Ο όρος «Νεανική Επιχειρηματικότητα» είναι κάτι που «φοριέται» πολύ τελευταία. Ο λόγος είναι ότι περιέχει δύο λέξεις που είναι εκ φύσεως θετικές: τη Νεανικότητα και την Επιχειρηματικότητα. Αν και η «νεανικότητα» πάντα είχε θετική αποδοχή (ποιος δεν αγαπάει τους νέους;), η «επιχειρηματικότητα» μόλις πρόσφατα στην Ελλάδα έλαβε την αναγνώριση που της αξίζει. Δεν έχει περάσει πολύ καιρός από την εποχή που στην Ελλάδα, η λέξη «επιχειρηματίας» ήταν συνώνυμη με τις λέξεις «καταπιεστής», «απατεώνας» και «αμοραλιστής».
Εν τέλει, εξαιτίας της ατέρμονης Κρίσης, η οποία προήλθε κυρίως από την επιλογή της κοινωνίας μας να μην παράγει, συνειδητοποιήσαμε ως κοινωνία ότι η επιχειρηματικότητα και κυρίως των νέων, είναι αυτή που θα κάνει την απαραίτητη επανεκκίνηση της οικονομίας και της κοινωνίας ως επακόλουθο.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά, το 2005, με αφορμή αίτημά μου ως εκπρόσωπος φοιτητών, την απάντηση του προέδρου ενός από τα μεγαλύτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας, να υποστηριχθεί ένα πρόγραμμα φοιτητικής επιχειρηματικότητας που λειτουργούσε πανευρωπαϊκά με τεράστια επιτυχία. Είχε πει κατά λέξη: «τις πέτρες και το ξύλο να δω ποιος θα το φάει...»! Και δυστυχώς είχε δίκιο. Η λέξη «επιχειρηματικότητα» ήταν κάτι το απαγορευμένο στα ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Δεν πέρασαν πολλοί μήνες και έφυγα μέσω Erasmus με απώτερο σκοπό να μην επιστρέψω στην Ελλάδα. Μάλιστα το πτυχίο μου το πήρα επίσημα το 2009, επισκεπτόμενος την Ελλάδα, οπότε και μια που πέτυχα περίοδο που δεν είχε καταλήψεις, πήγα και ορκίστηκα.
Ευτυχώς, από τότε έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Η Επιχειρηματικότητα διδάσκεται, όχι μόνο στα πανεπιστήμια, αλλά και στα σχολεία, με πιλοτικά προγράμματα. Στόχος μου, ως πρόεδρος Ελληνικού Συνδέσμου Νέων Επιχειρηματιών, είναι να καθιερωθεί. Ο επιχειρηματικός τρόπος σκέψης πρέπει να διδάσκεται όσο το δυνατόν πιο νωρίς. Ως τέτοιος θα βοηθήσει τον μαθητή να βρει λύσεις «out of the box» (εκτός της πεπατημένης, θα λέγαμε ελληνιστί) και να αυξήσει την κριτική του σκέψη, αλλά και να κατανοεί την αξία των χρημάτων όσο και της ανθρώπινης προσπάθειας. Πρέπει να ξεφύγουμε πλήρως από την ιδεοληπτική ίσως απέχθεια προς την επιχειρηματικότητα.
Δυστυχώς, η νεανική επιχειρηματικότητα συχνά χρησιμοποιείται επικοινωνιακά, ακριβώς επειδή πλέον έχει αποκτήσει θετική εικόνα. Ξεχνάμε συχνά ότι το κύριο συστατικό της επιχειρηματικότητας είναι το ρίσκο.
Οι νέοι είναι εκ φύσεως επιρρεπείς στο να ριψοκινδυνεύσουν. Αυτό σε συνδυασμό με την έλλειψη εμπειρίας συντελούν σε έναν τρομακτικό βαθμό αποτυχίας: μόλις μία στις 30 επιχειρήσεις που στήνονται από άτομα κάτω των 30 θα ξεπεράσει τα 3 χρόνια λειτουργίας. Κι όμως, το θεόρατο ποσοστό αποτυχίας είναι κάτι που δεν πρέπει να μας ανησυχεί, αντιθέτως πρέπει να μας ευχαριστεί! Ο λόγος είναι ότι οι νέοι που θα ξεκινήσουν νωρίς να επιχειρήσουν, δεν έχουν πολλά να χάσουν. Δεν έχουν στήσει οικογένεια που θα «κρεμάσουν», δεν έχουν πολλά χρήματα να «κάψουν», δεν έχουν την κοινωνική πίεση της αποτυχίας. Αντί αυτών, διαθέτουν όρεξη, δημιουργικότητα και ευχέρεια στις νέες τεχνολογία, άρα και στην εύρεση πληροφορίας. Και φυσικά χρόνο. Η κάθε αποτυχία μπορεί να μεταφραστεί σε εμπειρία, ώστε η δεύτερη, η τρίτη ή και η έκτη προσπάθεια, να είναι αυτή που θα πετύχει, πραγματοποιώντας ένα όνειρο, αλλά και συμβάλλοντας στην οικονομία και την ανάπτυξη της χώρας.
Φυσικά, δε χρειάζεται να περιμένουμε από τους νέους να κάνουν δέκα προσπάθειες μπας και πετύχουν. Οφείλουμε όλοι να στηρίξουμε τις προσπάθειές τους, οι οποίες αποτυγχάνουν συνήθως λόγω έλλειψης εμπειρίας, έλλειψης δικτύωσης και έλλειψης προσήλωσης στον στόχο, παρά λόγω έλλειψης χρημάτων. Οι γονείς πρέπει να είναι λιγότερο ασφυκτικά προστατευτικοί (που συνήθως φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα) και να κατανοήσουν ότι η λογική «θα τον/την χώσω εγώ σε μια δουλειά να βγάζει το ψωμί του/της» έχει -επιτέλους!- περάσει ανεπιστρεπτί.
Τα media πρέπει να προβάλουν τις προσπάθειες των νέων επιχειρηματιών. Κάτι αρκετά εύκολο: αρκεί να καλύπτουν δημοσιογραφικά τους διαγωνισμούς και λοιπές δράσεις ( Get in the Ring, StartingUp, Startup Europe Week, Global Entrepreneurship Week, Startup Weekend).
Οι μεγαλύτεροι, ειδικά σε θέσεις ευθύνης μεγάλων οργανισμών, πρέπει να συνεργαστούν με τους νέους επιχειρηματίες καθοδηγώντας τους με την εμπειρία τους, ή ακόμα καλύτερα, φέροντας τις εταιρείες να στηρίξουν ως χορηγοί -χρηματικά ή σε είδος- τις ανωτέρω δράσεις.
Τέλος ας μην ξεχάσουμε τους φορείς, εκπαιδευτικούς/ερευνητικούς και θεσμικούς (επιμελητήρια, γενικές γραμματείες, εμπορικοί σύλλογοι, υπουργεία κ.λπ.) οι οποίοι οφείλουν να υποστηρίξουν με σκοπό την ενίσχυση της οικονομίας με μια ζωτικότητα και μια δημιουργικότητα που μόνο οι νέοι μπορούν να προσφέρουν.
e-forologia.gr
