Για να μπορέσει κάποιος να απαντήσει στο ερώτημα αυτό, θα πρέπει να γνωρίζει «Πού θα σταματήσει η σημερινή ημέρα» δηλαδή πότε θα τελειώσει η ένοπλη σύγκρουση, με τι αποτέλεσμα και σε ποιο σημείο.
Αν κάποιος θέλει να δει με ασφάλεια το «μετά» στην ουκρανική κρίση που πρακτικά δεν είναι μια απλή «κρίση» αλλά αναμέτρηση δύο κόσμων, θα πρέπει να δει πού και πώς θα τελειώσει το «τώρα».
Και το «τώρα» αργεί να τελειώσει, με την έννοια ότι ο χρόνος είναι εξαιρετικά «συμπυκνωμένος» σε εύρος γεγονότων που αυτά που κάποτε συνέβαιναν σε κάποια χρόνια, συμβαίνουν σε μία μόλις ημέρα.
Και αν οι παλαιότεροι από εμάς έχουμε βιώσει (όχι με την ίδια επικοινωνιακή ένταση φυσικά, όπως σήμερα καθώς δεν υπήρχε το διαδίκτυο για να ενημερώνει με την ταχύτητα και την σφαιρικότητα του σήμερα) γεγονότα .
Από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και την πτώση του Νότιου Βιετνάμ, μέχρι την σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν, τα Φώκλαντς, την αμερικανική επέμβαση στην Γρενάδα και τον Παναμά, τον Α’ πόλεμο του Κόλπου, τον εμφύλιο στην πρώην Γιουγκοσλαβία, και όλα τα γεγονότα που ακολούθησαν μέχρι το 2008 που η ιστορία άρχισε να αναστρέφεται με την συντριβή της Γεωργίας στον πόλεμο κατά της Ρωσίας.
Αλλά αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι πολύ διαφορετικό.
Γεωστρατηγικά, γεωοικονομικά, γεωπολιτικά δεν μοιάζει με τίποτα από όλα όσα συνέβησαν τα τελευταία 50 έτη.
Ποτέ μετά τον Β’ΠΠ δεν υπήρξε σχεδόν απ’ευθείας ένοπλη σύγκρουση στην «καρδιά» της Ευρώπης των δύο κόσμων που σταδιακά δημιουργήθηκαν μετά το 1990.
Ο πρώτος κόσμος, οι ΗΠΑ και η ΕΕ με όλα τα «δορυφορικά» κράτη γύρω από αυτές. Οι νικητές του «Ψυχρού Πολέμου».
Η Ρωσία και η Κίνα από την άλλη, με τα αντίστοιχα «κράτη-δορυφόρους» που πλέον θεωρούν ότι θα πρέπει να ξαναμοιραστεί «πιο δίκαια» η παγκόσμια «τράπουλα».
Η Ρωσία που 32 χρόνια μετά την ήττα της Σοβιετικής Ένωσης, ζητούσε να τηρηθούν οι υποσχέσεις του 1994 περί μη επέκτασης του ΝΑΤΟ στην δυτική περίμετρό της και να γίνει σεβαστή η ισχύς της από το δυτικό μπλοκ.
Πολλοί που αγνοούν Ιστορία δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει η Ουκρανία για την Ρωσία.
Δεν είναι μόνο η παλιά «μικρή Ρωσία» με την ιστορική της πρωτεύουσα, το Κίεβο (τελικά μόνο ο Ελληνισμός δεν θα έχει ανακτήσει την ιστορική πρωτεύουσά του, την Κωνσταντινούπολη, την οποία μάλιστα ο Κ.Μητσοτάκης την αποκάλεσε για πρώτη φορά στην ιστορία του νέου ελληνικού κράτους «Ιστανμπούλ»).
Η Ουκρανία είναι πολλά περισσότερα για την Ρωσία: Είναι το στρατηγικό της βάθος. Στα βόρεια είναι η Λευκορωσία, στα νότια η Ουκρανία.
Δύο φορές, μία τον 19ο αιώνα και μία στον 20 αιώνα, η Ρωσία και το διάδοχο σχήμα της Σοβιετικής Ένωσης, επιβίωσαν λόγω αυτού του «στρατηγικού βάθους». Μία ο Ναπολέοντας και μία δεύτερη ο Α.Χίτλερ ηττήθηκαν, ακριβώς λόγω αυτού του «στρατηγικού βάθους».
Τριάντα χιλιόμετρα να ήταν δυτικότερα η Μόσχα ή για να μιλήσουμε ακριβέστερα, τριάντα χιλιόμετρα να ήταν πιο κοντά στην Μόσχα το σημείο εκκίνησης των γερμανικών δυνάμεων εισβολής στον Β’ΠΠ, η ιστορία θα είχε γραφεί διαφορετικά.
Στις ΗΠΑ δεν αντιλήφθηκαν έγκαιρα τις ρωσικές ανησυχίες περί «στρατηγικού βάθους» ή δεν ήθελαν να το καταλάβουν.
Γενικά, οι δυτικοί αντιμετώπισαν την Ρωσία από το 1990 και μετά απίστευτα απαξιωτικά, θεωρώντας ότι «μπορεί να έχουν πυρηνικά, αλλά είναι σα να μην έχουν» για να παραφράσουμε την ρήση του Πατροκοσμά.
Από την άλλη πλευρά οι ΗΠΑ ήθελαν συνέχεια νέες χώρες να εντάσσονται στο ΝΑΤΟ, όχι αναγκαστικά για να φτάσουν στο σημείο να εισβάλλουν στην Ρωσία ή «να εξάγουν δημοκρατία», όπως ανεπιτυχώς έχουν προσπαθήσει σε τόσο πολλές περιπτώσεις μεταπολεμικά (εν πολλοίς καθαρά λόγω της παγιωμένης αντίληψής τους ότι «Η Δημοκρατία είμαστε εμείς»).
Υπήρχαν και οι οικονομικοί λόγοι και οι λόγοι επέκτασης της οικονομικής επιρροής του δυτικού μπλοκ. Απορροφώντας όλες τις χώρες του πάλαι ποτέ Συμφώνου της Βαρσοβίας και τις αποσχισθείσες δημοκρατίες από την Σοβιετική Ένωση.
Και έφτασαν στο «παρά 1’» για να εντάξουν το «Πετράδι στο στέμμα των Ρομανόφ», δηλαδή την Ουκρανία, στο δυτικό μπλοκ.
Όλα αυτά με την δικαιολογία ότι «Οι λαοί τους το ήθελαν».
Και βέβαια οι λαοί τους ήθελαν να ενταχθούν σε έναν συνασπισμό υπό τις ΗΠΑ.
Και γιατί να μην το θέλουν; Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία υπέφεραν από τον σοβιετικό ζυγό.
Οι πληθυσμοί της Ουκρανίας, είχαν πληρώσει βαρύ τίμημα από τον λιμό που προκλήθηκε από την κακοδιαχείριση του Στάλιν και των κομμουνιστών.
Ήρθε και η πυρηνική καταστροφή στο Τσερνόμπιλ το 1986 και αποτελείωσε τις ελπίδες τους για μία «καλύτερη ζωή» την ώρα που ο Μ.Γκορμπατσόφ, βλέποντας ότι ο «υπαρκτός κομμουνισμός» έφτανε στο τέλος του, προσπαθούσε να επιβάλλει την «γκλάσνοστ« (διαφάνεια) και την «περεστρόικα» (μεταρρύθμιση).
Δεν πρέπει να κατηγορούμε τις χώρες που εντάχθηκαν στο ΝΑΤΟ μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ούτε το ΝΑΤΟ που τις ενέταξε στον Βορειοατλαντική Συμμαχία.
Οι πρώτες είχαν υποφέρει από την κομμουνιστική κατοχή, δηλαδή την ρωσική κατοχή, αφού δεν ξεχώριζαν την ιδεολογία από το κυρίαρχο έθνος του κράτους που εξέφραζε αυτή την ιδεολογία.
Οι λαοί τους βίωσαν φρικτά αυτό που η Ελλάδα το γλίτωσε μόλις το 1949 μετά την νίκη των πραγματικά δημοκρατικών δυνάμεων της χώρας κατά των κομμουνιστών.
Και οι ΗΠΑ θεώρησαν ότι οικοδομούσαν ένα σύστημα ασφαλείας, το οποίο διόρθωνε τα λάθη του Φ.Ρούσβελτ που είχε υποσχεθεί και τελικά παραδώσει στον Ι.Στάλιν την μισή Ευρώπη.
Ποιος μπορεί να κατηγορήσει την Πολωνία για «αντιρωσισμό»;
Ρώτησε κανείς τους Πολωνούς τι υπέφεραν από το 1939 με τους ναζί και τους κομμουνιστές που την μοίρασαν μέχρι τελικά την επικράτηση των τελευταίων;
Λογικό δεν ήταν η Πολωνία να αναζητήσει και να βρει «στρατηγικό στήριγμα» στην Δύση και ειδικότερα στις ΗΠΑ και την Βρετανία;
Δεν μιλάμε για τα τρία κρατίδια της Βαλτικής (Λετονία, Λιθουανία, Εσθονία) που βίωσαν την σοβιετική «μπότα» να «πατά τον λαιμό» των λαών τους μέχρι του σημείου ασφυξίας τους.
Η Τσεχοσλοβακία του χθες (Τσεχία και Σλοβακία, σήμερα) πώς να ξεχάσει την άνοιξη της Πράγας το 1968;
Ακόμα και η Ουγγαρία, πώς να ξεχάσει το 1956;
Εκεί όμως τελειώνουν κάποια πράγματα κι ερχόμαστε σταδιακά στο σήμερα: 2008 Γεωργία.
Υπήρχε κάποιος λόγος να υπάρξει απόπειρα ένταξης της μακρινής Γεωργίας στο ΝΑΤΟ και μάλιστα να ενθαρρυνθεί η εισβολή της στη Νότιο Οσετία και την Αμπχαζία;
Το 2014 η Ουκρανία, υπήρχε λόγος να ενθαρρυνθεί εμφύλιος πόλεμος μεταξύ ρωσόφωνων, πολωνόφωνων κλπ. σε ένα κράτος που αποτελούσε το τελευταίο όριο για το περίφημο «στρατηγικό βάθος» της Ρωσίας;
Πραγματικά είναι να απορεί κάποιος που το 2014 η Ρωσία έμεινε στην κατάληψη και στην ενσωμάτωση της Κριμαίας ή απλώς στήριξε τις αποσχίσεις μέρους του Λουγκάνσκ και του Ντονιέτσκ της περιφέρειας Ντονμπάς και δεν προχώρησε σε όλη την Ουκρανία.
Ίσως γιατί δεν ένιωθε έτοιμη από στρατιωτικής πλευράς.
Και φτάνουμε στο σήμερα: Η «επόμενη ημέρα» αργεί.
Τα σενάρια μέχρι την «επόμενη ημέρα» είναι τρία:
- Προέλαση του ρωσικού Στρατού μέχρι τα δυτικά σύνορα της Ουκρανίας και απόκτηση επαφής με το ΝΑΤΟ στην Πολωνία. Όλη η Ουκρανία υπό ρωσικό έλεγχο και δημιουργία ουκρανικής ομοσπονδίας
- Προέλαση και κατάληψη των περιοχών μέχρι τα όρια του Λβιβ και άφεση της δυτικής Ουκρανίας υπό τον έλεγχο των δυτικών. Η περιοχή είναι πολωνόφωνη, εντάχθηκε στην Σοβιετική Ένωση όταν αποσπάστηκε από τον πολωνικό εθνικό κορμό μετά την σοβιετική εισβολή του 1939 και δεν είναι βέβαιο ότι εκεί οι Ρώσοι θα μπορούσαν να επιβάλουν αυτό που εύκολα ή δύσκολα θα πετύχουν στην υπόλοιπη Ουκρανία: Την αποδοχή του ρόλου του «στρατηγικού βάθους» της Ρωσίας.
- Παραμονή στα μέχρι στιγμής καταληφθέντα εδάφη, με την προσθήκη του Κιέβου και της Οδησσού, δηλαδή η άφεση ενός περίκλειστου κράτους στην δυτική Ουκρανία και πλήρης έλεγχος των ακτών της Μαύρης Θάλασσας ή Εύξεινου Πόντου (όλο ξεχνάμε την ελληνική ονομασία της περιοχής).
Μετά θα δούμε τι θα συμβεί.
Το σίγουρο είναι ότι εισερχόμαστε σε μια νέα εποχή εντάσεων, απ’ευθείας αναμέτρησης των δύο κόσμων, πολεμικής ατμόσφαιρας και μετωπικής αντιπαράθεσης.
Δεν πρόκειται να επανέλθει η κατάσταση σε αυτά που ίσχυαν μέχρι τις 24 Φεβρουαρίου 2022 για τα επόμενα πολλά χρόνια.
Οι κυρώσεις ΗΠΑ και ΕΕ στην Ρωσία θα παραμείνουν και θα μονιμοποιηθούν. Οι αντί-κυρώσεις της Ρωσίας θα παραμείνουν επίσης και θα ισχυροποιηθεί ο ευρασιατικός χαρακτήρας της.
Όλοι θα εξοπλίζονται και θα ετοιμάζονται για τον επόμενο πόλεμο με αφορμή π.χ. την προσπάθεια ένταξης της Φινλανδίας ή της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ.
Κάποιοι λένε: «Πόσο θα ζήσει ο Πούτιν ή πόσο θα εξακολουθήσει να κυριαρχεί στην ρωσική πολιτική σκηνή και να καθορίζει τις εξελίξεις;».
Είναι οι ίδιοι που θεωρούν ότι το πρόβλημα της Ελλάδας με τη Τουρκία είναι ο Ρ.Τ.Ερντογάν. Και όχι η Τουρκία, η φύση της Τουρκίας και των Τούρκων
Και στην Ρωσία το πρόβλημα δεν είναι ο Β.Πούτιν.
Είναι ο φόβος της εισβολής από την Δύση κι ένα σύμπλεγμα κοινωνικών στρωμάτων που από την εποχή των Τσάρων μέχρι σήμερα είναι το ίδιο…
