Του Ανδρέα Κλαυδιανού
Ήταν τεράστια η πίτα των 3 δισεκατομμυρίων ευρώ που διαχειριζόταν ετησίως ο ΟΠΕΚΕΠΕ (Οργανισμός Πληρωμών και Ελέγχου Κοινοτικών Ενισχύσεων, Προσανατολισμού και Εγγυήσεων) ώστε να αφήσουν αδιάφορα τα αρπαχτικά της κομματο-κρατικής εξουσίας, που βρήκαν την ευκαιρία να κατασπαράξουν ακόμα και το ημιθανές σώμα της πρωτογενούς παραγωγής.
Η ατέρμονη σειρά σκανδάλων των τελευταίων χρόνων καταδεικνύει ότι τα σκάνδαλα αποτελούν οργανικό στοιχείο του καθεστώτος Μητσοτάκη. Το μέγα σκάνδαλο όμως του ΟΠΕΚΕΠΕ, προκάλεσε την αηδία και των ίδιων των επικυρίαρχων με αποτέλεσμα την παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας (EPPO). Τίποτα δεν έχει αλλάξει από το 1947, όταν ο αμερικανός τοποτηρητής του Σχεδίου Μάρσαλ, Πώλ Πόρτερ, αηδιασμένος για την τότε ελληνική κυβέρνηση, έγραφε: «Προτίθεται… να χρησιμοποιήση την ξένην βοήθειαν ως μέσον δια την διαιώνισιν των προνομίων μιας μικράς εμπορικής και τραπεζικής κλίκας, η οποία αποτελεί την αόρατον δύναμιν εν Ελλάδι». Οι εκάστοτε επικυρίαρχοι, προφανώς και διοχετεύουν τεχνηέντως σημαντικά κεφάλαια προς τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα. Όμως, τους ενδιαφέρει ένα μέρος των χρημάτων να φτάνουν και στη βάση της κοινωνίας, γιατί έτσι εξασφαλίζουν τη συναίνεση του πληθυσμού για την εφαρμογή των πολιτικών τους.
Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, είναι το καπάκι ενός οχετού που έσπασε και μας πέταξε κατάμουτρα όλη τη σαπίλα και δυσωδία του κρατικοκομματικού τέρατος που διαφεντεύει τις ζωές μας. Αποτελεί σκάνδαλο μόνο για το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που, αντιστεκόμενη στην παρακμή, καταφέρνει να διατηρεί ίχνη ηθικής. Για όλους τους εμπλεκόμενους, υπουργούς, βουλευτές, κομματάρχες, κρατικούς υπαλλήλους, μερίδα αγροκτηνοτρόφων και λοιπών σύγχρονων μαυραγοριτών, δεν είναι σκάνδαλο. Είναι τρόπος λειτουργίας, είναι κανόνας και άτυπος θεσμός.
Κινητήρια δύναμη των σκανδάλων είναι πρωτίστως οι θεσμοί, οι νόμοι, οι πολιτικές αποφάσεις οι οποίες, δεν αφορούν μόνο τις ελληνικές κυβερνήσεις αλλά και όλη την ευρωπαϊκή νομενκλατούρα. Είναι αποκαλυπτικό το ρεπορτάζ του Guardian, όπου 17 δισεκατομμυριούχοι «αγρότες» έλαβαν αγροτικές επιδοτήσεις 3,3 δις. ευρώ από την ΕΕ, στο διάστημα 2019-23.
Η λεγόμενη «τεχνική λύση», δηλαδή η δυνατότητα των κτηνοτρόφων να δηλώνουν εικονικά βοσκοτόπια χωρίς σύνδεση με την πραγματική γεωγραφία της εκμετάλλευσης, έγινε με την σύμφωνη γνώμη της Κομισιόν. Όπως σε γνώση της Κομισιόν ήταν και η απόφαση να δηλώνουν βοσκοτόπια και οι μη έχοντες ζώα.
Εφηύραν την «τεχνική λύση» γιατί αλλιώς ορίζονται τα βοσκοτόπια με τις γεωγραφικές και εδαφικές ιδιομορφίες της Ελλάδας, των αχαρτογράφητων εκτάσεων του Δημοσίου, του μικρού κλήρου, των ορεινών όγκων, της στενότητας των νησιών κλπ και αλλιώς νοούνται τα βοσκοτόπια των απέραντων βορειο-ευρωπαϊκών πεδιάδων. Αλλά πότε η ΚΑΠ έλαβε υπόψη της τις ελληνικές ιδιομορφίες και ανάγκες και θα τις ελάμβανε υπόψη της και τώρα; Φαίνεται ότι οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών, αποδεχόμενοι την «τεχνική λύση», ακόμα δεν είχαν καταλάβει με πόση σαπίλα είχαν να κάνουν. Τώρα που κατάλαβαν τρέχουν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα, γιατί και οι ίδιοι εκτίθενται.
Δημιούργησαν όμως το υπόβαθρο ώστε η μισή χερσόνησος του Αίμου και το Λιβυκό πέλαγος να χαρακτηρίζονται βοσκοτόπια, δικηγόροι να νοικιάζουν εκτάσεις για βοσκή στην Πίνδο, κτηνοτρόφοι να κουβαλάνε πρόβατα με καΐκια από το Μαλεβίζι (Κρήτη) να βοσκήσουν στο Αγρίνιο, μπανανιές να φυτρώνουν στον Όλυμπο, αεροδρόμια να γίνονται βοσκοτόπια, να ξεφυτρώνουν αρδευόμενες καλλιέργειες στην ηφαιστιογενή και άνυδρη Νίσυρο και άλλες ατελείωτες περιπτώσεις απείρου κάλλους, που ξεφεύγουν του παρόντος.
Και πάνων εδώ να στήνεται τρικούβερτο γλέντι όλης της πολιτικής αφρόκρεμας, με πρακτικές που θα ζήλευε ακόμα και η Cosa Nostra, με τον παρ’ ολίγο Μωϋσή να μην ξέρει (ως συνήθως) τίποτα. Με κομματάρχες «Φραπέδες» και «Χασάπηδες» διακτινισμένους σε όλη την επικράτεια να θησαυρίζουν, να εξαγοράζουν ψήφους , για να μας κουνάνε μετά το δάχτυλο του «41%». Μέχρι πρότινος, μιλάγαμε για ένα δωσιλογικό πολιτικό σύστημα που ξεπουλάει τη χώρα. Πλέον μιλάμε για πολιτικό σύστημα-εγκληματική οργάνωση.
Η αλλαγή 6 προέδρων του ΟΠΕΚΕΠΕ σε 5 χρόνια, οι οφθαλμοφανείς απάτες που (για ιδιοτελείς λόγους) κάποιοι εξ’ αυτών προσπάθησαν να φρενάρουν, δε σηματοδοτούν ούτε προσπάθεια για την εξυγίανση του Οργανισμού, ούτε ανικανότητα. Σηματοδοτεί την απαξίωση έως την τελική του διάλυση και την ενσωμάτωση στην ελεγχόμενη πλήρως από τους δανειστές ΑΑΔΕ, καταργώντας έναν Οργανισμό που ο ρόλος του δεν ήταν μόνο να μοιράζει τις επιδοτήσεις, αλλά (θεωρητικά έστω) να παίζει ουσιαστικό ρόλο στον σχεδιασμό και προσανατολισμό της αγροκτηνοτροφικής παραγωγής.
Είναι πάγια αυτή η, νεοφιλελεύθερης κοπής, τακτική και εφαρμόζεται σε πλήθος φορέων του Δημοσίου. Εκεί εντάσσεται και το γεγονός ότι ουδείς υπάλληλος του Οργανισμού δεν είχε καμία πρόσβαση στα δεδομένα. Κάτοχοι των δεδομένων ήταν η ιδιωτική εταιρεία «Γαία επιχειρείν» με βασικούς μετόχους 72 αγροτικούς συνεταιρισμούς και κάποιους γεωπόνους, μια εταιρεία πληροφορικής (Neuropublic ΑΕ), και η (αγροτική) Τράπεζα Πειραιώς δια της εταιρείας «Εξέλιξη ΑΕ». Να σημειώσουμε ότι η κατοχή των δεδομένων σήμερα, στην εποχή της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης, ισοδυναμεί με πλούτο. Στα μόνα δεδομένα που είχαν πρόσβαση οι υπάλληλοι του Οργανισμού ήταν τα ραβασάκια με τους ΑΦΜ που τους έδιναν οι νεο-κοτζαμπάσηδες για την εξυπηρέτηση της εκλογικής πελατείας τους.
Η διάλυση του ΟΠΕΚΕΠΕ (όπως και της ΑΤΕ) αποτελεί συνέχεια της διάλυσης ή υποβάθμισης, με την γνωστή τακτική της υποστελέχωσης και υποχρηματοδότησης πλήθους περιφερειακών και τοπικών φορέων (αγροτικά κτηνιατρεία, γραφεία γεωργικής ανάπτυξης, εργαστήρια, ινστιτούτα, διοικητικές υπηρεσίες κλπ). Φορέων, σε άμεση επαφή με την πραγματική κατάσταση, που δεν είναι στα γραφεία, αλλά «πατάνε χωράφι και στάβλο» με αρμοδιότητες, εκτός των άλλων, στην καταγραφή και στη διακίνηση των ζώων και των προϊόντων. Έτσι φτάσαμε στο σημείο να δηλώνονται στη Κρήτη 8.000.000 αιγοπρόβατα για τα οποία απαιτούνται 16,5 εκατ. στρέμματα βοσκοτόπια (2,1στρ/ζώο) με υπάρχοντα, όμως, μόνο 2,4 εκατ. στρέμματα, να καρπώνεται το 67% των επιδοτήσεων και να μεταλλάσσεται σε γαλάζια.
Πέρα από το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι οι επιδοτήσεις ήταν από τα κύρια όπλα (μαζί με τις ποσοστώσεις κλπ) για τη σκανδαλώδη διάλυση τής πρωτογενούς παραγωγής. Αποτέλεσαν το αντάλλαγμα της συρρίκνωσης του αγροδιατροφικού τομέα, της διάλυσης του κοινωνικού ιστού, της μετατροπής της χώρας σε απέραντο τουριστικό θέρετρο. Γιατί ποτέ δεν υπήρχε εθνικός παραγωγικός σχεδιασμός. Γιατί το πολιτικό σύστημα, σχεδόν πάντα υπηρετούσε τυφλά τις επιταγές των Βρυξελλών, σε βάρος της ίδιας της ύπαρξης της χώρας. Στα πάντα.
Πηγή : www.ellinikiantistasi.gr
