Τις τελευταίες ημέρες λόγω του lock-downτης οικονομίας εξ΄αιτίας του κορονοϊού βλέπουμε τους πάντες να ζητούν από το κράτος επιδόματα και ενισχυτικά μέτρα, προκειμένου να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν την απώλεια του εισοδήματος που έχουν από την παύση της οικονομικής δραστηριότητας. Η κυβέρνηση μέχρι στιγμής δείχνει να ανταποκρίνεται σε σχετικά ικανοποιητικό βαθμό σε όλα αυτά τα αιτήματα και μοιράζει χρήμα. Με τα 800 ευρώ στους υπαλλήλους, με την καταβολή ασφαλιστικών εισφορών για τους εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα, με την πληρωμή των τοκοχρεολυσίων στα δάνεια επιχειρήσεων.
Το «δώσε και εμένα μπάρμπα» επεκτείνεται και στους δήμους, όπου οι περισσότεροι πήραν απόφαση να απαλλάξουν επιχειρήσεις από τα δημοτικά τέλη. Αφού έγινε αυτό ήρθε επί παραδείγματι ο πρόεδρος των δήμων της Δυτικής Ελλάδας να ζητήσει την έκτακτη επιχορήγηση των δήμων από το κράτος, προκειμένου να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις των ανταποδοτικών τους υπηρεσιών. Και αφού είπαν και οι δήμοι το δικό τους «δώσε και έμενα μπάρμπα», δεν θα αργήσει η ώρα που θα έρθουν και άλλοι φορείς και επιχειρήσεις του Δημοσίου να ζητήσουν χρήματα από το κεντρικό κράτος. Το κράτος όμως δεν έχει δικά του «ξεχωριστά»… χρήματα, αλλά διαχειρίζεται απλώς τα χρήματα των φορολογουμένων. Με το δεδομένο το δίμηνο τουλάχιστον lock-downτης οικονομίας τα χρήματα αυτά, που έχει να διαχειριστεί το κράτος, θα είναι πολύ λιγότερα, αφού οι πολίτες θα έχουν μειωμένα έσοδα και γενικά η οικονομική δραστηριότητα θα μειωθεί αρκετά. Επί του παρόντος η κυβέρνηση μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις τύπου «δώσε και εμένα μπάρμπα» βασιζόμενη στην δημοσιονομική χαλάρωση και την ποσοτική χαλάρωση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που αποφασίστηκαν στις Βρυξέλλες και την Φρανκφούρτη αντίστοιχα.
Οι ανάγκες όμως θα περιοριστούν εδώ; Σε αυτά το «ολίγα» που ζητούν οι πάντες από το κράτος στις πρώτες δύο εβδομάδες του lock-down; Μάλλον όχι. Τα ελλείμματα που θα δημιουργήσει η ύφεση που φέρνει ο κορονοϊός –και στην Ελλάδα θα είμαστε τυχεροί αν περιοριστεί σε ένα 3 έως5% του ΑΕΠ- προφανώς κάποιος θα πρέπει να τα χρηματοδοτήσει. Γι’ αυτό το ακριβώς το λόγο γίνεται σε επίπεδο Ευρωζώνης αυτή η μεγάλη διαμάχη μεταξύ Βορρά και Νότου για τα ευρωομολόγα του κορονοϊού. Γιατί ένα ευρωομολόγο θα μπορούσε να φέρει φθηνό χρήμα από τις αγορές. Από τη στιγμή όμως που επί του παρόντος τουλάχιστον η Γερμανία σε «δανείζει» τη φερεγγυότητά τους, τότε ο Νότος και φυσικά η Ελλάδα θα βρεθούν αντιμέτωποι με τις αγορές.
Και εδώ είναι που πρέπει η Ελλάδα να πείσει τις αγορές να την δανείσουν φθηνά. Για να συμβεί όμως αυτό θα πρέπει η Ελλάδα να πείσει ότι είναι μια πραγματικά και όχι στα λόγια φιλοεπενδυτική χώρα. Κάτι που δεν έχει συμβεί ακόμη. Και για να συμβεί αυτό θα πρέπει ουσιαστικά να περάσουμε από τα λόγια στις πράξεις, εφαρμόζοντας με αποφασιστικότητα ένα «μνημόνιο» με τον εαυτό μας, ένα σχέδιο δηλαδή που «τρέξει» γρήγορα και θα κάνει όσα, για παράδειγμα,όσα έκανε η Ρουμανία για να βρεθεί καμιά 80αριά θέσεις πάνω από εμάς στο δείκτη οικονομικής ελευθερίας. Αλλά ακόμη και αν δανειστούμε με όρους Γερμανίας μέσω του ευρωομολόγου, η αποπληρωμή θα γίνει από εμάς, μέσω της δικής μας ανάπτυξης. Έχοντας στο κεφάλι και ένα επιπλέον «μνημόνιο» με τη Γερμανία. Μήπως προτιμάμε κάτι τέτοιο;
Το κράτος μπορεί να έχει χρήματα μόνο μέσα από την ανάπτυξη. Αν υπάρχει ανάπτυξη, έχουν οι πολίτες περισσότερα χρήματα και κατ΄επέκταση το κράτος. Σε περιόδους κρίσης απλώς το αναζητά το λιγότερο ακριβό χρήμα από τις αγορές. Και αν δεν το βρει εκεί, τότε μονόδρομος είναι να το βρει από τους πολίτες, όπως συνέβη την προηγούμενη δεκαετία…
Δημήτρης Παπαδάκης Εφημερίδα Συνείδηση
sinidisi.gr
