Του Άκη Ροδίτη
Κάθε δημόσια εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ, πόσω μάλλον το πρόσφατο συνέδριό του, αποτελεί σημείο εισόδου στην κοινωνικοπολιτική εξίσωση για τον λαϊκισμό. Το κοινωνικό ρεύμα που θεωρούσε ψυχιατρικά ορθή την εκτίμηση ότι το κράτος μπορεί να έχει χρήματα από τα «λεφτόδεντρα» χωρίς να πληρώνουμε φόρους (κίνημα «δεν πληρώνω») και θεωρεί ρεαλιστικό σενάριο τις τζάμπα κιλοβατώρες από τα «ρευματόδεντρα» χωρίς να πληρώνουμε ΦΠΑ.
Είναι το ετοιμοφόρετο και κατάλληλο για κάθε περίσταση σχήμα αντίληψης, που επιτρέπει στον «βασανισμένο» και «περιούσιο του Θεού» λαό να καταλάβει ότι δεν μπορεί να προκόψει, γιατί διεφθαρμένες κυβερνήσεις πτυχιούχων του Harvard, η Διεθνής Μασονία, οι πολυεθνικές, η σεξουαλικά «χαλασμένη» Δύση, ο Μινώταυρος του Φιλελευθερισμού, ο Καπιταλισμός, ο αμερικάνικος Ιμπεριαλισμός και η Μαρέβα Γκραμπόφσκι (Εβραία;) – Μητσοτάκη συνωμοτούν εναντίον του.
Είναι η ρητορική που δεν ανέχεται την αντίθετη άποψη, μιλά εξ ονόματος της μοναδικής γνώσης του ταξιτζή Θύμιου Λυμπερόπουλου με την θεατρικότητα του Γιώργου Τράγκα, στήνει κρεμάλες και λαϊκά δικαστήρια στο Σύνταγμα με δικαστές ηθοποιούς κομμουνιστές, απαγορεύει τα δρομολόγια τρένων, διοργανώνει συναυλίες «για την ειρήνη των λαών» που σκοτώνονται από μόνοι τους και για το τέλος μας κερνάει σταφίδες.
Ο Κούντερα στα έργα του αναλύει την κωμικότητα και την τραγικότητα του ολοκληρωτισμού και εντοπίζει τη δυσκολία του να συμφιλιωθεί με την πραγματικότητα. Στον λαϊκισμό που τον εκτρέφει χρεώνει το θάνατο της σκέψης, επειδή στο ερώτημα μιας πολύπλοκης πραγματικότητας απαντάει με απλοϊκά επιχειρήματα. Προσθέτοντας τώρα τη συναισθηματική ανεπάρκεια, την πνευματική ανωριμότητα, την πολιτισμική στασιμότητα και την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, καταλήγουμε στον ανθρωπότυπο που ψήφισε «όχι» στο δημοψήφισμα του 2015. Τον φουκαρά που την επόμενη μέρα ξεροστάλιαζε στις ουρές των ΑΤΜ μέσα στο λιοπύρι για να εισπράξει 60 ευρώ από τα λεφτά του.
Σε καταστάσεις κρίσιμες που δυσκολεύουν την καθημερινότητα του πολίτη, όπως η πανδημία και η ακρίβεια που προκαλεί η διεθνής ενεργειακή κρίση, ο δρόμος ανοίγεται διάπλατα για τους «σεσημασμένους» της δημαγωγικής τέχνης που επενδύουν στην κοινωνική αναστάτωση πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Δεν είναι όμως αποκλειστικά ελληνικό αυτό το φαινόμενο. Παρατηρείται σε κάθε δημοκρατία που προστατεύει την ελεύθερη έκφραση. Στη χώρα μας όμως, εδώ που το πολιτικό σύστημα θεμελιώνει συναλλακτική σχέση με τους ψηφοφόρους και το δημόσιο σχολείο των αναξιολόγητων «δασκαλοπατέρων» τροφοδοτεί την κοινωνία με πολίτες που «πάτωσαν» ως μαθητές στις λίστες του προγράμματος PISA, ο λαϊκισμός εκδηλώνεται συχνότερα και εντονότερα.
Παρόλα αυτά, εξακολουθεί να εντυπωσιάζει το γεγονός πως η παρούσα κυβέρνηση διατηρεί το προβάδισμα υπό συνθήκες διεθνούς αλαλούμ. Αυτό μπορεί να είναι το αποτέλεσμα της γνώσης της μεσαίας τάξης. Της παραγωγικής τάξης που πλήρωσε το πραγματικό κόστος των «μαγικών λύσεων» της Πρώτης Φοράς Αριστεράς και που με την ψήφο της καθορίζει το εκλογικό αποτέλεσμα. Μπορεί και όχι. Μπορεί δηλαδή οι πρωτόγνωρες συνθήκες οικονομικής πίεσης και διεθνούς ανασφάλειας να αυξάνουν τη διάθεση αρνητικής ψήφου προς την (οποιαδήποτε) κυβέρνηση. Στην ελληνική περίπτωση όμως δεν αρκούν για να την πλήξουν καίρια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δοκιμαστεί και αξιολογηθεί ως κυβέρνηση και έχει δημιουργήσει τη δική του σχολή στη θεσμική ανευθυνότητα ως αξιωματική αντιπολίτευση. Αυτό είναι ένα σημαντικό πλεονέκτημα για την κυβέρνηση Μητσοτάκη και οφείλει να το αξιοποιήσει τάχιστα για να γλιτώσει ο τόπος από μια Δεύτερη Φορά Αριστερά. Είναι όμως και το σημείο σύγκρισης για το ασαφές ΚΙΝΑΛ, που επανήλθε με την υπόσχεση να αποκαταστήσει τις ισορροπίες του πολιτεύματος και όχι για να δώσει το φιλί της ζωής σε όσους ανυπομονούν να το «πάνε αίμα». Γιατί η βλακεία στη χώρα μας είναι νόσημα αυτοάνοσο, όπως είναι και ο ιός του έρπητα. Δεν θεραπεύεται ποτέ. Υπάρχουν περίοδοι ύφεσης χωρίς να εκδηλώνονται συμπτώματα και περίοδοι κρίσης με τα συμπτώματα να εκδηλώνονται έντονα και βασανιστικά.
#ΚΑΛΟ_ΠΑΣΧΑ
sinidisi.gr
