Του Γιώργου Βαρεμένου*

Η πιο παρεξηγημένη ρήση του Μαρξ είναι ότι «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού», η οποία παρερμηνεύθηκε ότι είναι το ναρκωτικό, ενώ εκείνος εννοούσε ότι είναι το καταπραϋντικό στα βάσανα του λαού. Ασχέτως εάν και μ’ αυτήν την εκδοχή μπορεί ο οποιοσδήποτε να διαφωνεί.

Το ριζωμένο στην λαϊκή κουλτούρα ποδόσφαιρο θεωρείται ως σύγχρονη θρησκεία και κάποιοι διανοούμενοι το χαρακτήρισαν “όπιο του λαού” επειδή -εκτός των άλλων- το έχουν εκμεταλλευθεί και δικτάτορες, όπως έκανε το 1978 ο Βιντέλα με το πρώτο παγκόσμιο Κύπελλο που κατέκτησε η Αργεντινή.

Την περασμένη Κυριακή, σ’ έναν τελικό-ορόσημο, η Αργεντινή κέρδισε σ’ αυτόν τον αγώνα γκραν-γκινιόλ το κύπελλο επειδή το χρειαζόταν περισσότερο ο λαός της ως καταπραϋντικό εν μέσω κρίσεων που τον βασανίζουν. Την ίδια στιγμή, το ποδόσφαιρο ξεχρέωσε ένα χρέος προς τον μύστη του Λιονέλ Μέσσι, ο οποίος βρίσκεται πιά στο πλάι του Μαραντόνα, έστω κι αν δεν διαθέτει την εκρηκτική προσωπικότητα του Ντιέγκο, ο οποίος είχε στον υπερθετικό βαθμό τα πλεονεκτήματα της ιδιοφυίας του και τα μειονεκτήματα του χαρακτήρα του.

Ο πειθαρχημένος Μέσσι δίπλα στον απείθαρχο και ανυπότακτο Ντιέγκο είναι ένας στρατοσφαιρικός μπαλαδόρος-δημιουργός για τους συμπαίκτες του και εκτελεστής με όλους τους τρόπους, ακόμη και με το κεφάλι, αυτός που κόντεψε να μείνει νάνος από ένα νόσημα που απαίτησε μία δυσεύρετη φαρμακευτική αγωγή. Ένας σταρ μέσα κι έξω από το γήπεδο, ο οποίος λειτουργεί χωρίς να ακυρώνει την ομαδική φύση του ποδοσφαίρου σε αντίθεση με τον ναρκισσιστικό εγωισμό του υπεραθλητή Ρονάλντο, που θέλει όλα να τα υποτάξει σ’ αυτόν. Ακόμη-ακόμη και το παιδί-θαύμα της μπάλας Κιλιάν Εμπαπέ πρόλαβε να εκδηλώσει -μαζί με τα ποδοσφαιρικά του κατορθώματα- και μία αλαζονεία.

Στο Κατάρ όμως έπαιξε μεγάλη μπάλα και το άφθονο χρήμα, στο πλαίσιο της οικονομικής γιγάντωσης των Μουντιάλ ως εμπορικών προϊόντων. Ακόμη και ο Εμμανουέλ Μακρόν θα μπορούσε να παρηγορήσει τον Εμίρη για το πάθημα με την Καïλή, με τον ίδιο τρόπο που παρηγορούσε τον Εμπαπέ για τον χαμένο τελικό. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, και κυρίως με το χρήμα, το Εμιράτο βρέθηκε στο επίκεντρο του διπλωματικού-οικονομικού-επικοινωνιακού ενδιαφέροντος. Μόνο σε καμήλα με το κύπελλο δεν ανέβασαν τον πειθαρχημένο Μέσσι οι άρχοντες του Κατάρ.

Το λαϊκότερο των αθλημάτων κινδυνεύει να βρεθεί στην σκιά της οικονομικής ισχύος. Διάβασα σε ένα ρεπορτάζ πως ένας Αργεντινός φίλαθλος κραύγαζε ότι πούλησε τα πάντα για να βρεθεί στο Κατάρ και εκλιπαρούσε για ένα εισιτήριο του τελικού, η τιμή του οποίου πλησίασε ακόμη και τα 2.000 ευρώ. Αυτό τα λέει όλα- δεν μπορεί όμως να περιγράψει την χαρά ενός ολόκληρου έθνους με το που θα αντικρύσει το βαρύτιμο τρόπαιο να σηκώνεται στον ουρανό του Μπουένος Άιρες. Ας κρατήσουν λοιπόν εκεί οι χοροί και μετά υπάρχει χρόνος για την μεθεόρτια μελαγχολία.

 *Bουλευτής Αιτωλοακαρνανίας και αναπληρωτής τομεάρχης Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ

agrinionews.gr