Στην Μάνδρα έφταιγαν τα αυθαίρετα στις ρεματιές, στο Μάτι ο στρατηγός άνεμος, στα Τέμπη ο σταθμάρχης, στις φετινές φωτιές τα ξερόκλαδα στις αυλές άντε και κανένας Δήμαρχος που εξαφάνισε τα… τρελά πόσα που έδωσε η κυβέρνηση για την πυροπροστασία.
Το πολιτικό σύστημα, κάθε χρώματος και ονόματος, έχει πάντα μια έτοιμη δικαιολογία για όποια καταστροφή συμβαίνει ώστε να μην έχει ευθύνες αυτό.
Εξάλλου υπάρχουν μετά και οι εξεταστικές επιτροπές, που δεν βρίσκουν ποτέ τίποτα και οι δίκες που βαστάνε τόσο σε μάκρος ,ώστε ακόμη και τα θύματα στο τέλος να πάψουν να ενδιαφέρονται για το αποτέλεσμα τους.
Όμως, υπάρχει και το 112. Αυτό το νούμερο που μας ενημερώνει για ότι συμβαίνει και μας προτρέπει να φεύγουμε μακριά ώστε να μην υπάρχουν ανθρώπινα θύματα.
Στις πυρκαγιές ειδικά, εκτός από όλες τις άλλες ελλείψεις που υπάρχουν, η ανυπαρξία σχεδιασμού για την χρήση των κατοίκων που μπορούν και θέλουν να υπερασπιστούν την περιουσία τους , το σπίτι, τη γη τους είναι τραγική.
Η λογική της εκκένωσης, ώστε να αποφευχθούν ή να μειωθούν οι ευθύνες, κυριαρχεί στη νοοτροπία του πολιτικού συστήματος από τη γέννηση του το 1974.
Γιατί και στην Κύπρο το 1974 , με το “ή Κύπρος κείται μακράν” τι άλλο έκαναν από το να προτείνουν την εγκατάλειψη; Άσχετο βέβαια, αν βρέθηκαν μερικοί ήρωες και πολέμησαν ώστε να τους χαλάσουν την σούπα. Και από τότε ακόμα ανοίγει ο φάκελος…
Στα Ίμια, εγκαταλείψαμε πάλι. Το νησί και τα πτώματα των 3 αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού. Αλλά ευχαριστήσαμε τους Αμερικανούς σαν τα καλά παιδιά που πάντα φωνάζουν τον δάσκαλο για να τους σώσει από τον καυγά.
Στις Πρέσπες εγκαταλείψαμε το όνομα και την ιστορία της Μακεδονίας, ρίξαμε και μερικά χημικά στους αντιδραστικούς που διαμαρτύρονταν και αλλάξαμε κυβέρνηση, για να μπορεί η καινούργια να λέει: ” δεν φταίμε εμείς αλλά οι προηγούμενοι ” .
Στο Αιγαίο, δεν ετοιμάζεται εγκατάλειψη, αλλά συνεκμετάλλευση. Για το καλό, όχι το δικό μας ,αλλά κάποιων πολυεθνικών και ντόπιων εργολάβων, θα παραχωρήσουμε κυριαρχικά δικαιώματα και τον πλούτο του Αιγαίου.
Σε κάθε περίπτωση όμως, την δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο για την αποκατάσταση της ” Δημοκρατίας ” δεν θα την εγκαταλείψει το πολιτικό σύστημα.
Ούτε τα προνόμια του, ούτε την απαλλαγή από τις ευθύνες του.
Και αν ξεκινήσαμε με στίχους του Καρυωτάκη, αυτό το κάναμε όχι γιατί ελπίζουμε κάποιοι από αυτό το σύστημα να αισθανθούν αηδία, αλλά για να προτρέψουμε τους εαυτούς μας να τους κάνουμε εμείς κηδεία.
