Του ΣΠΥΡΟΥ Χ. ΤΑΓΚΑ*
Μέχρι πριν την δικτατορία και το καθεστώς των Βλαψίφρονων "αυτόκλητων Εθνοσωτήρων" που, γεγονός είναι, διάβρωσε και αποσάρθρωσε κάθε υγιή κοινωνική - πολιτική διάταξη στον Τόπο με τραγικές συνέπειες και επιβιώματα ως τις μέρες μας, ο χώρος του Δημοκρατικού -και Πατριωτικού Κέντρου, δηλαδή, όλες εκείνες δυνάμεις που δεν επιθυμούσαν να ακολουθούν, οπωσδήποτε, την εγχώρια Δεξιά (που δεν έμοιαζε σε τίποτε με σήμερα, καίτοι τότε επικρατούσε ο απόλυτος δεσποτισμός, η κομματαρχία και η αστυνομοκρατία), ή την εγχώρια Αριστερά (που δεν έδειχνε ξεκάθαρα σημεία συμβιβασμού με το "αστικό πολίτευμα" και ακολουθούσε, ενίοτε, αμφίσημη, τυχοδιωκτική ή και αντιφατική πολιτική), διαμόρφωναν και συγκροτούσαν έναν ικανό - αυθύπαρκτο δίκτυο και σχηματισμό, ώστε, με την σύνεση, την μετριοπάθεια και τον προωθημένο προοδευτικό λόγο, να στέκονται "ανάμεσα" και να προσπαθούν να προτάξουν μια γραμμή -έξω και μακριά από τα "δυο άκρα"-, που θα πρόσφερε πιο αποτελεσματικά στον Τόπο.
Αυτός ο πολιτικός σχηματισμός, αποτελούνταν από ανθρώπους και ιδέες που, αν μη τι άλλο; προέρχονταν κατευθείαν από τον παλιό, λεγόμενο, Βενιζελισμό : την μεγάλη δημοκρατική και φιλελεύθερη Παράταξη, που μεταρρύθμισε και άλλαξε την μέχρι τότε φεουδαρχική δομή της Ελλάδος. Στα χρόνια του μεσοπολέμου και, πάντως, σίγουρα μετά τον θάνατο του Ελευθερίου Βενιζέλου (1936), αμφιταλαντεύτηκε, πολυδιασπάστηκε (καθώς κάθε ικανό στέλεχος αποτελούσε έναν εν δυνάμει Πρωθυπουργό - βλ.: Αλ. Παπαναστασίου, Γ. Καφαντάρη, Ανδ. Μιχαλακόπουλο, Γεωρ. Παπανδρέου), ή και ενσωματώθηκε σε αλλότριες αντιλήψεις που κυριαρχούσαν βάναυσα επί της ελληνικής πολιτικής ζωής και την έθεταν σε κρίσιμη και επισφαλή κατάσταση. Αργότερα, αναζωογονήθηκε πάλι, και μετά από τιτάνιες προσπάθειες, ανασυγκροτήθηκε προσπαθώντας να αλλάξει τους όρους του "σκληρού παίγνιου" των άκρων που μόνο εφιάλτες και θάνατο πρόσφερε. Το κατόρθωσε, έστω, και με λάθη, πολλές φορές. Αυτή ήταν η μεγάλη υπηρεσία του στην Πατρίδα.
Μετά τα ολέθρια βιώματα και την πτώση της δικτατορίας, η πολιτική ζωή στην Ελλάδα, θαρρείς, ριζοσπαστικοποίηθηκε! Και ριζοσπαστικοποίηθηκε με ένταση. Πλην, όμως, αυτή η ριζοσπαστικοποίηση (κυρίως στο επίπεδο των ιδεών), μπορεί να ορισθεί "νόθα", καθώς, έρχονταν μέσα από διάβρωση, την αποσάθρωση και την κοινωνική σύγχυση που προκάλεσε η δικτατορία, όπως επίσης και μέσα από το κλίμα των "άκρων" που, ασφαλώς, ζυμώνεται και ευδοκιμεί σε τέτοιες μη φυσιολογικές καταστάσεις.
Εξ ου, και η μετέπειτα πορεία : Οι κάθετες πολιτικές οριοθετήσεις και διαχωρισμοί που προτάχθηκαν και προβλήθηκαν αντανακλούσαν, εν πολλοίς, αυτή - τούτη την "εσωτερική μάχη" όπως αποτυπώθηκε σε σκληρές και λίαν δυσμενείς συνθήκες. Όθεν, ο "ένας" προσπαθούσε να ξεπεράσει τον "άλλο" σε οράματα, μεγάλα σχέδια - συμπλέγματα ματαιώσεων, χίμαιρες και, φυσικά, σε ένταση, φανατισμό (που έφερνε βέβαια Αντίδραση), που, ενδεχομένως, κλόνισαν βαθύτερα το πολίτευμα και τους θεσμούς έως του σημείου, μάλιστα, της κάθετης ολίσθησης, του ευτελισμού, της παρακμής, της γενικότερης χρεωκοπίας που νοιώθουμε και βιώνουμε βαθιά σήμερα, αλλά, τούτες υπόβοσκαν ή είχαν αναδειχτεί, κιόλας, διακριτά από δεκαετίες.
Η ιστορία των "δύο άκρων" είναι μια παλιά και επώδυνη ιστορία στην Ελλάδα! Αν αφήσουμε έξω την νεόκοπη θεωρία των "δύο άκρων", που κι αυτή βγήκε μέσα από το καμίνι των μνημονίων και γιγάντωσε τα πάθη και, άρα, ενεργοποίησε τις παλιές μνήμες και προσλαμβάνουσες, η χώρα, πλην εξαιρετικά ολιγόχρονων περιόδων, πορεύτηκε στα... άκρα! Αυτή είναι η κυρίαρχη πολιτική τεχνική τακτική -η εξυπνότερη επινόηση, που πιάνει και διαρκεί στον Τόπο αυτό. Δεν υπάρχει κάτι άλλο! Τα τελευταία χρόνια δε -από την έναρξη της οικονομικής κρίσης και μετά δηλαδή-, αναπυροδοτήθηκε εσωτερικά σε τέτοιο βαθμό που, τρόπον τινά, από μια καταφανή κατάρρευση του περίφημου "εγχώριου αστισμού" (όπως, τουλάχιστον, τον ορίζει ο φιλόσοφος Κονδύλης στο έργο : "Τα Αίτια για την Παρακμή της Νεότερης Ελλάδας" - τον αποκαλεί και "νόθο"*), μεταφερθήκαμε σε εξαιρετικά πυκνούς χρόνους στην αποκάλυψη (!), και την κατάρρευση και του "εγχώριου αριστερισμού", που κατέδειξε πως ποτέ δεν απόβαλλε τις "παιδικές αρρώστιες" του, ούτε ποτέ εργάστηκε και προετοιμάστηκε σοβαρά να διαχειριστεί (όταν έλθει η ώρα του), τα πράγματα. Υπήρξε σαν ένα άλμα στο κενό.
Οι επινοημένοι "ακραίοι" διαχωρισμοί, τελικά, επιφέρουν μια βαθιά στρεβλότητα (αυτολεξεί), που αλλάζει συθέμελα την αλήθεια, και, επέκεινα, αλλάζει το μέγεθος των πραγμάτων και οδηγεί με την σειρά της, σε θολούρα, ακόμη μεγαλύτερα λάθη και, τελικά, καταστροφές. Αυτή είναι και η "ανωμαλία" που βιώνει χρόνια τώρα η δημοκρατία μας που, φευ, είναι και η "ανοιχτή πληγή" από την οποία θα κινδυνεύσει να χάσει ότι σημαντικότερο έχει, προκειμένου, να επιβιώσει και να συνεχίσει να υπάρχει. Να επιβιώσει και να συνεχίσει να υπάρχει όχι σαν ουρά ή ο "φτωχός της γειτονιάς" - να συνεχίσει να υπάρχει σαν Τόπος με ψυχή που θέλει και μπορεί να ευημερεί και να προοδεύει.
Τούτο, οφείλουμε και πρέπει να το δούμε σοβαρά, να το συζητήσουμε σοβαρά και να αποφασίσουμε, επιτέλους, αν μας "πάνε" τόσο πολύ τα "άκρα" ή πρέπει να αναδιατάξουμε ιδέες, δυνάμεις, στόχους και τακτικές συμπεριφορές για ένα καλύτερο παρόν και γιατί όχι; ένα ακόμη καλύτερο μέλλον. Ο "σύγχρονος κόσμος", οι νέες συνθήκες -νέες ανάγκες και αναγκαιότητες αχαρτογράφητες ακόμη στο σύνολό τους και συνεχώς μεταβαλλόμενες-, δεν θα περιμένουν εμάς να ανοίξουμε τα μάτια μας - να δούμε καθαρά - να πούμε πως θα σταθούμε, πως και προς τα που θα πάμε! Ούτε και ο λεγόμενος "παλιός κόσμος" μας περίμενε, άλλωστε! Το γνωρίσαμε πολύ καλά στο πετσί μας αυτό...
*στο ΜATRIX 24
