φωτό άρθρου: απο το αναφερόμενο βιβλίο

Άρθρο του Παντελή Μέλιου εν όψει της παρουσίασης του βιβλίου οι «Δοσίλογοι» του Μενέλαου Χαραλαμπίδη στο Αγρίνιο (Κυρ 14/4/2024 19:30)

Στις κρίσιμες περιόδους για την συλλογική εθνική και κοινωνική μοίρα είθισται να ξαναγράφεται η ιστορία. Ο ακαδημαικός κόσμος ,τα πολιτικά κόμματα , επιδίδονται σε αυτή τη δραστηριότητα με ειδικό ζήλο. Συζητούν για το παρελθόν για να διαγράψουν το μέλλον που φαντάζει θολό και αμφιλεγόμενο . Επιχειρούν να τεκμηριώσουν στο παρελθόν στρατηγικές του σήμερα , να θέσουν όρια και κριτήρια στον δημόσιο διάλογο.

Σε αυτή τη διαδικασία εντάσσεται το έργο του Μενέλαου Χαραλαμπίδη « Οι Δοσίλογοι» που θα παρουσιαστεί στο Αγρίνιο στις 14 του μήνα από τη Λέσχη του Βιβλίου και την παράταξη Ανυπότακτο Αγρίνιο που με τις προτάσεις και τις επιλογές του διεκδικεί πλέον επάξια το ρόλο του πολιτικού τρόλ .

Ο ισχυρισμός του παρόντος είναι ότι το πόνημα Χαραλαμπίδη εντάσσεται στον κύκλο της από τα δεξιά αναθεωρητικής ιστοριογραφίας . Συσκοτίζει την κοινωνική φύση εκείνων των γεγονότων κα συνιστά «αριστερή» απολογητική της καταστολής της ΕΑΜικής Επανάστασης 40-49.

Ας δώσουμε τον λόγο στον ίδιο τον συγγραφέα να παρουσιάσει τους βασικούς άξονες της μελέτης του που αγκαλιάστηκε στις δημόσιες παρουσιάσεις της από ένα πολιτικό φάσμα που ξεκινούσε από τον ΣΥΡΙΖΑ -ΚΙΝΑΛ και κατέληγε σε συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Και τα τρία αποσπάσματα προέρχονται από τη συνέντευξη του συγγραφέα στην εφημ. Εποχή στις 14 Ιανουαρίου 2024.

«  Πλέον μπορούμε τεκμηριωμένα να πούμε ότι το επίσημο αφήγημα που κάνει λόγο για μαζική αντίσταση του ελληνικού λαού και για συνεργασία μιας μικρής μειοψηφίας με τους κατακτητές, δεν ισχύει. Στην Ελλάδα, όπως και στην υπόλοιπη κατεχόμενη Ευρώπη, αυτοί που συνεργάστηκαν ήταν περισσότεροι από αυτούς που αντιστάθηκαν.»

Είναι πραγματική πρόκληση να απαντήσει κανείς σε αυτή την υβριστική και ανιστόρητη δήλωση. Η ΕΑΜ ική εποποιία ξεχωρίζει σε όλη την Ευρώπη γιατί η αντίσταση στον κατακτητή παίρνει διαστάσεις κοινωνικής επανάστασης. Πλήρους και κάθετου ταξικού χωρισμού στο Έθνος. Δεν πετυχαίνει μόνον παλλαικότητα –μαζικότητα , αλλά κατακτά και ποιοτικά χαρακτηριστικά αυτενέργειας των μαζών και τη δυναμική μιας νέας εξουσίας

Δηλωτικά αυτής της δυναμικής υπήρξαν αδιαμφισβήτητα ιστορικά γεγονότα όπως

1^ον Οι εκλογές που διεξήχθησαν την άνοιξη του 44 για την ανάδειξη  εθνοσυμβούλων για την ΠΕΕΑ  ( Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης) .Σε συνθήκες Κατοχής μετείχαν από 1.500.000 εως 1.800.000 έλληνες πολίτες. Η πρώτη πανεθνική εκλογική διαδικασία στην οποία μετείχαν οι γυναίκες.

2. Οι θεσμοί αυτοκυβέρνησης που αναπτύσσονται σε μεγάλο μέρος της χώρας που αναλαμβάνουν από τον επισιτισμό των αστικών κέντρων μέχρι έργα εξηλεκτρισμού και η άνθιση ενός νέου αυθεντικού λαικού πολιτισμού σε κάθε μορφή Τέχνης που οδήγησε σε διεθνείς διακρίσεις στην ποίηση , στη μουσική και στη  διεθνή ακτινοβολία της νεοελληνικής ταυτότητας.

3. Η ακύρωση της επιστράτευσης εργατών σκλάβων για την Γερμανική Βιομηχανία τον Μάρτιο του 1943 με γενική απεργία και αιματηρές μαχητικές διαδηλώσεις .

Ο Νίκος Πλουμπίδης στις σημειώσεις της απομόνωσης το 1954 γράφει:

Η ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ήταν πράγματι ΚΑΘΟΛΙΚΗ. Ολα νεκρώθηκαν. Εργάτες, υπάλληλοι, βιοτέχνες, έμποροι, όλοι απεργούν, όλα κλειστά και τότε άρχισε να ξεχύνεται στο κέντρο της Αθήνας ο λαϊκός χείμαρρος των συνοικιών. Για πρώτη φορά τόσο πυκνές λαϊκές μάζες κατέβηκαν στο πεζοδρόμιο για να διεκδικήσουν και να επιβάλουν τα αιτήματά τους. Για πρώτη φορά παρουσιάστηκε μια τόσο μεγάλη σε όγκο και μαχητικότητα ΠΑΛΛΑΪΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ. Αυτό ήταν πρωτοφανές όχι μόνο για την Αθήνα αλλά και για τις μεγάλες ξένες πρωτεύουσες κι αυτό όχι σε καιρούς ειρηνικούς αλλά κάτω απ' τον πιο βάρβαρο καταχτητή. Το παλλαϊκό ξεσήκωμα ήταν τέτοιο που οι κατακτητές αναγκάστηκαν να ανακαλέσουν την απόφασή τους και να δηλώσουν ότι "ΔΕΝ ΤΙΘΕΤΑΙ ζήτημα πολιτικής επιστράτευσης για την Ελλάδα". Η 5η του Μάρτη του 1943 δεν έσωσε μόνο τα ελληνόπουλα από τα γερμανικά κάτεργα, αλλά συνετέλεσε και στην πορεία και την εξέλιξη του πολέμου και έδειξε το δρόμο που πρέπει να ακολουθούν οι λαοί για να επιβάλουν τις θελήσεις τους (...)».

4. Ο όγκος και η μαχητική ικανότητα των ΕΑΜικών οργανώσεων που περιλαμβάνουν 1.500.000 μέλη στο ΕΑΜ 130.000 ένοπλους στον ΕΛΑΣ περί το μισό εκατομμύριο νέους στην ΕΠΟΝ και περι τα 4 εκατομμύρια πολιτών που ενεπλάκησαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στην Εθνική Αλληλεγγύη. Είναι ατελείωτος ο κατάλογος πρωτοφανών ανταρτικών επιχειρήσεων όπως η απελευθέρωση της Καρδίτσας , η κατάληψη της Αμφιλοχίας , η διεθνώς παραδεκτή συμβολή του ελληνικού αντάρτικου στη Γερμανική ήττα στη Ρωσία μέσω της συγκράτησης σημαντικών δυνάμεων .

Ο πλειοψηφικός χαρακτήρας της αντίστασης είναι αδιαμφισβήτητο ιστορικό γεγονός. Πετυχαίνει να διεμβολίσει ακόμα και αυτό τον αστικό κόσμο κερδίζοντας επιρροή σε στρατιωτικούς ,κληρικούς ,χωροφύλακες. Εκείνο που ενίοτε συσκοτίζεται είναι ο κοινωνικός της χαρακτήρας .Η ανάληψη από τα λαικα στρώματα ρόλου ηγέτιδας δύναμης του έθνους που αντιμετώπιζε την υπαρξιακή πρόκληση του τριπλού διαμελισμού της χώρας.

Διάφορες παράμετρες τροφοδότησαν αυτή την ιστορική διαδικασία.

1. Τα εκρηκτικά καύσιμα του Μεσοπολέμου. Ο κρατικός προστατευτισμός λειτούργησε σαν κουκούλι για την αναπτυσσόμενη ελληνική βιομηχανία και οικονομία από τις συνέπειες του κραχ του 29.Αναπτύχθηκε μια νέα εργατική τάξη με έντονη ριζοσπαστικοποίηση που συναντιόταν με τους αγροτικούς αγώνες για τον αναδασμό της γης που είχαν καταγράψει μεγάλες επιτυχίες.

       Η ΕΑΜική αντίσταση πάτησε γερά σε προυπάρχουσες δομές.

2.  Η φυγή της Μοναρχίας , μεγάλου μέρους του πολιτικού προσωπικού και της αστικής τάξης προς την Αίγυπτο και το λούφαγμα ή  η ανοιχτή συνεργασία όσων έμειναν. Το πολιτικό κενό στο οποίο εφόρμησαν οι λαικές οργανώσεις.

3.  Οι συνέπειες της μαζικής πείνας που διεύρυναν το ταξικό χάσμα στην πόλη και στην ύπαιθρο.

4. Η λαική συνείδηση του νικητή στα Αλβανικά βουνά όπου διεξήχθη ένας ανορθόδοξος πόλεμος με το κέντρο βάρους στη λαική συμμετοχή και στην πείρα των μαχητών αγροτικής και κτηνοτροφικής καταγωγής. Η τεχνογνωσία μαζί με την αυτοπεποίθηση.

 Η αντίδραση όπως συμβαίνει σε κάθε γνήσια κοινωνική επανάσταση είναι η μειοψηφία , στενά συνδεδεμένη με τους βιομήχανους , τους κατόχους μεγάλων ποιμνίων και γαιών σε συνθήκες μαζικής πείνας , με τον ποινικό κόσμο και τον ξένο παράγοντα. Αυτό προκύπτει συν τοις άλλοις και από την αδυναμία να αποκατασταθεί η αστική εξουσία στη χώρα χωρίς τη συμβολή του αγγλικού στρατού και την παρέμβαση των Αμερικανών στη δεύτερη φάση του εμφυλίου πολέμου.

 «Μιλώντας τέλος για το κομμάτι της πολιτικής συνεργασίας, μπορούμε να πούμε ότι βασικός στόχος όσων συγκρότησαν τις τρεις κατοχικές κυβερνήσεις Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλου και Ράλλη και ιδιαίτερα την τελευταία, ήταν να αποτρέψουν την άνοδο του ΕΑΜ στην εξουσία.» 

Εδώ έχουμε ένα ιστορικό παράδοξο από τον συγγραφέα. Το ΕΑΜ ιδρύεται τον Σεπτέμβρη του 1941. Πότε πρόλαβε να τρομοκρατήσει το στρατιωτικό και πολιτικό προσωπικό που συγκροτεί δοσιλογικές κυβερνήσεις , την πρώτη τον Απρίλιο της ίδια χρονιάς υπο τον Τσολάκογλου και την δεύτερη τον Δεκέμβρη του 42 ; πότε εισέβαλε ο ερυθρός κίνδυνος στις καρδιές αυτών των «πατριωτών» ;

Έχουμε και ένα σοβαρό ξέπλυμα και της τρίτης δοσιλογικής κυβέρνησης υπο τον Ράλλη που συγκρότησε και επισήμως τα Τάγματα Ασφαλείας μιας και το ΚΚΕ και το διεθνές κομμουνιστικό κέντρο δεν έβαζαν θέμα εξουσίας , αλλά  ομαλής αστικοδημοκρατικής εξέλιξης και κατάργησης της μοναρχίας. Το μοντέλο δηλαδή που διαδέχτηκε την Κατοχή στην Ιταλία και στη Γαλλία με τις κυβερνήσεις εθνικής ενότητας και ταξικής συνεργασίας. Με τα εκλογικά ποσοστά των Κ.Κ να προσεγγίζουν το 50% του εκλογικού σώματος. Ο φόβος των κομμουνιστών δεν μπορεί να ήταν ελληνική πάθηση. Εκείνο που διαφοροποιεί την ελληνική περίπτωση είναι ότι αφορά σε μια χώρα του Νότου με έντονα χαρακτηριστικά υποτέλειας στον ξένο παράγοντα και με τον λαικό παράγοντα να αναλαμβάνει τη διεύθυνση του εθνικού αγώνα.

Είναι αδύνατον να ερμηνευτεί ο υπαρκτός δοσιλογισμός μεγάλου μέρους της αστικής τάξης και του κρατικού μηχανισμού έξω από το πλαίσιο της εξάρτησης , της αδυναμίας της ελληνικής αστικής τάξης να αναπαράξει την κυριαρχία της χωρίς την ενεργητική συμπαράσταση και συμμετοχή του ξένου παράγοντα. Ερμηνευτικό εργαλείο που αποφεύγεται όπως αποφεύγει ο διάολος το λιβάνι. Οι δοσίλογοι που πρώτα γερμανοντύνονται και μετά εντάσσονται υπο την προστασία του Αγγλικού στρατού, είναι η πιο εύγλωττη εικόνα της θέσης της χώρας στον παγκόσμιο καταμερισμό. Η ενοποίηση του ευρωπαικού οικονομικού χώρου υπό τη γερμανική ηγεμονία υπήρξε και παραμένει ένα σχέδιο με οπαδούς στην οικονομική και πολιτική ελίτ της χώρας. Τα δοσιλογικά τζάκια όπως του υπουργού του ΠΑΣΟΚ , στον πρόγονο του οποίου οι Γερμανοί επι κατοχής είχαν αναθέσει την πρώτη εξόρυξη λιγνίτη στην Πτολεμαιδα , τα ζήσαμε στα καλύτερα τους στην επιβολή των Μνημονίων στην Ελλάδα.

«Πάντως, αυτό που ανακάλυψα εγώ κατά την έρευνά μου, πέρα από αυτό που ξέραμε ότι κάποιοι έκαναν περιουσίες στην κατοχή, είναι ότι το σημαντικότερο όφελος που είχαν οι ιδιοκτήτες των μεγάλων επιχειρήσεων, από την αναγκαστική ή εθελοντική συνεργασία με τους κατακτητές, ήταν η διατήρηση των επιχειρήσεων αυτών σε λειτουργία …»

Η Γερμανία ήταν ήδη πριν από την έναρξη του πολέμου ο βασικός εμπορικός εταίρος της επιχειρηματικής τάξης , με ανθρώπους κλειδιά σε κάθε κρίσιμο τομέα της βιομηχανίας και της οικονομίας. Τα συλλογικά  όργανα αυτής της τάξης δεν πήραν ποτέ θέση στα πρότυπα της Βελγικής επιτροπής Galopin για διαπραγμάτευση με τις δυνάμεις κατοχής ώστε να συνεχιστεί η παραγωγή χωρίς να  εμπλακούν σε στρατιωτικού τύπου δραστηριότητες .

Ο δοσιλογισμός αφέθηκε στον πατριωτισμό των  βιομηχάνων και εμπόρων.

Η δραστηριότητα τους επι Κατοχής δεν μετριέται μόνον σε πολύ υπαρκτά κέρδη , αλλά και σε αίμα. Είχε απολύτως χειροπιαστό αποτύπωμα υπέρ του Γερμανικού στρατού στα μέτωπα των μαχών. Η επίταξη σε αντίθεση προς την κρατική περιουσία αποζημιώνονταν από τις δυνάμεις κατοχής και πολύ συχνά εξελίσσονταν σε ενθουσιώδη συνεργασία.

Ας δούμε μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις σε κλάδους αιχμής για την πολεμική αναμέτρηση.

Μποδοσάκης

  «…τεράστια κέρδη διά τας εταιρείας και διά τον Μποδοσάκην τα οποία ούτος κατά την επιστροφήν του παρέλαβε ανενόχλητος». Walter Deter  κατοχικός πληρεξούσιος –διευθυντής του συγκροτήματος Μποδοσάκη  Εταιρεία Ελληνικού Πυριτιδοποιείου και Καλυκοποιείου (ΕΕΠΚ).

Η ΕΕΠΚ ήταν η μεγαλύτερη πολεμική βιομηχανία στη χώρα. Μονοπωλιακός προμηθευτής του ελληνικού στρατού , με παραγγελίες από τον Βρετανικό στρατό αλλά και προσωπικός συνομιλητής του Γκέμπελς για θέματα συνεργασίας με τη Γερμανική Πολεμική Βιομηχανία και την προπολεμική της δραστηριότητα στις εγκαταστάσεις της ΕΕΠΚ που έφτασε τα επίπεδα παραγωγής αεροσκαφών για την Ισπανία.

Ο Μποδοσάκης φεύγει κυριολεκτικά τελευταία στιγμή πριν την άφιξη των Γερμανών εξασφαλίζοντας ότι δεν θα ανατιναχτούν οι εγκαταστάσεις του συγκροτήματος του ότι θα παραδοθούν άθικτες στον γερμανικό στρατό. Ο Μποδοσάκης υποθήκευσε τις επιχειρήσεις του πριν φύγει παίρνοντας μαζί του 1.000.000 αμερικάνικα δολάρια και 350.000 χρυσές λίρες Αγγλίας

Τη διεύθυνση τους αναλαμβάνει ο Deter εκ μέρους των αρχών κατοχής , παλιός γνώριμος και συνεργάτης του Μποδοσάκη ο οποίος και αποπληρώνει τις οφειλές του , προσωπικές και εταιρικές  στην ΕΤΕ,  με τα κέρδη της κατοχικής λειτουργίας του συγκροτήματος. Συνελήφθη ενάμιση χρόνο μετά την απελευθέρωση στη βίλα του Μποδοσάκη στο Ψυχικό Αθηνών για εγκλήματα πολέμου. Θα αποφυλακιστεί λίγο αργότερα με Βασιλική χάρη.

Όπλα , πυρομαχικά , συντηρήσεις κινητήρων πολεμικών αεροσκαφών εξυπηρετούνται καθ όλη τη διάρκεια της Κατοχής από το συγκρότημα Μποδοσάκη. Σύμφωνα με πληροφορίες που έφταναν στους Συμμάχους η παραγωγή εκρηκτικών από το Πυριτιδοποιείο μπορεί να έφτανε τους 20 τόνους ημερησίως. Αξίζει να σημειωθεί πως η πυρίτιδα πυροβόλων που παρήγαγαν οι  εγκαταστάσεις του πυριτιδοποιείου πριν τον πόλεμο στα αλβανικά βουνά ήταν περίπου 20 τόνοι το μήνα.

Θυγατρική του παρήγαγε αντιασφυξιογόνες μάσκες και άλλες κάλυψαν ανάγκες ιματισμού και επισιτισμού του Γερμανικού στρατού. Ιδίως οι επισκευές αεροσκαφών ήταν κρίσιμες για τη Γερμανική Αεροπορία μιας και αντιμετώπισαν τις απόπειρες των Συμμάχων για βομβαρδισμό των πετρελαικών εγκαταστάσεων στη Ρουμανία και  επικούρησαν τις γερμανικές επιχειρήσεις στην Αφρική.

Βερνίκος – Μάτσας- Λουκάς Μάτσας και Υιός

Ξεχωριστή περίπτωση θαλασσινών δοσίλογων . Δραστηριοποιήθηκαν στις θαλάσσιες μεταφορές υπέρ των Γερμανών , ενεπλάκησαν ακόμα και σε στρατιωτικού τύπου επιχειρήσεις όπως η καταβύθιση πλοίων ώστε να μπλοκαριστούν συμμαχικοί λιμένες και ανέπτυξαν την πρακτική της ανέλκυσης ναυαγίων που επλήγησαν από τους Συμμάχους με στόχο είτε την επισκευή τους είτε την εμπορεία των μετάλλων.

Υπήρξε τόσο προσοδοφόρα εργασία αυτή που συγκρότησε ολόκληρο ρεύμα ιδρύσεως νέων εταιρειών. Δεν «εξασφάλισαν απλά τη συνέχιση της λειτουργίας τους» , αλλα ανέπτυξαν ολόκληρο κλάδο υπηρεσιών προς τους κατακτητές. Σαρσέντης  Π. Ι. Καρώνης και Σια , η προσωπική ετερόρρυθμό εταιρεία που ιδρύθηκε από τους Γεωρ. Κινδύνη, Κ. Θεοδωρίδη, Αλ. Μακρή και Σια «Τεχνικά Γραφεία ΤΕΚΜ», η Ομόρρυθμος Εταιρεία Κων. Κομπή, ΜΚωνσταντινίδη και Σια,1206 ή την «Εταιρία Θαλασσίων Επιχειρήσεων Α. Τζιρμπίνος και Σια» και την «Εταιρία Επιχειρήσεων και Μεταφορών Σάκκο – Καράσσο – Βεϊνόγλου»  ιδρύθηκαν ταυτόχρονα τον Νοέμβρη του 1941.

Σύμφωνα με το Ιταλικό Υφυπουργείο για τις βιομηχανίες του πολέμου τα μέταλλα που μεταφέρθηκαν σε Ιταλικές επιχειρήσεις από ναυάγια στην Ελλάδα μόνον τον τελευταίο χρόνο πριν τη συνθηκολόγηση ήταν περίπου 15.000 τόνοι.

Πολλά από τα σκάφη που ανελκύστηκαν, εκτελούσαν   χρέη περιπολικού του Γερμανικού ναυτικού στο Αιγαίο, αποτελώντας τη ραχοκοκαλιά των ανθυποβρυχιακών επιχειρήσεων  του γερμανικού ναυτικού . Ανάμεσα τους ήταν μάλιστα και το UJ 2101 που βύθισε το Ελληνικό υποβρύχιο «Κατσώνης».  Εκτός από σκάφη συνοδείας και ανθυποβρυχιακά, από το Αιγαίο ανελκύστηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν με σοβαρές ζημιές και επισκευάστηκαν για χρήση από το γερμανικό ναυτικό αρκετά εμπορικά πλοία, ακόμα και πέντε βρετανικά αποβατικά.

Μιλούμε λοιπόν για επιχειρηματικές δραστηριότητες που γεννιόνται και  αναπτύσσονται σε άμεση σύνδεση με τον γερμανική πολεμική προσπάθεια και όχι για την επιβιωτική λειτουργία που υπονοεί ο Μ. Χαραλαμπίδης.

Σε αυτούς δεν περιλαμβάνονται περί τις 80 εταιρείες ναυπηγικού χαρακτήρα που δραστηριοποιούνται σε όλο τον Πειραιά και τη Σαλαμίνα και εκτελούν σχεδόν αποκλειστικά συμβόλαια για τις δυνάμεις κατοχής και το Γερμανικό Ναυτικό με μεγαλύτερο σε όγκο το ναυπηγείο Βασιλειάδη του συγκροτήματος Μποδοσάκη.

Έφτασαν να μισθώνουν επισήμως 14.000 εργάτες και να δηλώνουν προσλήψεις εν μέσω κατοχής.

Η μεγάλη τους πλειοψηφία επεδίωξε την επίταξη ώστε να αναλάβουν προγράμματα και χρηματοδότηση από τους Γερμανούς. Αποτελούν παράλληλα και τους βασικούς τροφοδότες της μαύρης αγοράς και δημιουργούς «λεσχών» για τους γερμανούς και τους νεόπλουτους ομοιδεάτες τους. Δηλώνουν επίσημα κέρδη καθ όλη την κατοχική περίοδο.

Τους βρίσκουμε όλους στις δίκες των δοσιλόγων και στα πρόστιμα που επιβλήθηκαν για παράνομο πλουτισμό  , υποθέσεις που στη μεγάλη τους πλειοψηφία κατέπεσαν υπό  το βάρος του επικείμενου αντικομμουνιστικού αγώνα.

Όσο κλιμακώνονταν η εμφύλια σύγκρουση τόσο οι μάρτυρες κρίνονταν αναξιόπιστοι ως «κομμουνιστές» , τόσο το πέπλο της συγκάλυψης απλώνονταν επάνω τους.

Μπορούμε να βρούμε ανάλογα παραδείγματα σε κάθε τομέα της οικονομίας κρίσιμο για την πολεμική αναμέτρηση. Από τα ορυχεία , τα λιπάσματα , τη χημική Βιομηχανία.  Το αντικείμενο μας δεν είναι αυτό . Είναι να τεκμηριώσουμε τον εξής ισχυρισμό.

Η ελληνική αστική τάξη δεν επέδειξε επιβιωτισμό . Ούτε έπασχε από το σύνδρομο του Ποταμού Κβάι ( η γνωστή ταινία με τον Άλεκ Γκίνες όπου βρετανοί αιχμάλωτοι εκτελούν με το πιστόλι στον κρόταφο ένα άρτιο τεχνικά έργο ).

Η Γερμανική προπολεμική οικονομική διείσδυση συναντήθηκε με τον γενικά κερδοσκοπικό , αλλα και ειδικά ξενόδουλο και παρασιτικό χαρακτήρα της ελληνικής αστικής τάξης. Το «κρατικοδίαιτο» που της προσάπτει στη συνέντευξη του ο κ. Χαραλαμπίδης δεν είναι απλώς παρωνυχίδα, μiας και στην περίπτωση μας μιλάμε για κατοχή από άλλο κράτος που τριχοτόμησε το  δικό της  και για δραστηριότητες με αιματηρό αποτύπωμα στο πεδίο της μάχης. Είναι μεθοδολογική απάτη και εξωραισμός του ιστορικού στίγματος της προδοσίας της άρχουσας τάξης κατά τη γερμανική κατοχή και του δολοφονικού της παραληρήματος κατά τον Εμφύλιο πόλεμο. Είχαν κάθε λόγο να εκτρέψουν τις πολιτικές εξελίξεις μετά την Απελευθέρωση συνεργαζόμενοι για άλλη μια φορά με ξένους στρατούς που είχαν επίσης κάθε λόγο να τους συντρέξουν διαιωνίζοντας το ρόλο του επικυρίαρχου.

αντι επιλόγου

Ο ιστορικός αναθεωρητισμός είναι ένα μέτωπο που αντιμετωπίζουμε σε οξύτητα . Η έδρα του είναι διπλή. Καταρχάς κατοικοεδρεύει στα διάφορα Ιδρύματα του γερμανικού πολιτικού συστήματος τύπου Ρόζα Λούξεμπουργκ , Κονραντ Αντενάουερ που διατηρούν βάσεις τους στην Ελλάδα. Είναι αυτοί που εκπονούν προγράμματα όπως το «Μνήμες Κατοχής στην Ελλάδα» ή πληρώνουν τη συντήρηση των μνημείων των πεσόντων Γερμανών στην Κρήτη. Είναι η ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση μιας κυρίαρχης δύναμης στους υπεξούσιους της. Προωθεί τη λήθη των εγκλημάτων της , κανονικοποιεί τη σημερινή της παρέμβαση στα πλαίσια της Ε.Ε , ακυρώνει στο ιδεολογικό πεδίο τυχόν νόμιμες απαιτήσεις των θυμάτων της όπως η αποπληρωμή του κατοχικού δανείου ή αποζημιώσεων για εγκλήματα πολέμου. Το συναντούμε ακόμα και με προοδευτικό μανδύα όπως για παράδειγμα στην τάση υποβάθμισης της 28^ης Οκτωβρίου έναντι της απελευθέρωσης των Αθηνών από τους ..φασίστες. Όχι από έναν ευρωπαικό συνασπισμό κρατών. Στη διάκριση Βέρμαχτ και Ες Ες . Καλοί επαγγελματίες αξιωματικοί οι πρώτοι , ναζιστές οι δεύτεροι. Εκείνο που φτιασιδώνεται είναι η αφύσικη ενοποίηση του ευρωπαικού χώρου υπο τη γερμανική ομπρέλα που παράγει πλεονάσματα για το κέντρο και υποβάθμιση και εκχώρηση της κυριαρχίας για την περιφέρεια. Τότε με τα όπλα , τώρα με τα χρέη.

Αυτό το ρεύμα συναντιέται με τις πολιτικές δυνάμεις που έχουν λόγους να σχετικοποιούν τις πλέον μαχητικές παραδόσεις του λαού μας. Να πουλούν μια αφήγηση μαζικής συναίνεσης στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα και νομιμότητας του καθεστώτος εξάρτησης και υποτέλειας σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο.

Είναι υπόθεση των υγιών ταξικών και εθνικών δυνάμεων να μην επιτρέψουν την υπαγωγή της ιστορικής μνήμης σε κάποιο ΕΣΠΑ.

Η διαλυτική κρίση της Ε.Ε και το φάσμα του 3^ου Παγκόσμιου σε αργή κίνηση καθιστούν αυτό το έργο απολύτως επείγον. Στην ανάγνωση της ιστορίας μας βρίσκεται εγγεγραμμένο το μέλλον μας.

πηγές:

Μέλιος Παντελής, 8 – 4 -024

Αγρίνιο