Η κατασκευή μιας εικόνας στον υποθετικό χώρο της «τέχνης», που απεικονίζει κάποιον υποθετικό πρωθυπουργό με κατεβασμένα τα βρακιά να αποπατεί στα ανοιχτά στόματα, αφ’ ενός μεν υποθετικού προγόνου του, επίσης πρωθυπουργού, αφ’ ετέρου δε της υποθετικής αδερφής του, υπουργού εξωτερικών, και τα διασκορπιζόμενα στο πάτωμα περισσεύματα της αισχροπραξίας να γλείφονται από την υποθετική υπουργό υποθετικού πολιτισμού, μπορεί ποτέ να αποκτήσει «καλλιτεχνική νομιμοποίηση», ακόμα και αν υποτεθεί ότι τα τέσσερα απεικονιζόμενα πρόσωπα μισούνται από ένα μέρος του κοινού; Αντικαταστήστε τους ανωτέρω υποθετικούς με τον εαυτό σας, τους στενότερους συγγενείς και συνεργάτες σας για να δείτε αν απολαμβάνετε... «τέχνη».
«Τέχνη» δεν σημαίνει ούτε και μπορεί ποτέ να σημαίνει υποκριτικό συγχωροχάρτι εξαχρείωσης, ύβρεως εν λευκώ κατά της συνείδησης του λαού, πολλώ, δε, μάλλον κατά των πολυτίμητων τζιβαερικών της πλειονότητος του λαού, έτι μάλλον εκτοξευόμενη με προπαγανδιστική και ιδεοληπτική ωμότητα και βία από, προφανώς, διαταραγμένο, φανατικό επινοητή τεχνημάτων.
Το μείζον πρόβλημα, κατά την γνώμη μου, προκύπτει από:
1ον] την κυβερνητική προβολή και υποστήριξη τέτοιας αισχροτεχνίας,
2ον] την κυβερνητική επιχείρηση ενστάλαξης βλάσφημης ασχημοσύνης στην συνείδηση ανηλίκων και, μάλιστα, ερήμην των γονιών τους, με οργανωμένες επισκέψεις σχολείων προς θέαση αισχρουργημάτων,
3ον] τους στρατευμένους κρωγμούς αλλοίθωρων και με παρωπίδες «πνευματικών ανθρώπων» ή «ανθρώπων της τέχνης» υπέρ των ανωτέρω, μάλιστα και με το ανήκουστης υποκρισίας επιχείρημα ότι, και καλά,... «τα παιδιά είναι έξυπνα και ξέρουν να ξεχωρίσουν». Γιατί, άραγε, τα παιδιά δεν κρίνονται το ίδιο έξυπνα, ομοίως, δε, και οι ενήλικες, όταν πρόκειται για τα γεννητικά όργανα κάποιου, π.χ. μη απτικού επιδειξία και θεωρούμε χρέος την προστασία της κοινωνίας από την ηθική ασχήμια και τον βιασμό των αισθήσεων;
Ασφαλιστικά μέτρα κατά της επισκεψιμότητας σε σπασμένα εκθέματα δεν χωρεί; Σχολικοί σύλλογοι; Άλλοι; Ας αντισταθούμε απέναντι σε κυβερνήσεις και συμπλεγματικούς αμύντορές κυβερνήσεων, που, υποσυνείδητα -ή, ίσως, και συνειδητά- μισούν το καλό· το αγαθό· την ωραιότητα της δημιουργίας· το κόσμημά της, τον άνθρωπο· την τρυφερότητα και ελπίδα τούτου, τα παιδιά.
Με τιμή, Πέτρος Τριανταφύλλου, Αθήνα
