Γράφει ο Άκης Ροδίτης
Ο ανατολικός τρόπος σκέψης χαρακτηρίζεται από δογματισμούς, θρησκευτικότητες και έτοιμες απαντήσεις, ακόμα και στις πιο σύνθετες και πρωτόγνωρες προκλήσεις. Είναι το βάρος που φρενάρει την κοινωνική εξέλιξη και την οικονομική ευημερία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Τουρκία. Τα τελευταία χρόνια κατόρθωσε να αυξήσει το ΑΕΠ, να φτιάξει σπουδαία βαριά βιομηχανία και να δημιουργήσει πανεπιστήμια σύμφωνα με τα αγγλοσαξονικά πρότυπα, χωρίς όμως ποτέ να καταφέρει να αποβάλλει τον ανατολικό τρόπο σκέψης. Το αποτέλεσμα ήταν να παραμείνει ανθρωπολογικά/πολιτισμικά στάσιμη και αντιμέτωπη με το τέλος των οθωμανικών μύθων.
Ο ίδιος ανατολικός τρόπος σκέψης βασανίζει και την ελληνική κοινωνία με τους θεσμούς της. Την Εκκλησία πρωτίστως και δευτερευόντως την πολιτική. Διακόσια χρόνια από τη συγκρότησή της σε κρατική οντότητα, η χώρα μας εξακολουθεί να είναι μια δυτική δημοκρατία «σε εκκρεμότητα», παλινδρομώντας μεταξύ Μακρυγιαννισμού και Αριστερισμού. Δυο νοοτροπίες με ρίζες στην Ανατολή που ακυρώνουν την ατομικότητα, την ευθύνη και τον αυτοπεριορισμό.
Στη σύγχρονη Ελλάδα, οι δημόσιοι υπάλληλοι απεργούν δι’ ασήμαντον αφορμήν και ταλαιπωρούν την κοινωνία, οι αγρότες ταμπουρώνονται -γιατί έτσι γουστάρουν- στα Δερβενάκια των εθνικών οδών στα χνάρια των κλεφτών της τουρκοκρατίας, οι κληρικοί μπερδεύονται στα πόδια της πολιτείας, οι φοιτητές «χτίζουν» καθηγητές στα γραφεία τους και γκρεμίζουν βιβλιοθήκες και οι εκπαιδευτικοί εξασκούνται στην τζάμπα επανάσταση μέσα σε περιβάλλον καθόλου αξιολόγησης, μονιμότητας και σταθερής μισθοδοσίας, επιβεβαιώνοντας όλοι μαζί τον Κοραή που διαπίστωνε ότι «η Ελλάς δεν ανεστήθη αληθώς, αλλά τάφον μόνον ήλλαξε, και επέρασεν από νεκροθαπτών Τούρκων χείρας εις χριστιανούς νεκροθάπτας».
Η νοοτροπία όμως της βουκολικής λεβεντιάς χωρίς νόμους, των αδύναμων θεσμών, της πολιτικής κουμπαριάς και της οικογένειας-φάρας χρεοκόπησε. Μαζί της χρεοκόπησε και ο ανατολικής προέλευσης λαϊκίστικος λενινισμός. Το ασταθές γεωπολιτικό περιβάλλον δημιουργεί συνθήκες που απαιτούν αποκοπή από τις νοοτροπίες της Ανατολής και ικανές αποφασισμένες κυβερνήσεις που δεν θα κάνουν υποχωρήσεις.
Ο Καρλ φον Κλάουζεβιτς στο βιβλίο του «Περί του Πολέμου» γράφει ότι «ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα». Έτσι και στην Ελλάδα, η πολιτική ηγεσία είναι αυτή που ορίζει το πλαίσιο κάθε στρατιωτικής αντίδρασης και το πολιτικό της προσωπικό της μέχρι σήμερα έχει δείξει ότι εξαντλεί κάθε περιθώριο προκειμένου να αποφύγει τη σύγκρουση. Μέχρι τώρα οι Έλληνες στρατιωτικοί και συγκεκριμένα οι αρχηγοί των επιτελείων ήταν αυτοί που απαντούσαν στις προκλητικές δηλώσεις των Τούρκων. Όμως οι δηλώσεις των δεύτερων γίνονται κατά κανόνα από πολιτικούς που έχουν και την πρωτοβουλία μιας στρατιωτικής επέμβασης, όπως ο υπουργός άμυνας Χουλουσί Ακάρ και ο ίδιος ο πρόεδρος Ερντογάν. Αυτό συμβαίνει γιατί οι Τούρκοι θέλουν να μας πείσουν ότι σοβαρολογούν, ότι οι πολιτικοί τους είναι αυτοί που μας απειλούν και όχι οι στρατιωτικοί που είναι αναρμόδιοι να αποφασίσουν πόλεμο. Δηλώσεις όπως αυτές του ΑΓΕΕΘΑ
Στρατηγού Κωνσταντίνου Φλώρου περί «μη σημειακής απάντησης» ή «όποιος πατήσει σε ελληνικό έδαφος θα καεί» ασφαλώς και έχουν τη σημασία τους, η κλιμάκωση όμως μιας σύρραξης είναι αποκλειστικά πολιτική απόφαση.
Έτσι, καμιά ελληνική πολιτική ηγεσία τα τελευταία χρόνια δεν έχει απαντήσει η ίδια και στο ίδιο προκλητικό ύφος στις απειλές των Τούρκων ομολόγων της, δείχνοντας (ενδεχομένως) με αυτόν τον τρόπο ότι δεν θα αποτολμούσε να κλιμακώσει μία στρατιωτική κρίση. Η προχθεσινή όμως τολμηρή και μάλιστα σε αγοραίο ύφος απάντηση «νταηλίκια με την Ελλάδα γιοκ» του Κυριάκου Μητσοτάκη στις απειλές του Ταγίπ Ερντογάν, από το βήμα της 86ης ΔΕΘ, αλλάζει αυτή την «παράδοση» της παθητικής αντιμετώπισης των τουρκικών προκλήσεων και αποκτάει ταυτόχρονα μεγάλη σημειολογική αξία. Δείχνει ξεκάθαρα ότι οι ελληνοτουρκικές διαφορές έχουν εξαντλήσει το stage των «θερμών επεισοδίων» περνώντας στο επόμενο όπου όλα μπορούν να συμβούν και ότι αυτή η ελληνική κυβέρνηση θέτει απαραβίαστες «κόκκινες γραμμές» στα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας που δεν θα διστάσει να υπερασπιστεί με στρατιωτικά μέσα.
Συμπερασματικά, οι προκλήσεις και οι κίνδυνοι που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν η σημερινή και η επόμενη κυβέρνηση που θα προκύψει στις εκλογές είναι μεγάλοι και όπως όλα δείχνουν ιστορικοί. Η απομάκρυνση του εκλογικού σώματος από την ανατολική νοοτροπία και η αποστροφή του προς τις σειρήνες του λαϊκισμού αποτελούν μονόδρομο για να μην ζήσουμε ξανά νέες εθνικές τραγωδίες. Το 2015 κάναμε τη δοκιμή βάζοντας το δάχτυλο στην πρίζα, είδαμε και πληρώσαμε πολύ ακριβά την επιλογή μας. Το χειρότερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε τώρα, είναι να παρατήσουμε την Πατρίδα ακυβέρνητη μέσα στη δίνη των αλλεπάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων ή να την ξαναπετάξουμε στα χέρια μιας αποδεδειγμένα επικίνδυνης παρέας ιδεοληπτικών καιροσκόπων. #ΚΑΛΟ_ΧΕΙΜΩΝΑ
sinidisi.gr
