Βρέθηκα στο συλλαλητήριο κατά της λαθρομετανάστευσης την περασμένη Κυριακή. Η αλήθεια είναι ότι δεν το πολυσκέφτηκα. Δεν έψαξα ούτε ποιος το διοργανώνει ούτε τι και ποιος μπορεί να κρύβεται από πίσω.

Είναι κάτι που ήθελα να συμβεί. Κι εφόσον εγώ και οι γύρω μου δεν μπορέσαμε να διοργανώσουμε κάτι αντίστοιχο, καλοδεχούμενη ήταν κι όποια άλλη πρωτοβουλία. Ψιλοαναμενόμενο, βέβαια, και το αποτέλεσμα.

Δεν έκατσα ως το τέλος κι απ’ ό,τι φαίνεται ευτυχώς. Αρκέστηκα στον Καραΐσκο, μία προσωπικότητα του πατριωτικού κινήματος που εδώ και χρόνια άκουγα, αλλά ποτέ δεν είχε συναντήσει. Ενδιαφέροντα αυτά που είπε, ενδιαφέρον και το κίτρινο γιλέκο του. Από ‘κει και πέρα, σημασία είχε ότι έγινε κάτι. Τι κι αν χρειάστηκε ένας «τρελός» από τη Θράκη για να ξεσηκώσει εμάς εδώ κάτω στην πρωτεύουσα. Από ‘κει και πέρα βέβαια… χάος.

Ας έρθουμε όμως στα ουσιαστικά συμπεράσματα. Χιλιάδες κόσμος – χίλιοι, δύο χιλιάδες ή τρεις, μικρή σημασία έχει – χωρίς ηγεσία. Αν υπήρχε πραγματική ηγεσία να εκπροσωπήσει πολιτικά αυτήν την εξαπλωμένη λαϊκή και εθνική αγανάκτηση για τον ειρηνικό εποικισμό της πατρίδας μας, σίγουρα θα μιλούσαμε για δεκάδες χιλιάδες. Μεγάλο ποσοστό των παρευρισκομένων ήταν νέα παιδιά. Και δε μιλάω μόνο για τους κλασικούς μαυροφορεμένους με τις κουκούλες, που βρίσκουν εκτόνωση σε κάτι τέτοιες εκδηλώσεις, εκεί που κάποιοι άλλοι το κάνουν στα γήπεδα. Μιλάω για απλούς νέους ανθρώπους.

Τα πολιτικά πρόσωπα που παρέστησαν υπενθύμισαν για άλλη μια φορά την ανεπάρκειά τους – ήταν όμως καλό που ήσαν εκεί. Καλό ήταν που και κάποιοι άλλοι έλειπαν. Μιλάω γι’ αυτούς, που ο πατριωτισμός είναι απλά ένα σκαλοπάτι για τη μωροφιλοδοξία τους. Δεν υπάρχουν εκλογές στο προσκήνιο, βλέπετε. Ποιος να τρέχει στα συλλαλητήρια, την ώρα της μασαμπούκας και της κυριακάτικης βόλτας με κάποιο αστραφτερό μηχανοκίνητο και μια ξανθιά; Δε εμφανίζονταν, ακόμη κι αν το σπίτι τους ήταν στην Πλατεία…

Ήταν βέβαια και οι άλλοι. Οι τελειωμένοι, αλλά και δήμιοι των εθνικών ιδεωδών. Και για άλλη μια φορά αμαύρωσαν την εκδήλωση. Αναμενόμενο. Κάποια στιγμή βέβαια, εκεί που θα πάνε να δείρουν θα φύγουν δαρμένοι.

Πολύ φοβάμαι ωστόσο, ότι το σύστημα, στο οποίο τόσο χρήσιμοι υπήρξαν εδώ και 40 χρόνια, θα τους προστατέψει. Ήταν ωστόσο χρήσιμη, ακόμη και αυτή η τραγική παρουσία τους, ώστε κάποιοι να θυμηθούν περί τίνος πρόκειται και να μην τρέφουν αυταπάτες του τύπου «το πάθημα έγινε μάθημα» ή «γυρνάμε σελίδα».

Όπως πολύ σωστά και ο φίλος μου Ραφαήλ Καλυβιώτης έχει επισημάνει μέσα από την αρθρογραφία του στη «Δημοκρατία», ο πατριωτικός χώρος ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Πρέπει να τον φτιάξουμε. Από την αρχή. Εμείς οι παλαιότεροι, πρέπει να κάνουμε στην άκρη, αλλά να φανούμε και χρήσιμοι με βάση την εμπειρία μας.

Οι μωροφιλόδοξοι στρατιωτικοί, οι αποτυχημένοι αρχηγίσκοι, οι διάφορες περσόνες του πολιτικού τυχοδιωκτισμού και οι ασπρομάλληδες, γραφικοί ή μη, πρέπει να παραχωρήσουν τα ινία – που ποτέ δεν είχαν στην τελική – σε νέους ανθρώπους. Να τους ενθαρρύνουν και να τους υποστηρίξουν. Και να σταματήσουν να δημιουργούν εμπόδια που μόνο την πατρίδα βλάπτουν.

Ο ηγέτης βρίσκεται ανάμεσά μας. Δεν τον γνωρίζουμε, αλλά η ιστορία δεν άφησε ποτέ το λαό και το έθνος χωρίς ηγέτη. Ο Θεός των Ελλήνων, που έλεγε και ο Περικλής Γιαννόπουλος, δείχνει με το δάχτυλο προς το μέρος όλων αυτών, που αναζητούν τον «Έλληνα Σαλβίνι» και τους λέει: Είναι κάποιος από εσάς! Πάψτε να μεμψιμοιρείτε και καλύψτε το κενό, διότι αργά ή γρήγορα θα βρεθεί ο καλοθελητής που θα το κάνει και θα σας πουλήσει για άλλη μια φορά. Δεν μπορεί να είστε τόσο βλάκες!

*Ο Παναγιώτης Δούμας είναι επιχειρηματίας, επικεφαλής της πολιτικής κίνησης ΕΘΝΟΣ+ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και Διευθυντής Διεθνών Σχέσεων του Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών

pronews.gr