Προβολή άρθρων κατά ημερομηνία: Τετάρτη, 23 Ιουλίου 2025

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έστειλε σαφές μήνυμα για τα ελληνοτουρκικά, το μεταναστευτικό, τη Λιβύη και το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, δηλώνοντας πως «το πάρτι τελειώνει», σε συνέντευξη που παραχώρησε το βράδυ της Τετάρτης (23/7) στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΪ.

Ο πρωθυπουργός μίλησε εφ' όλης της ύλης και για τα θέματα που απασχολούν την καθημερινότητα των πολιτών, όπως την οικονομία, την ακρίβεια και το «πακέτο της ΔΕΘ» που όπως αποκάλυψε θα περιλαμβάνει λύσεις για πολλά από τα μεγάλα οικονομικά προβλήματα της μεσαίας τάξης και των μισθοτών.

«Αμφισβήτηση ελληνικών νησιών δεν υφίσταται»

Ο πρωθυπουργός ξεκίνησε από τα Ελληνοτουρκικά: «Δεν είναι τωρινά αυτά τα θέματα, η Κύπρος βρίσκεται υπό κατάληψη από το 1974. Οι αμφισβητήσεις στο Αιγαίο κρατούν από τα μέσα του '70 και οι ''γκρίζες ζώνες'' από το 1996. Το αφήγημα της γαλάζιας πατρίδας τελευταία γίνεται πιο έντονο. Η Ελλάδα αντέδρασε με μέτρα και πρωτοβουλίες. Προσδοκώ σε ήρεμα νερά και ειρηνικές σχέσεις με την Τουρκία.

Μπορούμε να αποφεύγουμε ακραίες εντάσεις, όπως το 2020 στον Έβρο. Έχουμε καλύτερη σχέση πλέον. Αλλά η Τουρκία πρέπει να αποκοπεί από πυλώνες αντιδικίας, όπως οι ''γκρίζες ζώνες''.

Στη ΓΣ των Ηνωμένων Εθνών θα συναντηθώ με τον Ερντογάν και θα του θέσω ευθέως τα ζητήματα του αναθεωρητισμού που αποτελούν ''αγκάθια'' στις σχέσεις μας.

Η Ελλάδα δεν πρόκειται να αποδεχθεί ποτέ καμία θεωρία γκρίζων ζωνών και να δεχθεί από την Τουρκία να της υποδείξει το τι θα κάνουμε ή το τι δεν θα κάνουμε εντός περιοχών της ελληνικής κυριαρχίας.

Στο σκάκι προτιμώ να παίζω με τα λευκά. Θέλω να έχω την πρωτοβουλία των κινήσεων. Πολλές από τις αντιδράσεις είναι απότοκο πρωτοβουλιών της ελληνικής Κυβέρνησης. Αντιπαρέρχομαι τη θεωρία της ακινησίας και της αποδοχής τετελεσμένων με μια ενεργητική εξωτερική πολιτική, η οποία προφανώς προκαλεί και αντιδράσεις. Τα θαλάσσια πάρκα εκτείνονται στο εύρος των χωρικών μας υδάτων. Τα χωρικά μας ύδατα προσδιορίζονται από τα νησιά τα οποία ανήκουν στην Ελλάδα και ζήτημα αμφισβήτησης ελληνικών νησιών από την Τουρκία δεν υφίσταται.

Σε αντίθεση με την πολιτική άλλων κυβερνήσεων που παθητικά παρακολουθούσαν τα τετελεσμένα, αυτή η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να ακολουθήσει διαφορετική και πολύ πιο ενεργητική πολιτική. Δεν θυμάμαι κάποια σημαντική πρωτοβουλία μεταξύ του 2004 και του 2009 στα ελληνοτουρκικά. Η διπλωματία του twitter είναι εύκολη».

«Προσκαλούμε την Τρίπολη για οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ με την Ελλάδα»

Για τη Λιβύη ο πρωθυπουργός ανέφερε: «Το τουρκολιβυκό μνημόνιο δεν έχει επικυρωθεί, όσο και αν το πάνε προς κύρωση. Η Λιβύη είναι μια χώρα χωρισμένη στη μέση. Η επίσημη και η ανεπίσημη. Είναι σε εμφύλιο και η συνεννόηση μαζί τους δεν είναι απλή.

Εμείς διατηρούμε επικοινωνία με παρουσία και σε Τρίπολη και σε Βεγγάζη. Προσκαλούμε την κυβέρνηση της Τρίπολης να έρθει σε οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ με την Ελλάδα. Η Λιβύη θα πρέπει να διαλέξει εάν θα έχει σχέσεις με την Ελλάδα που της προσφέρει άνοιγμα στην Ευρώπη, ή την Τουρκία που την θέλει μόνο ως όπλο στο άρμα της».

«Δεν θα υποδεχτούμε τους μετανάστες, όπως τους τουρίστες»

Για το μεταναστευτικό, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είπε: «Η άφιξη στην Ελλάδα δεν θα αποτελεί μία εύκολη πρόσβαση για κανέναν. Βάζοντας τους μετανάστες στις δομές, στέλνουμε μήνυμα στους διακινητές. Παίρνουμε δύσκολες αποφάσεις. Θαλάσσια πάρκα, οικόπεδα νοτίως της Κρήτης που κανείς δεν έχει λάβει μέχρι σήμερα.

Δεν θα ανεχτούμε μαζική είσοδο παράνομων μεταναστών και θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να το αποτρέψουμε. Δεν θα τους υποδεχτούμε με ανοιχτές αγκάλες, μουσικές και φιλέματα όπως τους τουρίστες».

«Η διασύνδεση Ελλάδα - Κύπρου θα ξεκινήσει όταν οι γεωπολιτικές συνθήκες είναι οι κατάλληλες»

Για την ηλεκτρική διασύνδεση με την Κύπρο: «Το καλώδιο θα ξεκινήσει όταν οι γεωπολιτικές συνθήκες είναι οι κατάλληλες. Αυτή τη στιγμή η Τουρκία εγείρει ερωτήματα ως προς τη διασύνδεση Ελλάδας - Κύπρου που είναι εκτός πραγματικότητας.

Ο διμερισμός του κόστους θα επιμεριστεί με τρόπο δίκαιο. Αυτό θα το λύσουμε την Κύπρο. Η Τουρκία λοιπόν δεν μπορεί να θέλει να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να μπλοκάρει ένα έργο που αφορά την Ευρώπη».

«Όσο η Τουρκία επιμένει με Casus Belli και γκρίζες ζώνες, δεν θα μπει στο SAFE»

Για τα εξοπλιστικά της Τουρκία μέσω ευρωπαϊκών προγραμμάτων:

«Το ευρωπαϊκό πρόγραμμα επανεξοπλισμού της Ευρώπης συμφωνήθηκε κάτω από ειδικές συνθήκες. Όσο όμως η Τουρκία επιμένει με Casus Belli και ''γκρίζες ζώνες'' προς την Ελλάδα, δεν θα μπει ποτέ στο πρόγραμμα SAFE.

Έχουμε ανάγκη να μην φοβόμαστε και να αντιμετωπίζουμε τις κινήσεις των αντιπάλων με αυτοπεποίθηση πατώντας γερά στα πόδια μας».

Για τις διεθνείς σχέσεις της Ελλάδας και κυρίως με τις ΗΠΑ: «Η άμυνά μας, οι συμμαχίες μας, μάς κάνουν να πατάμε γερά στα πόδια μας. Δεν ψάχνουμε για διαμεσολαβητές. Η Τουρκία το κάνει.

Εάν χρειαστεί να επικοινωνήσουμε με οποιονδήποτε για μια ενδεχόμενη κρίση, μπορούμε να το κάνουμε».

«Το πάρτι με τον ΟΠΕΚΕ τελειώνει»

Για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ: Ως πρόβλημα ήταν γνωστό πολύ καιρό. Προσπαθήσαμε να το λύσουμε ως κυβέρνηση και δεν το πετύχαμε. Είναι διαχρονικό, διακομματικό και κοινωνικό. Δυστυχώς επί 40 χρόνια ζουν ολόκληρες γενιές να εξαρτούν το μέλλον τους από τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις.

Αυτά τα 6 χρόνια που κυβερνάμε έγιναν πολλοί έλεγχοι. Υπάρχουν υποθέσεις που εκδικάστηκαν. Υπάρχουν αποφάσεις. Δεν περιμέναμε την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία. Η απόφαση για διάλυση του ΟΠΕΚΕΠΕ ήρθε πριν από την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία. Το πάρτι τελειώνει. Και θα ξεκινήσουμε από αυτούς που χόρευαν στο κέντρο της πίστας. Ελέγχεται ήδη ένας μεγάλος αριθμός ΑΦΜ, από αυτούς που πήραν τα πολλά λεφτά.

Η Εξεταστική πρέπει να γίνει για να μιλήσουν ανοιχτά αυτοί που πρέπει και να εξηγήσουν τι έχει συμβεί. Όμως θα πρέπει να χτίσουμε συνολικά μια νέα σχέση με τον αγροτικό κόσμο. Τους Έλληνες τους ενδιαφέρει να αποδοθούν Έλληνες και να πάρουμε πίσω τα κλεμμένα. Εγώ προσωπικά ανέλαβα τις ευθύνες.

Χάσαμε τη μάχη, αλλά τον πόλεμο πρέπει να τον κερδίσουμε. Αποτύχαμε στην εξυγίανση του ΟΠΕΚΕΠΕ. Εξυγιάναμε για παράδειγμα τις συντάξεις, το σύστημα Υγείας και η πρόκληση και ο αγώνας που δίνω είναι το κράτος να είναι απρόσωπο και να μην εξαρτάται από τις σχέσεις με κανέναν.

«Δεν βλέπουμε ποινικές ευθύνες των Υπουργών μας»

Για το μέλλον του κ. Καραμανλή: «Θεωρώ ότι θα πρέπει να αποσυρθεί το αίτημα των κομμάτων για Προανακριτική. Εμείς δεν βλέπουμε ποινικές ευθύνες των υπουργών μας. Καλούμε και το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ να αποσύρουν αυτό το αίτημα, γιατί ο μόνος που πιστεύει ότι δεν εμπλέκονται στελέχη του στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, είναι ο κ. Ανδρουλάκης. Ο κ. Καραμανλής είχε το θάρρος να ζητήσει να οδηγηθεί στη δικαιοσύνη. Αν καταδικαστεί δεν θα είναι στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας. Αλλά δεν μπορώ να προεξοφλήσω το αποτέλεσμα. Αυτή η κυβέρνηση άλλαξε το άρθρο 86».

«Στόχος να απαλύνουμε τη μεσαία τάξη και τους μισθωτούς»

Για τα οικονομικά προβλήματα των πολιτών: «Δεν πανηγυρίζουμε για όσα έχουμε πετύχει γιατί ξέρουμε ότι ένα μεγάλο ποσοστό των συμπολιτών μας έχει σοβαρά προβλήματα. Όπως ότι ένα μεγάλο μέρος δεν μπορεί να πάει ούτε μία εβδομάδα διακοπές. Αλλά από μια ανεργία 18% στο 10% και άλλες 17.000 νέες θέσεις εργασίας είναι μια επιτυχία. Δημιουργούμε πλεονάσματα και επιστρέφουμε ένα μερίδιο στην κοινωνία. Επιστρέφουμε κοντά στο 1 δις ευρώ με το ένα ενοίκιο πίσω. Στόχος να απαλύνουμε τη μεσαία τάξη και τους μισθωτούς. Εκεί θα στρέψουμε την προσοχή μας. Δεν θα αποκαλύψω τον τρόπο, πρώτον γιατί δεν έχουμε καταλήξει εκεί, αλλά ας περιμένετε μέχρι τη ΔΕΘ».

«Εκλογές την άνοιξη του 2027 - Δεν αλλάζει ο εκλογικός νόμος»

Για τα σενάρια πρόωρων εκλογών: «Οι εκλογές την άνοιξη του 2027 με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο. Δεν έχω ξαναδεί τέτοια εικόνα στο κοινοβούλιο με τοξικές αναφορές και φρασεολογία και επίπεδο που δεν ταιριάζει σε πολιτικούς. Έχουμε όλοι ευθύνη σε αυτό. Δεν μας επιτρέπει να είμαστε αισιόδοξοι για το πώς μας βλέπουν και μας κρίνουν οι πολίτες».

«Δεν μετράμε κουκιά αυτοδυναμίας με τον Σαμαρά - Κακός πρωθυπουργός ο Τσίπρας»

Για πιθανότητα ίδρυσης κόμματος από τον Αντώνη Σαμαρά: «Ο κ. Σαμαράς δεν ανήκει στη Νέα Δημοκρατία. Λυπάμαι για αυτή την εξέλιξη δεν την προκάλεσα εγώ. Είναι ελεύθερος να εκφραστεί όπως αισθάνεται. Εμείς δεν μετράμε κουκιά αυτοδυναμίας. Απέχουμε δύο χρόνια για τις εκλογές. Ή θα πατήσουμε φρένο για διαχείριση, ή γκάζι για τολμηρές μεταρρυθμίσεις.

Για την πιθανότητα ίδρυσης κόμματος από τον Αλέξη Τσίπρα: «Ο κ. Τσίπρας δεν έχει μιλήσει ούτε μία φορά στη Βουλή τα τελευταία δύο χρόνια. Έχει παρελθόν, αλλά το μέλλον του θα το κρίνουν οι πολίτες. Δεν θα επιτρέψω όμως την παραχάραξη της ιστορία αυτού του τόπου. Ο κ. Τσίπρας εξαπάτησε τον Ελληνικό λαό, ήταν ένας κακός πρωθυπουργός που οδήγησε στο τρίτο αχρείαστο μνημόνιο. Αν ήταν καλός δεν θα του έδιναν οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ αυτό το ποσοστό που πήρε».

Πηγή: cnn.gr

Επτά χρόνια μετά την φονική πυρκαγιά στο Μάτι, η επιζήσασα πολυεγκαυματίας Ιωάννα Γατοπούλου συγκλονίζει περιγράφοντας πώς κολυμπούσε επί τρεις ώρες για να σωθεί και συνειδητοποίησε ότι είχε καεί μόλις βγήκε από το νερό.

Μιλώντας στην ΕΡΤ, η ίδια θυμάται τις κρίσιμες ώρες από τη στιγμή που ξέσπασε η φωτιά, αναζητώντας σωτηρία στη θάλασσα. «Υπήρχε πάρα πολύς καπνός που ερχόταν από πάνω, από την Πεντέλη. Ανέβηκα στην ταράτσα της πολυκατοικίας όπου μένω, στην οδό Ποσειδώνος, να δω μήπως υπάρχει από εκεί κάποια φωτιά. Δεν έβλεπα φωτιά, μόνο τον καπνό. Κάποια στιγμή μίλησα με τους γείτονες και τους είπα αν "έχουμε κάποιο πρόβλημα και αν πρέπει να φύγουμε", αλλά μου είπαν "καπνός είναι, δεν είναι τίποτα". Πολλές φορές, άλλωστε, έχουμε καπνό εκεί στο Μάτι όταν πιάνει φωτιά σε Γραμματικό ή Κάλαμο.

Εν τω μεταξύ, το ραδιόφωνο, που είχα ανοιχτό, δεν ανέφερε κάτι για φωτιά στο Μάτι, αλλά μόνο για την Κινέτα. Κάποια στιγμή κόπηκε το ρεύμα και λέω να φύγω, δεν χρειάζεται να μείνω εδώ, χωρίς να ξέρω ότι υπάρχει φωτιά. Καθώς άνοιξα την πόρτα που ήταν απέναντι το αυτοκίνητό μου κάτω από ένα πεύκο για σκιά, βλέπω το πεύκο να έχει πάρει φωτιά. Αλλάζω κατεύθυνση γιατί θα έπαιρνα το αυτοκίνητο για να φύγω, και κατευθείαν κατεβαίνω προς τη θάλασσα, που είναι πολύ κοντά. Εκεί λοιπόν στην Ποσειδώνος τα αυτοκίνητα ήταν τέσσερις σειρές, ενώ είναι πολύ στενός δρόμος και δεν χωράνε πάνω από δύο αυτοκίνητα. Έπρεπε να κάνω πολλούς ελιγμούς για να μπορέσω να κατέβω στο μονοπάτι, το οποίο το ξέραμε μόνο οι ντόπιοι. Έφτασα στη θάλασσα και μπήκα στο νερό, όπως και οι υπόλοιποι της πολυκατοικίας».

«Ένιωθα στην πλάτη, στα πόδια και στα χέρια κάτι σαν πετραδάκια από τον αέρα»

«Κολυμπούσαμε τουλάχιστον τρεις ώρες και ο αέρας μάς πήγαινε προς τα μέσα, προς την Εύβοια. Αφού είδαμε να καίγονται όλα, γιατί το πράσινο κατέβαινε μέχρι κάτω, αποφασίσαμε να βγούμε έξω. Εκεί κατάλαβα -γιατί πριν, μέσα στο νερό, δεν το είχα καταλάβει- ότι έχω καεί», συνέχισε η κ. Γατοπούλου.

«Φεύγοντας από το σπίτι ένιωθα στην πλάτη μου, στα πόδια, στα χέρια που ήταν ακάλυπτα, κάτι σαν πετραδάκια από τον αέρα. Όταν βγήκαμε έξω από το νερό όμως, άρχισα να έχω αφόρητους πόνους και περιμέναμε να έρθει κάποιο μέσο να μας πάρει, εμάς τουλάχιστον, τους εγκαυματίες, για να μας πάει σε κάποιο κέντρο υγείας, νοσοκομείο».

Δείτε τι είπε η επιζήσασα της τραγωδίας στο Μάτι:

Συγκλονιστική είναι και η μαρτυρία της για την καθυστερημένη επέμβαση του Λιμενικού:

«Ειδοποίησαν κάποιοι το Λιμενικό στη Ραφήνα, το οποίο ήρθε μετά από τρία τέταρτα, δεν έκανε τίποτα. Έφυγε γιατί ακούστηκε ότι δεν μπορούσε να πλησιάσει, γιατί το Μάτι έχει πέτρες και βράχια. Δεν σκέφτηκαν να ρίξουν κάποια βάρκα ή όσοι μπορούν να κολυμπήσουν να έρθουν μέχρι εδώ; Και περιμέναμε εκεί άλλη μία ώρα και παραπάνω με τον αέρα, τους καπνούς… να μην μπορείς να δεις μπροστά σου. Κάποια στιγμή βρέθηκε ένα φουσκωτό με ιδιώτες, που πήραν εμένα και μια άλλη κυρία που ήμασταν εγκαυματίες και μας πήγαν στη Νέα Μάκρη στο ιατρικό κέντρο».

Δυσαρέσκεια για τις ποινές
Όσον αφορά την απόφαση του δικαστηρίου, η κ. Γατοπούλου εξέφρασε τη δυσαρέσκειά της για τις ποινές. «Οι τέσσερις που μπήκαν στη φυλακή έπρεπε να μπουν. Όμως, οι υπόλοιποι και όχι μόνο τα έξι άτομα, αλλά και από το πρωτόδικο είχαν βγάλει άλλους δύο ενόχους, τους οποίους στη δεύτερη δίκη δεν τους έκριναν ενόχους. Το αποτέλεσμα ήταν ότι η ίδια τιμωρία, ας το πω ποινή, δόθηκε όπως ήταν στο πρωτόδικο, δηλαδή 10 ευρώ την ημέρα για τρία χρόνια. Εγώ το θεωρώ μάλλον κοροϊδία αυτό. Είναι δικαίωση εν μέρει, για τους τέσσερις που μπήκαν φυλακή», υποστήριξε.

Πηγή: iefimerida.gr

Η μονομερής ρηματική διακοίνωση της Λιβύης προς τον ΟΗΕ (27 Μαΐου 2025), αμφισβητεί ευθέως τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στην Ανατολική Μεσόγειο, ενισχύοντας τη στρατηγική του Τουρκο-Λιβυκού Μνημονίου και τους σχεδιασμούς της Άγκυρας για έλεγχο της περιοχής.

Η παρέμβαση αυτή, σχετίζεται άμεσα με σημαντικές ελληνικές πρωτοβουλίες που πιέζουν τα τετελεσμένα της Άγκυρας, όπως η ανακήρυξη του Εθνικού Χωροταξικού Σχεδιασμού, η ανακοίνωση θαλάσσιων πάρκων σε περιοχές ελληνικής δικαιοδοσίας, η παρεμπόδιση της συμμετοχής της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Άμυνα και η γενικότερη ενεργειακή της πολιτική.

Για παράδειγμα, η ανακοίνωση διεθνούς διαγωνισμού για την εξερεύνηση και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων νοτίως της Κρήτης, με τη συμμετοχή της Chevron, λογικό είναι να εγείρει Τουρκικές αντιδράσεις που αποσκοπούν στην παρεμπόδιση των ελληνικών ενεργειακών σχεδιασμών.

Υπό αυτό το πλαίσιο, αξίζει να αναλυθεί η ρηματική διακοίνωση της Λιβύης, ώστε να αποκαλυφθούν οι νομικές ακροβασίες και αντιφάσεις στις οποίες προβαίνει η Τρίπολη. Συγκεκριμένα θα πρέπει να επισημανθούν τα εξής:

1. Η ρηματική διακοίνωση υπογράφεται από την κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας (GNU) της Τρίπολης. Παρά το γεγονός ότι αυτή η κυβέρνηση αναγνωρίστηκε το 2021 από τον ΟΗΕ ως προσωρινή διοίκηση για τη διεξαγωγή εκλογών, η εντολή της έχει λήξει χωρίς ποτέ να έχουν πραγματοποιηθεί εκλογές. Επιπλέον, η Βουλή των Αντιπροσώπων της Λιβύης στην Ανατολική Λιβύη, η μόνη αιρετή αρχή της χώρας, έχει αποσύρει την εμπιστοσύνη της από την κυβέρνηση της Τρίπολης, την οποία θεωρεί πολιτικά έκπτωτη και θεσμικά έκνομη. Η κυβέρνηση της Τρίπολης, όμως, εξακολουθεί να ελέγχει τη Μόνιμη Αντιπροσωπεία της Λιβύης στον ΟΗΕ, εκμεταλλευόμενη την τυπική αναγνώριση του οργανισμού, προκειμένου να παράγει διεθνώς νομικά και διπλωματικά τετελεσμένα. Από την άποψη του Διεθνούς Δικαίου, η εν λόγω ρηματική διακοίνωση στερείται ουσιαστικής νομιμοποίησης, καθώς:
   1. Δεν εκφράζει τη βούληση του συνόλου της Λιβύης, αλλά μιας πολιτικά μεροληπτικής και θεσμικά αμφισβητούμενης διοίκησης.
   2. Είναι σε αντίθεση με τις δηλώσεις και θέσεις των θεσμικών φορέων της Ανατολικής Λιβύης, οι οποίοι έχουν χαρακτηρίσει το Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο άκυρο.
   3. Αποτελεί ευθεία εργαλειοποίηση του ΟΗΕ για την προώθηση μονομερών, επεκτατικών σχεδιασμών εις βάρος της ελληνικής κυριαρχίας και του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας (UNCLOS).

2. Η ρηματική διακοίνωση της Λιβύης, επικαλείται το Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο του 2019. Όπως έχω επισημάνει σε εκτενής ανάλυσή μου σε προηγούμενο άρθρο μου με τίτλο: «Η ΕΛΛΗΝΟ-ΛΙΒΥΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ: ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ», το εν λόγω μνημόνιο είναι άκυρο. Επιπλέον, η Ρηματική Διακοίνωση αναφέρει, ότι το Μνημόνιο Κατανόησης έχει καταχωρισθεί στη Γραμματεία του ΟΗΕ σύμφωνα με το Άρθρο 102 του Καταστατικού Χάρτη και συνιστά δίκαιη λύση βάσει του διεθνούς δικαίου». Η επίκληση αυτή, είναι παραπλανητική, διότι το Άρθρο 102 απαιτεί απλώς καταχώριση διεθνών συμφωνιών για λόγους διαφάνειας (βλέπε: https://www.un.org/en/about-us/un-charter/full-text ). Η καταχώριση δεν συνιστά αναγνώριση ούτε νομιμοποίηση της συμφωνίας από τον ΟΗΕ. Άρα, το επιχείρημα της «καταχώρισης» δεν καθιστά το μνημόνιο έγκυρο ή δεσμευτικό για τρίτους. Με την εν λόγω θέση συμφωνούν και ο Βρετανός διπλωμάτης και ειδικός στο Διεθνές Δίκαιο Anthony Aust (βλέπε: Anthony Aust, Modern Treaty Law and Practice, 3rd ed., Cambridge: Cambridge University Press, 2013, p.p. 204–206.), αλλά και ο Βρετανός Νομικός - Ακαδημαϊκός Malcolm Shaw (βλέπε: Malcolm N. Shaw, International Law, 9th ed., Cambridge: Cambridge University Press, 2021, p. 920). Η αναφορά επίσης, ότι «συνιστά δίκαιη λύση βάσει του διεθνούς δικαίου» αποτελεί μια αυθαίρετη και νομικά αστήρικτη δήλωση, αφού το Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο αγνοεί εντελώς την ύπαρξη ελληνικών νησιών, ιδίως της Κρήτης, της Καρπάθου, της Ρόδου και της Κάσου, παραβιάζοντας το άρθρο 121 της Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS), που αναφέρει, ότι τα νησιά, κατά κανόνα, έχουν πλήρη δικαιώματα σε Αιγιαλίτιδα Ζώνη, ΑΟΖ και Υφαλοκρηπίδα, όπως και κάθε άλλη χερσαία επικράτεια (Βλέπε: https://www.un.org/depts/los/convention_agreements/texts/unclos/unclos_e.pdf ). Επίσης, τόσο η Λιβύη όσο και η Τουρκία, με τις πρόσφατες θέσεις τους όπως αυτές αποτυπώνονται στο Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο, αγνοούν πλήρως τη διεθνή νομολογία, συμπεριλαμβανομένων αποφάσεων του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης (ICJ) και του Διεθνούς Δικαστηρίου για το Δίκαιο της Θάλασσας (ITLOS). Ενδεικτικές είναι οι υποθέσεις Ρουμανία κατά Ουκρανίας (2009), (Βλέπε: https://www.icj-cij.org/case/132 ) και Νικαράγουα κατά Κολομβίας (2012), (Βλέπε: https://www.icj-cij.org/case/124 ), οι οποίες επιβεβαιώνουν ότι κατοικημένα νησιά με οικονομική ζωή δεν μπορούν να αγνοούνται ή να τυγχάνουν μειωμένης επήρειας, ιδίως όταν συγκροτούν ενιαία παράκτια γεωγραφική διαμόρφωση, όπως συμβαίνει με το ελληνικό νησιωτικό τόξο.

3. Οι ισχυρισμοί της Λιβύης επίσης, περί ανυπόστατης Ελληνο-Αιγυπτιακής συμφωνίας και έλλειψης κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Αιγύπτου στις θαλάσσιες περιοχές που οριοθετήθηκαν μεταξύ Λιβύης και Τουρκίας είναι νομικά αβάσιμοι και αντιβαίνουν στις προβλέψεις της UNCLOS και του εθιμικού διεθνούς δικαίου. Συγκεκριμένα:
   5. Η παραπάνω αναφορά είναι παραπλανητική και σε αντίθεση με το εθιμικό και συμβατικό διεθνές δίκαιο της θάλασσας. Τόσο η Ελλάδα όσο και η Αίγυπτος διαθέτουν σαφή και θεμελιωμένα κυριαρχικά δικαιώματα στις θαλάσσιες περιοχές που παρανόμως οριοθέτησαν η Τουρκία και η Λιβύη. Το Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο αγνοεί πλήρως την ύπαρξη μεγάλων κατοικήσιμων ελληνικών νησιών (Κρήτη, Κάσος, Κάρπαθος, Ρόδος), τα οποία διακόπτουν τη δήθεν κοινή θαλάσσια «γειτνίαση» μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης. Σύμφωνα με το Άρθρο 121 παρ. 2 της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS), τα κατοικήσιμα νησιά έχουν πλήρη δικαιώματα σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, όπως και τα ηπειρωτικά εδάφη. Η διαγραφή της επήρειάς τους αποτελεί κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου (Βλέπε: https://www.un.org/depts/los/convention_agreements/texts/unclos/unclos_e.pdf ). Χαρακτηριστική είναι η υπόθεση Λιβυκή Αραβική Τζαμαχιρία κατά Μάλτας (1985) , όπου το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, θεώρησε αυτονόητο ότι τα νησιωτικά κράτη, όπως η Μάλτα, διαθέτουν υφαλοκρηπίδα και δικαιώματα θαλάσσιας οριοθέτησης, απορρίπτοντας την απόπειρα της Λιβύης να θεμελιώσει την επιχειρηματολογία της αποκλειστικά σε γεωλογικά κριτήρια. Το Δικαστήριο επιβεβαίωσε επίσης, ότι ακόμη και όταν υπάρχει σημαντική διαφορά ακτογραμμών, τα νησιωτικά εδάφη διαθέτουν επήρεια, η οποία μπορεί να προσαρμόζεται, ανάλογα με τις σχετικές περιστάσεις (π.χ. το μέγεθος και τη γεωγραφική τους θέση), αλλά όχι να μηδενίζεται. Η νομολογία αυτή καθιστά σαφές, ότι η Λιβύη δεν μπορεί να αγνοεί τα ελληνικά νησιά (Κρήτη, Κάσος, Κάρπαθος, Ρόδος) στον καθορισμό των θαλάσσιων ζωνών, όπως ακριβώς δεν μπόρεσε να το πράξει ούτε στην περίπτωση της Μάλτα (Βλέπε: https://www.icj-cij.org/case/68 ). Επίσης, παρότι η Τουρκία και η Λιβύη (η οποία υπέγραψε τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας το 1984 αλλά ουδέποτε την επικύρωσε), δεν είναι συμβαλλόμενα μέρη στην UNCLOS, δεν μπορούν να αγνοούν εθιμικούς κανόνες που αυτή ενσωματώνει όπως τις διατάξεις που αφορούν τα δικαιώματα των νησιών σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, την αρχή της μέσης γραμμής ως αφετηρία οροθέτησης  και τη δυνατότητα διμερούς συμφωνίας. Οι διατάξεις αυτές έχουν εθιμική ισχύ και δεσμεύουν όλα τα κράτη, ακόμη και εκείνα που δεν έχουν κυρώσει τη Σύμβαση (βλ. International Court of Justice, North Sea Continental Shelf Cases, Judgment, ICJ Reports 1969, pp. 3, paras. 63–81 στο https://www.icj-cij.org/case/52  καθώς και UNCLOS Part V – Exclusive Economic Zone στο https://www.un.org/depts/los/convention_agreements/texts/unclos/part5.htm  και Part VI – Continental Shelf στο https://www.un.org/depts/los/convention_agreements/texts/unclos/part6.htm , United Nations Division for Ocean Affairs and the Law of the Sea). Επιπλέον, η παράνομη Τουρκο-Λιβυκή οριοθέτηση δεν μπορεί να ακυρώσει την προγενέστερη συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου, που συνάδει με το διεθνές δίκαιο (Βλέπε απόσπασμα από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (ICJ) — Maritime Delimitation in the Mediterranean Sea (Libya v. Malta), 3 Ιουνίου 1985,  https://www.icj-cij.org/en/case/68 ). Επιπρόσθετα, η  Ελληνο-Αιγυπτιακή Συμφωνία για την οριοθέτηση ΑΟΖ έχει συναφθεί μεταξύ δύο παράκτιων κρατών με γειτονικές θαλάσσιες ζώνες και αποτελεί διμερή διεθνή συνθήκη, σύμφωνη με το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS), κυρωμένη από τα δύο κοινοβούλια και κατατεθειμένη στα Ηνωμένα Έθνη. Η Λιβύη ως μη συμβαλλόμενο μέρος δεν δικαιούται να αμφισβητεί ή να παρεμβαίνει στην εν λόγω Συμφωνία βάσει του άρθρου 34 της Συνθήκης της Βιέννης (Βλέπε: Άρθρο 34 της Vienna Convention on the Law of Treaties (1969), https://legal.un.org/ilc/texts/instruments/english/conventions/1_1_1969.pdf ). Τέλος, οι Ελληνικές άδειες εξερεύνησης υδρογονανθράκων και οι Ζώνες Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού (MSP) που υιοθετήθηκαν τον Απρίλιο του 2025 εντάσσονται στα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και ασκούνται σε περιοχές σαφώς εντός της δικαιοδοσίας της.

4. Ο ισχυρισμός επίσης, ότι ορισμένες περιοχές του Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού (ΘΧΣ) της Ελλάδας παραβιάζουν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Λιβύης δεν έχει νομική βάση. Ο ΘΧΣ δεν συνιστά διεθνή συμφωνία ή μονομερή οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών που παράγει δεσμευτικά δικαιώματα έναντι τρίτων κρατών. Βασίζεται στην Οδηγία 2014/89 της Ε.Ε. για τη Θαλάσσια Χωροταξία και αποτελεί εθνικό εργαλείο εφαρμογής δημόσιας πολιτικής ρυθμίζοντας θέματα χρήσης και προστασίας του θαλάσσιου χώρου και δεν συνιστά οριοθέτηση. Συνεπώς, δεν απαιτείται να λαμβάνει υπόψη «απόψεις τρίτων», ιδίως όταν δεν υφίσταται νομική βάση θαλάσσιας διεκδίκησης από αυτά τα κράτη στην περιοχή.

5. Η επισήμανση επίσης, ότι η Ελλάδα ανακήρυξε μονομερώς Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) στο Ιόνιο Πέλαγος, η οποία επεκτείνεται εντός της Λιβυκής υφαλοκρηπίδας και παραβιάζει κυριαρχικά δικαιώματα της Λιβύης είναι εξωπραγματική και στερείται κάθε νομικής βάσης. Συγκεκριμένα:
   1. Η ΑΟΖ στο Ιόνιο Πέλαγος δεν συνορεύει με τη Λιβύη. Το Ιόνιο εκτείνεται δυτικά της Ελλάδας, ενώ η Λιβύη βρίσκεται νότια της Κρήτης και της Πελοποννήσου.
   2. Η ανακήρυξη ΑΟΖ στο Ιόνιο έγινε εντός περιοχής χωρίς διακρατικές επικαλύψεις με τρίτα κράτη και σε εφαρμογή της Διμερούς Συμφωνίας Οριοθέτησης ΑΟΖ Ελλάδας–Ιταλίας (2020), η οποία στηρίζεται στην αρχή της μέσης γραμμής σύμφωνα με το άρθρο 74, παρ. 1 της UNCLOS και δεν αφορά καμία περιοχή εγγύς της Λιβύης. Τέλος, σε αντίθεση με τα όσα ανεδαφικά αναφέρει το Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο, στη Διμερής Συμφωνία Οριοθέτησης ΑΟΖ Ελλάδας–Ιταλίας (2020), αναγνωρίστηκε εκ νέου η επήρεια όλων των νησιωτικών εδαφών σε όλες τις θαλάσσιες ζώνες εθνικής δικαιοδοσίας.

Συνεπώς, η ανακήρυξη ΑΟΖ στο Ιόνιο Πέλαγος όχι μόνο δεν είναι μονομερής, αλλά εντάσσεται στο πλαίσιο διεθνούς συμφωνίας και δεν αφορά κατά κανένα τρόπο την περιοχή της Λιβύης.

6. Τέλος, η θέση που διατυπώνει η Λιβύη στη ρηματική διακοίνωση, ότι ο καθορισμός της μέσης γραμμής θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη τη λιβυκή εσωτερική νομοθεσία, το κλείσιμο του Κόλπου της Σύρτης (όπου αποτελεί ιστορικό κόλπο υπό λιβυκή κυριαρχία σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο), την αγνόηση των νησιών και το Τουρκολιβυκό Μνημόνιο καθώς επίσης, η αναφορά σε ειρηνικά μέσα για την επίλυση διαφορών όπως ορίζονται στο Άρθρο 33 του ΟΗΕ, συμπεριλαμβανομένου του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης βάσει αμοιβαίας συμφωνίας, είναι ανυπόστατη και νομικά διάτρητη. Συγκεκριμένα:
7. Η εσωτερική νομοθεσία δεν υπερισχύει του Διεθνούς Δικαίου. Άρα, η επίκληση της λιβυκής νομοθεσίας (περί αλιευτικής ζώνης ή «κλεισίματος» του Κόλπου της Σύρτης) δεν δεσμεύει τρίτα κράτη και δεν μπορεί να αντικαταστήσει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας [Βλέπε: Άρθρο 27 – Σύμβαση Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών (1969) https://legal.un.org/ilc/texts/instruments/english/conventions/1_1_1969.pdf ].
8. Η επίκληση της Λιβύης για τον «Κόλπο της Σύρτης» ως «ιστορικού κόλπου» δεν έχει ποτέ αναγνωριστεί διεθνώς και αντιβαίνει στα κριτήρια που έχουν τεθεί από τη διεθνή νομολογία και τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS), (Βλέπε Άρθρο 10 UNCLOS https://www.un.org/depts/los/convention_agreements/texts/unclos/unclos_e.pdf ). Επιπλέον, η Λιβύη υποπίπτει σε προφανή νομική αντίφαση, καθώς αναγνωρίζει την επήρεια της Σικελίας κατά την οριοθέτηση με την Ιταλία, ενώ την ίδια στιγμή αρνείται τα πλήρη δικαιώματα των ελληνικών νησιών (Κρήτη, Ρόδος, Κάσος, Κάρπαθος), κατά κατάφωρη παραβίαση του άρθρου 121 της UNCLOS και της σχετικής νομολογίας του Διεθνούς Δικαστηρίου.
9. Η πρόθεση διαλόγου και ειρηνικής επίλυσης διαφορών, επικαλούμενη το άρθρο 33 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, προϋποθέτει την αμοιβαία συμφωνία των μερών για διαδικασία και πλαίσιο. Το να επικαλείσαι το άρθρο 33 όταν έχεις προβεί σε μονομερείς και αμφισβητούμενες ενέργειες (Τουρκολιβυκό Μνημόνιο, αγνόηση της ύπαρξης δικαιωμάτων των νησιών, έκδοση μονομερών δηλώσεων περί θαλάσσιας κυριαρχίας), είναι προσχηματικό και υποκριτικό, καθώς υπονομεύει τις θεμελιώδεις αρχές της καλής πίστης και της ειρηνικής επίλυσης διαφορών που το ίδιο το άρθρο 33 προϋποθέτει (βλέπε: https://www.un.org/en/about-us/un-charter/chapter-6 ).

Υπό αυτό το πλαίσιο, η Ελλάδα καλείται να απαντήσει με ψυχραιμία αλλά και αποφασιστικότητα. Δεν αρκεί μόνο η διπλωματική αντίκρουση, αλλά απαιτείται πολυεπίπεδη στρατηγική αντεπίθεσης, που θα συνδυάζει το διεθνές δίκαιο, τη διπλωματία, την ενεργειακή γεωστρατηγική και την αποτροπή, ώστε να προστατευθούν τα εθνικά συμφέροντα και να αποτραπεί η εμπέδωση τετελεσμένων. Ειδικότερα απαιτείται:

1. Κατάθεση αντί-ρηματικής διακοίνωσης στον ΟΗΕ με πλήρη απόρριψη των λιβυκών αιτιάσεων και νομική τεκμηρίωση βάσει UNCLOS. Παράλληλα, η προσφυγή της Ελλάδας στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ με θεματική συνεδρίαση για την UNCLOS, μπορούν να ακυρώσουν θεσμικά το αφήγημα του Τουρκο-Λιβυκού Μνημονίου.
2. Διαβίβαση υπομνήματος στην Ε.Ε. και στα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, καταγγέλλοντας την παραβίαση του άρθρου 123 UNCLOS από τη Λιβύη, με εμφανή καθοδήγηση της Τουρκίας, στο πλαίσιο εργαλειοποίησης της κατάστασης στη Μεσόγειο.
3. Διεκδίκηση κοινής ευρωπαϊκής δήλωσης υπεράσπισης του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας (όπως έγινε στην περίπτωση Τουρκίας το 2019 και 2020).
4. Η συγκρότηση διεπιστημονικής ομάδας εμπειρογνωμόνων υψηλού επιπέδου και η θεσμική συνεργασία με διεθνώς αναγνωρισμένα Think Tanks και πανεπιστήμια μπορούν να ενισχύσουν θεσμικά τις ελληνικές θέσεις, να ενδυναμώσουν την παρουσία της χώρας στον διάλογο για το διεθνές δίκαιο και να στηρίξουν τη στρατηγική της διείσδυση στα διεθνή φόρα.
5. Συγκρότηση τετραμερούς πολιτικής ομάδας μεταξύ Ελλάδας, Γαλλίας, Αιγύπτου και Ιταλίας, για τη διαχείριση του λιβυκού ζητήματος και την εδραίωση της σταθερότητας και της ειρήνης στη Λιβύη.
6. Η εμβάθυνση της στρατηγικής σχέσης με Αίγυπτο και Κύπρο, μέσω κοινών διπλωματικών ενεργειών, στρατιωτικής και ενεργειακής συνεργασίας.
7. Η ενίσχυση της διπλωματικής παρουσίας και της πολιτικής επιρροής της Ελλάδας στην Ανατολική Λιβύη, μέσα από την ανάπτυξη σταθερών σχέσεων εμπιστοσύνης με τον στρατάρχη Χαλίφα Χαφτάρ και τις τοπικές διοικητικές αρχές της Βεγγάζης. Στο πλαίσιο αυτό, η Ελλάδα θα μπορούσε να αναγνωρίσει τον ρόλο της Βεγγάζης ως εταίρου σε κρίσιμα ζητήματα, όπως η μεταναστευτική διαχείριση, η θαλάσσια ασφάλεια και η καταπολέμηση της διασυνοριακής εγκληματικότητας. Παράλληλα, μπορεί να προσφερθεί τεχνική και θεσμική συνεργασία, όπως:
   1. Εκπαίδευση στελεχών ασφαλείας και αξιωματικών της Ανατολικής Λιβύης σε ελληνικές στρατιωτικές σχολές (Σχολή Ευελπίδων, Σχολές Πολέμου κ.λπ),
   2. Σύσταση διμερούς μηχανισμού ανταλλαγής πληροφοριών και διαβούλευσης σε θέματα ασφαλείας, με έμφαση στην τρομοκρατία, τη διακίνηση όπλων και ανθρώπων και
   3. Ανάπτυξη πλαισίου συνεργασίας σε επιχειρησιακά ζητήματα παράκτιας αστυνόμευσης και θαλάσσιας επιτήρησης.
8. Η προληπτική διαχείριση των σχέσεων με την Ιταλία, τη Μάλτα και την Ισπανία συνιστά κρίσιμη συνιστώσα της ελληνικής στρατηγικής έναντι των εξελίξεων στη Λιβύη. Μέσω της εμβάθυνσης της ενεργειακής συνεργασίας, της ενίσχυσης του θεσμικού διαλόγου και της προώθησης κοινών θέσεων στο πλαίσιο της Ε.Ε., η Ελλάδα μπορεί να ενισχύσει την ευρωπαϊκή συνοχή και να προλάβει το ενδεχόμενο σύγκλισης των εν λόγω κρατών με την Τουρκία και τη Λιβύη.
9. Η εκπόνηση και υλοποίηση μιας στοχευμένης διεθνούς εκστρατείας δημόσιας διπλωματίας, αναδεικνύοντας τον επιθετικό χαρακτήρα της Τουρκο-Λιβυκής στρατηγικής και προβάλλοντας το ρόλο της Ελλάδας ως εγγυήτριας της διεθνούς νομιμότητας και της ευρωπαϊκής σταθερότητας στη Μεσόγειο.

Εν κατακλείδι, η απάντηση της Ελλάδας δεν μπορεί να είναι αμυντική.

Οφείλει να αντεπιτεθεί στρατηγικά και με θεσμική τεκμηρίωση, ώστε να απεγκλωβιστεί από τη διαχείριση τετελεσμένων.

Η Ελλάδα πρέπει να μετατρέψει την πρόκληση σε ευκαιρία και να καθορίσει η ίδια, τις εξελίξεις.

Σε μια συγκυρία όπου η χώρα στεγνώνει και τα φράγματα αδειάζουν, η κυβέρνηση επιλέγει να απαντήσει όχι με σχέδιο, αλλά με προσχήματα. Οι πρόσφατες εξαγγελίες του πρωθυπουργού για ένα νέο “εθνικό σχέδιο διαχείρισης νερού” δεν αποτελούν τίποτε περισσότερο από το τελευταίο επεισόδιο σε μια μεθοδική στρατηγική απαξίωσης και ιδιωτικοποίησης.

Πρόκειται για μια γραμμή πολιτικής που έχει χαραχθεί από πολύ νωρίς. Ήδη από το 2020 η κυβέρνηση είχε διακηρύξει την πρόθεσή της να «αναδιαρθρώσει» τον τομέα ύδρευσης, δημιουργώντας ένα σχήμα κεντρικού ελέγχου και ρυθμιστικής εποπτείας, που στην πράξη υποκαθιστά το δημόσιο χαρακτήρα του νερού με μια αγορά ελεγχόμενης πρόσβασης. Αυτή η πρόθεση αποτυπώθηκε σε σειρά ενεργειών: στην κατάργηση της Ειδικής Γραμματείας Υδάτων, δηλαδή του βασικού μηχανισμού σχεδιασμού και εφαρμογής πολιτικής για τους υδατικούς πόρους και στην άρνηση να στηριχθεί η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ για συνταγματική κατοχύρωση του δημόσιου χαρακτήρα του νερού και της ενέργειας. 

Παράλληλα, μεθοδευμένα και συστηματικά, οι δημοτικές επιχειρήσεις ύδρευσης και αποχέτευσης (ΔΕΥΑ) οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο: αφέθηκαν χωρίς δυνατότητα προσλήψεων, υποχρεώθηκαν να λειτουργούν με αυξημένα ενεργειακά κόστη, στερήθηκαν κρίσιμες χρηματοδοτήσεις. Κανένα σοβαρό έργο αναβάθμισης ή εκσυγχρονισμού των υποδομών τους δεν προχώρησε, παρά το γεγονός ότι υπήρχαν διαθέσιμα κονδύλια από το Ταμείο Ανάκαμψης. Το αποτέλεσμα είναι η δημιουργία ενός τεχνητού αδιεξόδου, το οποίο τώρα χρησιμοποιείται ως άλλοθι για να προχωρήσει η λεγόμενη «κεντρικοποίηση».

Η πρόταση της κυβέρνησης για συγχώνευση σχεδόν 700 τοπικών φορέων ύδρευσης σε μόλις τρεις υπερ-εταιρείες (ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ και μία ακόμη) δεν αντιμετωπίζει κανένα από τα πραγματικά προβλήματα της υδατικής πολιτικής. Αντίθετα, δημιουργεί ένα συγκεντρωτικό και αδιαφανές σχήμα, το οποίο καθιστά τη διαχείριση του νερού αντικείμενο τεχνικο-οικονομικής εκμετάλλευσης, απομακρυσμένο από τον δημοκρατικό έλεγχο και τις τοπικές ανάγκες. Το σενάριο αυτό, που βαφτίζεται «εθνικό σχέδιο 30ετίας», δεν συνοδεύεται από καμία ουσιαστική ανάλυση κόστους, καμία πρόβλεψη για το πώς θα διασφαλιστεί η καθολική πρόσβαση σε ποιοτικό νερό, καμία δέσμευση για τη συμμετοχή των τοπικών κοινωνιών στον σχεδιασμό.

Με λίγα λόγια, η κυβέρνηση εκμεταλλεύεται την πίεση της λειψυδρίας για να προωθήσει ένα μοντέλο διαχείρισης που ανοίγει τον δρόμο στις ΣΔΙΤ και στην εμπορευματοποίηση του νερού. Και το κάνει με όρους αδιαφάνειας, συγκεντρωτισμού και θεσμικής αποδόμησης του ρόλου της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Η εμπειρία όμως — όχι θεωρητική, αλλά χειροπιαστή, διεθνής και σύγχρονη —δείχνει ξεκάθαρα πού οδηγεί ο δρόμος της ιδιωτικοποίησης:

Στη Γαλλία, το Παρίσι, μετά από δεκαετίες ιδιωτικής διαχείρισης από πολυεθνικές (Veolia και Suez), επέστρεψε τη διαχείριση του νερού στο δημόσιο έλεγχο. Το αποτέλεσμα ήταν μείωση στα τιμολόγια, μεγαλύτερη διαφάνεια και επενδύσεις με κοινωνικό πρόσημο.

Στη Γερμανία, το Βερολίνο ανέκτησε τον δημόσιο έλεγχο του δικτύου ύδρευσης το 2013, μετά από μαζικές κινητοποιήσεις και δημοψήφισμα. Το παράδειγμα του Βερολίνου έγινε σύμβολο του κινήματος “remunicipalisation” σε όλη την Ευρώπη.

Στη Βαρκελώνη, μετά από χρόνια με υψηλές τιμές και έλλειψη διαφάνειας από τον ιδιώτη πάροχο, δημιουργήθηκε δημόσια μη κερδοσκοπική εταιρεία, με στόχο όχι το κέρδος αλλά την καθολική πρόσβαση και την περιβαλλοντική προστασία.

Ακόμα και στις ΗΠΑ, δεκάδες πόλεις, όπως η Ατλάντα και η Ινδιανάπολη, ανέκτησαν τον έλεγχο των δικτύων τους όταν διαπίστωσαν ότι οι ιδιωτικές συμβάσεις οδηγούσαν σε χειρότερη ποιότητα υπηρεσιών και αυξήσεις στους λογαριασμούς.

Συνεπώς, δεν πρόκειται για “ιδεολογική εμμονή”, ούτε για “φοβία απέναντι στον εκσυγχρονισμό”. Πρόκειται για πείρα δεκάδων πόλεων και κοινωνιών που έζησαν στο πετσί τους τι σημαίνει να μετατρέπεται το νερό σε προϊόν — και αποφάσισαν να το πάρουν πίσω.

Η χώρα μας χρειάζεται να προστατεύσει το αυτονόητο:

– Ότι το νερό δεν μπορεί να υπόκειται σε λογικές κόστους-οφέλους.

– Ότι η πρόσβαση σε καθαρό νερό είναι ανθρώπινο δικαίωμα, όχι προνόμιο για όσους μπορούν να πληρώσουν.

– Ότι η διαχείριση ενός τόσο κρίσιμου φυσικού πόρου πρέπει να γίνεται με δημόσιο έλεγχο, διαφάνεια, κοινωνική λογοδοσία και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό.

Η λειψυδρία δεν αντιμετωπίζεται με ιδιωτικοποιήσεις. Αντιμετωπίζεται με ενίσχυση των δημόσιων φορέων, σοβαρό σχεδιασμό για την εξοικονόμηση και ανακύκλωση του νερού, με δημόσιες επενδύσεις σε δίκτυα και υποδομές, με περιβαλλοντική ευθύνη.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη επέλεξε τον αντίθετο δρόμο: απαξίωση, κεντρικοποίηση, εξαγγελίες χωρίς κόστος, χωρίς σχέδιο, χωρίς κοινωνική νομιμοποίηση.

Επτά χρόνια μετά την ανείπωτη τραγωδία στο Μάτι, οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ -Οικολογία τιμούν τη μνήμη των ανθρώπων που χάθηκαν τόσο άδικα και κάνουν προτάσεις, αναλογιζόμενοι τις ευθύνες και τις παραλείψεις που οδήγησαν σε μια από τις φονικότερες καταστροφές στη σύγχρονη ιστορία της χώρας.

Άνθρωποι κάηκαν στα σπίτια τους, στον δρόμο, μέσα στα αυτοκίνητά τους ενώ ορισμένοι κατέφυγαν στη θάλασσα για την οποία δεν έβρισκαν καν πρόσβαση. Η φωτιά δεν έκανε διακρίσεις. Τουλάχιστον 104 κάηκαν και άλλοι τόσοι κατέληξαν στο νοσοκομείο. Οι ιστορίες φρίκης πολλές…

Η καταστροφή στο Μάτι ανέδειξε με τον πιο οδυνηρό τρόπο τις διαχρονικές παθογένειες της ελληνικής πολιτείας: την απαξίωση της πρόληψης και της δασοπροστασίας, την έλλειψη σχεδίου και συντονισμού, και κυρίως τη συνεχιζόμενη ανοχή στην άναρχη, εκτός σχεδίου δόμηση, που καθιστά πολλές περιοχές παγίδες θανάτου.

Η πρόληψη των πυρκαγιών δεν γίνεται με εναέρια μέσα καταστολής της τελευταίας στιγμής αλλά με οικολογική διαχείριση των δασών, ενίσχυση της πρόληψης, στελέχωση και στήριξη της δασικής υπηρεσίας και με αυστηρή πολεοδομική πολιτική.

Δεν ήταν, λοιπόν, μια "φυσική καταστροφή". Ήταν το αποτέλεσμα δεκαετιών αυθαίρετης και εκτός σχεδίου δόμησης, αδιαφάνειας, παραβίασης κάθε πολεοδομικού και περιβαλλοντικού κανόνα, με την ανοχή και συνενοχή ενός συστήματος που έθετε το ιδιωτικό συμφέρον πάνω από το δημόσιο.

Η ανεξέλεγκτη δόμηση δεν είναι μόνο πολεοδομικό πρόβλημα. Γίνεται και έγκλημα κατά της ανθρώπινης ζωής. Το «τσιμέντωμα» των ακτών, το μπλοκάρισμα των διαφυγών, η έλλειψη σχεδίου, η προσβολή της φύσης και η διαχρονική διαφθορά οδήγησαν στο αδιέξοδο της 23ης Ιουλίου 2018. Οι επιλογές προσώπων αμφίβολων ικανοτήτων σε ένα κομματικό κράτος, ήρθε να συμπληρώσει τη συνταγή του θανάτου. 

Σήμερα, βεβαίως, η κλιματική κρίση κάνει τα καλοκαίρια μας θερμότερα, τους ανέμους πιο ακραίους και τις φωτιές πιο επικίνδυνες. Και όμως, αντί να προχωρήσουμε σε ουσιαστική προσαρμογή, η πολιτεία συνεχίζει να χαρίζει αυθαίρετα, να νομιμοποιεί παρανομίες και να κλείνει τα μάτια μπροστά στην ανάγκη για ανθεκτικές και ασφαλείς πόλεις και οικισμούς.

Η μνήμη του «Ματιού» δεν τιμάται με λόγια αλλά με αλλαγή πορείας, με αγώνες και πολιτικές για μια Ελλάδα που προστατεύει τη ζωή, το περιβάλλον και τους πολίτες της.

Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ -Οικολογία διεκδικούν:

• Να σταματήσει κάθε πολιτική νομιμοποίησης αυθαιρέτων και υποβάθμισης της ζωής.
• Να υπάρξει πραγματική λογοδοσία για όσους με πράξεις ή παραλείψεις συντηρούν τη διαφθορά και τις πελατειακές σχέσεις. 
• Να εκπονηθούν και να εφαρμοστούν άμεσα σχέδια προσαρμογής στην κλιματική κρίση με βάση την επιστήμη και όχι τις πιέσεις συμφερόντων.

ΠΡΑΣΙΝΟΙ - ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ
www.prasinoi-oikologia.gr
facebook.com/prasinoi.oikologia.gr  
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Νέο επεισόδιο προκλήθηκε στη Βουλή μεταξύ της Ζωής Κωνσταντοπούλου και του ανεξάρτητου βουλευτή Κωνσταντίνου Φλώρου. 

Η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας υποστήριξε από το βήμα της Ολομέλειας ότι ο βουλευτής την αποκάλεσε «μαλ@@@@@η» ενώ ο ίδιος είπε ότι την αποκάλεσε «ξεφτιλισμένη»!

Το περιστατικό έγινε την ώρα που η κυρία Κωνσταντοπούλου βρισκόταν στο βήμα της Ολομέλειας σχολιάζοντας ότι στο περιθώριο της χθεσινής επεισοδιακής συνεδρίασης ο ανεξάρτητος βουλευτής που προέρχεται από τους Σπαρτιάτες προσέγγισε τον υπουργό Υποδομών και Μεταφορών Χρήστο Δήμα για να τον συγχαρεί για το νομοσχέδιο που επιχειρεί την ανάταξη της ασφάλειας των σιδηροδρόμων.

Η αναφορά προκάλεσε την αντίδραση του Κ. Φλώρου με αποτέλεσμα να ακολουθήσει ο εξής διάλογος:

Κ. Φλώρος: Είπα την αλήθεια. Εγώ δεν κάνω καριέρα πάνω σε νεκρούς. Είσαι ξεφτιλισμένη

Κωνσταντοπούλου: Τι είπατε; Ποια λέξη είπατε;

Γεωργαντάς: Παρακαλώ! Να διαγραφεί από τα πρακτικά η λέξη…

Κωνσταντοπούλου: Ποια λέξη είπατε ; Είπατε την λέξη μαλ@@@@μένη; Αυτή τη λέξη είπατε;

Γεωργαντάς: Όχι κυρία Πρόεδρε. Να διαγραφεί από τα πρακτικά. Κύριε Φλώρο ανακαλείτε

Φλώρος: Ναι

Γεωργαντάς: Το ανακαλείτε! Ωραία συνεχίζουμε

Κωνσταντοπούλου: Αυτά καλλιεργείτε! Αυτοί είστε.

Σύμφωνα με βουλευτές που είναι παρόντες στην αίθουσα ο ανεξάρτητος βουλευτής προερχόμενος από τους Σπαρτιάτες αποκάλεσε την κυρία Κωνσταντοπούλου «ξεφτιλισμένη» όπως και ο ίδιος παραδέχτηκε.

pronews.gr

Συγκλονιστικές είναι οι αποκαλύψεις του Oµότιµου Kαθηγητή Διεθνούς Πολιτικής Οικονοµίας του Παντείου Πανεπιστηµίου και αναπληρωτή εκτελεστικού διευθυντή του ΔΝΤ, από τον Μάρτιο του 2010 έως τον Δεκέμβριο του 2011, Παναγιώτη Ρουμελιώτη, ο οποίος είπε πριν σε συνέντευξή του ότι υπήρχαν άλλοι δύο δρόμοι πλην του Μνημονίου για την Ελλάδα τους οποίους η κυβέρνηση ΓΑΠ απέρριψε «για να εκδικηθεί την κυβέρνηση Καραμανλή και την ταυτόχρονα την χώρα»!

Ο Π.Ρουμελιώτης επιβεβαίωσε μέχρι κεραίας τα όσα το pronews.gr (τότε defencenet.gr) υποστήριζε για τον δρόμο που θα έπρεπε να ακολουθήσει  η χώρα και ότι η τότε κυβέρνηση Παπανδρέου την οδήγησε στην καταστροφή με την υπογραφή του πρώτου εθνοκτόνου Μνημονίου.

Με λίγα λόγια αυτό που λέει ο παλαιός υπουργός Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ (επί κυβερνήσεως πατρός Παπανδρέου) είναι ότι ο Γ.Παπανδρέου ήθελε να τιμωρήσει την χώρα, προφανώς γιατί η ελληνική κοινωνία δεν τον ψήφιζε τόσα χρόνια, δεν αποδέχονταν το… πολιτικό και οικονομικό του πρόγραμμα και τον αποκαλούσε με το υποκοριστικό «Γιωργάκης» (Το Γεώργιος «ξεφύτρωσε» όταν έγινε πρωθυπουργός).

Αποδέχονταν δηλαδή την ιδεολογία του Καλβίνου, του Προτεστάντη που δεν πίστευε στην λύτρωση και στην σωτηρία αλλά στην τιμωρία.

Μία λογική την οποία αποδέχονταν και ο τότε Γερμανός ΥΠΟΙΚ και μακαρίτης, Β.Σόιμπλε.

Ο Γ.Παπανδρέου (κατά παραδοχή του ιστορικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ) αποδείχθηκε μνησίκακος κατά των Ελλήνων καθώς του είχαν δημιουργηθεί ψυχολογικά.

Έπρεπε λοιπόν να «σαπίζει» στην φυλάγει μαζί με τον Παπακωνσταντίνου (ειδικά ο συγκεκριμένος) γιατί υπέγραψαν την παράδοση της χώρας και ενώ γνώριζαν ότι υπήρχαν άλλες λύσεις (και μάλιστα ίσως και περισσότερε από δύο).

Βέβαια η ευθύνη δεν ήταν μόνο δική τους καθώς υπεγράφησαν και δεύτερο και τρίτο Μνημόνιο από άλλες δύο κυβερνήσεις, του Λουκά Παπαδήμου (με στήριξη Α.Σαμαρά και Ε.Βενιζέλου) και του Α.Τσίπρα.

Μάλιστα εξαιτίας του δεύτερου Μνημονίου η κυβέρνηση προσπαθεί να βρει δημοσιονομικό χώρο προκειμένου να εντάξει τα δάνεια από τον μηχανισμό SAFΕ στον προϋπολογισμό.

Τι είναι ο SAFE (Security Action for Europe); Πρόκειται για ένα νέο χρηματοδοτικό μηχανισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που εγκρίθηκε από τα κράτη  μέλη της Ένωσης το Μάιο του 2025.

Στόχος του είναι να στηρίξει τις αμυντικές επενδύσεις με 150 δισ. ευρώ σε δάνεια, τα οποία θα αντληθούν από τις κεφαλαιαγορές και θα κατανεμηθούν στα κράτη-μέλη με βάση εθνικά σχέδια.

Όπως αναφέρθηκε το πρόγραμμα αφορά δάνεια 150 δισ. ευρώ, με πολύ χαμηλό επιτόκιο κάποιοι λένε για 1,5% κάποιοι για ακόμη χαμηλότερο και τα οποία θα δοθούν στα κράτη μέλη για την ενίσχυση των αμυντικών τους βιομηχανιών.

Γιατί όμως υπάρχει πρόβλημα; Πολύ απλά γιατί η Ελλάδα (*η Ελλάδα ειδικά) για να δανειστεί το οποιοδήποτε ποσό από τις αγορές θέλει την έγκριση πρώτα των δανειστών!

Έτσι δεν μπορεί να καταστρώσει η ίδια «εθνικό σχέδιο» για να πάρει δάνειο από τον SAFE καθώς αυτό δεν έχει ακόμη την σύμφωνη γνώμη των δανειστών μας!

Δεν παίζει καμία σημασία που το SAFE είναι ευρωπαϊκό πρόγραμμα. Επειδή κινείται πάνω απο τον εθνικό προϋπολογισμό που έχει εγκριθεί από τις Βρυξέλλες, δεν μπορεί να υλοποιηθεί.

Έτσι η κυβέρνηση αναζητά μεν τον δημοσιονομικό χώρο, αλλά αναζητά παράλληλα και μια εξαίρεση που θα της επιτρέψει να συμμετάσχει στον SAFE.

Αυτό βέβαια δεν είναι πρόβλημα για την Τουρκία η οποία και στην ΕΕ δεν είναι αλλά και ζεστό χρήμα θα πάρει για την αμυντική της βιομηχανία από τον SAFE, ενώ εμείς πρέπει να ζητήσουμε άδεια!

Γι αυτό άλλωστε είχαν μπλοκαριστεί το 2015 οι προσπάθειες της Ρωσίας να δανείσει την Ελλάδα χωρίς να βγει από την ευρωζώνη.

Για τον Α.Τσίπρα είναι γνωστό ότι με το τρίτο Μνημόνιο παρέδωσε την χώρα στους δανειστές μέχρι το 2115!

Είναι μία τραγούδια και όσο και αν γνωρίζουμε τα πεπραγμένα της κυβέρνησης Μητσοτάκη το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για την καταστροφή που βιώνει η χώρα οφείλεται στους προηγούμενους.

Αυτές οι 3 κυβερνήσεις είναι χειρότερες και από τις 3 κατοχικές κυβερνήσεις Τσολάκογλου, Ράλλη, Λογοθετόπουλου καθώς τότε υπήρχε ξένος Στράτος μέσα στη χώρα.

Είχαν αποδεχτεί ότι η Ελλάδα είχε χάσει τον πόλεμο και μόνο δεινά μπορούσαν να ακολουθήσουν και να συμβούν.

Στην περίπτωση όμως της κυβέρνησης ΓΑΠ, έχουμε απλώς «αυτοπυροβολισμό» της χώρας.

Ειδικότερα ο Π.Ρουμελιώτης είπε για τις δύο λύσεις που είχαν προταθεί:

«Η πρώτη λύση είναι αυτή που πρότεινα στον Παπακωνσταντίνου, την οποία απέρριψε, την πρόταση Σάλλα να μειωθεί το έλλειμμα στο χρέος μέσα από την αγορά ομολόγων του ελληνικού δημοσίου από δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς.

Βεβαίως την απέρριψε. Θα ήταν ένα πολύ καλό μέτρο για να μειωθεί το χρέος περίπου στο 90%».

Σημειώνεται ότι με την «λύση» που επέλεξε κυβέρνηση Παπανδρέου και που οδήγησε συνολικά στην υπογραφή τριών Μνημονίων το χρέος της χώρας ξεπέρασε το 180% και στα χρόνια της πανδημίας έφτασε και το 210%!

Με την λύση Ρουμελιώτη η χώρα θα είχε χρέος μόλις 90% δηλαδή μικρότερο και από το 120% περίπου που είχε φτάσει στα τέλη του 2009!

Σε ερώτηση γιατί απορρίφθηκε αυτή η επιλογή ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης απάντησε:

«Λες και ήθελαν οπωσδήποτε να εκδικηθούν την προηγούμενη κυβέρνηση με το να εκδικηθούν ταυτόχρονα και την Ελλάδα. Αυτή είναι η άποψη μου.

Δεν είχαν γνώση της κατάστασης και γι’ αυτό και απέρριψαν αυτή την πρόταση.

Η δεύτερη πρόταση είναι αυτή που έκανε ο Στρος Καν. Ότι έπρεπε να γίνει το συντομότερο η αναδιάρθρωση του χρέους. Και αυτή την απέρριψαν. Τώρα τα όσα λένε είναι παραμύθια».

Και συνεχίζει: «Εμένα την επομένη της έγκρισης του προγράμματος με κάλεσε ο Στρος Καν και μου είπε: Πρέπει να πεις στον Πρωθυπουργό σου να ζητήσει άμεσα την αναδιάρθρωση. Πέρα βρέχει.

Ο Παπακωνσταντίνου αντίθετος μέχρι σήμερα με την όποια αναδιάρθρωση. Ο Παπανδρέου σε κάποια φάση είπε:

Εμείς θέσαμε το θέμα της αναδιάρθρωσης. Αλλά πώς το έθεσε το θέμα ενώ ο Υπουργός Οικονομικών ήταν αντίθετος;

Δεν γίνεται αυτό. Εν πάση περιπτώσει εγώ τα μετέφερα αυτά. Αυτοί δεν άκουγαν μέχρι την τελευταία στιγμή», είπε ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης, δίνοντας «στεγνά» τους υπαίτιους της καταστροφής της χώρας.

Οι άνθρωποι αυτοί όμως κυκλοφορούν ελεύθεροι. Ο Π.Ρουμελιώτης δεν τους καταλογίζει άγνοια καθώς τους είχε ενημερώσει.

Από την στιγμή που γνώριζαν πρέπει να λογοδοτήσουν για τα όσα έπραξαν.

«Η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους καθυστέρησε 1,5 χρόνο και επειδή οι Ευρωπαίοι ήθελαν να μειώσουν την έκθεση των γαλλικών και των γερμανικών τραπεζών στα ελληνικά ομόλογα και τις ζημιές που θα υφίσταντο.

Εν κατακλείδι ο Τρισέ ήθελε να προστατεύσει τις γαλλικές τράπεζες, οι Γερμανοί τις γερμανικές τράπεζες αλλά κυρίως ο Τρισέ, όπως είπε και η Μέρκελ.

Η Μέρκελ την συζητούσε την αναδιάρθρωση του χρέους. Γιατί; Γιατί είχε καλές επαφές με τον Στρος Καν.

Είχε καλή χημεία μαζί της και ο Στρος Καν μιλούσε από την αρχή για την αναδιάρθρωση του χρέους αλλά ο Σόιμπλε δεν ήθελε για να τιμωρήσει (σ.σ. την Ελλάδα) ή να προστατεύσει τις γερμανικές τράπεζες.

Ο Τρισέ δεν ήθελε για να προστατεύσει τις γαλλικές τράπεζες, επικαλούμενος δήθεν το καταστατικό της ΕΚΤ να μην αγοράζει ομόλογα κλπ.», αναφέρει ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης.

Για αυτό το μέγιστο έγκλημα δεν τιμωρήθηκε κανείς παρά μόνο ο ελληνικός λαός που αφελώς πίστευε ότι του έλεγαν τότε τα ελεγχόμενα ΜΜΕ.

Δυστυχώς πέραν αυτού υπάρχει και μία άλλη μερίδα του ελληνικού λαού η οποία πίστευε αυτά τα παρανοϊκά αφηγήματα της κυβέρνησης Παπανδρέου για λόγους ιδεοληψίας.

Η ιδεοληψία είναι το χειρότερο πράγμα γιατί καθιστά ανόητους ακόμα και ανθρώπους που αποδεδειγμένα «κόβει» το μυαλό τους.

Φυσικά μαζί με αυτές τις κυβερνήσεις που κατέστρεψαν τη χώρα πρέπει να λογοδοτήσει και μεγάλο μέρος των ελληνικών ΜΜΕ για την στήριξη που πρόσφεραν για να επιβληθεί αυτό το αφήγημα.

pronews.gr

Ρωσική επίθεση με drones και αεροσκάφη σε ενεργειακή εγκατάσταση στην περιοχή Σούμι στην βόρεια Ουκρανία προκάλεσε διακοπή ρεύματος σε 220.000 καταναλωτές, δήλωσε ο πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι.

«Οι επισκευαστικές εργασίες στην περιοχή Σούμι συνεχίζονται όλη τη μέρα σήμερα μετά τη ρωσική επίθεση με μη επανδρωμένα αεροσκάφη» έγραψε ο ίδιος σε ανάρτηση του στην εφαρμογή Telegram, προσθέτοντας ότι η ηλεκτροδότηση έχει αποκατασταθεί για τους περισσότερους πληγέντες.

pronews.gr

Oι Ρώσοι πραγματοποίησαν νέα επιθετική αναγνώριση στο Ποκρόσβσκ αυτή την φορά από νοτιοδυτική κατεύθυνση με αποτέλεσμα να φτάσουν πολύ κοντά στο κέντρο της πόλης.

Η πρώτη επιθετική αναγνώριση είχε πραγματοποιηθεί χθές από το Ζβέρεφ και συγκεκριμένα από βορειοδυτική κατεύθυνση και είχε ως αποτέλεσμα πάλι Ρώσοι ανιχνευτές να φτάσουν στο κέντρο του Ποκρόβσκ και να στήσουν πτυχημένες ενέδρες στους Ουκρανούς προκαλώντας τους απώλειες.

Οι Ρώσοι έχουν διεισδύσει με μικρές ομάδες στρατιωτών με υποστήριξη από drones και σύμφωνα με πληροφορίες έχουν δημιουργήσει σημεία-«παγίδες» εντός του κεντρικού πάρκου της πόλης.

Φαίνεται ότι οι Ρώσοι «μετρούν» αυτή τη στιγμή την αμυντική διάταξη των Ουκρανών και είδαν ότι μπορούν με σχετική ευκολία να προωθηθούν.

Ταυτόχρονα «τρέχουν» και το μέτωπο της Κονσταντινόβκα.

Το κύριο καθήκον του ρωσικού Στρατού σε αυτόν τον τομέα είναι επί του παρόντος να αποκόψει τον αυτοκινητόδρομο H20, ο οποίος συνδέει την Κονσταντινόβκα με την Ντρουζκόβκα αλλά και ο έλεγχος του αυτοκινητόδρομου που συνδέει την πόλη με το Ποκρόβσκ.

Αυτές οι δύο πόλεις αποτελούν την πύλη προς το αστικό συγκρότημα Κραματόρσκ-Σλαβιάνσκ.

Είναι τα τελευταία εμπόδια για την πλήρη εκκαθάριση του Ντόνμπας.

Σημειώνεται ότι οι Ρώσοι κατέλαβαν την Μπελάγια Γκόρα και περικύκλωσαν την Κονσταντινόβκα.

Η Μπελάγια Γκόρα είναι οικισμός στην περιοχή Κραματόρσκ που βρίσκεται 8 χιλιόμετρα βόρεια του Τορέτσκ και 9 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Κονσταντινόβκα.

Η Κονσταντινόβκα δέχεται πλέον πιέσεις από τρεις κατευθύνσεις.

Συνεχίζεται όμως  η ρωσική προώθηση και στο κεντρικό Σούμι.

Σε όλα τα μέτωπα οι Ουκρανοί δείχνουν να μην μπορούν να αντιδράσουν.

Αυτό μπορεί να οφείλεται στην έλλειψη πυρομαχικών και τεθωρακισμένων οχημάτων που ο ίδιος ο αρχηγός των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων, ο Αλεξάντρ Σίρσκι, το παραδέχτηκε.

Συγκεκριμένα είπε ότι «Οι ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις αντιμετωπίζουν οξεία έλλειψη βλημάτων και τεθωρακισμένων οχημάτων» σε συνέντευξή του στην εφημερίδα The Washington Post.

Τα ουκρανικά στρατεύματα αντιμετωπίζουν μεγάλη έλλειψη βλημάτων πυροβολικού 155 χιλιοστών και χρειάζονται πρόσθετες προμήθειες τεθωρακισμένων οχημάτων.

«Νέες προμήθειες όπλων αεράμυνας, συμπεριλαμβανομένων αμερικανικών πυραύλων Patriot, drones αναχαίτισης και ελαφρών αεροσκαφών για την κατάρριψη drones, μπορούν να βοηθήσουν στην πρόληψη ρωσικών επιθέσεων.

Η Ουκρανία δυσκολεύεται να ανταγωνιστεί τον πολύ μεγαλύτερο ρωσικό στρατό και τα τεράστια οικονομικά κίνητρα που παρέχει στους νεοσύλλεκτους.

Εάν αυξηθούν τα οικονομικά κίνητρα για τους νεοσύλλεκτους, θα υπάρχουν περισσότεροι άνθρωποι πρόθυμοι να πολεμήσουν. 

Πέρυσι, περίπου το ένα τρίτο των ρωσικών κατευθυνόμενων αεροπορικών βομβών χρησιμοποιήθηκαν στην περιοχή του Κουρσκ, όχι στην Ουκρανία».

pronews.gr

Με μια αιχμηρή τοποθέτηση η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων θέτει επί τάπητος θέμα ακύρωσης του νόμου που ψήφισε η ίδια η κυβέρνηση πριν από ένα έτος, δίνοντας για πρώτη φορά το δικαίωμα στους ανώτατους δικαστές να έχουν λόγο στη διαδικασία της επιλογής της ηγεσίας της Δικαιοσύνης.

Ανώτατοι δικαστές που ψηφίστηκαν από τους συναδέλφους τους έμειναν τελικά εκτός της κούρσας για θέσεις που εκκενώθηκαν

«Το τέλος των ψευδαισθήσεων ή μαθήματα για το πώς ακυρώνεται ένας νόμος στην πράξη» επιγράφεται η ανακοίνωση που εξέδωσε η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων που αποτυπώνει ευθέως τη διαφωνία της για την a la cart εφαρμογή του νόμου μόνο εάν το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας συμπίπτει με την επιλογή της εκτελεστικής εξουσίας για τις επιλογές στις κορυφαίες θέσεις των Ανώτατων Δικαστηρίων.

Η Ένωση επισημαίνει πως όταν με νόμο δόθηκε το δικαίωμα στους δικαστές να δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στους συναδέλφους τους για να αναλάβουν τα ηνία της διοίκησης ανώτατων δικαστηρίων το είχαν θεωρήσει θετικό βήμα.

Την ίδια άποψη είχαν διατυπώσει εξάλλου και πολλοί νομικοί και δικαστικοί κύκλοι θεωρώντας πως η συγκεκριμένη διάταξη, που δεν ήταν δεσμευτική για την κυβέρνηση αλλά είχε γνωμοδοτικό χαρακτήρα, θα μπορούσε να αποτελέσει μια… πρόβα ενόψει της συνταγματικής αναθεώρησης.

Ωστόσο, το γεγονός – όπως αποδείχθηκε – ότι σε πολλές περιπτώσεις ανώτατοι δικαστές που ψηφίστηκαν από τους συναδέλφους τους έμειναν τελικά εκτός της κούρσας για τις θέσεις που εκκενώθηκαν μετά την αποχώρηση των προκατόχων τους στο Άρειο Πάγο λόγω συμπληρώσεως ορίου ηλικίας, οδήγησε την Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων στη θέση της κατάργησης του νόμου.

«Δεν τον έχουμε ανάγκη αυτόν τον νόμο που αξιοποιείται a la cart μόνο εάν το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας συμβαδίζει με τις κυβερνητικές επιλογές. Καταργήστε τον! Είναι πιο ειλικρινές! Είναι απαίτηση όχι μόνο του Δικαστικού Σώματος αλλά ώριμο κοινωνικό αίτημα ο αυτοπεριορισμός της εκτελεστικής εξουσίας ώστε να χειραφετηθεί ουσιαστικά η Δικαιοσύνη στον τόπο μας», είναι το σαφές μήνυμά που στέλνουν προς το υπουργείο Δικαιοσύνης.

Ολόκληρη η ανακοίνωση
»Το χθεσινό ΦΕΚ 2693/22-7-2025 για τον ορισμό Αντιπροέδρων στον Άρειο Πάγο επιβεβαίωσε με τον πιο εμφατικό τρόπο το λαϊκό ρητό πως στην Ελλάδα έχουμε νόμους αλλά δεν εφαρμόζονται. Κι εδώ το παράδειγμα για το πώς ακυρώνεται ένας νόμος στην πράξη το δίνει η ίδια η Κυβέρνηση που εισηγήθηκε και ψήφισε τον νόμο.

»Για να τα πάρουμε απ’ την αρχή: Πέρσι το καλοκαίρι το Υπουργείο Δικαιοσύνης φέρνει προς ψήφιση το ν. 5123/2024 ο οποίος εισάγει διαδικασία μυστικής ψηφοφορίας στα Ανώτατα Δικαστήρια για τα πρόσωπα που τελικά θα αναλάβουν την ηγεσία της Δικαιοσύνης ως ένα προστάδιο που προηγείται της τελικής απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου.

»Φυσικά ο νόμος αυτός ψηφίστηκε μετά από παρότρυνση και προτροπή της Ευρωπαϊκής Ένωσης ώστε η χώρα μας να μην αποτελεί εξαίρεση στην ευρωπαϊκή πρακτική να έχουν λόγο οι δικαστές για την επιλογή της ηγεσίας τους. Η Ένωσή μας αναγνώρισε τότε πως πρόκειται για ένα μικρό θετικό βήμα παρά τις πολλές ελλείψεις και τα κενά που υπήρχαν.

»Ο νόμος αυτός δοκιμάστηκε για πρώτη φορά αυτόν τον μήνα με τις επιλογές από την Κυβέρνηση των Αντιπροέδρων και αφού είχε προηγηθεί η μυστική ψηφοφορία στα Ανώτατα Δικαστήρια. Οι όποιες ψευδαισθήσεις είχαν καλλιεργηθεί, κατέρρευσαν με πάταγο τέτοιο που δονεί την Ευελπίδων και την Λ. Αλεξάνδρας.

»Αρεοπαγίτες εγνωσμένου κύρους και ήθους που χαίρουν εκτίμησης από όλον τον νομικό κόσμο, με άρτια νομική κατάρτιση, πρωτεύσαντες στην εκλογική διαδικασία μεταξύ των μελών του Δικαστηρίου, δεν κρίθηκαν ικανοί να καταλάβουν καμία από τις 8 θέσεις των Αντιπροέδρων του Αρείου Πάγου που κενώθηκαν!

Και αναρωτιέται ο πολίτης εύλογα: εάν η κυβέρνηση δεν ήθελε να απωλέσει το προνόμιό της να αποφασίζει ανεξέλεγκτα για την ηγεσία της Δικαιοσύνης για ποιον λόγο προέβη στην πιο πάνω νομοθετική ρύθμιση, πέρα από τους δύο προφανείς: αφενός να κερδίσει επικοινωνιακά στο εσωτερικό δίνοντας την ψευδαίσθηση πως σέβεται την άποψη των αρμοδίων και αφετέρου να καθησυχάσει την Ευρώπη πως στην χώρα μας υπάρχει το κατάλληλο νομοθετικό πλαίσιο που εγγυάται τη συμμετοχή στις κορυφαίες διαδικασίες.

»Εμείς απαντάμε: Δεν τον έχουμε ανάγκη αυτόν τον νόμο που αξιοποιείται a la cart μόνο εάν το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας συμβαδίζει με τις κυβερνητικές επιλογές. Καταργήστε τον! Είναι πιο ειλικρινές! Είναι απαίτηση όχι μόνο του Δικαστικού Σώματος αλλά ώριμο κοινωνικό αίτημα ο αυτοπεριορισμός της εκτελεστικής εξουσίας ώστε να χειραφετηθεί ουσιαστικά η Δικαιοσύνη στον τόπο μας».

in.gr