Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Πρωτοσέλιδο

Η οικονομική διάσταση των αιματηρών συγκρούσεων είναι μια συνιστώσα που περνά συνήθως στα «ψιλά» της Ιστορίας, καθώς τη ζοφερή δόξα κλέβουν (και δικαίως) οι τραγικές απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και τα εγκλήματα πολέμου που συντελούνται. 

Κι όμως, ο οικονομικός όλεθρος που επιφέρει ο πόλεμος στις εμπλεκόμενες πλευρές μόνο λίγος δεν είναι, με τις συνέπειές του να μαστίζουν περαιτέρω τις ζωές όσων επιβίωσαν και να αφήνουν το χνάρι τους βαθιά στο μέλλον. 

Αμερικανο-Μεξικανικός Πόλεμος: 1,9 δισ. ευρώ

Η σύγκρουση των δύο χωρών (1846-1849) ξεκίνησε όταν οι ΗΠΑ προσάρτησαν το Τέξας το 1845 και κατόπιν καταπάτησαν το Νέο Μεξικό και την Καλιφόρνια, πριν λεηλατήσουν τελικά την Πόλη του Μεξικού.

Οι εχθροπραξίες έληξαν με σύμφωνο ειρήνης το 1849, το οποίο έδινε στις ΗΠΑ μια σειρά από εδάφη του Μεξικού (Καλιφόρνια, Νέο Μεξικό, Αριζόνα, Νεβάδα κ.ά.), με την Αμερική να τα εξαγοράζει πληρώνοντας κάπου 15 εκατομμύρια δολάρια και άλλα 3 εκατ. για την αποπληρωμή παλιότερου χρέους των ΗΠΑ… 

Αμερικανική Επανάσταση: 1,95 δισ. ευρώ

Ο αγώνας των ΗΠΑ για ανεξαρτησία ήταν μια ακόμα πολυδάπανη σύρραξη, που ξεκίνησε όταν 13 βρετανικές αποικίες στον Νέο Κόσμο αρνήθηκαν να πληρώσουν την εξοντωτική φορολογία στο αγγλικό στέμμα, απαιτώντας ίσα δικαιώματα με τους Βρετανούς πολίτες.

Από το 1775-1783, οι λευκοί άποικοι του Νέου Κόσμου πάλεψαν για την ανεξαρτησία τους από τη βρετανική κηδεμονία, σε μια πανάκριβη εκστρατεία που θα έληγε με τη Συνθήκη των Παρισίων το 1783, έξι χρόνια μετά τη Διακήρυξη της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας…

Ισπανο-Αμερικανικός Πόλεμος: 7,2 δισ. ευρώ

Οι Ισπανοί κατείχαν την Κούβα, στα ανοιχτά της αμερικανικής Φλόριντα, κάτι που δεν μπορούσε να δεχτεί ο Ουάσιγκτον, γι’ αυτό και ζήτησε από τους κονκισταδόρες να παραδώσουν τον έλεγχο του νησιού.

Και βέβαια όταν οι Ισπανοί αρνήθηκαν, οι Αμερικάνοι έπιασαν τα όπλα για μόλις έναν χρόνο (1898-1899). Σύντομα βέβαια άνοιξε η όρεξη του αμερικανικού επεκτατισμού, που προσάρτησε έτσι πέρα από την Κούβα και το Πουέρτο Ρίκο, το Γκουάμ και τις Φιλιππίνες…

Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος: 64 δισ. ευρώ

Ως μια από τις φονικότερες συγκρούσεις της αμερικανικής ιστορίας, ο ζοφερός θεσμός της δουλείας μπήκε στο στόχαστρο της τοπικής κοινωνίας, διχάζοντας τις πολιτείες.

Κι έτσι ο Αμερικανός στράφηκε κατά του Αμερικανού σε μια μάχη που όχι μόνο χώρισε το έθνος στα δυο, αλλά έφερε και τον όλεθρο στην οικονομία της χώρας.

Οι δυνάμεις της Ένωσης κέρδισαν τελικά τα στρατεύματα της Συνομοσπονδίας, απαλλάσσοντας έτσι τη χώρα από τον ατιμωτικό για το ανθρώπινο είδος θεσμό της σκλαβιάς…

Πόλεμος του Κόλπου: 82 δισ. ευρώ

Σε σημερινές τιμές πάντα, ο πόλεμος στον Περσικό Κόλπο και η οδύσσεια να καμφθούν οι δυνάμεις του Σαντάμ Χουσεΐν ήταν μια πανάκριβη υπόθεση.

Όταν ο Ιρακινός ηγέτης εισέβαλε στο γειτονικό κρατίδιο του Κουβέιτ το 1990 εγείροντας εδαφικές αξιώσεις, δεν ξεδίψασε η επεκτατική του μανία, γι’ αυτό και απειλούσε κατόπιν τη Σαουδική Αραβία αλλά και σύσσωμο τελικά τον πετρελαιοπαραγωγό αραβικό κόσμο.

Μια από τις πρώτες συρράξεις του κόσμου με πλήρη τηλεοπτική κάλυψη έλαβε λοιπόν χώρα όταν η αμερικανική εμπλοκή για να μείνει ο Σαντάμ εκτός Σαουδικής Αραβίας κλιμακώθηκε, με μια δεύτερη επιχείρηση για την απελευθέρωση του Κουβέιτ να ακολουθεί κατά πόδας…

Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος: 268 δισ. ευρώ

Ο κόσμος χωρίστηκε στα δυο για τον Μεγάλο Πόλεμο, όπως αποκαλούσαν τότε τη φονικότερη και πιο μαζική σύγκρουση που δυστυχούσε να γνωρίσει η οικουμένη.

Η παγκόσμια σύρραξη του 1914 είδε τις χώρες της Αντάντ και τους κατοπινούς συμμάχους τους (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσική Αυτοκρατορία, Ιταλία και ΗΠΑ) να τίθενται αντιμέτωπες με τις Κεντρικές Δυνάμεις (Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Οθωμανική Αυτοκρατορία και Βουλγαρία) σε φονικές εχθροπραξίες που επεκτάθηκαν τελικά στη μήκη και τα πλάτη της οικουμένης.

Όσο για τα νούμερα, είναι δηλωτικά: περισσότεροι από 70 εκατομμύρια άνθρωποι πήραν μέρος στις εχθροπραξίες, οι απώλειες στρατιωτών και αμάχων υπερέβησαν τα 18 εκατομμύρια, με το κολοσσιαίο των μεγεθών να αντικατοπτρίζεται στο εξωφρενικό φυσικά κόστος του Α’ Παγκοσμίου…

Πόλεμος της Κορέας: 274 δισ. ευρώ

Ένας πόλεμος φαινομενικά στρατηγικής και πολιτικής σημασίας, στο αποκορύφωμα του ψυχροπολεμικού κλίματος της εποχής, έλαβε χώρα στην κορεατική χερσόνησο: η κομμουνιστική Βόρεια Κορέα και οι «κόκκινοι» σύμμαχοί της (Σοβιετική Ένωση και Κίνα) τέθηκαν αντιμέτωποι με την καπιταλιστική Νότια Κορέα και τους δικούς της στρατηγικούς εταίρους, την ενωμένη Δύση (1950-1953).

Η χερσόνησος της Κορέας λειτούργησε ως θέατρο επιχειρήσεων για τις πρώτες κοκορομαχίες του Ψυχρού Πολέμου, με τα τρία χρόνια της διάρκειας των μαχών να φέρνουν όλεθρο και καταστροφή σε όλους. Εντελώς αχρείαστος και καλά ξεχασμένος έτσι «σφήνα» καθώς μπήκε στον Β’ Παγκόσμιο και τον Πόλεμο του Βιετνάμ, ο Πόλεμος της Κορέας δεν ήταν όμως καθόλου αστείος σε όρους απωλειών και οικονομικών πληγών…

Πόλεμος του Βιετνάμ: 594 δισ. ευρώ

Εδώ μιλάμε για τη μεγαλύτερη σύγκρουση των δύο κόσμων, της κομμουνιστικής Ανατολής και της καπιταλιστικής Δύσης δηλαδή, για τις εχθροπραξίες που έστειλαν τον Ψυχρό Πόλεμο κατευθείαν στον κολοφώνα της ζοφερής ακμής του. ΗΠΑ και ΕΣΣΔ έτρεμαν να τεθούν ευθέως αντιμέτωπες, καθώς ο πυρηνικός όλεθρος καραδοκούσε συνεχώς, κι έτσι δεν έχαναν ευκαιρία να προσεταιρίζονται σκοπούς στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη για να κάνουν άλλη μια τραγική επίδειξη των υπερδυνάμεών τους.

Η διαβόητη σύγκρουση κράτησε χονδρικά από το 1965-1975, επισκίασε όλες τις συγκρούσεις μετά τον Β’ Παγκόσμιο και ενδυνάμωσε την αντικομμουνιστική ρητορεία στη Δύση. Και βέβαια το κόστος του πολέμου ήταν ασύλληπτο, κλάσμα ωστόσο σε σχέση με τον φόρο σε ανθρώπινες ζωές και την ολική καταστροφή του Βιετνάμ και των κατοίκων του…

Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας: 885 δισ. ευρώ

Ήταν στον απόηχο του τρομοκρατικού χτυπήματος στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης την 11η Σεπτεμβρίου 2001 που οι ΗΠΑ επιδόθηκαν σε μια προσωπική σταυροφορία να εξαφανίσουν από προσώπου γης τους εξτρεμιστές που έφεραν θάνατο, τρόμο και πανικό στο εσωτερικό της υπερδύναμης.

Ο φανερός σκοπός ήταν ένας και μόνο ένας: η εξολόθρευση της αλ-Κάιντα και των συνεργαζόμενων θυλάκων της, ένα έργο που έμελλε ωστόσο να αποδειχθεί ιδιαιτέρως δύσκολο, καθώς θα έπρεπε να περάσουν 10 χρόνια μέχρι να βγει από τη μέση ο εγκέφαλος των τρομοκρατικών επιθέσεων Οσάμα μπιν Λάντεν στο Πακιστάν (2011). Είχε προηγηθεί φυσικά η αμερικανική εισβολή στο Ιράκ, με άλλοθι το βαρύ πυρηνικό οπλοστάσιο της χώρας, όταν όμως βγήκε από τη μέση και ο ιρανικός ηγέτης Σαντάμ Χουσεΐν, κανένα ίχνος πυρηνικών όπλων δεν εντοπίστηκε ποτέ…

Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος: 3,3 τρισ. ευρώ

Ήταν το 1939 όταν η  Γερμανία εισέβαλε στην Πολωνία, ανοίγοντας έτσι την αυλαία της φονικότερης και μαζικότερης σύγκρουσης που έμελλε να γνωρίσει ο πλανήτης (μέχρι στιγμής τουλάχιστον). Η σύρραξη άγγιξε την πραγματική οικουμενική της διάσταση όταν οι Ιάπωνες βομβάρδισαν το Περλ Χάρμπορ, εγκαινιάζοντας έτσι την πολεμική εμπλοκή των ΗΠΑ.

Τα υπόλοιπα είναι φυσικά Ιστορία, μια καλά καταγεγραμμένη υπόθεση δηλαδή που θα έληγε με τις δύο ατομικές βόμβες σε ιαπωνικό έδαφος, μια κίνηση που όχι μόνο κέρδισε έναν πόλεμο, αλλά άλλαξε άρδην την παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων.

Με πολλές δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς (ιστορική συναίνεση δεν υπάρχει), η πιο δαπανηρή σε ζωές ένοπλη σύγκρουση της ανθρωπότητας ήταν ταυτοχρόνως και η πιο πολυδάπανη σε πλουτοπαραγωγικούς όρους…

pronews.gr

γράφει ο Νίκος Ταμουρίδης

Επειδή ξεχνάμε εύκολα, είπα να μιλήσω σε ανώνυμους Έλληνες πατριώτες για τα «έργα και τις ημέρες» των κομμάτων εξουσίας, των κλώνων αυτών  και των παραφυάδων τους και να τους θυμίσω τι έκαναν τις τελευταίες δεκαετίες και έφεραν την χώρα στο χείλος της απόλυτης καταστροφής.

Τι τους είπα:

Τους είπα ότι όλοι αυτοί χρεοκόπησαν τη χώρα και κατάντησαν την πατρίδα μας ζητιάνα. Συμφώνησαν.

Τους είπα ότι κουρέλιασαν την Εθνική μας αξιοπρέπεια. Επιβεβαίωσαν.

Τους είπα ότι κομματικοποίησαν τα πάντα, διέλυσαν την παιδεία και έκαναν τα πανεπιστήμια κομματικά γραφεία. Συνηγόρησαν.

Τους είπα ότι διαχειρίστηκαν σκανδαλωδώς αλλεπάλληλους ελλειμματικούς προϋπολογισμούς, και σκόρπισαν τα οικονομικά πακέτα της ΕΕ. Θαύμασαν.

Τους είπα ότι χρεοκόπησαν τα ασφαλιστικά ταμεία, τους μεταφορικούς κολοσσούς της χώρας, τις μεγάλες βιομηχανικές μονάδες, τους μεγάλους κρατικούς οργανισμούς και τις ελληνικές τράπεζες. Σοκαρίστηκαν.

Τους είπα ότι συνειδητά μας φτωχοποίησαν, ενώ πλούτισαν οι ίδιοι και αυτοί που τους κάνουν τη δουλειά τους. Θύμωσαν.

Τους είπα ότι έφτασαν την ανεργία στα ύψη με αποτέλεσμα να αναγκαστούν να φύγουν στο εξωτερικό για να βρουν δουλειά πάνω από 500.000 ελληνόπουλα. Προβληματίστηκαν.

Τους είπα ότι απέτυχαν να υποστηρίξουν τα εθνικά μας θέματα. Έσμιξαν τα φρύδια τους.

Τους είπα ότι κατέστρεψαν τον γεωργικό και κτηνοτροφικό τομέα, διέλυσαν την υγεία και την κοινωνική πρόνοια. Αναθεμάτισαν.

Τους είπα ότι ξεφτίλισαν τους θεσμούς και το Σύνταγμα, διέλυσαν τη Δικαιοσύνη, υποβάθμισαν το στρατό, τα σώματα ασφαλείας και την εκκλησία. Ανασηκώθηκαν.

Τους είπα ότι άφησαν ανοικτά τα σύνορα και γέμισε η Ελλάδα από παράνομους αλλοεθνείς και αλλόθρησκους μετανάστες. Μαζεύτηκαν.

Τους είπα ότι έφτασαν τη χώρα στο σημείο οι πολίτες να μην ξέρουν πως να προστατέψουν τον εαυτό τους και την περιουσία τους. Επιβεβαίωσαν.

Τους είπα ότι ψήφισαν ειδικούς νόμους παρέχοντας άσυλο στον εαυτό τους. Εκνευρίστηκαν.

Και τους ρώτησα:

Είναι δυνατόν να περιμένουμε από αυτούς που μας κατέστρεψαν, αυτούς που συνεχίζουν ανερυθρίαστα την καταστροφή της πατρίδας και του λαού να μας σώσουν; Είπαν όλοι ΟΧΙ !

Τότε τους είπα: Τι τους κοιτάτε; Τέρμα, μην τους πιστεύετε! Σηκωθείτε, ενωθείτε, πυκνώστε τις γραμμές σας, ξεσηκωθείτε, αγωνιστείτε, διώξτε τους! Κοντοστάθηκαν. Προβληματίστηκαν. Φοβήθηκαν.

Έλληνες πατριώτες,

Νικήστε το φόβο! Νοιώστε τη δύναμή σας! Ενώστε τις δυνάμεις σας, με σοβαρότητα, με υπευθυνότητα, με ειλικρίνεια, με ανιδιοτέλεια!

Καμία συνθήκη υποτέλειας και κανένας πολιτικός ή οικονομικός εκβιασμός δεν συγκρίνονται με την θέληση και την πνευματική υπεροχή των αποφασισμένων Ελλήνων πολιτών!

Ο Ντμίτρι Τρένιν είναι εκ τον βασικών συμβούλων του Ρώσου προέδρου Β.Πούτιν και θεωρεί πως ο Γ’ ΠΠ έχει ξεκινήσει και ότι η δύση θέλει την καταστροφή της Ρωσίας κάτι που σημαίνει πως αφήνει άλλη επιλογή στην Μόσχα από το να αντιδράσει αποφασιστικά και αποτελεσματικά.

Τα όσα αναφέρει στο εκτενές άρθρο του στο ρωσικό περιοδικό «Profile» είναι καίριας σημασίας γιατί είναι αυτά που λέγονται μέσα στις αίθουσες του Κρεμλίνου.

Είναι ερευνητής καθηγητής στην Ανώτατη Σχολή Οικονομικών και επικεφαλής ερευνητής στο Ινστιτούτο Παγκόσμιας Οικονομίας και Διεθνών Σχέσεων.

Είναι επίσης μέλος του Ρωσικού Συμβουλίου Διεθνών Υποθέσεων (RIAC).

Υπηρέτησε στις Ένοπλες Δυνάμεις της ΕΣΣΔ και της Ρωσικής Ομοσπονδίας, ήταν σύνδεσμος στο τμήμα εξωτερικών σχέσεων της Ομάδας Σοβιετικών Δυνάμεων στη Γερμανία (Πότσνταμ).

Ανώτερος λέκτορας στο Στρατιωτικό Ινστιτούτο.

Μέλος της αντιπροσωπείας της ΕΣΣΔ στις σοβιετοαμερικανικές διαπραγματεύσεις για τα πυρηνικά και διαστημικά όπλα στη Γενεύη.

Ανώτερος Ερευνητής στη Σχολή Πολέμου του ΝΑΤΟ (Ρώμη).

Από το 2008 έως το 2022, ήταν διευθυντής του Κέντρου Carnegie της Μόσχας.

Ο Τρένιν είναι επίσης συγγραφέας περισσότερων από 10 βιβλίων και μονογραφιών που έχουν εκδοθεί στη Ρωσία, τις ΗΠΑ, τη Γερμανία, την Κίνα και άλλες χώρες.

Ασχολείται με την διατλαντική και ευρασιατική ασφάλεια, τις διεθνείς σχέσεις, την ρωσική εξωτερική πολιτική, την γεωπολιτική και την παγκοσμιοποίηση όπως και την μετασοβιετική Ευρασία.

«Πολλοί μιλούν τώρα για την πορεία της ανθρωπότητας προς τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, φανταζόμενοι γεγονότα παρόμοια με εκείνα του 20ού αιώνα.

Αλλά ο πόλεμος εξελίσσεται. Δεν θα ξεκινήσει με μια εισβολή τύπου Μπαρμπαρόσα τον Ιούνιο του 1941 ή με μια πυρηνική αντιπαράθεση τύπου Κρίσης των Πυραύλων στην Κούβα.

Στην πραγματικότητα, ο νέος παγκόσμιος πόλεμος είναι ήδη σε εξέλιξη – απλώς δεν το έχουν αναγνωρίσει όλοι ακόμα.

Για τη Ρωσία, η προπολεμική περίοδος έληξε το 2014. Για την Κίνα, ήταν το 2017.

Για το Ιράν, το 2023.

Έκτοτε, ο πόλεμος – στη σύγχρονη, διάχυτη μορφή του – έχει ενταθεί.

Δεν πρόκειται για έναν νέο Ψυχρό Πόλεμο.

Από το 2022, η εκστρατεία της Δύσης κατά της Ρωσίας έχει γίνει πιο αποφασιστική.

Ο κίνδυνος άμεσης πυρηνικής αντιπαράθεσης με το ΝΑΤΟ λόγω της ουκρανικής σύγκρουσης αυξάνεται.

Η επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο δημιούργησε ένα προσωρινό παράθυρο στο οποίο μια τέτοια σύγκρουση θα μπορούσε να αποφευχθεί, αλλά μέχρι τα μέσα του 2025, τα γεράκια στις ΗΠΑ και της Δυτικής Ευρώπης μας είχαν φέρει ξανά επικίνδυνα κοντά. 

Αυτός ο πόλεμος περιλαμβάνει τις κορυφαίες δυνάμεις του κόσμου: τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους από τη μία πλευρά, την Κίνα και τη Ρωσία από την άλλη.

Είναι παγκόσμιος, όχι λόγω της κλίμακάς του, αλλά λόγω των διακυβευμάτων: της μελλοντικής ισορροπίας δυνάμεων.

Η Δύση βλέπει την άνοδο της Κίνας και την αναβίωση της Ρωσίας ως υπαρξιακές απειλές. Η αντεπίθεσή της, οικονομική και ιδεολογική, έχει ως στόχο να θέσει τέλος σε αυτή την αλλαγή.

Είναι ένας πόλεμος επιβίωσης για τη Δύση, όχι μόνο γεωπολιτικά αλλά και ιδεολογικά.

Ο δυτικός «παγκοσμισμός» -είτε οικονομικός, πολιτικός είτε πολιτιστικός- δεν μπορεί να ανεχθεί εναλλακτικά πολιτισμικά μοντέλα.

Οι μετα-εθνικές ελίτ στις ΗΠΑ και τη Δυτική Ευρώπη είναι αφοσιωμένες στη διατήρηση της κυριαρχίας τους. Η ποικιλομορφία των κοσμοθεωριών, η πολιτισμική αυτονομία και η εθνική κυριαρχία δεν θεωρούνται επιλογές, αλλά απειλές.

Αυτό εξηγεί τη σοβαρότητα της αντίδρασης της Δύσης. Όταν ο Τζο Μπάιντεν είπε στον πρόεδρο της Βραζιλίας Λούλα ότι ήθελε να «καταστρέψει» τη Ρωσία, αποκάλυψε την αλήθεια πίσω από ευφημισμούς όπως «στρατηγική ήττα».

 Το υποστηριζόμενο από τη Δύση Ισραήλ έχει δείξει πόσο ολοκληρωτικό είναι αυτό το δόγμα – πρώτα στη Γάζα, στη συνέχεια στον Λίβανο και τέλος στο Ιράν.

Στις αρχές Ιουνίου, μια παρόμοια στρατηγική χρησιμοποιήθηκε σε επιθέσεις σε ρωσικά αεροδρόμια.

Οι αναφορές υποδηλώνουν εμπλοκή των ΗΠΑ και της Βρετανίας και στις δύο περιπτώσεις. Για τους δυτικούς σχεδιαστές, η Ρωσία, το Ιράν, η Κίνα και η Βόρεια Κορέα αποτελούν μέρος ενός ενιαίου άξονα. Αυτή η πεποίθηση διαμορφώνει τον στρατιωτικό σχεδιασμό. 

Ο συμβιβασμός δεν αποτελεί πλέον μέρος του παιχνιδιού. Αυτό που βλέπουμε δεν είναι προσωρινές κρίσεις αλλά κυλιόμενες συγκρούσεις.

Η Ανατολική Ευρώπη και η Μέση Ανατολή είναι τα δύο τρέχοντα σημεία ανάφλεξης. Ένα τρίτο έχει εντοπιστεί εδώ και καιρό: η Ανατολική Ασία, ιδιαίτερα η Ταϊβάν.

Η Ρωσία εμπλέκεται άμεσα στην Ουκρανία, έχει μερίδια στη Μέση Ανατολή και ενδέχεται να εμπλακεί στον Ειρηνικό.

Ο πόλεμος δεν αφορά πλέον την κατοχή, αλλά την αποσταθεροποίηση.

Η νέα στρατηγική επικεντρώνεται στη σπορά εσωτερικής αναταραχής:

οικονομικό σαμποτάζ, κοινωνική αναταραχή και ψυχολογική φθορά. Το σχέδιο της Δύσης για τη Ρωσία δεν είναι η ήττα στο πεδίο της μάχης, αλλά η σταδιακή εσωτερική κατάρρευση.

Οι τακτικές του είναι σφαιρικές.

Οι επιθέσεις με μη επανδρωμένα αεροσκάφη στοχεύουν υποδομές και πυρηνικές εγκαταστάσεις.

Οι πολιτικές δολοφονίες δεν είναι πλέον απαγορευμένες.

Δημοσιογράφοι, διαπραγματευτές, επιστήμονες, ακόμη και οι οικογένειές τους, κυνηγιούνται.

Οι κατοικημένες γειτονιές, τα σχολεία και τα νοσοκομεία δεν αποτελούν παράπλευρες απώλειες – είναι στόχοι. Αυτός είναι ολοκληρωτικός πόλεμος.

Αυτό υποστηρίζεται από την απανθρωποποίηση.

Οι Ρώσοι απεικονίζονται όχι μόνο ως εχθροί αλλά και ως υπάνθρωποι.

Οι δυτικές κοινωνίες χειραγωγούνται για να το αποδεχτούν αυτό. Ο έλεγχος της πληροφορίας, η λογοκρισία και ο ιστορικός αναθεωρητισμός χρησιμοποιούνται για να δικαιολογήσουν τον πόλεμο.

Όσοι αμφισβητούν την κυρίαρχη αφήγηση χαρακτηρίζονται ως προδότες.

Εν τω μεταξύ, η Δύση εκμεταλλεύεται τα πιο ανοιχτά συστήματα των αντιπάλων της.

Αφού αρνήθηκε να παρέμβει στην εξωτερική πολιτική για δεκαετίες, η Ρωσία βρίσκεται τώρα σε αμυντική θέση. Αλλά αυτές οι μέρες πρέπει να τελειώσουν.

Καθώς οι εχθροί μας συντονίζουν τις επιθέσεις τους, πρέπει να διαταράξουμε την ενότητά τους.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι μονόλιθος. Η Ουγγαρία, η Σλοβακία και μεγάλο μέρος της νότιας Ευρώπης δεν επιθυμούν κλιμάκωση. Αυτά τα εσωτερικά ρήγματα πρέπει να διευρυνθούν.

Η δύναμη της Δύσης έγκειται στην ενότητα μεταξύ των ελίτ της και στον ιδεολογικό έλεγχο που έχουν πάνω στους πληθυσμούς τους.

Αλλά αυτή η ενότητα δεν είναι άτρωτη. Η κυβέρνηση Τραμπ παρουσιάζει τακτικές ευκαιρίες.

Η επιστροφή του έχει ήδη μειώσει την εμπλοκή των ΗΠΑ στην Ουκρανία.

Ωστόσο, ο Τραμπισμός δεν πρέπει να ρομαντικοποιείται. Η αμερικανική ελίτ παραμένει σε μεγάλο βαθμό εχθρική προς τη Ρωσία. Δεν θα υπάρξει νέα ύφεση.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία μετατρέπεται σε πόλεμο μεταξύ της Δυτικής Ευρώπης και της Ρωσίας.

Βρετανικοί και γαλλικοί πύραυλοι ήδη χτυπούν ρωσικούς στόχους.

Οι πληροφορίες του ΝΑΤΟ είναι ενσωματωμένες στις ουκρανικές επιχειρήσεις.

Οι χώρες της ΕΕ εκπαιδεύουν ουκρανικές δυνάμεις και σχεδιάζουν επιθέσεις από κοινού. Η Ουκρανία είναι απλώς ένα εργαλείο. Οι Βρυξέλλες προετοιμάζονται για έναν ευρύτερο πόλεμο.

Αυτό που πρέπει να αναρωτηθούμε είναι: Προετοιμάζεται η Δυτική Ευρώπη να αμυνθεί ή να επιτεθεί;

Πολλοί από τους ηγέτες της έχουν χάσει τη στρατηγική τους κρίση.

Αλλά η εχθρότητα είναι πραγματική. Ο στόχος δεν είναι πλέον η ανάσχεση, αλλά η «επίλυση του ρωσικού ζητήματος» μια για πάντα. Κάθε ψευδαίσθηση ότι η συνήθης πορεία θα επιστρέψει πρέπει να απορριφθεί. 

Μας περιμένει ένας μακρύς πόλεμος. Δεν θα τελειώσει όπως το 1945, ούτε θα καταλήξει σε μια συνύπαρξη Ψυχρού Πολέμου. Οι επόμενες δεκαετίες θα είναι ταραχώδεις. Η Ρωσία πρέπει να αγωνιστεί για τη θέση που της αξίζει σε μια νέα παγκόσμια τάξη.

Λοιπόν, τι πρέπει να κάνουμε;

Πρώτα απ ‘όλα, πρέπει να ενισχύσουμε το εσωτερικό μας μέτωπο. Χρειαζόμαστε κινητοποίηση, αλλά όχι τα άκαμπτα μοντέλα του σοβιετικού παρελθόντος.

Χρειαζόμαστε έξυπνη, προσαρμοστική κινητοποίηση σε όλους τους τομείς – οικονομικούς, τεχνολογικούς και δημογραφικούς. Η πολιτική ηγεσία της Ρωσίας αποτελεί στρατηγικό πλεονέκτημα. Πρέπει να παραμείνει σταθερή και οραματική.

Πρέπει να προωθήσουμε την εσωτερική ενότητα, την κοινωνική δικαιοσύνη και τον πατριωτισμό.

Κάθε πολίτης πρέπει να νιώσει τα διακυβεύματα. Πρέπει να ευθυγραμμίσουμε τη δημοσιονομική, βιομηχανική και τεχνολογική μας πολιτική με τις πραγματικότητες ενός μακροχρόνιου πολέμου. Η πολιτική γονιμότητας και ο έλεγχος της μετανάστευσης πρέπει να αντιστρέψουν τη δημογραφική μας παρακμή.

Δεύτερον, πρέπει να εδραιώσουμε τις εξωτερικές μας συμμαχίες. Η Λευκορωσία είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη Δύση.

Η Βόρεια Κορέα έχει δείξει αξιοπιστία στην Ανατολή. Αλλά μας λείπει ένας παρόμοιος εταίρος στο Νότο. Αυτό το κενό πρέπει να αντιμετωπιστεί.

Ο πόλεμος Ισραήλ-Ιράν προσφέρει σημαντικά μαθήματα. Οι αντίπαλοί μας συντονίζονται στενά. Πρέπει να κάνουμε το ίδιο. Όχι αντιγράφοντας το ΝΑΤΟ, αλλά σφυρηλατώντας το δικό μας μοντέλο στρατηγικής συνεργασίας.

Θα πρέπει επίσης να επιδιώξουμε τακτική συνεργασία με την κυβέρνηση Τραμπ.

Αν αυτό μας επιτρέπει να αποδυναμώσουμε την πολεμική προσπάθεια των ΗΠΑ στην Ευρώπη, θα πρέπει να την εκμεταλλευτούμε.

Αλλά δεν πρέπει να συγχέουμε την τακτική με τη στρατηγική. Η αμερικανική εξωτερική πολιτική παραμένει θεμελιωδώς αντιφατική.

Οι άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις όπως η Βρετανία, η Γαλλία και η Γερμανία πρέπει να κατανοήσουν ότι είναι ευάλωτες. Οι πρωτεύουσές τους δεν είναι άτρωτες. Το ίδιο μήνυμα πρέπει να φτάσει στη Φινλανδία, την Πολωνία και τις χώρες της Βαλτικής. Οι προκλήσεις πρέπει να αντιμετωπίζονται γρήγορα και αποφασιστικά.

Εάν η κλιμάκωση είναι αναπόφευκτη, πρέπει να εξετάσουμε το ενδεχόμενο προληπτικής δράσης – πρώτα με συμβατικά όπλα.

Και εάν χρειαστεί, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να χρησιμοποιήσουμε «ειδικά μέσα», συμπεριλαμβανομένων των πυρηνικών όπλων, με πλήρη επίγνωση των συνεπειών. Η αποτροπή πρέπει να είναι τόσο παθητική όσο και ενεργητική.

Το λάθος μας στην Ουκρανία ήταν ότι περιμέναμε πολύ. Η καθυστέρηση δημιούργησε την ψευδαίσθηση της αδυναμίας. Αυτό δεν πρέπει να επαναληφθεί. Νίκη σημαίνει ρήξη των σχεδίων του εχθρού, όχι κατάληψη εδαφών.

Τέλος, πρέπει να διεισδύσουμε στην ασπίδα πληροφοριών της Δύσης. Το πεδίο της μάχης περιλαμβάνει πλέον αφηγήσεις, συμμαχίες και κοινή γνώμη. Η Ρωσία πρέπει για άλλη μια φορά να μάθει να εμπλέκεται στην εσωτερική πολιτική των άλλων, όχι ως επιτιθέμενος, αλλά ως υπερασπιστής της αλήθειας.

Ο καιρός για ψευδαισθήσεις τελείωσε. Βρισκόμαστε σε έναν παγκόσμιο πόλεμο. Ο μόνος δρόμος προς τα εμπρός είναι μέσω τολμηρής, στρατηγικής δράσης.

pronews.gr

Του Νίκου Ιγγλέση

Την περασμένη Πέμπτη (10-7-25) παρουσιάστηκε, σε αίθουσα της ΕΣΗΕΑ, μια νέα Διακήρυξη με τον τίτλο «Η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως επανεκκίνηση με όραμα και σχέδιο». Τη Διακήρυξη υπογράφουν 91 ενεργοί πολίτες, όπως αυτοαποκαλούνται. Παρ’ όλο που ανάμεσα σ’ αυτούς υπάρχουν, απ’ όσους γνωρίζουμε, αρκετοί αξιόλογοι διανοητές με δημόσιο λόγο τα τελευταία χρόνια, το αποτέλεσμα είναι κάτι περισσότερο από απογοητευτικό.

Μετά δεκαπέντε χρόνια από την από την ιστορική καμπή του 2010 με την επιβολή των μνημονίων και την πολιτικοοικονομική επιτροπεία της χώρας, δυστυχώς δεν έχουν αντιληφθεί ή δε θέλουν να αντιληφθούν την ουσία του ελληνικού προβλήματος. Θεωρούν ότι όλα θα διορθωθούν αρκεί αν αντικατασταθεί ο σημερινός πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του από κάποιους πατριώτες. Θεωρούν ότι δεν απαιτούνται ρήξεις, συγκρούσεις και ριζική αλλαγή της εθνικής στρατηγικής. Μάλλον θεωρούν ότι είναι αρκετή μια καλύτερη διαχείριση. Μάλλον δεν αντιλαμβάνονται ότι άλλοι ισχυροί δρώντες, έχοντας τα κατάλληλα όπλα, δε θα επιτρέψουν ούτε αυτήν την καλύτερη διαχείριση, αν θίγει τα δικά τους συμφέροντα.

Η Διακήρυξη περιέχει δύο ενότητες. Η πρώτη, «Διαπιστώσεις», καταγράφει, ορισμένες μόνο πλευρές – που αποτελούν κοινό τόπο – της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας, αλλά, δεν αναφέρεται καθόλου στις αιτίες της κακοδαιμονίας. Η δεύτερη, «Τι ζητά η ελληνική κοινωνία», αποτελεί ένα ευχολόγιο θετικών αλλαγών, αλλά, χωρίς να λέει πώς αυτές μπορούν να πραγματοποιηθούν μέσα στις σημερινές συνθήκες πλήρους εξάρτησης της χώρας από τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της παγκοσμιοποίησης.

Στο τέλος η Διακήρυξη αναφέρει ότι: Την ανασύνταξη της χώρας μπορούν να αναλάβουν ηγετικές πολιτικές προσωπικότητες με κυβερνητική εμπειρία. Προσωπικότητες που έχουν πίστη στην ευρωπαϊκή παράδοση και στον δυτικό προσανατολισμό της χώρας…». Από τα ανωτέρω και τις εν συνεχεία διευκρινιστικές δηλώσεις, όσων παρουσίασαν τη Διακήρυξη, προκύπτει ότι οι προσωπικότητες αυτές είναι οι πρώην πρωθυπουργοί και πρόεδροι της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς και Κώστας Καραμανλής.

Είναι φανερό ότι οι «91» δεν τολμούν να αναλάβουν την πολιτική πρωτοβουλία, αλλά «στρώνουν το χαλί» και παρακινούν τους δύο πρώην πρωθυπουργούς να το κάνουν, ενώ οι ίδιοι δηλώνουν ότι θα συνταχθούν πίσω τους. Αυτό, το αποκαλούν πολιτικό ρεαλισμό. Εμείς, λένε, δεν έχουμε την αναγνωρισιμότητα, την πολιτική εμπειρία και τα χρήματα για ένα τέτοιο εγχείρημα. Μόνο που ο Αντώνης Σαμαράς και ο Κώστας Καραμανλής δεν προέρχονται από «παρθενογένεση», αλλά έχουν κυβερνήσει αυτόν τον τόπο και έχουν βαρύτατες ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση της χώρας.

Τί λένε και τί δεν λένε οι «91»

Στη Διακήρυξη δεν επισημαίνεται ότι η Ελλάδα έχει εκχωρήσει το μεγαλύτερο μέρος της εθνικής κυριαρχίας της στα όργανα της ΕΕ. Ο προϋπολογισμός του κράτους εγκρίνεται πρώτα από την Κομισιόν και μετά έρχεται προς ψήφιση στη Βουλή. Υπάρχει «κόφτης δαπανών» που απαγορεύει την κρατική χρηματοδότηση όταν αυξάνει το έλλειμμα. Οι περισσότεροι νόμοι που ψηφίζει η Βουλή είναι συμμόρφωση με Οδηγίες και Κανονισμούς της ΕΕ.

Στη Διακήρυξη δεν αναφέρεται τίποτα για το δυσθεώρητο δημόσιο χρέος των 402 δις ευρώ, το οποίο είναι στο σύνολό του συναλλαγματικό, αφού είναι σ’ ένα νόμισμα που δεν μπορεί να εκδώσει η χώρα και κατά συνέπεια, για να το εξυπηρετεί, πρέπει να δανείζεται διαρκώς, άρα να εξαρτάται από τις αγορές. Γι’ αυτό το χρέος πληρώνονται κάθε χρόνο, μόνο για τόκους, πάνω από 8 δις ευρώ, δηλαδή, περισσότερα απ’ όσα δίνονται για την άμυνα. Η εκποίηση των υποδομών και των στρατηγικών επιχειρήσεων της χώρας, που αναφέρεται στη Διακήρυξη, δεν έγινε για την αποτελεσματικότερη λειτουργία τους, αλλά για να αποπληρωθεί μέρος του χρέους. Αυτά ή δεν τα ξέρουν οι «91» ή τα θεωρούν δευτερεύοντα και άνευ σημασίας;

Στη Διακήρυξη, μεταξύ άλλων, αναφέρεται ότι: «Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να ανακτήσει την παραγωγική της ικανότητα. Με τα κατάλληλα χρηματοδοτικά εργαλεία, σύγχρονη τεχνολογία και κρατική αρωγή μπορεί να αναγεννηθεί η γεωργία, βιοτεχνία, βιομηχανία ώστε η χώρα να αποκτήσει διατροφική ασφάλεια, κάλυψη των βασικών αναγκών και εξαγωγική δυναμική». Μπορούν όμως να γίνουν αυτά μέσα στην ΕΕ;

Οι «91» γνωρίζουν άραγε για την Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) που απαγορεύει τις εθνικές επιδοτήσεις σ’ όλα τα βασικά γεωργικά προϊόντα, επιβάλει ποσοστώσεις σε πολλά απ’ αυτά και δίνει ενισχύσεις για αναπροσανατολισμό της παραγωγής;

Οι «91» γνωρίζουν άραγε για την άρση της δασμολογικής προστασίας που άρχισε με την είσοδο της χώρας μας στην τότε ΕΟΚ και συνεχίστηκε με την ουσιαστική κατάργηση της «κοινοτικής προτίμησης»; Οι ελληνικές βιοτεχνίες και βιομηχανίες συρρικνώθηκαν και ορισμένοι κλάδοι εξαφανίστηκαν όταν άρχισαν οι ελεύθερες εισαγωγές στην αρχή από την Ευρώπη και στη συνέχεια από την Κίνα, το Πακιστάν, την Τουρκία, την Αίγυπτο και άλλες χώρες χαμηλού κόστους. Ποια «χρηματοδοτικά εργαλεία» και «κρατική αρωγή» μπορεί να υπάρξουν όταν στην ΕΕ απαγορεύονται οι επιδοτήσεις που υποτίθεται ότι νοθεύουν τον υγιή ανταγωνισμό της ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς;

Ο Ντόναλντ Τραμπ επιβάλει δασμούς στις αμερικανικές εισαγωγές προκειμένου να αναζωογονήσει την εγχώρια παραγωγή. Η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει κάτι ανάλογο γιατί δεσμεύεται από τις συμφωνίες του κοινού δασμολογίου που έχουν υπογράψει οι Βρυξέλλες με τις άλλες χώρες.

Το σημαντικότερο όμως, που θέλουν να αγνοούν οι συντάκτες της Διακήρυξης, είναι ότι η Ελλάδα έχει εκχωρήσει τη νομισματική ανεξαρτησία της στην ΕΚΤ, η οποία εκδίδει το νόμισμα που εμείς απλώς χρησιμοποιούμε. Χωρίς δικό της νόμισμα μια χώρα δεν μπορεί να χρηματοδοτεί την οικονομία της παρά μόνο με νέα δάνεια.

Αλήθεια, ποια επανεκκίνηση και μάλιστα με όραμα και σχέδιο, όπως λένε, μπορεί να γίνει στη χώρα μας όταν αυτή δεν διαθέτει ανεξάρτητη νομισματική, ούτε δημοσιονομική, ούτε δασμολογική και ούτε επενδυτική πολιτική; Καμιά αναφορά μέσα στη Διακήρυξη δεν προβλέπει το σπάσιμο των αλυσίδων της εξάρτησης και την ανάκτηση, μέρους έστω, της εθνικής κυριαρχίας. Οι «91» θέλουν να κάνουν ομελέτα χωρίς να σπάσουν αυγά.

Ο Αντώνης Σαμαράς μπορεί να κάνει κόμμα, κάποιοι από τους «91» μπορεί να γίνουν βουλευτές ή και υπουργοί, αλλά, όταν βρεθούν μπροστά στη αμείλικτη πραγματικότητα τότε θα κάνουν μια κυβίστηση ανάλογη με αυτήν που έκανε ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015.

Δυστυχώς η Διακήρυξη των «91» στερείται ολιστικής θεώρησης του ελληνικού προβλήματος. Με ορισμένες επί μέρους προτάσεις μπορείς να κερδίσεις κάποιες υπογραφές και ίσως κάποιους ψήφους αύριο, δεν μπορείς όμως να ανατρέψεις την πορεία συρρίκνωσης και παρακμής της Πατρίδας.

Υ.Γ. Στη Διακήρυξη δεν περιλαμβάνεται καμιά αναφορά στην Κύπρο και την επιδιωκόμενη από ελληνικής πλευράς Διζωνική-Δικοινωτική Ομοσπονδία. Επίσης δεν περιλαμβάνεται καμιά αναφορά στις γερμανικές οφειλές από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (κατοχικό δάνειο, επανορθώσεις υλικών καταστροφών και αποζημιώσεις θυμάτων). Πρόκειται για λάθος ή συνειδητή παράλειψη;

Πηγή: www.ellinikiantistasi.gr

Του Δημήτρη Δημόπουλου

Το νέο κύμα, από τη Λιβύη αυτή τη φορά, της παράνομης μετανάστευσης έφερε εκ νέου στο προσκήνιο την αποτυχία της μεταναστατευτικής πολιτικής όπως χαράσσεται στις Βρυξέλλες επί δεκαετίες και ακολουθείται πιστά από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις άνευ αντιρρήσεων. Από την αρχή του έτους πάνω από 9.000 λαθρομετανάστες (αύξηση 350%) έχουν φτάσει στη Κρήτη, μέσω Λιβύης, με αποκορύφωμα τις τελευταίες ημέρες που σχεδόν 1500 άτομα αποβιβάστηκαν σε Χανιά, Ρέθυμνο και Ηράκλειο.

Η κυβέρνηση με τροπολογία που ψηφίστηκε ήδη από τη Βουλή ανέστειλε, για ένα τρίμηνο, το δικαίωμα υποβολής αιτήσεων ασύλου για όσους καταφθάνουν στην Ελλάδα από τη Βόρεια Αφρική. Επίσης ανήγγειλε τη δημιουργία κλειστής δομής φιλοξενίας στην Κρήτη, το ενδεχόμενο δημιουργίας και δεύτερης δομής και τέλος τη συνεργασία με τις δύο κυβερνήσεις της Λιβύης για την αποτροπή νέων μεταναστευτικών ροών.

Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι η αναστολή του δικαιώματος υποβολής αίτησης ασύλου έχει γεωγραφικό προσδιορισμό «Βόρεια Αφρική» και δεν περιλαμβάνει όλη την ελληνική επικράτεια, όπως είχε γίνει το 2020 με την απόπειρα εισβολής από τον Έβρο. Για όσους εισέρχονται π.χ. από την Τουρκία τίποτα δεν αλλάζει. Αυτό δείχνει ότι η Κυβέρνηση ενδιαφέρεται να διαχειριστεί προσωρινά την όξυνση του προβλήματος στην Κρήτη και όχι να αντιμετωπίσει μακροπρόθεσμα τους κινδύνους για την εθνική ασφάλεια που αντιπροσωπεύει η λαθρομετανάστευση.

Σύμφωνα με την τροπολογία σε όσους εισέρχονται παράνομα από τη Βόρεια Αφρική θα επιβάλλεται  πενταετής φυλάκιση άνευ αναστολής έως ότου συνεργαστούν με τις ελληνικές αρχές για την επιστροφή στις πατρίδες τους. Ο νέος υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου Θ. Πλεύρης μας ενημέρωσε ότι στις ακτές της Λιβύης περιμένουν περί τα 3.000.000 (!) άτομα προκειμένου να διαπεραιωθούν στην ελληνική γη η οποία ταυτίζεται με τη «Γη της επαγγελίας», καθ’ ότι ευρωπαϊκό έδαφος.

Χάρη στον κύριο Πλεύρη, πληροφορηθήκαμε και τις διατροφικές επιλογές πού παρέχονται στους μετανάστες των δομών φιλοξενίας, ήτοι, τρία γεύματα την ημέρα συν τρεις αραβικές πίτες συν τρία λίτρα νερό. Επιπλέον κάθε ενήλικας μετανάστης εάν δηλώσει τόπο διαμονής, διεύθυνση συγγενικού ή φιλικού προσώπου, λαμβάνει 150 ευρώ μηνιαίως, εάν όμως προτιμήσει να παραμείνει στη δομή το επίδομα μειώνεται κατά το ήμισυ, στα 75 ευρώ.

Η τροπολογία προκάλεσε ήπια αντίδραση από το ΠΑΣΟΚ και θυελλώδη αντίδραση από την αριστερή αντιπολίτευση, η οποία κατηγόρησε την Κυβέρνηση για αντισυνταγματικές ενέργειες και ρατσιστικές πρακτικές ζητώντας την απόσυρση του νομοσχεδίου. Ο πρώην υπουργός Β. Βενιζέλος, επίσης, ζήτησε την απόσυρσή της επειδή ότι δεν συνάδει με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) και το Διεθνές Δίκαιο. Από την άλλη πλευρά, ο Κ. Βελόπουλος της Ελληνικής Λύσης ζήτησε να κηρυχθεί η Κρήτη υπό καθεστώς πολιορκίας και να βυθίζονται τα δουλεμπορικά σκάφη.

Στη πραγματικότητα το μεταναστευτικό είναι ένα σύνθετο και πολύπλοκο πρόβλημα, που η αντιμετώπισή του απαιτεί διακομματικές λύσεις και προτεραιότητα στις ανάγκες του ιθαγενούς πληθυσμού έναντι των παρανόμων μεταναστών. Επιπλέον στην Ελλάδα, όπως απέδειξε και η απόπειρα εισβολής χιλιάδων μεταναστών εκ Τουρκίας το 2020 με την ενθάρρυνση του τουρκικού κράτους και παρακράτους, αποτελεί και ζήτημα εθνικής ασφάλειας. Βλέπουμε όμως τη μείζονα αντιπολίτευση (ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ) να αντιμετωπίζει το όλο θέμα με την ιδεοληψία του δικαιωματισμού, του εθνομηδενισμού και της παγκοσμιοποίησης, αγνοώντας, επιδεικτικά, τα συμφέροντα και τις ανάγκες των Ελλήνων οι οποίοι, εκτός του ότι δοκιμάζονται σκληρά την τελευταία δεκαπενταετία λόγω σκληρής λιτότητας, έχουν να αντιμετωπίσουν και τις παράπλευρες επιπτώσεις της λαθρομετανάστευσης όπως εγκληματικότητα, πολιτισμική και εθνολογική αλλοίωση κ.α.

Οι οπαδοί της άνευ όρων παγκοσμιοποίησης επικαλούνται τον θεσμό του ασύλου, αγνοώντας (εσκεμμένα) ότι η Σύμβαση της Γενεύης του 1951 ορίζει ποιος πληροί τις προϋποθέσεις για να χαρακτηριστεί πρόσφυγας, δηλαδή ένα άτομο πού φοβάται δίωξη λόγω φυλής, πολιτικών ή θρησκευτικών πεποιθήσεων, εθνικότητας κλπ και όχι κάποιος που επιδιώκει καλύτερη ζωή επειδή στη χώρα του επικρατεί ανέχεια ή κοινωνική-πολιτική ένταση. Δυστυχώς η Ευρωπαϊκή Ένωση, με την πολιτική ανοχής προς τη λαθρομετανάστευση, λόγω προσκόλλησης στο δόγμα της παγκοσμιοποίησης και του εθνομηδενισμού, έχει καταστήσει δέσμιες και τις ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων 30 ετών, οι οποίες έχουν δείξει αδικαιολόγητη σπουδή στην υιοθεσία κάθε οδηγίας ή σύμβασης, λόγου χάρη το Σύμφωνο Μετανάστευσης και Ασύλου, που προέρχεται από υπερεθνικά κέντρα εξουσίας, όπως η Ε.Ε. και ο Ο.Η.Ε.

Ο κ. Μητσοτάκης, που τώρα απειλεί ότι θα σκληρύνει την πολιτική του, είναι ο ίδιος που τον Φεβρουάριο του 2020 έστειλε τα ΜΑΤ στη Χίο και τη Λέσβο, επειδή οι κάτοικοι τόλμησαν να πουν ότι δεν μπορούν να  βλέπουν τη γη και την περιουσία τους να καταστρέφεται από τις ορδές των παρανόμων μεταναστών και τη δημιουργία αναρίθμητων δομών φιλοξενίας (π.χ. Μόρια κλπ). Τώρα απειλεί, κατόπιν εορτής, επιδιδόμενος σε λεονταρισμούς, ότι θα στείλει πολεμικά πλοία να σταματήσουν τα δουλεμπορικά, γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατον εφόσον δεν υπάρχει η ανάλογη βούληση, ούτε όμως και ανάληψη πρωτοβουλίας έναντι τρίτων μερών όπως οι κυβερνήσεις ενός διαλυμένου κράτους (Λιβύη), όπου διάφοροι πολέμαρχοι έχουν αυτοανακηρυχθεί στρατάρχες, πρωθυπουργοί, κυβερνήτες και πάει λέγοντας. Too little too late, για δράση όπως λένε και οι αγγλοσάξονες!

Η Ελλάδα, στη μακραίωνη πορεία της, έχει αντιμετωπίσει πολλαπλές υπαρξιακές απειλές και έχει καταφέρει να επιβιώσει έστω και με απώλειες. Αυτή τη φορά η απειλή, έχει δυστυχώς, πολλούς υποστηρικτές στο εσωτερικό με τη μορφή ενός ψευδεπίγραφου ανθρωπισμού, ο οποίος επιδιώκει να μετατρέψει τη χώρα σε χώρο, όπου στο όχι μακρινό μέλλον διάφορες εθνοτικές και θρησκευτικές ομάδες, μία εκ των οποίων θα είναι οι Έλληνες, θα συγκρούονται μεταξύ τους για την κυριαρχία.

Το παράδειγμα του Λιβάνου ο οποίος κατέρρευσε πολλαπλώς στη δεκαετία του 1970 και έκτοτε αδυνατεί να συνέλθει είναι ήδη γνωστό. Εναπόκειται στον Έλληνα και τον πατριωτισμό του, όπως επιτάσσει το Σύνταγμα, να μην επιτρέψει την κατάρρευση του εθνικού και κοινωνικού ιστού. Ας θυμούνται το πρόταγμα του Μακρυγιάννη και ας μην επιτρέψουν να γίνει η Ελλάδα «η παλιόψαθα των εθνών».

Πηγή : www.ellinikiantistasi.gr

Υβριδικού χαρακτήρα απειλή για την Ελλάδα χαρακτηρίζει την εργαλειοποίηση της μετανάστευσης από κράτη όπως η Τουρκία ο Πολιτικός Επιστήμονας – Διεθνολόγος Κωνσταντίνος Μπαλωμένος, αναλύοντας στο CNN Greece τη δραστική αύξηση των ροών προς τη χώρα μας και κυρίως προς την Κρήτη.

Εξηγεί πως οι ελληνο-λιβυκές σχέσεις δεν μπορούν να εξεταστούν χωρίς να ληφθεί υπόψιν ο στρατηγικός ρόλος της Τουρκίας, «διότι η Λιβύη (ιδίως υπό την Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας της Τρίπολης), έχει μετατραπεί σε προτεκτοράτο της».

Σύμφωνα με τον Δρ. Μπαλωμένο, η ελληνική διπλωματία δεν μπορεί να προσεγγίζει τη Λιβύη με παραδοσιακά εργαλεία, αλλά μέσω μιας πολυδιάστατης στρατηγικής, με διαύλους επικοινωνίας τόσο με την κυβέρνηση της Τρίπολης, όσο και με τις αρχές στη Βεγγάζη.

Ψυχρός γεωπολιτικός ρεαλισμός η «μεταστροφή» Χαφτάρ

Κληθείς να σχολιάσει τη μεταστροφή του ισχυρού Λίβυου στρατάρχη Χαλίφα Χαφτάρ, εξηγεί πως δεν σηματοδοτεί αλλαγή πολιτικής, αλλά εκφράζει «ψυχρό γεωπολιτικό ρεαλισμό» που επιδιώκει να διαχειριστεί την τουρκική παρουσία στη Δυτική Λιβύη.

«Το πρόσφατο διπλωματικό επεισόδιο στη Βεγγάζη, με την κήρυξη της ευρωπαϊκής αντιπροσωπείας ως persona non grata, στέλνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα: ‘’Πως δεν γίνεται αποδεκτή ούτε νομιμοποιείται οποιαδήποτε ξένη αποστολή που δεν αναγνωρίζει επίσημα και δεν αποδέχεται τη θεσμική εκπροσώπηση της κυβέρνησης της Ανατολικής Λιβύης και του Στρατηγού Χαφτάρ’’», τονίζει ο Δρ Μπαλωμένος.

O Δρ. Κωνσταντίνος Μπαλωμένος, Πολιτικός Επιστήμονας - Διεθνολόγος και πρώην Γενικός Διευθυντής Πολιτικής Εθνικής Άμυνας και Διεθνών Σχέσεων (ΓΔΠΕΔΣ) Υπουργείου Εθνικής Άμυνας (ΥΠΕΘΑ)

Απαιτούνται αυστηρά μέτρα αποτροπής

Ο διεθνολόγος αναφέρει πως η χώρα μας οφείλει να προχωρήσει σε αυστηρά στοχευμένα μέτρα αποτροπής της για την ανάσχεση των ροών και εκτιμά πως έγκαιρα αντέδρασε η ελληνική κυβέρνηση με το έκτακτο πακέτο μέτρων που υιοθέτησε.
Καταθέτει μάλιστα σειρά προτάσεων, για την αντιμετώπιση του ζητήματος σε επίπεδο διπλωματικό, επιχειρησιακό αλλά και επικοινωνιακό, καθώς όπως αναφέρει απαιτείται μια «ολιστική προσέγγιση».

Διεθνοποίηση σε επίπεδο ΕΕ και ΝΑΤΟ

Στο διπλωματικό σκέλος, ο κ. Μπαλωμένος αναφέρει ότι είναι αναγκαίο να διεθνοποιηθεί η υπόθεση του μεταναστευτικού, τόσο σε επίπεδο ΕΕ όσο και στο ΝΑΤΟ, ενώ παράλληλα απαιτείται συνεργασία με χώρες πρώτης εισόδου όπως Ιταλία, η Μάλτα και η Κύπρος.

Εξήγησε μάλιστα πως εάν το αίτημα της Αθήνας γίνει δεκτό, το ΝΑΤΟ «θα κληθεί να συνδράμει σε στρατηγικό, επιχειρησιακό και τεχνολογικό επίπεδο, υποστηρίζοντας τις εθνικές προσπάθειες αποτροπής και διαχείρισης των μεταναστευτικών ροών».

Ανάπτυξη θαλάσσιου φράγματος νότια της Κρήτης

Σε επιχειρησιακό επίπεδο, ο αναλυτής προτείνει την ανάπτυξη θαλάσσιου φράγματος νότια της Κρήτης με τεχνικά μέσα επιτήρησης και η δημιουργία Μόνιμου Θαλάσσιου Επιχειρησιακού Κέντρου, σε συνεργασία με τη FRONTEX.

Επίσης απαιτείται η αξιοποίηση σύγχρονων μέτρων επιτήρησης όπως προηγμένα ραντάρ δορυφορικής παρακολούθησης, θερμικές κάμερες, drones και συστήματα ανάλυσης δεδομένων.

Προτείνει ακόμη την αποστολή τεχνικού ή στρατιωτικού προσωπικού στις λιμενικές αρχές της Λιβύης, προκειμένου να συμβάλουν στην αποτροπή της αναχώρησης παράνομων σκαφών από την αφρικανική χώρα.

Καμπάνια αποτροπής σε διάφορες γλώσσες, όπως Αγγλικά και Αραβικά

Σε επικοινωνιακό επίπεδο, ο Δρ. Μπαλωμένος εκτιμά ότι η χώρα μας οφείλει να σχεδιάσει μια στοχευμένη αποτρεπτική εκστρατεία, προσαρμοσμένη στις ιδιαιτερότητες του μεταναστευτικού φαινομένου.

«Θα πρέπει να απευθύνεται τόσο στους εν δυνάμει μετανάστες όσο και στα κυκλώματα των διακινητών, μεταφέροντας με σαφήνεια το μήνυμα ότι η είσοδος στην Ελλάδα δεν είναι εφικτή και ότι δεν πρόκειται να υπάρξει καμία ανοχή σε παράνομες ροές».

Αναφέρει πως η εν λόγω καμπάνια θα πρέπει να υλοποιηθεί σε διάφορες γλώσσες όπως Αγγλικά και Αραβικά, να δοθεί έμφαση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που χρησιμοποιούνται από τους πληθυσμούς-στόχους, αλλά και να αξιοποιηθούν λιβυκά και περιφερειακά ΜΜΕ για την ευρεία διάχυση του μηνύματος.

Αναλυτικά η συνέντευξη του Δρ. Κωνσταντίνου Μπαλωμένου

Πώς αξιολογείτε την αλλαγή στάσης του Χαφτάρ απέναντι στην Τουρκία και το Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο, σε συνδυασμό με το πρόσφατο διπλωματικό επεισόδιο στη Βεγγάζη, όπου η ευρωπαϊκή αντιπροσωπεία δεν έγινε δεκτή;

Η πρόσφατη μεταστροφή του Χαλίφα Χαφτάρ απέναντι στην Τουρκία δεν σηματοδοτεί αλλαγή πολιτικής, αλλά εκφράζει ψυχρό γεωπολιτικό ρεαλισμό. Αναγνωρίζοντας τη νέα ισορροπία στη Λιβύη, επιδιώκει να διαχειριστεί την τουρκική παρουσία, που έχει εδραιωθεί στρατιωτικά και πολιτικά στη Δυτική Λιβύη, ως μέσο διατήρησης του ελέγχου στα ανατολικά και διεθνούς νομιμοποίησης.

Ειδικότερα, ο Χαφτάρ επιχειρεί να αποκτήσει μεγαλύτερη διαπραγματευτική ισχύ και να αναδείξει τον ρόλο του ως κρίσιμου παράγοντα στην αναζήτηση πολιτικής λύσης.

Αυτή η προσέγγιση δεν είναι παρά ένα εργαλείο επιβίωσης, που στοχεύει στη διατήρηση του status quo στα ανατολικά εδάφη, υπό τον έλεγχό του και στη διεθνή νομιμοποίηση του ρόλου του, ώστε να συμμετάσχει ισότιμα σε μελλοντικούς πολιτικούς συμβιβασμούς.

Το πρόσφατο διπλωματικό επεισόδιο στη Βεγγάζη, με την κήρυξη της ευρωπαϊκής αντιπροσωπείας ως persona non grata, στέλνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα: «Πως δεν γίνεται αποδεκτή ούτε νομιμοποιείται οποιαδήποτε ξένη αποστολή που δεν αναγνωρίζει επίσημα και δεν αποδέχεται τη θεσμική εκπροσώπηση της κυβέρνησης της Ανατολικής Λιβύης και του Στρατηγού Χαφτάρ».

Ειδικότερα, με την κίνησή του αυτή ο Στρατηγός Χαφτάρ επιδιώκει την άρση της διεθνούς απομόνωσης της κυβέρνησης της Ανατολικής Λιβύης, καθώς και την ισότιμη μεταχείρισή της με την κυβέρνηση της Τρίπολης.

Έχετε επισημάνει ότι η Λιβύη λειτουργεί σήμερα ως προτεκτοράτο της Τουρκίας. Πώς επηρεάζει το γεγονός αυτό τη στρατηγική της Ελλάδας, όσον αφορά την επαναπροσέγγιση και ενδυνάμωση των σχέσεών της με τη Λιβύη;

Πράγματι, όπως έχω επισημάνει σε άρθρα μου όταν εξετάζουμε τις Ελληνο-Λιβυκές σχέσεις, δεν μπορούμε να παρακάμπτουμε τον στρατηγικό ρόλο της Τουρκίας, διότι η Λιβύη (ιδίως υπό την Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας της Τρίπολης), έχει μετατραπεί σε προτεκτοράτο της.

Δεν πρόκειται απλώς για μια διπλωματική επιρροή ή στρατιωτική συνεργασία, αλλά για μια δομική σχέση εξάρτησης: πολιτικής, στρατιωτικής και οικονομικής.

Σε αυτό το ρευστό τοπίο, η Ελλάδα δεν καλείται απλώς να διαχειριστεί μια παραδοσιακή διπλωματική σχέση, αλλά να αντιμετωπίσει την Τουρκία ως θεσμικό εγγυητή της Λιβυκής κυβέρνησης.

Υπό το πρίσμα αυτό, η ελληνική διπλωματία δεν μπορεί να προσεγγίζει τη Λιβύη με παραδοσιακά εργαλεία, αλλά μέσω μιας πολυδιάστατης στρατηγικής επαναπροσέγγισης, η οποία θα πρέπει να βασίζεται στον σεβασμό της κυριαρχίας και των θεσμών όλων των πλευρών, αλλά και στην αναζήτηση κοινών συμφερόντων που μπορούν να υπηρετήσουν τη σταθερότητα και την ευημερία στην περιοχή.

Η Ελλάδα οφείλει να επιδιώξει ανοιχτούς και ισορροπημένους διαύλους επικοινωνίας και συνεργασίας τόσο με την Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας στην Τρίπολη όσο και με τις αρχές στη Βεγγάζη, χωρίς αποκλεισμούς και μονομερείς προσεγγίσεις. Παράλληλα, η Αθήνα μπορεί να αξιοποιήσει τον θεσμικό της ρόλο στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στον ΟΗΕ για να προωθήσει μια κοινή ευρωπαϊκή στρατηγική στη Λιβύη, επικεντρωμένη στη σταθερότητα, την αποτροπή παράνομων συμφωνιών όπως το Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο και την ενίσχυση της δημοκρατίας.

Ταυτόχρονα, η Ελλάδα πρέπει να ενισχύσει την οικονομική της παρουσία στη Λιβύη μέσω επενδύσεων σε κρίσιμους τομείς, όπως οι υποδομές λιμένων, η ενέργεια και τα Logistics, συμβάλλοντας έτσι στην ανοικοδόμηση και την ανάπτυξη της χώρας.
Τέλος, η πολιτιστική διπλωματία και η ανάπτυξη κοινωνικών δεσμών μπορούν να λειτουργήσουν ως σημαντικά εργαλεία ήπιας ισχύος που ενισχύουν την ελληνική επιρροή και αποκαθιστούν τη σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο λαών.

Η στρατηγική αυτή δεν είναι απλώς αναγκαία, αλλά καθοριστική για να αναδειχθεί η Ελλάδα ως αξιόπιστος και σταθερός εταίρος στη Λιβύη, αντισταθμίζοντας έτσι την τουρκική παρουσία και διαμορφώνοντας ένα πιο ισορροπημένο και ασφαλές περιφερειακό περιβάλλον.

«Παρά την απουσία ένοπλης έντασης στη Λιβύη, τις τελευταίες ημέρες παρατηρείται σημαντική αύξηση των μεταναστευτικών ροών προς την Ελλάδα. Πού αποδίδετε αυτή την εξέλιξη και ποιες είναι, κατά την εκτίμησή σας, οι βαθύτερες αιτίες που την προκαλούν;»

Αναμφισβήτητα, η πρόσφατη αύξηση των μεταναστευτικών ροών από τη Λιβύη προς την Ελλάδα, παρά την απουσία ενεργής ένοπλης σύγκρουσης, οφείλεται σε ένα σύνθετο πλέγμα παραγόντων που σχετίζονται τόσο με την εσωτερική κατάσταση της Λιβύης όσο και με ευρύτερες γεωπολιτικές εξελίξεις.

Η Λιβύη παραμένει ένα κράτος με αδύναμους θεσμούς, περιορισμένο έλεγχο στα σύνορά της και έντονη παρουσία εξωτερικών δρώντων, μεταξύ αυτών και της Τουρκίας, η οποία μέσω της στρατιωτικής και πολιτικής της εμπλοκής στην Τρίπολη επηρεάζει και τα δίκτυα διακίνησης μεταναστών.

Η Ελλάδα δεν καλείται να διαχειριστεί απλώς ένα ανθρωπιστικό ή κοινωνικό φαινόμενο, αλλά βρίσκεται αντιμέτωπη με μια σύνθετη, υβριδικού χαρακτήρα απειλή: την εργαλειοποίηση της μετανάστευσης από κράτη όπως η Τουρκία, που χρησιμοποιούν τις ροές ως μέσο άσκησης πίεσης.

Όπως και στα γεγονότα που έλαβαν χώρα στον Έβρο το Φεβρουάριο–Μάρτιο του 2020 έτσι και τώρα, η Τουρκία και άλλοι δρώντες που ασκούν επιρροή στην περιοχή προσπαθούν να αξιοποιήσουν τους μετανάστες ως γεωπολιτικό όπλο υβριδικού πολέμου, με απώτερο στόχο την υπονόμευση της κοινωνικής συνοχής, της εσωτερικής σταθερότητας και της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας και της Ευρώπης γενικότερα.

Αντίστοιχες τακτικές έχουν παρατηρηθεί και κατά το παρελθόν. Για παράδειγμα, ο πρώην Πρόεδρος της Λιβύης Μουαμάρ Καντάφι το 2010 είχε δηλώσει ότι η Ε.Ε. πρέπει να πληρώνει στη Λιβύη τουλάχιστον 5 δισ. Ευρώ ετησίως για να σταματήσει η παράνομη αφρικανική μετανάστευση και να αποφευχθεί μια «μαύρη Ευρώπη».

Επιπρόσθετα, απαντώντας ο κ. Καντάφι στις πιέσεις που δεχόταν από ηγέτες της Ευρώπης στις αρχές του 2011 για να παραιτηθεί, απείλησε ευθέως την Ε.Ε. ότι θα σταματήσει να υποστηρίζει τον αγώνα κατά της τρομοκρατίας και της λαθρομετανάστευσης, ώστε να πλημμυρίσει η Γηραιά Ήπειρος από φανατικούς ισλαμιστές και Αφρικανούς.

Την ίδια επιχειρηματολογία σε συνδυασμό με χρήση πιο ακραίας ρητορικής ακολούθησε και ο Τούρκος Πρόεδρος κ. Ερντογάν για να ασκήσει πίεση στην Ε.Ε., και να λάβει στήριξη κατά την υλοποίηση των επιλογών της εξωτερικής του πολιτικής.

Συγκεκριμένα, το 2016 λίγο πριν την συμφωνία ανάμεσα στην Τουρκία και την Ε.Ε. για το μεταναστευτικό ο κ. Ερντογάν απείλησε ότι θα ανοίξει τις πύλες και θα στείλει 600.000 μετανάστες στην Ευρώπη, ώστε να εξασφαλίσει πόρους 6,5 δισ. Ευρώ και περισσότερα οφέλη από την εν λόγω συμφωνία.

Υπό το πρίσμα αυτό, η Ελλάδα οφείλει να προχωρήσει σε αυστηρά και στοχευμένα μέτρα αποτροπής σε εθνικό επίπεδο, ενισχύοντας την επιχειρησιακή της ετοιμότητα και την κοινωνική της ανθεκτικότητα.

Παράλληλα, καλείται να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανάδειξη του ζητήματος ως ευρωπαϊκής προτεραιότητας, ασκώντας πίεση για την υιοθέτηση μιας πιο συνεκτικής και ισχυρής ευρωπαϊκής στρατηγικής ασφάλειας.

Μιας στρατηγικής που θα προστατεύει αποτελεσματικά τα εξωτερικά σύνορα της Ένωσης και θα αντιμετωπίζει με ενιαίο τρόπο τις υβριδικές απειλές και τις απόπειρες αποσταθεροποίησης που εκδηλώνονται στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.

Η κυβέρνηση της Τρίπολης εκτιμά ότι στη Λιβύη βρίσκονται σήμερα 3 έως 4 εκατομμύρια παράνομοι μετανάστες. Εάν επιχειρηθεί μαζική μετακίνησή τους, είναι βέβαιο ότι θα τεθεί σοβαρό ζήτημα ασφάλειας και κοινωνικής συνοχής τόσο για τις χώρες πρώτης υποδοχής, όπως η Ελλάδα και η Ιταλία, όσο και για την Ε.Ε. συνολικά. Τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα, για να αντιμετωπίσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο;

Το ενδεχόμενο μιας μαζικής και οργανωμένης μετακίνησης εκατομμυρίων μεταναστών από τη Λιβύη προς την Ελλάδα και την Ευρώπη συνιστά όχι απλώς μια ανθρωπιστική ή κοινωνική πρόκληση, αλλά μια υβριδικού τύπου κρίση ασφάλειας, ενταγμένη σε ένα ευρύτερο σχέδιο στρατηγικής εργαλειοποίησης του μεταναστευτικού.

Πρόκειται για μια εν δυνάμει ασύμμετρη απειλή που στοχεύει στην υπονόμευση της εθνικής κυριαρχίας, της κοινωνικής συνοχής και της θεσμικής σταθερότητας των χωρών πρώτης γραμμής, δοκιμάζοντας παράλληλα την επιχειρησιακή, πολιτική και συστημική ανθεκτικότητα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Μέσα σε αυτό το δυσμενές και ρευστό περιβάλλον, η ελληνική κυβέρνηση αντέδρασε έγκαιρα, υιοθετώντας ένα πακέτο έκτακτων μέτρων αποτροπής που στοχεύει αφενός στην ανάσχεση των μεταναστευτικών ροών από τη Λιβύη και αφετέρου στην αποστολή ενός σαφούς και αποφασιστικού μηνύματος προς τους διακινητές και τους οργανωτές αυτής της υβριδικής απειλής.

Η προσωρινή αναστολή εξέτασης αιτημάτων ασύλου και η σύσταση κλειστής δομής στην Κρήτη αποσκοπούν στην άμεση ενίσχυση της επιχειρησιακής ικανότητας ελέγχου των συνόρων, ενώ η πρόβλεψη για συνεργασία με τις λιβυκές αρχές και τις Ένοπλες Δυνάμεις καταδεικνύει την πρόθεση της κυβέρνησης να προσεγγίσει το ζήτημα ολιστικά με συνδυασμό διπλωματικών, στρατιωτικών και διαχειριστικών εργαλείων.

Πρόκειται για μια σύνθετη και ολιστική αντίδραση που αναγνωρίζει τη νέα φύση του κινδύνου ως υβριδικής απειλής και επιδιώκει να διαμορφώσει ένα αποτρεπτικό πλαίσιο με σεβασμό στην εθνική ασφάλεια, τη θεσμική σταθερότητα και τη διεθνή έννομη τάξη.

Ωστόσο, δεδομένης της πολυδιάστατης φύσης και της κρισιμότητας της υβριδικής απειλής που αντιμετωπίζει η χώρα, η Ελλάδα οφείλει να ενισχύσει περαιτέρω την αποτρεπτική της ικανότητα μέσω επιπρόσθετων, στοχευμένων και συντονισμένων πρωτοβουλιών. Συγκεκριμένα, η ελληνική κυβέρνηση καλείται να αναλάβει δράσεις σε διπλωματικό, επιχειρησιακό, νομικό και επικοινωνιακό επίπεδο, ενισχύοντας παράλληλα την εσωτερική της ανθεκτικότητα, ώστε να διαχειριστεί αποτελεσματικά ένα ενδεχόμενο μαζικής μεταναστευτικής πίεσης.

Στο πλαίσιο αυτό, κρίνεται αναγκαία η διεθνοποίηση του ζητήματος μέσω άμεσου αιτήματος για σύγκληση έκτακτου Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, με αντικείμενο την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού προβλήματος και την ενίσχυση της ασφάλειας στη Μεσόγειο, ώστε να διαμορφωθεί ένα κοινό, συντονισμένο και αποτελεσματικό πλαίσιο δράσης απέναντι στην εργαλειοποίηση των μεταναστευτικών ροών και τις υβριδικές απειλές που πλήττουν τα κράτη της ευρύτερης περιοχής.

Παράλληλα, η Ελλάδα πρέπει να αναδείξει το ζήτημα στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και να ζητήσει να αναγνωριστεί ως υβριδική απειλή ασφάλειας για την Ελλάδα και τις άλλες χώρες υποδοχής όπου ταυτόχρονα, επηρεάζει και τη Συμμαχία συνολικά.

Αν το αίτημα γίνει δεκτό, το ΝΑΤΟ θα κληθεί να συνδράμει σε στρατηγικό, επιχειρησιακό και τεχνολογικό επίπεδο, υποστηρίζοντας τις εθνικές προσπάθειες αποτροπής και διαχείρισης των μεταναστευτικών ροών.

Υπό το πλαίσιο αυτό, η Ελλάδα θα μπορέσει να αποκτήσει πρόσβαση σε πόρους, πληροφορίες και συμμαχική υποστήριξη, ενώ παράλληλα θα ενισχυθεί το διεθνές πλαίσιο για την καταδίκη και αντιμετώπιση αυτών των πρακτικών.

Επιπλέον, η Ελλάδα πρέπει να επιδιώξει τη συνεργασία με χώρες πρώτης εισόδου όπως η Ιταλία, η Μάλτα και η Κύπρος, ώστε να διαμορφώσουν ένα κοινό μέτωπο αποτροπής.
Σε επιχειρησιακό επίπεδο, η ανάπτυξη ενός θαλάσσιου φράγματος νότια της Κρήτης με τεχνικά μέσα επιτήρησης και η δημιουργία Μόνιμου Θαλάσσιου Επιχειρησιακού Κέντρου, σε συνεργασία με τη FRONTEX [όπου θα πρέπει να έχει μόνιμη παρουσία με ενισχυμένες αρμοδιότητες και την παροχή βοήθειας από την Ομάδα Ταχείας Επέμβασης (RABIT)], θα ενισχύσουν σημαντικά την παρακολούθηση και τον έλεγχο των θαλάσσιων οδών.

Στο ίδιο πλαίσιο, η Ελλάδα οφείλει να αξιοποιήσει στο μέγιστο βαθμό τα σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα επιτήρησης για την αποτελεσματική διαχείριση και τον έγκαιρο εντοπισμό των μεταναστευτικών ροών.

Συγκεκριμένα, η χρήση προηγμένων ραντάρ δορυφορικής παρακολούθησης, θερμικών καμερών, drones και συστημάτων ανάλυσης δεδομένων θα ενισχύσει την επιχειρησιακή ετοιμότητα των αρμόδιων φορέων και θα συμβάλλει στην πρόληψη μαζικών και ανεξέλεγκτων εισροών.

Επιπρόσθετα, η αποστολή τεχνικού ή στρατιωτικού προσωπικού στις λιμενικές αρχές της Λιβύης, σε συμφωνία και συνεννόηση με τις Λιβυκές αρχές, θα συμβάλει στην αποτροπή της αναχώρησης παράνομων σκαφών από τη Λιβύη.

Στο επικοινωνιακό επίπεδο, η Ελλάδα οφείλει να σχεδιάσει και να υλοποιήσει μια στοχευμένη αποτρεπτική εκστρατεία στρατηγικής επικοινωνίας, προσαρμοσμένη στις ιδιαιτερότητες του μεταναστευτικού φαινομένου.

Η εκστρατεία αυτή θα πρέπει να απευθύνεται τόσο στους εν δυνάμει μετανάστες όσο και στα κυκλώματα των διακινητών, μεταφέροντας με σαφήνεια το μήνυμα ότι η είσοδος στην Ελλάδα δεν είναι εφικτή και ότι δεν πρόκειται να υπάρξει καμία ανοχή σε παράνομες ροές.

Το αποτρεπτικό μήνυμα θα πρέπει να συνοδεύεται επίσης, από ρητή επισήμανση των αυστηρών ποινικών συνεπειών που προβλέπει η ελληνική νομοθεσία για όσους εμπλέκονται στη διακίνηση μεταναστών (π.χ. φυλάκιση και δήμευση της περιουσίας τους).

Η καμπάνια θα πρέπει να υλοποιηθεί σε διάφορες γλώσσες (όπως Αγγλικά και Αραβικά), με έμφαση στη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που χρησιμοποιούνται από τους πληθυσμούς-στόχους, καθώς και μέσω της αξιοποίησης των Λιβυκών και περιφερειακών ΜΜΕ, ώστε να διασφαλιστεί η ευρεία διάχυση του μηνύματος εντός της λιβυκής επικράτειας.

Σε περίπτωση που δεν περιοριστούν οι μεταναστευτικές ροές και η κατάσταση γίνει ανεξέλεγκτη, το Κυβερνητικό Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας (ΚΥΣΕΑ) της Ελλάδας –όπως και στη μεταναστευτική κρίση του Έβρου το 2020 – θα πρέπει να αποφασίσει την εκκίνηση της διαδικασίας του άρθρου 78 παράγραφος 3 της Συνθήκης για τη

Λειτουργία της Ε.Ε., ώστε να ληφθούν προσωρινά μέτρα από την Ε.Ε. υπέρ της Ελλάδας, για την αντιμετώπιση επείγουσας κατάστασης λόγω αιφνίδιας εισροής υπηκόων τρίτων χωρών, στο πλαίσιο της αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Εριφύλη Πετράκου - cnn.gr

Οι τελευταίες εξελίξεις, όπως η υπογραφή Μνημονίου Συνεργασίας μεταξύ της Εθνικής Εταιρείας Πετρελαίου της Λιβύης (NOC) και της τουρκικής ΤΡΑΟ για υπεράκτιες έρευνες — ως αντίδραση στη δημοσίευση από την Ε.Ε. της ελληνικής διεθνούς πρόσκλησης για έρευνες νότια της Κρήτης — σε συνδυασμό με τις αυξανόμενες μεταναστευτικές ροές προς την Κρήτη και την έντονη διπλωματική κινητικότητα της Ελλάδας στην Ε.Ε., έχουν αναζωπυρώσει τη διπλωματική ένταση ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Λιβύη.

Για να κατανοηθεί όμως το σημερινό αδιέξοδο, αξίζει να επισημανθεί,  ότι πριν την πτώση του Καντάφι, η Ελλάδα είχε την ευκαιρία να συνάψει συμφωνία ΑΟΖ με τη Λιβύη, καθώς το 2010 υπήρξε θετικό κλίμα στις διμερείς διαβουλεύσεις. Ωστόσο, η συμφωνία δεν προχώρησε και η ευκαιρία χάθηκε.

Λίγους μήνες αργότερα, η κατάσταση στη χώρα μεταβλήθηκε δραματικά: η Λιβύη, μετά την πτώση του καθεστώτος Καντάφι το 2011, εισήλθε σε μια παρατεταμένη περίοδο αστάθειας και σταδιακής κατάρρευσης των κρατικών δομών, καταλήγοντας να αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτυχημένου κράτους (failed state).

Συγκεκριμένα, η χώρα έως σήμερα παρουσιάζει σοβαρή θεσμική διάβρωση, έλλειψη κεντρικού ελέγχου σε μεγάλο μέρος της επικράτειας και συνεχιζόμενες εμφύλιες συγκρούσεις. Στη σύγκρουση εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα διεθνείς δρώντες, όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Τουρκία, η Αίγυπτος, η Ιταλία, η Γαλλία και τα ΗΑΕ, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση συνεχίζει να αναζητά μια συνεκτική στρατηγική για τη Λιβύη.

Από το 2014, η χώρα ουσιαστικά διχοτομήθηκε, με δύο ανταγωνιστικά κέντρα εξουσίας: την αναγνωρισμένη από τον ΟΗΕ Κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας (GNA) στην Τρίπολη και τις δυνάμεις του Στρατάρχη Χαλίφα Χαφτάρ στην Ανατολική Λιβύη.

Μέσα σε αυτό το σύνθετο και ταχέως εξελισσόμενο τοπίο, η Ελλάδα – παρά τα άμεσα γεωπολιτικά της συμφέροντα στην Ανατολική Μεσόγειο – παρέμεινε ουσιαστικά απούσα.

Από το 2011 έως το 2019, δεν αναπτύχθηκε καμία ουσιαστική στρατηγική εμπλοκής με τις αντιμαχόμενες πλευρές στη Λιβύη. Η ελληνική πρεσβεία στην Τρίπολη από το 2011 υπολειτουργούσε και τον Ιούλιο του 2014 έκλεισε οριστικά χωρίς να υπάρξει καμία πολιτική πρωτοβουλία για επιστροφή ή αναβάθμιση της ελληνικής παρουσίας.

Αντίθετα, άλλες δυνάμεις όπως η Τουρκία αξιοποίησαν επιδέξια το κενό εξουσίας και τις ανάγκες της κυβέρνησης της Τρίπολης για στρατιωτική στήριξη, εξασφαλίζοντας τον Νοέμβριο του 2019 την υπογραφή του λεγόμενου Τουρκο-Λιβυκού Μνημονίου, όπου λειτουργεί ως στρατηγικό εργαλείο για την εδραίωση της τουρκικής παρουσίας στη Δυτική Λιβύη. Η Άγκυρα επιπλέον, εγκατέστησε στρατιωτικές βάσεις, ανέπτυξε κρίσιμες υποδομές ελέγχου των παράκτιων περιοχών και ενίσχυσε τη γεωοικονομική της επιρροή μέσω έργων ανοικοδόμησης και επενδύσεων.

Τελικά, όσοι σήμερα ασκούν ανέξοδη και εκ των υστέρων κριτική στη στρατηγική της Ελλάδας στη Λιβύη (χωρίς επίγνωση της πολυπλοκότητας του πεδίου και χωρίς επαρκή κατανόηση των επιχειρησιακών και γεωπολιτικών παραμέτρων της κρίσης), οφείλουν να απαντήσουν στα εξής κρίσιμα ερωτήματα:

1. Πού βρίσκονταν όλοι αυτοί όταν η Τουρκία, μεθοδικά και με μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, ενίσχυε την παρουσία της στο λιβυκό έδαφος; Μήπως τότε σιωπούσαν ή αδιαφορούσαν;

2. Ποιος ευθύνεται για την οκταετή διπλωματική απουσία της Ελλάδας από τη Λιβύη;

3. Δεν φέρουν καμία ευθύνη για το γεγονός ότι, για χρόνια, η Ελλάδα άφησε ελεύθερο χώρο σε άλλες δυνάμεις να εδραιώσουν την επιρροή τους;

Πριν προβούν σε εύκολες καταγγελίες, μήπως θα όφειλαν πρώτα να αναλογιστούν τις συνέπειες της δικής τους στρατηγικής αδράνειας και να λογοδοτήσουν γι’ αυτήν;

Παρά το γεγονός, ότι από το 2019 έχει ξεκινήσει μια σημαντική προσπάθεια αναβάθμισης και εδραίωσης της ελληνικής παρουσίας στην περιοχή υπό τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, οφείλω να ομολογήσω, ότι στη διαχείριση του Τουρκο-Λιβυκού Μνημονίου υπήρξαν λανθασμένοι χειρισμοί, όπως πρόσφατα παραδέχτηκε και ο Υπουργός Υγείας, κ. Άδωνης Γεωργιάδης.

Ωστόσο, παρά τους ατυχείς χειρισμούς του παρελθόντος, η Ελλάδα έχει θέσει σε εφαρμογή μια μεθοδική και επίπονη προσπάθεια για την ουσιαστική αναβάθμιση της παρουσίας και της επιρροής της στη Λιβύη, με στόχο τη διασφάλιση των εθνικών συμφερόντων και την προώθηση της σταθερότητας στην περιοχή.

Συγκεκριμένα, η ελληνική διπλωματία αποκατέστησε και εδραίωσε σχέσεις με την αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Τρίπολης, διατηρώντας ταυτόχρονα διαύλους επικοινωνίας με τους ηγέτες της Ανατολικής Λιβύης.

Παράλληλα, η Ελλάδα ενίσχυσε την παρουσία της σε ευρωπαϊκά και διεθνή φόρα, αναλαμβάνοντας ενεργό ρόλο στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το NATO για την προώθηση της ειρήνης και της σταθερότητας στην περιοχή.

Η Ελλάδα αρνήθηκε με συνέπεια να νομιμοποιήσει το Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο, τόσο μέσω αυστηρών διπλωματικών διαβημάτων όσο και με συντονισμένες παρεμβάσεις σε επίπεδο Ε.Ε., προς συμμάχους όπως η Ιταλία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Την ίδια στιγμή, καλλιέργησε στοχευμένα ένα πλέγμα στρατηγικών συμμαχιών με χώρες-κλειδιά της Ανατολικής Μεσογείου και του Αραβικού Κόσμου, όπως η Αίγυπτος, η Γαλλία, τα Εμιράτα και η Κυπριακή Δημοκρατία.

Η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Επιχείρηση ΕΙΡΗΝΗ, η οποία στοχεύει στην εφαρμογή του εμπάργκο όπλων και στην αποτροπή παράνομων μεταφορών στη Λιβύη, καθώς και η εκπαίδευση στελεχών του Λιμενικού Σώματος για την ενίσχυση της επιτήρησης των λιβυκών ακτών, αποδεικνύουν τη δέσμευση της Ελλάδας για ενεργό εμπλοκή και διαρκή υποστήριξη της ασφάλειας στην Ανατολική Μεσόγειο.

Επιπλέον, η παρέμβαση του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο οδήγησε στην εξασφάλιση ρητής αναφοράς στα Συμπεράσματα για τη Λιβύη, ενισχύοντας την ευρωπαϊκή στήριξη στις ελληνικές θέσεις και προωθώντας μια πιο συνεκτική ευρωπαϊκή πολιτική στην περιοχή.

Τέλος, η Ελλάδα πέτυχε την αποτροπή της υλοποίησης παράνομων τουρκικών γεωτρήσεων στη θαλάσσια περιοχή της Λιβύης, αποδεικνύοντας την αποτελεσματικότητα της στρατηγικής της απέναντι σε προκλήσεις που απειλούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.

Μέσα σε αυτό το σύνθετο και απρόβλεπτο περιβάλλον, καθίσταται αναγκαίο να προχωρήσουμε σε ορισμένες επισημάνσεις που ανταποκρίνονται στις πρόσφατες εξελίξεις. Ταυτόχρονα, μπορούν να φανούν χρήσιμες τόσο σε όσους ασχολούνται με τον σχεδιασμό και την υλοποίηση της εξωτερικής μας πολιτικής, όσο και σε εκείνους που επιμένουν να την αναλύουν με όρους περασμένων δεκαετιών.

1η Επισήμανση: Η Λιβύη δεν μπορεί να αναλύεται χωρίς την Τουρκία, διότι έχει μετατραπεί σε στρατηγικό προτεκτοράτο της.

Όταν εξετάζουμε τις Ελληνο-Λιβυκές σχέσεις, δεν μπορούμε να παρακάμπτουμε τον καταλυτικό ρόλο της Τουρκίας. Η Λιβύη, ιδίως υπό την Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας της Τρίπολης, λειτουργεί de facto ως προτεκτοράτο της Άγκυρας. Δεν πρόκειται απλώς για μια διπλωματική επιρροή ή στρατιωτική συνεργασία, αλλά για μια δομική σχέση εξάρτησης: πολιτικής, στρατιωτικής και οικονομικής.

Το βασικό στρατηγικό σφάλμα πολλών αναλυτών και σημαντικού τμήματος της ελληνικής αντιπολίτευσης είναι ότι προσεγγίζουν τη Λιβύη με αναλυτικά εργαλεία που αντιστοιχούν σε ένα συγκροτημένο, ενιαίο και θεσμικά σταθερό κράτος.

Όμως η πραγματικότητα είναι ακριβώς η αντίθετη. Η Λιβύη παραμένει ένα μετα-εμφυλιακό, διαιρεμένο μόρφωμα με δύο αντίπαλες εξουσίες (Τρίπολη και Βεγγάζη), δεκάδες ένοπλες πολιτοφυλακές και ισχυρές παρεμβάσεις τρίτων χωρών.

Σε αυτό το ρευστό τοπίο, η Ελλάδα δεν καλείται απλώς να διαχειριστεί μια παραδοσιακή διπλωματική σχέση, αλλά να αντιμετωπίσει την Τουρκία ως θεσμικό εγγυητή της Λιβυκής κυβέρνησης.

2η Επισήμανση: Η τουρκική επιθετικότητα δεν είναι ένδειξη ελληνικής αδυναμίας, αλλά απόδειξη ότι η στρατηγική μας πιέζει τα τετελεσμένα της Άγκυρας.

Η τελευταία αναζωπύρωση της έντασης στη Λιβύη και την Ανατολική Μεσόγειο πρέπει να ιδωθεί υπό το πρίσμα των ενοχλήσεων που προκαλεί στην Τουρκία η ενεργητική και στοχευμένη ελληνική στρατηγική.

Η ανακήρυξη του Εθνικού Χωροταξικού Σχεδιασμού, η ανακοίνωση θαλάσσιων πάρκων σε περιοχές ελληνικής δικαιοδοσίας, καθώς και η παρεμπόδιση της συμμετοχής της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Άμυνα, συνιστούν πολιτικές κινήσεις με πραγματικό αντίκτυπο.

Η Άγκυρα, που έχει συνηθίσει να λειτουργεί με το δόγμα της τετελεσμένης προβολής ισχύος, αντιδρά ακριβώς επειδή βλέπει ότι η Ελλάδα πλέον δεν περιορίζεται στην αντίδραση, αλλά διαμορφώνει θετικό στρατηγικό αποτύπωμα στη νοτιοανατολική Μεσόγειο.

3η Επισήμανση: Η Ελλάδα επιλέγει τη διπλωματία και τη νομιμότητα, ενώ η Τουρκία την μονομερή στρατιωτική επέκταση.

Σε αντίθεση με την Άγκυρα, που ακολουθεί μονομερείς στρατιωτικές πρωτοβουλίες με στόχο την προβολή ισχύος και τη διεύρυνση των τετελεσμένων στη Λιβύη και την Ανατολική Μεσόγειο, η Ελλάδα λειτουργεί ως θεσμικός σταθεροποιητής και φωνή της διεθνούς νομιμότητας στην Ανατολική Μεσόγειο, εμμένοντας στην προώθηση της ειρήνης, της σταθερότητας και της διεθνούς νομιμότητας.

Η Αθήνα στηρίζει τον διάλογο και τις δημοκρατικές διαδικασίες στη Λιβύη, προωθώντας τη διεξαγωγή εκλογών και την πολιτική συμφωνία που θα οδηγήσουν σε βιώσιμη λύση ειρήνευσης.

Τι θα προτιμούσαν λοιπόν, οι επικριτές της «σημερινής» ελληνικής εξωτερικής πολιτικής;

Να στείλει η Ελλάδα στρατό στη Λιβύη και να εμπλακεί σε μια πολεμική αντιπαράθεση προκειμένου να αποκτήσει επιρροή; ή να συνεχίσει να επιμένει στον θεσμικό της ρόλο ως δύναμη ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή, ζητώντας κατάπαυση του πυρός, σεβασμό στο διεθνές δίκαιο και προώθηση της ειρήνευσης στη χώρα;

4η Επισήμανση: Η Μεταστροφή Χαφτάρ ως Έκφραση Ψυχρού Ρεαλισμού και Αναπροσαρμογής Ισορροπιών.

Η πρόσφατη μεταστροφή του Χαλίφα Χαφτάρ απέναντι στην Τουρκία δεν σηματοδοτεί αλλαγή πολιτικής, αλλά εκφράζει ψυχρό γεωπολιτικό ρεαλισμό. Αναγνωρίζοντας τη νέα ισορροπία στη Λιβύη, επιδιώκει να διαχειριστεί την τουρκική παρουσία, που έχει εδραιωθεί στρατιωτικά και πολιτικά στη Δυτική Λιβύη, ως μέσο διατήρησης του ελέγχου στα ανατολικά και διεθνούς νομιμοποίησης.

Ειδικότερα, ο Χαφτάρ επιχειρεί να αποκτήσει μεγαλύτερη διαπραγματευτική ισχύ και να αναδείξει τον ρόλο του ως κρίσιμου παράγοντα στην αναζήτηση πολιτικής λύσης.

Αυτή η προσέγγιση δεν είναι παρά ένα εργαλείο επιβίωσης, που στοχεύει στη διατήρηση του status quo στα ανατολικά εδάφη, υπό τον έλεγχό του και στη διεθνή νομιμοποίηση του ρόλου του, ώστε να συμμετάσχει ισότιμα σε μελλοντικούς πολιτικούς συμβιβασμούς.

Ο Χαφτάρ ζήτησε στρατιωτική στήριξη από την Ελλάδα, η οποία δεν του παρασχέθηκε, γεγονός που πιθανόν τον ώθησε προς την Τουρκία. Παράλληλα, αναζήτησε διπλωματική και οικονομική στήριξη από άλλες χώρες, για να ενισχύσει το διαπραγματευτικό του κεφάλαιο και να εξισορροπήσει την τουρκική επιρροή στη Λιβύη.

5η Επισήμανση: Το Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο είναι Νομικά Άκυρο και Πολιτικά Ανύπαρκτο.

Δεν θα πρέπει να αποδίδεται υπερβολική στρατηγική σημασία στο λεγόμενο Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο, καθώς πρόκειται για νομικά άκυρη και θεσμικά έκπτωτη συμφωνία, χωρίς δεσμευτική ισχύ για τη διεθνή κοινότητα ή το ίδιο το λιβυκό κράτος.

Υπογράφηκε το 2019 από μια προσωρινή και αμφισβητούμενης νομιμοποίησης κυβέρνηση (GNA), η οποία είχε εντολή μόνο για τη διοργάνωση εκλογών και όχι για σύναψη συμφωνιών κυριαρχικού χαρακτήρα.

Δεν εγκρίθηκε ποτέ από τη Βουλή των Αντιπροσώπων της Λιβύης που αποτελεί το μόνο εκλεγμένο και αναγνωρισμένο κοινοβουλευτικό σώμα της χώρας. Αντιθέτως, η Βουλή το χαρακτήρισε άκυρο και αντισυνταγματικό.

Ωστόσο, ακόμη και αν η Βουλή αποφασίσει εκ των υστέρων να το επικυρώσει, δεν διαθέτει τη θεσμική δικαιοδοσία να επικυρώσει διεθνείς συμφωνίες κυριαρχικού χαρακτήρα, καθώς η Λιβύη τελεί υπό ειδικό μεταβατικό καθεστώς, όπως αυτό έχει οριστεί από τη Συμφωνία του Σουχάιρατ (Skhirat Agreement), (βλέπε τη Συμφωνία εδώ: https://unsmil.unmissions.org/sites/default/files/Libyan%20Political%20Agreement%20-%20ENG%20.pdf ), καθώς και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ (βλέπε:  https://www.securitycouncilreport.org/un_documents_type/security-council-resolutions/?cbtype=libya&ctype=Libya&utm_source=chatgpt.com ). Η συμφωνία αυτή, που υπεγράφη το 2015 υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, προβλέπει την ίδρυση προσωρινής κυβέρνησης με περιορισμένη εντολή και αυστηρά καθορισμένες αρμοδιότητες (κυρίως τη διοργάνωση εκλογών και τη διαχείριση της μετάβασης προς σταθερότητα). Δεν προβλέπει δυνατότητα σύναψης δεσμευτικών διεθνών συμφωνιών σε θέματα στρατηγικής πολιτικής και κυριαρχίας, εκτός εάν υπάρχει ευρύτατη εθνική συναίνεση και πλήρης θεσμική νομιμοποίηση.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι κατά την 163^η Σύνοδο του Συμβουλίου Υπουργών Εξωτερικών του Αραβικού Συνδέσμου, που έλαβε χώρα στο Κάϊρο την Τετάρτη 23 Απριλίου 2025, οι συμμετέχοντες επανέλαβαν ρητά ότι η Συμφωνία του Σουχάιρατ παραμένει το γενικό πλαίσιο πολιτικής επίλυσης της κρίσης στη Λιβύη, σε πλήρη ευθυγράμμιση με τα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, τις αποφάσεις της Διάσκεψης του Βερολίνου και της Συνόδου του Παρισιού (βλέπε: https://libyareview.com/55046/arab-foreign-ministers-reaffirm-support-for-libyan-political-deal/ ).

Συνεπώς, κάθε πράξη που παραβιάζει αυτό το θεσμικό πλαίσιο, όπως το Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο, στερείται νομιμοποίησης και θεσμικής ισχύος.

Πέραν της θεσμικής του ανυπαρξίας, το μνημόνιο αντιβαίνει στις αρχές του Δικαίου της Θάλασσας (UNCLOS) και συνιστά προϊόν εξωτερικής επιβολής και εξάρτησης. Δεν είναι αποτέλεσμα κυρίαρχης εθνικής βούλησης γι’ αυτό, δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως θεσμικό τετελεσμένο.

Μετά την παράθεση και εκτενή ανάλυση των ανωτέρω επισημάνσεων, καθίσταται επιτακτική η ανάγκη για την Ελλάδα να χαράξει μια συνεκτική και πολυδιάστατη στρατηγική επαναπροσέγγισης με τη Λιβύη.

Συγκεκριμένα, η ελληνική στρατηγική επαναπροσέγγισης της Λιβύης πρέπει να βασιστεί σε θεσμικό σεβασμό, διαφάνεια και κοινά συμφέροντα, ώστε να συμβάλει στη σταθερότητα και τη συνεργασία στην περιοχή. Στο πλαίσιο αυτό, θα ήθελα να καταθέσω τις εξής προτάσεις:

1. Διπλωματική Πρωτοβουλία για Ανοικτούς Διαύλους Επικοινωνίας, ώστε να ενισχυθούν οι διπλωματικές της σχέσεις με όλες τις βασικές πολιτικές δυνάμεις της Λιβύης, σε Τρίπολη και Βεγγάζη, διατηρώντας ανοιχτούς και ισορροπημένους διαύλους επικοινωνίας χωρίς αποκλεισμούς, ώστε η Ελλάδα να αναδειχθεί σε γέφυρα διαλόγου σε μια χώρα διχασμένη.
2. Αξιοποίηση του Θεσμικού της Ρόλου στην Ε.Ε. και τον ΟΗΕ για να προωθήσει κοινή ευρωπαϊκή στρατηγική στη Λιβύη, επικεντρωμένη στη σταθερότητα, την αποτροπή παράνομων συμφωνιών όπως το Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο και την ενίσχυση της δημοκρατίας. Παράλληλα, να ενισχύσει τις νομικές της θέσεις μέσω του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας για την αντιμετώπιση παραβιάσεων κυριαρχικών δικαιωμάτων.
3. Οικονομική και Επενδυτική Παρουσία ώστε να αυξήσει την επιρροή της στην περιοχή. Οφείλω να αποκαλύψω, ότι ο Πρέσβης της Λιβύης κ. Hamad Bousayf κατά την επίσημη συνάντησή μας (Δευτέρα 6 Μαρτίου 2023) στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, μου είχε ζητήσει να παρέμβω στον Έλληνα Πρωθυπουργό για να υπάρξει ελληνικό ενδιαφέρον προς αυτή την κατεύθυνση (βλέπε: https://www.gdpeads.mod.mil.gr/synantisi-genikoy-dieythynti-tis-gdpeads-dr-konstantinoy-mpalomenoy-ton-presvi/ ). Προτείνω την ανάπτυξη επενδύσεων σε κρίσιμους τομείς όπως τη διαχείριση και ανάπτυξη λιμένων (Τομπρούκ, Βεγγάζη) ως εμπορικών κόμβων, ενεργειακά έργα (συμπεριλαμβανομένων ανανεώσιμων πηγών), υποδομές Logistics και μεταφορών, με έμφαση σε συνεργασίες με ευρωπαϊκούς και αραβικούς φορείς.
4. Πολιτιστική Διπλωματία και ανάπτυξη της Ήπιας Ισχύος της Ελλάδας, μέσω δράσεων όπως υποτροφίες για Λίβυους φοιτητές και ακαδημαϊκές ανταλλαγές, πολιτιστικές και ανθρωπιστικές πρωτοβουλίες σε συνεργασία με τοπικές αρχές και ΜΚΟ και δημιουργία θεσμικών και κοινωνικών δεσμών που ενισχύουν την εικόνα της Ελλάδας ως εταίρου ανοικοδόμησης.
5. Σταδιακή Οικοδόμηση Εμπιστοσύνης με Θεσμικούς Φορείς
   όπως η Εθνική Εταιρεία Πετρελαίου (NOC), η Κεντρική Τράπεζα και εκπαιδευτικούς οργανισμούς, που διασφαλίζουν τη συνέχεια του κράτους, ανεξαρτήτως μεταβατικών κυβερνήσεων.
6. Ανάσχεση του Τουρκο-Λιβυκού Άξονα μέσω Πολυμερών Συνεργασιών μέσω πολυμερών σχημάτων συνεργασίας όπως: ενίσχυση τριμερών σχημάτων με Ιταλία και Αίγυπτο σε θέματα ενέργειας, ΑΟΖ και ασφάλειας, συνεργασία με τη Γαλλία και άλλους ευρωπαϊκούς εταίρους για ενίσχυση του ευρωπαϊκού ρόλου στη Λιβύη και συντονισμό σε επίπεδο Ε.Ε. και NATO για την προώθηση εναλλακτικών θεσμικών πόλων επιρροής.
7. Ευρωπαϊκή Συνεργασία για τη Λιβυκή Μεταβατική Διαδικασία, μέσω συνεργασίας με την Ιταλία, τη Μάλτα και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, για την προώθηση κοινής πολιτικής στήριξης της λιβυκής μετάβασης, συμπεριλαμβανομένης της υποστήριξης των εκλογικών διαδικασιών και της θεσμικής ενίσχυσης.

Ολοκληρώνοντας την ανωτέρω ανάλυση, θα πρέπει να επισημανθεί, ότι η μεταστροφή της ελληνικής πολιτικής προς τη Λιβύη μετά το 2019 κινείται στη σωστή κατεύθυνση.

Η Ελλάδα οφείλει να συνεχίσει να κινείται ως θεσμικός σταθεροποιητής στην Ανατολική Μεσόγειο, με ρεαλισμό, συμμαχίες και στρατηγική υπομονή, ώστε να ενισχύσει τη διεθνή της θέση και να συμβάλει στην ειρήνη και τη σταθερότητα της περιοχής.

Του Ανδρέα Κλαυδιανού

Ήταν τεράστια η πίτα των 3 δισεκατομμυρίων ευρώ  που διαχειριζόταν ετησίως ο ΟΠΕΚΕΠΕ (Οργανισμός Πληρωμών και Ελέγχου Κοινοτικών Ενισχύσεων, Προσανατολισμού και Εγγυήσεων) ώστε να αφήσουν αδιάφορα τα αρπαχτικά της κομματο-κρατικής εξουσίας, που βρήκαν την ευκαιρία να κατασπαράξουν ακόμα και το ημιθανές σώμα της πρωτογενούς παραγωγής.

Η ατέρμονη σειρά σκανδάλων των τελευταίων χρόνων καταδεικνύει ότι τα σκάνδαλα αποτελούν οργανικό στοιχείο του καθεστώτος Μητσοτάκη. Το μέγα σκάνδαλο όμως του ΟΠΕΚΕΠΕ, προκάλεσε  την αηδία και των ίδιων των επικυρίαρχων με αποτέλεσμα την παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας (EPPO). Τίποτα δεν έχει αλλάξει από το 1947, όταν ο αμερικανός τοποτηρητής του Σχεδίου Μάρσαλ, Πώλ Πόρτερ, αηδιασμένος  για την  τότε ελληνική κυβέρνηση, έγραφε: «Προτίθεται… να χρησιμοποιήση την ξένην βοήθειαν ως μέσον δια την διαιώνισιν των προνομίων μιας μικράς εμπορικής και τραπεζικής κλίκας, η οποία αποτελεί την αόρατον δύναμιν εν Ελλάδι». Οι εκάστοτε επικυρίαρχοι, προφανώς και διοχετεύουν τεχνηέντως σημαντικά κεφάλαια προς τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα. Όμως, τους ενδιαφέρει ένα μέρος των χρημάτων να φτάνουν και στη βάση της κοινωνίας, γιατί έτσι εξασφαλίζουν τη συναίνεση του πληθυσμού για την εφαρμογή των  πολιτικών τους.

Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, είναι το καπάκι ενός οχετού που έσπασε και μας πέταξε κατάμουτρα όλη τη σαπίλα και δυσωδία του κρατικοκομματικού τέρατος που διαφεντεύει τις ζωές μας. Αποτελεί σκάνδαλο μόνο για το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που, αντιστεκόμενη στην παρακμή, καταφέρνει να διατηρεί ίχνη ηθικής. Για όλους τους εμπλεκόμενους, υπουργούς, βουλευτές, κομματάρχες, κρατικούς υπαλλήλους, μερίδα αγροκτηνοτρόφων και λοιπών σύγχρονων μαυραγοριτών, δεν είναι σκάνδαλο. Είναι τρόπος λειτουργίας, είναι κανόνας και άτυπος θεσμός.

Κινητήρια δύναμη των σκανδάλων είναι πρωτίστως οι θεσμοί, οι νόμοι, οι πολιτικές αποφάσεις οι οποίες, δεν αφορούν μόνο τις ελληνικές κυβερνήσεις αλλά και όλη την ευρωπαϊκή νομενκλατούρα. Είναι αποκαλυπτικό το ρεπορτάζ του Guardian, όπου 17 δισεκατομμυριούχοι «αγρότες» έλαβαν αγροτικές επιδοτήσεις 3,3 δις. ευρώ από την ΕΕ, στο διάστημα 2019-23.

Η λεγόμενη «τεχνική λύση», δηλαδή η δυνατότητα των κτηνοτρόφων να δηλώνουν εικονικά βοσκοτόπια χωρίς σύνδεση με την πραγματική γεωγραφία της εκμετάλλευσης, έγινε με την σύμφωνη γνώμη της Κομισιόν. Όπως σε γνώση της Κομισιόν ήταν και η απόφαση να δηλώνουν βοσκοτόπια και οι μη έχοντες ζώα.

Εφηύραν την «τεχνική λύση» γιατί αλλιώς ορίζονται τα βοσκοτόπια με τις γεωγραφικές και εδαφικές ιδιομορφίες της Ελλάδας, των αχαρτογράφητων εκτάσεων του Δημοσίου, του μικρού κλήρου, των ορεινών όγκων, της στενότητας των νησιών κλπ και αλλιώς νοούνται τα βοσκοτόπια των απέραντων βορειο-ευρωπαϊκών πεδιάδων. Αλλά πότε η ΚΑΠ έλαβε υπόψη της τις ελληνικές ιδιομορφίες και ανάγκες και θα τις ελάμβανε υπόψη της και τώρα; Φαίνεται ότι οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών, αποδεχόμενοι την «τεχνική λύση», ακόμα δεν είχαν καταλάβει με πόση σαπίλα είχαν να κάνουν. Τώρα που κατάλαβαν τρέχουν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα, γιατί και οι ίδιοι εκτίθενται.

Δημιούργησαν όμως το υπόβαθρο ώστε η μισή χερσόνησος του Αίμου και το Λιβυκό πέλαγος να χαρακτηρίζονται βοσκοτόπια, δικηγόροι να νοικιάζουν εκτάσεις για βοσκή στην Πίνδο, κτηνοτρόφοι να κουβαλάνε πρόβατα με καΐκια από το Μαλεβίζι (Κρήτη) να βοσκήσουν στο Αγρίνιο, μπανανιές να φυτρώνουν στον Όλυμπο, αεροδρόμια να γίνονται βοσκοτόπια, να ξεφυτρώνουν αρδευόμενες καλλιέργειες στην ηφαιστιογενή και άνυδρη Νίσυρο και άλλες ατελείωτες περιπτώσεις απείρου κάλλους, που ξεφεύγουν του παρόντος.

Και πάνων εδώ να στήνεται τρικούβερτο γλέντι όλης της πολιτικής αφρόκρεμας, με πρακτικές που θα ζήλευε ακόμα και η Cosa Nostra,  με τον παρ’ ολίγο Μωϋσή να μην ξέρει (ως συνήθως) τίποτα. Με κομματάρχες «Φραπέδες» και «Χασάπηδες» διακτινισμένους σε όλη την επικράτεια να θησαυρίζουν, να εξαγοράζουν ψήφους , για να μας κουνάνε μετά το δάχτυλο του «41%». Μέχρι πρότινος, μιλάγαμε για ένα δωσιλογικό πολιτικό σύστημα που ξεπουλάει τη χώρα. Πλέον μιλάμε για πολιτικό σύστημα-εγκληματική οργάνωση.

Η αλλαγή 6 προέδρων του ΟΠΕΚΕΠΕ σε 5 χρόνια, οι οφθαλμοφανείς απάτες που (για ιδιοτελείς λόγους) κάποιοι εξ’ αυτών προσπάθησαν να φρενάρουν, δε σηματοδοτούν ούτε προσπάθεια για την εξυγίανση του Οργανισμού, ούτε ανικανότητα. Σηματοδοτεί την απαξίωση έως την τελική του διάλυση και την ενσωμάτωση στην ελεγχόμενη πλήρως από τους δανειστές ΑΑΔΕ, καταργώντας έναν Οργανισμό που ο ρόλος του δεν ήταν μόνο να μοιράζει τις επιδοτήσεις, αλλά (θεωρητικά έστω) να παίζει ουσιαστικό ρόλο στον σχεδιασμό και προσανατολισμό της αγροκτηνοτροφικής παραγωγής.

Είναι πάγια αυτή η, νεοφιλελεύθερης κοπής, τακτική και εφαρμόζεται σε πλήθος φορέων του Δημοσίου. Εκεί εντάσσεται και το γεγονός ότι ουδείς υπάλληλος του Οργανισμού δεν είχε καμία πρόσβαση στα δεδομένα. Κάτοχοι των δεδομένων ήταν η ιδιωτική εταιρεία «Γαία επιχειρείν» με βασικούς μετόχους 72 αγροτικούς συνεταιρισμούς και κάποιους γεωπόνους, μια εταιρεία πληροφορικής (Neuropublic  ΑΕ), και η (αγροτική) Τράπεζα Πειραιώς δια της εταιρείας «Εξέλιξη ΑΕ». Να σημειώσουμε ότι η κατοχή των δεδομένων σήμερα, στην εποχή της 4^ης Βιομηχανικής Επανάστασης, ισοδυναμεί με πλούτο. Στα μόνα δεδομένα που είχαν πρόσβαση οι υπάλληλοι του Οργανισμού ήταν τα ραβασάκια με τους ΑΦΜ που τους έδιναν οι νεο-κοτζαμπάσηδες για την εξυπηρέτηση της εκλογικής πελατείας τους.

Η διάλυση του ΟΠΕΚΕΠΕ (όπως και της ΑΤΕ) αποτελεί συνέχεια της διάλυσης ή υποβάθμισης, με την γνωστή τακτική της υποστελέχωσης και υποχρηματοδότησης πλήθους περιφερειακών και τοπικών φορέων (αγροτικά κτηνιατρεία, γραφεία γεωργικής ανάπτυξης, εργαστήρια, ινστιτούτα, διοικητικές υπηρεσίες κλπ). Φορέων, σε άμεση επαφή με την πραγματική κατάσταση, που δεν είναι στα γραφεία, αλλά «πατάνε χωράφι και στάβλο» με αρμοδιότητες, εκτός των άλλων, στην καταγραφή και στη διακίνηση των ζώων και των προϊόντων. Έτσι φτάσαμε στο σημείο να δηλώνονται στη Κρήτη 8.000.000 αιγοπρόβατα για τα οποία απαιτούνται 16,5 εκατ. στρέμματα βοσκοτόπια (2,1στρ/ζώο) με υπάρχοντα, όμως, μόνο 2,4 εκατ. στρέμματα, να καρπώνεται το 67% των επιδοτήσεων και να μεταλλάσσεται σε γαλάζια.

Πέρα από το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι οι επιδοτήσεις ήταν από τα κύρια όπλα (μαζί με τις ποσοστώσεις κλπ) για τη σκανδαλώδη διάλυση τής πρωτογενούς παραγωγής. Αποτέλεσαν το αντάλλαγμα της συρρίκνωσης του αγροδιατροφικού τομέα, της διάλυσης του κοινωνικού ιστού, της μετατροπής της χώρας σε απέραντο τουριστικό θέρετρο. Γιατί ποτέ δεν υπήρχε εθνικός παραγωγικός  σχεδιασμός. Γιατί το πολιτικό σύστημα, σχεδόν πάντα υπηρετούσε τυφλά τις επιταγές των Βρυξελλών, σε βάρος της ίδιας της ύπαρξης της χώρας. Στα πάντα.

Πηγή : www.ellinikiantistasi.gr

Στο pronews.gr, δεν μασάμε τα λόγια μας, γι’ αυτό και σας αποκαλύπτουμε μια πληροφορία που κυκλοφορεί ευρέως τις τελευταίες ώρες σε επιχειρηματικά, πολιτικά και δημοσιογραφικά γραφεία, αλλά κανείς δεν τολμά να γράψει.

Πρόκειται για μια πληροφορία που, αν επιβεβαιωθεί, θα κάνει το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ να μοιάζει με… βαρελότο.

Σύμφωνα με διασταυρωμένες πηγές εσωτερικού-εξωτερικού η «σκληρή» Ρουμάνα Ευρωπαία Εισαγγελέας, Λάουρα Κοντρούτσα Κοβέσι, έχει βάλει στο στόχαστρο και τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης που μοιράστηκαν στην Ελλάδα, κυρίως σε έργα που αφορούν τον τομέα της τεχνολογίας.

Η Κοβέσι φέρεται να ετοιμάζει αποστολή νέας δικογραφίας προς τις ελληνικές αρχές. Αν αυτό συμβεί, μιλάμε όχι απλώς για νομική εξέλιξη, αλλά για πολιτικό σεισμό.

Δεν είναι σαφές αν η Ρουμάνα εισαγγελέας έχει πάρει προσωπικά τις επιθέσεις και τις απειλές που κατήγγειλε ότι δέχθηκε από το «κυβερνητικό περιβάλλον» με αφορμή την έρευνά της στην υπόθεση των Τεμπών ή αν υπάρχουν άλλοι λόγοι.

Όπως και να ‘χει, αν ανοίξει ταυτόχρονα φάκελος για το Ταμείο Ανάκαμψης, με συνομιλίες, πρόσωπα και διαδρομές χρημάτων, τότε δεν θα πρόκειται απλώς για μια υπόθεση αλλά για απόφαση «στραγγαλισμού» της κυβέρνησης.

Μάλιστα μια ενδεχόμενη έρευνα στα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης, δεν θα έχει μόνο πολιτικές αλλά και σοβαρές οικονομικές, επιχειρηματικές ακόμα και χρηματιστηριακές προεκτάσεις, αφού πάνω σε αυτά τα κονδύλια των 32 δις ευρώ ουσιαστικά «χτίστηκε» η οικονομία της Ελλάδας τα τελευταία 5 χρόνια.

Ήδη, κυβερνητικοί παράγοντες και κορυφαίοι επιχειρηματίες βρίσκονται σε κατάσταση σοκ, προσπαθώντας να επικοινωνήσουν με τις Βρυξέλλες μπας και βρουν κάποια «άκρη» με τη Ρουμάνα για να υπάρξει «ανακωχή» μέχρι στιγμής όμως, χωρίς αποτέλεσμα.

Και μην ξεχνάμε: δεν είναι μόνο ο ΟΠΕΚΕΠΕ και το Ταμείο Ανάκαμψης, στο οποίο, παρεμπιπτόντως, δεν πρόκειται να δοθεί καμία παράταση και θα λήξει «κανονικά» τον Αύγουστο του 2026.

Υπάρχει και η υπόθεση των Τεμπών. Ο OLAF, μόλις πριν μία εβδομάδα, πραγματοποίησε έφοδο που πέρασε στα «ψιλά», με πέντε στελέχη του Οργανισμού να εισβάλλουν στα γραφεία της ΕΡΓΟΣΕ, «ξεσκονίζοντας» τη σύμβαση 635 (Τιθορέα–Δομοκός).

Όσο κι αν είναι άβολο ή και ενοχλητικό, να βλέπει κανείς μια εξωτερική αρχή να παρεμβαίνει στον πυρήνα της εθνικής κυριαρχίας, διώκοντας και παρακολουθώντας την ίδια την κυβέρνηση, η θέση μας παραμένει σταθερή: όποιος δεν έχει κλέψει, δεν έχει και τίποτα να φοβηθεί.

pronews.gr

Η Δευτέρα 19 Μαΐου δεν ήταν μια συνηθισμένη ημέρα στα κεντρικά γραφεία του ΟΠΕΚΕΠΕ στην Αθήνα και την Κρήτη: Η υπηρεσία Εσωτερικών Υποθέσεων της Ελληνικής Αστυνομίας από την μαζί με δύο Ευρωπαίους Εισαγγελείς της EPPO (Ευρωπαϊκή Εισαγγελία), ορμά στα γραφεία, ανοίγοντας ντουλάπια και κατάσχοντας φακέλους για πρώτη φορά στην ιστορία της ελληνικής δημοκρατίας!

Ανακαλύπτουν δεκάδες περιπτώσεις στις οποίες Έλληνες πολίτες λάμβαναν από τον ΟΠΕΚΕΠΕ αγροτικές επιδοτήσεις της ΕΕ από το 2017 έως το 2020 για βοσκοτόπια που δεν τους ανήκαν ή δεν είχαν μισθώσει ποτέ, ή για αγροτικές δραστηριότητες που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ, ήδη έχει ερευνήσει η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία (EPPO). 

Ο «φάκελος» με τις παρατυπίες και τις απάτες που έλαβαν χώρα με ευρωπαϊκούς πόρους περιλαμβάνει, σύμφωνα με πληροφορίες του ΟΤ, συντριπτικά στοιχεία, τα οποία είναι από καιρό γνωστά στις αρμόδιες ευρωπαϊκές αρχές.

Σύμφωνα μάλιστα και με όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας τους τελευταίους μήνες, το σκάνδαλο με τις επιδοτήσεις δεν είναι απλά ένα εσωτερικό θέμα διευθέτησης του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων με τον ΟΠΕΚΕΠΕ άλλα ένα θέμα που συνεχίζει να προκαλεί την αντίδραση και την αγανάκτηση των αγροτών με της χαμηλής ποιότητας υπηρεσιών του Οργανισμού πληρωμών.

Δεκάδες περιπτώσεις στις οποίες Έλληνες πολίτες λάμβαναν από τον ΟΠΕΚΕΠΕ αγροτικές επιδοτήσεις της ΕΕ από το 2017 έως το 2020 για βοσκοτόπια που δεν τους ανήκαν ή δεν είχαν μισθώσει ποτέ, ή για αγροτικές δραστηριότητες που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ, ήδη έχει ερευνήσει η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία (EPPO).

Ειδικότερα, η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία (EPPO) μέχρι σήμερα έχει εντοπίσει και οδηγεί στο δικαστήριο 100 ύποπτες υποθέσεις, για τις οποίες ήδη κατέθεσε μηνυτήρια αναφορά στο Πρωτοδικείο Αθηνών.

Στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής έρευνας, οι οποίες υποστηρίχθηκαν από το Τμήμα Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος της Διεύθυνσης Καταπολέμησης Οργανωμένου Εγκλήματος της Ελληνικής Αστυνομίας, βρέθηκαν τρεις κατηγορίες που κατατέθηκαν τους τελευταίους μήνες, μετά από έρευνες για προγράμματα εξαπάτησης της ΕΕ για επιδοτήσεις για τη χρήση βοσκοτόπων.

Μεταξύ 2017 και 2020, κτηνοτρόφοι, κυρίως από την Κρήτη, έκαναν αίτηση, η οποία και έγινε δεκτή, σε κοινοτικά γεωργικά ταμεία που προορίζονταν να βοηθήσουν τον κλάδο, τα οποία καταβλήθηκαν από τον ΟΠΕΚΕΠΕ, την Ελληνική Αρχή Πληρωμών της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (CAP) Aid Schemes, η οποία είναι υπεύθυνη για τη διαχείριση των κονδυλίων από το Ευρωπαϊκό Γεωργικό Ταμείο Εγγυήσεων και το Ευρωπαϊκό Αγροτικό Εγγυητικό Ταμείο (RDEA).

Σύμφωνα με την έρευνα, οι ύποπτοι υπέβαλαν ψευδείς δηλώσεις ιδιοκτησίας ή πλαστά συμβόλαια μίσθωσης οικοπέδων που στην πραγματικότητα δεν κατείχαν ή δεν είχαν μισθώσει. Η πλειονότητα των υπόπτων ζούσε σε διαφορετικά μέρη της χώρας από αυτά που είχαν δηλώσει στις αιτήσεις τους.

Σε 64 άτομα (56 ύποπτοι δράστες και οκτώ κατηγορούμενοι ως συνεργοί) απαγγέλθηκαν κατηγορίες στις 18 Φεβρουαρίου 2025, σε υπόθεση που είχε προγραμματιστεί να εκδικαστεί ενώπιον του αρμόδιου εθνικού δικαστηρίου στις 16 Μαΐου 2025.

Άλλα 22 άτομα (16 ύποπτοι δράστες και έξι συνεργοί) κατηγορήθηκαν τον Ιανουάριο του 2025, σε υπόθεση που είχε προγραμματιστεί να συζητηθεί ενώπιον του αρμόδιου εθνικού δικαστηρίου στις 24 Μαρτίου 2025.

Τέλος, άλλοι 14 ύποπτοι (οκτώ κατηγορούμενοι ως δράστες και έξι ως συνεργοί) κατηγορήθηκαν πέρυσι, σε υπόθεση που θα εκδικαστεί ενώπιον του αρμόδιου εθνικού δικαστηρίου στις 30 Μαΐου 2025.

Δυστυχώς όλα αυτά δείχνουν μία εικόνα «τριτοκοσμικής μπανανίας» που διοικείται από το εξωτερικό.

Πόσο πιο εξευτελιστικό για μία χώρα να παρακολουθούνται… νόμιμα οι υπουργοί της από το κέντρο της πραγματικής εξουσίας στο εξωτερικό (στο οποίο κέντρο πάντως έχουν παραδώσει οι ίδιοι οι υπουργοί την δημοσιονομική κυριαρχία της) και να κρύβουν οι ξένοι που τους παρακολουθούσαν, ακόμα και από τον πρωθυπουργό, την επιχείρησή τους;

Παραδεχόμενοι και υποδεικνύοντας εμμέσως, πλην σαφώς, ότι είναι κι αυτός, ο Κ.Μητσοτάκης, εμπλεκόμενος στην υπόθεση!

Αν ήταν μικρή η υπόθεση, δεν θα υπήρχε ίσως πρόβλημα. Αλλά είχε φτάσει σε δυσθώρητα ύψη. Ουσιαστικά οι επιδοτήσεις περιέγραφαν έναν αγροτο-κτηνοτροφικό πρωτογενή τομέα με κολοσσιαία παραγωγή σε μια χώρα που έχει καταρρεύσει η πρωτογενής παραγωγή.

Οι παρακολουθήσεις δεν έγιναν από την ΕΥΠ (άλλωστε δεν έχει καμία αρμοδιότητα η ΕΥΠ και καμία εξουσία η Ευρωπαία Εισαγγελέας να ζητήσει από την ΕΥΠ υποκλοπή τηλεφωνικών συνομιλιών).

Έχει όμως ο ΟLAF με την Κρατική Ασφάλεια, δηλαδή απ’ευθείας με το ειδικό τμήμα της ΕΛΑΣ, που έχει ίσως και καλύτερα συστήματα υποκλοπών επικοινωνιών κλπ. και παρακολούθησης ατόμων από την ΕΥΠ.

Eπίσης το Τμήμα Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος της Διεύθυνσης Καταπολέμησης Οργανωμένου Εγκλήματος της Ελληνικής Αστυνομίας συνεργάζεται στενά με την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία (EPPO), όπως και το τμήμα Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΛΑΣ.

Οι υποκλοπές υπουργών κλπ. πρέπει να διαβιβάστηκαν κατ’ευθείας στην Ευρωπαία Εισαγγελέα, χωρίς καν να ανοιχτούν τα αρχεία των όσων είχαν υποκλαπεί.

Εξ ου και ο αιφνιδιασμός της κυβέρνησης. 

pronews.gr