ΑΡΘΡΟ του ΣΠΥΡΟΥ ΤΑΓΚΑ (στο ΜΑTRIX) :
Η, απ' αρχής, χαμένη Ενότητα του σύγχρονου Ελληνικού κράτους!
*********************************************************************************
Εάν δίδονταν, πράγματι, η δυνατότητα στους ανθρώπους και τους πληθυσμούς, εκείνους, που αγωνίστηκαν να απελευθερώσουν τον χώρο που σήμερα ονομάζουμε "Ελλάδα", να αυτοπροσδιοριστούν ελεύθερα "ως ήταν", να εκφράσουν τα δικαιώματά τους και να μετασχηματιστούν όλοι μαζί φυσικά ως ένα ενιαίο κράτος, η εξέλιξη θα ήταν πολύ διαφορετική για το εθνικό υποκείμενο - κράτος που γνωρίσαμε ιστορικά στα 200 χρόνια βίου του. Πλην, όμως, μια τέτοια δυνατότητα, δεν δόθηκε ποτέ !
Και δεν δόθηκε από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής, γιατί αυτές και μόνο αυτές ως "εγγυήτριες", έδωσαν το τελειωτικό και αποφασιστικό χτύπημα στις Οθωμανική αυτοκρατορία (το Επαναστατικό κίνημα των Ρωμιών είχε βαλτώσει και, σχεδόν, αποτύχει στρατιωτικά) που, ήδη, είχε εκφυλιστεί και τούτες ήθελαν να διαρπάξουν με τη δική τους "τεχνική και μέθοδο", τα κομμάτια της. Δεν θα ασχολούνταν, όμως, και με τα "ψιλά"! Έτσι, οι διεσπαρμένες λαότητες και πολιτισμοί που εγκατοικούσαν από αιώνες σε αυτό εδώ τον Τόπο (και συνέβαλαν διαχρονικά στην όλη υπόθεση που καλούμαστε να εορτάσουμε το 2021), υποτιμήθηκαν και παρασιωπήθηκαν σκληρά "από τα πάνω" μέσα από τη νέα κεντρική (ταυτοτική) γραμμή που διαμορφώνονταν ολότελα μονομερώς σαν ιστορικό πλαίσιο και αλήθεια !
Εάν κι εφόσον, λοιπόν, οι πληθυσμοί και πολιτισμοί που συνυπήρχαν στον τόπο αυτοπροσδιορίζονταν ελεύθερα όπως έγινε σε άλλες επαναστατημένες χώρες -που δεν έστειλαν ποτέ επίσημη αντιπροσωπεία για να δηλώσουν υποταγή πριν την απελευθέρωσή τους-, το πιθανότερο αποτέλεσμα θα ήταν η δημιουργία ενός "ελληνοαλβανικού βασιλείου" -επίσημα δίγλωσσου, ίσως, και διαθρησκευτικού, άποψη που είχε κυρίως η "στρατιωτική μερίδα" της συγκυρίας, με επικεφαλής, μάλιστα, τον ευφυή στρατηγό και λίαν τιμημένο ήρωά μας, Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, που την υποστήριξε με σθένος (διότι γνώριζε καλά σε ποια αυλή Βλ. Αληπασάς και Αληπασαλήδες) έμαθαν την στρατιωτική τέχνη όλοι οι οπλαρχηγοί που έδρασαν ένοπλα και με ποιον συμπολεμούσε στα αιματοβαμμένα ταμπούρια), απέναντι στην "πολιτική μερίδα" με κύριο υπεύθυνο τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, που υποστήριζε εξίσου σθεναρά, συντεταγμένα και πιο πολιτικά, ίσως, την γραμμή ενός "δυτικού τύπου" ενιαίου εθνικού κράτους που θα ήταν πάντα κοντά στην Αγγλική αντίληψη και επιρροή, όθεν, και ζώνη συμφερόντων.
Μαζί με τους Αλβανούς - Αρβανίτες, Τσάμηδες, ή όπως αλλιώς καταγράφονται στην επικράτεια (είτε χριστιανούς, είτε μουσουλμάνους), στο κέντρο της κλιμάκωσης της νέας εθνικής προσπάθειας, θα αναδεικνύονταν, οπωσδήποτε, παράλληλα και οι άλλες λαότητες -πολιτισμοί όπως και οι γλώσσες, που συνυπήρχαν άψογα επί αιώνες - Ένας πολυπολιτισμικός τόπος (με την ελληνική γλώσσα, βέβαια, λόγω ιστορικότητας, να είναι πανταχού παρούσα). Ξεχάστηκαν, λοιπόν, πέραν του ισχυρού "αρβανίτικου δικτύου" και γλώσσας, εντελώς, οι Βλάχοι και η Βλάχικη γλώσσα, πάμπολλες υποδιαιρέσεις των Βλάχων που κι αυτές έχουν χάσει το λογαριασμό πόσες είναι(!), αλλά ακόμη έχουν συνείδηση της ιδιαιτερότητας τους, καθώς και άλλες Σλαβικές, κυρίως, κοινότητες που είχαν κατέλθει από το 14ο αιώνα στον ελληνικό χώρο, ποικίλες υποδιαιρέσεις αυτών, όπως, και άλλες μικρότερες που έφθηναν στην πορεία του χρόνου.
Για το λόγο αυτό, άλλωστε -και έτσι αποδεικνύεται-, και ο πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδας, Ιωάννης Καποδίστριας (που ποτέ δεν ήθελε να ξεσπάσει επανάσταση το 1821, αλλά, μετά από χρόνια κι εφόσον, εκπαιδευτούν οι εξαθλιωμένοι Ρωμιοί), έγειρε πάντα υπέρ ενός τύπου "ομόσπονδου κράτους" στη βάση των Καντονιών της Ελβετίας -σύστημα, ως γνωστό, που επινόησε ο ίδιος, ως πολίτης τότε της Ελβετίας, που αναζητούσε ένα λειτουργικό πολίτευμα και το προσέφερε στο Ελβετικό κράτος που τον τίμησε δεόντως.
Γνώριζε εξαιρετικά, αυτός ο, λίαν, καλλιεργημένος άνθρωπος, διπλωμάτης και πολιτικός ηγέτης, το μωσαϊκό των λαών που συνυπήρχαν (ακόμη και στο στενό πρωταπελευθεροθέντα χώρο), όπως, επίσης, γνώριζε, ότι αν δεν δοθεί η ελευθερία και τα δικαιώματα να εκφραστούν ισότιμα αυτοί οι λαοί, το νέο εθνικό υποκείμενο δεν θα κατοχύρωνε θεμελιωδώς ποτέ την ΕΝΟΤΗΤΑ -αείποτε ικανός όρος για την σταθερότητα και την πρόοδο ενός κράτους. Κυριάρχησε, όμως, η άποψη για "ενιαίο εθνικό κράτος", γεγονός, στο οποίο έπαιξε κρίσιμο ρόλο η εκκλησία που προωθούσε -και λογικά -, μια ελληνορθόδοξη (αυτολεξεί), κατεύθυνση και γραμμή, που φτάνει ως τις μέρες μας, όπως φτάνει, καθώς, η ηγεσία της, εν πολλοίς, εκτιμούσε "μέγαν παράδοξο" το νέο απελευθερωμένο κράτος να μην πρεσβεύει τελείως φυσικά το "αντίθετο" και, επίσης, να μην είναι κάθετα "απέναντι" στο άλλο ιστορικό υποκείμενο (από το οποίο απελευθερώθηκε - την Οθωμανική Αυτοκρατορία όπου κυριαρχούσε ιστορικά ο Μουσουλμανισμός)!
Τούτος, αποτελεί ο βασικός λόγος και αιτία, άλλωστε, που η ζωτική έννοια "ΕΝΟΤΗΤΑ" και πιο συγκεκριμένα η έννοια "ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ" (μαζί βέβαια με άλλα μετέπειτα λάθη στην αναζήτηση ταυτότητας και πολιτειακές επιλογές), επ' ουδενί κατακτήθηκε και καταχυρώθηκε σε ικανό βαθμό στην βάση της σε αυτό το τόπο, καίτοι το σύγχρονο εθνικό υποκείμενο "ΕΛΛΑΣ", ουκ ολίγες φορές, δοκιμάστηκε απ' αυτήν, ταλαιπωρήθηκε, περιδινήθηκε, απομειώθηκε, κιόλας, ανολοκλήρωτο (συσχετικά με την "Μεγάλη Ιδέα" του ενιαίου εθνικού κράτους) και, εν τέλει, ακριβώς, έτσι, βίωσε και όλες τις κοινωνικές και οικονομικές καταστροφές και χρεοκοπίες του, μέχρι την εποχή μας.
Ο καταδικασθείς -σύμφωνα με το επίσημο φιρμάνι-, σε θάνατο για προτροπή των Ρωμιών σε Επάνασταση, Αλή Πασάς, συζητά με τον Λόρδο Βύρωνα στην περίφημη συνάντηση στο Τεπελένι (Οκτώβριος 1809). Ιστορικά, ο Λόρδος Βύρωνας φέρεται να είναι θαυμαστής του πασά των Γιαννίνων, και στόχο πάντα είχε να τον πείσει για το αναγκαίο και απαραίτητο του ξεσηκωμού και της συνεργασίας με τους Ρωμιούς.
-------------------------------
*Ως μικρή συμβολή στην συζήτηση, για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση.
