Οι... σοφοί διανοητές ανεκάλυψαν ότι οι ιαχές των μαχίμων δεν αποτελούν -τάχα- προβολή στρατιωτικής ισχύος. Κι όμως, σε αρκετές περιπτώσεις εμπλοκής μάχης, αποτελούν, ίσως, την έσχατη και καθοριστική. Γι’ αυτό, άλλωστε, και χρησιμοποιούνται, από αρχαιοτάτων χρόνων έως ακόμα και στην εκπαίδευση σύγχρονων στρατιωτικών μονάδων. Τόσο προς ενθάρρυνση ημετέρων, όσο και προς εκφοβισμό αντιπάλων.
Ας συμφωνήσουμε, ωστόσο, ότι πόλεμοι δεν κερδίζονται με φωνασκίες. Εντάξει. Αλλά δεν είμαστε σε πόλεμο· να τον αποτρέψουμε πρέπει, χωρίς να υποστούμε τα ανάλογα μιας πολεμικής ήττας. Τι κάνατε, λοιπόν, οι ιθύνοντες, για να μη χρειάζεται τα παιδιά να φωνάξουν; Εξασφαλίσετε την προβολή της αποτρεπτικής ισχύος της Χώρας; Διαφυλάξετε τα εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα; Μήπως υπερασπιστήκατε την τιμή μας στην Κάσο; Μήπως υπερασπίσατε το ενιαίο αμυντικό δόγμα με την Κύπρο; Μήπως περιφρουρήσατε τις ζώνες διάσωσης; Μήπως δεν εκδιώξατε διαρρήδην τους τσοπαναραίους από τις βραχονησίδες πέριξ της Αστυπάλαιας, αλλά και αλλού, αντί να εγκαταστήσετε παντού, σε κάθε βραχάκι του Αιγαίου, κι από έναν ή περισσότερους Έλληνες, ασκούντες ποικίλη οικονομική δραστηριότητα, ώστε να προστατευτούν, ανώδυνα και αναίμακτα, τα δίκαια της πατρίδας μας, όπως θα είχε γίνει και στα Ίμια, αν υπήρχε μυαλό και βούληση; Μήπως δεν αφήσατε αναπάντητες μύριες τουρκικές προκλήσεις, εν ταυτώ χαριεντιζόμενοι φραστικά και επικυπτικά με τους βιαστές; Μήπως δεν προδώσατε την Χώρα ξεπουλώντας στους Ιταλούς δικαιώματα στο Ιόνιο που ουδέποτε μπορούσαν να διεκδικήσουν; Μήπως προσφύγατε στους διεθνείς οργανισμούς για το πλήθος των παραβιάσεων-καταπατήσεων σε Ίμβρο, Τένεδο, Κωνσταντινούπολη, Βόρειο Ήπειρο, Κύπρο, Σκόπια, Αιγαίο; Τι κάνετε; Κοιμάστε; Ή, μήπως, συμφωνείτε την τιμή του ξεπουλήματός μας;
Άντε ρε, δώστε σε όλα τα παιδιά τουλάχιστον από μια πενθήμερη τιμητική, για το αδέσμευτο κι επινοητικό φρόνημα, που επέδειξαν, και σας έβγαλαν ασπροπρόσωπους· και σας κάνουν, στην τελική, και την χάρη να δέχονται να τάσσονται υπό τις διαταγές αξιωματικών, οι οποίοι, όσο και γενναίοι -προσωπικά- και να είναι, αναγκάζονται, δυστυχώς, κι εκείνοι να υπακούουν σε χαρτογιακάδες πολιτικάντηδες, σε εντολές που προέρχονται από επικυψίες, γιουσουφάκια, αρχαίες μέγαιρες, τυφλοπόντικες, τρωκτικά, ροκανίζοντα, με «δόλο και ιδιοτέλεια», κατά τον Μακρυγιάννη, τον κορμό της πατρίδας, από ανδρείκελα, που παραδόθηκαν στην διαστροφή και τον ακρωτηριασμό άνευ όρων. Χειρότερος και πιο επικίνδυνος επικεφαλής μάχης από τον φοβικό και τον συμβιβασμένο δεν υπάρχει· τον «πολιτικορθίτη», κατά την τρέχουσα νοοτροπία. Ας αναζητήσουμε και πάλι πνεύμα πατροπαράδοτης λεβεντιάς, μπας και βγούμε από την παραλυσία του εφιάλτη τους. Κι η Βέμπο μια φωνή ήταν και, μάλιστα, γυναικεία· αλλά ψυχωμένη.
Με τιμή, Πέτρος Τριανταφύλλου, Αθήνα
