Ο Σπήλιος Λιβανός, Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας και βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας, αντέκρουσε τις αντιρρήσεις συνταγματικότητας που υπέβαλε το Κίνημα Αλλαγής και ο ΣΥΡΙΖΑ επί διατάξεων του σχεδίου νόμου «Επενδύω  στην Ελλάδα και άλλες διατάξεις», που συζητείται στην Ολομέλεια της Βουλής.

Ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος ανέδειξε το άτοπο της κριτικής της αντιπολίτευσης περί του αναπτυξιακού χαρακτήρα του νομοσχεδίου, αφού αυτοί που την επικαλούνται, δεν γνωρίζουν τι εστί ανάπτυξη, αλλιώς θα την είχαν φέρει τα χρόνια που κυβέρνησαν. Ο Σπήλιος Λιβανός ανέδειξε την διαβούλευση που έγινε για το νομοσχέδιο με όλους τους παραγωγικούς φορείς.

Ο βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας ανέδειξε ότι πυρήνας των εργασιακών διατάξεων του νομοσχεδίου είναι να δοθεί ανάσα ζωής στην χωλαίνουσα επιχειρηματικότητα του τόπου, απαντώντας στην αντιπολίτευση ότι για να υπάρχουν εργαζόμενοι θα πρέπει να υπάρχουν επιχειρήσεις.  

Παράλληλα, επιβεβαίωσε τη δέσμευση της Νέας Δημοκρατίας στις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τις αρχές της επεκτασιμότητας και της ευνοϊκότερης ρύθμισης.

Παράλληλα, κάλεσε την αξιωματική αντιπολίτευση να συμμετέχει εποικοδομητικά στην συζήτηση του νομοσχεδίου, και να μην ακολουθεί τις πολιτικές που οδήγησαν τη χώρα στο γκρεμό.

Μάλλον κάτω του μετρίου ή κοντά στο μέτριο θα πρέπει να χαρακτηριστεί η προσέλευση του κόσμου στην ανοιχτή συνέλευση του ΣΥΡΙΖΑ που πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα του ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου, το απόγευμα της Δευτέρας.

Αυτό προκύπτει κυρίως από τον υψηλό στόχο που οι ίδιοι στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν θέσει. Για να μετασχηματιστεί το κόμμα σε μαζικό αριστερό κόμμα που θα εκφράσει το σύνολο του «δημοκρατικού» και «προοδευτικού» χώρου, στον ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να εγγράψουν ως νέα μέλη το 10% όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες εκλογές.

Αυτό αντιστοιχεί σε περίπου 4.500 νέα μέλη συνολικά στην Αιτωλοακαρνανία, αριθμός δυσθεώρητος για τα ελληνικά δεδομένα. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς πως αν πιαστεί ο στόχος, λέμε αν, ο ΣΥΡΙΖΑ Αγρινίου θα πρέπει να κάνει τις συνελεύσεις του, αν όχι στο γήπεδο του Παναιτωλικού, τουλάχιστον στο ΔΑΚ Αγρινίου… Βέβαια η καμπάνια με σύνθημα «πάρε τον ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια σου» βρίσκεται ακόμη στην αρχή, αλλά η αίθουσα του ΔΗΠΕΘΕ δεν γέμισε, παρά το γεγονός ότι κεντρικός ομιλητής ήταν ο γραμματέας του κόμματος Πάνος Σκουρλέτης. Όμως θα έπρεπε να γεμίζει ήδη… έτσι ώστε κάποια στιγμή το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να φτάσει κοντά στον στόχο του.

Στον ΣΥΡΙΖΑ ωστόσο το παλεύουν όσο μπορούν. Και αφού έφτασαν στο σημείο να χρησιμοποιήσουν και τις νέες τεχνολογίες στην προσπάθεια να προσελκύσουν νέα στελέχη, αυτό είναι μία πρόοδος.

Είναι χαρακτηριστικό πως στη συνεδρίαση της Νομαρχιακής, που προηγήθηκε της ανοιχτής συνέλευσης, ο Πάνος Σκουρλέτης έκανε ένα μικρό… «σεμινάριο» στα τοπικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για την ηλεκτρονική πλατφόρμα του e-Syriza.

Όμως για να προσελκύσει κόσμο ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να γίνει ξανά ελκυστικός και φυσικά να δώσει στον κόσμο κίνητρα για τη συμμετοχή στα κομματικά δρώμενα. Να γίνει δηλαδή ένα ανοιχτό κόμμα… χωρίς «αριστερόμετρο».

Αν πείσει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι αλλάζει, τότε όλα είναι εφικτά…

Εφημερίδα «Συνείδηση»

sinidisi.gr

Συμφωνία επετεύχθη στη διακομματική επιτροπή για την ψήφο των αποδήμων, όπως ανακοίνωσε μετά τη συνεδρίαση ο Τάκης Θεοδωρικάκος στο Υπουργείο Εσωτερικών.

Συζήτηση με εκπροσώπους της κτηνοτροφικής και γεωργικής παραγωγής στο Αγρίνιο είχε σήμερα ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ Πάνος Σκουρλέτης. Ο πρώην υπουργός βρίσκεται στο Αγρίνιο για την ανοιχτή συνέλευση του ΣΥΡΙΖΑ στο πλαίσιο της εκστρατείας του κόμματος για την εγγραφή νέων μελών.

“Διατηρούμε την επαφή μας με τον αγροτικό κόσμο, επιδιώκουμε να συνδιαμορφώσουμε θέσεις που θα απαντούν στις νέες ανάγκες του, μελετάμε μαζί τα χρόνια, δυσεπίλυτα προβλήματα. Θα είμαστε στο πλευρό τους, για την προώθηση της κτηνοτροφικής και γεωργικής παραγωγής, για να αναπτυχθεί ο πρωτογενής τομέας και να συμβάλει στη συνολική ανάπτυξη της χώρας μας, με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης” ανέφερε χαρακτηριστικά ο Πάνος Σκουρλέτης μετά τη συνάντηση με τους παραγωγούς της περιοχής.

Παρόντες στη συνάντηση με τους παραγωγούς ήταν και οι βουλευτές Αιτωλοακαρνανίας του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργος Βαρεμένος και Θάνο Μωραΐτης, η πρώην βουλευτής Μαρία Τριανταφύλλου και ο Παναγιώτης Μανδέλος, από την Νομαρχιακή Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ ως υπεύθυνος αγροτικών θεμάτων.

agrinioculture.gr

Κινητοποιήσεις πραγματοποιεί η ΠΟΕ – ΟΤΑ αυτή την εποχή αντιδρώντας στο άρθρο 179 του Αναπτυξιακού Πολυνομοσχεδίου, το οποίο δίνει τη δυνατότητα στα Δημοτικά Συμβούλια να συνάπτουν δημόσιες συμβάσεις, για υπηρεσίες καθαριότητας, πρασίνου και ηλεκτροφωτισμού.

Και τι θα γίνει όταν οι αρμόδιες υπηρεσίες των δήμων δεν έχουν το απαιτούμενο προσωπικό; Ή όταν αξιολογούνται αρνητικά από την εκάστοτε δημοτική αρχή επειδή δεν παράγουν το αναμενόμενο έργο; Ας πάρουμε ένα παράδειγμα από το δήμο Αγρινίου, στον ηλεκτροφωτισμό υπάρχει δημοτική υπηρεσία που προσπαθεί και κάνει ότι μπορεί με το υφιστάμενο προσωπικό. Έρχεται όμως η δημοτική αρχή και λέει «έχω πολλά προβλήματα, πολλές ανάγκες και βγάζω παράλληλα και κάποιες εργολαβίες για ιδιώτες». Που είναι το κακό; Δουλεύουν έτσι παράλληλα και η δημοτική υπηρεσία και κάποιοι ιδιώτες. Η δημοτική υπηρεσία συνεχίζει να υφίσταται, χωρίς να έχει καταργηθεί και προφανώς χωρίς να έχει απειληθεί με απόλυση.

Να δούμε τι γίνεται και στο πράσινο, πάλι με ένα παράδειγμα από το Αγρίνιο; Η υπηρεσία πρασίνου του δήμου Αγρινίου έχει στο βαθμό που της αναλογεί ευθύνη για τη σταδιακή υποβάθμιση του Πάρκου που συντελέστηκε κυρίως τη δεκαετία του 2000. Και να σκεφτεί κανείς πως η υπηρεσία πρασίνου στεγάζονταν μέσα στο Πάρκο! Το έργο της υπηρεσίας δεν ήταν και δεν είναι ακόμη και σήμερα αυτό που πρέπει, με δεδομένο ότι από το 2010 ο δήμος Αγρινίου μεγάλωσε και έγινε σχεδόν η μισή Αιτωλοακαρνανία.

Το project «όλα κρατικά» δεν περπατά… Εκτός κι αν για χάρη της ΠΟΕ – ΟΤΕ οι δήμοι θα πρέπει να δημιουργήσουν δημοτικές κατασκευαστικές εταιρείες, δημοτικά λεωφορεία για τη συγκοινωνία, δημοτικά τυπογραφεία και δημοτικό εργοστάσιο ηλεκτρονικών υπολογιστών…

Εφημερίδα «Συνείδηση»

sinidisi.gr

Του Δημήτρη Παπαδάκη

Καθώς οι τράπεζες μέσω του «σχεδίου Ηρακλής» επιταχύνουν την προσπάθεια για απομείωση των «κόκκινων» δανείων από τους ισολογισμούς τους, οι πλειστηριασμοί αναμένεται να πολλαπλασιαστούν έτι περαιτέρω το επόμενο διάστημα και φυσικά στην διάρκεια του 2020. Σύμφωνα με στοιχεία που έγιναν γνωστά, τον Σεπτέμβριο που πέρασε διενεργήθηκαν 2.195 πλειστηριασμοί, ενώ μέχρι το τέλος του έτους θα γίνουν τουλάχιστον άλλες 5.000. Συνολικά από την αρχή του χρόνου έχουν διενεργηθεί 11.999 πλειστηριασμοί.

Τα funds που αποκτούν πακέτα στεγαστικών ή και επιχειρηματικών δανείων δεν θα διστάσουν να προχωρήσουν σε εκποιήσεις. Και προφανώς θα βγουν στο σφυρί και πρώτες κατοικίες. Το όλο ζήτημα αργά ή γρήγορα θα αποκτήσει και κοινωνικές διαστάσεις και πιθανότατα η κυβέρνηση θα κληθεί, όπως συμβαίνει πάντα με αυτόν που σκάει στα χέρια του η βόμβα, να επωμιστεί το πολιτικό κόστος αναλόγως του μεγέθους των κοινωνικών επιπτώσεων που θα λάβει το φαινόμενο.

Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την πρώτη κατοικία, θα πρέπει η κυβέρνηση να λάβει μέτρα, προκειμένου να μην υπάρξει περαιτέρω κοινωνικό πρόβλημα. Και η λύση βεβαίως δεν μπορεί να δοθεί με… εκ νέου απαγόρευση των πλειστηριασμών. Θα πρέπει επιτέλους να διδαχθούμε από το λαϊκισμό του νόμου Κατσέλη! Ένας νόμος που αποσύρει την απειλή της κατάσχεσης σε όποιον δεν πληρώνει παρασύρει και αυτούς που μπορούν να πληρώσουν να μην το κάνουν. Έτσι παραβιάστηκε ένας βασικός νόμος της αγοράς που λέει πως δεν είναι δυνατόν αυτός που δεν πληρώνει τα χρέη του να μην έχει συνέπειες. Ο νόμος Κατσέλη δεν κατάφερε ούτε καν να «συγκρατήσει» τα «κόκκινα» δάνεια. Το ύψος των «κόκκινων» στεγαστικών στο τέλος του 2018 έφτασε στα 27,1 δισ. ευρώ! Ο νόμος Κατσέλη έχει σημαντικό μερίδιο ευθύνης για το γεγονός πως η Ελλάδα έκανε εννιά χρόνια να βγει από τα μνημόνια (όπως βγήκε τέλος πάντων). Δεν επιτρέπεται ξανά να πέσουμε σε αυτό το λαϊκισμό που οδήγησε σε γιγάντωση του προβλήματος με τη γεωμετρική αύξηση των «κόκκινων» δανείων, που ακόμη και σήμερα αποτελεί «βόμβα» στα θεμέλια της οικονομίας, μη αφήνοντας τις τράπεζες να παίξουν το ρόλο τους χρηματοδοτώντας την πραγματική οικονομία.

Αυτό που πρέπει να γίνει είναι βεβαίως να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι, δηλαδή αυτοί που θέλουν να πληρώσουν τα δάνειά τους και δεν έχουν να τα πληρώσουν από αυτούς που έχουν αλλά δεν θέλουν. Οι λεγόμενοι στρατηγικοί κακοπληρωτές κατάφεραν να κρυφτούν μέσα στο νόμο Κατσέλη. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ήρθη το τραπεζικό απόρρητο για τους δανειολήπτες που είχαν υπαχθεί στο καθεστώς του νόμου Κατσέλη, κάμποσοι με πρωτοβουλία δική τους και όχι των τραπεζών,έσπευσαν να… αποχωρήσουν από το προστατευτικό πλαίσιο του νόμου Κατσέλη.

Είναι λοιπόν εκτός από θέμα ηθικής και θέμα κοινωνικής προστασίας των πραγματικά αδύναμων και όσων επλήγησαν τόσο από την κρίση με αποτέλεσμα να μην μπορούν να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους, σε κάποιους να κολληθεί η στάμπα του στρατηγικού κακοπληρωτή. Για όλους τους υπόλοιπους η κυβέρνηση θα πρέπει να ετοιμάσει ένα δείκτη κοινωνικής προστασίας (π.χ επιδότηση ενοικίου), ώστε να μην βρεθεί στο δρόμο κάποιος που το σπίτι του θα βγει στο σφυρί. Και δεν θα πρέπει να διστάσει η κυβέρνηση προς αυτή την κατεύθυνση όχι μόνο για να μην επωμιστεί το πολιτικό κόστος της κοινωνικής αντίδρασης, αλλά γιατί μπροστά στα δισεκατομμύρια που στερεί το πρόβλημα των «κόκκινων» δανείων από την πραγματική οικονομία, δεν αξίζει να λυπηθεί κανείς μερικές δεκάδες εκατομμύρια για κάποια μέτρα κοινωνικής προστασίας.

Εφημερίδα «Συνείδηση»

sinidisi.gr

Ο κ. Μητσοτάκης επεσήμανε πως το παράδειγμα του Costa Navarino συνδέεται με πολλές ψηφίδες και προσωπικές ιστορίες οι οποίες συνθέτουν κάτι ευρύτερο που αποτελεί και τον κεντρικό στόχο της κυβέρνησης.

«Βάζουμε τον πήχη στη βιώσιμη ανάπτυξη, η οποία συνδυάζει ένα αναβαθμισμένο τουριστικό προϊόν με την προστασία του περιβάλλοντος, με την ανάδειξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, με τη σύνδεση με τον αγροδιατροφικό τομέα, κι όλα αυτά μέσα από μια λογική, να γίνουμε οι καλύτεροι στον κόσμο στην προστασία του περιβάλλοντος. Εκεί πρέπει να μπει ο πήχης, για την πατρίδα μας και δεν πρέπει να συμβιβαστούμε με τίποτα λιγότερο», τόνισε ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης στην ομιλία του στην εκδήλωση του Επιμελητηρίου Μεσσηνίας με θέμα: «Οι μεγάλες επενδύσεις ως καταλύτης για ανάπτυξη και καλές δουλειές για όλους – το παράδειγμα της Costa Navarino στη Μεσσηνία».

Ο κ. Μητσοτάκης επεσήμανε πως το παράδειγμα του Costa Navarino συνδέεται με πολλές ψηφίδες και προσωπικές ιστορίες οι οποίες συνθέτουν κάτι ευρύτερο που αποτελεί και τον κεντρικό στόχο της κυβέρνησης: «ευκαιρίες, δουλειές, ευημερία για κάθε Ελληνα και κάθε Ελληνίδα, σε κάθε γωνιά της πατρίδας. Μακάρι η σημαντική αυτή η επένδυση να αποτελέσει φάρο και οδηγό. Η κυβέρνηση μας στηρίζει την υγιή επιχειρηματικότητα μέσα από ένα σημαντικό πλέγμα παρεμβάσεων. Μείωση της φορολογίας, απλοποίηση των αδειοδοτικών διαδικασιών αλλά και την ενεργό συνεργασία με την τοπική και την περιφερειακή αυτοδιοίκηση» πρόσθεσε ο κ. Μητσοτάκης.

Ο Πρωθυπουργός επεσήμανε την ανάγκη κάθε επενδυτική πρωτοβουλία, να συνομιλεί, να συνεργάζεται με την τοπική κοινωνία και με την τοπική οικονομία. «Δεν μιλάμε για επενδύσεις που δημιουργούν κλειστά οικοσυστήματα ευημερίας. Μιλάμε για δίκτυα τα οποία διαχέουν τον πλούτο σε επιχειρήσεις και σε εργαζόμενους πολύ πέρα από τα όρια της συγκεκριμένης επένδυσης» ανέφερε χαρακτηριστικά.

Στη συνέχεια ο Κυριάκος Μητσοτάκης περιόδευσε στο κέντρο της πόλης της Καλαμάτας όπου συνομίλησε με πολίτες.

Ακολουθεί ο χαιρετισμός κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης:

«Κύριε Πρωθυπουργέ, κ. Περιφερειάρχα, κ. Δήμαρχοι, κύριες και κύριοι. Eίχα ετοιμάσει μια ομιλία, αλλά ακούγοντας πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, αποφάσισα να σας πω κάποιες σκέψεις από καρδιάς.

Θέλω, κατ’ αρχάς, να ξεκινήσω από ένα ερώτημα το οποίο έθεσε ο κ. Φιλιππίδης στον κ. Αχιλλέα Κωνσταντακόπουλο και στο οποίο δεν απάντησε: Που βάζουμε τον πήχη; Θα σας πω εγώ που βάζουμε τον πήχη. Βάζουμε τον πήχη στη βιώσιμη ανάπτυξη, η οποία συνδυάζει ένα αναβαθμισμένο τουριστικό προϊόν με την προστασία του περιβάλλοντος, με την ανάδειξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, με τη σύνδεση με τον αγροδιατροφικό τομέα, κι όλα αυτά μέσα από μια λογική, να γίνουμε οι καλύτεροι στον κόσμο στην προστασία του περιβάλλοντος. Εκεί πρέπει να μπει ο πήχης, για την πατρίδα μας και δεν πρέπει να συμβιβαστούμε με τίποτα λιγότερο.

Είχα την ευκαιρία, αγαπητέ Αχιλλέα, να παρακολουθήσω την ιστορία αυτής της επένδυσης, από τότε που την συνέλαβε ο καπετάν Βασίλης Κωνσταντακόπουλος, πριν από περισσότερα από 25 χρόνια. Και χαίρομαι ιδιαίτερα που σήμερα, 10 χρόνια μετά την έναρξη λειτουργίας της πρώτης ξενοδοχειακής εγκατάστασης, κλείνει ένας κύκλος, αλλά ταυτόχρονα ανοίγει και ένας καινούριος. Και μπορούμε σήμερα να κάνουμε έναν απολογισμό της συνολικής συνεισφοράς αυτής της επένδυσης στην τοπική κοινωνία, αλλά συνολικά και στην περιφέρεια Πελοποννήσου και ταυτόχρονα να χαράξουμε και το μέλλον, προσβλέποντας σε ένα ακόμα πιο σημαντικό αποτύπωμα αυτής της πολύ σημαντικής επενδυτικής πρωτοβουλίας. Τι είναι αυτό το οποίο θα πρέπει να κρατήσουμε όλοι από τα πολύ ενδιαφέροντα τα οποία ακούσαμε κατά τη διάρκεια της σημερινής πολύ όμορφης εκδήλωσης -συγχαρητήρια στο επιμελητήριο για την πολύ σημαντική δουλειά την οποία κάνει στηρίζοντας τις τοπικές επιχειρήσεις με μια φρέσκια, με μια σύγχρονη αναπτυξιακή ματιά- τι πρέπει λοιπόν να συγκρατήσουμε από αυτά τα οποία ακούσαμε;

Πρώτον, την έμφαση στην αειφορία, στη βιώσιμη ανάπτυξη. Στην προστασία του περιβάλλοντος, η οποία – ναι, αγαπητέ Αχιλλέα- μπορεί να συμβαδίζει και πρέπει να συμβαδίζει με την ανάπτυξη, γι’ αυτό και την ονομάζουμε βιώσιμη ανάπτυξη. Και η ανάπτυξη στη χώρα μας σήμερα, μπορεί να είναι μόνο βιώσιμη. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος τον οποίο να μπορούμε να ακολουθήσουμε. Ήταν πάρα πολύ σωστό αυτό το οποίο είπες, ότι η Ελλάδα, από μια πλευρά, ήταν ευλογημένη μέσα στην καθυστέρησή της. Και άλλες περιοχές της Ευρώπης, οι οποίες γνώρισαν πιο γρήγορη, πιο επιθετική τουριστική ανάπτυξη, κατέστρεψαν τον ίδιο τον φυσικό πλούτο πάνω στον οποίο στήριξαν τα πρώτα βήματα της ανάπτυξής τους. Αυτό δεν έχει γίνει ακόμα στην Ελλάδα, και δεν πρόκειται ποτέ να επιτρέψω ως Πρωθυπουργός της χώρας να γίνει. Άρα το μέλλον θα πρέπει να είναι αναπτυξιακή προοπτική με ξεκάθαρα βιώσιμα χαρακτηριστικά. Είτε μιλάμε για την προστασία του νερού, (ήσασταν πρωτοπόροι σε αυτήν την κατεύθυνση), είτε μιλάμε για τον τρόπο με τον οποίον θα κατασκευάζουμε τα σύγχρονα κτίρια ενσωματώνοντας τις πιο σύγχρονες βιοκλιματικές τεχνολογίες. Μιλάμε για αναπτύξεις με πολύ χαμηλή κάλυψη. Θέλω να θυμίσω ότι μόλις το 10% της έκτασης των πρώτων επενδύσεων που έχουν γίνει στο Costa Navarino, καλύπτονται από κτίρια, Είτε μιλάμε λοιπόν για την έμφαση, που πρέπει να δίνουμε σε υπόσκαφα κτίρια, διότι έχουμε το μεγάλο πλεονέκτημα στη χώρα μας να έχουμε κλίσεις, να έχουμε το ανάγλυφο εκείνο το οποίο μας επιτρέπει να μπορούμε να κατασκευάζουμε υπόσκαφα κτίρια και είτε μιλάμε για τη γεωθερμία, ήσασταν πρωτοπόροι στο να έχετε ένα από τα μεγαλύτερα ιδιωτικά δίκτυα γεωθερμίας, είτε μιλάμε βέβαια και για την προστασία της εξαιρετικά πλούσιας βιοποικιλότητας η οποία χαρακτηρίζει αυτήν την πολύ όμορφη αυτήν, την πολύ ιδιαίτερη γωνιά της πατρίδας μας. Και θέλω και πάλι να σας συγχαρώ για την δουλειά την οποία έχετε κάνει στον τομέα αυτό, μέσα από το Ινστιτούτο σας το περιβαλλοντικό, να αναδείξετε την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και της βιοποικιλότητας, όχι μόνο ως μια υποχρέωση εταιρικής ευθύνης, αλλά και ως ένα σημαντικό συγκριτικό πλεονέκτημα, για την ευρύτερη περιοχή σας.

Το δεύτερο το οποίο θέλω να συγκρατήσετε και το οποίο αποτελεί μοντέλο για το πώς η ανάπτυξη διαχέεται σε μια ολόκληρη περιφέρεια, αποτελεί ακριβώς αυτήν τη δυνατότητα μιας σημαντικής επενδυτικής πρωτοβουλίας, να συνομιλεί, να συνεργάζεται με την τοπική κοινωνία και με την τοπική οικονομία. Δεν μιλάμε για επενδύσεις που δημιουργούν κλειστά οικοσυστήματα ευημερίας. Μιλάμε για δίκτυα τα οποία διαχέουν τον πλούτο σε επιχειρήσεις και σε εργαζόμενους πολύ πέρα από τα όρια της συγκεκριμένης επένδυσης. Και αυτή ακριβώς είναι η μεγάλη ομορφιά, η μεγάλη μαγεία, μιας μεγάλης επένδυσης, η οποία δεν στέκεται μόνο στο πως θα αναδείξει τον συγκεκριμένο τόπο, την Πύλο, ως προορισμό, αλλά προβάλει ολόκληρη την περιοχή, τη Μεσσηνία, γιατί όχι τη νότια Πελοπόννησο, γιατί όχι όλη την περιφέρεια της Πελοποννήσου την επόμενη μέρα.

Και έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον, ότι η τοπική οικονομία, ακολουθεί στον δρόμο τον οποίον χάραξε το Costa Navarino. Είτε μιλάμε για την αναβάθμιση του προϊόντος που προσφέρει η τοπική ταβέρνα στη Γιάλοβα, η οποία θα είναι υποχρεωμένη πια να προσφέρει ένα προϊόν πιο αναβαθμισμένο για να μπορεί να είναι ανταγωνιστική. Είτε μιλάμε για τα πολλά άλλα ξενοδοχεία τα οποία δημιουργήθηκαν στη Μεσσηνία, εκμεταλλευόμενα την πολύ μεγάλη προβολή και πολύ θετική εικόνα που όλη η περιφέρεια αποκτά ως αποτέλεσμα αυτής της πολύ σημαντικής επένδυσης η οποία έγινε στον τόπο σας και η οποία συνεχίζει και στο επόμενο στάδιο της ανάπτυξής της.

Είτε μιλάμε βέβαια, επίσης, και για την ανάδειξη του μεγάλου πολιτιστικού πλούτου της περιοχής, και θέλω να μνημονεύσω εδώ ιδιαίτερα τον σημαντικότατο ρόλο δύο ανθρώπων: του καθηγητή του κ. Θέμελη και του Σταύρου του Μπένου. Δύο άνθρωποι οι οποίοι έχουν δώσει την καρδιά τους, την ψυχή τους, στην ανάδειξη, ο μεν κ. Θέμελης στην ανάδειξη και την διαφήμιση του αρχαιολογικού χώρου της Μεσσήνης, ο δε Σταύρος Μπένος κάνοντας μια εξαιρετική δουλειά σε ολόκληρη τη χώρα. Αποδεικνύοντας ότι μπορούμε να πετύχουμε ένα καινούριο μοντέλο συνεργασίας μεταξύ του ιδιωτικού τομέα, του κράτους, αλλά και οργανώσεων που ξεπηδάνε μέσα από την κοινωνία των πολιτών όταν εργαστούμε όλοι συνεργατικά για τον ίδιο κοινό στόχο. Άρα αυτή η διάχυση του πλούτου σε ολόκληρη την τοπική κοινωνία, είναι το δεύτερο το οποίο θέλω να συγκρατήσετε από την σημασία που αποδίδω σε αυτήν την επένδυση.

Το τρίτο -και ίσως το σημαντικότερο- είναι οι δουλειές. Έχουμε μιλήσει πολλές φορές και εγώ πρώτος ως Πρωθυπουργός της χώρας, για το πόσο σημαντικές είναι οι ιδιωτικές επενδύσεις για να δημιουργήσουν νέες δουλειές. Και νέες ευκαιρίες, όχι μόνο για τα νέα παιδιά, αλλά για όλες τις ηλικίες, που μπορεί να αναζητούν σήμερα, απασχόληση στον τόπο. Διότι όσο σημαντικές είναι οι ευκαιρίες για τα νέα παιδιά από τα χωριά της ευρύτερης περιοχής να βρουν μια δουλειά στο Costa Navarino, άλλο τόσο σημαντικό θεωρώ και το γεγονός ότι μια γυναίκα 50 ετών, η οποία αισθάνεται ότι μπορεί να έχει κλείσει ο κύκλος προσφοράς της στα παιδιά της μπορεί να επιδιώξει και πάλι να ενταχθεί στην αγορά εργασίας, αναζητώντας νέες ευκαιρίες μέσα από τις επενδυτικές δυνατότητες και τη δημιουργία καινούργιων θέσεων απασχόλησης που προσφέρει αυτή η πολύ σημαντική επένδυση.

Και δεν θέλω να σταθώ μόνο στους αριθμούς νομίζω παρουσιάστηκαν πολύ γλαφυρά από την εξαιρετική μελέτη την οποία έκανε το Πανεπιστήμιο Πειραιώς για το πόσες άμεσες ή έμμεσες θέσεις εργασίας δημιούργησε αυτή η επένδυση και πόσες θα δημιουργηθούν ακόμη την επόμενη δεκαετία καθώς η σημαντική αυτή επένδυση θα μπαίνει στη δεύτερη φάση ανάπτυξή της. Θέλω να σταθώ σε μια κουβέντα που μου είπε ένα νέο παιδί μια φορά που είχα επισκεφτεί το Costa Navarino με το οποίο έπιασα κουβέντα έξω από το δωμάτιό μου. Τον ρώτησα από που είναι, μου είπε ότι είναι από τους Γαργαλιάνους και μου είπε μια πολύ απλή κουβέντα: “Δεν ξέρω τι θα είχε συμβεί στη ζωή μου εάν δεν είχα βρει αυτή τη δουλειά και αν δεν είχα επιτέλους ένα όραμα για το μέλλον μου”. Πίσω λοιπόν από αυτές τις προσωπικές ιστορίες φιλοδοξίας, προκοπής πολλών νέων ανθρώπων κρύβονται πολλές ψηφίδες οι οποίες συνθέτουν ακριβώς αυτό το οποίο αποτελεί και τον κεντρικό στόχο της κυβέρνησής μας, ευκαιρίες, δουλειές, ευημερία για κάθε Έλληνα, για κάθε Ελληνίδα σε κάθε γωνιά της Πατρίδας μας. Δεν κάνουμε διακρίσεις, θέλουμε η ευημερία αυτή να μπορέσει να φτάσει σε κάθε γωνιά της χώρας μας και μακάρι η σημαντική αυτή επένδυση να αποτελέσει φάρο και οδηγό και για άλλες αντίστοιχες επενδύσεις σε άλλα σημεία της πατρίδας μας, τα γνωρίζουν όλοι οι επενδυτές οι οποίοι θέλουν να επενδύσουν μέσα από αυτή την λογική μέσα από αυτή τη φιλοσοφία ότι θα έχουν την αμέριστη στήριξη της κυβέρνησής μας αλλά και τη δικιά μου προσωπικά για να υλοποιήσουν τα οράματά τους.

Το τεταρτο σημείο στο οποίο θέλω να αναφερθώ αφορά τον ρόλο του κράτους στην υποστήριξη τέτοιων σημαντικών επενδυτικών πρωτοβουλιών. Δεν θα επαναλάβω αυτά τα οποία ήδη γνωρίζετε. Η κυβέρνησή μας στηρίζει την υγιή επιχειρηματικότητα μέσα από ένα σημαντικό πλέγμα παρεμβάσεων. Μέσα από τη μείωση της φορολογίας, την απλοποίηση των αδειοδοτικών διαδικασιών αλλά και την ενεργό συνεργασία με την τοπική και την περιφερειακή αυτοδιοίκηση, διότι πολλά από τα προβλήματα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε δεν αποτελούν αρμοδιότητα της κεντρικής εξουσίας, αποτελούν αρμοδιότητα των δήμων ή της περιφέρειας. Πχ το ζήτημα της διαχείρισης των απορριμμάτων αποτελεί περιφερειακή αρμοδιότητα και χαίρομαι πραγματικά διότι και ο καινούριος Περιφερειάρχης έχει θέσει το ζήτημα αυτό σε απόλυτη προτεραιότητα και το 2021 αγαπητέ κ. Περιφερειάρχα το ζήτημα της διαχείρισης απορριμμάτων στην περιφέρειά σου θα πρέπει να έχει λυθεί και θα έχει λυθεί οριστικά.

Δουλειά μας όμως είναι να υποστηρίζουμε τις τοπικές κοινωνίες και τέτοιες επενδυτικές δραστηριότητες και μέσα από την αναβάθμιση των υποδομών. Αναφέρθηκε ο Αχιλλέας στη σημασία του δρόμου που ενώνει την Καλαμάτα με την δυτική Μεσσηνία. Θα ολοκληρωθεί ο δρόμος εντός του χρονοδιαγράμματος, διότι όπως είπες είναι μία επένδυση η οποία δεν θα στηρίξει απλά την δραστηριότητα την επενδυτική της εταιρείας, αλλά θα μπορέσει να συνδέσει ακόμα πιο ουσιαστικά τη δυτική Μεσσηνία με την Καλαμάτα και να προσδώσει ακόμα μεγαλύτερο δυναμισμό σε μια πόλη η οποία ήδη διακρίνεται, αναβαθμίζεται και αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για το πως μια δυναμική πόλη της περιφέρειας μπορεί να δημιουργήσει πλούτο, ευημερία, θέσεις απασχόλησης για τους δημότες της. Και στο ζήτημα του αεροδρομίου πολύ σύντομα θα πάρουμε τις οριστικές μας αποφάσεις και μέσα από ένα σχήμα σύμπραξης με τον ιδιωτικό τομέα, το αεροδρόμιο της Καλαμάτας μόνο του, ανεξάρτητο θα μπορέσει να γίνει αντικείμενο μιας καινούργιας διαδικασίας, μιας σύμβασης παραχώρησης, αντίστοιχης με αυτή που υπεγράφη για τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια, έτσι ώστε το πιο δυναμικό περιφερειακό αεροδρόμιο της χώρας να μπορέσει να προσελκύσει τις επενδύσεις που χρειάζεται για να μπορέσει να οδηγήσει όλη την ευρύτερη περιοχή της νότιας Πελοποννήσου σε ένα νέο δρόμο ανάπτυξης. Και θα ήθελα με την ευκαιρία αυτή, να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Αντώνη Σαμαρά, όχι μόνο για όσα έκανε για τη χώρα, όταν κληθήκαμε να κυβερνήσουμε σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, αλλά και για την έμφαση με την οποία επεδίωξε την μεγάλη επένδυση στα περιφερειακά αεροδρόμια η οποία πολεμήθηκε από την προηγούμενη κυβέρνηση, στη συνέχεια αναγκάστηκε να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα αλλά σήμερα αν επισκεφτείτε μια σειρά από περιφερειακά αεροδρόμια και δείτε τις επενδύσεις οι οποίες γίνονται θα καταλάβετε γιατί είναι τόσο σημαντικό να μπορούμε να προσελκύουμε ιδιωτικά κεφάλαια για να αναβαθμίζουμε τα αεροδρόμιά μας τα οποία αποτελούν και τη βασική πύλη εισόδου για επισκέπτες στην πατρίδα μας. Επομένως πολύ σύντομα θα αναμένετε ειδήσεις και για το ζήτημα του αεροδρομίου της Καλαμάτας

Κλείνω με μία προσωπική αναφορά σε έναν σπουδαίο άνθρωπο, ο οποίος δεν είναι πια μαζί μας: στον καπετάν Βασίλη Κωνσταντακόπουλο. Ο καπετάν Βασίλης, είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω, υπήρξε ένας άνθρωπος βαθειά οραματιστής. Έβλεπε πέρα από την εποχή του και θέλησε μέσα από τη σημαντική αυτή επένδυση την οποία έκανε να επιστρέψει κάτι στον τόπο του. Το πέτυχε και το έργο του σημάδεψε ανεξίτηλα την οικονομική ανάπτυξη μιας ολόκληρης περιοχής. Δεν ήταν απλά ένας καπετάνιος, ήταν ένας πρωτοπόρος της ναυτιλίας, ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας, ήταν με τον τρόπο του ένας σύγχρονος ευεργέτης. Ήταν ευεργέτης και δικαίως το αεροδρόμιο της Καλαμάτας φέρει το όνομά του, διότι ακριβώς μέσα από τη δραστηριότητα αυτήν την οποία ανέπτυξε στις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του έβαλε σε πρώτη προτεραιότητα τον άνθρωπο και τον τόπο του. Αυτό τον ένοιαζε παραπάνω. Δεν νομίζω ότι όταν σχεδίασε αυτή τη μεγάλη επένδυση στο μυαλό του, αγαπητέ μου Αχιλλέα, αγαπητή μου Κάρμεν, αγαπητέ Κωστή, αγαπητέ Χρήστο, ότι είχε κάνει περίπλοκες αναλύσεις ή ότι είχε βάλει όλα τα νούμερα σε ένα χαρτί και είχε καταλήξει ότι η επένδυση αυτή θα είχε κάποια απόδοση μετά από κάποια χρόνια. Όχι. Είμαι σίγουρος, επειδή τον γνώρισα προσωπικά, ότι δεν το έκανε αυτό. Το έκανε από αγάπη για τον τόπο του. Και σήμερα, καθώς βλέπουμε αυτό το θαυμάσιο έργο το οποίο έχει ήδη υλοποιηθεί, καθώς ακούμε τις ιστορίες των ανθρώπων, των οποίων η ζωή άλλαξε προς το καλύτερο ως αποτέλεσμα αυτής της σημαντικής επένδυσης, όταν ακούμε τα φιλόδοξα σχέδια της εταιρείας για το τι πρέπει να γίνει για την επόμενη 10ετία, αναλογιζόμαστε όλοι τη μεγάλη προσφορά του σε αυτόν τον τόπο και του λέμε από καρδιάς ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ».

Τα αριθμητικά δεδομένα της επένδυσης

Σύμφωνα, τέλος, με τα αριθμητικά δεδομένα που παρουσιάστηκαν, ως συμπεράσματα έρευνας που διενεργήθηκε, το συνολικό αποτύπωμα της επένδυσης στην τοπική οικονομία έως σήμερα ξεπερνάει τα 2 δισ. ευρώ ενώ το 70% των εργαζομένων είναι από τη περιοχή της Μεσσηνίας. Εντυπωσιακό εύρημα είναι πως το 89% νιώθει ασφάλεια για την εργασία του στη Costa Navarino ενώ το τελευταίο έτος απασχολούνται 1.510 εργαζόμενοι την υψηλή περίοδο με μισθολογικό κόστος να ξεπερνά τα 21,4 εκατ. ευρώ με τη δημιουργία 2.508 έμμεσων θέσεων εργασίας. Ταυτόχρονα, σημειώνεται πως η νέα επένδυση θα δημιουργήσει 2.710 επιπλέον άμεσες θέσεις εργασίας και 4.470 έμμεσες νέες θέσεις εργασίας στην ευρύτερη περιοχή. Με το σύνολο των επενδύσεων σε πλήρη ανάπτυξη θα δημιουργηθούν 4.230 άμεσες θέσεις εργασίας και 6.979 έμμεσες θέσεις εργασίας. Ετσι, υπολογίζεται πως θα δημιουργηθούν 11.209 θέσεις εργασίας στην ευρύτερη περιοχή της Μεσσηνίας.

agriniopress.gr

Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί τμήμα της Εισήγησης του Προέδρου του ΕΠΑΜ, Δημήτρη Καζάκη, στην 6^η Σύνοδο του Εθνικού Συντονιστικού Συμβουλίου του ΕΠΑΜ που πραγματοποιήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 2019.
Η ουσιώδης και κατανοητή ανάλυση για το τι συμβαίνει με το BREXIT, ποιοι είναι οι ωφελημένοι από μια καθαρή έξοδο της Βρετανίας και ποιοι όχι, είναι ο λόγος που αποφασίσαμε την δημόσια ανάρτησή του προς ενημέρωση του ελληνικού λαού. Παράλληλα, μας δίνει να καταλάβουμε και πού οφείλονται οι αντιδράσεις και η λυσσαλέα προπαγάνδα των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, όχι μόνο στη Βρετανία αλλά σε όλη την Ευρώπη και φυσικά στη χώρα μας.

Το κείμενο απηχεί την κατάσταση όπως ήταν μέχρι τη συγκεκριμένη ημερομηνία (22/9/19) η οποία παρέμεινε ουσιαστικά ίδια μέχρι προχθές που αναγγέλθηκε η συμφωνία Τζόνσον – Γιουνγκέρ. Προκειμένου να κατανοήσει κανείς τις εξελίξεις από δω και μπρος, είναι σημαντικό να διαβάσει την ανάλυση αυτή για ν’ αποκτήσει σφαιρική εικόνα για το θέμα.

Οι παρεμβάσεις στην ανάρτηση είναι λίγες, κυρίως διευκρινιστικού χαρακτήρα, όπως και το σπάσιμο σε ενότητες και τίτλους έτσι ώστε να διευκολύνουν στην ανάγνωση.

Ι. Ποιος χάνει και ποιος κερδίζει από το BREXIT;

α) Η οικονομική σχέση Ε.Ε. και Βρετανίας.
Η Ε.Ε. αυτή τη στιγμή έχει τρομακτικό πρόβλημα, είναι στο επίκεντρο πλέον της παγκόσμιας κρίσης με την έννοια ότι η οικονομία της είναι στα χαμηλότερα επίπεδα από την εποχή του κραχ. Μετά βίας ίσως κινηθεί γύρω στο 1% ανόδου για το 2019 και οι προβλέψεις για το επόμενο έτος είναι ακόμη πιο δυσοίωνες, με τη Γερμανία να ηγείται της επιδείνωσης. Εάν έχουμε καθαρή έξοδο της Βρετανίας χωρίς κανενός είδους συμφωνία, τότε είναι σίγουρο ότι η ΕΕ θα κινηθεί σε αρνητικά νούμερα και είναι συζητήσιμο εάν η ανήκεστη βλάβη που θα υποστεί πολιτικά και οικονομικά, θα είναι αναστρέψιμη. Υπολογίζεται ότι περίπου 30% – 35% επί του ΑΕΠ θα είναι το πλήγμα που θα υποστούν κυρίως η Γερμανία, η Ολλανδία, αλλά και η Γαλλία στο εμπόριο τους και στις κεφαλαιακές τους συναλλαγές, στην περίπτωση καθαρού Brexit χωρίς συμφωνία. Κάτι το οποίο, σε συνδυασμό με τις τράπεζες που καταρρέουν και με την οικονομία που έχει τρομακτικό πρόβλημα, μπορεί να προκαλέσει τέτοια ύφεση που να μην είναι δυνατό να αντιμετωπιστεί από καμία οικονομία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και κυρίως από τις χώρες της ευρωζώνης. Ποιος λοιπόν έχει να χάσει από ένα καθαρό Brexit χωρίς συμφωνία, είναι εμφανές.

β) Η σημασία του εμπορικού ισοζυγίου μεταξύ Ε.Ε. και Βρετανίας.
Η Βρετανία έχει ελλειμματικό εμπορικό ισοζύγιο στη σχέση της με τις χώρες της Ε.Ε. Γι’ αυτό, όσοι υποστηρίζουν ότι χωρίς τη συμφωνία το πλήγμα θα το υποστεί η Βρετανία, λένε απλώς ανοησίες! Αυτοί που θα υποστούν πλήγμα, είναι αυτοί που διαθέτουν σήμερα πλεονάσματα (κυρίως η Γερμανία, η Ολλανδία και η Γαλλία), διότι θα βρεθούν ξαφνικά στη δυσάρεστη θέση να μην μπορούν να διαχειριστούν την απότομη μείωση που θα προκληθεί στο εμπορικό τους ισοζύγιο με τη Βρετανία και συνεπώς οι ζημιές που θα υποστούν θα είναι πολύ μεγαλύτερες απ’ ότι, ενδεχομένως, μπορεί να υποστεί η Βρετανία. Αντίθετα, η Βρετανία είναι σε θέση να υποκαταστήσει αυτές τις εισαγωγές, είτε με εγχώρια παραγωγή, είτε με άλλου τύπου εισαγωγές από τις χώρες της λεγόμενης Βρετανικής Κοινοπολιτείας ή τον υπόλοιπο κόσμο. Συνεπώς δεν θα αντιμετωπίσει κάποιο σοβαρό πρόβλημα. Ποιος λοιπόν έχει να χάσει από ένα καθαρό Brexit χωρίς συμφωνία;

γ) Το πλήγμα των κεφαλαιακών συναλλαγών της Ε.Ε.
Η Βρετανία αποτελεί το παγκόσμιο κέντρο διαχείρισης της αγοράς παραγώγων. Όταν οι τράπεζες της ΕΕ, και κυρίως της Γερμανίας και της Γαλλίας, διαθέτουν τεράστια χαρτοφυλάκια παραγώγων που υπερβαίνουν συνολικά τα 500 τρις δολάρια σε ονομαστική αξία, είναι πολύ δύσκολο να μπορέσουν να τα διαχειριστούν αν αποκλειστούν από την άμεση πρόσβαση στην χρηματαγορά του City. Η Deutsche Bank για παράδειγμα, που διαθέτει χαρτοφυλάκιο παραγώγων ύψους 47 τρις δολαρίων, έχει επίγνωση των δυσκολιών διαχείρισής τους όταν αν αποκλειστεί από την άμεση πρόσβαση στο City. Τη στιγμή μάλιστα έχει ήδη πεταχτεί εκτός αμερικανικής και ασιατικής χρηματαγοράς! Αν καταρρεύσει η DB, με τα θηριώδη ποσά παραγώγων που έχει στα χαρτοφυλάκια της, δεν φτάνουν δέκα προϋπολογισμοί της Γερμανίας για να την διασώσουν. Κι αυτό το meltdown, όπως το αποκαλούν, της μεγαλύτερης τράπεζας της Ευρώπης κι όχι μόνο, ήδη έχει ξεκινήσει. Ποιος λοιπόν είναι αυτός που επιδιώκει πάση θυσία την αποφυγή ενός καθαρού Brexit χωρίς συμφωνία;

δ) Το πλήγμα για τις βρετανικές τράπεζες.
Οι βρετανικές τράπεζες έχουν μετατρέψει την παραγωγική και εργασιακή υποβάθμιση της βρετανικής οικονομίας, σε δικές τους απαιτήσεις. Οι εγχώριες τράπεζες της Βρετανίας διαθέτουν συνολικές απαιτήσεις 7 τρις δολαρίων (προκειμένου να πάρουμε μια ιδέα για το μέγεθος της τραπεζικής υπερδιόγκωσης, αρκεί να αναλογιστούμε ότι ολόκληρη η Βρετανία διαθέτει ΑΕΠ της τάξης των 2,1 τρις δολάρια ετησίως). Από αυτά τα 7 τρις, τα 3 τρις δολάρια είναι απαιτήσεις από το εξωτερικό και κυρίως από δάνεια και τοποθετήσεις κεφαλαίων σε χώρες της ΕΕ. Ενώ τα υπόλοιπα 4 τρις δολάρια είναι τραπεζικές απαιτήσεις από το εσωτερικό της Βρετανίας, κυρίως δάνεια και πιστωτικά προϊόντα που έχουν επιβαρύνει σε βαθμό θανάτου τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις. Την πηγή επέκτασης, διόγκωσης και κερδοσκοπίας των τραπεζών, αποτέλεσαν τα εξωτερικά και εσωτερικά ελλείματα της βρετανικής οικονομίας όλα τα προηγούμενα χρόνια. Ειδικά από τη στιγμή που ο βρετανικός τραπεζικός τομέας λειτούργησε όλα αυτά τα χρόνια της ΕΕ ως μηχανισμός διευκόλυνσης της διασυνοριακής μετακίνησης κεφαλαίων από και προς την ΕΕ., κυρίως για τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Ολλανδία. Για ποιο λόγο λοιπόν η τραπεζική ολιγαρχία να διακινδυνεύσει τις τεράστιες απαιτήσεις της; Γιατί να διακινδυνεύσει να χάσει τα τεράστια κέρδη από τον τεράστιο όγκο διασυνοριακών κεφαλαιακών ροών από και προς την ΕΕ, τα οποία σε περίπτωση καθαρού Brexit χωρίς συμφωνία, θα συναντήσουν σοβαρό πρόβλημα; Κυρίως για όσους τοποθετούν κεφάλαια στη Βρετανία, είτε απέξω, είτε σαν διαμεσολάβηση; Τα βρετανικά τραπεζικά συμφέροντα λοιπόν, έχουν όντως να χάσουν από ένα καθαρό Brexit χωρίς συμφωνία.

ε) Γερμανία, η «προβληματική ναυαρχίδα» σε περίπτωση καθαρού ΒΡΕΧΙΤ.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα θα το υποστεί η Γερμανία, οποία αξιοποίησε τη Βρετανία για να διοχετευτούν κεφάλαιά της προς τις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά και προς τη Βρετανική Κοινοπολιτεία. Αν κοπεί αυτή η δίοδος, η Γερμανία θα έχει τρομακτικό πρόβλημα εξαγωγής κεφαλαίων. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι βασική πηγή του δυναμισμού της γερμανικής οικονομίας, δεν είναι μόνο ή κυρίως το εμπορικό πλεόνασμα με το εξωτερικό, αλλά η πλεονασματική καθαρή διεθνής επενδυτική θέση της, η οποία την έχει μετατρέψει σε μια από τις μεγαλύτερες οικονομίες καθαρής εξαγωγής κεφαλαίων, της τάξης του 36% του ΑΕΠ της Γερμανίας. Αν αυτό τσακιστεί, μετά το Brexit, έχει δύο επιλογές: Είτε να βρει διαφορετικές τρόπους και διόδους για τοποθετήσεις κεφαλαίων στο εξωτερικό, πράγμα που ήδη το επιχειρεί π.χ. με την Τουρκία και την προσπάθειά της να διεισδύσει στην Αφρική. Είτε να στραφεί στην εσωτερική της αγορά, αναγκασμένη να προχωρήσει σε ανατίμηση της εργασίας και να οικοδομήσει ξανά ένα κοινωνικό κράτος. Αυτό όμως, σημαίνει δραστικό περιορισμό των ποσοστών απόδοσης του γερμανικού χρηματιστικού κεφαλαίου. Ποια Μέρκελ έχει την τόλμη να προχωρήσει σε κάτι τέτοιο, ενάντια στα συμφέροντα του χρηματιστικού κεφαλαίου; Ποιος Γερμανός πολιτικός έχει το σθένος να πάρει τέτοιου είδους αποφάσεις; Επί του παρόντος, κανένας!

Ποιος και ποιοι λοιπόν έχουν να χάσουν από ένα καθαρό Brexit χωρίς συμφωνία, είναι οφθαλομοφανές, γι αυτό και οι πιέσεις πανταχόθεν και η έντονη καταστροφολογική προπαγάνδα προς τους Βρετανούς πολίτες.

ΙΙ. Σχετικά με το δήθεν «πραξικόπημα» του Μπόρις Τζόνσον

Η Συνταγματική τάξη στη Βρετανία έχει μια σημαντική ιδιαιτερότητα. Δεν υπάρχει στη Βρετανία γραπτό σύνταγμα, θεμελιωμένο στην κυριαρχία του έθνους και του λαού, όπως συμβαίνει σε όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Την κυριαρχία την ασκεί το Κοινοβούλιο και ο Θρόνος, όχι ο λαός.

Σύμφωνα με την συνταγματική παράδοση της Βρετανίας, το κοινοβούλιο συνεδριάζει σε τακτές χρονικές περιόδους. Η κάθε κοινοβουλευτική περίοδος κρατάει ένα έτος και ξεκινάει με την ομιλία της βασίλισσας, η οποία ομιλία αποκαλείται State of the Nation, δηλαδή «Κατάσταση του Έθνους» και υποδηλώνει ότι το Έθνος δεν έχει άλλο τρόπο να εκφραστεί παρά μόνο μέσα από το πρόσωπο του βασιλιά (ή της βασίλισσας) και του Κοινοβουλίου. Στις δύο προηγούμενες περιόδους, το κοινοβούλιο δεν τήρησε αυτήν την συνταγματική παράδοση. Συνεδρίαζε εντατικά  επί δύο συνεχή έτη, προκειμένου η κ. Μέϊ να αποσπάσει την έγκριση του κοινοβουλίου για ένα δήθεν Brexit υπό συμφωνία με την ΕΕ. Η ουσία της συμφωνίας αυτής είναι η εφαρμογή ενός εικονικού Brexit, όπου όλα τα κοινοτικά λεγόμενα κεκτημένα της ελευθερίας κίνησης του εμπορίου, των κεφαλαίων και των ανθρώπων να βρίσκονται σε πλήρη ισχύ, ώστε να μην θιγούν ούτε οι απαιτήσεις του City, ούτε τα συμφέροντα του χρηματιστικού καρτέλ της ΕΕ.

Ο B. Johnson, στην αρχή της θητείας του, εξάγγειλε ότι το κοινοβούλιο πρέπει να αναστείλει τις εργασίες του, να κλείσει η προηγούμενη κοινοβουλευτική περίοδος και να αρχίσει μια νέα περίοδος με τη δυνατότητα της βασίλισσας να μιλήσει για την «Κατάσταση του Έθνους» (State of the Nation). Η πρακτική αυτή της προσωρινής αναστολής του κοινοβουλίου αποκαλείται prorogation στην συνταγματική παράδοση της Βρετανίας και αποτελεί ένα από τα προνόμια του Θρόνου. Για να ισχύσει, θα πρέπει να εκδώσει η βασίλισσα διάταγμα με βάση το οποίο διαλύεται το κοινοβούλιο και συνέρχεται ξανά σε συγκεκριμένη ημερομηνία που υποχρεωτικά ορίζεται στο βασιλικό διάταγμα. Αν το βασιλικό διάταγμα διαλύσει το κοινοβούλιο χωρίς να ορίσει τακτή ημερομηνία σύγκλησης ή χωρίς να ορίσει εκλογές, τότε και μόνο τότε η διάλυση του κοινοβουλίου θεωρείται πραξικόπημα.

Το βασιλικό προνόμιο της προσωρινής αναστολής λειτουργίας του κοινοβουλίου έχει ασκηθεί αρκετές φορές στην ιστορία της Βρετανίας, ακόμη και με την επίκληση από τον Θρόνο λόγων κατευνασμού civil strife, δηλαδή κοινωνικής αναταραχής. Για να πάρει την απόφαση η βασίλισσα να ασκήσει αυτό το προνόμιο του θρόνου και να διαλύσει προσωρινά το κοινοβούλιο, απαιτείται εισήγηση του πρωθυπουργού στο Privy Council, ένα είδος Συμβουλίου του Στέμματος. Με τη σειρά του το Συμβούλιο αυτό, αποτελούμενο από λόρδους που επιλέγονται κοινή συναινέσει της εκάστοτε κυβέρνησης και του Θρόνου, εισηγείται στη βασίλισσα κι εκείνη προχωρά στην έκδοση του βασιλικού διατάγματος. Η προβλεπόμενη αυτή συνταγματική διαδικασία ακολουθήθηκε στα τέλη Αυγούστου και η βασίλισσα, μετά από εισήγηση του Συμβουλίου της, εξέδωσε διάταγμα προσωρινής διάλυσης του κοινοβουλίου μέσα στα συγκεκριμένα χρονικά πλαίσια που ζήτησε η κυβέρνηση Johnson.

H αναστολή λοιπόν του κοινοβουλίου δεν ήταν πραξικόπημα, όπως κραυγάζουν οι ευρωπαϊστές της αντιπολίτευσης. Είναι μέσα στα πλαίσια της συνταγματικής παράδοσης και  στα πλαίσια των προνομίων της βασίλισσας, αλλά και του πρωθυπουργού. Αντιδρούν και το χαρακτηρίζουν πραξικόπημα, διότι θέλουν να συνεχίσει να λειτουργεί η Βουλή, έτσι ώστε να μπει φρένο στην προσπάθεια ενός  BREXIT χωρίς συμφωνία.

ΙΙΙ. Τι διακυβεύεται επί της ουσίας

α) Ανατροπή της ετυμηγορίας του λαού.
Το ουσιώδες ζήτημα είναι ότι έχουμε ένα Βρετανικό κοινοβούλιο, που ούτε τηρεί, ούτε θεωρεί ότι δεσμεύεται από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος! Έχουμε δηλ. επανέλθει σε μία κατάσταση της εποχής του εμφυλίου στα 1648 – 49, την εποχή της επανάστασης του Cromwell. Όπως και της εποχής των πρώτων μεγάλων κινητοποιήσεων από το 1830 μέχρι τα 1850, όταν η εργατική τάξη, που σύστησε το πρώτο Εργατικό Κόμμα στην ιστορία, διεκδικούσε ένα νέο κοινοβούλιο με τέτοιες συνταγματικές εγγυήσεις, έτσι ώστε η εργατική τάξη, δηλαδή η πλειοψηφία του λαού, να ασκεί εν τοις πράγμασι την κυριαρχία έναντι του κοινοβουλίου και φυσικά να συμμετέχει στα κέντρα λήψης των αποφάσεων.

β) Η πλειοψηφία του κοινοβουλίου ενάντια στη λαϊκή θέληση: Ποιος ασκεί κυριαρχία;
Η διεξαγωγή του δημοψηφίσματος παρήγαγε αποτέλεσμα με βάση τη θέληση του λαού, το οποίο όμως αρνείται να το αποδεχθεί η πλειοψηφία του κοινοβουλίου, πράγμα που θέτει ξεκάθαρα το πρωτογενές ζήτημα της άσκησης κυριαρχίας. Ποιος ασκεί κυριαρχία; Ο λαός, που αποφάνθηκε πρωτογενώς στο δημοψήφισμα, ή το κοινοβούλιο ερήμην της λαϊκής θέλησης; Μην ξεχνάμε ότι ο λαός τοποθετήθηκε και πάλι επί του θέματος στις γενικές εκλογές του 2017, όπου στις 605 εκλογικές περιφέρειες της Βρετανίας, επικράτησαν συντριπτικά όσοι υποψήφιοι τάσσονταν καθαρά με την υλοποίηση της εντολής του δημοψηφίσματος για Brexit.

γ) Το πραγματικό πραξικόπημα σε βάρος του λαού.
Στον κίνδυνο που εμφανίστηκε για τους κρατούντες να επιβληθεί –έστω και μ’ αυτόν τον τρόπο– η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας έναντι της κυριαρχίας του κοινοβουλίου, αντιτάχθηκε εξαρχής το Ανώτατο Δικαστήριο του Ηνωμένου Βασιλείου, το οποίο ήδη από 2017, μετά από προσφυγή ακύρωσης του δημοψηφίσματος λόγω «παρατυπιών» της εκλογικής νομοθεσίας από τους εκπροσώπους του Brexit, αποφάνθηκε ότι το δημοψήφισμα έχει συμβουλευτική ισχύ και βρίσκεται στην διακριτική ευχέρεια του κοινοβουλίου το αν και το πώς θα το τιμήσει. Η απόφαση αυτή του Ανώτατου Δικαστηρίου αποτέλεσε το εφαλτήριο ενός οργανωμένου πραξικοπήματος σε βάρος της λαϊκής ετυμηγορίας που είχε αποφανθεί υπέρ του Brexit. Με τις πλάτες αυτής της απόφασης, οργανώθηκε μια διακομματική συμφωνία ανάμεσα σε μερίδα των Τόρηδων, τους Φιλελεύθερους και τους Εργατικούς, προκειμένου να μην υπάρξει καθαρό Brexit. Δηλαδή να μην εφαρμοστεί η ετυμηγορία του εκλογικού σώματος.

δ) Let’s Take Back Control!
Πρέπει να έχουμε καθαρό πως –όπως έχουν αποδείξει κι όλες οι αναλύσεις της ψήφου των Βρετανών στο δημοψήφισμα– η ψήφος υπέρ του Brexit δεν αφορούσε απλά την έξοδο από την ΕΕ. Το βασικό σύνθημα που συσπείρωσε την πλειοψηφία, είναι το Let‘s Take Back Control, δηλ. «Να πάρουμε ξανά τον έλεγχο», που αφορούσε το πάνδημο αίτημα, οι αποφάσεις να συζητούνται και να υιοθετούνται από την βρετανική βουλή και όχι ως «ντιρεκτίβες» από την ΕΕ. Έξοδος λοιπόν από την ΕΕ σημαίνει ακύρωση όχι μόνο των υπογραφών της Βρετανίας στις Συνθήκες της ΕΕ, αλλά και ολοκληρωτική κατάργηση των 27.000 και πλέον «οδηγιών» με νομική ισχύ που έχουν επιβληθεί στη χώρα λόγω της συμμετοχής της στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Σημαίνει κατάργηση όλων των όρων ελευθερίας κίνησης εμπορίου, κεφαλαίων και ανθρώπων με την ΕΕ. Δηλαδή κατάργηση του καθεστώτος των «ανοικτών συνόρων» με την ΕΕ. Επομένως, Brexit σημαίνει πλήρης αποχώρηση από την ΕΕ χωρίς συμφωνία, ενώ οι διαπραγματεύσεις όφειλαν να περιοριστούν μόνο και αποκλειστικά στα διαδικαστικά, δηλαδή στα logistics της αποσύνδεσης για ομαλή έξοδο τόσο για την Βρετανία, όσο και για τις χώρες της ΕΕ. Αυτό ήταν και παραμένει το αληθινό νόημα της ψήφου της πλειοψηφίας των βρετανών.

ε) “Brexit με συμφωνία” σημαίνει φαινομενική και όχι ουσιαστική έξοδος από την Ε.Ε.
Αντίθετα, η διακομματική ολιγαρχία του κοινοβουλίου θέλησε εξαρχής να τορπιλίσει το Brexit με μια συμφωνία, η οποία θα άφηνε ανέπαφο –ακόμη κι αν προχωρούσε η Βρετανία σε έξοδο από την ΕΕ– το σκληρό πυρήνα των «κοινοτικών κεκτημένων». Κι αυτή ακριβώς είναι η ουσία του εύσχημα αποκαλούμενου Brexit με συμφωνία. Να αποχωρήσει δηλ. μόνο φαινομενικά η Βρετανία από την ΕΕ, αλλά όλες οι βασικές της υποχρεώσεις προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση με όρους ελευθερίας κίνησης εμπορίου, κεφαλαίων και ανθρώπων, να παραμείνουν άθικτες. Αυτό όμως, συνιστά ανοιχτό πραξικόπημα σε βάρος του λαού. Το αν θα πρέπει να υπάρχει καθεστώς ελευθερίας συναλλαγών με το εξωτερικό και με ποιους, είναι ζήτημα κορυφαίο και θα πρέπει να συζητηθεί στην βρετανική κοινωνία ανεξάρτητα από το Brexit. Θα πρέπει πρώτα να αποχωρήσει καθαρά και πλήρως η Βρετανία από την ΕΕ, όπως επιτάσσει η δημοκρατική ετυμηγορία, και ύστερα να εξεταστούν οι διαθέσεις του λαού απέναντι στο καθεστώς ελευθερίας συναλλαγών εμπορίου και κεφαλαίων. Κάτι τέτοιο όμως, θα έθετε σε πολύ δύσκολη θέση τους εκπροσώπους της τραπεζικής ολιγαρχίας που θέλουν «ανοιχτά σύνορα» για το κεφάλαιο. Ειδικά από την στιγμή που στη Βρετανία δεν σπανίζουν καθόλου οι φωνές για επαναφορά καθεστώτος ελέγχου της κίνησης των κεφαλαίων, προκειμένου να «κουρευτεί» η εντελώς παρασιτική υπερδιόγκωση του τραπεζικού καρτέλ, δηλαδή του City.

στ) Κοινοβούλιο ή “Στάβλος του Αυγεία”;
Ουσιαστικά, υπάρχουν δύο καθαρές επιλογές: Ή φεύγει η Βρετανία χωρίς συμφωνία από την Ε.Ε, ή μένει στην Ε.Ε. με ή χωρίς ειδικό καθεστώς.  Μέσος δρόμος δεν υπάρχει. Κι αυτό ακριβώς επιδιώκει η διακομματική πλειοψηφία του κοινοβουλίου επιτάσσοντας Brexit με συμφωνία. Οι δήθεν συμφωνίες που εμφανίζονται δεν είναι παρά όροι διασφάλισης των συμφερόντων των Βρυξελλών -κυρίως Γερμανίας, Ολλανδίας και Γαλλίας- και των τραπεζών του City. Παραμονή όμως της χώρας στην Ε.Ε., ενάντια στη λαϊκή βούληση που προήλθε με το Δημοψήφισμα του 2016, συνιστά πρωτοφανές πραξικόπημα, ανάλογης σημασίας με την δικτατορία του κοινοβουλίου, που ανάγκασε τον Κρόμγουελ να το διαλύσει με τα όπλα στα 1653 και να κρεμάσει έξω από τις κλειστές του πόρτες την πινακίδα Στάβλος του Αυγεία!

ζ) Η αναδίπλωση του Μπ. Τζόνσον και η δήλωσή του για… νέα συμφωνία!
Και ενώ οι εξαγορασμένοι από το City στο κοινοβούλιο κωλυσιεργούν εξυπηρετώντας την Ε.Ε, ο δε Πρωθυπουργός, B. Johnson, πρόσφατα αναδιπλώθηκε δηλώνοντας σίγουρος ότι θα επιτύχει συμφωνία με την Ε.Ε, ο Θρόνος εντούτοις τήρησε συνεπή στάση πάνω στο ζήτημα, με αποτέλεσμα η Βασίλισσα να αναδεικνύεται σήμερα ως… ο εκφραστής της βούλησης του βρετανικού λαού!

η) Ταύτιση της αριστεράς με την δεξιά και την… ακροδεξιά!
Στην διάρκεια της τελευταίας τριετίας, αποκαλύφθηκαν πολλά πράγματα που δεν μπορούσαν να γίνουν άμεσα αντιληπτά πιο πριν. Διαπιστώθηκε το πώς ταυτίζεται η αριστερά με τη δεξιά και μάλιστα με την ακροδεξιά. Το Scottish National Party, εντάσσεται στη σοβινιστική ακροδεξιά, αλλά αυτό δεν ενοχλεί καθόλου τους αριστερούς «διεθνιστές» του Εργατικού κόμματος, προκειμένου να υπερασπιστούν από κοινού τα συμφέροντα του City και της ΕΕ.

θ) Ποιοι αποφασίζουν για τη χώρα τους, οι Βρετανοί ή το Διευθυντήριο των Βρυξελλών;
Από το 2016 και μετά, το κυρίαρχο αίτημα της πλειοψηφίας των Βρετανών και κυρίως της εργατικής τάξης, είναι να επανέλθει ο έλεγχος της χώρας τους στα χέρια τους. Γι’ αυτό και οι Ευρωπαϊστές έχουν ξεσηκώσει ως φόβητρο το σκιάχτρο της Θάτσερ, λέγοντας ότι αν φύγει η Βρετανία από την Ε.Ε., θα… επικρατήσει ο νεοφιλελευθερισμός της Θάτσερ! Η απάντηση που παίρνουν από τις εργατικές δυνάμεις είναι η εξής: «Την όποια “Θάτσερ” μπορώ να τη ρίξω και να επιβάλλω αλλαγή πολιτικής, με την προϋπόθεση να έχω τον έλεγχο της χώρας μου. Εάν δεν την έχω τη χώρα μου, δεν μπορώ να επιβάλλω καμία αλλαγή πολιτικής»! Αυτό είναι που αποδεικνύεται τώρα, και γι’ αυτό ισχυροποιείται το BREXIT με κυρίαρχο επιχείρημα “Μέσα στην Ε.Ε. δεν μου επιτρέπουν να αποφασίσω για τη χώρα μου”.

Μην ξεχνούμε ότι την Θάτσερ δεν την έριξε ούτε η Ε.Ε., ούτε οι ευρωπαϊστές, ούτε η άρχουσα τάξη. Την έριξε το αυθεντικά από τα κάτω λαϊκό κίνημα, ενάντια στο κεφαλικό φόρο που είχε επιβάλλει η Θάτσερ. Για 3 χρόνια οι Βρετανοί αρνιόντουσαν να πληρώνουν φόρο και την γκρεμίσανε· και όχι μόνο την γκρεμίσανε αλλά αυτός που την αντικατέστησε, ο Major, αναγκάστηκε να αναστείλει πολλές από τις πιο άγριες νεοφιλελεύθερες πολιτικές ιδιωτικοποιήσεων που είχε εφαρμόσει η Θάτσερ… Και μετά ήρθε ο Τόνυ Μπλερ, πρωθυπουργός με το Εργατικό κόμμα, για να ενισχύσει τη νεοφιλελεύθερη πολιτική ακολουθώντας τις πολιτικές των Βρυξελλών και των τραπεζών!

ΙV. Ζυμώσεις στη Βρετανία

Οι τριετείς παλινωδίες μετά το δημοψήφισμα για το BREXIT, με αποκορύφωμα τις πρόσφατες εξελίξεις μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Β. Johnson, έχει πυροδοτήσει το ενδιαφέρον των Βρετανών για συμμετοχή τους στην πολιτική ζωή. Διεξάγονται ζωηρές συζητήσεις στις εργατογειτονιές. Τα κατώτερα στρώματα εγκαταλείπουν την πολιτική αδιαφορίας που τους εμφύσησαν τα κόμματα της κυβερνητικής εναλλαγής, αλλά και ο εκφυλισμός των εργατικών συνδικάτων, κυρίως σε επίπεδο κεντρικής Συνομοσπονδίας (TUC). Για πρώτη φορά μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο οι εργατογειτονιές σφύζουν από πολιτικές συζητήσεις, όπου εδώ συγκρούονται οι δύο απόψεις, αλλά δεν υπάρχει η έχθρα και ο διχασμός –τουλάχιστον ακόμη- που καλλιεργείται σκόπιμα από τα υψηλά κλιμάκια της πολιτικής και τα ΜΜΕ. Υπάρχει η αίσθηση ότι συμμετέχουν και ελέγχουν τα πράγματα, η αίσθηση ότι ο λαός έχει λόγο. Από την άλλη, λόγω του μπλοκαρίσματος που υπάρχει μέσα στο κοινοβούλιο, έχει αναδειχθεί μια ολόκληρη συζήτηση για την αναγκαία και βαθιά συνταγματική αλλαγή στη Βρετανία υπέρ της λαϊκής κυριαρχίας, που παρόμοιά της έχει να γίνει από τα μέσα του 19ου αιώνα, από την εποχή της ανόδου των Χαρτιστών.

Όλη αυτή η εξέλιξη ενισχύεται από το γεγονός ότι το Εργατικό Κόμμα, συνιστά ένα πολιτικό μόρφωμα το οποίο έχει υποστεί έναν τέτοιο πολιτικό και ταξικό εκφυλισμό, ήδη από την δεκαετία του 1970, που πλέον δεν μπορεί να εκφράσει το νέο ριζοσπαστισμό που φαίνεται να ζυμώνεται στα στρώματα της εργατικής τάξης και του λαού. Ο εκφυλισμός του ξεκίνησε όταν έθεσε ως ταξικό του καθήκον, ήδη από τις παραμονές της πρώτης ιστορικά εργατικής κυβέρνησης της Βρετανίας (κυβέρνηση Μακντόναλντ, δεκαετίες του 1920 και ’30) την εγκατάλειψη των δημοκρατικών συνταγματικών αλλαγών, πάνω στις οποίες συγκροτούσαν την πολιτική τους τα εργατικά στρώματα από την εποχή του Agreement of the People (1649) και την People’s Charter  (1838), απ’ όπου γεννήθηκε και το πρώτο κόμμα της εργατικής τάξης στην παγκόσμια ιστορία, έχοντας ως βασική τους επιδίωξη την συνταγματική κατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας έναντι του κοινοβουλίου και του θρόνου. Το Εργατικό Κόμμα, προκειμένου να μπει στην κυβέρνηση, εγκατέλειψε τα πολιτικά αιτήματα ριζικής συνταγματικής αλλαγής υπέρ της ανεμπόδιστης λαϊκής κυριαρχίας, προς όφελος –όπως έλεγαν οι εκπρόσωποι του– των «ταξικών αιτημάτων» των εργατών όπως είναι το μεροκάματο, τα εργατικά, οι κοινωνικές παροχές, κοκ, μετατρέποντας την εργατική τάξη σε συντεχνία. Στη δεκαετία του 1970, οι εργατικοί στην κυβέρνηση φρόντισαν να διασώσουν το πλουτοκρατικό πολίτευμα της Βρετανίας την εποχή της κατάρρευσης της αυτοκρατορίας της, με την υπαγωγή της χώρας και των λαϊκών στρωμάτων στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα και το ΔΝΤ. Πράξεις που άνοιξαν το δρόμο για την επικράτηση του θατσερικού νεοσυντηρητισμού για τουλάχιστον δυο δεκαετίας. Σήμερα το Εργατικό Κόμμα διεκδικεί να είναι ο πιο ακραιφνής εκφραστής της νέας αυτοκρατορίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των τραπεζών.

Κανείς δεν ξέρει πού θα καταλήξει όλο αυτό, ειδικά με την περίεργη στάση του B. Johnson, που δεν χαίρει εμπιστοσύνης από τους συνεπείς υποστηρικτές της εξόδου χωρίς συμφωνία. Το σίγουρο είναι ότι BREXIT χωρίς συμφωνία, δηλαδή χωρίς τους όρους της Ε.Ε. (που στην ουσία οδηγούν σε «BREXIT χωρίς ΒRΕΧΙΤ»), θα είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστεί από την Ε.Ε. Οι συνέπειες για την Ε.Ε, κυρίως για τον σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης και τις τράπεζες, θα είναι σοβαρές. Γι’ αυτό και ο πανικός που εκδήλωσε ο Ντράγκι στις δηλώσεις του, λίγο πριν την αποχώρησή του από την Ε.Κ.Τ. και την διαδοχή του από  την Κριστίν Λαγκάρντ. Είναι προφανές ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα απαντήσει πολύ σκληρά, με την καταστροφολογία για τα δήθεν δεινά που θα επιφέρει η αποχώρηση της Βρετανίας χωρίς συμφωνία. Θα φτάσουμε στο σημείο να δούμε μέχρι και «στρατικοποίηση» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με βίαιη επιβολή και αποδόμηση συνταγμάτων και κρατικών δομών, πολύ πιο γρήγορα από το αναμενόμενο, διότι είναι ο μόνος τρόπος να περισωθούν οι οικονομίες των χωρών του σκληρού πυρήνα της Ευρωζώνης και των τραπεζών.

Ο Οκτώβριος θα είναι κρίσιμος μήνας για την έξοδο της Βρετανίας από την Ε.Ε., για ενδεχόμενο πόλεμο στη Μέση Ανατολή αλλά και για ενδεχόμενο παγκόσμιο κραχ.

Αποσπάσματα συνέντευξης του Γιώργου Βαρεμένου, τομεάρχη Υποδομών – Μεταφορών και βουλευτή Αιτωλοακαρνανίας ΣΥΡΙΖΑ, στην τηλεόραση του OPEN.

«Η κυβέρνηση φαίνεται να νοιάζεται περισσότερο να κρύψει από το κοινό των Μακεδονομάχων, την κυβίστηση στο θέμα της Συμφωνίας των Πρεσπών, παρά να εκμεταλλευτεί το διπλωματικό και πολιτικό της κεφάλαιο προκειμένου να αναβαθμίσει το ρόλο της χώρας. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους για τον οποίο την ώρα που σείονται οι γεωπολιτικές πλάκες στην ευρύτερη περιοχή, η κυβέρνηση εμφανίζεται μπροστά στις εξελίξεις ως θεατής με τζάμπα εισιτήριο».

Αυτά τόνισε ο βουλευτής και τομεάρχης Υποδομών και Μεταφορών του ΣΥΡΙΖΑ μιλώντας στο OPEN στην εκπομπή Ώρα Ελλάδος, προσθέτοντας ότι το όραμα ορισμένων κύκλων για τη χώρα, ήταν να την βλέπουν σε διαρκή διαμάχη με κράτη όπως η Βόρεια Μακεδονία, τη στιγμή που η Τουρκία θέλει να αναλάβει τον ρόλο ενός μεγάλου παίχτη μιας περιφερειακής δύναμης.

Για το προσφυγικό, ο κ. Γιώργος Βαρεμένος τόνισε, ότι η Νέα Δημοκρατία γνώριζε την ουσία του προβλήματος και την απέκρυπτε, πυροδοτώντας τις αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών. Παραμέρισε άγαρμπα ανθρώπους που είχαν αποκτήσει πείρα στη διαχείριση του προβλήματος και ματαίωσε (όπως δήλωσε η εκπρόσωπος της Κίνησης Πολιτών) σχεδιασμό για μετεγκατάσταση 13.000 προσφύγων μέχρι το Νοέμβριο, θέλοντας απλώς να δικαιώσει το τοξικό προεκλογικό της αφήγημα.

Τώρα μόλις φαίνεται να παραδέχεται την εξωτερική διάσταση του προσφυγικού προβλήματος που, έτσι και αλλιώς, είναι δύσκολο και γίνεται δυσκολότερο με τις προκαταλήψεις και τις δοξασίες τους, κατέληξε ο κ. Βαρεμένος.

sinidisi.gr