γράφει ο Κώστας Παπαδόπουλος

- ΕΓΩ τον κ. Τσίπρα τόν ήξερα ως πολιτικό, αρχηγό κόμματος επί χρόνια, πρωθυπουργό '15-'19 και αξιωματική αντιπολίτευση '19-'23, μέχρι να παραιτηθεί. Τόν στήριζα πάντα και πριν εκλεγεί πρωθυπουργός και κατά την κυβερνητική του θητεία αλλά και μέχρι να παραιτηθεί το 2023. Ήμουν απ' τους πιο φανατικούς οπαδούς του! Και η απόφαση της παραίτησής του, αν και δε μέ έβρισκε σύμφωνο (έπρεπε να μείνει και να διώξει εκείνους που μεθόδευσαν τη συντριβή του το '23), τη δέχτηκα. Από εκεί και μετά όμως, όλες οι ενέργειές του μέ αποθούσαν σταδιακά από τον πολιτικό, Αλέξη Τσίπρα. Σα να είχε παραιτηθεί ο ίδιος απ' την πολιτική έμοιαζε με τη σιωπή του για όλα τα δεινά που συνέβαιναν στη χώρα. Τόν σιχάθηκα δε, όταν ΔΕΝ προστάτευσε την ετυμηγορία της βάσης στις εσωκομματικές εκλογές που ακολούθησαν για την επιλογή άλλου αρχηγού, δηλαδή του αντικαταστάτη του. Θύμωσα ακόμα πιο πολύ με όσα αντιδημοκρατικά και αντιθεσμικά ακολούθησαν για την ανήθικη και παράνομη "εκθρόνιση" του Κασσελάκη...

- ΑΠΟ εκει και μετά, ο πολιτικός Αλέξης Τσίπρας, έπαψε να υπάρχει στη δική μου συνείδηση, αυτοκτόνησε πολιτικά. Δε μπορούσα να φανταστώ τον Τσίπρα ως έναν που δε σεβάστηκε το αποτέλεσμα των εκλογών και, το ακόμα χειρότερο, δε βοήθησε το διάδοχό του. Τουναντίον, πολέμησε τον Κασσελάκη και συμμετείχει στο πραξικοπημα εναντίον του. Γιατί όμως; Ήταν μήπως και ο ίδιος αυτός (Τσίπρας) ομοφοβικός ή δεν περίμενε τη θετικη ανταπόκριση του κόσμου απέναντι στο νέο πρόσωπο που εξελέγει, δημοκρατικότατα, αρχηγός-αντικαταστάτης του; Ό,τι από τα δύο και να ισχύει, δε είναι καθόλου ηθικό - μετά από όλα αυτά - να θέλει, ο Τσίπρας, μία επιστροφή στα κοινά και μάλιστα με τη δημιουργία νέου κόμματος. Και να απαιτεί στήριξη! Ένα νέο κόμμα που δεν δημιουργήθηκε ακόμα (δεν τό ανακοίνωσε ποτέ ο ίδιος), ούτε στελέχη γνωρίζουμε, ούτε το πρόγραμμά του! Πώς μπορεί να υπάρχουν υποστηρικτές για ένα κόμμα που δεν υπάρχει ακόμα ούτε στα χαρτιά, αναρωτιέμαι συχνά. Και μάλιστα τόσο πολύ φανατικοί! Ωραία, ο καθένας έχει την ευθύνη και το δικαίωμα της άποψής του/της, όμως μέχρι εκεί. Αυτός ο διχασμός εξαιτίας του γιατί να υπάρχει; Μπας κι εξυπηρετεί το καθεστώς που μάς κυβερνά αυτός ο διχασμός; Μπας και δρα αποπροσανατολιστικά από όλα τα επίκαιρα θέματα που μάς απασχολούν, αφού η απασχόλησή μας με τον Τσίπρα μονοπωλιακά τα σκεπάζει όλα;;

- ΚΑΙ τώρα το βιβλίο του! Εντάξει, έγραψε βιβλίο ο Τσίπρας και όλον αυτόν τον καιρό που δε μιλούσε για τίποτε και ήταν απών από παντού, ας πούμε πως τό έκανε για το βιβλίο του. Ότι ήθελε να συγκεντρωθεί να στοχαστεί να θυμηθεί την περίοδο της πρωθυπουργίας του και να γράψει. Τό έγραψε, τό διαφήμισε, άρχισε να διαβάζει ο ίδιος αποσπάσματα απ' το περιεχόμενό του σε στούντιο(!), άρα τό κάνει γνωστό στο κοινό ό ίδιος, έστω και σιγά-σιγά για να υπάρξει διάρκεια και να βλέπει αντιδράσεις. Γιατί όμως απαιτεί από δημοσιογράφους να μουγκαθούν (όπως ο ίδιος για δυόμισι χρόνια) και να μη γράψουν τίποτε απ' το περιεχόμενό του, γιατί; Για "διαφυγόντα κέρδη" ζητά ασφαλιστικά μέτρα και καταδικάζεται (τυπικά, δε γινόταν αλλιώς) ένας δημοσιογράφος που τόν στήριξε όσο κανείς άλλος; Και μάς κάνει κι εμάς να διχαζόμαστε και με το δημοσιογράφο; Έφτασε σε τέτοιο σημείο ένας πρώην πρωθυπουργός της χώρας;;

- ΕΠΟΜΕΝΩΣ, επανέρχομαι στον τίτλο που έβαλα: Είναι ο Τσίπρας συγγραφέας ή πολιτικός;; Προσωπικά πιστεύω - και τό έχω γράψει πολλές φορές αυτό - πως ο Τσίπρας δε θα φτιάξει νέο κόμμα κι επιμένω. Άλλους σκοπούς εξυπηρετεί ή άλλοι τόν διαχειρίζονται για ίδιον όφελος! Οι φανατικοί υποστηρικτές του τώρα, πώς θα διαχειριστούν ένα τέτοιο ενδεχόμενο αλήθεια; Άρα, για εμένα, ο Τσίπρας είναι-μετατράπηκε τώρα ένας συγγραφέας! Που προσπαθεί, μέσω του βιβλίου του, να διαχειριστεί την ήττα του και την "πολιτική κατάθλιψη" στην οποία έφτασε. Είναι μία προσπάθεια "αυτοψυχοθεραπείας" του. Στο τέλος θα πει: Εγώ έκανα το βήμα προς εσάς, όμως εσείς δε μέ θελήσατε! Οπότε, αντίο σας! Με το κεφάλι ψηλά, το βιβλίο τά λέει όλα!...