Γράφει η Ζέφη Δημαδάμα*
Οι συγκρούσεις και οι ένοπλες διαμάχες είναι καθημερινότητα πλέον για το Αφγανιστάν. Οι πολίτες βρίσκονται συνεχώς σε ένα πεδίο μάχης, άοπλοι οι περισσότεροι από αυτούς προσπαθώντας μάταια να μείνουν ζωντανοί.
Ίσως κάποιοι από αυτούς ή καλύτερα κάποιες να επιθυμούν να μην μείνουν ζωντανές, ειδικά αν δεν μπορούν οι ίδιες και οι οικογένειες τους να φύγουν από τη χώρα.
Η Fatima μια νεαρή γυναίκα από το χωριό Qol-e Adam του Αφγανιστάν περιγράφει την επέλαση των Ταλιμπάν στο χωριό της και τον τρόμο καθώς οι μαχητές απειλούσαν να σκοτώσουν τους νεαρούς άνδρες ή να τους στρατολογήσουν στις δυνάμεις τους και απειλούσαν να κακοποιήσουν κορίτσια και νεαρές γυναίκες.
Οι φόβοι της Fatima ήταν δικαιολογημένοι. Μόλις οι μαχητές ήρθαν στο χωριό της απαίτησαν να πάρουν μαζί τους αρκετά νεαρά κορίτσια. Ένα από αυτά ανέβηκε και πήδηξε από την οροφή του σπιτιού της βάζοντας τέλος στη ζωή της. Καλύτερα νεκρή…
Οι γυναίκες γνωρίζουν καλά ότι πολλές από αυτές θα αναγκαστούν να παντρευτούν με τη βια τους μαχητές των Ταλιμπάν. Οι γυναίκες και τα κορίτσια καταγράφονται ώστε να αποτελέσουν τη “φρέσκια σάρκα” των μαχητών.
Συγχρόνως, λίγες μέρες πριν ο εκπρόσωπος των Ταλιμπάν Ζαμπιουλάχ Μουτζαχίντ δήλωσε σε συνέντευξη Τύπου ότι οι γυναίκες καλό θα ήταν να παραμένουν σπίτι, να μην πηγαίνουν στη δουλειά γιατί η ασφάλειά τους δεν είναι δεδομένη. Ο ίδιος δικαιολόγησε την παραπάνω απόφαση λέγοντας ότι θα είναι ένα προσωρινό μέτρο για τις γυναίκες μέχρι να βρεθεί τρόπος για τη διασφάλιση τους, των γυναικών φυσικά που θα ασπάζονται τη Σαρία και δεν θα «φέρονται με ασέβεια».
Παραδέχτηκε επίσης ότι το μέτρο εγκλεισμού των γυναικών είναι παραπάνω από απαραίτητο καθώς οι στρατιώτες των Ταλιμπάν δεν είναι εκπαιδευμένοι να σέβονται τις γυναίκες άρα θα πρέπει να εκπαιδευτούν (πότε, πως και από ποιους;).
Η Χέδερ Μπαρ, αναπληρώτρια διευθύντρια των Δικαιωμάτων των Γυναικών στο Human Rights Watch υπενθύμισε ότι ο ισχυρισμός ότι οι περιορισμοί στη ζωή των γυναικών είναι προσωρινή οδηγία δεν είναι καινούργια για τις Αφγανές γυναίκες. Οι Ταλιμπάν είχαν παρόμοιους ισχυρισμούς την τελευταία φορά που ηγήθηκαν στο Αφγανιστάν την περίοδο 1996-2001 και είδαμε τα αποτελέσματα.
Η δυνατότητα παρέμβασης της διεθνούς κοινότητας όπως διαπιστώνεται είναι περιορισμένη και η πολιτική βούληση είναι αμφισβητήσιμη. Η οικονομική βοήθεια προς το Αφγανισταν αποτελεί ένα εργαλείο παρέμβασης μιας και η χώρα στηρίζεται κατεξοχήν στην ανθρωπιστική βοήθεια για να μην καταρρεύσει.
Πρώτη αντίδραση από την Παγκόσμια Τράπεζα, η οποια ανακοίνωσε ότι διακόπτει την οικονομική υποστήριξη στο Αφγανιστάν εν μέσω ανησυχιών για την ασφάλεια των γυναικών υπό την κυριαρχία των Ταλιμπάν. Ωστόσο αρκετοί εκφράζουν ήδη σοβαρές επιφυλάξεις αν αυτή είναι και η καλύτερη οδός για τους πολύπαθους πολίτες του Αφγανιστάν…
* Αναπλ. Εκπρόσωπος Τύπου του Κινήματος Αλλαγής
Αντιπρόεδρος Γυναικών Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος
Αρχική δημοσίευση στο φύλλο της Political του Σαββάτου 4/9:
