γράφει ο Νίκος Ιγγλέσης

Η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ στις 23-4-20, όπως ήταν αναμενόμενο, απέτυχε να καταλήξει σ’ ένα ουσιαστικό σχέδιο για την αντιμετώπιση της βαθιάς οικονομικής ύφεσης που πλήττει όλες τις χώρες, λόγω των μέτρων για τον περιορισμό της πανδημίας.

Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ αφ’ ενός της ηγεμονεύουσας Γερμανίας και των συμμάχων της (Ολλανδία, Αυστρία, Φιλανδία κ.α.) και αφ’ ετέρου των Μεσογειακών χωρών  (Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα, Πορτογαλία κ.α.) δεν μπόρεσε να εξαλειφθεί.

Οι εννέα ηγέτες που, προ ολίγων ημερών, ζητούσαν την έκδοση ευρωομολόγων, «κατάπιαν τη γλώσσα τους». Ο κ. Μητσοτάκης, στην παρέμβασή του, ξέχασε τα ευρωομόλογα και ζήτησε να δοθούν χορηγίες και όχι δανεικά αλλά δεν εισακούστηκε. Θα έπρεπε να ξέρει ότι στην Ευρωζώνη δίνονται μόνο δάνεια και δεν υπάρχει δωρεάν χρήμα (χορηγίες).

Γιατί όμως στην Ευρωζώνη υπάρχει αυτή η διαχωριστική γραμμή μεταξύ Βορά και Νότου; Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει συστράτευση και αλληλεγγύη μπροστά σε μια τεραστίων διαστάσεων οικονομική κρίση που πλήττει όλους; Η απάντηση είναι: Γιατί το κάθε κράτος – μέλος έχει διαφορετικό ύψος δημόσιου χρέους και άρα διαφορετικά συμφέροντα.

Την προηγουμένη (22-4-20) της Συνόδου Κορυφής, η Στατιστική Υπηρεσία της ΕΕ (Eurostat) έδωσε στη δημοσιότητα τα συνολικά στοιχεία για το δημόσιο χρέος στην Ένωση και χωριστά για κάθε κράτος – μέλος,  στο τέλος του 2019. Παραθέτουμε ορισμένα από τα στοιχεία αυτά, για να κατανοήσουν όσοι ακόμη έχουν ψευδαισθήσεις ότι, είναι το συναλλαγματικό χρέος των χωρών του ευρώ που καθορίζει όλες τις πολιτικές επιλογές και όχι μόνο τις οικονομικές.

Τα ποσοστά του χρέους ως προς το ΑΕΠ λόγω της ύφεσης, της μείωσης των εσόδων και της αύξησης των δαπανών στους προϋπολογισμούς όλων των χωρών πρόκειται να εκτιναχθούν όχι μόνο φέτος αλλά και τα επόμενα χρόνια. Βεβαίως οι χώρες με χαμηλό χρέος έχουν τη δυνατότητα να διαχειριστούν το πρόβλημα. Αντίθετα οι χώρες με υψηλό ποσοστό χρέους θα είναι υποχρεωμένες να εφαρμόσουν πολιτικές σκληρής λιτότητας (αύξηση φόρων, μείωση μισθών – συντάξεων κλπ) για να μπορούν να πληρώνουν κάθε χρόνο τα τοκοχρεολύσια.

Η σωτήρια λύση θα ήταν η έκδοση νέου χρήματος όπως γίνεται στις ΗΠΑ, τη Βρετανία, την Ιαπωνία και γενικότερα στις χώρες που έχουν δικό τους εθνικό νόμισμα. Αυτό όμως απαγορεύεται μέσα στο πλαίσιο του Ευρωσυστήματος.

Χαρακτηριστικό είναι ότι το δημόσιο χρέος όλων των κρατών της Ευρωζώνης ήταν στο τέλος του 2019 στο 84,1% του ΑΕΠ τους. Αντίθετα το δημόσιο χρέος των οκτώ κρατών της ΕΕ που δεν έχουν ευρώ, αλλά δικό τους νόμισμα, ανερχόταν σε μόνο 40,2% του ΑΕΠ τους.

Πρέπει επιτέλους να γίνει κατανοητό, από τους κάθε είδους ευρωφετιχιστές, ότι το ξένο νόμισμα, το ευρώ, δημιουργεί το συναλλαγματικό χρέος που υποδουλώνει κράτη και λαούς.

Οι Έλληνες πρέπει να γνωρίζουμε ότι τα διάφορα επιδόματα (800 ευρώ σε μισθωτούς, 600 ευρώ σε επαγγελματίες κλπ) που δίνονται σήμερα, για την αντιμετώπιση της κρίσης που έχει προκαλέσει ο κορωνοϊός, δεν είναι δωρεάν βοήθεια. Θα τα πληρώσουμε οι ίδιοι τα επόμενα χρόνια μέσω των αυξημένων φόρων και των μειωμένων μισθών και συντάξεων.

*Ο τίτλος είναι παράφραση του προεκλογικού συνθήματος “It’s the economy,stupid” που εισηγήθηκε ο James Carville,επικεφαλής της εκστρατείας, στον Μπιλ Κλίντον το 1992.

**Το χρέος της Γενικής Κυβέρνησης διαφέρει από το χρέος της Κεντρικής Διοίκησης κατά το ποσό του ενδοκυβερνητικού χρέους. Το ελληνικό  χρέος της Κεντρικής Διοίκησης (356.015 εκατ.) είναι υψηλότερο από αυτό της Γενικής Κυβέρνησης.

pronews.gr

photo credits: economytoday.sigmalive.com