Του ΣΠΥΡΟΥ ΤΑΓΚΑ*
Αλήθεια, με… την φόρα που έχει πάρει ο νέος «Τζέκινγ Χαν» της Ιστορίας –ναι, ο Ραντζίπ Ταγίπ Ερτογάν, εκείνο που φοβούμαστε όλοι από καιρό ότι μπορεί να συμβεί είναι πολύ κοντά μας. Μια γενικότερη πολεμική ανάφλεξη στην περιοχή είναι πιθανή, καθώς, οι συνεχείς αναδιπλώσεις και διγλωσσίες του «ατλαντικού παράγοντα» (μέσω του προέδρου Τράμπ φυσικά που δεν είναι τόσο φαιδρός όσο δείχνει – εκκεντρικός είναι άνθρωπος), και οι αμφισημίες - διχογνωμίες διάφορων άλλων διεθνών δυνάμεων, τον ωθούν «πιο βαθιά» σε ενέργειες που, αν λάβουμε καλά υπόψιν το ιστορικό, το περίεργο εθνοθρησκευτικό πάζλ που υπάρχει στην περιοχή, έστω, και τα αλληλοκαλυπτόμενα συμφέροντα που εκφράζονται έτσι όπως εκφράζονται (με κυνισμό) κάποιες φορές, σημαίνουν ξεκάθαρα και διπλωματικά : «αιτία πολέμου». Πολέμου, μάλιστα, μακρού∙ αν εμπεδώσουμε επαρκώς τι συμβαίνει τώρα∙ και ότι στην περιοχή έχουν μαζευτεί όλοι οι… στρατοί του Κόσμου (αυτολεξεί) που, αλίμονο, δεν θα χάσουν, την ευκαιρία να απαντήσουν…
Και αυτό που συμβαίνει, βέβαια, τώρα∙ ασφαλώς, δεν είναι αυτό που λέγεται και προπαγανδίζεται δεόντως ως δημιουργία «Ζώνης Ασφαλείας» από τους «Καθεστωτικούς του Ερντογάν» (που θέλουν πολέμους και μόνο νίκες να σταθεροποιηθούν). Αυτός είναι ένας σκοπός, αλλά, ένας ελάσσων σκοπός. Ο μείζον Αντικειμενικός Σκοπός (ο ΑΝΣΚ που λέγαμε στο στρατό), είναι να αποτρέψει αμετάκλητα - με κάθε τρόπο (εκκαθαρίζοντας τα σύνορα, επεκτείνοντας τα σύνορα, δημιουργώντας συμμαχικούς θύλακες κ.λπ.)∙ αυτό που οι Κούρδοι έπρεπε να έχουν εδώ και εκατό χρόνια : το Κράτος τους. Και τότε (με τις συνθήκες μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο), οι μεγάλες δυνάμεις ήταν που ολιγώρησαν, ώστε, να μη λάβει χώρα το γεγονός, καθώς, η δυναμική αλλά και η επιβολή που είχε ο Κεμάλ σε πολλούς Κούρδους με το όραμά του για τη «Νέα Μεγάλη Τουρκία» τους είχε σύρει με το μέρος του! (Μάλιστα, έτσι, για την Ιστορία, οι «Τσέτες», οι περίφημοι «άτακτοι» του στρατού του Κεμάλ, εκείνοι που κατέσφαξαν τους Έλληνες με την κατάρρευση και την υποχώρηση, ήταν επί το πλείστον Κούρδοι)…
Η μη δημιουργία του Κουρδικού Κράτους στο διακριτό βάθος που αυτό ορίζονταν από τα πράγματα και από τον διεθνή παράγοντα είναι καθ’ αυτό το γεγονός -η θρυαλλίδα που σπάει και φέρει την έκρηξη και τη φωτιά. Και η επίθεση της Τουρκίας την στιγμή, αυτό ουσιαστικά συμβολίζει και σηματοδοτεί : το σπάσιμο της Θρυαλλίδας. Οι Κούρδοι, μέχρις εσχάτων, μέχρι ενός που λένε, δεν θα επιτρέψουν να συμβεί αυτό που ξανασυνέβει και σήμερα φέρονται να είναι πολίτες τριών και τεσσάρων διαφορετικών κρατών : και της Τουρκίας, και της Συρίας, και του Ιράν και του Ιράκ! Και αν μέχρι σήμερα (προτάσσουν πολλοί), χρειάστηκαν εκατό χρόνια, ώστε, να διαμορφώσουν επαρκώς την εθνική συνείδησή τους οι Κούρδοι, δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα να τους πάρει και άλλα εκατό!! Σε αυτό ακριβώς έμπλεξαν (και μας έμπλεξαν, φευ, όλους), οι Τούρκοι∙ που δε λένε να καταλάβουν με τίποτε το : «μάχαιραν έδωκες, μάχαιραν θα λάβεις»…
*MATRIX 24
