Σχόλιο με αφορμή τη συζήτηση της Κ.Ο.Β Ε.Β.Ε του Κ.Κ.Ε. στους Διόσκουρους εν όψει των επερχόμενων εκλογών
Η συζήτηση ανέδειξε όπως γίνεται συχνά δύο βασικά ζητήματα.
Προοδευτική κυβέρνηση
Απολογισμός της εκλογικής καταγραφής του Κ.Κ.Ε
Θα επιχειρήσω να τα απαντήσω από μια άλλη σκοπιά από αυτή του σ. Νικάκη που είχε και την εισήγηση. Από τη σκοπιά της πείρας των πρώην μελών του ΣΥΡΙΖΑ που αντιλαμβάνονται ακόμα τον εαυτό τους ως αριστερούς , σοσιαλιστές κτλ.
Επανέρχεται ως πολιτική πίεση η προοπτική μιας κυβέρνησης όχι πλέον «της αριστεράς» αλλά έστω προοδευτικής , φιλολαικής κατεύθυνσης , με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ισχυρισμός μου είναι ότι πρόκειται για δεξιά πίεση που στοχεύει στην ενσωμάτωση , διάλυση όσων δυνάμεων έχουν απομείνει εκτός «συνταγματικού τόξου¨, εκτός απολογητικής του καπιταλισμού , της Ε.Ε , των Μνημονίων , της ΤΙΝΑ ( there is no alternative – δεν υπάρχει εναλλακτική).
Είναι μια πίεση που πατάει καταρχάς στο συναίσθημα ήττας , ανημπόριας στα λαικά στρώματα που δέχονται το ένα χτύπημα μετά το άλλο από έναν φαινομενικά παντοδύναμο αντίπαλο. Μια διαφυγή χωρίς κόστος , χωρίς απαιτήσεις πέραν της ψήφου. Ένας παλιός σύντροφος στον ΣΥΡΙΖΑ Αγρινίου το έθετε ως « αυτό το λίγο» , «ότι κάνουν». Είναι τέτοιες οι συνέπειες τη φτωχοποίησης και της καταστολής του λαού. Ήρθε η τραγωδία των Τεμπών να αποδείξει και σε αυτό τον φίλο και σε όλους μας ότι «αυτό το λίγο» είναι ο τάφος μας. Οι Ευρωενωσιακές κατευθύνσεις και η αδηφαγία του κεφαλαίου όχι μόνον δεν αφήνουν περιθώρια ,αλλά κλιμακώνονται σε ώσμωση με τον ποινικό κόσμο. Η Hellenic Train τελικά αποδείχτηκε ότι ήταν μια επένδυση μεγακλίμακας της Ιταλικής Μαφίας και βρήκε σε «αυτό το λίγο» των ιδιωτικοποιήσεων του ΣΥΡΙΖΑ πρόσφορο έδαφος. Για τους εργαζόμενους και τους βιοπαλαιστές η προοδευτική κυβέρνηση είναι το απόσταγμα του φόβου και της ηττοπάθειας. Και επειδή αφορά στην ψυχολογία των μαζών πρέπει να αντιμετωπίζουμε αυτό το αντανακλαστικό με κατανόηση , υπομονή , με πατρικότητα για τα χαμένα μας παιδιά.
Αυτή η προσέγγιση όμως δεν αφορά στον δεύτερο πυλώνα που τροφοδοτεί τις αυταπάτες της «προοδευτικής κυβέρνησης». Στα ρεύματα δεξιάς αναθεώρησης του Μαρξισμού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επανέφερε στο προσκήνιο παραδόσεις ταξικής συνεργασίας που έλκουν την καταγωγή τους από το Λαικό Μέτωπο και τις σέρβιρε πλέον ως κεντροαριστερή καρικατούρα. Ότι άποψη και να έχουμε για το παρελθόν του κομμουνιστικού κινήματος και τις στρατηγικές που επεξεργάστηκε λίγο πριν και μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο , η λαθροχειρία ΣΥΡΖΑ των τελευταίων ετών βγάζει μάτι. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με λάθος, αλλά για μια ύπουλη ζύμωση που χειραγωγεί το λαό τάζοντας του κάτι λιγότερο από ψίχουλα .
Εργατική κυβέρνηση ή κεντροαριστερή διαχείριση
Η συζήτηση για την εργατική κυβέρνηση είναι μια νόμιμη συζήτηση στον μαρξισμό. Απαντούσε σε μια κατάσταση όπου τα Κ.Κ είχαν σημαντική επιρροή στο πλάι μιας σοσιαλδημοκρατίας συντριπτικά εργατικής στην κοινωνική σύνθεση , χωρίς αυτό να συνοδεύεται από όργανα δυαδικής εξουσίας. Από την επαναστατική κρίση.
Απαντούσε στην ανάγκη να αντιμετωπιστεί το πολυσύνθετο πλέγμα εκπροσώπησης και συμμετοχής της αναπτυγμένης αστικής δημοκρατίας στην Ευρώπη που δεν υπήρχε στη Ρωσία του 17. Πέραν της ύπαρξης του 1ου εργατικού κράτους στην Ιστορία υπήρχαν προυποθέσεις για την εργατική κυβέρνηση που σήμερα απουσιάζουν τρανταχτά.
Α. Άνοδος του εργατικού κινήματος , πυκνότητα των συνδικαλιστικών και επαγγελματικών οργανώσεων. Ένα υψηλό ιδεαλιστικό επίπεδο των λαικών στρωμάτων. Υπήρχε η κοινωνική ισχύς και το εκτεταμένο πολιτικό προσωπικό να στηρίξει , να περιφρουρήσει και να στελεχώσει το κυβερνητικό εγχείρημα. Η εμπειρία ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση κατέδειξε την πλήρη αδυναμία μιας τέτοιας απόπειρας. Όταν φτάνεις στο σημείο να σου στήνει προβοκάτσια όχι το περίφημο «βαθύ κράτος», αλλά η πυροσβεστική όπως έγινε στο Μάτι, για ποια αριστερή κυβέρνηση να μιλάμε.
Β. Θετικός διεθνής συσχετισμός , ένα υπαρκτό πλαίσιο ταξικών , αντιαποικιακών και λαικών κινημάτων πέραν του Σοβιετικού κράτους. Υπήρχαν τα διεθνή ερείσματα , η δυνατότητα της ανταπόδοσης των εκβιασμών και των επιθέσεων του διεθνούς κεφαλαίου και των κυβερνήσεων του. Σήμερα οχι απλά δεν υπάρχει η ΕΣΣΔ , αλλά ζούμε εδώ και χρόνια μια δεξιά στροφή όλων των εμβληματικών κινημάτων εθνοκοινωνικής απελευθέρωσης. Από την PLO να υπογράφει τη Συμφωνία του Όσλο μέχρι τη συνθηκολόγηση του I.R.A , τη θέση των αγωνιστών έχουν πάρει υποψήφιοι υπουργοί του καπιταλιστικού κράτους ή στη Μέση Ανατολή μισαλλόδοξοι αποκεφαλιστές του Ουαχαμπιτισμού.
Γ. Όταν το διεθνές κομ. κίνημα έκανε τη συζήτηση της κυβερνητικής εξουσίας είχε το μυαλό του στις οπλαποθήκες και στις εναλλακτικές του διατηρούσε ανοιχτό το σενάριο της πάλης για την πραγματική εξουσία. Δεν σχεδίαζε να πάρει ΕΣΠΑ ή να στήσει το κρατικό δίκτυο φιλανθρωπίας.
Η αυθεντική εκδοχή της εργατικής κυβέρνησης ή του Λαικού Μετώπου όπως καταγράφηκαν λίγο πριν και λίγο μετά τον 2ο Πόλεμο δεν έχει καμία σχέση με τις κεντροαριστερή εκδοχή που θέλουν να ταίσουν την αριστερά τα τελευταία χρόνια.
Η στρατηγική της ήταν είτε να κερδίσει θέσεις εν όψει της ανοιχτής αναμέτρησης όπως στη Γερμανία του Μεσοπολέμου , είτε να αποτρέψει το σφαγείο του 2ου Πολέμου και να σώσει την Ισπανική Επανάσταση όπως στη Γαλλία , είτε μέσω του κοινωνικού και πολιτικού Μετώπου να καταλάβει την εξουσία όπως στην Γιουγκοσλαβία και άλλες χώρες των Βαλκανίων. Η δική μας ήττα την περίοδο 40-49 ήταν θρίαμβος για κάποιους άλλους.
Δεν είναι η πρόθεση μου η συγκεκριμένη συζήτηση για αυτές τις εμπειρίες των λαών. Θέλω να καταδείξω το χάος που χωρίζει τις αριστερές παραδόσεις για την κυβέρνηση από το σημερινό καθοδικό σπιράλ του ΣΥΡΙΖΑ που έφτασε να διεκπεραιώνει περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις από κάθε άλλη αστική κυβέρνηση , να συμμαχεί στρατηγικά με το Ισραήλ , να συμπλέει ομαλά με κάθε ΝΑΤΟικό εγχείρημα. Από την πρόκληση στο ΝΑΤΟ να μας προστατεύσει από τους πρόσφυγες κατά τη διακυβέρνηση του , στη σημερινή ταύτιση με τον Ζελένσκυ στη Βουλή.
Σε όλες της τις εκδοχές είτε ως εργατική κυβέρνηση είτε ως κυβέρνηση Λαικού Μετώπου η κυβέρνηση γίνονταν αντιληπτή ως ένα σύντομο στάδιο μετάβασης προς ευνοικότερες θέσεις για την υλοποίηση του στρατηγικού στόχου. Σήμερα είναι το σάλπισμα της πλήρους ενσωμάτωσης στο αστικό σύστημα. Εγκατάλειψης της αναφοράς στον σοσιαλισμό , αποδοχής των ορίων της Ε.Ε ,συστράτευσης με τον Ιμπεριαλισμό.
« αν θές να χαρείς τη λεφτεριά νωρίς , γίνε προδότης , γίνε
Τιμή , ντροπή δεν είναι
Θαναι μαζί οι νόμοι και η πλερωμένη γνώμη
Πέτα την ανθρωπιά σου κι απ τον αφέντη πιάσου ,
Και άμα σε φτύνει αυτός , να στέκεσαι σκυφτός
Και θαχεις τα πρωτεία στη σάπια πολιτεία’’
Γιατί δεν ανεβαίνει το Κ.Κ.Ε ;
Ξεκινώ με την υπόθεση εργασίας ότι το ερώτημα είναι ειλικρινές και αντανακλά πραγματική αγωνία ενός δημοκρατικού κόσμου. Το Κ.Κ.Ε είναι ένα ιστορικό κόμμα , σημαντική παράμετρος της εθνικής ζωής και το παρακολουθούν πολλοί. Και ακόμα περισσότεροι το αντιλαμβάνονται ως μαχητική εφεδρεία του λαού μας.
Καταρχάς το 5, το 6 το 8% που έχει καταγράψει το ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια είναι 50 και 60% στους ενεργούς συνδικαλιστικά και πολιτικά εργαζόμενους. Δεν είναι κόμμα ψηφοφόρων ή συναλλαγής. Όταν το εργατικό κίνημα βιώνει αυτή την ιστορική ύφεση και ο κόσμος της εργασίας βουλιάζει στη φτώχεια και την απόγνωση , είναι σχήμα οξύμωρο οι μεγάλες εκλογικές επιτυχίες. Μόνον οι νεκροθάφτες ευημερούν σε συνθήκες μαζικού θανάτου.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν μεγάλα περιθώρια εκλογικής ανόδου και ανόδου επιρροής. Με μια ματιά στην Ευρώπη μπορούμε να αντιληφθούμε ότι το ΚΚΕ έχει καταγράψει αντοχή. Την επιτυχία της ύπαρξης και της σταδιακής ανάπτυξης σε ένα περιβάλλον απίσχανσης έως εξαφάνισης της αριστεράς κομμουνιστικών αναφορών.
Το Κ.Κ.Ε τα τελευταία χρόνια έχει αναλάβει ένα ογκώδες έργο κριτικής αποτίμησης του παρελθόντος του. Μιας ανασύνταξης ιδεολογικοπολιτικής και οργανωτικής και αναζητά τη θέση του στον σύγχρονο κόσμο από τη σκοπιά της εργασίας. Αποτελεί σήμερα ένα ανοιχτό στοίχημα για την εργατική πολιτική σε όλη την Ευρώπη. Όσοι το αντιλαμβάνονται ως κλειστό σύστημα πρέπει να λάβουν υπόψιν τους το παρελθόν των διώξεων και να μην υποτιμούν τις ανοιχτές απειλές για τις μελλοντικές. Πριν ανοίξουν το στόμα τους πρέπει να καταθέσουν τον σεβασμό τους και τη συμπαράταξη τους .
Ας το πάρουμε απόφαση. Το εργατικό κίνημα και η αριστερά σήμερα δεν μπορεί να διεκδικήσει την κυβέρνηση. Η κυβέρνηση της αριστεράς αποτελεί την εξαίρεση σε έναν ιστορικό ρόλο αντιπολίτευσης στο σύστημα και έχει πολύ σημαντικές προυποθέσεις. Όταν τις αγνοείς ή τις υποτιμάς όπως έκαναν οι περίφημες αριστερές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ , καταλήγεις στην πολιτική διαφθορά , σε Κ.Ε που ζουν κατά κύριο λόγο από την κρατική επιχορήγηση , στον ρόλο του μαιντανού του αστικού κοσμοπολιτισμού πολιτικά και του κεφαλαίου αντικειμενικά. Σήμερα διεκδικούν τον ίδιο ρόλο δίπλα στον Βαρουφάκη ,σε έναν prominenti εκ των αρχιτεκτόνων του αριστερού Μνημονίου. Και σίγουρα έναν οπαδό του «προοδευτικού» κυβερνητικού σεναρίου.
Όσοι από αυτούς επικαλούνται τη μετωπική πολιτική για τη συστράτευση τους με το ΜΕΡΑ 25, αυτοδιαψεύδονται μέσα από τη στάση τους απέναντι στο ΚΚΕ , έναν πραγματικό εργατολαικό πόλο στην ελληνική κοινωνία. Μέτωπο με τον Βαρουφάκη αλλά πολεμική στο ΚΚΕ. Αρκετά με τον τυχοδιωκτισμό. Τον πληρώσαμε με επώδυνες απώλειες και με την αντεπίθεση Μητσοτάκη.
Σήμερα προέχει η ενίσχυση των μαζικών οργανώσεων των εργαζομένων δηλαδή των συνδικάτων και του Κ.Κ.Ε , του μόνου κόμματος που διατηρεί στον πυρήνα του λόγου του τις λαικές ανάγκες και την αναφορά στη σοσιαλιστική προοπτική. Προέχει η υπεράσπιση και η οργάνωση της κοινωνικής αντίστασης. Η ανασυγκρότηση στο επίπεδο των ιδεών και των πρακτικών.
Όσοι ράβουν κοστούμια για την κρατική γραφειοκρατία και όσοι προσδοκούν από αυτά τα κουστούμια βελτίωση της ζωής τους , αποχαιρετούν οριστικά την Αριστερά ως πολιτικό , κοινωνικό και αξιακό χώρο.
Μέλιος Παντελής , ιδιωτικός υπάλληλος
στο χώρο εστίασης ΔΙΟΣΚΟΥΡΟΙ
