Το καθεστώς της οικογένειας Άσαντ, ύστερα από πολλές δεκαετίες διακυβέρνησης στη Συρία κατέρρευσε άξαφνα και αμαχητί. Η κατάρρευση απελευθέρωσε δυνάμεις που μόνο ανησυχία μπορούν να προκαλούν για το μέλλον της περιοχής και όχι μόνο.

Όποια άποψη και να έχουμε για τον Μπασάρ αλ Άσαντ, εκλεγμένο πρόεδρο της Συρίας, δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι αντανακλούσε την πολυπόθητη ενότητα αυτού του αραβικού έθνους, ως την αναγκαία συνθήκη αντιμετώπισης της αδιάλειπτης και κλιμακούμενης επίθεσης των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ισραήλ και ΕΕ και της αναβίωσης του νεοοθωμανισμού του Ερντογάν. Ήταν αυτή ακριβώς η συνθήκη από το 2011 μέχρι το 2020, που επέτρεψε στον συριακό λαό να βρει την αναγκαία συσπείρωσή του και να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την εξωτερική επέμβαση της Δύσης και την εισβολή των αντιπροσώπων της, τζιχαντιστών. Όμως αυτά τα στοιχεία, από μόνα τους, δεν ήταν αρκετά για να φέρουν την τελική νίκη εναντίον του σιωνιστικού παράγοντα και των ιμπεριαλιστών πατρώνων του.

Πως  λοιπόν και γιατί η Συρία οδηγήθηκε αργά και σταθερά στην κατάρρευση;

1. Η Συρία είναι μια ακόμα περίπτωση χώρας, που δεν κατάφερε να ολοκληρώσει την απαραίτητη ομαλότητα και συναίνεση στο εσωτερικό της, λόγω των ασφυκτικών εξωτερικών πιέσεων, των κυρώσεων και του αποκλεισμού από τις ΗΠΑ και την ΕΕ, μαζί και της χώρας μας. Η κατοχή των πετρελαιοπηγών της από τις ΗΠΑ σε συνεκμετάλλευση με τους Κούρδους. Το εμπάργκο στα φάρμακα, οι μηδενικές εμπορικές συναλλαγές λόγω δυτικών κυρώσεων, καταδίκαζαν τον συριακό λαό σε τραγικό επίπεδο στερήσεων. Ανάγκασαν ως και τον ΟΗΕ να κάνει λόγο για έγκλημα της Δύσης κατά του Συριακού λαού.

2. Η εισβολή και κατοχή της Τουρκίας στα βόρεια και ανατολικά της Συρίας με αφορμή τους Κούρδους, η συντήρηση και η χρηματοδότηση των τζιχαντιστών, η παράνομη κατοχή του συριακού εδάφους των υψιπέδων του Γκολάν και οι βομβαρδισμοί από το Ισραήλ, πάντα υπό την κάλυψη των ΗΠΑ, συντηρούσαν εστίες πολέμου και υπονόμευσης, οικοδομώντας τις συνθήκες κατάρρευσης ενός κράτους που πάσχιζε να σταθεροποιηθεί.

Η τραγική, εκ του αποτελέσματος, συμφωνία της Αστάνα το 2019 χωρίς την ισότιμη συμμετοχή της Συρίας, που νομιμοποίησε την Τουρκία ως παράγοντα σταθεροποίησης(!), αφήνοντάς την ανεξέλεγκτη να εξοπλίζει, να εκπαιδεύει και να χρηματοδοτεί τους τζιχαντιστές της HTS στο Iντιλίπ.

3. Όλα τα παραπάνω δεν αρκούν για να τσακίσουν έναν λαό με παράδοση και ιστορία όπως

οι Σύριοι. Επιπρόσθετα λοιπόν, η μη υλοποίηση σημαντικών φιλολαϊκών μεταρρυθμίσεων, δεν κατάφερε να αποκαταστήσει την απαραίτητη ομαλότητα και τσάκισε την όποια συναίνεση στο εσωτερικό της Συρίας. Κυκλώματα διαφθοράς και κερδοσκοπίας δρούσαν παντού, ακόμα και μέσα στους αξιωματούχους του στρατού, οι οποίοι ήταν και οι πρώτοι που αυτομόλησαν στην επίθεση των τζιχαντιστών της HTS.

Αποδεικνύεται γι’ άλλη μια φορά πως δεν αρκεί μόνο ο ηρωισμός του λαού για να

μπορέσει να κερδίσει την αυτοδιάθεσή του και να ευημερήσει. Πάντα είναι αναγκαίες

εκείνες οι κοινωνικές μεταρρυθμίσεις που θα αλλάζουν ριζικά και προς το καλύτερο

τη ζωή του. Που θα εμποδίζουν την εξαγορά εκείνων ή των άλλων μερίδων της

ηγεσίας του, που θα τον βοηθούν να υπερασπιστεί το έθνος του, ακόμα και

μπροστά στις μεγαλύτερες δυσκολίες. Που θα τον καθιστούν αφέντη στον τόπο του.

Τα γεγονότα στη Συρία, μας επιτρέπουν και στην Ελλάδα, για άλλη μια φορά, να εκτιμήσουμε το πώς η συντριπτική πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου, είτε από τα δεξιά, είτε από τα αριστερά, αντιλαμβάνεται τη θέση της χώρας μας.

Η ελληνική κυβέρνηση έτρεξε, μαζί με τις ΗΠΑ και την ΕΕ, να συγχαρεί και να ξεπλύνει τους τζιχαντιστές για την επικράτησή τους στη Συρία! Αναρωτιέται κανείς: Πώς παραβλέπουν το γεγονός ότι η εν λόγω τρομοκρατική ισλαμιστική οργάνωση HTS -μετονομασία της Αλ Κάιντα- και ο ηγέτης της, Αλ Tζουλάνι, που σήμερα αποκαλείται «μαχητής», ήταν μέχρι χθες επικηρυγμένος από τη Δύση για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, για αποκεφαλισμούς, βιασμούς και σφαγές;

Η ελληνική κυβέρνηση που έτρεξε να επιχαρεί την αποσταθεροποίηση, την πτώση και  τον διαμελισμό της Συρίας, γιατί παραβλέπει το γεγονός ότι οι ομάδες αυτές στηρίχτηκαν από την «σύμμαχο» Τουρκία και η επικράτησή τους ενισχύει ακόμα περισσότερο τον ρόλο του «φίλου» των Αμερικανών Ερντογάν;  Ενισχύεται ή όχι ο ρόλος της Άγκυρας;

Απέτυχε ή όχι ο ρόλος του καλού και πειθαρχικού υπηκόου του ΝΑΤΟ και του συμμάχου του, του Ισραήλ;

Ξεχνάνε μήπως ότι οι τζιχαντιστές θέτουν σε κίνδυνο τους χριστιανούς της Συρίας, αλλά και τις άλλες μειονότητες, ενώ καθίστανται παράγοντας αποσταθεροποίησης στην περιοχή; Τι μπορεί να περιμένει κανείς από την επικράτηση τέτοιων εξτρεμιστικών ομάδων, πέρα από χάος, σφαγές, ξεριζωμούς και νέα μεταναστευτικά ρεύματα;

Και η αριστερά; Έτρεξε να δείξει, είτε με τη σιωπή της, είτε με τους πανηγυρισμούς της για την πτώση του “δικτατορικού καθεστώτος Αλ Ασαντ” ότι πειθαρχεί στο ΝΑΤΟ, ότι αδυνατεί να προβάλλει οποιαδήποτε προοπτική πέρα από αυτή της υποτέλειας και της καλύτερης(;) διαχείρισής της.

Περισσότερο από ποτέ άλλοτε, η υποστήριξη της αυτοδιάθεσης του Παλαιστινιακού λαού χωρίς την άνευ προϋποθέσεων υποστήριξη του Άξονα της Αντίστασης, είναι είτε εκ του πονηρού, είτε χαρακτηρίζεται από ανόητη αφέλεια. Οποιαδήποτε στήριξη των λαϊκών συμφερόντων, με παράλληλη υποταγή στους ξένους δυνάστες και στα ολιγαρχικά συμφέροντα, είναι απλά ανεδαφική.

Στους καιρούς που ζούμε πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι:

Η προηγούμενη βδομάδα έδειξε σε όσους πολιτικάντηδες και αναλυτές που ισχυρίζονταν πως το Ισραήλ είναι φυσικός εχθρός της Τουρκίας, ότι κάτι τέτοιο δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Νεντανιάχου και Ερντογάν συνεργάστηκαν άψογα για να κατασπαράξουν την Συρία! Δεν μας αφήνουν καμία αμφιβολία ότι το ίδιο θα συμβεί, αν αντιμετωπίσει και η χώρα μας παρόμοια κατάσταση.

Έδειξε ακόμα πως ο αντιισλαμισμός έχει κοντά ποδάρια και κλειστά μάτια: Άλλο πράγμα οι τζιχαντιστές, υπηρέτες του ιμπεριαλισμού και της σιωνιστικής οντότητας, το alter ego της αυτοαποκαλούμενης «δημοκρατικής αντιπολίτευσης» στη Συρία, και άλλο οι δυνάμεις της εθνικής αντίστασης και ανεξαρτησίας σε Παλαιστίνη, Λίβανο ή Υεμένη και όπου αλλού.

Οι εξελίξεις αυτές δεν θα πρέπει να απογοητεύουν όσους πιστεύουν στον μονόδρομο του αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στην ξένη κατοχή της πατρίδας μας, αλλά να μας αφυπνίσουν: Χρειάζεται να δυναμώσουμε τις προσπάθειες για τη δημιουργία ενός μετώπου που θα είναι πλατύ, ρωμαλέο και πάνω από όλα αποφασισμένο να φέρει την ανατροπή στην πατρίδα μας.

Ένα μέτωπο, μια συμμαχία, μια συμπόρευση δυνάμεων ικανών να ενώσουν τον λαό

μας στον αγώνα για ειρήνη, αξιοπρέπεια, λευτεριά και αυτοδιάθεση, ενάντια στα

πολεμόχαρα σχέδια των εξουσιαστών του λαού μας: των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Αθήνα, 12 Δεκεμβρίου 2024
Η Πολιτική Γραμματεία του ΕΠΑΜ.