Τελικά ο κορονοϊός είναι «ορφανός» και καθώς ολοένα και περισσότερο αναδεικνύονται οι δυσκολίες, που ανακύπτουν από τις οικονομικές του επιπτώσεις, πολλοί προσπαθούν να βρουν τον «πατέρα» του για να τον αναθεματίσουν και να του επιρρίψουν τις ευθύνες για την ύφεση, στην οποία περιήλθε η οικονομία. Όμως μια πανδημία είναι κάτι σαν φυσική καταστροφή. Ποιον μπορείς να κατηγορήσεις για ένα σεισμό που συνέβη;

Ίσως η μοναδική περίπτωση, που θα είχε αξία με τέτοια συζήτηση είναι αυτή για το αν και κατά πόσο η Κίνα έχει ευθύνες για την εξάπλωση της πανδημίας παγκοσμίως και το αν ενημέρωσε έγκαιρα, ως όφειλε τη διεθνή κοινότητα.

Αυτό που αξίζει να συζητήσει κανείς είναι για το πώς μπορείς να αντιμετωπίσεις ή να περιορίσεις της οικονομικές επιπτώσεις μιας τέτοιας κρίσης. Δυστυχώς σε αυτό το κομμάτι σε πολλά σημεία τα πράγματα εξελίχθηκαν κάπως μπερδεμένα… Έγινε δηλαδή μια προσπάθεια η οικονομική κρίση να αντιμετωπιστεί κατά τα πρότυπα της υγειονομικής κρίσης. Ίσως όχι εντελώς άδικα, γιατί οι επιπτώσεις από το σχεδόν τρίμηνο lockdown είναι πολύ βαθιές. Είναι όμως άλλο πράγμα να δίνεις κυβερνητική εντολή να κλείσουν τα σχολεία και οι καφετέριες, για να περιοριστεί η εξάπλωση μιας πανδημίας και είναι άλλο πράγμα να δίνεις εντολή μη απολύσεων σε μια επιχείρηση, που επί τρεις μήνες σχεδόν μηδενίστηκαν τα έσοδά της και συσσώρευσε ζημίες.

Μέχρι στιγμής σε καμία χώρα του κόσμου δεν έχει γίνει εφικτό να μην αυξηθεί η ανεργία. Όσο και αν μας στεναχωρεί αυτή η εξέλιξη, είναι μια πραγματικότητα. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι πρέπει να μείνεις κανείς με σταυρωμένα τα χέρια, όμως οι συνήθεις ύποπτοι του λαϊκισμού βρίσκουν πάλι την ευκαιρία να χαϊδέψουν αυτιά και να εκμεταλλευτούν τις δυσκολίες του κόσμου. Βεβαίως πρόταση που να μπορεί να αναπληρώσει στο 100% τις απώλειες που είχε η οικονομία και οι επιχειρήσεις δεν υπάρχει. Όσο κι αν σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης το τυπογραφείο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας έπιασε δουλειά, αναπλήρωση στο 100% δεν μπορεί να υπάρξει.

Είδαμε πρόσφατα στην Αιτωλοακαρνανία οι απολύσεις 32 φυλάκων στις ιχθυοκαλλιέργειες του Νηρέα να γίνονται πολιτικό θέμα. Τοπικοί φορείς και κόμματα έσπευσαν να ταχθούν στο πλευρό των απολυμένων, ενώ κάποιοι απαιτούν να ανακληθούν οι απολύσεις… Κατ’ αρχάς δεν είναι καθόλου βέβαιο αν οι συγκεκριμένες απολύσεις σχετίζονται με την κρίση του κορονοϊού (καθώς δεν πρόκειται για απολύσεις στο παραγωγικό κομμάτι), αλλά ακόμη κι αν σχετίζονται με αυτήν, πρόκειται για το άκρον άωτον του παρεμβατισμού. Πως είναι δυνατόν να ζητάς από μια ιδιωτική εταιρεία πόσους και ποιους θα κρατήσει στο δυναμικό της;

Και όταν η εταιρεία δηλώνει ότι «παρέχει αποζημίωση υψηλότερη της προβλεπόμενης από το ισχύον νομικό καθεστώς» γιατί βγαίνουν κάποιοι και λένε «δεν θα πληρώσουμε την κρίση τους». Τι ακριβώς σημαίνει «η κρίση τους»; Ποιοι είναι αυτοί που δημιούργησαν την κρίση, όταν δεν ευθύνεται κανείς για την πανδημία; Και αυτοί που λένε πως είναι με το λαό, γιατί δεν υποστήριξαν  ανοιχτά την «ανοησία της αγέλης», αν πράγματι έκριναν ως σημαντικότερο θέμα αυτό της οικονομίας από την υγεία; Θα ήταν όμως ποτέ δυνατόν οι λαόζοντες να βάζουν πιο ψηλά την οικονομία και τα νούμερα από τους ανθρώπους;

Του Δημήτρη Παπαδάκη – Εφημερίδα Συνείδηση

sinidisi.gr