Η 8η Μαρτίου είναι ημέρα τιμής για τον δύσκολο και πολύπλευρο ρόλο των γυναικών σε όλο τον πλανήτη. Όμως όλοι ξέρουμε ότι απέχει πολύ από το να είναι η «γιορτή της γυναίκας» όπως την λέγαμε κάποτε.

Οι γυναίκες εξακολουθούν να υφίστανται κάθε είδους διακρίσεις και να ξεκινούν με μειονέκτημα κάθε τους δραστηριότητα στο μεγαλύτερο μέρος της Γης. Υπάρχουν χώρες που αν είσαι γυναίκα δεν είναι αυτονόητο ότι θα πας σχολείο ή ότι δεν θα ντρέπονται για σένα οι γονείς σου.

Κάτι πρέπει να κάνουμε γι’ αυτό, τώρα, στα δικά μας χρόνια, όχι σε κάποιο μακρινό μέλλον . Δεν μπορούμε να επιφέρουμε αλλαγή στον κόσμο, όταν μόνο ο μισός κόσμος προσκαλείται  ή αισθάνεται  ευπρόσδεκτος  να συμμετάσχει  στη συζήτηση.

Ακόμη και στα δικά μας πολιτικά πράγματα η αναλογία των γυναικών με τους άντρες στις θέσεις ευθύνης είναι απογοητευτική. Οι απαιτήσεις που έχουμε όλοι από τις γυναίκες, όμως, πρέπει να είναι οι ίδιες με εκείνες για τους άντρες. Τα στερεότυπα τα καλλιεργούμε πολλές φορές και οι ίδιες εμείς οι γυναίκες. Κι αυτό πρέπει να πάψει.

Η γυναίκα είναι η εργαζόμενη, η μητέρα, η αγωνίστρια και ο καθημερινός άνθρωπος που θέλει να χαρεί τη ζωή. Και είμαι αισιόδοξη, πιστεύω ότι πλησιάζουμε στην εποχή για το αυτονόητο.

Οι αγώνες των γυναικών δεν θα πάνε χαμένοι, δεν είναι μακριά η εποχή  κατά την οποία θα γιορτάζουμε, όπως πρέπει, μια Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας μαζί με την αντίστοιχη Ημέρα του Άντρα, με αληθινή ισότητα, ως τα δύο αληθινά «μισά του ουρανού».