Ανεβαίνεις μια φορά, πέφτεις. Πέφτεις κι άλλες, αρκετές φορές. Το φοβάσαι, το αφήνεις, ξαναδοκιμάζεις κι έρχεται η μέρα που φωνάζεις: «Μαμά, μπαμπά κοίτα! Το έμαθα!». Το έμαθες και δεν το ξέχασες ποτέ.
Ακόμα κι αν περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να ξανανέβεις σε ποδήλατο, θα θυμάσαι για πάντα πως να το κάνεις. Και δεν είναι μόνο το ποδήλατο είναι και το κολύμπι, είναι και… άλλα πιο πονηρά αλλά καταλαβαίνετε, δεν χρειάζονται λεπτομέρειες.
Πως λοιπόν λειτουργεί αυτή η διαδικασία της μνήμης; Γιατί ξεχνάμε άλλα πράγματα αλλά όχι αυτά; Οι επιστήμονες έχουν την απάντηση.
Υπάρχουν διάφορα είδη μνήμης. Το ένα είδος, η λεγόμενη διαδικαστική μνήμη είναι υπεύθυνο για τον τρόπο με τον οποίο κάνουμε κάτι, περικλείει σωματικές δεξιότητες και είναι ιδιαίτερα ανθεκτικό στον χρόνο.
Σκεφτείτε πως ακόμα και οι άνθρωποι που πάσχουν από εμπροσθόδρομη αμνησία και χάνουν την ικανότητα αποθήκευσης στην μακροπρόθεσμη μνήμη θυμούνται τις δεξιότητες που έχουν αποκτήσει και μάλιστα μπορούν να μάθουν και νέες.
Άλλα είδη μνήμης είναι η νοερή απεικόνιση και η δηλωτική μνήμη. Τα όσα βλέπουμε και ακούμε σχηματίζουν εικόνες τις οποίες θυμόμαστε όπως τις βιώσαμε την πρώτη φορά.
Η δηλωτική μνήμη είναι το είδος στο οποίο αναφερόμαστε γενικευμένα όταν μιλάμε για μνήμη. Περιλαμβάνει τη σημασιολογική μνήμη που είναι υπεύθυνη για την ανάμνηση εικόνων ή γεγονότων και την επεισοδική μνήμη που δομείται από τα προσωπικά μας βιώματα.
