γράφει ο Παντελής Μέλιος
Η νέα ηγεσία στον ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε μια συζήτηση περί Μεταπολιτικής. Για την άρνηση δηλαδή της πολιτικής, αλλα με πολιτικό τρόπο. Δεν θα ασχοληθούμε εδώ με τις εξελίξεις στο κόμμα της αξιωματικής που οδηγείται σε στρατηγικού χαρακτήρα μετάλλαξη και μετάβαση σε κάτι που δεν θα φέρει το στίγμα της περιόδου 2010-1019. Το «στίγμα» δηλαδή της αμφισβήτησης του Χρέους, της ραγδαίας φτωχοποίησης, αλλά και αυτής της διακυβέρνησης από κάποιον άλλο πέρα από τους «νόμιμους ιδιοκτήτες» της χώρας. Είναι προφανές ότι η ιθύνουσα τάξη και ο ξένος παράγοντας δεν αφήνουν τέτοια περιθώρια είτε υπο τη μορφή των ΜΜΕ είτε της Ε.Κ.Τ είτε του δικαστικού σώματος. Τείνουμε να ξεχνάμε ότι η χώρα βρίσκεται υπο τον ζυγό του Δημοσίου Χρέους, ότι η εθνική κυριαρχία έχει καταλυθεί. Αυτή όμως παραμένει η κύρια πλευρά των πολιτικών εξελίξεων.
Θα υποστηρίξουμε τον ισχυρισμό ότι των κεντρικών εξελίξεων έχει προηγηθεί μακρά κατάκτηση θέσεων στην αυτοδιοίκηση από το μεταπολιτικό ρεύμα που εκφράζεται και στο Αγρίνιο με μεταπολιτικό τσουνάμι και από τα πάνω και τα δεξιά , αλλά και από μεσοστρωματικές εκδοχές της αριστεράς και του «κινήματος των πολιτών».
Στον μεταπολιτικό κύκλο εντάσσονται και για την ακρίβεια ηγούνται επιχειρηματίες που διεκδικούν αυτοδιοικητικούς ρόλους ακυρώνοντας τους «κανόνες» του παιχνιδιού, δηλαδή των εξισορροπιστικό ρόλο των κομμάτων στις ταξικές διαφορές μέσα στην κοινωνία και την πολιτική διαμεσολάβηση στην διαχείριση των πόρων.
Σε αυτή την κατηγορία εντάσσεται η υποψηφιότητα Πιστιόλα - Agrino στο Αγρίνιο με την υποστήριξη της Ένωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών και μέρους της Εκκλησιαστικής εξουσίας. Το ρόλο του εκλογικού μηχανισμού ανέλαβε η όντως ιδιόμορφη συνεργασία ΚΙΝΑΛ και δεξιότερων της δεξιάς στελεχών της ΝΔ και της διοίκησης Παπαναστασίου απερχόμενου Δημάρχου της ΝΔ . Δηκτική εκδήλωση υποχώρησης της πολιτικής από έδαφος που παραχωρείται στην …αγορά.
Αυτού του είδους οι υποψηφιότητες έχουν τις εξής μεταπολιτικές αρετές
1ον Ο επιχειρηματίας δεν ανήκει άμεσα σε κόμμα, δεν λογοδοτεί σε κοινοβουλευτική ομάδα, δεν έχει ψηφίσει τίποτα με τα χεράκια του παρότι αποτέλεσε τον σκελετό του ΝΑΙ στο Δημοψήφισμα, του Μνημονιακού πραξικοπήματος και των πολιτικών που εκπορεύτηκαν από εκεί. Μπορεί να πουλάει τρέλα και ψιθυριστά να χρεώνει την πολιτική τάξη. Υπο αυτή την έννοια, της απαξίωσης του κοινοβουλευτισμού ο πολιτευόμενος επιχειρηματίας είναι μέγας χορηγός του φασισμού.
2ον Η υποψηφιότητα του επιχειρηματία συνιστά επίθεση σε αξιακό επίπεδο στην πολιτική που στην πραγματικότητα δεν είναι παρά θεσμική έκφραση του κοινωνικού ανταγωνισμού. Ως πειρατής εφορμά επί του διαγουμισμένου κοινωνικού σώματος της Αποικίας και αντιπαραβάλλει στην αποτυχία του την δική του προσωπική επαγγελματική επιτυχία.
Η αποτυχία βέβαια έχει πίσω της τόνους βίας, διακρατικής, από τον ξένο παράγοντα και κοινωνικής από το μπλοκ της κερδοφορίας από τις εφαρμοζόμενες πολιτικές στο οποίο ανήκει και αυτός και οι πίσω από αυτόν. Η δε προσωπική επιτυχία είναι συνήθως κρατικοδίαιτη, άμεσα εξαρτώμενη από την πίστωση που έχει κοπεί σε κάθε άλλη μικρή και μεσαία επιχείρηση και εταίρα της διαπλοκής με τα δίκτυα πατρωνίας και διαφθοράς. Η ολιχαρχικοποίηση της πολιτικής είναι άμεσο προιόν της αντιπαραβολής του εργαζόμενου , του επαγγελματία , του αγρότη με τον «πολύ επιτυχημένο» επιχειρηματία.
3ον Ο επιχειρηματίας σε πόστο διοίκησης πέραν του προβαδίσματος που κερδίζει έναντι των άλλων επιχειρηματιών είναι η όαση της «εξυπηρέτησης». Και στον Πειραιά και στον Βόλο η συναλλαγή με οπαδικούς στρατούς βασιλεύει σε επίπεδα να ντύνονται με τη στολή του Ολυμπιακού οι σημαιοφόροι στις παρελάσεις των εθνικών εορτών. Διακινούνται μικρά και μεγάλα ποσά, θέσεις, συμμετοχές σε έργα, με τρόπο που μπροστά του ωχριούν οι πρακτικές του πολιτικού συστήματος. Εξ αυτού πλέον έχουμε εμπλοκή του οργανωμένου εγκλήματος, πληροφορίες του predator να βγαίνουν στο σφυρί του εκβιασμού και επιχειρηματικό πόλεμο. Έχει ακυρωθεί το θεσμικό πλαίσιο που κανοναρχεί τον ανταγωνισμό στην αγορά και των τάξεων μεταξύ τους.
Η περίπτωση του Μεσολογγίου είναι ειδικά χαρακτηριστική για αυτές τις πλευρές. Του επιχειρηματία προηγήθηκε διοίκηση συμφιλιωτική προς τους φασίστες και ειδικά τον Κασιδιάρη. Η Διοίκηση που ακολούθησε και κατέχει σήμερα τον Δημαρχικό θώκο συνέχισε στο δρόμο του ακροδεξιού λαικισμού με αποκορύφωμα τη διοργάνωση αντιπροσφυγικής συγκέντρωσης και συνέχισε με πολτοποίηση των παραταξιακών διαφορών σε ενιαία πλέον παράταξη στο όνομα της «τοπικής διαχείρισης». Λίγα έχει να ζηλέψει σε αισθητική από τον απίθανο Δήμαρχο Ναυπλίου που αποπατούσε στην είσοδο της κατοικίας του αντιπάλου του, με αντιδήμαρχο έναν που κατηγορείται ότι σκότωνε σκυλιά ανευ λόγου και αιτίας. Αυτά σε ένα πλαίσιο διαρκούς απαξίωσης και φτωχοποίησης της Ιεράς Πόλεως. Επιχειρηματικοποίηση της πολιτικής – ακροδεξιά – εφαρμοζόμενες πολιτικές είναι συγκοινωνούντα δοχεία.
Μεταπολιτική των μεσοστρωμάτων της Αριστεράς
Ο βασικός ταξικός όγκος είναι λογικό να πιέζει τα όμορα κοινωνικά στρώματα. Η μεταπολιτική που δεν απέχει και έτη φωτός πια από την αντιπολιτική, εμφανίζεται παντού, αλλά στα καθ ημάς βρήκε συγκροτημένη έκφραση στη καμπάνια του Ανυπότακτου Αγρινίου. Παράταξη που προέκυψε από ένα μίγμα πρώην ΑΝΤΑΡΣΥΑ , πολιτών που εμφανίστηκαν στο δημόσιο χώρο κατά τις κινητοποιήσεις των Αγανακτισμένων και του κύκλου τους. Όποιος μετείχε στα τότε γεγονότα γνωρίζει ότι η αυτοδιοικητική προοπτική εμφανίστηκε αρχικά σε αυτό το περιβάλλον ως Κίνηση «Κ» συμφιλιωτική προς τον ακροδεξιό λαικισμό. Το περιβάλλον της κυριαρχίας του ΣΥΡΙΖΑ που ακολούθησε το κίνημα των Πλατειών δεν επέτρεψε την ανάπτυξη προς αυτή την πλευρά και παρήγαγε διαθεσιμότητα από τα αριστερά.
Βγάζει μάτι πια η επιγραφή στο εκλογικό του περίπτερο. «Υποταγμένοι μόνον στις ανάγκες της … τοπικής μας κοινωνίας». Επικυριαρχία του τοπικού επι του πανεθνικού , της τοπικότητας επι της κεντρικής πολιτικής ,του μερικού επι του όλου.
Ακόμα και η δεξιά παρουσιάζει ένα πανεθνικό σχέδιο αστικού εκσυγχρονισμού όπως το αντιλαμβάνεται η ίδια. Ακόμα και οι πιο δεξιάς κοπής εκδοχές του δικαιωματισμού μιλούν στο όνομα κοινωνικών ομάδων σε εθνικό επίπεδο. Οι αυτοδιοικητικές εκλογές για την αριστερά είναι τοπικό πεδίο σύγκρουσης υπέρ των υπεξούσιων τάξεων. Δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο.
Με μια αρθρογραφία υποψηφίων με πολιτικό κέντρο τις ευθύνες των πολιτών που δεν ασχολούνται με τα κοινά που δεν είναι ενεργοί πολίτες, με βιβλιογραφική αναφορά ακόμα και τη σχολική αγωγή του πολίτη , αρθρογραφία κριτικής στη διοίκηση στη βάση ότι δεν εκπαιδεύει ενεργούς και υπεύθυνους πολίτες.
Ένας έξαλλος ελιτισμός που αυτοθαυμάζεται και αρνείται επίμονα να στοχοποιήσει την εξουσία τοπικά και κεντρικά , αρνείται να αναδείξει τα βασικά πολιτικά επίδικα της περιόδου που συγκροτούν και το μπλοκ της συναίνεσης που τόσο φαίνεται να έχει απελπίσει τους ευαισθητοποιημένους γενικά μικροαστούς.
Τις Α.Π.Ε ως αναπτυξιακή «ευκαιρία» με μηδενικό αποτύπωμα στην απασχόληση και σημαντικό αρνητικό αποτύπωμα στο περιβάλλον αλλά ντυμένες την ιερή υπόθεση της κλιματικής αλλαγής.
Τη μονοπώληση της γης όταν η μικρομεσαία γεωργική εκμετάλλευση έχει καταστεί ασύμφορη. Ζούμε συνθήκες όπου η καλλιεργήσιμη γη μειώνεται, η αστική τάξη του χωριού μεγαλώνει και οι ακτήμονες είναι πλέον πάνω από το 70 % του κόσμου της υπαίθρου. Τον τουρισμό τύπου αρπαχτή που διαλύει δυνατότητες με αναπτυξιακό βάθος.
Το ιατροφαρμακευτικό σύμπλεγμα που οδήγησε τη Pfizer αυτή τη στιγμή να ελέγχει πάνω απο το 90% των φαρμάκων στα ελληνικά Νοσοκομεία και τη Δημόσια Υγεία σε ιδιωτικοποίηση και διάλυση. Τα εργασιακά και την αδυναμία εκπόνησης σχεδίου με στόχο τις θέσεις εργασίας στην περιοχή.
Όλα ως αντικείμενα απολύτως μέσα στα καθήκοντα των Δημοτικών Αρχών οπότε και της αντιπολίτευσης σε αυτές που διατηρούν όμως πανελλαδικό πολιτικό χαρακτήρα. Τα Δημόσια έργα χάνουν το κοινωνικό, ταξικό και αναπτυξιακό τους περιεχόμενο και απλά «γίνονται». Ο Πολιτισμός περίπου το ίδιο, «γίνεται» μέσω διοργανώσεων που τελικά «αξίζουν» στους άξεστους συνδημότες μας. Το εναλλακτικό υπόδειγμα απουσιάζει τουλάχιστον με πολιτική αφετηρία.
Υπάρχει λοιπόν και αυτή η εκδοχή της μεταπολιτικής ως πανελλαδικό φαινόμενο. Τα μεσοστρώματα εγκαταλείπουν τη κοινωνική υπόθεση γιατί δεν πιέζονται από το κίνημα της εργασίας, αποξενώνονται από αυτό γιατί δεν παρέχει πλέον τις δυνατότητες ανέλιξης για τις οποίες είναι ταξικά προσδιορισμένα και εκπαιδευμένα. Υποκαθιστούν τον κοινωνικό ανταγωνισμό με υποπροιόντα ΠΑΣΟΚικής και σοσιαλδημοκρατικής προέλευσης, η «αμεσοδημοκρατία», η διαταξική συνέλευση των «πολιτών» που δεν γίνεται τελικά ποτέ γιατί οι απαίδευτοι δεν αναγνωρίζουν στη μέθοδο αυτή τον εαυτό τους.
Η μεταπολιτική του κεφαλαίου και η μεταπολιτική των μεσοστρωμάτων της αριστεράς επικοινωνούν στην έξωση της ταξικής πάλης από το συλλογικό σύμπαν. Η συγκέντρωση της Ένωσης Οικοδόμων με το Κ.Κ.Ε να σηκώνει μόνο του το ταξικό μνημόσυνο του αδικοχαμένου 23ρονου εργάτη σε έργα της ΔΕΥΑ Αγρινίου, μας δίνει περισσότερες πληροφορίες από αυτό το κείμενο.
Το δια ταύτα σε αυτά τα κείμενα είναι μάλλον το δυσκολότερο. Οι ειλικρινείς αγωνιστές, ο κόσμος της βιοπάλης, πρέπει να κινηθεί σε αυτές τις αυτοδιοικητικές εκλογές σε δυο επίπεδα.
Να στηρίξει τη Λαική Συσπείρωση ως τον βασικό όγκο της πολιτικά και συνδικαλιστικά ενεργού εργασίας.
Να στηρίξει τις αντι μεταπολιτικές τάσεις και στελέχη στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ που είναι υπαρκτές και με υπόσταση.
Να καταδικάσει σενάρια επιδείνωσης του συσχετισμού σε βάρος τους, δηλαδή τα επιχειρηματικά ρεσάλτα σε θέσεις αυτοδιοικητικής ευθύνης. Και στο Αγρίνιο και στο Μεσολόγγι αντιμετωπίζουμε την ίδια πρόκληση στα πρόσωπα Λύρου και Πιστιόλα και θα δοθεί μάχη πολιτικής επιβίωσης του λαικού αποτυπώματος και στους δυο Δήμους .
Μέλιος Παντελής, ιδιωτικός υπάλληλος, Αγρίνιο 29-9-023
