Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Πρωτοσέλιδο

γράφει ο Νίκος Ταμουρίδης

Η Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως την 29^η Μαΐου του έτους 1453 μ.Χ.  αποτελεί αναμφισβήτητα ιδιαίτερο σταθμό στο γεωπολιτικό γίγνεσθαι της εποχής, καθώς και γεγονός που σημάδεψε σημαντικά την παγκόσμια ιστορία  επί τέσσερις τουλάχιστον αιώνες.

Ερευνώντας τα βασικά αίτια της πτώσης, αν ταξιδέψουμε στο άλλοτε κραταιό Βυζάντιο στις παραμονές της αλώσεως, διαπιστώνουμε ότι οι τελευταίοι αυτοκράτορες Παλαιολόγοι, εκτός του αγώνα εναντίον των εξωτερικών εχθρών Τούρκων, έδιναν συγχρόνως και έναν άλλο ιδιότυπο εσωτερικό αγώνα, πολύ πιο σημαντικό ίσως για την άμυνα της Πόλης. Ένα αγώνα εναντίον του «εσωτερικού εχθρού», των «πρόθυμων ηλιθίων», που δούλευαν συνειδητά υπέρ του εαυτού τους και των εχθρών της αυτοκρατορίας και εναντίον της ενότητας και της ανάκτησης της ισχύος της.

Ακόμη και εκείνη την εποχή που προηγήθηκε της αλώσεως, η λατρεία της εξουσίας και του χρήματος, η ατολμία στις αποφάσεις, η λεγόμενη πολιτική του «κατευνασμού», καθώς και η λανθασμένη επιλογή συμμαχιών από ανίκανους και δουλοπρεπείς «ηγέτες», έκριναν κατά πολύ τα μετέπειτα θλιβερά γεγονότα.

Υπενθυμίζουμε βέβαια ως σημαντικό γεγονός, ότι είχε προηγηθεί η Άλωση της Πόλης το 1204 από τους Φράγκους, τους δυτικούς «σταυροφόρους», η οποία σήμανε ουσιαστικά το τέλος της γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής υπεροχής του ζωτικού αυτού κέντρου επικοινωνίας του τότε πολιτισμένου κόσμου.

Η σοβαρά «τραυματισμένη» αυτοκρατορία όμως είχε ακόμη δυνάμεις. Έτσι πέτυχε την ανακατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως το 1261, αλλά το κακό είχε ήδη συντελεστεί σε μεγάλο βαθμό. Κι αυτό ήταν η καταστροφικά αμφιταλαντευόμενη πολιτική των κέντρων εξουσίας μεταξύ Δύσης και Ανατολής, γεγονός που διαδραμάτισε κρισιμότατο ρόλο στη μετέπειτα πορεία της. Από την μια πλευρά η πιεστική επιλογή της «ένωσης των εκκλησιών» και της παράδοσης των γεωπολιτικών και γεωοικονομικών προνομίων της Αυτοκρατορίας σε «δυτικούς συμμάχους» και από την άλλη οι πιέσεις από τους ανατολίτες κατακτητές, οδήγησαν στην σταδιακή κατάρρευση, κυρίως από λανθασμένες στρατηγικές επιλογές.

Μοιραίως λοιπόν φτάσαμε στο βράδυ της αποφράδας εκείνης ημέρας, όταν ο Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, θυσιαζόμενος, διατράνωνε την διαχρονικά μνημειώδη και ιστορική απάντηση των υπερηφάνων Ελλήνων όταν καλούνται να παραδώσουν «γην και ύδωρ»: «Τό δέ τήν Πόλιν σοί δοῦναι οὔτ' ἐμόν ἐστί οὔτ' ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινή γάρ γνώμη πᾶντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καί οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν»!

Η Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Οθωμανούς Τούρκους, και η θυσία του τελευταίου Αυτοκράτορα αποτέλεσαν την τελική φάση μιας, επί δύο και πλέον αιώνες, καθοδικής πορείας του σπουδαιότερου ανθρώπινου πολιτισμού προς την παρακμή.

Ερχόμενοι τώρα στην σημερινή εποχή και στην σύγχρονη Ελλάδα, διαβλέπουμε καθαρά να επικρατεί ακριβώς η ίδια καταστροφική νοοτροπία. Οι ίδιες και χειρότερες πολιτικές, καθώς και ο εσωτερικός κίνδυνος. Δουλοπρεπείς, ραγιάδες πολιτικοί καταστρέφουν, κατά το πλείστον συνειδητά, τις εθνικές, πνευματικές, πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές δομές της πατρίδας μας και επιτρέπουν τον καταστροφικό εποικισμό της χώρας από αμέτρητους αλλοεθνείς και αλλόθρησκους. Ουσιαστικά, γυαλίζουν από τη μια πλευρά τα σκαρπίνια των γραβατωμένων δανειστών της Δύσης και από την άλλη τις μπότες των πασάδων της Ανατολής.

Η ιστορική πραγματικότητα είναι αμείλικτη και μας διδάσκει πως, ως Ελληνισμός, εάν και αυτή τη φορά, δεν καταφέρουμε να εντοπίσουμε και να απομονώσουμε μια για πάντα τους εσωτερικούς αυτούς εχθρούς, τους δήθεν ανοιχτόμυαλους, τους πολιτικά «ορθούς» και τους δήθεν ρεαλιστές, μοιραίως θα θυσιάζουμε «Παλαιολόγους» και θα υφιστάμεθα «Αλώσεις»!

Της Μαρκέλλας Καβαλιεράτου

Ο κ. Μητσοτάκης, σε πρόσφατη συνέντευξή του στο φιλικό του Σκάϊ, δήλωσε μεταξύ άλλων: «Θα ζητήσουμε ευθέως από τους τούρκους φίλους μας να βγάλουν από το τραπέζι το casus belli ύστερα από 30 χρόνια, θα το πω και κατ’ ιδίαν στον Ταγίπ Ερντογάν».

Αφορμή για τη δήλωση αυτή ήταν η έγκριση του κανονισμού SAFE της ΕΕ για τη χρηματοδότηση της ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας με 150 δις ευρώ. Ο κανονισμός, που εγκρίθηκε με σχετική πλειοψηφία, επιτρέπει τη συμμετοχή και της Τουρκίας στη χρηματοδότηση των εξοπλιστικών προγραμμάτων. Η Ελλάδα και η Κυπριακή Δημοκρατία διαφώνησαν, αλλά ήταν απελπιστικά μόνες.

Ο κ. Μηστοτάκης στην ίδια συνέντευξη υποστήριξε ότι: «Για να μπορέσει η ΕΕ να συνάψει οποιαδήποτε αμυντική συμφωνία με τρίτο κράτος απαιτείται ομοφωνία όλων. Εμείς θα δούμε και θα εξετάσουμε με ποιο τρόπο θα αξιοποιήσουμε αυτό το εργαλείο».

Είναι φανερό, όπως προκύπτει από τα ανωτέρω, ότι η Ελλάδα, για να συναινέσει στη χρηματοδότηση με ευρωπαϊκά κονδύλια των τουρκικών αμυντικών βιομηχανιών, θα απαιτήσει την άρση του casus belli (αιτία πολέμου). Αυτό το casus belli, που ισχύει από το 1995, σε συνδυασμό με το διαχρονικό φοβικό σύνδρομο των ελληνικών κυβερνήσεων, έχει αποτρέψει τη χώρα μας από το να επεκτείνει τα χωρικά ύδατά της πέραν των 6 ν.μ. στο Αιγαίο και την Α. Μεσόγειο. Μόνο στο Ιόνιο, μέχρι το ακρωτήριο Ταίναρο, έχουμε επεκτείνει τα χωρικά ύδατά μας στα 12 ν.μ.

Η φιλόδοξη νεο-οθωμανική Τουρκία θέλει να καταστεί ηγεμονική δύναμη της ευρύτερης περιοχής και γι’ αυτό επιζητεί, με κάθε τρόπο, την περαιτέρω ανάπτυξη της πολεμικής βιομηχανίας της και ιδιαίτερα την απόκτηση τεχνολογίας αιχμής σε ορισμένους τομείς.

Θα διακινδυνεύσουμε μία πρόβλεψη για το τι μπορεί να γίνει το προσεχές διάστημα. Η Άγκυρα δια κάποιου εκπροσώπου της ή με απόφαση της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης θα άρει το casus belli, αλλά με αστερίσκους, φανερούς ή κρυφούς, οι οποίοι θα υποχρεώνουν την Αθήνα να απεμπολήσει το δικαίωμα που της δίνει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας για επέκταση των χωρικών υδάτων μέχρι τα 12 ν.μ. σ’ όλες τις ακτές της. Πιθανόν η Ελλάδα να προχωρήσει σε μια μερική και περιορισμένη επέκταση στις ανατολικές ακτές της Πελοποννήσου, της Θεσσαλίας, της Εύβοιας και σε κάποιες άλλες «ανώδυνες» για τους Τούρκους περιοχές.

Η ελληνική Κυβέρνηση, με τη βοήθεια των, ουκ ολίγων, στρατευμένων στην «ελληνοτουρκική φιλία» μέσων ενημέρωσης, θα μπορεί να πανηγυρίσει, αλλά η ουσία θα είναι ότι θα έχει ανοίξει την πόρτα για περαιτέρω αναβάθμιση της τουρκικής στρατιωτικής ισχύος. Έτσι, η Κυβέρνηση θα έχει το επικοινωνιακό άλλοθι να αποσύρει τις σημερινές αντιρρήσεις της για τη χρηματοδότηση και τις συμπαραγωγές της τουρκικής πολεμικής βιομηχανίας. Με τον τρόπο αυτό θα ικανοποιηθεί και το αντιρωσικό μένος της Γερμανίας και άλλων φιλοτουρκικών χωρών, ιδίως της βόρειας και ανατολικής Ευρώπης, που θεωρούν την Τουρκία μέρος του αντιρωσικού μετώπου.

Αλήθεια, πώς αποκαλεί ο λαός αυτούς που, δια πράξεων ή παραλείψεων, ενισχύουν τον εχθρό της πατρίδας μας;

Κύριε Μητσοτάκη, οι Τούρκοι δεν είναι φίλοι μας. Δεν είναι φίλοι μας αυτοί που διέπραξαν τη γενοκτονία των Ελλήνων της Μ. Ασίας και του Πόντου. Δεν είναι φίλοι μας αυτοί που ξεκλήρισαν την ελληνική μειονότητα σε Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο και Τένεδο. Δεν μπορεί να είναι φίλοι μας αυτοί που εισέβαλαν και κατέχουν μέχρι σήμερα το 37% της Κύπρου, όπου πραγματοποίησαν εθνοκάθαρση και τώρα εποικισμό. Δεν μπορεί να είναι φίλοι μας αυτοί που διεκδικούν το μισό Αιγαίο, ανατολικά του 25^ου Μεσημβρινού και θεωρούν ότι 153 νησιά και νησίδες του Αρχιπελάγους κατέχονται παράνομα από την Ελλάδα. Δεν είναι φίλοι μας αυτοί που υποστηρίζουν ότι όλα τα νησιά δε δικαιούνται ΑΟΖ. Δεν μπορεί να είναι φίλοι μας αυτοί που μας απειλούν ότι «Θα έρθουν μια νύχτα ξαφνικά». Τέλος δεν μπορεί να είναι φίλοι μας αυτοί που μοχλεύουν τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης που τη θεωρούν τουρκική.

Κύριε Μητσοτάκη, εσείς μπορεί να θεωρείτε τους Τούρκους φίλους σας, αλλά, ο ελληνικός λαός τους θεωρεί προαιώνιους εχθρούς.

ΥΓ 1. Το Δεκέμβριο του 2024, η τουρκική εταιρεία Baykar (κατασκευάζει μεταξύ άλλων και τα μη επανδρωμένα UAV Bayraktar TB-2), που ανήκει στον Σ. Μπαϊρακτάρ, γαμπρό του προέδρου Ερντογάν, εξαγόρασε την ιταλική εταιρεία αεροναυπηγικής Piaggio που συνδέεται με τον κολοσσό της ιταλικής αμυντικής βιομηχανίας Leonardo. Ως ευρωπαϊκή εταιρεία πλέον η Baykar–Piaggio θα δικαιούται θα μετέχει στις χρηματοδοτήσεις του SAFE. Η αγαπημένη μας Ευρωπαϊκή Ένωση!

ΥΓ 2. Στην ίδια συνέντευξη ο κ. Μητσοτάκης αναφέρθηκε στην πρόθεσή του, η μελλοντική τροποποίηση του Συντάγματος να περιλαμβάνει και την άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Όλα σχεδόν τα μέσα ενημέρωσης ασχολήθηκαν κυρίως μ’ αυτό το θέμα και όχι με την αναβάθμιση της τουρκικής απειλής. «Η μπάλα στην εξέδρα».

 Πηγή : www.ellinikiantistasi.gr

Ο Κινέζος Στρατηγός Σουν Τσου ανέφερε: «Αν γνωρίζεις τον εχθρό σου και γνωρίζεις και τον εαυτό σου, δεν χρειάζεται να φοβάσαι το αποτέλεσμα εκατό μαχών. Εάν γνωρίζεις τον εαυτό σου αλλά όχι τον εχθρό σου, για κάθε νίκη που θα κερδίσεις θα υποστείς και μια ήττα. Αν δεν γνωρίζεις ούτε τον εχθρό ούτε τον εαυτό σου, θα υποκύψεις σε όλες τις μάχες»

Υπό το πλαίσιο αυτό, το παρόν άρθρο θα επιδιώξει να αναλύσει την τουρκική εξωτερική πολιτική σε σχέση με τις τρέχουσες γεωπολιτικές εξελίξεις προκειμένου να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα, για τις κινήσεις της Τουρκίας και το αν η λεγόμενη (από πολλούς στο εσωτερικό της Ελλάδας) γεωπολιτική αναβάθμιση της Τουρκίας είναι πραγματική ή αποτελεί έναν ακόμη προπαγανδιστικό μύθο της Τουρκίας που οφείλεται σε συγκυριακές συμπτώσεις.

Για την αξιοπιστία και εγκυρότητα της εν λόγω ερευνητικής και αναλυτικής διαδικασίας, θα αξιοποιηθούν στοιχεία και πληροφορίες από έναν πρωταγωνιστή της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, τον Χακάν Φιντάν.

Συγκεκριμένα, ο Χακάν Φιντάν μόλις ανέλαβε τα ηνία της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής το 2023, έγραψε ένα άρθρο με τίτλο: «Turkish Foreign Policy at the Turn of the “Century of Türkiye”: Challenges, Vision, Objectives, and Transformation» για να περιγράψει τους στόχους της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής κατά την έναρξη του «Αιώνα της Τουρκίας» [βλέπε: Insight Türkiye, Vol. 25, No. 3 (2023)].

Στο άρθρο αυτό, σε σχέση με το όραμα για την Τουρκία ως Περιφερειακό, Δημιουργικό και Μετασχηματιστικό Παράγοντα ο κ. Φιντάν αναφέρει: «Η Τουρκία αναδεικνύεται και πάλι ως μια δύναμη του καλού, αναλαμβάνοντας έναν ενισχυμένο ρόλο ευθύνης στη διεθνή σκηνή. Ξεχωρίζει ως επιλυτής προβλημάτων, βελτιωτής του συστήματος και μετασχηματιστικός παράγοντας στην περιοχή και στις διεθνείς υποθέσεις, στο μεταίχμιο του “Αιώνα της Τουρκίας”.

Το διεθνές σύστημα, όπως το οραματίζεται η Τουρκία, εξελίσσεται πέρα από την παραδοσιακή έννοια μιας διεθνούς τάξης που καθορίζεται από πόλους ισχύος – είτε μονοπολικότητα, είτε διπολικότητα, είτε πολυπολικότητα. Η Τουρκία επιδιώκει να συμβάλει στη δημιουργία ενός πιο συμπεριληπτικού, αποτελεσματικού, δίκαιου και ασφαλούς διεθνούς συστήματος, ικανού να αντιμετωπίσει τις σύγχρονες παγκόσμιες και περιφερειακές προκλήσεις· ενός ανθεκτικού συστήματος που θα βασίζεται στην αλληλεγγύη και όχι στην αντιπαλότητα.

Αυτό είναι ένα δύσκολο έργο, που απαιτεί στρατηγική υπομονή και αταλάντευτη αποφασιστικότητα. Η Τουρκία, με τη σταθερή πολιτική της βούληση και τις αυξανόμενες δυνατότητές της, είναι σε ισχυρή θέση για να γίνει ένας από τους αρχιτέκτονες ενός τέτοιου νέου διεθνούς συστήματος. Η αναζήτηση της Τουρκίας για μια πιο δίκαιη, συμπεριληπτική και ασφαλή παγκόσμια τάξη πηγάζει από τις αρχές της δικαιοσύνης και της συνείδησης, που είναι βαθιά ριζωμένες στον αιώνιο πολιτισμό και την ταυτότητα του τουρκικού λαού και αντανακλώνται αντίστοιχα στην εθνική εξωτερική πολιτική.

Η Τουρκία είναι έτοιμη να συνεργαστεί με άλλα κράτη για την υπεράσπιση κοινών αξιών και την εκπλήρωση κοινών ευθυνών στην οικοδόμηση ενός διεθνούς συστήματος που δίνει έμφαση στην ανθρώπινη ευημερία, αντιμετωπίζει τις οικονομικές ανισότητες και προάγει την παγκόσμια ειρήνη, ασφάλεια, σταθερότητα και ευημερία».

Επίσης, σε σχέση με τους κύριους στόχους της Τουρκικής Εξωτερικής Πολιτικής, ο Τούρκος ΥΠΕΞ στο ίδιο άρθρο, επισήμανε  την αναγκαιότητα μιας ολιστικής και ολοκληρωμένης στρατηγικής, όπου θεμελιώδη σημεία της αποτελούν η εδραίωση της ειρήνης και ασφάλειας στην περιοχή μας, η περαιτέρω θεσμοθέτηση των εξωτερικών σχέσεων της Τουρκίας σε δομική βάση, η ανάπτυξη ενός περιβάλλοντος ευημερίας και η προώθηση των παγκόσμιων στόχων της Τουρκίας. Ειδικότερα, ανέφερε ότι οι κύριοι στόχοι της Τουρκικής Εξωτερικής Πολιτικής είναι:

1. Η συμβολή της Τουρκίας στην Ειρήνη και Ασφάλεια στην Περιοχή και η Δημιουργία Νέων Μοντέλων Συνεργασίας για (α) την εξάλειψη των απειλών και την αντιμετώπιση προκλήσεων και (β) την αξιοποίηση ευκαιριών για την ανάπτυξη περιφερειακών οικονομικών και πολιτικών μοντέλων συνεργασίας.
2. Η περαιτέρω Θεσμική Θωράκιση των Εξωτερικών Σχέσεων σε δομική βάση μέσω της ενίσχυσης των υφιστάμενων στρατηγικών σχέσεων και τη δημιουργία νέων [π.χ. ο Οργανισμός Τουρκικών Κρατών (OTS), όπου επιδιώκει να προωθήσει την πολιτιστική κληρονομιά του τουρκικού πολιτισμού και ο Οργανισμός Ισλαμικής Συνεργασίας (OIC), όπου επιδιώκει τη συνεργασία με τις μουσουλμανικές χώρες για την προώθηση της περιφερειακής ανάπτυξης].
3. Η Ανάπτυξη ενός Περιβάλλοντος Ευημερίας (ο στόχος να γίνει η Τουρκία μία από τις 10 μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου, θα διευρύνει και θα εμβαθύνει τις εμπορικές και οικονομικές σχέσεις της παγκοσμίως και επιπλέον, θα ενισχύσει όχι μόνο την ευημερία του τουρκικού λαού, αλλά και των γειτόνων, φίλων και εταίρων της παγκοσμίως).
4. Η Προώθηση Παγκόσμιων Στόχων μέσω της ενίσχυσης των πολιτικών της Τουρκίας σε πολλές περιοχές του κόσμου και της συνεισφοράς της στην επίλυση παγκόσμιων προβλημάτων.

Αξιολογώντας τα ανωτέρω και εστιάζοντας στη συνεχή προσπάθεια της Τουρκίας να αυξήσει την επιρροή της στο διεθνές σύστημα, αξιοποιώντας τη γεωστρατηγική της θέση, τις οικονομικές και στρατιωτικές της δυνατότητες, αλλά και μέσω της εκδήλωσης μιας πιο ενεργητικής και επιθετικής εξωτερικής πολιτικής, συμπεραίνεται ότι αντικειμενικός στόχος της Υψηλής Στρατηγικής της Τουρκίας είναι η ανάδειξη και εδραίωσή της ως μεσαίας δύναμης στο περιφερειακό σύστημα της ευρύτερης περιοχής μας (Βαλκάνια, Καύκασος, Ανατολική Μεσόγειος, Μέση Ανατολή και Βόρειο Αφρική).

Η έννοια της «μεσαίας δύναμης» στις διεθνείς σχέσεις σχετίζεται με κράτη που δεν ανήκουν στις υπερδυνάμεις (ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία), αλλά διαθέτουν σημαντική οικονομική, στρατιωτική ή πολιτική δύναμη για να διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις και να επηρεάζουν περιφερειακά και παγκόσμια ζητήματα.

Συγκεκριμένα, οι μεσαίες δυνάμεις επιδιώκουν να προωθήσουν την πολυμερή συνεργασία μέσω διεθνών οργανισμών (π.χ. ΟΗΕ, ΠΟΕ, ΟΑΣΕ κ.λπ.), να ασκήσουν διπλωματική επιρροή με συμμαχίες, οικονομική βοήθεια και μεσολάβηση σε διακρατικές συγκρούσεις και τέλος, επιδιώκουν να προωθήσουν την περιφερειακή σταθερότητα αναλαμβάνοντας  ηγετικό ρόλο σε περιφερειακές κρίσεις.

Υπό το ανωτέρω πρίσμα, η Τουρκία είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια έχει κάνει σημαντικά βήματα, ώστε να αυξήσει τη γεωπολιτική της αξία και να αναδειχθεί ως μια σημαντική μεσαία δύναμη στη διεθνή πολιτική.

Ειδικότερα, αξιοποιεί αποτελεσματικά τους υλικούς και άυλους εθνικούς της πόρους, ώστε να εξασφαλίσει περιθώρια κινήσεων στη διεθνή κοινότητα, διαθέτει τη δυνατότητα να διαπραγματεύεται και σε κάποιο βαθμό να αντιστέκεται στις πολιτικές των μεγάλων δυνάμεων και επίσης, δεδομένου ότι δεν έχει την ικανότητα να ενεργεί αυτόνομα, επιδιώκει να ασκήσει επιρροή εντός περιφερειακών συλλογικών οργάνων και διεθνών οργανισμών.

Τέλος, η Τουρκία υιοθετώντας την άποψη των φιλελεύθερων θεωρητικών των διεθνών σχέσεων Cooper, Higgott και Nossal (Βλέπε: Relocating Middle Powers), που αναφέρουν ότι οι μεσαίες δυνάμεις επιδιώκουν να διαδραματίσουν τρεις ρόλους στη διεθνή κοινότητα: (α) του καταλύτη, (β) του διευκολυντή και (γ) του διαχειριστή επιδιώκει:

• Να αναλάβει δράσεις για διεθνή ζητήματα (καταλύτης),
• Να διευκολύνει τη δημιουργία συνεργασιών και συνασπισμών (διευκολυντής) και
• Να συμβάλει στη θεσμική οικοδόμηση και τη διαμόρφωση διεθνών προτύπων (διαχειριστής).

Παρά τις έως τώρα φιλότιμες προσπάθειές της όμως, η Τουρκία πόρρω απέχει από το να καταστεί μια αξιόπιστη μεσαία δύναμη και να διαδραματίσει το γεωπολιτικό ρόλο που επιθυμεί.

Αυτό οφείλεται τόσο σε ενδογενείς παράγοντες που σχετίζονται με τα χαρακτηριστικά και τον τρόπο λειτουργίας της Τουρκίας, όσο και με εξωγενείς παράγοντες του διεθνούς συστήματος. 

Ειδικότερα, μια χώρα που επιδιώκει να συμβάλει στη δημιουργία ενός πιο συμπεριληπτικού, αποτελεσματικού, δίκαιου και ασφαλούς διεθνούς συστήματος όπως επισημαίνει ο Τούρκος ΥΠΕΞ κ. Χακάν Φιντάν, πρέπει να είναι δημοκρατική χώρα και να σέβεται το διεθνές δίκαιο, κάτι που δεν ισχύει στην περίπτωση της Τουρκίας.

Επίσης, η Τουρκία δεν δικαιούται να μιλά για τη συμβολή της στην Ειρήνη και Ασφάλεια όταν έχει εισβάλει στην Κύπρο και κατέχει παράνομα το 36,2% των εδαφών της, αγνοώντας επιδεικτικά όλα τα ψηφίσματα του ΟΗΕ που καταδικάζουν την ενέργειά της.

Επιπλέον, η Τουρκία δεν επιτρέπεται να μιλά για το μεσολαβητικό της ρόλο στην επίλυση διεθνών συγκρούσεων όταν αποτελεί τον καταλύτη για την πρόκληση περιφερειακών συγκρούσεων στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, τη Συρία, και τη Λιβύη. Υπό το πλαίσιο αυτό, η Τουρκία δεν μπορεί να διευκολύνει την επίλυση περιφερειακών συγκρούσεων αφού εκτός από καταλύτης πρόκλησής τους είναι και μέρος αυτών των συγκρούσεων. Η εμπλοκή της σε πολλά ανοικτά περιφερειακά μέτωπα, την καθιστά ευάλωτη και λειτουργεί ως τροχοπέδη στα σχέδιά της για ανάδειξή της σε μεσαία δύναμη με αυξημένη γεωπολιτική αξία. Για του λόγου το αληθές, αν κλιμακωθεί η κατάσταση στη Συρία και προκληθεί εμπλοκή μεταξύ Ισραήλ – Τουρκίας, όλα τα σχέδιά της θα ακυρωθούν.   

Επιπρόσθετα, η Τουρκία διαθέτει συντελεστές ισχύος, αλλά δεν είναι άπειροι. Συγκεκριμένα, διαθέτει ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, αλλά δεν έχει τη δυνατότητα μιας παγκόσμιας στρατιωτικής επέμβασης. Η στρατιωτική βιομηχανία της Τουρκίας επίσης, έχει να επιδείξει σημαντικές επιτυχίες, αλλά είναι ευάλωτη και εξαρτάται από την πολιτική βούληση μεγάλων δυνάμεων (ΗΠΑ, Γερμανία κ.α.) για το αν θα την προμηθεύσουν ή όχι με σημαντικά εξαρτήματα και υλικά που απαιτούνται για την παραγωγή των όπλων της.

Επιπλέον, η οικονομία της Τουρκίας δεν είναι τόσο ισχυρή για να υποστηρίξει τα μεγαλεπήβολα σχέδια του κ. Ερντογάν και σε συνδυασμό με  τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες και τις εσωτερικές προκλήσεις που καλείται να αντιμετωπίσει η Τουρκία, καθιστούν ευάλωτη  τη θέση της στο διεθνές σύστημα.

Τέλος, η Τουρκία δεν αποτελεί αξιόπιστη μεσαία δύναμη, διότι δέχεται συνεχώς πιέσεις από υπερδυνάμεις όπως ΗΠΑ, Ρωσία, Ιράν, Κίνα και προσπαθεί να ισορροπήσει (πολλές φορές ανεπιτυχώς), ανάμεσα στις επιδιώξεις τους. Μπορεί να γνωρίζει καλά τα ανατολίτικό παζάρι, αλλά όταν οι υπερδυνάμεις διεκδικούν την ικανοποίηση των συμφερόντων τους δεν ανέχονται τέτοιες συμπεριφορές.   

Σε συνέχεια των ανωτέρω, θα πρέπει να επισημανθούν επίσης και κάποιες  διπλωματικές αποτυχίες της Τουρκίας που αποδεικνύουν ακόμη περισσότερο, ότι δεν αποτελεί αξιόπιστη μεσαία δύναμη και πως δεν διαδραματίζει το γεωπολιτικό ρόλο που προβάλει. Συγκεκριμένα:

1. Η διπλωματική πρωτοβουλία της Τουρκίας για τη διεξαγωγή συνάντησης των ηγετών Ουκρανίας και Ρωσίας στην Κωνσταντινούπολη, ώστε να επιτευχθεί η κατάπαυση του πυρός στον πόλεμο Ουκρανίας – Ρωσίας δεν αποτελεί επιτυχία, διότι κατέληξε σε φιάσκο. Επιτυχία θα αποτελούσε, αν συμμετείχαν στις συνομιλίες οι κ.κ. Πούτιν και Τράμπ και αποφασίζανε τη λήξη του πολέμου.
2. Όπως η ίδια διακηρύσσει, δεν θα επιτρέψει την απομόνωσή της στην Ανατολική Μεσόγειο. Άρα θεωρεί, ότι είναι απομονωμένη λόγω των κακών σχέσεων που διατηρεί με πολλές γειτονικές της χώρες (Ελλάδα, Κύπρος, Αίγυπτος, Ισραήλ), δεν συμμετέχει στο EastMed Gas Forum, τον India-Middle East-Europe Economic Corridor (IMEC), και γενικότερα, είναι εκτός των ευρωπαϊκών ενεργειακών σχεδιασμών. Η αντίδρασή της σε αυτές τις εξελίξεις είναι σπασμωδική (αμφισβήτηση κυπριακής και ελληνικής ΑΟΖ και γενικότερα των κυριαρχικών δικαιωμάτων των γειτόνων της κ.λπ.) και εκδηλώνεται με μια επιθετική πολιτική (π.χ. έρευνες με το Oruc Reis στο Αιγαίο), που δεν συνάδει με το ρόλο μιας μεσαίας δύναμης.
3. Οι συνεχείς καταδικαστικές εκθέσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την Τουρκία σε συνδυασμό με τη διακοπή της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας προς την Ε.Ε., αποτελούν μια ακόμη απόδειξη απομόνωσης της Τουρκίας από τις ευρωπαϊκές διπλωματικές διεργασίες και επιβεβαιώνει την άποψη, ότι δεν αποτελεί αξιόπιστη μεσαία δύναμη με ισχυρό γεωπολιτικό ρόλο στην περιοχή.
4. Παρά την πρόσκλησή της να συμμετάσχει (μετά από 13 χρόνια αποκλεισμού) στη Σύνοδο του Αραβικού Συνδέσμου για την εξέταση της κατάστασης στη Γάζα, η Τουρκία πασχίζει να αποκαταστήσει τις σχέσεις της με την Αίγυπτο, τα ΗΑΕ και τη Σαουδική Αραβία, χωρίς να έχει κατορθώσει να γεφυρώσει πλήρως τα αντικρουόμενα γεωπολιτικά της συμφέροντα με τις εν λόγω χώρες.
5. Η άρνηση των χωρών BRICS επίσης, να δεχτούν την Τουρκία ως πλήρες μέλος τους το 2024 (παρά τον διακαή της πόθο), αποδεικνύει την αποτυχία της Τουρκίας να ικανοποιήσει το διακηρυγμένο στόχο της, για ενίσχυση της παγκόσμιας επιρροή της και τη σφυρηλάτηση των δεσμών της με χώρες που βρίσκονται πέρα ​​από τους παραδοσιακούς δυτικούς συμμάχους της.
6. Το γεγονός ότι Τουρκογενή κράτη όπως το Ουζμπεκιστάν, το Καζακστάν και το Τουρκμενιστάν υπέγραψαν δήλωση υποστήριξης των αποφάσεων του ΟΗΕ που θεωρούν παράνομη την ανακήρυξη ανεξαρτησίας της λεγόμενης «Τουρκικής Δημοκρατίας Βόρειας Κύπρου» (ΤΔΒΚ) και ενίσχυσαν τις σχέσεις τους με την Κυπριακή Δημοκρατία, ανοίγοντας Πρεσβείες στη Λευκωσία, δε συνάδει με χώρα που είναι σημαντική μεσαία δύναμη και έχει ισχυρό γεωπολιτικό ρόλο στην ευρύτερη περιοχή μας. Αποδεικνύει ότι παρότι η Τουρκία ενίσχυσε τους δεσμούς της με το Αζερμπαϊτζάν, δεν έχει καταφέρει να ελέγξει τον Οργανισμό Τουρκικών Κρατών και πως η επιρροή της στην Κεντρική Ασία και τον Καύκασο δεν είναι τόσο μεγάλη όσο διαδίδει.

Σε σχέση με τη συμμετοχή της Τουρκίας στην ευρωπαϊκή άμυνα, όπου αποτελεί ένα ευαίσθητο ζήτημα που αφορά όλη την Ευρώπη και θα συζητηθεί το επόμενο διάστημα, θα πρέπει να επισημανθεί, ότι παρά τις προσπάθειες της Τουρκίας (εδώ και τέσσερα χρόνια), και την πίεση σε φιλικές προς αυτήν χώρες (π.χ. Γερμανία), η επιδίωξη αυτή δεν έχει επιτευχθεί ακόμη και δεν είναι βέβαιο αν επιτευχθεί και υπό ποιες προϋποθέσεις.

Δεν έχει επιτευχθεί λόγω της σθεναρής στάσης της Ελλάδας και πολλών συμμάχων της που τηρούν επιφυλάξεις σε μια τέτοια προοπτική. Για του λόγου το αληθές, ο Γάλλος Πρόεδρος κ. Μακρόν είναι αντίθετος σε μια τέτοια προοπτική και έχει διαφωνήσει ανοικτά με τον Γερμανό ομόλογό του. Ειδικότερα, ο κ. Μακρόν τάσσεται υπέρ μιας αυστηρά ευρωπαϊκής αμυντικής πολιτικής, υποστηρίζοντας ότι οι πόροι που θα διατεθούν δεν θα πρέπει να κατευθυνθούν σε εξοπλισμούς από τρίτες χώρες. Επίσης, υποστηρίζει ότι η χρηματοδότηση για την ευρωπαϊκή άμυνα θα πρέπει να αξιοποιηθεί για την ενίσχυση της εγχώριας παραγωγής και τη μείωση της εξάρτησης της Ε.Ε. από εξωτερικούς προμηθευτές.

Ακόμη και αν τελικά αποφασιστεί η συμμετοχή της Τουρκίας στην ευρωπαϊκή άμυνα, η εξέλιξη αυτή δεν αποτελεί νίκη της Τουρκίας, αλλά ήττα της Ευρώπης.

Αποτελεί ήττα της Ευρώπης διότι αποδεικνύει περίτρανα ότι η Ευρώπη σε μια εποχή κοσμογονικών γεωπολιτικών εξελίξεων δεν έχει ξεκάθαρη και ενιαία στρατηγική για την ευρωπαϊκή άμυνα και ασφάλεια και επίσης, δηλώνει αδυναμία να αναπτύξει μόνη της την αμυντική της βιομηχανία προσφεύγοντας στη βοήθεια τρίτων χωρών.

Αν και το ζήτημα είναι υπό διαπραγμάτευση, η πρόθεση να ληφθούν οι τελικές αποφάσεις με ειδική πλειοψηφία και όχι με ομοφωνία αποτελεί κάτι πρωτόγνωρο για την Ευρώπη και υποδηλώνει εκφυλισμό του αξιακού οικοδομήματος και λειτουργικού συστήματος της Ευρώπης. 

Τέλος, αν η εξέλιξη αυτή συμβεί, θα αποδείξει την άγνοια κινδύνου των Ευρωπαίων Ηγετών, αφού θα βάλουν στα πόδια τους την Τουρκία που αποτελεί το Δούρειο Ίππο της Ρωσίας.    

Συνοψίζοντας την ανωτέρω ανάλυση, θα πρέπει να επισημανθεί ότι η Τουρκία παρά κάποιες ευκαιριακές επιτυχίες της μέσω προβολής της στρατιωτικής ισχύος της και της επιθετικής και ενεργούς διπλωματίας της, δεν αποτελεί αξιόπιστη μεσαία δύναμη και δεν διαθέτει την γεωπολιτική ισχύ που προσπαθούν να προβάλλουν οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της. 

Ο γεωπολιτικός της ρόλος αμφισβητείται από σημαντικούς παίκτες της περιοχής (Ισραήλ, Γαλλία, Ινδία κ.α.), και εξαρτάται από τις τρέχουσες συγκυρίες και τους γεωπολιτικούς συσχετισμούς των μεγάλων παικτών του διεθνούς συστήματος. 

Εν κατακλείδι, καλό θα είναι όσοι σχολιάζουν ζητήματα Εξωτερικής Πολιτικής και Άμυνας και Ασφάλειας, να είναι λίγο πιο προσεκτικοί στο τι λένε και τι γράφουν.

Θα πρέπει, να μην λειτουργούν ως αναμεταδότες της τουρκικής προπαγάνδας, αναπαράγοντας έναν καλά αμπαλαρισμένο προπαγανδιστικό μύθο περί γεωπολιτικής αναβάθμισης της Τουρκίας.

Νομισματική ανακωχή μεταξύ των ΗΠΑ και των BRICS+ έφερε η απόφαση της Ινδίας να «μπλοκάρει» το οποιοδήποτε σχέδιο αποδολαριοποίησης δηλώνοντας χαρακτηριστικά «Δεν είναι στα συμφέροντά μας.

Την ίδια στιγμή η Ρωσία έχει «κατεβάσει τους τόνους» και τουλάχιστον φανερά δεν δείχνει να βιάζεται για την εφαρμογή ενός τέτοιου σχεδίου.

Άλλωστε όταν εκλέχθηκε ο Ντόναλντ Τραμπ, νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, το πρώτο πράγμα που ζήτησε από τον Βλαντιμίρ Πούτιν και από τα υπόλοιπα BRICS+ ήταν να σταματήσουν τα σχέδια αυτά τα οποία είχαν ξεκινήσει ως αντίδραση στην επικίνδυνη όπως αποδείχτηκε για τον πλανήτη διακυβέρνηση Μπάιντεν.

Για τον Τραμπ η αποδολαριοποίηση αποτελεί «αιτία πολέμου», κατανοεί όμως ότι ξεκίνησε λόγω των πολιτικών Μπάιντεν.

Μαζί με την απαίτηση του έστειλε και το κατάλληλο «σήμα» σε όλους ότι όλα θα διορθωθούν.

Η αλήθεια είναι ότι η Ινδία ούτε επί κυβερνήσεως Μπάιντεν επιθυμούσε μία τέτοια εξέλιξη καθώς ως πιθανός αντικαταστάτης-αντίπαλος του δολαρίου ή έστω η βάση του νέου νομίσματος των BRIC+, θεωρείται ότι θα ήταν το κινέζικο γουάν.

Και όλοι γνωρίζουν τις διαχρονικά εχθρικές σχέσεις των Κινέζων με τους Ινδούς.

Σε ένα τεταμένο διεθνές πλαίσιο, όπου οι δυτικές κυρώσεις ωθούν ορισμένες χώρες να διερευνήσουν εναλλακτικές λύσεις στο νομισματικό σύστημα που κυριαρχείται από το δολάριο, το Νέο Δελχί επιλέγει να παίξει άμεσα το χαρτί της σταθερότητας δηλώνοντας ότι «δεν έχει απολύτως κανένα συμφέρον» να εμπλακεί σε μια δυναμική αποδολαριοποίησης.

Η Ινδία στέλνει ένα ισχυρό μήνυμα στους εταίρους της εντός των BRICS και του Παγκόσμιου Νότου.

Αυτή η άρνηση έρχεται σε αντίθεση με τις θέσεις της Ρωσίας και της Κίνας, οι οποίες υποστηρίζουν ενεργά εναλλακτικές λύσεις στο σύστημα που βασίζεται στο δολάριο.

Ωστόσο όπως προειπώθηκε αυτή τη στιγμή ούτε η Ρωσία προωθεί το σχέδιο αυτό λόγω του γεγονότος ότι ο Β.Πούτιν νιώθει ότι μπορεί να συνεργαστεί με άνεση και αξιοπιστία με τον Ν.Τραμπ.

Όσο θα διατηρηθεί στη εξουσία των ΗΠΑ η σημερινή τάση όλα θα είναι «ήρεμα».

Αρκετοί οικονομικοί και διπλωματικοί λόγοι εξηγούν τη θέση της Ινδίας, συμπεριλαμβανομένων των σημαντικών αποθεμάτων σε δολάρια και των δεσμών της με τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Σε ότι αφορά ειδικά την Ινδία δεν έχει απολύτως κανένα συμφέρον για την αποδολαριοποίηση ούτε για οποιαδήποτε πρωτοβουλία που στοχεύει στην υπονόμευση του δολαρίου ΗΠΑ.

Μια τέτοια θέση αντικατοπτρίζει μια στρατηγική επιλογή που καθοδηγείται από αρκετές σημαντικές οικονομικές και διπλωματικές παραμέτρους:

Σημαντικά αποθέματα σε δολάρια:

Η Ινδία διατηρεί σημαντικό μέρος των συναλλαγματικών αποθεμάτων της σε δολάρια ΗΠΑ, τα οποία θεωρεί εγγύηση χρηματοπιστωτικής σταθερότητας.

Μαξιλάρι κόκκυγα για πολύωρο άνετο κάθισμα. Θα το λατρέψειςΜαξιλάρι Κόκκυγα

Αυτό το μαξιλάρι θα το λατρέψεις αν οδηγάς πολλές ώρες. Μόνο 29€Μαξιλάρι Κόκκυγα

Εμπορικές σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες:

Οι οικονομικοί δεσμοί με την Ουάσινγκτον είναι κρίσιμοι για το Νέο Δελχί, ιδίως στους τομείς της τεχνολογίας, της ενέργειας και της άμυνας.

Ανησυχία για τη μακροοικονομική σταθερότητα:

Οι ινδικές αρχές φοβούνται ότι η μετάβαση σε ένα εναλλακτικό σύστημα θα προκαλέσει νομισματική αστάθεια που είναι δύσκολο να ελεγχθεί.

Κανένα άμεσο όφελος: Σε αντίθεση με τη Ρωσία που έχει υποστεί κυρώσεις ή την Κίνα που επιδιώκει την ηγεσία, η Ινδία δεν έχει άμεσο όφελος από την αποχώρηση από το σύστημα που βασίζεται στο δολάριο.

Αυτή η κατηγορηματική άρνηση υπογραμμίζει έτσι την επιθυμία της Ινδίας να διατηρήσει μια οικονομική τροχιά ανεξάρτητη από τις γεωπολιτικές εντάσεις μεταξύ των μπλοκ, ακόμη και εντός μιας συμμαχίας όπως οι BRICS.

Η Ινδία, κάθε άλλο παρά περιθωριακή στην ομάδα, αντιπροσωπεύει μια οικονομία σημαντικού μεγέθους και δημογραφικού βάρους.

Οι αποκλίσεις είναι βαθιές. Έτσι, ενώ η Ρωσία ενεργεί από πολιτική αναγκαιότητα και η Κίνα από γεωοικονομική φιλοδοξία, η Ινδία επιλέγει τη σύνεση και τη σταθερότητα.

Η διαδικασία αποδολαριοποίησης κέρδιζε δυναμική παγκοσμίως επί κυβερνήσεως Μπάιντεν.

Αυτή η στάση εντάσσεται σε μια δυναμική που ξεκίνησε μετά την επιβολή οικονομικών κυρώσεων στη Ρωσία, η οποία έκτοτε έχει ενισχύσει τις συνεργασίες της με χώρες που είναι πρόθυμες να πραγματοποιήσουν συναλλαγές σε ρούβλια, γιουάν ή μέσω εναλλακτικών συστημάτων αντί του SWIFT.

Το Πεκίνο, από την πλευρά του, συνεχίζει να προωθεί τη διεθνοποίηση του γιουάν, κυρίως ενθαρρύνοντας τους εμπορικούς του εταίρους να αυξήσουν τα αποθεματικά τους.

Η συζήτηση αυτή θα έρθει ξανά στο προσκήνιο στην περίπτωση που επαναφερθεί μετά από κάποια χρόνια ή και πολλά χρόνια, το σύστημα των Δημοκρατικών μαζί με την woke ατζέντα.

Μέχρι τότε όμως θα υπάρχει ανακωχή…

pronews.gr

Του Νίκου Ιγγλέση

Από τη δεκαετία του ’80 το Γενικό Επιτελείο της Τουρκίας σχεδίασε και διέταξε τις δυνάμεις του με τρόπο ώστε να μπορεί να διεξάγει αποτελεσματικά και νικηφόρα δυόμιση πολέμους ταυτοχρόνως. 

Ο πρώτος πόλεμος θα ήταν κατά της Ελλάδας και συνακόλουθα της ελεύθερης Κύπρου. Ο δεύτερος πόλεμος θα ήταν κατά της Συρίας και ο «μισός πόλεμος» κατά των Κούρδων μαχητών του  PKK.

Η Συρία

Σήμερα, μετά 14 χρόνια εμφυλίου πολέμου και ξένων επεμβάσεων, το μεγαλύτερο μέρος της Συρίας βρίσκεται υπό τον έλεγχο της Τουρκίας. Οι ομάδες των τζιχαντιστών υπό τον Αχμέντ αλ Σαράα, αφού εξοπλίστηκαν, εκπαιδεύτηκαν και χρηματοδοτήθηκαν από την Τουρκία και ορισμένες αραβικές χώρες, κατέλαβαν τη Δαμασκό το Δεκέμβριο του 2024. Το καθεστώς του πρώην προέδρου Άσαντ, που στήριζαν η Ρωσία και το Ιράν μαζί με τον πληρεξούσιό του τη Χεσμπολάχ, κατέρρευσε. Το Ισραήλ είδε την άμεση ιρανική απειλή να απομακρύνεται από τα σύνορά του, ενώ οι ΗΠΑ και ΕΕ εξέφρασαν την ικανοποίησή τους για τη γεωπολιτική αλλαγή.

Όλες οι Μεγάλες Δυνάμεις, αλλά και τα σοβαρά κράτη, διακρίνονται στην εξωτερική πολιτική τους από ορθολογισμό και ρεαλισμό. Ο πρώην επικηρυγμένος τρομοκράτης αλ Σαράα έγινε δεκτός στο Παρίσι από τον πρόεδρο Μακρόν και συναντήθηκε με τον Ντόναλντ Τραμπ στη Σαουδική Αραβία. Η ΕΕ και οι ΗΠΑ ανήγγειλαν την άρση των κυρώσεων, που είχαν επιβληθεί στο προηγούμενο καθεστώς ώστε να γίνει δυνατή η ανοικοδόμηση της Συρίας. Η στρατηγική της Τουρκίας στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία και νομιμοποιείται από τους διεθνώς δρώντες στην περιοχή. Μόνο το Ισραήλ, που βλέπει μια νέα απειλή να αναδύεται στα σύνορά του, εξακολουθεί να πραγματοποιεί στρατιωτικές επιχειρήσεις στο συριακό έδαφος.

Οι Κούρδοι

Από το 1984 το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (PKK) ξεκίνησε ένοπλο αγώνα κατά του τουρκικού κράτους με στόχο την εθνική αυτοδιάθεση των Κούρδων. Κατά διαστήματα οι συγκρούσεις ήταν έντονες με εκατοντάδες νεκρούς και από τις δύο πλευρές. Με τουρκικές πιέσεις το PKK χαρακτηρίστηκε τρομοκρατική οργάνωση από την ΕΕ, τις ΗΠΑ και άλλες χώρες. Το 1999 η Κυβέρνηση των Σημίτη-Πάγκαλου παρέδωσε, στην ελληνική πρεσβεία στο Ναϊρόμπι, τον ηγέτη του PKK  Αμπντουλάχ Οτσαλάν σε πράκτορες των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών (MIT). Επί 26 χρόνια ο Οτσαλάν βρίσκεται φυλακισμένος, με ποινή ισοβίων, στη φυλακή υψίστης ασφαλείας στη νησίδα Ιμραλί της Θάλασσας του Μαρμαρά.

Πριν λίγες ημέρες, στις 12 Μαΐου 2025, το Συνέδριο του PKK, αφού είχε προηγηθεί δημόσια έκκληση του έγκλειστου Οτσαλάν, ανακοίνωσε την οριστική παύση της ένοπλης δράσης, εκτιμώντας ότι: «Ο αγώνας ολοκλήρωσε την ιστορική αποστολή του».  Απομένει η κουρδική οντότητα στη βορειοανατολική Συρία (DYP/YPG) που έχει ήδη ανακοινώσει συμφωνία για την ένταξη των ενόπλων δυνάμεών της στον υπό σύσταση νέο στρατό της Δαμασκού του Αχμέντ αλ Σαράα. Η ολοκλήρωση αυτής της διαδικασίας θα αποτελέσει την πλήρη εξουδετέρωση της κουρδικής απειλής για την τουρκική εδαφική ακεραιότητα. Άλλος ένας τουρκικός θρίαμβος.

Η Ελλάδα και η Κύπρος

Τώρα πια έμεινε μόνο ένας από τους άλλοτε δυόμιση πολέμους για το πολιτικό και στρατιωτικό επιτελείο της νέο-οθωμανικής Τουρκίας, αυτός με τον Ελληνισμό. Το έδαφος προετοιμάζεται εδώ και δεκαετίες. Εισβολή και κατοχή της Βόρειας Κύπρου το 1974. Αμφισβήτηση του εναέριου χώρου των 10 ν.μ. από τη δεκαετία του ’70. Ανακήρυξη της κατεχόμενης ζώνης στην Κύπρο σε ανεξάρτητο κράτος το 1983. Αιτία πολέμου (casus belli) αν η Ελλάδα επεκτείνει τα χωρικά ύδατά της πέραν από τα 6 ν.μ. στο Αιγαίο το 1995. Ίμια το 1996. Ανακήρυξη της «Γαλάζιας Πατρίδας» που χωρίζει το Αιγαίο στη μέση. Τουρκολιβυκό Μνημόνιο το 2019. Διακήρυξη των Αθηνών το 2023 με την οποία η Ελλάδα ανέλαβε τη δέσμευση ότι δε θα προβεί σε καμία ενέργεια που θα ενοχλεί την Τουρκία στο Αιγαίο και την Α. Μεσόγειο και πολλά άλλα.

Άραγε το πολιτικό σύστημα σε Αθήνα και Λευκωσία έχει συναίσθηση του επερχόμενου κινδύνου ή απλά προσπαθεί να διαχειριστεί, για εσωτερικούς επικοινωνιακούς λόγους, τις κατά διαστήματα τουρκικές προκλήσεις; Άραγε αντιλαμβάνονται ότι ο χρόνος λειτουργεί για τα τουρκικά συμφέροντα; Η Τουρκία αναγνωρίζεται ήδη ως ισχυρή περιφερειακή δύναμη της πρόσω Ανατολής με καθοριστική επιρροή από τον Καύκασο, τον Εύξεινο Πόντο και τα Βαλκάνια μέχρι τη Λιβύη και τη Σομαλία. Όλες οι Μεγάλες Δυνάμεις και τα περιφερειακά κράτη είναι υποχρεωμένα να συνδιαλαγούν μαζί της, όπως επιβάλλει ο γεωπολιτικός ρεαλισμός. Ένα «δούναι και λαβείν» εξελίσσεται με τις ΗΠΑ, την ΕΕ, τη Ρωσία, τις αραβικές χώρες και πολλούς άλλους.

Το ερώτημα είναι αν ο Ελληνισμός διαθέτει «Υψηλή Στρατηγική» αν, δηλαδή, αντιλαμβάνεται το μέγεθος του κινδύνου και οργανώνει την άμυνά του. Αν διαθέτει εθνικό όραμα.

– Πώς εξηγείται ότι κηρύξαμε ουσιαστικά τον πόλεμο στη Ρωσία, στέλνοντας όπλα στην Ουκρανία, αλλά, χαριεντιζόμαστε, σε κάθε ευκαιρία, με τους Τούρκους που κατέχουν το 37% της Κυπριακής Δημοκρατίας και μας απειλούν με πόλεμο;

– Πώς εξηγείται ότι δαπανούμε μόλις το 3% του ΑΕΠ μας για αμυντικές δαπάνες όταν η Πολωνία, μέλος του ΝΑΤΟ, που θεωρεί ότι απειλείται από τη Ρωσία, δαπανάει το 4,7% και το Ισραήλ το 5,6% του ΑΕΠ;

– Πώς εξηγείται ότι έχουμε στείλει μια πυροβολαρχία αντιαεροπορικών πυραύλων Patriot στη Σαουδική Αραβία και όχι στην Κύπρο;

– Πώς εξηγείται ότι οι κυβερνήσεις σε Αθήνα και Λευκωσία επιδιώκουν τη λύση του Κυπριακού με τη μορφή μιας Διζωνικής-Δικοινωτικής Ομοσπονδίας (ΔΔΟ) που, μέσω του, με δικαίωμα veto, τουρκοκυπριακού συνιστώντος κρατιδίου, θα οδηγήσει όλη την Κύπρο υπό το γεωπολιτικό έλεγχο της Τουρκίας; Πέραν του ότι η Άγκυρα ζητάει την εκ των προτέρων αναγνώριση της κατεχόμενης περιοχής ως ανεξάρτητου κράτους (κυρίαρχη ισότητα).

– Πώς εξηγείται ότι δεν τολμούμε να κλείσουμε τους κόλπους με ευθείες γραμμές βάσης και να επεκτείνουμε τα χωρικά ύδατά μας στα 12 ν.μ. στο Αιγαίο και την Α. Μεσόγειο, όπως μας δίνει το δικαίωμα το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας; Κατά τα άλλα δηλώνουμε ότι είμαστε υπέρ του Διεθνούς Δικαίου.

 – Πώς εξηγείται ότι δεν τολμούμε να ανακηρύξουμε τη συνολική ελληνική ΑΟΖ και να την οριοθετήσουμε με αυτήν της Κυπριακής Δημοκρατίας, όταν η Τουρκία οριοθέτησε παράνομα υφαλοκρηπίδα με την κατεχόμενη ζώνη και υπέγραψε το παράνομο, κατά το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, τουρκολιβυκό Μνημόνιο;

– Πώς εξηγείται ότι δεν τολμάμε να προχωρήσουμε στην πόντιση του καλωδίου μεταξύ Κρήτης και Κύπρου;

– Πώς εξηγείται ότι η ελληνική Κυβέρνηση δεν έχει χαράξει θαλάσσια τεμάχια στην οριοθετημένη ΑΟΖ με την Αίγυπτο ώστε να τα δώσει, στη συνέχεια, προς έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων;

– Πώς εξηγείται ότι ανακοινώσαμε, μετά από πιέσεις της ΕΕ, ένα Θαλάσσιο Χωροταξικό Σχεδιασμό που πέραν των 6 ν.μ. στο Αιγαίο και την Α. Μεσόγειο περιλαμβάνει το βυθό (υφαλοκρηπίδα) αλλά όχι τη θάλασσα πάνω από αυτόν; Τι είδους θαλάσσια χωροταξία είναι αυτή χωρίς τη θάλασσα;

– Πώς εξηγείται ότι το ενιαίο θαλάσσιο πάρκο που ανακοινώθηκε στο Αιγαίο, στη συνέχεια κατακερματίστηκε ώστε να μην περιλαμβάνει θαλάσσιες περιοχές πέραν των χωρικών υδάτων;

Τι να πρωτοθυμηθεί και τι να καταγράψει κανείς;

Όλα τα ανωτέρω καταδεικνύουν όχι απλώς την πλήρη αποτυχία της ακολουθούμενης, μέχρι σήμερα, κατευναστικής πολιτικής, αλλά ότι μας έχουν οδηγήσει σε γεωπολιτική ανυπαρξία. Όπως επιτυχώς λέει ο καθηγητής της Σχολής Ευελπίδων Κώστας Γρίβας, η Ελλάδα έχει γίνει ένα «γεωπολιτικό φάντασμα».

Η Τουρκία απαλλαγμένη πλέον από το συριακό και κουρδικό πρόβλημα θα στρέψει όλη την ισχύ της κατά της Ελλάδας που αποτελεί το ισχυρότερο κράτος στα σύνορά της. Η αλυσίδα των ελληνικών νησιών από τη Σαμοθράκη μέχρι το Καστελλόριζο και την Κύπρο είναι ήδη στο στόχαστρό της. Η Τουρκία πρέπει να σπάσει αυτή την αλυσίδα για να ελέγξει τις θάλασσες γύρω απ’ αυτήν. Τι δεν καταλαβαίνει το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα σε Αθήνα και Λευκωσία; Μόνο ενδοτικοί ή αφελείς μπορούν να προσδοκούν ότι με συνομιλίες, διαπραγματεύσεις και μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης θα καταλαγιάσει «η όρεξη του θηρίου». Απλώς απενοχοποιούν και άρα ισχυροποιούν την Τουρκία.

Υ.Γ. Η γεωπολιτική ανυπαρξία της Ελλάδας προβληματίζει και αποθαρρύνει τους όποιους εν δυνάμει συμμάχους. Κανένας δεν θα μας συνδράμει αν εμείς δεν ξέρουμε τι ακριβώς επιδιώκουμε. Οι σύμμαχοι αξίζουν όσο αξίζουμε εμείς για τους συμμάχους.

 Πηγή : www.ellinikiantistasi.gr

Η Τράπεζα της Ελλάδος, έχει αυξήσει τα αποθέματα χρυσού της κατά 54,61% ή περίπου 5 δισ. ευρώ μέσα στους τελευταίους 14 μήνες κάτι που δεν έχει ξαναγίνει τα (πολλά…) τελευταία χρόνια!

Είναι χαρακτηριστικό ότι τον Φεβρουάριο του 2024 η αξία των αποθεμάτων χρυσού ανερχόταν σε 9,12 δισ. ευρώ, ενώ τον Απρίλιο του 2025 είχε αγγίξει τα 14,1 δισ. ευρώ.

Μάλιστα, η μεγαλύτερη αύξηση σημειώθηκε μεταξύ Φεβρουαρίου και Απριλίου 2025, περίοδο κατά την οποία η αξία των αποθεμάτων ενισχύθηκε κατά 15,57%!

Καθώς το οικονομικό κλίμα θυμίζει πλέον έντονα την περίοδο προ της κρίσης του 2008 οι φρενήρεις αγορές χρυσού, δείχνουν ότι «κάτι περιμένουν».

Η τιμή του χρυσού έχει εκτοξευτεί και σήμερα διαμορφώνεται στα 3.150 δολάρια ανά ουγγιά, ενώ αρκετοί αναλυτές εκτιμούν ότι η ανοδική πορεία δεν έχει ολοκληρωθεί.

Οι πιο αισιόδοξες προβλέψεις κάνουν λόγο για επίπεδα έως και 4.000 δολάρια ανά ουγγιά τους επόμενους μήνες.

Γιατί όμως η ΤτΕ αγοράζει χρυσό;

Ο φυσικός χρυσός έπαιζε πάντα σημαντικό ρόλο στην παγκόσμια οικονομία. Ο χρυσός ήταν η βάση σχεδόν όλων των κύριων νομισμάτων μέχρι το 1971, όταν οι Η.Π.Α. παραιτήθηκαν μονομερώς από τον κανόνα του χρυσού.

Χωρίς κίνδυνο αθέτησης: σε αντίθεση με τα ομόλογα και τα εθνικά νομίσματα, ο χρυσός δεν βασίζεται σε κανέναν εκδότη ή κυβέρνηση.

Έτσι, όταν αγοράζετε φυσικό χρυσό, κανείς άλλος δεν μπορεί να διεκδικήσει την ιδιοκτησία και δεν χρειάζεται να ανησυχείτε μήπως σας τον αφαιρέσει κάποιος άλλος.

Έχει μακροπρόθεσμη αποθήκευση αξίας: Σε αντίθεση με κάθε νόμισμα, το οποίο μπορεί να χάσει την αξία του με την πάροδο του χρόνου λόγω πληθωρισμού ή αλλαγών στην οικονομία, ο χρυσός είναι ένα φυσικό περιουσιακό στοιχείο που δεν υπόκειται στους ίδιους τύπους διακυμάνσεων.

Ενώ η τιμή του χρυσού μπορεί να ανεβοκατεβαίνει βραχυπρόθεσμα, μακροπρόθεσμα, έχει αποδειχθεί αξιόπιστη αποθήκευση αξίας.

Απόδοση σε περιόδους κρίσης: ο χρυσός είναι ένα ασφαλές καταφύγιο επένδυσης που διατηρεί την αξία του (ή ακόμα και αυξάνεται σε αξία) κατά τη διάρκεια κραχ του χρηματιστηρίου ή γεωπολιτική αβεβαιότητα.

Έτσι, κοιτάζοντας το μέλλον, φαίνεται πιθανό ότι οι κεντρικές τράπεζες θα συνεχίσουν να αγοράζουν χρυσό το 2023, αλλά είναι δύσκολο να πούμε, φυσικά, τι ακριβώς θα συμβεί.

Σε κάθε περίπτωση, αυτά τα νέα στοιχεία δείχνουν ότι οι κεντρικές τράπεζες έχουν αλλάξει γνώμη για τον χρυσό από τις δεκαετίες του 1990 και του 2000. Τότε, πολλές κεντρικές τράπεζες πουλούσαν πολύ από το χρυσό τους κάθε χρόνο, αλλά τώρα αγοράζουν περισσότερο.

Κάτι γνωρίζουν;

pronews.gr

Τα τεράστια φωτοβολταϊκά πάρκα χιλιάδων στρεμμάτων που «έσπειραν» στη Θεσσαλία αδυνατούν να καλύψουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις προς τις τράπεζες κάνοντας τις επενδύσεις για τους μικρο επενδυτές ασταθείς, καθώς αν και οι τιμές που το παράγουν είναι σχεδόν στο μηδέν , εντούτοις τους βγάζουν εκτός συστήματος και προτιμούν να πωλούν ρεύμα στους καταναλωτές σε τιμές στα ύψη από άλλους παραγωγούς και εισαγωγούς ενέργειας για να μην χάνουν οι εταιρείες.

Οι συνεχείς περικοπές που μπορεί να φτάσουν φέτος το 8%-10% επί του συνόλου της παραγωγής ΑΠΕ, διπλάσιες δηλαδή από τις περυσινές, περιορίζουν τα έσοδα και αλλάζουν τα δεδομένα στο Business Plan της επένδυσης.

Άρα γιατί πουλάνε «στο θεό» οι εταιρείες; Η κυβέρνηση ήθελε να μετατρέψει αποκλειστικά τις ενεργειακές πηγές σε ΑΠΕ. Πράγμα αδύνατον και αδιανόητο!

Έτσι αν και παράγουμε, αγοράζουμε πολύ ενέργεια και από την Τουρκία και δεν δείχνουν να έχουν πρόβλημα στην κυβέρνηση ενώ την ίδια στιγμή μικροεπενδυτές κινδυνεύουν να αθετήσουν τα δάνεια και να χάσουν ακόμα και τα σπίτια τους.

Δείτε τι δήλωσε ο Γ.Κουτσούκης πρόεδρος των ιδιοκτητών Φωτοβολταικών της Θεσσαλίας σε τηλεοπτική τoυ εμφάνιση:

Ο Γιάννης Κουκούτσης, πρόεδρος του Συνδέσμου Ιδιοκτητών Φωτοβολταϊκών Θεσσαλίας, καταγόμενος από τη Λάρισα, περιγράφει με μελανά χρώματα στην “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” την τρέχουσα κατάσταση και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι επενδυτές του κλάδου.

Σύμφωνα με τον κ. Κουκούτση, το πρόβλημα του πλεονάσματος ενέργειας είναι υπαρκτό και διογκούμενο. Η σταθερή μείωση της κατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργειας στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, από 54 TWh το 2018 σε 52 TWh το 2022, σε συνδυασμό με τη μη δημιουργία νέων ενεργοβόρων βιομηχανιών και τις υψηλές τιμές λιανικής που αποθαρρύνουν τη χρήση, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα.

Επιπλέον τα προγράμματα εξοικονομώ θα μειώσουν ακόμα περισσότερο την κατανάλωση ενέργειας.

Η κατάσταση επιδεινώνεται από τη σύνδεση 2,6 GW νέων φωτοβολταϊκών το 2024, που προσθέτουν 4 TWh στην παραγωγή, ενώ σε λειτουργία βρίσκονται ήδη 10 GW και άλλα 10 GW αναμένονται από υπό κατασκευή έργα, προσθέτοντας επιπλέον 15 TWh.

«Προφανώς τόσο ρεύμα ΔΕΝ χρειάζεται και δεν υπάρχει καμία περίπτωση να απορροφηθεί απ’ το δίκτυο», τονίζει χαρακτηριστικά ο κ. Κουκούτσης.

Οι συνέπειες αυτού του πλεονάσματος δεν άργησαν να φανούν, με τις περικοπές στην παραγωγή ενέργειας από τα φωτοβολταϊκά πάρκα να αποτελούν πλέον συχνό φαινόμενο.

Ο μηχανισμός αυτών των περικοπών, όπως εξηγεί ο πρόεδρος του Συνδέσμου, περιλαμβάνει πλέον και την εκ των υστέρων νομοθέτηση της τοποθέτησης μηχανισμού τηλε-ελέγχου ακόμη και σε λειτουργούντα πάρκα.

«Η προμήθειά του βαραίνει εμάς, αλλά ακόμη η λειτουργία του ΔΕΝ είναι εφικτή επειδή ο ΔΕΔΔΗΕ ΔΕΝ μας προμήθευσε μέρος του εξοπλισμού που μας ανάγκασε να αγοράσουμε. Τελικά μας αναγκάζει να αναβοσβήνουμε τα πάρκα μόνοι μας, προσθέτοντας ταλαιπωρία, έξοδα και κίνδυνο στην σοβαρή οικονομική μας ζημία», καταγγέλλει ο κ. Κουκούτσης.

Οι οικονομικές επιπτώσεις είναι σημαντικές, ειδικά σε συνδυασμό με τα υψηλά πρόστιμα μη συμμόρφωσης που αναφέρονται.

Η έλλειψη επαρκών συστημάτων αποθήκευσης ενέργειας επιτείνει το πρόβλημα των περικοπών. Ο κ. Κουκούτσης εκφράζει την άποψη ότι οι μπαταρίες θα μπορούσαν να εξομαλύνουν τις ημερήσιες διακυμάνσεις των τιμών στο Χρηματιστήριο Ενέργειας, αλλά δεν αποτελούν τη λύση στο πρόβλημα του ισοζυγίου.

«Ακόμα και με πλήρη αποθήκευση, οι περικοπές θα ξεπεράσουν κατά πολύ το 20%. Άρα οι ιδιοκτήτες ΦΒ δεν μπορούν από εκεί να προσδοκούν ωφέλεια. Ακόμα δεν υπάρχουν εγκαταστάσεις αποθήκευσης στην Ελλάδα», επισημαίνει.

Παρά την ήδη υπάρχουσα υπερπαραγωγή, η αδειοδότηση νέων φωτοβολταϊκών εγκαταστάσεων συνεχίζεται. Ο κ. Κουκούτσης θεωρεί απαραίτητη την άμεση παρέμβαση της πολιτείας για την αντιμετώπιση αυτού του ζητήματος και την προστασία των υφιστάμενων επενδύσεων. «Το πρώτο μέτρο είναι η διακοπή αδειοδότησης νέων ΦΒ πάρκων απ’ τον ΑΔΜΗΕ.
 
Ο ΔΕΔΔΗΕ έπαψε ήδη απ’ το 2022 να δίνει νέες άδειες. Αυτός όμως είναι αρμόδιος για πάρκα μέχρι 1 MW – που αφορούν κυρίως εγχώριους μικροεπενδυτές. Ο ΑΔΜΗΕ εξακολουθεί και σήμερα να δίνει άδειες σε τερατώδεις εγκαταστάσεις των 50 – 300 MW, που ανήκουν σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, συχνά ξένους, με διαφορετική
χρηματοδοτική και λειτουργική δομή απ’ αυτή των μικροεπενδυτών. Αυτοί περισσότερο ενδιαφέρονται να δικαιολογήσουν τα θαλασσοδάνεια που εξασφαλίζουν απ’ τις τράπεζες, και τις επιδοτήσεις απ’ τα ποικιλώνυμα “Ταμεία”, παρά να παράγουν ρεύμα. Έχουμε τελικά το παράδοξο στην Ελλάδα να μην μπορείς να κάνεις ΦΒ του 1 MW, αλλά να μπορείς των 100 MW. Οι περικοπές δε, θα επιβαρύνουν εξίσου όλους, μικρούς και μεγάλους, παλιούς και νέους!», τονίζει με έμφαση.

pronews.gr

Η ρύθμιση για τις offshore επιχειρεί να εξορθολογίσει το ισχύον καθεστώς του Πόθεν Έσχες, αίροντας την οριζόντια απαγόρευση που ισχύει μέχρι σήμερα για συζύγους, συγγενείς πρώτου βαθμού και άλλα πρόσωπα που μπορεί να ενεργούν για λογαριασμό πολιτικών.

Οι αντιδράσεις της αντιπολίτευσης στην επίμαχη τροπολογία που κατατέθηκε στο νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης για το Πόθεν Έσχες κρίνονται σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένες, καθώς αγγίζουν την καρδιά ενός ζητήματος που αφορά τη διαφάνεια, τη λογοδοσία και τη θεσμική αξιοπιστία της πολιτικής εξουσίας.

Η άρση της οριζόντιας απαγόρευσης συμμετοχής σε εταιρείες εξωτερικού για πρόσωπα που συνδέονται με πολιτικά εκτεθειμένα πρόσωπα (ΠΕΠ) δημιουργεί εύλογες ανησυχίες για το κατά πόσο η νέα ρύθμιση μπορεί να λειτουργήσει ως δίοδος παράκαμψης των υφιστάμενων ελέγχων, αντί να ενισχύσει ουσιαστικά το πλέγμα προστασίας από σύγκρουση συμφερόντων.

Η ρύθμιση επιχειρεί να εξορθολογίσει το ισχύον καθεστώς, αίροντας την οριζόντια απαγόρευση που ισχύει μέχρι σήμερα για συζύγους, συγγενείς πρώτου βαθμού και άλλα πρόσωπα που μπορεί να ενεργούν για λογαριασμό πολιτικών. Πλέον, η απαγόρευση περιορίζεται μόνο σε εταιρείες που εδρεύουν ή λειτουργούν σε κράτη μη συνεργάσιμα φορολογικά ή σε κράτη με προνομιακό φορολογικό καθεστώς.

Παρά την πρόθεση για μεγαλύτερη αναλογικότητα και την άρση περιορισμών που κρίνεται ότι παραβιάζουν την οικονομική ελευθερία τρίτων προσώπων, η τροπολογία παρουσιάζει σοβαρές αδυναμίες στην πράξη. Νομικοί και ειδικοί σε θέματα διαφάνειας προειδοποιούν ότι η εξαίρεση συνδεδεμένων προσώπων από την απαγόρευση δημιουργεί παράθυρο για την έμμεση συμμετοχή των ΠΕΠ σε εταιρείες με offshore χαρακτηριστικά, μέσω διαμεσολαβητικών σχημάτων όπως holding εταιρείες, καταπιστεύματα (trusts) και nominee μετόχους.

Ένα πρώτο παράδειγμα αφορά τη συμμετοχή πολιτικά εκτεθειμένου προσώπου ή συγγενή του σε holding εταιρεία με έδρα σε κράτος υψηλής διαφάνειας, όπως το Λουξεμβούργο. Η holding, ωστόσο, κατέχει θυγατρική ασφαλιστική εταιρεία στις Βερμούδες, μία χώρα με σαφή χαρακτηριστικά φορολογικού παραδείσου. Η συμμετοχή εμφανίζεται καθαρή, καθώς δεν υπάρχει άμεση σύνδεση με την offshore εταιρεία, ωστόσο η πραγματική ροή του κέρδους και η δραστηριότητα εδράζονται εκεί.

Σε άλλο σενάριο, συγγενής βουλευτή συμμετέχει σε startup με έδρα στην Ιρλανδία, χώρα που δεν περιλαμβάνεται στη λίστα των προνομιακών καθεστώτων. Η startup όμως μεταφέρει την πνευματική ιδιοκτησία της (IP box) σε θυγατρική στα Νησιά Κέιμαν για φορολογική βελτιστοποίηση. Παρότι η αρχική συμμετοχή φαίνεται νόμιμη, το οικονομικό όφελος προέρχεται από offshore δραστηριότητα που δεν απαγορεύεται ρητά.

Ιδιαίτερα αδιαφανείς είναι οι περιπτώσεις καταπιστευμάτων. Εν διαστάσει σύζυγος υπουργού εμφανίζεται ως επωφελούμενος trust που εδρεύει στο Guernsey, το οποίο με τη σειρά του κατέχει συμμετοχές σε εταιρείες επενδύσεων ανά τον κόσμο. Η συμμετοχή αυτή δεν μπορεί να εντοπιστεί εύκολα, δεν απαγορεύεται ευθέως από την τροπολογία και παρακάμπτει κάθε έννοια ουσιαστικού ελέγχου συμφερόντων.

Πρέπει να ξεκαθαρισθεί πως η εστίαση της ρύθμισης στην καταστατική ή πραγματική έδρα της εταιρείας δεν επαρκεί για να αποτρέψει καταχρηστικές δομές. Σύμφωνα με ειδικούς, η λειτουργία πολλών πολυεθνικών και επενδυτικών οχημάτων σε χώρες υψηλής διαφάνειας, πίσω από τις οποίες κρύβονται θυγατρικές σε φορολογικούς παραδείσους, καθιστά εύκολη την αποφυγή της απαγόρευσης χωρίς τυπική παραβίαση του νόμου.

Τέλος, απουσιάζει οποιοσδήποτε ουσιαστικός μηχανισμός εντοπισμού του πραγματικού δικαιούχου, αφήνοντας την ευθύνη στις δηλώσεις των εμπλεκομένων. Αυτό ενισχύει τον κίνδυνο συγκάλυψης συμφερόντων και δημιουργίας νομικών κελυφών με στόχο την παράκαμψη των ελέγχων, σε αντίθεση με τις διεθνείς καλές πρακτικές, όπως αυτές ορίζονται από την Οδηγία DAC6 της ΕΕ και τις συστάσεις της FATF.

Πηγή: Θανάσης Κουκάκης για το dnews.gr

Κερκόπορτα για καταπατήσεις των Εθνικών Γαιών από κομματικούς τυχοδιώκτες αφήνει το περιώνυμο Προεδρικό Δ/γμα (ΦΕΚ194/15.04.25) περί οικισμών πληθυσμού κάτω των 2.000 κατοίκων, αφού αποφεύγει να αποσαφηνίσει το υφιστάμενο ιδιοκτησιακό τους καθεστώς, με συνέπεια να μην προστατεύονται τα συμφέροντα του Δημοσίου επί των Γαιών.

Είναι γνωστό ότι στη χώρα υπάρχουν διάσπαρτες αυτές οι κατηγορίες εκτάσεων, απροσδιόριστες χαρτογραφικά, οι οποίες ανέρχονται σε πάνω από δέκα εκατομμύρια στρέμματα (τα γνωστά Δάση είναι άλλα τόσα) και οι οποίες ως επί το πλείστον είναι καταπατημένες κι απροστάτευτες και αν δεν μπουν ασφαλιστικές δικλείδες ελέγχου, μένει ανοικτό το πεδίο για περαιτέρω λεηλασία, καθώς καμία κυβέρνηση δεν ενδιαφέρθηκε να δημιουργήσει το κατάλληλο προστατευτικό νομικό πλαίσιο.

Ο πρώην Γενικός Διευθυντής Δασών και τομεάρχης Περιβάλλοντος της Ομάδας Κοινωνικής Εγρήγορσης (ΟΚΕ) Λ. Φραγκιουδάκης, εδώ και ένα χρόνο, έχει καταστήσει γνωστό το πρόβλημα στον τότε Πρόεδρο της Βουλής και νυν Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κων/νο Τασούλα με την υπ’ αριθ.πρωτ.1640/03/04/24 επιστολή του, με την οποία ζητούσε να οργανωθεί η αποτελεσματική προστασία και η διαχείριση των Δημόσιων Γαιών και να συσταθεί γι’ αυτό ειδικός εποπτικός ανεξάρτητος φορέας, όπως είναι καταγεγραμμένο και στο άρθ. 3 του καταστατικού της ΟΚΕ.

Ο κ. Τασούλας όχι μόνο δεν ενημέρωσε τα κόμματα γι’ αυτό το θέμα αλλά και πρώτη του ενέργεια, σαν Πρόεδρος, ήταν να υπογράψει αυτό το Διάταγμα, το οποίο αφήνει ανοικτά όλα τα ενδεχόμενα για την περαιτέρω καταλήστευση του εθνικού μας πλούτου.

oke-i.gr

Μία νέα αποκάλυψη ήρθε στη δημοσιότητα για το έγκλημα στα Τέμπη, καθώς ο αστυνομικός συντάκτης, Βασίλης Λαμπρόπουλος, γνωστοποίησε πως οι δικαστικές αρχές γνώριζαν για τα βίντεο με την εμπορική αμαξοστοιχία από τον Νοέμβριο του 2024.

Σύμφωνα με τον Βασίλη Λαμπρόπουλο, όπως διαπιστώνεται, τα τρία περίφημα βίντεο της εμπορικής αμαξοστοιχίας, τα οποία παρουσιάστηκαν τον Φεβρουάριο του 2025, φαίνεται πως είχαν εντοπιστεί και ήταν στη διάθεση αρκετών ανθρώπων ήδη από τον Νοέμβριο του 2024 αλλά για άγνωστο λόγο δεν δημοσιοποιήθηκαν νωρίτερα.

Συγκεκριμένα, όπως είπε στην εκπομπή του MEGA «Εξελίξεις Τώρα», πριν παρουσιαστούν τα τρία αυτά βίντεο υπήρχε η πληροφορία πως το πόρισμα του ΕΜΠ πρόκειται να καταλήξει πως τα έλαια σιλικόνης δεν ευθύνονται για την πυρόσφαιρα. Επιπλέον, ο πρωθυπουργός σε συνέντευξή του στα τέλη Ιανουαρίου δήλωσε χαρακτηριστικά πως δεν μπορεί να αποκλείσει την ύπαρξη παράνομου φορτίου ενώ μάλιστα είπε, «μακάρι να βρισκόταν ένα βίντεο της εμπορικής για να δούμε τελικά τι μετέφερε».

Ως δια μαγείας… στις αρχές Φεβρουαρίου, λίγα 24ωρα μόλις από τη συνέντευξη του πρωθυπουργού, παρουσιάστηκαν τα συγκεκριμένα βίντεο. Όπως είπε ο Βασίλης Λαμπρόπουλος, τότε δόθηκε η εντύπωση πως τα βίντεο βρέθηκαν μετά από καταθέσεις των τελευταίων 24ώρων.

Σε ένα νέο κύκλο καταθέσεων όμως, η υπάλληλος που τα είχε εντοπίσει δήλωσε πως εκείνη τα κατέγραψε το 2023 μετά το δυστύχημα διότι ήθελε να δει πού βρισκόταν η επιβατική αμαξοστοιχία, και έτσι εντόπισε και την εμπορική.

«Θέλω να διευκρινίσω πως στα μέσα Νοεμβρίου του 2024 δόθηκε η εντολή από τη Διοίκηση να ερευνήσουμε τα αρχεία μας μην τυχόν υπάρχει κάτι που αφορά την εμπορική αμαξοστοιχία ώστε να μπορέσουμε να βοηθήσουμε τις Αρχές. Έγινε ο έλεγχος και βρέθηκαν τα τρία επίμαχα βίντεο. Έπειτα τα μετέφερα σε usb stick και τα παρέδωσα στη Διοίκηση.

Τις πρώτες μέρες Φεβρουαρίου 2025, δόθηκε εκ νέου εντολή από τη Διοίκηση να ξαναψάξουμε τα αρχεία μην τυχόν υπάρχει κάτι που ακόμη μπορεί να βοηθήσει. Δεν βρέθηκε κάτι νεότερα αλλά εκεί αντιλήφθηκα ότι είχε διαγραφεί ένας φάκελος με τα βίντεο από τα ΚΕΚ Ραψάνης, ο οποίος πιθανόν διαγράφηκε από κάποιο λάθος χειρισμό δικό μου κατά τη μεταφορά που είχα κάνει στο usb stick. Τότε ενημέρωσα τη Διοίκηση ότι είχε συμβεί αυτό και ενημερώθηκε ο…. που είναι Προϊστάμενος του Τεχνικού Τμήματος της εταιρείας ώστε να επαναφέρει τα συγκεκριμένα αρχεία από τον κάδο ανακύκλωσης του server, στον οποίο εγώ δεν έχω πρόσβαση», αναφέρεται στην κατάθεσή της.

Ωστόσο, όπως προκύπτει από το ρεπορτάζ η εταιρεία και πιθανόν και ο ΟΣΕ που έχει την εποπτεία της εταιρείας γνώριζαν για την ύπαρξη των βίντεο από τον Νοέμβρη του 2024.

Κυβερνητικά στελέχη επιμένουν πως ο πρωθυπουργός δεν γνώριζε την ύπαρξη των βίντεο.

Όπως είπε ο Βασίλης Λαμπρόπουλος, όταν απευθύνθηκε σε κυβερνητικά στελέχη για το εάν επιμένουν στην άποψή τους πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν γνώριζε για τα βίντεο ισχύει ακόμα. Ωστόσο, όπως είπε, ερώτημα παραμένει το γιατί δεν ρωτήθηκε η συγκεκριμένη υπάλληλος γιατί δεν παρουσιάστηκαν τα βίντεο από την αρχή αλλά είδαν το φως της δημοσιότητας αμέσως μετά τη συνέντευξη του πρωθυπουργού.

pronews.gr