Όλη η μεταπολίτευση, κατήντησε, τελικά, διαδρομή προοδευτικής εξαχρείωσης. Από τις μίζες και τα «δωράκια στους εαυτούς τους», αρχικά, φτάσαμε στην κυριολεκτική κρατική μαφία, με... επιτελικό πρόσημο, αλλά και ανθρώπινα θύματα, τόσο από ενδεχόμενο, όσο και από άμεσο δόλο, για να κλείνουν στόματα· έως, ακόμα, και στις διαβόητες μεγαρομαξιμικές υποκλοπές-παρακολουθήσεις «φίλων» και εχθρών· στο γωνιακό «μαγαζάκι»· στις απολυταρχικές προγραφές απείθαρχων ημετέρων, αλλά και, δυστυχώς, στις μη αναστρέψιμες εθνικές προδοσίες. Η λύσσα για συγκάλυψη και η ενοχή της κυβέρνησης στο έγκλημα των Τεμπών, η προσταγή της να στρουθοκαμηλίσουμε όλοι μαζί της, παραβλέποντας την χοντροκοπιά και το αίσχος των εναλλασσόμενων παραπειστικών αφηγημάτων της, είναι όχι μόνο βέβαιες, αλλά και ελάχιστα αφήνουν στην φαντασία. Θυμίζουν την παλιά εκείνη δίκη, όπου ο καταθέτων αυτόπτης μάρτυς της μοιχείας, αφού περιέγραψε λεπτομερώς τις περιπτύξεις, το ξεγύμνωμα και το πλάγιασμα στο κρεβάτι των μοιχών (όπου η περιγραφή γίνεται ιδιαζόντως παραστατική), σταμάτησε. «Και μετά;», τον ρώτησε ο πρόεδρος του δικαστηρίου. «Μετά, κ. πρόεδρε, σβήσανε το φως και δεν είδα τι έγινε.».
Δεν είδαμε, δεν ακούσαμε, δεν καταλάβαμε. Χάσαμε όραση, αίσθηση, ακοή, αντίληψη. Μας ζητάνε να χάσουμε και την θεόσδοτη ελευθερία μας, να χάσουμε τον ορμέμφυτο έρωτα της αληθείας. Κλειδί, για την διάσωσή μας, σε συλλογικό επίπεδο, μοιάζει ν’ απομένει η δικαιοσύνη και η αποχειραγώγησή της. Έτσι όπως παν τα πράγματα, αν δεν ορθωθούν αναστήματα δικαστών να περισώσουν την τιμή μας ως έθνους και ως κοινωνίας πολιτών και να μπολιάσουν νέες γενιές με ήθος, ελπίδα κι προοπτική· αν δεν βρεθούν έχοντες δημόσιο λόγο να φωτίζουν με συνέπεια όσα έχουν γίνει -για τα οποία ουδεμία υφίσταται αμφιβολία ότι γίνανε· αν, λοιπόν, δεν κάτσουν τελικά στο σκαμνί πρωθυπουργός μαζί με την παρέα του, πολύ φοβάμαι ότι οδηγούμαστε εν τοις πράγμασι στην πιο τραγική δικαίωση όσων επί έτη αντιπαλαίσαμε: των πάλαι ποτέ επιχειρημάτων της «17 Νοέμβρη» και λοιπών ομοίων ομάδων. Εκεί φτάσαμε; Τι μένει πια να χάσουμε, που δεν μας το πήραν ήδη; Ευσυνείδητοι άνθρωποι να πράξουν ευόρκως το καθήκον τους εξέλιπαν;
Με τιμή, Πέτρος Τριανταφύλλου, Αθήνα
