και του Μιαούλη βλέποντας τα τουρκικά πολεμικά να πλέουν σε ελληνική θαλάσσια επικράτεια, από την οποία εκείνοι με μύριες θυσίες τα εξοβέλισαν. Θα τρίζουν τα κόκαλα του ναυάρχου Κουντουριώτη που από την εποχή του και μετά, δεν τολμούσε ο τουρκικός στόλος να ξεμυτίσει από τα στενά του Βοσπόρου. Ώσπου να έρθουν οι σημερινοί εθελόδουλοι κρατούντες για να αφήσουν ανεξέλεγκτα τα τουρκικά πολεμικά, όχι μόνο να αλωνίζουν όπου θέλουν στα χωρικά μας ύδατα, αλλά και να πραγματοποιούν απροκάλυπτα πολεμικές ασκήσεις με σχέδια κατάληψης των νησιών μας! 

200 χρόνια μετά, θα δούμε και πάλι Τούρκους να πατάνε οπλισμένοι σε ελληνικό έδαφος με τη μορφή της στρατοχωροφυλακής, χάρις στη συμφωνία Ε.Ε. - Τουρκίας στα πλαίσια του νέου Συμφώνου Μετανάστευσης. Που θα ψηφιστεί μάλιστα από την ελληνική βουλή, τη στιγμή που θίγει καίρια ζητήματα εθνικής ασφάλειας και κυριαρχίας, «γκριζάροντας» τα νησιά μας! Κι αν σ’ αυτή τη φάση έχει μπει στο στόχαστρο το Βόρειο Αιγαίο, να είμαστε σίγουροι ότι η γκρίζα ζώνη θα τεθεί σύντομα και για τα Δωδεκάνησα. Δήμαρχοι και Περιφερειάρχες έχουν ξεσηκωθεί, εφόσον η περιφέρεια και οι δήμοι δεν θα έχουν λόγο στο μεταναστευτικό και θα πρέπει για το παραμικρό ζήτημα, να αναφέρονται στην Κομισιόν και να παίρνουν εγκρίσεις από τις «οικείες αρχές» της Ε.Ε.! Τους έχουν στην αβεβαιότητα και δεν γνωρίζουν καν τι θα γίνει με τις ένοπλες δυνάμεις και τις αστυνομικές αρχές στα νησιά, για το αν θα παραμείνουν ή όχι ή το αν θα υπαχθούν και σε ποιο καθεστώς. Ας «μην ανησυχούν» όμως γιατί ακόμη και να τις αποσύρουν, οι Ευρωπαίοι εταίροι μας μπορεί να μας στείλουν τους Τούρκους στρατοχωροφύλακες για να τις υποκαταστήσουν! Κι όλα αυτά, μας τα προμηνύουν στην επέτειο των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821!

Πόσο τιμά η ντόπια εθελόδουλη κυβέρνηση την επέτειο των 200 χρόνων της εθνικής παλιγγενεσίας, όταν παραμονές της 25ης Μαρτίου, αποδέχεται την πρόσκληση του μεγάλου βεζίρη επί των εξωτερικών, κ. Τσαβούσογλου; Με ποια αξιοπρέπεια, αν όχι εθνική που δεν φαίνεται να τον αγγίζει η έννοια, ψήγματα έστω προσωπικής αξιοπρέπειας, θα πάει ο κ. Δένδιας να σφίξει χέρια και να συζητήσει, την ίδια ώρα που αποκαλύπτονται σχέδια επεξεργασμένα στις Ακαδημίες Πολέμου και διοχετεύονται από το τουρκικό Γενικό Επιτελείο στο Nordicmonitor, για την ανάπτυξη ειδικών δυνάμεων από αέρος και θαλάσσης προς κατάληψη 131 νησιών και βραχονησίδων, ονομαστικά και αναλυτικά καταγεγραμμένων; Δεν τα γνωρίζει αυτά ο κ. Δένδιας και οι επιτελείς του; Και αν ναι, τι στο καλό θα συζητήσει στην Άγκυρα; Το πώς θα τους διευκολύνουμε για να καταληφθούν τα νησιά όσο γίνεται αναίμακτα; Πώς θα συνδράμουμε για να γίνει πράξη το όνειρο του Ερντογάν περί γαλάζιας πατρίδας, έτσι ώστε να μην κατηγορηθούμε σαν «μοναχοφάηδες» όπως έλεγε ο ανεκδιήγητος ομόλογός του, ο κ. Κοτζιάς; Ή το πώς θα εγκατασταθούν Τούρκοι στρατοχωροφύλακες στα νησιά, στα πλαίσια του Συμφώνου Μετανάστευσης, με όσο γίνεται λιγότερες αντιδράσεις από τους ανυπάκουους και «εθνικιστές» νησιώτες;

Δεν θα επαναλάβουμε τη γνωστή ρήση του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη για τους προσκυνημένους. Άλλωστε πάντοτε οι Νενέκοι, σε κάθε εποχή, είχαν την αλαζονεία της παντοδυναμίας που ένιωθαν να τους προσδίδουν οι προστάτες τους. Θα καταδείξουμε μόνο την βαθιά υποκρισία των σημερινών κρατούντων, που μέχρι πρότινος είχαν ως προμετωπίδα την «εθνικοφροσύνη» τους για λαϊκή κατανάλωση στο χώρο των δεξιών ψηφοφόρων, ενώ αποδεικνύουν περίτρανα ότι καμιά εθνική ευαισθησία και κανένα υψηλό φρόνημα δεν τους αγγίζει. Είναι απλά δουλοπρεπείς γιεσμεν των αφεντικών τους και τελείως κυνικά, υλοποιούν βήμα το βήμα την πλήρη εκχώρηση της άσκησης εθνικής κυριαρχίας σε αλλότρια συμφέροντα.

Στην επετειακή χρονιά της εθνικής μας παλιγγενεσίας, οι ξένοι προστάτες τους με τα σύμβολα των Βρυξελλών στο πέτο, έχουν αποφασίσει ότι θα πρέπει να κλείσει επιτέλους η ενοχλητική παρένθεση των 200 χρόνων αυτού του έστω και τυπικά ελεύθερου ελληνικού κράτους. Μπορεί να μην τα κατάφεραν, τότε, οι ομόλογοί τους της Ιεράς Συμμαχίας, αλλά οι σημερινοί επίγονοί τους δείχνουν αποφασισμένοι να το πετύχουν.

Θα τους αφήσουμε; Θα είναι η γενιά μας, αυτή που θα φέρει το όνειδος αυτού του ολέθρου; Ή θ’ αποφασίσουμε να αναχαιτίσουμε τον αφανισμό που μας ετοιμάζουν; Είναι δυνατόν να λιποψυχούμε απέναντι σε γραφειοκράτες, που δύναμη καμιά άλλη δεν έχουν, παρά μόνο τα σκουπίδια που μας μπολιάσαν στο μυαλό μέσα από τα ΜΜΕ ότι τάχαμου είναι παντοδύναμοι; Ο Κολοκοτρώνης θα γελούσε αν έβλεπε ότι «οχτροί» μας είναι οι γραβάτες και τα λευκά κολάρα. Ο Καραϊσκάκης θα πέταγε μια βλαστήμια και θα ’βγαινε άοπλος μπροστά προκαλώντας τρόμο με το παράστημά του, αυτός, ο αδύνατος, καχεκτικός και λιπόσαρκος άνθρωπος. Απόγονοί τους είμαστε, μην το ξεχνάμε. Το ίδιο αίμα μ’ αυτούς ρέει στις φλέβες μας. Τι πάθαμε και κάνουμε σαν να φοβόμαστε ακόμη και τη σκιά μας;

Η γενιά του ’21, εκείνοι οι παππούδες μας και οι γιαγιάδες μας που ξεσηκώθηκαν, κατάφεραν να γονατίσουν μια ολόκληρη αυτοκρατορία και να βάλουν τα γυαλιά στις εχθρικές απέναντί μας δυνάμεις της Ευρώπης. Η Τουρκία της σήμερον, είναι μια κουτσουλιά σε σχέση με την τότε κραταιά δύναμη, σπαρασσόμενη από μύρια προβλήματα και αντιθέσεις. Οι τσιρίδες που βγάζει ο Ερντογάν κι ακούγονται σαν «βρυχηθμοί» μέσα από τις μεγαφωνικές των ΜΜΕ, στην πραγματικότητα δεν διαφέρουν από ένα ποντίκι που βρυχάται.

Όλοι αυτοί οι «δράκοι», εξανεμίζονται και διαλύονται γιατί κανένας δεν μπορεί να τα βάλει με έναν ολόκληρο λαό που ενωμένος, διεκδικεί την ανεξαρτησία του, την πατρίδα του και την ευημερία του. Αυτό είναι που μας λείπει, αυτή πρέπει να είναι η βασική μας επιδίωξη για να γκρεμίσουμε από το βάθρο τους κρατούντες που κατσικώθηκαν στο σβέρκο μας: την εθελόδουλη πολιτική τάξη των μνημονιακών χρόνων, το μόνο εμπόδιο για την εθνική ανεξαρτησία, τη λαϊκή κυριαρχία και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Η ισχύς εν τη ενώσει όλων των δυνάμεων του λαού για μια νέα παλιγγενεσία, είναι το σύνθημα που συνταράσσει την πλειονότητα των συμπολιτών μας. Ας σταθούμε άξιοι να το πετύχουμε, δικαιώνοντας τους αγωνιστές του 1821.

Η 200η επέτειος της Εθνικής Παλιγγενεσίας αποτελεί το καλύτερο προσάναμμα για να ανάψει αυτή η θρυαλλίδα. 

Αθήνα, 24 Μαρτίου 2021
Η Πολιτική Γραμματεία του ΕΠΑΜ.

Από άκρη σε άκρη όλος ο πλανήτης τιμά τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821.

Από το δημαρχείο του Σαν Φρανσίσκο και την εμβληματική γέφυρα του Μάντσεστερ έως τους Καταρράκτες του Νιαγάρα και το πύργος στο Τορόντο, από την Όπερα του Σίδνεϊ έως το εμβληματικό κτίριο της Βαρσοβίας και από τον πύργο του Ρήνου στο Ντίσελντορφ και το δημαρχείο των Βρυξελλών έως τον πύργο του Αϊφελ...

pronews.gr

Η σύνοδος της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου Πατρών ήρθε να επικυρώσει μία προειλημμένη απόφαση, που σφραγίζεται από συντεχνιακό πνεύμα, όμοιο του οποίου δεν συναντά κανείς πουθενά αλλού στην Ελλάδα, σε αυτή τουλάχιστον την ένταση, εκτιμά ο βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Βαρεμένος και προσθέτει πως «η κυβέρνηση την γνώριζε, έστω κι αν δεν μπορούσε να την πάρει επισήμως στα χέρια της πριν επικυρωθεί από την Σύγκλητο και έσπευσε -με την απάντηση του κ. Άγγελου Συρίγου σε ερώτησή μου στην Βουλή- να την προϋπαντήσει».

Αναλυτικά η δήλωση του Γ. Βαρεμένου:
Ήρθε όμως η ώρα να αναλάβει η κυβέρνηση την πολιτική ευθύνη, διότι η απόφαση της συνόδου της Συγκλήτου δεν παύει να είναι παρά μία εισήγηση προς την Πολιτεία. Αν αυτή την αποδεχθεί, δεν θα μπορεί να κρύψει το γεγονός ότι το “Σχέδιο Αθηνά” ήταν η απαρχή μιας πολιτικής απόφασης ενός βαθέος συστήματος να οδηγήσει σε διάλυση την περιφερειακή Ανώτατη Εκπαίδευση στην Αιτωλοακαρνανία. Για να την αντικαταστήσει με τί; Ο κ. Συρίγος πρέπει να διευκρινίσει τί εννοεί όταν μιλάει για επικουρικό των γεωπόνων προσωπικό: Σε ποια ιδρύματα θα εκπαιδεύεται αυτό; Ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίμων κ. Λιβανός οφείλει να εξηγήσει πώς οραματίζεται την ίδρυση των πολλών τμημάτων που προτείνει. Ποια κυβέρνηση θα τα ιδρύσει; Διότι η σημερινή ξηλώνει και τα ήδη υπάρχοντα! Μήπως κάποια άλλη, που θα διαδεχθεί αυτήν της ΝΔ; Τουλάχιστον ας είμαστε σοβαροί μπροστά στο δράμα ενός λαού και της νεολαίας, που μετά από μία δεκαετή κρίση έχει βυθισθεί στο σκότος μιας πανδημίας, που απειλεί την οικονομία και την κοινωνία με ερημοποίηση. Η εξουθένωση της Περιφερειακής Ανώτατης Εκπαίδευσης δεν θα την επιτείνει;

Το “σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω” δεν ταιριάζει στην σημερινή οριακή συγκυρία για τα Πανεπιστημιακά Τμήματα και την Γεωπονική Σχολή στην Αιτωλοακαρνανία, της οποίας επιχειρείται ο μαρασμός πριν καν ανθοφορήσει και καρπίσει. Ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί οι πολίτες και οι φορείς του Νομού, πρέπει να κάνουν με κάθε τρόπο κατανοητό ότι δεν θα γίνουν αποδεκτές ντε φάκτο καταστάσεις και να ζητήσουν από την κυβέρνηση και το υπουργείο Παιδείας να απαντήσει γιατί δεν επιθυμεί την παρουσία και την περαιτέρω ανάπτυξη των Πανεπιστημιακών Τμημάτων. Γιατί πλάι σ’ αυτά δεν επιθυμούσε -και γι’ αυτό ακύρωσε την σχετική απόφαση- τα διετή τμήματα σπουδών και τα δύο ερευνητικά κέντρα στο Νομό, “δεμένα” με αντίστοιχες τοπικές παραγωγικές ανάγκες; Πώς αλήθεια εννοούν την ανάπτυξη και την έξοδο από την σημερινή καταθλιπτική πραγματικότητα;

Εφημερίδα Συνείδηση

sinidisi.gr

«Δεν παρεμβαίνουμε στα έργα των συνεργαζόμενων καλλιτεχνών», επισημαίνεται στην ανακοίνωση του Μουσείου Μπενάκη.

Την επίσημη απάντησή του σχετικά με το γούρι που απεικόνιζε μια… εναλλακτική Μαντώ Μαυρογένους, συνοδευόμενη από την γραπτή ευχή «Υγεία, Κ…λα, Επανάσταση», προκαλώντας ποικίλα σχόλια και αντιδράσεις, έδωσε το Μουσείο Μπενάκη δεδομένου ότι το συγκεκριμένο αντικείμενο τέχνης πωλούνταν μέσω του ηλεκτρονικού του καταστήματος.

Στην απάντηση υπογραμμίζεται η βασική αρχή που διέπει την ελεύθερη καλλιτεχνική δημιουργία, ότι δηλαδή οι υπεύθυνοι του Μουσείου δεν παρεμβαίνουν και προφανώς δεν λογοκρίνουν έργα καλλιτεχνών με τους οποίους συνεργάζεται κατά καιρούς ενώ επισημαίνεται πως τα 40 συνολικά κομμάτια του συγκεκριμένου αντικειμένου έχουν ήδη εξαντληθεί.

Η απάντηση

«Το Πωλητήριο του Μουσείου Μπενάκη, πρώτο στην Ελλάδα και με συνεχή παρουσία για πάνω από 40 χρόνια, άνοιξε από νωρίς τον δρόμο σε νέους σχεδιαστές και σε σύγχρονους καλλιτέχνες, με πολλούς από τους οποίους διατηρεί σταθερή συνεργασία. Χωρίς να παρεμβαίνει στα έργα τους, πόσω μάλλον να τα λογοκρίνει, το Πωλητήριο παραμένει δεκτικό στις δημιουργικές θεωρήσεις των καλλιτεχνών που φιλοξενεί, πράγμα που συνέβη και στην περίπτωση του αντικειμένου που κυκλοφόρησε ως πρωτοχρονιάτικο γούρι τον Δεκέμβριο του 2020 και που το τελευταίο εικοσιτετράωρο πυροδότησε συζητήσεις σε μερίδα του κοινού. Το αντικείμενο αυτό, που σχεδιάστηκε από τη δημιουργική ομάδα Β612 και κυκλοφόρησε σε περιορισμένο αριθμό (40 κομμάτια), περιλαμβάνει μια φράση που αποτελεί εδώ και χρόνια το γνωμικό των Β612. Σε κάθε περίπτωση, το εν λόγω γούρι έχει αυτή την στιγμή εξαντληθεί».

sinidisi.gr

Η Aegean τίμησε τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση με μια εντυπωσιακή πτήση υπ’αριθμόν Α3 1821.

Σε ρυθμούς 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση κινείται, ή μάλλον πετάει, και η Aegean Airlines, αεροσκάφος της οποίας πέταξε πάνω από την Πελοπόννησο, σχηματίζοντας με την πορεία του τον αριθμό 200.

Ειδικότερα, το πέντε χρόνων αεροσκάφος Airbus Α320, πέταξε περίπου στα 20.000 πόδια πάνω από τον τόπο που ξεκίνησε η Ελληνική Επανάσταση. Ξεκίνησε από το Ελ. Βενιζέλος, έφτασε στην Αχαΐα και από εκεί ξεκίνησε να σχηματίζει το 200, πετώντας πάνω από την Αρχαία Ολυμπία, τα Καλάβρυτα, την Κόρινθο, το Άργος και τα ιστορικά Δερβενάκια. Σημειώνεται ότι ακόμα και ο αριθμός της πτήσης ήταν συμβολικός για την οποία επιλέχθηκε το Α3 1821.

Πηγή: protothema.gr

Πρεμιέρα στις 25 Μαρτίου στο κανάλι του ΚΚΕ στο YouTube

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, με αφορμή τη συμπλήρωση 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821, ξεκινά στο επίσημο κανάλι του Κόμματος στο YouTube την προβολή οπτικοακουστικής παραγωγής σε 6 επεισόδια.

Η πρεμιέρα θα πραγματοποιηθεί ανήμερα της 25ης Μαρτίου, ώρα 20.00, με το 1ο επεισόδιο: «Η Επανάσταση, ατμομηχανή της Ιστορίας». Αναλυτικά:

Τα επόμενα επεισόδια θα προβάλλονται κάθε Πέμπτη και ώρα 20.00.

Το 2ο επεισόδιο «Στην αυγή της νέας εποχής» θα προβληθεί την 1/4.

Το 3ο επεισόδιο «Η πρωτοπορία του αγώνα» στις 8/4.

Το 4ο επεισόδιο «Και ποιοι θέλετε να αρματωθούν, αν όχι εμείς;» στις 15/4.

Το 5ο επεισόδιο «”Εμφύλιοι” πόλεμοι. Η επανάσταση μέσα στην Επανάσταση» στις 22/4.

Το 6ο και τελευταίο επεισόδιο «Η Επανάσταση διδάσκει» στις 29/4.

Η σειρά των 6 επεισοδίων δίνει στον θεατή την ευκαιρία να παρακολουθήσει την εξέλιξη των γεγονότων που προηγήθηκαν, που οδήγησαν στην Επανάσταση και τελικά στη συγκρότηση του ελληνικού αστικού κράτους.

Μπορεί επίσης να παρακολουθήσει τις ηρωικές μάχες των πρωταγωνιστών, τις «εμφύλιες» συγκρούσεις, αλλά και να δει μέσα σε ποιες τοπικές και διεθνείς οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες αυτές οι ιστορικές στιγμές εκδηλώθηκαν.

Μέσα από τη σειρά επιχειρείται η αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας -σε αντιδιαστολή με το σύνολο των εκδοχών της αστικής ιστοριογραφίας- αλλά και η προσπάθεια εξαγωγής χρήσιμων ιστορικών συμπερασμάτων από την Επανάσταση του 1821.

Παραγωγή: Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ.

Την παρουσιάζουν οι ηθοποιοί: Θέμης Πάνου και Αφροδίτη Βραχοπούλου.

Δίνουν συνεντεύξεις: Μέλη και συνεργάτες του Τμήματος Ιστορίας και της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ.

Σύνθεση πρωτότυπης μουσικής: Εύα Φάμπα, σολίστ κλασικής κιθάρας.

Σκηνοθεσία: Κώστας Σταματόπουλος.

Διεύθυνση φωτογραφίας – μοντάζ: Σέργιος Κολίσικας.

Ευχαριστούμε θερμά όλους τους συντελεστές που βοήθησαν στην υλοποίηση της παραγωγής, ηθοποιούς, μουσικούς, τεχνικούς, τα Μουσεία και τους πολιτιστικούς χώρους για το οπτικοακουστικό υλικό που χρησιμοποιήθηκε, τους συνθέτες Γιάννη Μαρκόπουλο και Χρήστο Λεοντή για την άδεια της χρήσης των έργων «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» και «Ο Θούριος του Ρήγα».

Επίσης μπορεί κανείς να διαβάσει τη ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΑ 200 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821 στο παρακάτω link:

https://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=20/3/2021&id=18181&pageNo=24

όπως και το podcast της ΚΝΕ με τίτλο: «Τι σχέση έχει ο Μπετόβεν με την επανάσταση;» στο παρακάτω βίντεο: