Του Άκη Ροδίτη
Πεντέμισι χρόνια πέρασαν, από τη μέρα που ο Αλέξης Τσίπρας κέρδισε τις εκλογές με την εντολή να μην αλλάξει τίποτα στη χώρα. Και ένας χρόνος από τότε που τις έχασε, δίνοντας καθημερινά την εντύπωση πως ούτε κι αυτός αλλάζει. Το σκίσιμο των μνημονίων «με ένα νόμο κι ένα άρθρο, η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, η σεισάχθεια, τα «κλεμμένα» της λίστας Λαγκάρντ και οι γερμανικές αποζημιώσεις, ήταν μόνο τα βαρύγδουπα σλόγκαν ενός επιτυχημένου εκλογικού μάρκετινγκ και η φυσική συνέχεια των επίσης επιτυχημένων «Τσοβόλα δώστα όλα» και «λεφτά υπάρχουν». Στόχος τους η ψήφος των αφελών, αυτών που λίγο μετά λιποθυμούσαν έξω από κλειστές τράπεζες. Σκοπός τους, η προστασία των συντεχνιακών κεκτημένων που πλήττονταν από τον οικονομικό εξορθολογισμό, την αξιολόγηση και τις μεταρρυθμίσεις.
Η πίεση που ασκούσαν τα μνημόνια για εκσυγχρονισμό της νομοθεσίας και της δημόσιας διοίκησης, οδήγησε τις «απειλούμενες» συντεχνίες στην αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες και τον μετέτρεψαν -εν μια νυκτί- σε κόμμα εξουσίας από αριστερή σέχτα του 3% που ήταν. Ήταν τέτοια η ανάγκη τους να διατηρήσουν αυτά που για δεκαετίες απολαμβάνουν, που δεν δίστασαν να συμμαχήσουν με ένα ριζοσπαστικό μόρφωμα που αμφισβητεί με σαφήνεια τα σύνορα της χώρας, την αστική δημοκρατία και την αρχή της διάκρισης των εξουσιών.
Η κυβέρνησή της «Πρώτη Φορά Αριστεράς», πέρα από τις ανεπανόρθωτες ζημιές στην εθνική υπόσταση, την οικονομία και το τραπεζικό σύστημα, άφησε μεγάλες και βαθιές πληγές στο ίδιο το πολίτευμα, ως αποτέλεσμα της συστηματικής προσπάθειάς της να πάρει και την εξουσία. Πέτυχε όμως στην κύρια αποστολή της, αφού το κόστος μισθοδοσίας στο δημόσιο κατά την περίοδο 2015-2019 αυξήθηκε κατά 2 δις και καμία ουσιαστική μεταρρύθμιση ή αξιολόγηση δεν προχώρησε.
Αφού λοιπόν προστάτευσε με ζήλο και αυταπάρνηση τα «όσια και τα ιερά» της κρατικοδίαιτης φυλής και έχοντας στις τάξεις του όλες τις vintage φυσιογνωμίες «του ΠΑΣΟΚ που μας κατάκλεψε για 40 χρόνια», όπως έλεγε, ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσίασε μόλις προχθές το νέο του λογότυπο. Επανασυστήνεται στο εκλογικό σώμα ως η μεγάλη κεντροαριστερή «Προοδευτική Συμμαχία» και ο Αλέξης Τσίπρας προτείνεται ως το φτηνό «γενόσημο» του Ανδρέα Παπανδρέου.
Μια μεγάλη κεντροαριστερή δημοκρατική παράταξη όμως, απέχει πολύ από αυτό που εξακολουθεί να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και όσο αυτός δεν αποκόπτεται από εμμονές και διαδρομές αντίθετες με το αστικό μας πολίτευμα. «Προοδευτική Συμμαχία», με τον Παύλο Πολάκη να απειλεί πως «την επόμενη φορά θα είναι αλλιώς», με το Ειδικό Δικαστήριο να περιμένει τον Δημήτρη Παπαγγελόπουλο για τη χειραγώγηση της Δικαιοσύνης και με το «ιδεώδες υπέρ του ανθρώπου» της 17Ν να παραμένει δομικό στοιχείο του αξιακού κώδικα μεγάλου μέρους της κοινοβουλευτικής της ομάδας, δεν υπάρχει!
sinidisi,gr
