Του Άκη Ροδίτη
Η απεργία πείνας ήταν ανέκαθεν πολιτικό εργαλείο. Ο απεργός πείνας δεν ασκεί τα δικαιώματα του κράτους δικαίου. Ο απεργός πείνας απευθύνεται στην κοινή γνώμη, με σκοπό να τη διεγείρει συναισθηματικά και αυτή με την σειρά της να πιέσει το κράτος να υποχωρήσει μπροστά στο αιτήματά του. Εννοιολογικά άλλωστε, πολιτική κίνηση είναι η προσπάθεια επηρεασμού της κοινωνίας υπέρ των πολιτικών θέσεων που πρεσβεύει και η επιτυχία της εξαρτάται αποκλειστικά από την διαμόρφωση ενός υπολογίσιμου ρεύματος υποστήριξης μέσα σε αυτή. Η διαμόρφωση τώρα ενός ισχυρού υποστηρικτικού ρεύματος, προϋποθέτει ότι η χρήση του πολιτικού εργαλείου βασίζεται πάνω σε αρχές. που δεν έρχονται σε αντίθεση με το εθιμικό δίκαιο και το κοινό περί δικαίου αίσθημα, που η κοινωνία στη δεδομένη εποχή διαμορφώνει.
Εδώ ακριβώς εντοπίζεται και το μεγάλο λάθος του ΣΥΡΙΖΑ, όταν προσπάθησε ανεπιτυχώς να εργαλειοποιήσει την περίπτωση του Δημήτρη Κουφοντίνα. Και για τον ίδιο λόγο θα συνεχίζει να αποτυγχάνει, όσο θα προσπαθεί να στρέψει τους πολίτες κατά της κυβέρνησης, εκμεταλλευόμενος την αναμενόμενη κόπωση και τον εκνευρισμό τους από τους αναγκαίους περιορισμούς της πανδημίας.
Στην περίπτωση Κουφοντίνα, οι δημοσκοπήσεις που προηγήθηκαν της υποχώρησης του απεργού πείνας και της συναίνεσής του να δεχτεί ιατρική φροντίδα, το έδειξαν καθαρά. Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας αδιαφορεί για τα εμφυλιοπολεμικά προτάγματα που ενέπνευσαν την αριστερή τρομοκρατία στην Ελλάδα, ένα άλλο μεγαλύτερο μέρος της δεν γνωρίζει τίποτα για κάτι που έγινε πριν από έναν αιώνα, και όλοι μαζί δυσκολεύονται να δουν με συμπάθεια κάποιον που μαζί με τους συντρόφους του και σε καιρό ειρήνης αφαίρεσαν τις ζωές δεκάδων ανθρώπων. Μάλιστα η όλη κατάσταση γύρισε μπούμερανγκ για τον ΣΥΡΙΖΑ, όταν προσπάθησε να εντάξει την περίπτωση Κουφοντίνα ως παράλληλο αίτημα στις αντιδράσεις για τον νόμο που αφορά την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Το αποτέλεσμα ήταν το 39% των ψηφοφόρων του να δηλώσει πως συμφωνεί με την αστυνόμευση των πανεπιστημίων ενώ η απαράδεκτη δήλωση του Θοδωρή Δρίτσα ήρθε για να του δώσει το τελειωτικό χτύπημα.
Για ακόμη μια φορά ο Αλέξης Τσίπρας διάλεξε το λάθος γήπεδο. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα πρέπει επιτέλους να καταλάβει ότι η ελληνική κοινωνία έχει κάνει αρκετά βήματα μπροστά. Και ένα από αυτά είναι ότι η έχει καταδικάσει οριστικά την «πολιτική» μέσα από την κάνη του περίστροφου. Η πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών ήδη μετρά μισό αιώνα. Ο τελευταίος εμφύλιος πόλεμος τελείωσε το 1949, και σε λίγο καιρό δεν θα ζει κανείς που να έχει από αυτόν εμπειρίες ή μαρτυρίες από πρώτο χέρι. Ο ψευτοαριστερός και ψευτοπροοδευτικός τύπος ανθρώπου πάνω στον οποίο επενδύει το στρατηγείο της Κουμουνδούρου, αυτός που αυτοπροσδιορίζεται μέσα από έναν διαρκή εμφύλιο πόλεμο, δεν υπάρχει. Έχει ηττηθεί ιστορικά, ιδεολογικά, πολιτικά, ηθικά, αισθητικά, και περισσότερο απ’ όλα, έχει πεθάνει στη συνείδηση των λαϊκών μη προνομιούχων ανθρώπων. Το προλεταριάτο των φτωχών δεν υπάρχει πια. Αυτό που υπάρχει είναι ένα λούμπεν συνονθύλευμα βίας, ανυπακοής και παρανομίας. Και αυτό το μίζερο αντικοινωνικό μέτωπο δεν μπορεί να αποτελέσει ένα ταξικό υπόστρωμα, που θα προκαλέσει κοινωνικές αλλαγές και πολιτικές ανακατατάξεις. Γι’ αυτό και απειλεί την ελεύθερη έκφραση, καταστρέφει ό,τι δεν του ανήκει και δυναμιτίζει τα ασφυκτικά χρονικά πλαίσια, που λόγω πανδημίας, συναρτώνται με ζωές, καριέρες και περιουσίες.
Όποιος θέλει να κυβερνήσει δεν αρκεί να έχει ένα πηγάδι με μύθους και να σηκώνει ένα – δύο κουβάδες κάθε φορά που στερεύει από πολιτικές προτάσεις. Όταν στα μεγάλα «γιατί» της εποχής δεν μπορεί να τοποθετηθεί ορθολογικά και καταφεύγει στην ψυχαναλυτική φαρέτρα και στα ψυχοκίνητρα μιας προνεωτερικής μειοψηφίας που επιβάλλεται δια ροπάλου στους πολλούς, τότε το παιχνίδι το έχει κάτι παραπάνω από χαμένο. Οι Έλληνες ψηφοφόροι, έχοντας πληρώσει βαρύ το τίμημα της αντιμνημονιακής φρενίτιδας της προηγούμενης δεκαετίας, έχουν καταλήξει να επιλέγουν κυβερνήσεις με σχέδιο και πολιτικές που αναφέρονται στο παρόν και στο μέλλον και όχι δημαγωγούς που επενδύουν στο «διαίρει και βασίλευε» με συνεχείς αναφορές στο παρελθόν.
Εφημερίδα Συνείδηση
sinidisi.gr
