Του Δημήτρη Παπαδάκη
Από την εποχή του Τρωικού Πολέμου οι δύο ακτές του Αιγαίου είναι «καταδικασμένες» να πολεμούν μεταξύ τους. Στο ρου της ιστορίας όποτε οι δύο ακτές του Αιγαίου είχαν έναν ιδιοκτήτη, αυτός ήταν αυτοκρατορία. Και αυτό γιατί και σε άλλες ιστορικές περιόδους αλλά και σήμερα, όποιος κατέχει τα στενά του Βοσπόρου, το θαλάσσιο μέτωπο από τη Θεσσαλονίκη έως τη Θράκη, τα νησιά του Αιγαίου και την Κρήτη, ουσιαστικά κατέχει έναν άξονα, ο οποίος μπορεί να ελέγξει τα Βαλκάνια, τον Εύξεινο Πόντο και τη Ρωσία, το Σουέζ και να έχει μέσω της Ανατολικής Μεσογείου και της Κύπρου μια «ανοικτή πόρτα» στη Μέση Ανατολή. Όσο λοιπόν ο ιδιοκτήτης των δύο ακτών δεν είναι ο ίδιος, ο πόλεμος κάποια στιγμή μοιραία θα έρχεται.
Αυτό είναι ενδεχομένως ένα από τα συμπεράσματα που θα έπρεπε να είχαμε βγάλει με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Θα πρέπει έστω και υστέρων να σκεφτούμε ότι οι Δυτικοί ενδεχομένως δεν ήθελαν τότε η Ελλάδα, μόλις 100 χρόνια μετά την Επανάσταση, να γίνει ιδιοκτήτης και της απέναντι ακτής, όχι μόνο για τη γεωπολιτική της αξία, αλλά και επειδή η Ελλάδα σε αντίθεση με την Τουρκία είχε το ιστορικό, πολιτισμικό και κυρίως το οικονομικό υπόβαθρο ως ναυτική δύναμη να γίνει μια περιφερειακή δύναμη. Με το διαίρει και βασίλευε λοιπόν στο Αιγαίο, η Δύση κατάφερε στη διάρκεια του 19ου, του 20ου αιώνα και μέχρι σήμερα, να έχει αυτό που θέλει στην περιοχή.
Η Ελλάδα πρέπει επιτέλους να καταλάβει ότι αυτό που ενώνει την τουρκική ηγεσία είναι οι βλέψεις εναντίον της χώρας μας. Στη «γαλάζια πατρίδα» ομνύουν όλοι. Γι’ αυτό και η τουρκική εξωτερική πολιτική είναι αμετάβλητη ανεξαρτήτως του ποιος βρίσκεται στην εξουσία. Δυστυχώς όμως εμείς σήμερα συνεχίζουμε να μην διεκδικούμε τίποτα και απλώς να θέλουμε την ησυχία μας… Ακόμη και ο Τσάμπερλαιν που ακολουθούσε την πολιτική του κατευνασμού έναντι του Χίτλερ «κατάφερε» μια ανέντιμη ειρήνη και στο τέλος πήρε και πόλεμο, αλλά τουλάχιστον κέρδισε χρόνο, ώστε να ετοιμαστεί η Αγγλία για τον πόλεμο. Εμείς με το κατευνασμό έχουμε καταφέρει η Τουρκία να ζητά όλο και περισσότερα και όλα αυτά τα χρόνια έχουμε πετύχει μια ανέντιμη ειρήνη (βλέπε υπερπτήσεις) και απλώς νομοτελειακά περιμένουμε τον πόλεμο, χωρίς να είμαστε και σίγουροι πόσο ένδοξος, πόσο νικηφόρος δηλαδή, θα είναι. Ένδοξος πόλεμος, ειρήνης αισχράς αιρετώτερος, έλεγε ο Δημοσθένης.
Πρέπει επομένως κάποια στιγμή να αποκτήσουμε μια στρατηγική, μια κουλτούρα ανάσχεσης και νίκης έναντι της Τουρκίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να αποκτήσουμε μια νέα Μεγάλη Ιδέα επανασύστασης της βυζαντινής αυτοκρατορίας υπό την έννοια του αναθεωρητισμού και της αλλαγής συνόρων, αλλά όταν ο Ερντογάν μιλά για τα σύνορα της καρδιάς του, τα οποία μπορεί να φτάνουν έως τα τείχη της Βιέννης, εμάς δεν μας επιτρέπεται να μη μιλάμε για τις παραβιάσεις των συνθηκών από την Τουρκία, για όσα έχουν συμβεί στην Ίμβρο και στην Τένεδο, για τον ξεριζωμό που υπέστη ο ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης. Δεν μπορεί να υποκύπτουμε σε ένα παράνομο casus belli και να μην ασκούμε το νόμιμο δικαίωμά μας για τα 12 ναυτικά μίλια. Αν η Τουρκία επεκτείνει το casus belli και νότια της Κρήτης στην περιοχή δηλαδή του (παράνομου) τουρκολιβυκού συμφώνου, τι θα κάνουμε; Θα το ανεχθούμε και αυτό;
Στην αρχαιότητα φιλόσοφοι και ρήτορες συνήθιζαν να παρομοιάζουν την Πολιτεία με ένα καράβι. Όμως η χώρα δεν είναι καράβι για να σηκώσουμε άγκυρα και να πάμε δίπλα στη Νέα Ζηλανδία ή δίπλα στη Μαγαδασκάρη, για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Η γεωγραφία και η ιστορία μας έταξαν αυτούς τους γείτονες. Πρέπει να το καταλάβουμε! Και κυρίως να αποκτήσουμε μια κουλτούρα νίκης έναντι της Τουρκίας. Μεγαλώνοντας τις δυνατότητές μας σε όλα τα επίπεδα. Δεν μπορούμε να σφυρίζουμε αδιάφορα για το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας, που είναι διαπιστωμένο ως μείζον πρόβλημα εδώ και 30 χρόνια. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να μην έχουμε εγχώρια αμυντική βιομηχανία και να αγοράζουμε πανάκριβες πλατφόρμες οπλικών συστημάτων απλώς για να τις επιδεικνύουμε στις παρελάσεις. Μια χώρα που μεγαλώνει συνεχώς σε όλα τα επίπεδα από την οικονομία, την ενεργειακή της αυτονομία, τη δημογραφία της, τη στρατιωτική της ισχύ είναι το καλύτερο μήνυμα αποτροπής.
Δυστυχώς όμως στην πολιτική και όχι μόνο ελίτ της Ελλάδας κυριαρχεί η άποψη ότι η Τουρκία μπορεί να γίνει μια χώρα δυτικού πλαισίου. Κάποτε κάποιοι πίστευαν ότι η Τουρκία θα ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση και αυτόματα θα λυθούν τα προβλήματά μας μαζί της. Η Τουρκία όμως είναι σε όλα τα επίπεδα μια sui generis χώρα. Ποτέ δεν θέλησε να ενταχθεί στην Ε.Ε. Προσέλκυσε την Ε.Ε. μόνο για την τελωνειακή ένωση και τα προενταξιακά κονδύλια. Η Τουρκία δεν συμπεριφέρεται ως δυτική και νατοϊκή χώρα για να μπορεί κάποιος να συνεννοηθεί μαζί της. Αυτό φάνηκε από τη στάση της στο πόλεμο στην Ουκρανία και τους εκβιασμούς της για την ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ.
Μόνο με στρατηγική ανάσχεσης της Τουρκίας μπορούμε να διασφαλίσουμε την ειρήνη.
agrinioculture.gr
