Γιατί τόσος κόσμος στις διαδηλώσεις μνήμης και διαμαρτυρίας για τα Τέμπη, περισσότερος από ποτέ; Δεν ξανασκοτώθηκαν άνθρωποι στην Χώρα μας; Ο λόγος, πιστεύω, είναι η προκλητική αναλγησία και η μεθοδική υποκρισία εκ μέρους των επηρμένων και αλαζόνων ιθυνόντων. Διάλεξαν, μεν, επικοινωνιακά προσηνή μέλη της επιτροπής του πορίσματος. Βάλανε στο πόρισμα και κάποιες διηγηματικά ουδέτερες διαγνώσεις για το ιστορικό της πορείας νομικών θεμάτων περί των σιδηροδρόμων. Και με προσχηματική επιστημοσύνη πασπάλισαν το γενικό κατασκεύασμα του πορίσματος. Όμως, μόνο κατ’ επίφαση. Στα κρίσιμα θέματα: αίσχος.
Αίσχος στην ανεδαφική εικασία, πλασσαριζόμενη σαν καταλυτική «εκτίμηση», ότι, τάχα, δεν υπήρξε κεντρική εντολή για την εκσκαφή και για το μπάζωμα του πεδίου. Τί λέτε τώρα; Πώς αποδεικνύεται το μη ον; Δεν βρήκαν την εντολή καδραρισμένη στο Μαξίμου και αυτό, τάχα, αποδεικνύει ότι δεν υπήρξε; Στην Ελλάδα της ευθυνοφοβίας να μετακινήσει δημόσιος υπάλληλος ακόμη και ανθοδοχείο, κάποιοι ανέσκαψαν και εξαφάνισαν ολόκληρη πλαγιά, μέσα σε λίγες ώρες μετά πολύνεκρο δυστύχημα-έγκλημα, και αυτό έγινε, τάχα, από φοβικούς υπαλληλίσκους εν συγχύσει χωρίς άνωθεν κεντρική εντολή; Αίσχος. Μ’ αυτήν την εντεταλμένη υπηρεσία του αίσχους σκοπεύουν να αθωώσουν, μεθαύριο, τους υπαιτίους, που τους διόρισαν.
Αίσχος στην καταλυτική αμφιβολία, πιθανολογώντας, μόνο, την ύπαρξη φορτίου καυσίμου. Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία. Επί πλέον, αν ήθελαν, μπορούσαν πολύ περισσότερα στοιχεία, που το αποδεικνύουν, να συλλέξουν. Ακόμη και από τις σωρούς. Από τον τύπο της έκρηξης, τα αποτελέσματα της καύσης και τα υπολείμματά της. Η επιστήμη δείχνει με ακρίβεια και βεβαιότητα αν υπήρχε ή δεν υπήρχε εύφλεκτο καύσιμο και όχι έλαια σιλικόνης. Πλην, επέλεξαν να διατυπώσουν «πιθανή» παρουσία καυσίμου. Αίσχος. Μ’ αυτήν την αμφιβολία σκοπεύουν να αθωώσουν, μεθαύριο, τους υπαιτίους.
Αίσχος και στην αποτόλμηση πιθανολόγησης ιδιαίτερα μικρού αριθμού θυμάτων με αιτία θανάτου την φωτιά, πέντε (5) ως εφτά (7), λένε. Μα καλά, είχαν αρνητική εξέταση εισπνευθέντων αερίων λοιπών απανθρακωμένων σωρών, για να αποκλείσουν την φωτιά ως αιτία θανάτου; Πώς το εικάζουν, αυτοί, οι, κατά τα άλλα, τόσο «πολιτικώς ορθοί» και επιφυλακτικοί; Αποτολμούν και το πρωτοφανές στα ιατροδικαστικά χρονικά «πειστήριο αιτίας θανάτου», ότι, δηλαδή, «τα θύματα, ακόμα κι αν δεν καίγονταν ζωντανά, ήταν τόσο κακοποιημένα, που θα πέθαιναν μετά ούτως ή άλλως από τα τραύματά τους, άρα ποιος ο λόγος να αποδώσουμε στην φωτιά τον θάνατό τους;». Αίσχος, αίσχος, αίσχος.
Με τιμή, Πέτρος Τριανταφύλλου, Αθήνα
