Από τα εξώδικα Δημητριάδη μέχρι τις μηνύσεις Λαζαρίδη, η κυβέρνηση αφήνει ανεξέλεγκτο έναν μηχανισμό εκφοβισμού που επιτίθεται σε γυναίκες στελέχη του ΠΑΣΟΚ, φανερώνοντας την καθεστωτική νοοτροπία της εξουσίας.
Η εικόνα είναι πια ξεκάθαρη και δεν χωράει ωραιοποιήσεις. Οι στενοί συνεργάτες του Πρωθυπουργού έχουν επιλέξει να στοχοποιούν το ΠΑΣΟΚ και μάλιστα να στρέφονται συστηματικά κατά γυναικών του Κινήματος. Όταν δεν τους βολεύει ο πολιτικός λόγος, απαντούν με εξώδικα. Όταν τους εκθέτει η πραγματικότητα, επιστρατεύουν μηνύσεις. Ένας μηχανισμός που θυμίζει περισσότερο καθεστώς και λιγότερο ευρωπαϊκή δημοκρατία.
Πρώτο επεισόδιο, ο Γρηγόρης Δημητριάδης. Ο πιο στενός συνεργάτης του Κυριάκου Μητσοτάκη, που έφυγε εν μέσω του σκανδάλου των υποκλοπών, επέλεξε να αποστείλει εξώδικο στην Κατερίνα Σολωμού. Μια γυναίκα που τόλμησε να εκφράσει δημόσια πολιτική κρίση για τον ρόλο του στο σύστημα παρακολουθήσεων. Εκείνη όχι μόνο δεν λύγισε, αλλά του θύμισε ότι η πολιτική ευθύνη του έχει ήδη καταγραφεί και ότι η ελευθερία του λόγου δεν ποινικοποιείται.
Δεύτερο επεισόδιο, ο Μακάριος Λαζαρίδης. Ως εισηγητής της ΝΔ στην Εξεταστική για τον ΟΠΕΚΕΠΕ, ξέφυγε από κάθε θεσμικό ρόλο και επιτέθηκε απειλητικά στον μάρτυρα Σταύρο Τζεδάκη. Το επεισόδιο καταδικάστηκε από όλη την αντιπολίτευση. Κι όμως, αντί για συγγνώμη, επέλεξε να απειλήσει με μήνυση τη Στεφανία Μουρελάτου, διευθύντρια του Γραφείου Τύπου του ΠΑΣΟΚ. Άλλη μια γυναίκα στο στόχαστρο ενός μηχανισμού που επιχειρεί να φιμώσει κάθε μη αρεστή φωνή.
Τι κοινό έχουν οι δύο υποθέσεις; Ότι πρωταγωνιστές είναι εκλεκτοί του Πρωθυπουργού. Και η κυβέρνηση, με τη σιωπή της, νομιμοποιεί αυτές τις πρακτικές. Όσο το Μαξίμου δεν αποδοκιμάζει, επιβεβαιώνει. Όσο καλύπτει, συναινεί. Όσο αφήνει τέτοιες συμπεριφορές ατιμώρητες, στέλνει μήνυμα ότι αυτή η πολιτική βία είναι κομμάτι της στρατηγικής της.
Ας απαντήσει λοιπόν κάποιος:
Είναι τυχαίο ότι στοχοποιούνται γυναίκες;
Είναι τυχαίο ότι αντί για πολιτικά επιχειρήματα επιλέγεται η νομική απειλή;
Είναι τυχαίο ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε μια κυβέρνηση που πιέζει θεσμούς και σιωπά για τις υποκλοπές;
Το ΠΑΣΟΚ έχει υποχρέωση να σταθεί απέναντι σε αυτόν τον κατήφορο. Γιατί όταν οι εξ απορρήτων του Πρωθυπουργού επιχειρούν να φιμώσουν πολιτικό λόγο, δεν δοκιμάζουν μόνο την αντοχή ενός κόμματος. Δοκιμάζουν τα όρια της δημοκρατίας.
Η στοχοποίηση στελεχών του ΠΑΣΟΚ από ανθρώπους του στενού κύκλου του Πρωθυπουργού δεν είναι τυχαίο φαινόμενο. Είναι σύμπτωμα μιας εξουσίας χωρίς όρια, μιας κυβέρνησης με καθεστωτικά αντανακλαστικά και ενός κόμματος που αδυνατεί να αντέξει την κριτική. Η δημοκρατία δεν φοβάται τη διαφωνία. Φοβάται την αλαζονεία της εξουσίας. Και αυτή σήμερα περισσεύει στο Μέγαρο Μαξίμου.
