Τον «δρόμο χωρίς επιστροφή» φαίνεται ότι πήραν οι σχέσεις του υπουργού Εθνικής Άμυνας Ν.Δένδια με τον πρωθυπουργό Κ.Μητσοτάκη, με αφορμή την περίφημη τροπολογία για τον Άγνωστο Στρατιώτη, σε μία κλασική επιβεβαίωση της πάγιας πολιτικής αρχής ότι αν μία πολιτική εκκρεμότητα (απεργία πείνας Πάνου Ρούτσι) «τραβήξει» και δεν κλείσει σωστά και γρήγορα, εν συνεχεία προκαλεί αστάθεια.
Και δίνει πρόσφορο έδαφος σε όσους «περιμένουν με το τουφέκι» την κατάλληλη ευκαιρία να διαφοροποιηθούν – πολλώ δε μάλλον αν είναι υπουργοί Άμυνας…
Κατ’αρχήν ότι βλέπουμε από την ημέρα κατάθεσης της τροπολογίας για την «αποστείρωση» που λέει κι ο ΠτΔ.Κ.Τασούλας, του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη, είναι χαρακτηριστικό της πολιτικής του Ν.Δένδια να αποφεύγει την ελάχιστη πολιτική φθορά, ακόμα και προς το αριστερό ακροατήριο που «αγκάλιασε» την υπόθεση του Π.Ρούτσι.
Βέβαια, γι αυτό δεν μπορεί να τον κατηγορήσει κάποιος: Το κυβερνητικό «μπάχαλο» είναι άνευ προηγουμένου, σε μία υπόθεση που ήταν απλή. Μιλάμε για την υπόθεση που ξεκίνησε από την απεργία πείνας του Πάνο Ρούτσι.
Το υπουργείο Εθνικής Άμυνας έχει ένα μεγάλο θετικό στοιχείο το οποίο ισορροπεί το ακόλουθο αρνητικό στοιχείο του για κάποιο πολιτικό στέλεχος που επιθυμεί να πάει «πιο πάνω» στο κόμμα και στην κυβέρνηση: Δεν είναι «παραγωγικό» υπουργείο, δηλαδή δεν είναι οικονομικό υπουργείο με «συγκοινωνούντα δοχεία» με άλλα υπουργεία, κάτι που εξασφαλίζει πολιτική «ηρεμία» ή και «απομόνωση» σε έναν ασφαλή «θόλο», όπου εξαιρετικά σπάνια διαταράσσεται η «ηρεμία».
Βέβαια, δεν έχει και τα θετικά στοιχεία ενός παραγωγικού υπουργείου, δηλαδή την οικονομική «αλληλευεργεσία» και «διαδραστικότητα» που «κτίζει» σχέσεις με κοινωνικές ομάδες, επιχειρηματικές και πολιτικές ομάδες.
Δεν είναι τυχαίο ότι τρεις πρώην υπουργοί Άμυνας που επιδίωξαν να γίνουν είτε αρχηγοί του κόμματος είτε πρωθυπουργοί, απέτυχαν: Ο Ε.Αφέρωφ το 1980, ο Ι.Βαρβιτσιώτης το 1993 και ο Γ.Αρσένης το 1996.
Πάντως και η πολιτική φθορά που αποτρέπει το υπουργείο Άμυνας είναι σημαντική: Εξ ου και η, κατά κανόνα, υψηλή δημοφιλία του εκάστοτε υπουργού, όσο «απίθανος» ή «ανεπαρκής» και αν είναι (δεν αναφερόμαστε σίγουρα στο Ν.Δένδια σε ότι αφορά τα τελευταία χαρακτηριστικά).
Κι έχουν περάσει πολλοί τέτοιοι δυστυχώς από το υπουργείο Εθνικής Άμυνας από το 2004 και μετά, ειδικά…
Το ζήτημα είναι ότι ο Ν.Δένδιας, χωρίς να έχει το κόστος αποφάσεων και εξελίξεων που έχουν «λερώσει» το κυβερνητικό αφήγημα (ακρίβεια, Τέμπη, σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ κλπ.) και με την συμπάθεια πολλών επιχειρηματικών κύκλων που αντιστρατεύονται τον Κ.Μητσοτάκη, έχει καταφέρει κι έχει αναδειχθεί ως «ο έτερος πόλος» μέσα στη ΝΔ, χωρίς καν να διαφοροποιηθεί από το Μαξίμου και αυτή ήταν η επιτυχία του. Μέχρι στιγμής.
Η υπόθεση της τροπολογίας για την προστασία του Μνημείου του Άγνωστου στρατιώτη, φαινομενικά ήταν μια εύκολη υπόθεση και «δεν θα άνοιγε μύτη».
Το ότι δεν ήταν παρών στην Βουλή ενώ την συζητούσαν δεν θα είχε τόση σημασία αφού από τους 6 υπουργούς που την υπέγραφαν μόνο ο υπουργός Δικαιοσύνης Γ.Φλωρίδης ήταν παρών.
Το ότι την ίδια ώρα όμως πήγε σε εκδήλωση του ΓΕΣ σε απόσταση 100 μέτρων από την Βουλή και μίλησε για τις «Ένοπλες Δυνάμεις που ενώνουν», διατυπώνοντας εμμέσως διαφωνία για τις αρμοδιότητες που του ανατίθενται για την φύλαξη του Μνημείου, αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο από το Μαξίμου.
Στο οποίο Μαξίμου θεωρήθηκε ότι «βγάζει την ουρά του απ’έξω» για να αποφύγει το πολιτικό κόστος.
Και ήρθε «καπάκι» και η τοποθέτηση του Α.Γεωργιάδη, πιθανότατα συνυποψηφίου του Ν.Δένδια, αν και όταν τεθεί θέμα ηγεσίας στη ΝΔ για το ότι «Μόνο νεκρός ή σε ΜΕΘ δεν θα πήγαινα στην Βουλή σε τροπολογία που υπέγραφα» κι «έδεσε το γλυκό».
Υπάρχει περίπτωση παραίτησης του Ν.Δένδια, στις 29 Οκτωβρίου, όπως υπονοεί σημερινό δημοσίευμα της «Καθημερινής»; Ούτε μία στο εκατομμύριο, για μία σειρά λόγων.
Αλλά ο Ν.Δένδιας θα πρέπει να προσέξει ένα κρίσιμο σημείο: Ο Κ.Μητσοτάκης θα συνεχίσει να ελέγχει το βασικό σώμα των εκλεκτόρων, ακόμα και σε ανοικτή ψηφοφορία για τη νέα ηγεσία του κόμματος, όταν έρθει η ώρα για την διαδοχή της ΝΔ.
Και όλοι οι λοιποί συνυποψήφιοί του μπορεί να ενωθούν στο πρόσωπο του βασικού αντιπάλου του Ν.Δένδια.
Άλλωστε ο Κ.Μητσοτάκης δεν είναι πολιτικά αφελής, όπως ήταν ο Ε.Μεϊμαράκης ή ο Ε.Τζιτζικώστας.
Τι σημαίνει αυτό: Ότι ο Ν.Δένδιας, όσο και να προστατεύει το προφίλ του μπορεί να κερδίσει μάχες, αλλά να χάσει τον πόλεμο, αν συνεχίσει τις μετωπικές με Μαξίμου. Παρά το ότι είναι υπουργός Εθνικής Άμυνας…
