Του Νίκου Λ. Τζάντα
Απόλυτα αναμενόμενα ήταν τα αποτελέσματα, λόγω της ανυπαρξίας στρατηγικής και τακτικής από την ελληνική κυβέρνηση, μετά τη συμφωνία μερικής οριοθέτησης ΑΟΖ με την Αίγυπτο. Η Τουρκία, πιστή στο γεωπολιτικό δόγμα της, έστειλε τις ναυτικές δυνάμεις της στην ελληνική υφαλοκρηπίδα του Καστελόριζου (ανατολικά του 28ου Μεσημβρινού) – εκτός της οριοθετημένης ΑΟΖ – ξέροντας ότι η Αθήνα είναι τουλάχιστον πολιτικά ανεπαρκής, ανερμάτιστη και ουσιαστικά «θεόγυμνη».
Αυτά που έπρεπε να είχαν γίνει πριν από 15 – 20 χρόνια, όχι μόνον δεν έγιναν αλλά άφησαν το ζωτικό γεωγραφικό χώρο της Ελλάδος πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά ανυπεράσπιστο.
Οι τετραετίες περνούσαν, οι κυβερνήσεις διαδέχονταν η μία την άλλη, ταυτόχρονα δε, οι ίδιες προέκριναν τους εντολοδόχους στρατηγούς, ναυάρχους και πτεράρχους στο στράτευμα, σύμφωνα με την αποδοχή των τελευταίων από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία.
Η κορωνίδα άστραψε και βρόντηξε το 2010 με τις υπογραφές των Μνημονίων από τον Γ. Α. Παπανδρέου, τον επονομαζόμενο GAP σε αντιδιαστολή με τον “Γέρο”, οι οποίες φυλάκισαν την πατρίδα μας στο «στενό κορσέ» του χρέους όπου με πρόσχημα τις μεταρρυθμίσεις για τη δήθεν εξυπηρέτησή του, κυριολεκτικά σφαγίασαν τον αμυντικό προϋπολογισμό, ξεκινώντας έτσι μια μακρά περίοδο αποστρατιωτικοποίησης της Ελλάδος με παράλληλη μείωση της στρατιωτικής θητείας (ισχύει ακόμη μέχρι σήμερα), μπροστά από το Oruc Reis.
Η πολιτική ηγεσία επέλεξε και η Ελλάδα μετατράπηκε σ’ ένα προτεκτοράτο των δανειστών που με αιχμή και ομπρέλα την Ευρωπαϊκή Ένωση και με πραγματική χειροπέδη το ευρώ, εξαργύρωσε την εθνική κυριαρχία της έναντι μιας απλά κατ’ επίφαση υποστήριξης, στην κατ’ όνομα ανεξάρτητη οντότητά της.
Σταδιακά αλλά σταθερά, οι εκάστοτε πολιτικοί και στρατιωτικοί ιθύνοντες απεμπολούσαν αυτά που με αίμα κάποιοι άλλοι, στο διάβα των δύο τελευταίων αιώνων, είχαν κατοχυρώσει φτιάχνοντας τα σύνορα της σημερινής Ελλάδος, ανεχόμενοι με τις οσφυοκαμπτικές πολιτικές τους, τις επεκτατικές κινήσεις των προαιώνιων εχθρών του έθνους, των Τούρκων.
Την ίδια περίοδο οι Τούρκοι, συστηματικά και με μακροπρόθεσμα σχέδια, έχτιζαν γκρίζες ζώνες, τόσο στη θάλασσα όσο και στη στεριά. Αποκτούσαν πολεμικά πλοία και άλλα οπλικά συστήματα ώστε, τη δεδομένη στιγμή να είναι, άμεσα και με περίσσια δύναμη, έτοιμοι να επιβάλουν τα δεδομένα του σχεδίου τους που στηρίζεται στο μόνο από καταβολής κόσμου Διεθνές Δίκαιο, αυτό της επιβολής διά της ισχύος.
Τα χρόνια περνούσαν, η χώρα ξεπουλούσε τα ιμάτιά της κλείνοντας εργοστάσια, ναυπηγεία, υψικαμίνους, πρωτοπόρα μηχανουργεία, φτιάχνοντας άριστα εκπαιδευμένους με χρήματα των Ελλήνων μετανάστες, για τις χώρες των δανειστών και δημιουργούσε μια ολόκληρη γενιά «υπηρετών» στο βωμό της “βαριάς βιομηχανίας”, τον τουρισμό.
Α ρε κορωνοϊέ χαστούκι πού έδωσες αλλά μυαλό δεν έβαλαν. Εκεί, σε πείσμα Πισσαρίδη και Σια με τον τουρισμό και την πράσινη ενέργεια! Αντί για επενδύσεις εντάσεως κεφαλαίου προτείνουν επενδύσεις εντάσεως εργασίας! Τί δεν καταλαβαίνουν τα Νόμπελ; Ή μήπως άλλα καταλαβαίνουν, άλλα υπηρετούν;
Την ίδια περίοδο η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία δεχόταν αδιαμαρτύρητα την δημογραφική αλλοίωση της Ελλάδας, με την αποδοχή εκατομμυρίων λαθρομεταναστών, κυρίως μουσουλμάνων, φτιάχνοντας έτσι μια εν δυνάμει «5η Φάλαγγα» στο εσωτερικό της, γιατί αυτό ζητούσαν τα αφεντικά – δανειστές.
Σωτήριον έτος 2020. Ξαφνικά στην Ελλάδα, οι πολιτικοί και στρατιωτικοί ιθύνοντες, ξύπνησαν ένα πρωινό και είδαν μπροστά στην πόρτα τους τον Τούρκο να τους ζητάει ευθέως τα κλειδιά της χώρας. Με έκπληξη, βαριά καρδιά αλλά και με προσεκτικά τεντωμένο το αυτί τους στον υπόγειο ήχο της κοινωνίας που ζητούσε από την “ηγεσία” του να προασπίσει αυτά που θεωρεί δεδομένα ο κάθε έλληνας πολίτης, δηλαδή, τουλάχιστον την εδαφική κυριαρχία του, ξεκίνησαν κάποιες ενέργειες.
Να κάτι στρατιωτικές κινήσεις, να κάτι διπλωματικά παρακάλια στα αφεντικά, να που θυμήθηκαν και το Διεθνές Δίκαιο. Όλο όμως και ακουγόντουσαν κάτι περίεργες πολιτικές φωνές, πανεπιστημιακές ενίοτε, για να έχουμε και το άλλοθι της επιστημοσύνης, για παραχωρήσεις, Χάγη, δίκαιες μοιρασιές κλπ, να, κάτι σαν τα Σκόπια και την Μακεδονία, λες και οι Έλληνες δεν ξέρουν ότι κάτι ψήνεται πίσω από την πλάτη τους.
Η μερική οριοθέτηση ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας – Αιγύπτου
Ξαφνικά θυμήθηκαν και την ΑΟΖ, με την Ιταλία και με την Αίγυπτο. Τους διέφυγε όμως ένα βασικό στοιχείο: Απαιτείται στρατιωτική ισχύς για να προασπίσουν αυτήν την ΑΟΖ! Αυτή που τώρα εκτείνεται κάποια εκατοντάδες μίλια μακριά από τις κύριες βάσεις του Ναυτικού και της Αεροπορίας.
Ναυτικό και Αεροπορία; Τότε ανακάλυψαν ότι τα υποβρύχια Τ-214 δεν είχαν τις ανάλογες τορπίλες – πρόβλημα με τον νόμο περί προμηθειών του Ευ. Βενιζέλου λέει – αυτός ευτυχώς ιδιωτεύει, τουλάχιστον προσώρας και ελπίζουμε διά παντός – τότε είδαν ότι τα C130 και τα Spartan καθώς και τα Mirage, κάθονται και περιμένουν κάτι ψίχουλα για να πάρουν μπρός και οι φρεγάτες είναι «γριές» και θέλουν lifting και είναι λέει τώρα ανάγκη για αγορά νέων. Τα ναυπηγεία τα έχουν κλείσει οπότε πρέπει να τις προμηθευτούν από το εξωτερικό και χρήμα δεν υπάρχει, το παίρνουν όλο οι σύμμαχοι-δανειστές-τοποτηρητές για τα δάνεια που έδωσαν για το χρέος και έτσι δημιούργησαν νέο χρέος, που για να το ξεχρεώσουμε πρέπει πάλι να δανειστούμε, κάτι τις σαν το αέναο χρέος.
Αλλά, τι να γίνει που υπάρχει και το Συμβούλιο Επικρατείας π.χ. που ζητάει να επιστραφούν τα παρανόμως παρακρατηθέντα από τους συνταξιούχους και σαν γνήσιο τέκνο του πολιτικαντισμού η κυβέρνηση, αντί, έστω και την τελευταία στιγμή, να κάνει ό,τι απαιτείται για τη συντήρηση και ετοιμότητα του οπλοστασίου, προτιμάει να τα δώσει για να έχει καλά αποτελέσματα στις δημοσκοπήσεις. Λες και ο Τούρκος θα ενδιαφερθεί γι’ αυτές ή ο Έλληνας όταν δει ότι λείπει «το δεξί χέρι ή το πόδι» από την πατρίδα του. Τότε θα δούμε ελικόπτερα για να μεταφέρουν το σύνολο των ιθυνόντων, όχι δημοσκοπήσεις!
Για να μπορείς να έχεις ΑΟΖ, πρέπει να έχεις και την ανάλογη ισχύ για να την υπερασπιστείς. Εάν δεν έχεις φροντίσει από πριν και σε βάθος χρόνου, με τι μέσα θα αντιμετωπίσεις την πολιτική, οικονομική, βιομηχανική και στρατιωτική ισχύ του τούρκου αντιπάλου σου, μην περιμένετε κύριοι της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας ότι θα τα βγάλετε πέρα και για μεγάλο διάστημα. Μην αυταπατάστε και μην κοροϊδεύετε ασύστολα τον ελληνικό λαό.
Οι ευθύνες είναι εξ ίσου μοιρασμένες τόσο σε πολιτικούς όσο και στρατιωτικούς. Προκαλούν δε, τουλάχιστον τη θυμηδία αν όχι την οργή, τα λογύδρια που συγγράφουν ή εκφωνούν, συνήθως κατά σύστημα και μόλις απολυθούν από τους θώκους τους, οι συνήθως περισπούδαστοι στρατηγοί, ναύαρχοι και πτέραρχοι, οι οποίοι όταν ήσαν εν ενεργεία, ανέχονταν με ήσυχη την συνείδησή τους, την υποβάθμιση των Ενόπλων Δυνάμεων. Η δημόσια παραίτηση, με αναφορά των λόγων της, θα ήταν η καλύτερη υπηρεσία που θα μπορούσαν να προσφέρουν στο έθνος!
Όμως, αντ’ αυτού, προτίμησαν το θώκο!
Θέλει Αρετήν και Τόλμην η ΑΟΖ!
Θέλει, ισούται με το απαιτεί αυτοβούλως. Απαιτεί Αρετή, δηλαδή γνώση, πνευματική και ηθική και Τόλμη, δηλαδή αποφασιστικότητα που πηγάζει από την Αρετή!
Δύο στοιχεία που λείπουν τραγικά και σύσσωμα, τόσο από την πολιτική όσο και στρατιωτική ηγεσία. Κρίμα! Οι ιστορικές ευκαιρίες δε παρουσιάζονται κάθε μέρα!
Πηγή : www.ellinikiantistasi.gr
