Ξεκινούν, λένε τα μέσα ενημέρωσης, οι διαπραγματεύσεις με την Τουρκία.
Και μοιραίως γεννάται μια εθνική κραυγή απορίας προς τον πρωθυπουργό της χώρας μας: «Πού πας κ. Μητσοτάκη, που σε ψήφισε ο λαός για να υπηρετείς τα συμφέροντά του; Με ποιόν πας να διαπραγματευτείς;».
Τι πας να διαπραγματευτείς με τον Τούρκο; Τα κεκτημένα σου; Και πας με (επι)διαιτητή ποιον; Τον Γερμανό, ο οποίος ταυτίζει ολοφάνερα τα συμφέροντά του με αυτά της Τουρκίας κι όχι με της Ελλάδας που είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Πας να διαπραγματευτείς με αυτόν που:
-Βρυχάται καθημερινά με απίστευτες απειλές άσκησης βίας και πολέμου, επιδείξεις στρατιωτικής δύναμης, καθώς και παραβιάσεις του εθνικού εναερίου χώρου και των χωρικών μας υδάτων;
-Αμφισβητεί ευθέως την εθνική μας κυριαρχία και διεκδικεί απροκάλυπτα περιοχές, χερσαίες και θαλάσσιες, όπως τη Θράκη, τα Νησιά, το Αιγαίο και την Κύπρο;
-Μεταφέρει σωρηδόν παράνομους μετανάστες στη χώρα μας και διεκδικεί την άμεση υποστήριξη αυτών, ως αυτοανακηρυγμένος προστάτης των απανταχού μουσουλμάνων;
-Δεν αναγνωρίζει τα εθνικά μας δίκαια, τα κατοχυρωμένα από τις διεθνείς συνθήκες και συμβάσεις;
Κύριε Πρωθυπουργέ!
Οι διεθνείς διαπραγματεύσεις δεν είναι πεδίο προσωρινού κέρδους χρόνου εξουσίας, ούτε, πολύ περισσότερο, απεμπόλησης των εθνικών συμφερόντων. Στο τραπέζι τέτοιου είδους διαπραγματεύσεων επιβάλλεται να θέτεις το μέγιστο των εθνικών σου απαιτήσεων και όχι να παρουσιάζεσαι σαν ο αδύναμος κρίκος της όλης διαδικασίας.
Αν θέλεις να συζητήσεις με τον Τούρκο, ως γείτονα, με γνώμονα την ειρηνική συμβίωση και συνακόλουθα την ευημερία των δύο λαών, τότε, αφού ενστερνιστείς ως πρώτο και κύριο Πρόταγμα το μέγιστο Εθνικό Συμφέρον και αυτό το καταστήσεις σαφές στο διεθνές περιβάλλον, πριν από κάθε συζήτηση πρέπει να θέσεις ως προϋποθέσεις για την Τουρκία:
-Να άρει το casus belli για την αύξηση των χωρικών μας υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια.
-Να δηλώσει ότι σέβεται τη Συνθήκη της Λωζάνης και τα ισχύοντα σύνορα, καθώς και τις Διεθνείς Συμβάσεις της Γενεύης του 1958 και του Montego Bay της Τζαμάικας του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας.
-Να αποσύρει την διεθνώς παράνομη συμφωνία της ΑΟΖ με τη Λιβύη.
-Να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία, που αποτελεί και κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να αποσύρει τα στρατεύματά της από την Κύπρο, σύμφωνα με τις υπάρχουσες αποφάσεις του ΟΗΕ.
Παράλληλα ενισχύεις ΑΜΕΣΑ τις Ένοπλες Δυνάμεις, οι οποίες με λίγη «κυβερνητική φροντίδα» καθίστανται ανίκητες!
Έτσι γίνονται οι διαπραγματεύσεις με ένα γείτονα που διακατέχεται διαχρονικά από άκρατη αλαζονική και αρπακτική νοοτροπία! Έτσι προωθούνται τα εθνικά συμφέροντα!
