Συγκλονίζει η μητέρα της Κλαούντια Λάτα, ενός από τα θύματα που έχασαν την ζωή της στο τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη. 

Στο Mega και στο Live News μίλησε η Άλμα Μάτα, μητέρα της Κλαούντια Λάτα, του 20χρονου κοριτσιού που ήταν μεταξύ των νέων ανθρώπων, που σκοτώθηκαν στο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη.

Η Άλμα Λάτα, μητέρα της Κλαούντια Λάτα, συγκλονίζοντας, ζήτησε απ' όλους όσοι βγουν στους δρόμους να «γίνουν τσουνάμι και να βρουν τρόπο στην οργή. Εμείς έχουμε τη δύναμη, κι όχι οι 300».

«Το κορίτσι μου ήταν στο κυλικείο, στο χειρότερο βαγόνι. Που είμαι σίγουρη ότι φώναζε μαμά, αλλά δεν ήμουν εκεί. Δεν μου έδωσαν την ευκαιρία να το βοηθήσω κι όμως ρωτούσα τους πάντες, τους πυροσβέστες» ανέφερε μεταξύ άλλων, συγκινώντας το πανελλήνιο, η Άλμα Λάτα.

Όλα όσα είπε η μητέρα της Κλαούντια Λάτα

«Θα ρωτήσω εσάς, τι είναι Δικαιοσύνη; Για εμένα δικαιοσύνη είναι να μου φέρουν πίσω το παιδί μου, όμως αυτό δεν γίνεται. Δικαιοσύνη θέλουμε για αυτά τα παιδιά, να χαλαρώσει η ψυχή τους εκεί ψηλά.

Πέρασαν δύο χρόνια και προσπαθεί κάθε οικογένεια, κάθε μάνα, σαν ντέτεκτιβ να βρούμε την αλήθεια, να καταθέσουμε εκεί στον κ. Μπακαΐμη κάθε πράγμα που μαζεύουμε, τις αλήθειες με τους πυροσβέστες και τους αστυνομικούς, για να δικαιωθούν αυτά τα παιδιά.

Κι όμως τίποτα, τίποτα δεν έχει γίνει μέχρι τώρα. Κι αυτό με πληγώνει ακόμη περισσότερο, με πληγώνει γιατί σκότωσαν μία φορά τα παιδιά μας, όμως εμάς τις μανούλες μας σκοτώνουν κάθε ημέρα με αυτά που ακούμε στην τηλεόραση.

Πιστέψτε με, με όσα λένε στις τηλεοράσεις, τόσο εύκολα, πληγώνουν τόσες μανούλες πίσω, που έχασαν τα 20χρονα παιδιά τους, που τα έβαλαν σε ένα τρένο και τα πήραν σε λευκό φέρετρο. Μπορεί κάποιοι να μην έβαλαν τίποτα σε αυτά τα φέρετρα.

Δεν μπορέσαμε ούτε να τα φιλήσουμε, να τα αγκαλιάσουμε. Δεν μπορεί κανείς να μιλά για την Τέμπη, χωρίς να έρθει εδώ, να νιώσει αυτό το χώμα, τι ήταν πριν από δύο χρόνια. Την κόλαση εδώ, τις στάχτες, τη μυρωδιά που δεν έφευγε μετά από τρεις μήνες.

Το κορίτσι μου ήταν στο κυλικείο, στο χειρότερο βαγόνι. Που είμαι σίγουρη ότι φώναζε μαμά, αλλά δεν ήμουν εκεί. Δεν μου έδωσαν την ευκαιρία να το βοηθήσω κι όμως ρωτούσα τους πάντες, τους πυροσβέστες.

Κι όμως, μετά, στις 04:00 το πρωί, έβαλαν μπουλντόζες και πήραν τα κόκαλα των παιδιών και τα πέταξαν σαν χώματα, σαν να μην άξιζαν τίποτα. Πόσο κοστίζει η ανθρώπινη ζωή σε αυτή τη χώρα; Πόσο κοστίζει;

Και ήταν εκεί, ήξεραν ότι υπήρχαν αγνοούμενοι γιατί η μαμά της Εριέττας φώναζε πως δεν πήρε τίποτα από το παιδί της, και πάλι μετά από έξι ημέρες το μπάζωσαν, σαν να είναι χαλίκια.

Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να κυκλοφορούν τα τρένα; Ποια τρένα; Αυτά που έχουν γίνει χειρότερα τα τελευταία χρόνια. Χάσαμε όλα τα στοιχεία, ούτε τοξικολογικές, ούτε τίποτα, κανείς δεν ξέρει από τι πέθαναν τα παιδιά μας.

Ευτυχώς, άνοιξαν τα κινητά κάποιων παιδιών και ακούστηκαν αλήθειες, και έχουμε πολλές αλήθειες που θα ακουστούν στα δικαστήρια. Εκεί θα μπουν όλοι φυλακή, δεν μπορούν να μην βλέπουν τις μανούλες και να μη λένε πως φταίμε.

Και άμα δεν κάνει δικαστήριο το κράτος, θα κάνουμε εμείς, το λαϊκό δικαστήριο της μάνας, που πάντα θα βρίσκει δίκιο όταν χάνει το σπλάχνο της.

Αύριο βγείτε όλοι στους δρόμους, να γίνει τσουνάμι αυτή η οργή των πολιτών. Εμείς έχουμε τη δύναμη, όχι οι 300».

Πηγή: reader.gr