Τα δύο μέτρα και σταθμά των Βρυξελλών να τελειώσουν τώρα!

Του Δημήτρη Παπαδάκη

Ήταν σωστή τελικά ή λάθος η απόφαση η Ελλάδα να στείλει πολεμικό υλικό στην Ουκρανία και έτσι να εμπλακεί ενεργότερα στη διένεξη Ρωσίας-Ουκρανίας;

Η ανάφλεξη στην Ουκρανία και η αντίδραση του Δυτικού κόσμου σε αυτή δείχνει ότι πολλά πράγματα που μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν δεδομένα αλλάζουν. Η Γερμανία παίρνει απόφαση να επανεξοπλιστεί, οι σκανδιναβικές χώρες προβληματίζονται ακόμα περισσότερο και παίρνουν θέση τασσόμενες ουσιαστικά υπέρ της Ουκρανίας, η Ελβετία βγαίνει από την ιστορική της ουδετερότητα και υποστηρίζει την Ουκρανία. Σε ένα τέτοιο κόσμο που μετασχηματίζεται, με ενδεχομένως απρόβλεπτες ανακατατάξεις, η Ελλάδα οφείλει πρωτίστως να προασπίσει τα εθνικά της συμφέροντα, κάτι που δυστυχώς δεν το έχει κάνει με επιτυχία μέχρι τώρα.

Το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν κατάφερε τα τελευταία χρόνια να αποτρέψει τον αναθεωρητισμό της Τουρκίας είναι κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει. Ακόμα και τώρα που αναβαθμίζουμε τους εξοπλισμούς μας, που αγοράζουμε αεροσκάφη Rafale, φρεγάτες Belhara και υπογράφουμε αμυντική συμφωνία με την Γαλλία, η Τουρκία δεν εμποδίστηκε από το να αναβαθμίσει τις απειλές της και τον αναθεωρητισμό της, ζητώντας την αποστρατικοποίηση των νησιών και αμφισβητώντας ουσιαστικά το ιδιοκτησιακό καθεστώς στο σύνολο των Δωδεκανήσων. Για όσα συνέβησαν μεταξύ Ελλάδος-Κύπρου και Τουρκίας από το 2020 μέχρι σήμερα, δεν καταφέραμε να πετύχουμε από τους Ευρωπαίους την παραμικρή κύρωση σε βάρος της Τουρκίας. Αυτό είναι μία από τις μεγαλύτερες αποτυχίες της εξωτερικής μας πολιτικής τα τελευταία χρόνια, καθώς μόνο ένας τυφλός δεν βλέπει τις παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου από την Τουρκία ξεκινώντας από την εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού, φτάνοντας στο θαλάσσιο «Αττίλα» στην κυπριακή ΑΟΖ μέχρι το τουρκολιβυκό μνημόνιο και τις υπερπτήσεις πάνω από ελληνικά κατοικημένα και ακατοίκητα νησιά.

Ό,τι κάνει ο Πούτιν στην Ουκρανία, το ίδιο ακριβώς κάνει ο Ερντογάν σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου, με τη διαφορά ότι δεν το κάνει πατώντας το κουμπί των όπλων, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε και πάλι κατάφωρες παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου και παράνομες ενέργειες, που παραβιάζουν την ακεραιότητα της Ελλάδας και της Κύπρου.

Η Ευρώπη μέχρι τώρα κινούνταν με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Αν ούτε τώρα η Ελλάδα δεν καταφέρει να αλλάξει την ευρωπαϊκή στάση απέναντι στην Τουρκία, τότε καλύτερα θα ήταν να δηλώσουμε υποταγή στις ορέξεις της Τουρκίας… Τα ευρωπαϊκά αντανακλαστικά, που επιδεικνύονται τώρα για την Ουκρανία, μία χώρα που δεν είναι κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα πρέπει η Ελλάδα και η Κύπρος να απαιτήσουν να υπάρξουν την επόμενη φορά που η Τουρκία θα προβεί σε οποιαδήποτε φύσεως πρόκληση. Αλλιώς βέτο παντού μέχρι να σβήσει ο ήλιος… Αν η Ευρώπη αποφασίσει να αλλάξει στρατηγική στα θέματα της γεωπολιτικής, της γεωοικονομίας και γενικά στα θέματα ασφαλείας και φυσικά έναντι των πάντων, τότε η Ελλάδα θα είναι κερδισμένη. Αν όμως αποδειχθεί ότι η Ευρώπη κάνει απλώς μία εξαίρεση για την Ουκρανία, τότε για άλλη μία φορά θα αποδειχθεί πως η Ελλάδα ήταν ο χρήσιμος ηλίθιος της ιστορίας.

Είναι λοιπόν χρέος, πολύ περισσότερο της παρούσας κυβέρνησης, που πήρε την απόφαση να στείλει πολεμικό υλικό στην Ουκρανία, όσο και των μελλοντικών κυβερνήσεων να αναγκάσουν τις Βρυξέλλες και την Ευρωπαϊκή Ένωση να συμπεριφερθεί, αναλόγως απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις σε βάρος του Ελληνισμού. Αν τα καταφέρουμε, τότε καλώς στείλαμε όπλα στην Ουκρανία και καλώς γίναμε από τους προεξάρχοντες στο αντιρωσικό μέτωπο. Αν δεν τα καταφέρουμε όμως, τότε απλώς κάναμε περισσότερο εχθρό μας τη Ρωσία.

Τα δύο μέτρα και δύο σταθμά της Ευρώπης, ο Ερντογάν από την δική του οπτική τα έθιξε και αυτός. «Πρέπει να μας επιτεθούν και εμάς για να μας βάλετε στην Ένωση;» αναρωτήθηκε με παραπονιάρικο ύφος. Το κάνει λοιπόν ήδη ο Ερντογάν, εμείς δεν θα θίξουμε τα δύο μέτρα και δύο σταθμά των Βρυξελλών;

agrinioculture.gr