Του ΣΠΥΡΟΥ Χ. ΤΑΓΚΑ*
Κάποιες στιγμές, θαρρείς, πως ζούμε ακόμη στον Μεσαίωνα! Θαρρείς, αλίμονο, πως ο πολύς Γαλιλαίος Γαλιλέι δεν έχει πει ακόμη το : "Και όμως κινείται" (σ.σ.: που, ιστορικά, δεν το είπε ποτέ, γιατί ο Γαλιλαίος δεν ήταν κανένας συνηθισμένος έξυπνος (αυτολεξεί) άνθρωπος και απέφευγε με κάθε τρόπο την "ιεροεξεταστική "πυρά), θαρρείς, επίσης, πως ο σπουδαίος Έντισον δεν έχει ανακαλύψει τον ηλεκτρικό λαμπτήρα και, τελικά, θαρρείς, πώς ο Άνθρωπος δεν κατόρθωσε ποτέ να πάει στο φεγγάρι ή, στα πιο σύγχρονα χρόνια - πώς δεν είναι εκείνος που κατορθώνει να εξερευνά σχολαστικά τον Άρη κι άλλα μέρη του ηλιακού μας συστήματος!
Πολλά "θαρρείς" ανασηκώνονται ύποπτα αν συλλογιστείς σοβαρά τις απόψεις που "ευδοκιμούν" συνολικά για την διαχείριση της υγειονομικής κατάστασης και ειδικότερα για το εμβόλιο κατά της πανδημίας. Μα πιο πολύ "θαρρείς", αλήθεια, ότι είμαστε στο Μεσαίωνα με την "όλη συμπεριφορά" των πνευματικών - θρησκευτικών ταγών αυτής της χώρας. Εκείνων των επίσημων που χρονοτρίβησαν, αλλά, και εκείνων που έφτασαν στο σημείο -άκουσον - άκουσον-, να πιστεύουν, εξ αρχής, πως ο Θεός είναι ο "μόνος γιατρός", άρα, καλό είναι ως προς την "τακτική" διαχείριση του θέματος, να τον... βάλουμε να "αναμετρηθεί" με την ασθένεια και να δείξει την δύναμή του...
Πλην, όμως, ο Θεός δεν λειτουργεί έτσι : δεν αναλαμβάνει "ρόλους" που δεν του αντιστοιχούν και, επιτέλους, δεν είναι ο "γιατρός" κάθε ασθένειας που προκύπτει! Αυτό - τούτο το ατελείωτο όσο και αντιφατικό "μπες βγες" στις Μ.Ε.Θ, ζηλωτών, ναι, και άλλων ιεραρχών που ενώ θεωρούσαν αποκλειστικότητα του Θεού την αντιμετώπιση του ιού (!), και στην συνέχεια, μετάνιωσαν και αναθεώρησαν, αν μη τι άλλο υποβιβάζει και ευτελίζει ως το όριο της φαιδρότητας (πέραν από τους ίδιους), κάθε έννοια περί "Θεού" και, ειδικότερα, του Θεού που οι ίδιοι προτάσσουν, περίπου, εργολαβικά ως τον μόνον παντοδύναμον και αληθινόν (που μέσα - μέσα, όμως, ηττάται)...
Η μάχη της Θρησκείας με την Επιστήμη δεν είναι τωρινή - είναι μια πανάρχαια υπόθεση. Πρόκειται, οπωσδήποτε, περί μιας μάχης εξουσίας για το ποιος, τελικά, έχει το κουμάντο "επί γης και ανθρώπων" (!), αν και περισσότερο πρόκειται περί ενός βαθύτατου υπαρξιακού φόβου του γνωστού προς το άγνωστο : ενός φόβου της συνήθειας προς το "άλλο" που μπορεί να έρθει (συνέχεια έρχεται), και μπορεί να μας ξεβολέψει μεταπείθοντάς μας. Διότι, από μόνη της η συνήθεια, αποτελεί μια πίστη που βαθαίνει και αν δεν έχουμε την παιδεία, την καλλιέργεια ή πιο απλά την αυτογνωσία να διακρίνουμε μέχρι που είναι τα όριά της, μπορεί να καταλήξει από μόνη της μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση.
Σαν κι αυτή που ζούμε στις μέρες μας, δυστυχώς, και μας εμποδίζει να δούμε με λογική και καθαρή ματιά τα πράγματα. Αλλά, θα διερωτηθείτε, ολότελα δίκαια : Και πότε οι Άνθρωποι -πλην ξεχωριστών και φωτεινών περιπτώσεων-, χρησιμοποίησαν την λογική για να λύσουν μείζονα προβλήματα αλλά και άλλα σημαντικά θέματά τους στην ζωή; Πάντα με την πλάνη πορεύονταν! Για τούτο, άλλωστε, παραμένουν αξιολύπητοι : τραγικά θύματα, της ίδιας της συμπεριφορά τους...
*στο ΜΑΤRIX 24
