Έντονη δυσαρέσκεια επικρατεί στη Σερβία για την απόφαση της Ελλάδας να κλείσει τα σύνορα προς τους Σέρβους. “Για δυσάρεστη και κακή απόφαση” έκανε λόγο ο υπουργός Εξωτερικών της χώρας, Ίβιτσα Ντάτσιτς, ενώ οργή επικρατεί και στις τάξεις των τουριστικών πρακτόρων.

Η Ένωση Τουριστικών Πρακτορείων Σερβίας (YUTA) χαρακτήρισε άδικη την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης και κάλεσε τους τουριστικούς φορείς στην Ελλάδα να αντιδράσουν.

Ο υπουργός Εξωτερικών της Σερβίας εξέφρασε την ελπίδα ότι η ελληνική κυβέρνηση θα αναθεωρήσει σύντομα την απόφαση που έλαβε για την απαγόρευση εισόδου των Σέρβων πολιτών. Ο κ. Ντάτσιτς σε συνέντευξή του στη δημόσια τηλεόραση της Σερβίας δήλωσε ότι η απόφαση της Ελλάδας λήφθηκε εξαιτίας της επιδημιολογικής κατάστασης στη Σερβία και διότι βρέθηκαν θετικοί στον κορονοϊό κάποιοι Σέρβοι τουρίστες, που πέρασαν τα σύνορα τις προηγούμενες ημέρες.

Εκτίμησε ότι, όταν η ελληνική κυβέρνηση θα κάνει τη νέα αξιολόγηση των δεδομένων για την επιδημία, θα ανοίξουν και πάλι τα σύνορα της Ελλάδας για τους τουρίστες από τη Σερβία. Ο ΥΠΕΞ της Σερβίας χαρακτήρισε «δυσάρεστη και κακή την απόφαση» υπογραμμίζοντας ότι «κυρίως βλάπτει τα συμφέροντα της ίδιας της Ελλάδας».

Την Κυριακή στη Σερβία επιβεβαιώθηκαν 302 νέα κρούσματα κορονοϊού ενώ κατέληξαν πέντε ασθενείς. Έτσι οι θάνατοι από τον κορονοϊό έφτασαν τους 311 και συνολικά από την εκδήλωση της πανδημίας έχουν νοσήσει 16.131 άτομα. Το Βελιγράδι αποτελεί την μεγαλύτερη εστία έξαρσης του νέου ιού. Εκτός από τα πέντε νοσοκομειακά συγκροτήματα στην πρωτεύουσα που έχουν ενταχθεί στο σύστημα των «Covid-19 νοσοκομείων» δημιουργείται και προσωρινή νοσοκομειακή δομή χωρητικότητας 500 κλινών στο κλειστό στάδιο μπάσκετ «Arena».

Στη Σερβία συνολικά σε έντεκα πόλεις επιβλήθηκε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και εφαρμόζονται περιοριστικά μέτρα για να αποφευχθεί η διασπορά του ιού. Στο Κόσοβο επίσης υπάρχει έξαρση του κορονοϊού και χθες το απόγευμα η κυβέρνηση αποφάσισε να απαγορεύσει την κυκλοφορία από τις 9:00 η ώρα το βράδυ μέχρι τις 6:00 η ώρα το πρωί σε τέσσερις πόλεις μεταξύ των οποίων και η πρωτεύουσα Πρίστινα. Χθες στο Κόσοβο κατέληξαν 9 ασθενείς (75 συνολικά από την εκδήλωση της πανδημίας) ενώ επιβεβαιώθηκαν 178 νέα κρούσματα.

https://www.dikaiologitika.gr/

Τη στιγμή που το Ισραήλ σχεδιάζει να διαπράξει το μεγαλύτερο, ίσως, από τα εγκλήματά του εναντίον του Διεθνούς Δικαίου, την προσάρτηση εδαφών της Δυτικής Όχθης της Παλαιστίνης, επέλεξε η κυβέρνηση της ΝΔ να φέρει στην επιφάνεια και για κύρωση στη Βουλή, μια συμφωνία συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών, η οποία είχε υπογραφεί τον Οκτώβριο του 2013!

Μετά από 7 χρόνια και ενώ ακόμα και οι κυριότεροι Ευρωπαίοι «εταίροι» μας, η Γαλλία και η Γερμανία, αλλά και η Μ. Βρετανία, καταδικάζουν την τυχοδιωκτική και επικίνδυνη αυτή απόφαση της κυβέρνησης Νετανιάχου, η Ελλάδα σύρεται σε μια όλο και πιο στενή, ανίερη συμμαχία με το κράτος-δολοφόνο της Μέσης Ανατολής. Μια σχέση που περνά από τα… χαριεντίσματα μεταξύ των αντιπροσώπων των δύο χωρών (χαρακτηριστικά, ο κ. Μητσοτάκης κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στο Τελ Αβίβ, δήλωσε με περίσσιο θράσος ότι στο Ισραήλ αισθάνεται σαν στο σπίτι του) και φτάνει μέχρι την πλήρη παράδοση νευραλγικών τομέων της εθνικής μας άμυνας, με την αμυντική συμφωνία στην οποία έχουμε ήδη αναφερθεί, αλλά και σημαντικών τομέων της εσωτερικής μας τάξης και ασφάλειας.   

Η «νέα» συμφωνία που έρχεται για κύρωση στη Βουλή αντικαθιστά την από 5/4/95 συμφωνία συνεργασίας για την καταπολέμηση των ναρκωτικών και (φυσικά) της τρομοκρατίας, η οποία είχε υπογραφεί από τους τότε υπουργούς Δημοσίας Τάξης της Ελλάδας, Ιωσήφ Βαλυράκη, και Αστυνομίας του Ισραήλ, Μοσέ Σαχάλ, και είχε κυρωθεί από την ελληνική Βουλή με τον νόμο 2383/1996, ΦΕΚ 40/Α/7-3-1996. Με τη «νέα» συμφωνία, η συνεργασία Ελλάδας-Ισραήλ επεκτείνεται σε 18 τομείς, (αρ, 2, παρ. 1) μεταξύ των οποίων η «καταπολέμηση των παράνομων δραστηριοτήτων που αφορούν όπλα και εκρηκτικά», η «προστασία δημόσιων/μαζικών εκδηλώσεων», οι «έρευνες και πληροφορίες για τη δημόσια ασφάλεια» και οι «έρευνες για αγνοούμενους και πρόσωπα που τέλεσαν αδικήματα στην επικράτεια του άλλου Συμβαλλόμενου». Μέρος της συμφωνίας (άρ. 3, παρ. στ), αποτελεί και η «διευκόλυνση της τεχνικής και τεχνολογικής ανταλλαγής τεχνογνωσίας, συμπεριλαμβανομένης της εκπαίδευσης, των ασκήσεων και της προμήθειας εξοπλισμού και υπηρεσιών». Επίσης, η συμφωνία ρητά αναφέρει (άρθρο 4) ότι η συνεργασία περιλαμβάνει την «ανταλλαγή πληροφοριών, συμπεριλαμβανομένων των προσωπικών δεδομένων»!

Δεν είναι να απορεί κανείς πώς και γιατί η κυβέρνηση της ΝΔ «θυμήθηκε» αυτήν την από 7ετίας συμφωνία, και την φέρνει τώρα για κύρωση στη Βουλή. Τώρα που το Ισραήλ είναι στο στόχαστρο της διεθνούς κοινότητας για εγκλήματά κατά της ανθρωπότητας, αλλά και ο Πρωθυπουργός Νετανιάχου αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα στο εσωτερικό της χώρας του, καθώς βρίσκεται υπόδικος, αντιμέτωπος με σοβαρές κατηγορίες για τρεις υποθέσεις διαφθοράς. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που οι κυβερνώντες μας πετούν «σωσίβιο» στο εγκληματικό καθεστώς Νετανιάχου. Θα τολμήσουμε όμως να κάνουμε και μια υπόθεση: ότι η ελληνική κυβέρνηση θέλει να νομιμοποιήσει αναδρομικά την εφαρμογή εδώ και 7 χρόνια αυτής της συμφωνίας, παρότι δεν είχε κυρωθεί με νόμο από τον ελληνικό κοινοβούλιο.

Η σύναψη τέτοιου είδους συμφωνιών με το σιωνιστικό κράτος θέτει σε σοβαρό κίνδυνο τις πολιτικές ελευθερίες στη χώρα μας – ή μάλλον ό,τι έχει απομείνει από αυτές. Το ποιους ορίζει το Ισραήλ ως «εγκληματίες» ή «τρομοκράτες» φαίνεται από το ποιοι γεμίζουν τις ισραηλινές φυλακές: Παλαιστίνιοι οι οποίοι ασκούν το νόμιμο δικαίωμά τους στην αντίσταση απέναντι στην κατοχή της χώρας τους και αγωνίζονται για να την απελευθερώσουν. Οι παράνομες συλλήψεις και κρατήσεις, καθώς και τα βασανιστήρια των κρατουμένων, όπως καταγγέλλουν οι οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι καθημερινή πρακτική στη χώρα που θέλει να φέρει τον τίτλο της «μόνης δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή». Οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες που ζουν στη χώρα μας και που παράνομα τους στερείται το δικαίωμα της επιστροφής στην πατρίδα τους, έχουν έναν επιπλέον λόγο να αισθάνονται ανασφαλείς με την εφαρμογή αυτής της συμφωνίας. Το ίδιο και οι Έλληνες υποστηρικτές της Παλαιστίνης, οι οποίοι, εκτός από τη λογοκρισία και τη στοχοποίηση με τη ρετσινιά του «ρατσισμού» ή του «αντισημιτισμού» (όπως είθισται τελευταία να χαρακτηρίζεται η όποια κριτική ή απόρριψη του σιωνιστικού μορφώματος), θα έχουν να αντιμετωπίσουν και τον κίνδυνο να βρεθούν τα προσωπικά τους δεδομένα στα χέρια της ισραηλινής μυστικής υπηρεσίας, της διαβόητης Mossad! Ήδη, ο νέος «αντιτρομοκρατικός» νόμος δίνει στις διωκτικές αρχές χωρών της ΕΕ τη δυνατότητα παρακολούθησης των τηλεφώνων Ελλήνων πολιτών. Πόσο δύσκολο είναι να επεκταθεί αυτή η δυνατότητα και για το Ισραήλ, στο πλαίσιο «της ενοποίησης και του συντονισμού της εξακρίβωσης […] στον τομέα της καταπολέμησης του εγκλήματος και της δημόσιας ασφάλειας», που προβλέπεται (άρθρο 3, παρ. α) από αυτήν τη συμφωνία;

Επίσης, εύλογες ανησυχίες προκαλεί το γεγονός ότι βάσει αυτής της συμφωνίας, (άρ. 2 παρ. 2) «οι Συμβαλλόμενοι θα μπορούν να συνεργάζονται σε ζητήματα που αφορούν την οργάνωση, λειτουργία και ασφάλεια των κέντρων κράτησης, καθώς και σε ζητήματα σωφρονισμού», αν λάβουμε υπόψιν ότι σ’ αυτά ακριβώς τα ζητήματα, το Ισραήλ δίνει «ρεσιτάλ» καταπάτησης κάθε έννοιας ανθρώπινου δικαιώματος! Οι δε ελληνικές δυνάμεις καταστολής θα αξιοποιήσουν στο μέγιστο βαθμό την «τεχνογνωσία» που θα λάβουν από τις «έμπειρες» αντίστοιχες δυνάμεις του Ισραήλ, όπως επίσης και τον εξοπλισμό που θα προμηθευθεί η χώρα μας, ο οποίος έχει αποδείξει την αποτελεσματικότητά του, δοκιμασμένος στην καταστολή των αμάχων της Παλαιστίνης!

Όπως κάθε απολυταρχικό καθεστώς, έτσι και το καθεστώς κατοχής της χώρας μας γνωρίζει ότι η επιβίωσή του εξαρτάται άμεσα από το πλήθος και την αποτελεσματικότητα των μεθόδων καταστολής του λαού που έχει στη διάθεσή του. Για τον λόγο αυτό απευθύνεται στους «ειδήμονες», στο μακροβιότερο κράτος κατοχής της εποχής μας, σε μια προσπάθεια να εξαφανίσει και τα τελευταία ίχνη πολιτικής ελευθερίας και δημοκρατίας που έχουν απομείνει στη χώρα μας!

Πέραν αυτού, το γεγονός ότι η Ελλάδα όχι μόνο δεν καταδικάζει, αλλά αντίθετα επιβραβεύει και νομιμοποιεί το καθεστώς κατοχής της Παλαιστίνης˙ το γεγονός ότι φτάνουμε στο σημείο, ως χώρα, να αποδεχόμαστε και να νομιμοποιούμε ακόμα και την προσάρτηση των παράνομα κατεχόμενων εδαφών της Παλαιστίνης, αποδυναμώνει τα επιχειρήματά μας, όταν επικαλούμαστε το Διεθνές Δίκαιο για να υπερασπιστούμε τα εθνικά μας συμφέροντα στην Ελλάδα και την Κύπρο. Η πρόσδεση στον άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ-ΝΑΤΟ-ΕΕ και οι περίφημες «συμμαχίες» που συνάπτουν οι κυβερνώντες μας, αποδεικνύονται τόσο «συμφέρουσες», όσο θα ήταν μια «συμμαχία» προβάτων με μια αγέλη λύκων.

Μόνο η απελευθέρωση της χώρας μας από το καθεστώς κατοχής που της έχει επιβληθεί και η δημιουργία ενός ανεξάρτητου, δημοκρατικού κράτους, μπορεί να μας δώσει τη δυνατότητα να συνάψουμε πραγματικές συμμαχίες, σε ισότιμη βάση και όχι με όρους υποτέλειας, συμμαχίες που θα προάγουν την ειρήνη, τη δημοκρατία, την ασφάλεια και την ευημερία των λαών. Και σ’ αυτήν την κατεύθυνση, το ΕΠΑΜ θα συνεχίσει να αγωνίζεται μέχρι τέλους!

Νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις. Επαίσχυντη προσπάθεια καταστολής και συκοφάντησης της συλλογικής δράσης. 

Του Πελοπίδα Αντωνάκου, Δικηγόρου, Μ.Δ. Ιστορίας και θεωρίας Δικαίου

Κατατέθηκε προς συζήτηση και ψήφιση στη Βουλή το ανήκουστο νομοσχέδιο της Κυβέρνησης με τίτλο «σχέδιο νόμου για τις δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις» το οποίο επιχειρεί, για πρώτη φορά μετά το ν.δ. 794/1971 της δικτατορίας των συνταγματαρχών, να εισάγει τόσους και τέτοιους περιορισμούς στην ενάσκηση του ατομικού, κοινωνικού και πολιτικού δικαιώματος της ελευθερίας συνάθροισης, ώστε να μπορεί κανείς τεκμηριωμένα να μιλήσει για απόπειρα ενταφιασμού της συλλογικής πολιτικής δράσης και του κοινωνικού αγώνα.  Το δικαίωμα του «συνέρχεσθαι», όπως στη συνταγματική θεωρία παραδοσιακά επικράτησε να ονομάζεται το δικαίωμα της συνάθροισης, αντιμετωπίστηκε πάντοτε με εχθρότητα  από την εκάστοτε εξουσία,  η οποία –όχι άδικα για τα συμφέροντά της- θεωρούσε ως κατεξοχήν επικίνδυνη για τη διαιώνισή της, τον γεωμετρικό πολλαπλασιασμό των ατομικών δυνάμεων που συνεπάγεται η συλλογική δράση.  Ειδικά η συνάθροιση και μάλιστα υπό τη μορφή της μαζικής διαδήλωσης μπορεί μέσα στις κατάλληλες αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες να εξελιχθεί ακόμη και σε μοχλό ανατροπής ξεπερασμένων κοινωνικών και οικονομικών συστημάτων, εξεγέρσεων και επαναστάσεων. Ενώ είναι σε κάθε περίπτωση βέβαιο, ότι αποτελεί το πλέον πρόσφορο μέσο απόσπασης κατακτήσεων που βελτιώνουν τους όρους της ανθρώπινης ύπαρξης, στο έδαφος οποιουδήποτε συστήματος. Δεν είναι για το λόγο αυτό τυχαίο, ότι μέσα στις πρώτες πράξεις καθεστώτων σε συνθήκες όξυνσης της πολιτικής και κοινωνικής πάλης, η απαγόρευση και ο έλεγχος των συναθροίσεων κατέχει την πρωτεύουσα θέση. 

Σύμφωνα με το άρθρο 11 του ισχύοντος συντάγματος  «1.  Oι Έλληνες έχουν το δικαίωμα να συνέρχονται ήσυχα και χωρίς όπλα. 2. Mόνο στις δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις μπορεί να παρίσταται η αστυνομία. Oι υπαίθριες συναθροίσεις μπορούν να απαγορευτούν με αιτιολογημένη απόφαση της αστυνομικής αρχής, γενικά, αν εξαιτίας τους επίκειται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια, σε ορισμένη δε περιοχή, αν απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής, όπως νόμος ορίζει.»  Ειδικό περί συναθροίσεων νόμο, αφού «ανέστειλε» πρώτα τις σχετικές συνταγματικές διατάξεις εξέδωσε για πρώτη φορά η χούντα των συνταγματαρχών ενώ καμία κυβέρνηση της μεταπολίτευσης δεν έφερε προς ψήφιση σχετικό εκτελεστικό νόμο, αφήνοντας διευρυμένα τα όρια του σχετικού δικαιώματος, προφανώς υπό το κράτος των επίσης διευρυμένων πολιτικών διεκδικήσεων της εποχής και του μαζικού δημοκρατικού κινήματος. 

Από εκεί και πέρα ο δρόμος ήταν μικρός. Σήμερα που πληθαίνουν τα αδιέξοδα του συστήματος, που το κράτος ως εγγυητής των συμφερόντων της καθεστηκυίας τάξης γίνεται όλο και αντιδραστικότερο στην προσπάθεια διαιώνισης των συμφερόντων της, εν μέσω απανωτών κρίσεων, έρχεται το εν λόγω σχέδιο νόμου, ως κρίκος μιας ευρύτερης αλυσίδας μέτρων έντασης της κρατικής τρομοκρατίας, του αυταρχισμού και της καταστολής, να περιορίσει τόσο ασφυκτικά ακόμη και τα λεγόμενα θεμελιώδη κοινωνικά δικαιώματα, ούτως ώστε να σφραγίσει  περαιτέρω κάθε πιθανή ρωγμή κοινωνικής αντίδρασης, που μετά βεβαιότητας ακολουθεί στις παρούσες αλλά και στις μελλοντικές συνθήκες όξυνσης της ταξικής πάλης. Αφού πρώτα καλλιέργησε τις πρόσφορες συνθήκες κοινωνικού αυτοματισμού μέσα από την εικονική κατασκευή μιας τάχα «κοινής γνώμης» που αγανακτεί δήθεν για τη διατάραξη της κυκλοφορίας των πόλεων από τις πορείες, τις διαδηλώσεις και τις διεκδικήσεις των ίδιων των κατοίκων της (!), έρχεται με την ίδια την αιτιολογική έκθεση του εν λόγω νομοσχεδίου να καλύψει όπως λέει «ένα αναμφίβολα υπαρκτό κενό στην προστασία των ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών υπό το ισχύον Σύνταγμα». Οι συντάκτες του νομοσχεδίου πιστοί στη στρεψόδικη λογική της διπλής γλώσσας βαφτίζουν το κρέας ψάρι κάνοντας λόγο για προστασία των ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών, όταν στην αμέσως επόμενη πρόβλεψη τις καταργούν και τις στραγγαλίζουν.

Στο προτεινόμενο σχέδιο νόμου, η διαδήλωση, παύει να  αντιμετωπίζεται  ως μια αναγκαία και φυσική κοινωνική δραστηριότητα σχηματισμού, έκφρασης και διάδοσης πολιτικής βούλησης, και  διαστρέφεται σε σύμβαση του αστικού δικαίου, με συμβαλλόμενα μέρη τον «οργανωτή της συνάθροισης» και «τον διαμεσολαβητή της Αστυνομικής ή Λιμενικής Αρχής», στον οποίο πρέπει να γνωστοποιηθούν προληπτικά από τον «οργανωτή» τέτοια και τόσα στοιχεία που εκ προοιμίου ακυρώνουν τη φύση και τον χαρακτήρα της.  Στον «οργανωτή», εκτός από τα καθήκοντα γνωστοποίησης κάθε στοιχείου της διαδήλωσης προς τις αρμόδιες αρχές για την έμμεση προληπτική της αδειοδότηση (Άρθρο 3 παρ. 1), ανατίθενται ανεπίτρεπτα καθήκοντα αστυνομικής φύσης, αφού αυτός κατονομάζεται ως συνεργάτης της αστυνομικής ή λιμενικής αρχής, όντας υπεύθυνος απέναντί της για την ενημέρωση των συμμετεχόντων, τον ορισμό περιφρούρησης και τη συμμόρφωση με τις κάθε φορά ανέλεγκτες περιοριστικές υποδείξεις τους.  Ο «οργανωτής» και κατ’ επέκταση η διαδήλωση μπαίνει στον ασφυκτικό κλοιό του προληπτικού και κατασταλτικού αστυνομικού ελέγχου και το σχέδιο της διαδήλωσης ουσιαστικά διευθύνεται από τις αστυνομικές αρχές και κατ’ επέκταση την κυβέρνηση, κατά των πολιτικών επιλογών της οποίας όμως υποτίθεται ότι οργανώνεται και διεξάγεται! 

Ταυτόχρονα και προκειμένου να ακυρωθεί περαιτέρω στην πράξη κάθε δυνατότητα -ακόμη και υπό τους όρους αυτούς- νομότυπης διεξαγωγής της διαδήλωσης, προβλέπονται για τον «οργανωτή» τέτοιες και τόσες αστικές και ποινικές ευθύνες και κυρώσεις, και μάλιστα για πράξεις ή παραλείψεις τρίτων, ακόμη και κάθε κρατικού ή παρακρατικού προβοκάτορα (!), που μετά βεβαιότητας προκύπτει ότι τέτοιο φυσικό πρόσωπο «οργανωτή» είναι αδύνατο να υπάρξει, άρα και διαδήλωση να πραγματοποιηθεί κατά τις κυβερνητικές επιδιώξεις.  Στην περίπτωση αυτή οι συντάκτες του νομοσχεδίου προχωρούν μεθοδικά ένα βήμα παραπέρα. Γνωρίζοντας τον απρόσφορο χαρακτήρα των παραπάνω ρυθμίσεων, ότι δηλαδή τέθηκαν τέτοια και τόσα προσκόμματα στη διεξαγωγή της υπαίθριας συνάθροισης, ώστε αυτή να είναι τελολογικά αδύνατο να πραγματοποιηθεί «νόμιμα», αποδέχονται το γεγονός ύπαρξης της «αυθόρμητης δημόσιας υπαίθριας συνάθροισης» (Άρθρο 3 παρ. 3). Αυτή όμως δύναται να επιτραπεί,  μόνο «εφόσον δεν διαφαίνονται κίνδυνοι διασάλευσης της δημόσιας ασφάλειας ή σοβαρής διατάραξης της κοινωνικοοικονομικής ζωής» και αφού κληθούν επιπλέον οι συμμετέχοντες να ορίσουν «οργανωτή», ενώ αν δεν το πράξουν, όπως είναι αναμενόμενο να συμβεί αφού τούτο είναι εξ’ υπαρχής αδύνατο, η αστυνομική ή λιμενική αρχή «δύναται να προβεί στη διάλυση της ανωτέρω συνάθροισης» και μόνο εκ του λόγου αυτού. Οποιαδήποτε διαδήλωση και συγκέντρωση δηλαδή, καθίσταται εν τοις πράγμασι παράνομη, αφού αφενός τίθενται τύποι οι οποίοι είναι αδιανόητο να τηρηθούν, ενώ αφετέρου εναποτίθεται το δικαίωμα του συνέρχεσθαι στις προκλητικά αόριστες κυριαρχικές εκτιμήσεις της αστυνομικής αρχής. Σε όλες τις περιπτώσεις αυτές (μη ορισμού αστικά και ποινικά υπεύθυνου φυσικού προσώπου «οργανωτή»), όπως και σε κάθε περίπτωση συμμετοχής σε συνάθροιση που είτε έχει απαγορευθεί με απόφαση της αστυνομικής αρχής, είτε δεν συμμορφώνεται με τους περιορισμούς που αυθαίρετα και ανέλεγκτα αυτή θέτει, δηλαδή σε κάθε περίπτωση (!), προβλέπεται για πρώτη φορά ιδιώνυμο ποινικό αδίκημα για κάθε συμμετέχοντα στη συνάθροιση (Άρθρο 13 παρ. 1 και 3), ακόμη και αν αυτός διαδηλώνει ήσυχα και ειρηνικά κατά την απόλυτη συνταγματική πρόβλεψη (!).  Το δε ποινικό αδίκημα αυτό τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι ενός έτους και υποστασιοποιείται από τη συμμετοχή και την παρουσία και μόνο στην όποια κινητοποίηση και συγκέντρωση. Στο σημείο αυτό το προτεινόμενο σχέδιο νόμου ξεπερνά ακόμη και το σχετικό ν.δ.  794/1971 της δικτατορίας των συνταγματαρχών, το οποίο προέβλεπε ποινική ευθύνη «μόνο» για τον οργανωτή και τους ομιλητές της συνάθροισης. 

Γίνεται εύκολα αντιληπτό μέσα από την αλληλουχία αυτών των περιοριστικών προβλέψεων, πως η νομοθετική αυτή πρωτοβουλία της κυβέρνησης δεν αποτελεί καν, έναν -έστω αδικαιολόγητο και ιδεολογικά προκατειλημμένο- εκτελεστικό νόμο της συνταγματικής πρόβλεψης του άρθρου 11 παρ. 3 εδ. β του Συντάγματος, αλλά το πρόσφορο όχημα απονέκρωσης του ίδιου του πυρήνα του σχετικού δικαιώματος. Κατά το πρότυπο των εκτελεστικών νόμων που ρυθμίζουν την άσκηση του συνταγματικού δικαιώματος στην απεργία (Άρθρο 23 παρ. 2 Σ), στο οποίο έδωσε εξετάσεις και η προηγούμενη κυβέρνηση (βλ.  211 του ν. 4512/2018) οδηγώντας στην πρακτική απονέκρωσή του (το 90% των απεργιών κρίνονται πλέον παράνομες ή καταχρηστικές), επιχειρείται τώρα μέσα από όλα τα σχετικά ανυπέρβλητα προσκόμματα ο στραγγαλισμός και του πλέον θεμελιώδους και αρχαιότερου δικαιώματος συλλογικής δράσης.  

Αποδεικνύεται σε κάθε περίπτωση, ότι η κλιμάκωση των αντιλαϊκών διευθετήσεων προς όφελος της κερδοφορίας των λίγων («περιβαλλοντικό» νομοσχέδιο, εργασιακά, εκπαιδευτικό νομοσχέδιο, «αναπτυξιακός» νόμος, ιδιωτικοποιήσεις, ασφαλιστικό) μέσα στις παρούσες συνθήκες εξέλιξης μιας νέας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, είχε και έχει ανάγκη την επιβολή σιγής ασυρμάτου σε κάθε κοινωνική συλλογική αντίδραση και αγώνα. Καθόλου τυχαία μάλιστα, η κυβέρνηση εντάσσει το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις στις "μεταρρυθμίσεις" για τη βελτίωση του "επενδυτικού κλίματος", διαφημίζοντάς το ως ένα από τα 26 που θα ψηφίσει γι' αυτόν το σκοπό μέσα στο καλοκαίρι, πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων τις αμέσως προηγούμενες δικαιολογίες αυτής της νομοθετικής της πρωτοβουλίας περί δήθεν προστασίας των ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών.

Είναι, όμως, βαθιά γελασμένη και ανιστόρητη η κυβέρνηση αυτή αλλά και κάθε κυβέρνηση, αν νομίζει ότι ειδικά αυτό το τερατούργημα θα εφαρμοστεί στη ζωή και θα νομιμοποιηθεί στη συνείδηση του δημοκρατικού λαού, της νεολαίας αλλά και του νομικού κόσμου.

Ας το πάρουν χαμπάρι: Η ιστορική, κοινωνική και πολιτική εξέλιξη μέσα από την συλλογική δράση και τη σύμπραξη των ανθρώπων δεν σταμάτησε ποτέ με επαίσχυντα νομοσχέδια και απαγορεύσεις!».

photo credits: 902.gr

Σας παραθέτουμε το πρώτο επεισόδιο των #gseveeDialogues  που υλοποιεί το ΙΜΕ ΓΣΕΒΕΕ.  

Το αντικείμενο της εκπομπής σχετίζεται με την κρίση της πανδημίας και τις επιπτώσεις της στην μικρή επιχειρηματικότητα της χώρας.

Υπεροχή της κυβέρνησης και στους 10 τομείς παραγωγής έργου – 60,3% θεωρεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη καλύτερο πρωθυπουργό – Το 67,8% κρίνει θετικό το έργο της κυβέρνησης – Νταμπλ σκορ της ΝΔ στην πρόθεση ψήφου με 42% έναντι 20,5% του ΣΥΡΙΖΑ – Θετική γνώμη για Μητσοτάκη και από το 44% όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ

Με διευρυμένη απήχηση στην κοινή γνώμη, τόσο του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη όσο και της κυβέρνησης, κλείνει ο πρώτος χρόνος από την εκλογική νίκη της Ν.Δ. και την πολιτική αλλαγή της 7ης Ιουλίου 2019. Οι πολίτες αξιολογούν ιδιαιτέρως θετικά το κυβερνητικό έργο του τελευταίου δωδεκαμήνου, με αποτέλεσμα η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός να κερδίζουν κατά κράτος και σε όλους τους τομείς στη σύγκριση με τους προκατόχους τους.

Οι επιδόσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη και της κυβέρνησής του σε όλους τους δείκτες, όπως αποτυπώνονται σε έρευνα της Marc για το «ΘΕΜΑ», δείχνουν μια χωρίς προηγούμενο πολιτική κυριαρχία της κυβερνητικής παράταξης.

Παρά το γεγονός ότι η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια πρωτοφανή οικονομική ύφεση, η επιτυχής αντιμετώπιση της πανδημίας του κορωνοϊού από τον κρατικό μηχανισμό και οι προσπάθειες που καταβάλλει το κυβερνητικό επιτελείο για τη διαχείριση της επακόλουθης οικονομικής κρίσης πιστώνονται στον πρωθυπουργό και στους συνεργάτες του.

Είναι, όπως επισημαίνουν πολιτικοί αναλυτές, η πρώτη φορά στην ιστορία των εγχώριων δημοσκοπήσεων που ένας πρωθυπουργός και μια κυβέρνηση, αντί να καταγράφουν φθορά στη διάρκεια του πρώτου χρόνου άσκησης της κυβερνητικής εξουσίας, βρίσκονται σε σαφώς πλεονεκτικότερη θέση από εκείνη στην οποία ήταν κατά την εκκίνηση της κυβερνητικής θητείας.

Εκτός από τη διατήρηση της υψηλής συσπείρωσης όσων τους ψήφισαν πριν από 12 μήνες, ο πρωθυπουργός και το κόμμα του εμφανίζουν σημαντικό βαθμό διείσδυσης στους ψηφοφόρους των άλλων κομμάτων, ενώ η κυβερνητική πολιτική επιβραβεύεται από τη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων, ανεξαρτήτως του κοινωνικού στρώματος, της επαγγελματικής κατηγορίας ή της ηλικιακής ομάδας όπου ανήκουν.

Από τα ευρήματα της δημοσκόπησης προκύπτει ότι οι πολίτες πλειοψηφικά συσπειρώνονται γύρω από την κυβέρνηση, προκρίνοντας την πολιτική σταθερότητα ως αντίδοτο στην αβεβαιότητα της διπλής -υγειονομικής και οικονομικής- κρίσης. Ταυτόχρονα αποκρούουν την εκλογική σεναριολογία τασσόμενοι υπέρ της ολοκλήρωσης της τετραετίας από τη σημερινή κυβέρνηση, ενώ είναι μάλλον αρνητικοί και επιφυλακτικοί στο ενδεχόμενο ενός κυβερνητικού ανασχηματισμού.

Είναι χαρακτηριστικό, άλλωστε, ότι περισσότεροι από δύο στους τρεις πολίτες κρίνουν θετικά τόσο τα έως τώρα δείγματα γραφής της κυβέρνησης Μητσοτάκη (67,3%), αλλά και τον τρόπο με τον οποίο ασκεί τα καθήκοντά του ο πρωθυπουργός (67,8%). Θετικό πρόσημο στην κυβερνητική πολιτική βάζει το 92,6% όσων ψήφισαν Ν.Δ., καθώς επίσης και το 87,9% των φίλων του Κινήματος Αλλαγής (που είναι ένθερμοι υποστηρικτές των κυβερνητικών επιλογών), αλλά και το 42,5% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ.

Την ίδια ώρα, ο πρωθυπουργός αξιολογείται θετικά από το 94,4% όσων ψήφισαν Ν.Δ., όπως και από το 85,9% όσων επέλεξαν το Κίνημα Αλλαγής και το 61,1% την Ελληνική Λύση. Το εντυπωσιακό, όμως, είναι ότι, σε πείσμα των υψηλών τόνων αντιπαράθεσης της Κουμουνδούρου, θετική άποψη για τον πρωθυπουργία Μητσοτάκη έχει και το 43,9% όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η σύγκριση του νυν πρωθυπουργού με τον προκάτοχό του είναι συντριπτική. Στο ερώτημα ποιον θεωρούν καλύτερο πρωθυπουργό, οι πολίτες που συμμετείχαν στη μέτρηση της Marc επιλέγουν σε ποσοστό 60,3% τον Κυριάκο Μητσοτάκη έναντι του 25,7% που προτιμά τον Αλέξη Τσίπρα.

Εκτός από τη σχεδόν πάνδημη αναγνώριση που έχει στους φίλους της παράταξής του (94,9%), ο νυν πρωθυπουργός κερδίζει την εμπιστοσύνη του 82,2% των ψηφοφόρων του Κινήματος Αλλαγής, όπως και του 19,7% όσων στις τελευταίες εκλογές ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Στον αντίποδα, ο Αλέξης Τσίπρας κερδίζει την εμπιστοσύνη μόνο από δύο στους τρεις ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ (66,7%), ενώ υπολείπεται εμφανώς του διαδόχου του στο Μέγαρο Μαξίμου ανάμεσα στους ψηφοφόρους όλων των άλλων κομμάτων.

Δέκα στα δέκα

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προηγείται με απόσταση σε όλες τις κατηγορίες των ψηφοφόρων, αλλά έχει μεγαλύτερη απήχηση στους άνδρες (63,5%), στους ελεύθερους επαγγελματίες (73,8%) και στους άνω των 65 ετών (69,6%). Ο Αλέξης Τσίπρας έχει τις καλύτερες επιδόσεις του στις γυναίκες (30%), στους μισθωτούς του δημόσιου τομέα (37,5%) και στην ηλικιακή ομάδα μεταξύ 45 και 64 ετών (29,7%).

Συντριπτικά υπέρ της σημερινής κυβέρνησης είναι και τα αποτελέσματα από το crash test με την προκάτοχή της σε δέκα διαφορετικούς τομείς. Οι νυν κυβερνώντες επικρατούν σε όλους τους τομείς, με τη μεγαλύτερη υπεροχή τους να είναι στον ψηφιακό μετασχηματισμό του κράτους (58%), στην ασφάλεια των πολιτών και τη δημόσια τάξη (54,2%), στον τομέα της υγείας (51%) και στα εθνικά θέματα (48,8%).

Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος υπολείπεται και στους δέκα τομείς για τους οποίους ερωτήθηκαν οι συμμετέχοντες στην έρευνα, σημειώνει τις καλύτερες επιδόσεις του στον τομέα της κοινωνικής πρόνοιας (33,8%), στον τομέα της Δικαιοσύνης (33,1%) και στη λειτουργία του κράτους και της δημόσιας διοίκησης (30,3%).

Mπροστά με διάφορα

Στην τροχιά του double score εξακολουθεί να κινείται το κυβερνών κόμμα, το οποίο, παρά τη μικρή κάμψη που εμφανίζει το ποσοστό του, σε σύγκριση με την αμέσως προηγούμενη έρευνα της Marc, η οποία διεξήχθη τον περασμένο Απρίλιο όταν η χώρα ήταν σε lockdown, διατηρεί άνετο προβάδισμα έναντι της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Η Νέα Δημοκρατία, η οποία κέρδισε τις εκλογές πέρυσι με διαφορά 8,5%, προηγείται πλέον 21,5 εκατοστιαίες μονάδες, καθώς συγκεντρώνει ποσοστό 42% (από 43,6% τον περασμένο Απρίλιο), αφήνοντας πίσω στο 20,5% τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αποκόμισε κέρδη της τάξης του 0,2% (είχε 20,3%) από την αντιπολιτευτική τακτική που ξεδίπλωσε το τελευταίο τρίμηνο.

Το κυβερνών κόμμα ενισχύει τη θέση του τόσο μέσω της αυξημένης συσπείρωσης των ψηφοφόρων του που παρουσιάζει, φτάνοντας στο 87,2%, όσο και χάρη στη μετεκλογική προσέλκυση οπαδών άλλων κομμάτων. Με πιο χαρακτηριστικό το γεγονός ότι το 12,3% όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, όπως και ένας στους τέσσερις (24,8%) από όσους ψήφισαν Κίνημα Αλλαγής, στρέφονται πλέον προς τη Ν.Δ. Από την άλλη, η αξιωματική αντιπολίτευση παρουσιάζει χαμηλή συσπείρωση, της τάξης του 61%, καθώς εμφανίζει μεγάλες διαρροές παλαιών ψηφοφόρων και πολύ μικρές εισροές νέων.

Δεν ικανοποιεί η αντιπολίτευση

Σε γενικές γραμμές, πάντως, το σκηνικό της «γαλάζιας» υπεροχής, που οικοδομήθηκε πριν από την επέλαση του κορωνοϊού και παγιώθηκε εν μέσω της πανδημίας, δείχνει να παραμένει αμετάβλητο. Η σειρά κατάταξης των κομμάτων δεν αλλάζει και οι επιδόσεις τους κινούνται λίγο ως πολύ στα ίδια επίπεδα.

Το Κίνημα Αλλαγής βρίσκεται σταθερά στην τρίτη θέση με 5,6% (+0,2% από τον Απρίλιο), το ΚΚΕ κρατάει σταθερό το 4,8%, ενώ η Ελληνική Λύση με 3,5% (+0,4%) και το ΜέΡΑ25 με 2% κινούνται στο όριο της εισόδου στην επόμενη Βουλή. Ουδείς άλλος σχηματισμός παρουσιάζει αξιοσημείωτη επίδοση, ενώ οι αναποφάσιστοι είναι στο 11,4%. Δεν προκαλεί ίσως εντύπωση ότι οι μισοί σχεδόν από τους αναποφάσιστους είναι πρώην ψηφοφόροι της αξιωματικής αντιπολίτευσης που αποστασιοποιούνται από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Από τα πλέον εντυπωσιακά ευρήματα της μέτρησης είναι οι απαντήσεις που δίνουν οι πολίτες στο ερώτημα για την ικανοποίησή τους από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Ειδικότερα, η ικανοποίηση από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι στο 19,5%, καθώς απογοήτευση για την πολιτική του εκφράζει και το 53,7% όσων τον ψήφισαν πριν από έναν χρόνο. Η ικανοποίηση από το Κίνημα Αλλαγής είναι στο 19,2% και οι ψηφοφόροι είναι μοιρασμένοι, αφού ικανοποιημένο δηλώνει το 50,5% και την αντίθεση άποψη έχει το 48,5%.

Για τους υπόλοιπους κοινοβουλευτικούς σχηματισμούς, η ικανοποίηση από το ΚΚΕ είναι στο 17,7% (ανάμεσά τους και το 70,6% όσων το ψήφισαν πέρυσι), από την Ελληνική Λύση στο 11,9% (μεταξύ αυτών και το 53,4% των ψηφοφόρων του) και από το ΜέΡΑ25 στο 11,6% (συμπεριλαμβανομένου και του 57,6% που το επέλεξαν στην κάλπη του Ιουλίου του 2019).

«Κόκκινο» σε εκλογές

Με δεδομένες λοιπόν τη θετική αξιολόγηση της κυβέρνησης, αλλά και την έλλειψη ικανοποίησης από τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης, μάλλον δεν προκαλεί εντύπωση ότι οι πολίτες τάσσονται υπέρ της ολοκλήρωσης της τετραετίας από τη σημερινή κυβέρνηση (σε ποσοστό 77,5%) και απορρίπτουν τις πρόωρες εκλογές (που τις επιθυμεί μόνο το 16,6%).

Η προτίμηση στη σταθερότητα και στη διακυβέρνηση της χώρας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την ομάδα του είναι, μάλλον, «οριζόντια», αφού την προτιμά το 88,5% των ψηφοφόρων της Ν.Δ., το 71% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, το 91,1% (!) του Κινήματος Αλλαγής, το 53,7% του ΚΚΕ, το 40% της Ελληνικής Λύσης, το 69,7% του ΜέΡΑ25 και το 68,5% όσων είχαν κάνει επιλογή άλλου κόμματος στην τελευταία βουλευτική κάλπη.

Στο ίδιο πνεύμα, μάλλον, είναι και οι απαντήσεις στο ερώτημα που έθεσε η Marc για την αναγκαιότητα ανασχηματισμού της κυβέρνησης. Ενας στους δύο πολίτες (49,7%) απαντά κατηγορηματικά ότι δεν είναι αναγκαίος ο ανασχηματισμός. Στον αντίποδα, το 27,5% δηλώνει προτίμηση σε έναν περιορισμένο και το 14,3% τάσσεται υπέρ ενός ριζικού ανασχηματισμού.

Αντίθεση με το ενδεχόμενο αλλαγών στο κυβερνητικό σχήμα εκφράζει το 49,3% των Νεοδημοκρατών, το 43,7% των προσκείμενων στην αξιωματική αντιπολίτευση και το 55,4% όσων ψήφισαν Κίνημα Αλλαγής. Από την άλλη, οι μεγαλύτεροι θιασώτες των ριζικών αλλαγών βρίσκονται στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ (23,7%), ενώ οι πιο συγκρατημένοι στο ενδεχόμενο ριζικών αλλαγών βρίσκονται στις τάξεις των φίλων της Ν.Δ. (6,4%) και του Κινήματος Αλλαγής (7,9%).

Σαφές δείγμα της δυσπιστίας που διακατέχει την κοινή γνώμη έναντι της αξιωματικής αντιπολίτευσης συνιστούν και οι απαντήσεις στο ερώτημα σχετικά με την προσφάτως αποκαλυφθείσα ηχογραφημένη συνομιλία ανάμεσα στον πρώην υπουργό Νίκο Παππά και τον επιχειρηματία Σάμπυ Μιωνή. Η πλειοψηφία των πολιτών, σε ποσοστό 46,4%, θεωρεί ότι ο στενός συνεργάτης του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει σοβαρές ευθύνες και πρέπει να παραιτηθεί. Ενα ποσοστό της τάξης του 16,7% πιστεύει πως έχει κάποιες ευθύνες αλλά δεν χρειάζεται να παραιτηθεί, και μόλις το 9,7% του συνόλου και το 22,1% των φίλων του ΣΥΡΙΖΑ έχει πειστεί ότι ο κ. Παππάς κατηγορείται αδίκως.

protothema.gr

ΠΕΡΙ «ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗΣ» ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

Αυτοί που μας κλέψαν το βιβλίο από το χέρι, μας κατηγορούν ότι μείναμε αδιάβαστοι...

Την Τετάρτη 10 Ιούνη, η κυβέρνηση της ΝΔ ψήφισε στη Βουλή τον νόμο πλέον (4692/2020) με τίτλο: «Αναβάθμιση του σχολείου και άλλες διατάξεις».

Εύλογα, θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί: Μήπως, με την έναρξη της επόμενης σχολικής χρονιάς (2020 - 2021) θα δούμε τα σχολεία μας να στελεχώνονται με μόνιμους εκπαιδευτικούς; Αραγε, τα ταμεία των σχολικών επιτροπών θα καλύπτουν με επάρκεια τις λειτουργικές ανάγκες των σχολείων; Θα ξεκινήσει κάποιο γενναίο πρόγραμμα αναβάθμισης των σχολικών υποδομών, θα αρχίσουν να ξηλώνονται τα απαράδεκτα κοντέινερ; Θα γίνει κάποια ουσιαστική αλλαγή (με παιδαγωγικά και επιστημονικά κριτήρια) στα απαρχαιωμένα και προβληματικά αναλυτικά προγράμματα και σχολικά εγχειρίδια; Θα ενισχυθεί η κρατική ευθύνη με απτά μέτρα μπροστά σε ένα νέο πιθανό κύμα έξαρσης της πανδημίας;

Η πραγματικότητα μιλάει από μόνη της

Ας αφήσουμε την ίδια την πραγματικότητα να δώσει τις απαντήσεις της για την «αναβάθμιση» που ετοιμάζει η κυβέρνηση:

• Στις 15 Ιούνη ανακοινώθηκαν σε ΦΕΚ τα νέα ωρολόγια προγράμματα για το Λύκειο. Στην ουσία καταργούνται τα μαθήματα των Κοινωνικών Επιστημών και της Καλλιτεχνικής Παιδείας. Καταργούνται μαθήματα επιλογής όπως το Ελεύθερο και Γραμμικό Σχέδιο και η 2η ξένη Γλώσσα (Γερμανικά/Γαλλικά) που εξετάζονται πανελλαδικά, ως προαπαιτούμενα για την είσοδο σε συγκεκριμένες σχολές. Χτυπιέται κάθε υπόλειμμα Γενικής Παιδείας, υλοποιώντας την κατεύθυνση της μετατροπής του Λυκείου σε μια απέραντη εξεταστική αρένα. Ταυτόχρονα, οδηγούνται στην ανεργία και την ανασφάλεια εκατοντάδες εκπαιδευτικοί των αντίστοιχων ειδικοτήτων. Η κατάπτυστη αυτή απόφαση έχει και άλλες δυο κρίσιμες πλευρές: Πρώτον θα ανοίξει τον δρόμο σε επέκταση της γνωστής ήδη από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κατάστασης, όπου οι εκπαιδευτικοί αναγκάζονται να διδάσκουν μαθήματα που είναι άσχετα με το επιστημονικό τους αντικείμενο, ή - δεύτερον - θα εξαναγκάζονται να γυρνάνε από σχολείο σε σχολείο για να συμπληρώνουν ωράριο, χάνοντας έτσι τη δυνατότητα για μια πιο ουσιαστική και προσωπική επικοινωνία, επαφή και φυσικά γνώση των μαθητών τους. Δεν θα ξέρουν καλά καλά τα ονόματά τους...
• Στα Δημοτικά και τα Νηπιαγωγεία, μέσα από την εφαρμογή του ορίου των 25 μαθητών το ανώτερο και 15 το κατώτερο (από επταθέσια Δημοτικά και άνω) για τη δημιουργία τμήματος, έχουν ήδη ξεκινήσει οι πιέσεις για περικοπές και συμπτύξεις τμημάτων και η «ρώσικη ρουλέτα» της μετακίνησης μαθητών που «περισσεύουν» από σχολείο σε σχολείο, για να δημιουργηθούν τα νέα πολυπληθή τμήματα. Με «πυρετώδεις» ρυθμούς αναζητούνται αίθουσες, κοντέινερ, αποθήκες, υπόγεια και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς για να στοιβαχτούν νήπια και προνήπια!
• Στις 30 Ιούνη, σχεδόν 41.000 (!) αναπληρωτές - συμβασιούχοι εκπαιδευτικοί πήραν το χαρτί της απόλυσης και οδηγήθηκαν εκτός Εκπαίδευσης, αν και καλύπτουν στοιχειώδεις ανάγκες λειτουργίας των σχολείων, αναπληρώνοντας κάθε χρόνο τον ίδιο τους τον εαυτό. Είναι αμφίβολο πόσοι και ποιοι από τους συναδέλφους μας θα δουλέψουν ξανά την ερχόμενη χρονιά με βάση τις αλλαγές που συντελούνται στο σχολείο, αλλά και στο πλαίσιο της εξέλιξης της πανδημίας.
• Αυτήν τη στιγμή, το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι τα σχολεία θα ανοίξουν στις 7 του Σεπτέμβρη. Με τι όρους όμως; Κανένα συγκεκριμένο μέτρο δεν έχει παρθεί για την ουσιαστική προετοιμασία της νέας σχολικής χρονιάς. Κανένα σχέδιο για την εξασφάλιση υποδομών, μέτρων προστασίας, υγιεινής και ασφάλειας μαθητών και εκπαιδευτικών. Ερωτήματα όπως αν θα λειτουργήσει το Ολοήμερο, αν θα καλυφθούν όλα τα κενά σε εκπαιδευτικούς (μαζί και οι 3.500 επιπλέον ανάγκες που προέκυψαν από τις συνταξιοδοτήσεις), αν θα προσληφθούν μόνιμες καθαρίστριες, αν θα αναζητηθούν νέες αίθουσες για να γίνεται κανονικό μάθημα και όχι εκ περιτροπής και προαιρετική διδασκαλία, παραμένουν αναπάντητα.
• Η νομοθετική αθλιότητα για τη ζωντανή αναμετάδοση των μαθημάτων μέσα από τις σχολικές τάξεις, αν και έμεινε στα χαρτιά για φέτος, παραμένει σε ισχύ για μελλοντική ενεργοποίηση.

Επίθεση στα μορφωτικά δικαιώματα με τη βούλα ΕΕ, ΟΟΣΑ, ΣΕΒ

H αλήθεια είναι ότι η έννοια της «αναβάθμισης» δεν είναι κενή περιεχομένου για τα αστικά κόμματα και τις επιδιώξεις τους στην Εκπαίδευση. Δεν δίνουν απλά «καθρεφτάκια σε ιθαγενείς». Το πρόβλημα είναι ότι οι επιδιώξεις τους είναι απέναντι από τις πραγματικές, σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες των μαθητών, είναι απέναντι από τις ανάγκες της εποχής για ένα σχολείο που θα μορφώνει ολόπλευρα και θα δίνει όλα τα εφόδια στον νέο άνθρωπο, ώστε να μπορεί να γνωρίζει τον κόσμο, να στέκεται με αυτοπεποίθηση, δημιουργός και πρωταγωνιστής της κοινωνικής εξέλιξης.

Η κυβέρνηση της ΝΔ, αξιοποιώντας και την περίοδο της πανδημίας, δυναμώνει την επίθεση στα μορφωτικά δικαιώματα της νεολαίας και επιδιώκει γρήγορα και επιθετικά, με μπόλικη δόση αυταρχισμού, να προχωρήσει ένα πλέγμα πολιτικών και νομοθετικών ρυθμίσεων, και στο χώρο της Εκπαίδευσης, με βάση τις απαιτήσεις των επιχειρηματικών ομίλων στη φάση της νέας καπιταλιστικής κρίσης και της προετοιμασίας της ανάκαμψης των κερδών τους.

Ο μπούσουλας που χρησιμοποιεί είναι γνωστός. Είναι οι κατευθύνσεις και οι Οδηγίες των ιμπεριαλιστικών οργανισμών για την Παιδεία, της ΕΕ, του ΟΟΣΑ, η υλοποίηση των απαιτήσεων του ΣΕΒ για πιο άμεση σύνδεση του σχολείου με τις ανάγκες των επιχειρήσεων. Οι κατευθύνσεις που αποτελούν το «ιερό δισκοπότηρο» όλων των κυβερνήσεων για την Παιδεία, μπορούν να κωδικοποιηθούν στα εξής:

α) Το περιεχόμενο του σχολείου να στραφεί κατά προτεραιότητα στην εκμάθηση δεξιοτήτων με βάση τις απαιτήσεις και τις ανάγκες της αγοράς. Το Γενικό Λύκειο να προσανατολιστεί στις δεξιότητες των πανελλαδικών και όσοι δεν αντέχουν, να στραφούν στα ΕΠΑΛ, που κι αυτά άλλες δεξιότητες δίνουν.

β) Τα σχολεία σταδιακά να λειτουργούν με όρους αυτονομίας σε όλα τα επίπεδα (περιεχόμενο, οικονομικά, προσωπικό). Τελικά όμως πιο εξαρτημένα θα είναι από τους πόρους που θα εξαναγκάζονται να αναζητούν από χορηγούς, γονείς, προγράμματα κ.τ.λ. Η ουσία είναι ότι αυτόνομο σχολείο σημαίνει σχολείο πολλών ταχυτήτων.

γ) Περικοπές δαπανών μέσω της «εξοικονόμησης» προσωπικού, πόρων και «περιττών» δαπανών, ειδικά σε φάση καπιταλιστικής κρίσης.

δ) Ελεγχος σε όλα τα επίπεδα για το πόσο και πώς προχωράνε οι παραπάνω κατευθύνσεις. Αυτό είναι το πραγματικό περιεχόμενο της εύηχης λέξης «αξιολόγηση».

Σε πολύ αδρές γραμμές αυτό είναι το κοινό αστικό σχέδιο για το σχολείο που υπηρετεί σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ πριν.

Εντυπωσιακή στρατηγική σύγκλιση ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην υπουργός Παιδείας, Ν. Φίλης, ανέφερε στη Βουλή:«Δεν μου αρέσει να κάνω τον ειδικό, πολιτική ήταν η ευθύνη που ανέλαβα το υπουργείο Παιδείας και αποτάθηκα σε ανθρώπους κατ' εξοχήν ειδικούς, παιδαγωγούς της πράξης, αλλά και της θεωρίας. Συγκροτήσαμε την Επιστημονική Κοινωνική Επιτροπή Εθνικού Διαλόγου υπό τον πρόεδρο, τον καθηγητή, κ. Λιάκο. Εγινε διάλογος, βγήκε πόρισμα, το λάβαμε υπόψη μας».

Αξίζει να θυμηθούμε ορισμένα από τα βασικά σημεία - προτάσεις του συγκεκριμένου πορίσματος:

α)Αναδιοργάνωση της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης σε 4 χρόνια Γυμνάσιο και 2 χρόνια Λύκειο, και ιδιαίτερα στην αναμόρφωση του Προγράμματος Σπουδών του Λυκείου (...) σε αυτό το Λύκειο ο κάθε μαθητής θα διδάσκεται έξι μαθήματα... (Λύκειο εξεταστικό κέντρο - Το έφερε ο Γαβρόγλου).

β) Τα θέματα ορίζονται είτε με ενιαία διαδικασία, είτε είναι διαφορετικά για κάθε Λύκειο, αλλά θα προέρχονται από μία κοινή βάση θεμάτων, θα επιλέγονται τυχαία με χρήση αλγορίθμων και θα έχουν επίσης σταθμισμένη δυσκολία, ώστε να αποφεύγονται διακυμάνσεις (Τράπεζα Θεμάτων - Το έφερε η Κεραμέως).

γ) Η ελαχιστοποίηση των γνωστικών αντικειμένων μάς γλιτώνει από τη δύσκολη διαχείριση των δεκάδων ειδικοτήτων (...) άλλωστε δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να έχουμε σχολείο με 150 ειδικότητες (Περικοπές Ειδικοτήτων - Απολύσεις - Το έφερε ο Φίλης, τώρα ξανά και η Κεραμέως).

δ) Να αναπτυχθούν επιτέλους υποδομές σύγχρονης τηλεκπαίδευσης (...) με χρήση κατάλληλου λογισμικού και εξοπλισμού οι μαθητές θα συμμετέχουν κανονικά στο μάθημα, θα βλέπουν και θα ακούν τους πάντες και οι πάντες θα βλέπουν και θα ακούν αυτούς, θα παίρνουν το λόγο, θα συμμετέχουν σε διαγωνίσματα και παρουσιάσεις κ.λπ. (Online αναμετάδοση μαθημάτων - Το έφερε η Κεραμέως).

ε) Η Ελλάδα είναι ίσως η τελευταία χώρα στην ΕΕ στην οποία το πτυχίο σε ένα γνωστικό αντικείμενο θεωρείται ικανό προσόν για την παροχή ποιοτικού εκπαιδευτικού έργου. Δεν υπάρχει μια ενιαία πολιτική για την εκπαίδευση των εκπαιδευτικών τόσο στην Πρωτοβάθμια όσο και τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (Απαξίωση πτυχίου, προσοντολόγιο - Το έφερε ο Γαβρόγλου).

Η ταυτότητα θέσεων είναι εκπληκτική. Το γεγονός ότι η κυβέρνηση της ΝΔ διατήρησε και τις τρεις εμβληματικές νομοθετικές παρεμβάσεις του ΣΥΡΙΖΑ στην Εκπαίδευση (νόμος Γαβρόγλου για Λύκειο, νόμος 4589/19 για αναπληρωτές - προσοντολόγιο, νόμος 4547/18 για δομές Εκπαίδευσης και «αξιολόγηση») και πάνω τους χτίζει το «αναβαθμισμένο» σχολείο της αγοράς, δεν είναι καθόλου τυχαίο.

Από κοινού υπερασπίζονται το σχολείο των δεξιοτήτων

Καθόλου τυχαίο δεν είναι, λοιπόν, ότι στα δύο κομβικά ζητήματα του νόμου 4692/2020 (εργαστήρια δεξιοτήτων, «αξιολόγηση») υπήρξε σύγκλιση.

Η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως ανέφερε συγκεκριμένα:«Εισάγουμε τα Εργαστήρια Δεξιοτήτων, σημαντική καινοτομία που φιλοδοξούμε να έχει μετασχηματιστικά αποτελέσματα. Σε αυτή την κατεύθυνση εισάγονται πιλοτικά από το επόμενο σχολικό έτος νέες θεματικές στο υποχρεωτικό πρόγραμμα νηπιαγωγείων, δημοτικών και γυμνασίων, με δεξιότητες που προτάσσουν μεταξύ άλλων το Συμβούλιο της Ευρώπης και ο ΟΟΣΑ και που θα είναι πολύτιμες στους μαθητές όταν μεθαύριο βγουν στην κοινωνία και στη διαρκώς εξελισσόμενη αγορά εργασίας».

Η Χαρά Κεφαλίδου από το ΚΙΝΑΛ δεν παρέλειψε να μας υπενθυμίσει:«Ολα αυτά, λοιπόν - το ξέρετε, αλλά σας το ξαναλέω - ισχύουν από το 1997. Εχουν νομοθετηθεί με τον ν. 2525 και είναι η ευέλικτη ζώνη και οι ζώνες εκπαιδευτικής προτεραιότητας επί υπουργού Αρσένη και μετά με το νέο σχολείο της Διαμαντοπούλου το 2011».

Ενώ ο Ν. Φίλης στη συζήτηση στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής είχε ξεκαθαρίσει:«Είμαστε αναφανδόν υπέρ του να υπάρχουνε ήπιες δραστηριότητες στο σχολείο. Δεν είμαστε, το κάναμε ως κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ». Υπερασπιζόμενος την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ στο κομμάτι αυτό, ανέφερε ότι η Θεματική Βδομάδα του ΣΥΡΙΖΑ «είχε πρόγραμμα που οι βασικοί άξονές του ήταν το σώμα, η υγεία, η διατροφή, οι ανισότητες φύλου, τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι εξαρτήσεις, η αντιμετώπιση κυκλοφοριακής αγωγής» και αυτό το αξιολόγησε θετικά το ΙΕΠ.

Πού αποσκοπούν οι δεξιότητες

Το ζήτημα των δεξιοτήτων είναι εξαιρετικής σημασίας, γιατί σχετίζεται άμεσα με «το τι και το πώς μαθαίνουν τα παιδιά στο σχολείο». Αφορά τον πυρήνα του σχολείου και πιο συγκεκριμένα, ειδικά στη φάση που βρισκόμαστε, αφορά την απαίτηση της καπιταλιστικής οικονομίας στο τι άνθρωπο, τι εργαζόμενο πρέπει να βγάλει το σχολείο, ώστε να είναι αποδοτικός και εκμεταλλεύσιμος, δηλαδή ακόμα πιο φθηνός για το μεγάλο κεφάλαιο, για να δέχεται άκριτα τις φθαρμένες αξίες και να θεωρεί ότι αυτές είναι και για το δικό του συμφέρον. Σημαίνει πιο άμεση προσαρμογή του σχολείου, άρα και των σημερινών μαθητών - μελλοντικών εργαζομένων στις απαιτήσεις της καπιταλιστικής ζούγκλας, της εργασιακής ανασφάλειας, της εκ περιτροπής εργασίας, του μισθού των 400 ευρώ, των προγραμμάτων SURE ή «Συν-Εργασία», της συνεχόμενης εναλλαγής εργασίας.

Οι δεξιότητες της διά βίου μάθησης στο σημερινό σύστημα δεν απαντούν στην υπαρκτή ανάγκη ο εργαζόμενος να μελετά, να ανανεώνει τις γνώσεις του, να αγαπάει τη μόρφωση, την επιστήμη, που είναι βασική παραγωγική δύναμη, αλλά έχουν να κάνουν με τη συνεχή αναζήτηση προσόντων, πιστοποιήσεων, ακριβοπληρωμένων σεμιναρίων για να παραμένει σε μια εργασία ή να αναζητά δουλειά με πιο πολλές πιθανότητες από τον συμμαθητή, τον φίλο και τον ίδιο τον αδελφό του.

Ακόμα και οι αναγκαίες ικανότητες που χρειάζεται να καλλιεργούνται μέσα από το σχολείο και βασικά μέσα από τα γνωστικά αντικείμενα, δεν δίνονται ενιαία για όλα τα παιδιά, δεν εξασφαλίζονται οι υποδομές για να διδάσκονται μέσα στο σχολείο δωρεάν για όλους.

Οι λεγόμενες κοινωνικές δεξιότητες, όπως η ενσυναίσθηση, δεν αφορούν βασικά τη βελτίωση των κοινωνικών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων, δεν είναι αυτός ο καημός των εργοδοτών, αλλά την υποταγή στα «θέλω» του εργοδότη. Γιατί και τον μεγαλοξενοδόχο, που εδώ και 10 χρόνια έχει τσεπώσει δισ. από το μόχθο των ξενοδοχοϋπαλλήλων, πρέπει κάποιος να τον «καταλάβει», τώρα που βγάζει σε εκ περιτροπής εργασία το προσωπικό του...

Γιατί χρειάζεται ο εργαζόμενος από τη μαθητική του ηλικία να εμπεδώσει πως οι νέες τεχνολογίες και οι ψηφιακές ικανότητες, ενώ μπορούν να απελευθερώσουν εργάσιμο χρόνο και να συμβάλουν στην καλυτέρευση των όρων δουλειάς και στη ζωή της εργατικής τάξης, στη σημερινή κοινωνία είναι μονόδρομος να αξιοποιούνται για την ένταση της εκμετάλλευσης.

Η αντιεκπαιδευτική «αξιολόγηση» ως επιταχυντής των παραπάνω κατευθύνσεων

Ο πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης υποστήριξε στη Βουλή:«Είναι τουλάχιστον ανυπόστατο, ξεπερασμένο, κοντόφθαλμο, να μην αναγνωρίζουμε επί της αρχής ότι ναι, αυτό το έργο πρέπει με κάποιο τρόπο να αξιολογείται. Αυτή η κυβέρνηση στα ζητήματα της αξιολόγησης δεν θα κάνει πίσω».

Ενώ η Ν. Κεραμέως, έχοντας το βλέμμα κυρίως έξω από τη Βουλή, συμπλήρωσε: «Γιατί πολεμάτε τόσο πολύ την αξιολόγηση; Ποιο σύστημα μπορεί να προοδεύσει χωρίς εποικοδομητική αξιολόγηση; Αξιολόγηση υπάρχει σε κάθε έκφανση της ζωής μας και δη της επαγγελματικής ζωής. Γιατί; Διότι βοηθάει στο να εντοπίζονται ανάγκες και αδυναμίες, βοηθάει στην ουσιαστική βελτίωση του παραγόμενου αποτελέσματος, δίνει την ευκαιρία για ανάδειξη δυνατοτήτων και επιτευγμάτων».

Η Χαρά Κεφαλίδου από το ΚΙΝΑΛ από κοντά:«Αξιολόγηση: Δίλημμα για εμάς αν είστε υπέρ ή κατά της αξιολόγησης δεν υπάρχει. Το έχουμε αποδείξει όταν σε δύσκολους καιρούς σχεδόν μόνοι μας βάλαμε πλάτη και νομοθετήσαμε θέματα τα οποία είχαν βρει απέναντί μας τότε συντεχνίες και πολύ κλειστά κυκλώματα. Αν θέλει κανείς να μιλήσει για αξιολόγηση, ας κοιτάξει τον ν. 3848/2010 άρθρο 32. Αξιολόγηση παντού».

Προς αποφυγή κάθε παρερμηνείας, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρας επικαλέστηκε συζητήσεις με εκπαιδευτικούς και είπε:«Κανείς δεν αρνείται την αξιολόγηση. Αυτό που δεν επιθυμούν είναι την τιμωρητική αξιολόγηση που θέσπισε ο κ. Μητσοτάκης ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης (...) δεν αρνούνται την αξιολόγηση με στόχο την εξέλιξη του επιπέδου της παρεχόμενης γνώσης και, μάλιστα, έχουν και συγκεκριμένες προτάσεις. Πολλοί εκπαιδευτικοί, μάλιστα, αγκάλιασαν τα Περιφερειακά Κέντρα Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού που εμείς ιδρύσαμε, τη διεπιστημονική συγκρότησή τους, την πρωτοκαθεδρία της αυτοαξιολόγησης της εκπαιδευτικής μονάδας, αλλά και την αξιολόγηση των περίπου είκοσι χιλιάδων στελεχών με κανόνες και παιδαγωγικά και διοικητικά κριτήρια».

Η ομοθυμία και γύρω από το ζήτημα της «αξιολόγησης» δεν είναι μεταφυσική. Βασίζεται στην κοινή στρατηγική για το ρόλο του σχολείου, άρα και στο «τι πρέπει να ελέγξει το κράτος».

Οι πραγματικοί στόχοι της «αξιολόγησης»

Το ερώτημα από την πλευρά των χιλιάδων εκπαιδευτικών, των γονιών και των μαθητών πρέπει να τεθεί από την πλευρά των πραγματικών αναγκών του σχολείου. Η συζήτηση δεν είναι ακαδημαϊκή. Η «αξιολόγηση» σκοπό έχει να λύσει τα πραγματικά προβλήματα ή να επιταχύνει τις πολιτικές που τα δημιουργούν;

Θα μπορούσε να τεθεί και με άλλο τρόπο: Ποιος μπορεί να εμπιστευτεί τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ και τα άλλα αστικά κόμματα που με τις πολιτικές τους δημιούργησαν τα χάλια του σημερινού σχολείου; Μπορούν οι ίδιοι να εγγυηθούν ένα καλύτερο σχολείο; Προφανώς και όχι.

Οι στόχοι της «αξιολόγησης» είναι εντελώς διαφορετικοί από αυτούς που διακηρύσσονται:

Πραγματική στόχευση είναι να απαλλάξει το κράτος από τις δικές του ευθύνες και να δείξει ως ενόχους εκπαιδευτικούς, μαθητές, γονείς για όλα τα προβλήματα του σχολείου και κυρίως για τα «μαθησιακά αποτελέσματα». Θέλουν να καταστήσουν το σχολείο αποκλειστικά υπεύθυνο για τη μαθησιακή πορεία των μαθητών, για την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, για την αντιμετώπιση των μαθησιακών δυσκολιών.

Θέλουν να ρίξουν το μπαλάκι της ευθύνης για τα οικονομικά του σχολείου στους γονείς και με τη βούλα του νόμου.

Επιδιώκουν να μετατρέψουν τελικά τον ίδιο τον εκπαιδευτικό σε έναν ιμάντα υλοποίησης αυτής της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής, απόλυτα ελεγχόμενο, φοβισμένο και υποταγμένο.

Η «αξιολόγηση» τελικά οδηγεί στην πολυκατηγοριοποίηση της Παιδείας, στο διαχωρισμό σχολείων και μαθητών, στην ένταση των ταξικών φραγμών.

Το σχολείο διαθέτει σήμερα και εργαλεία και μηχανισμούς ελέγχου. Οι Σύλλογοι Διδασκόντων ήδη σχεδιάζουν, ελέγχουν, κρίνουν, προσαρμόζουν την παιδαγωγική τους παρέμβαση. Η δουλειά του σχολείου, αν μη τι άλλο, μόνο επτασφράγιστο μυστικό δεν είναι.

Στη σύνθετη και ολοζώντανη σχολική ζωή και προβλήματα δημιουργούνται και συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις. Ολα μπορούν, με την κατάλληλη στήριξη, να αντιμετωπιστούν, χωρίς τον βούρδουλα της «αξιολόγησης». Ας μην υποκρινόμαστε! Αλλα πράγματα έχουν στο μυαλό τους οι κυβερνήσεις...

Αγώνας για το μέλλον των παιδιών μας

Ας μην ξεχνάμε ότι είναι οι χιλιάδες εκπαιδευτικοί που χωρίς καμιά κρατική στήριξη, χωρίς μέσα και προετοιμασία ανταποκριθήκαμε σε έναν τεράστιο παιδαγωγικό άθλο κρατώντας ανοιχτή την εκπαιδευτική διαδικασία τους μήνες της πανδημίας. Σταθήκαμε δίπλα στα παιδιά με όλα τα μέσα, γιατί αυτό επέβαλλε η παιδαγωγική μας συνείδηση. Μετρηθήκαμε με την κυβέρνηση και είναι αυτή που πήρε κάτω από τη βάση.

Ας μην κουνούν το δάχτυλο στους χιλιάδες αναπληρωτές που με μια βαλίτσα στο χέρι στελεχώνουν τα σχολεία και μετά απολύονται, στους 67χρονους συναδέλφους που στέκονται όρθιοι μέσα στις τάξεις, στους χιλιάδες εκπαιδευτικούς που δίνουν τη μάχη της μόρφωσης των παιδιών.

Δεν παραγνωρίζουμε προβλήματα, αδυναμίες, ακόμα και την εξάντληση, την απογοήτευση ή τη ματαίωση προσδοκιών που επιδρούν και στη δουλειά των εκπαιδευτικών. Αλλωστε, η διδασκαλία είναι μια σύνθετη πράξη. Δεν είναι μια απλή μεταφορά δεξιοτήτων και μετρήσιμων δεικτών. Διδάσκει όλο το είναι του δασκάλου: Τα εφόδια που παίρνει ή δεν παίρνει από τη σχολή του, η επιμόρφωση που έχει ή δεν έχει, η οικονομική κατάσταση στην οποία ζει, αν τα βγάζει πέρα ή όχι, αν έχει την οικονομική δυνατότητα να πηγαίνει συχνά θέατρο, σινεμά, να αγοράζει βιβλία, αν έχει υποστήριξη ή όχι στην τάξη του από ειδικό και βοηθητικό προσωπικό και πολλά ακόμα...

Ο αγώνας που δίνουμε για μόρφωση, δουλειά, ζωή με δικαιώματα αφορά όλα τα παραπάνω.

Ο αγώνας για να μείνουν στα χαρτιά το πολυνομοσχέδιο και όλοι οι αντιεκπαιδευτικοί νόμοι ξεφεύγει από τα στενά όρια του κλάδου. Αφορά όλο τον λαό. Αφορά το μέλλον των παιδιών μας!

Η φλόγα των ελπιδοφόρων αγώνων που άναψε στους χώρους της Εκπαίδευσης εν μέσω πανδημίας, για τα μέτρα στήριξης των εκπαιδευτικών και μαθητών, ενάντια στο πολυνομοσχέδιο, ενάντια στην αθλιότητα με τις κάμερες, για τη διεκδίκηση των όρων ασφάλειας και υγιεινής στο σχολείο, πρέπει να παραμένει αναμμένη.

Οι δρόμοι της κοινής δράσης των εκπαιδευτικών σωματείων με τις ενώσεις και τους συλλόγους γονέων, με τους μαθητές, με τις σχολικές καθαρίστριες και όλους τους εργαζόμενους χρειάζεται να διευρυνθούν.

Οσο οι διεκδικήσεις μας θα θέτουν πιο επιτακτικά στο επίκεντρο τις ανάγκες του σήμερα, το ποια πολιτική μπαίνει εμπόδιο στην ικανοποίησή τους, όσο φωτίζεται ο δρόμος επίλυσης των προβλημάτων και ικανοποίησης των αναγκών μας, τόσο οι αγώνες που είναι σε εξέλιξη θα αποκτούν συνέχεια και αντοχή, θα μπορούμε και στην πράξη να καθυστερούμε, ακόμα και να ακυρώνουμε την εφαρμογή αντιλαϊκών μέτρων, να έχουμε νίκες.

Ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία, γιατί έχουμε το δίκιο με το μέρος μας. Και αυτό δεν είναι λίγο!

Του Σπύρου ΜΑΡΙΝΗ*
*Ο Σπύρος Μαρίνης είναι μέλος του Τμήματος Παιδείας και Ερευνας της ΚΕ του ΚΚΕ

Πέντε χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το δημοψήφισμα τις 5ης Ιουλίου 2015.

Πέντε χρόνια από τη ημέρα που ο περήφανος Ελληνικός λαός-σε πείσμα των καιρών και παρά την κατατρομοκράτηση από τα πανελλαδικής εμβέλειας ΜΜΑ(Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης), από ολόκληρο το μέχρι τότε Μνημονιακό Τόξο, από την εγχώρια και ξένη παρασιτική ολιγαρχία και από τους τρομοκράτες-Ευρωπαϊκούς θεσμούς- έγραψε μία από τις ενδοξότερες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας του.
Πέντε χρόνια από τη γενναία απόφαση του λαού αυτού, να πάει κόντρα σε όλους αυτούς που τον τρομοκρατούν και τον καταδυναστεύουν δέκα χρόνια τώρα δείχνοντας με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο ότι θέλει ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά του, για τις επόμενες γενιές.

Οι ελπίδες του ελληνικού λαού καταπατήθηκαν λίγες μέρες αργότερα από τον δημιουργό τους και το επιτελείο του μη μπορώντας να αντέξουν το βάρος μιας ιστορικής και επωφελούς απόφασης για τη χώρα και τους συμπολίτες τους.
Σήμερα, πέντε χρόνια αργότερα, όλος εκείνος ο λαός, ολόκληρο εκείνο το 61,31% εκπροσωπείται εδώ και ένα χρόνο εντός του Ελληνικού Κοινοβουλίου από 9 αξιόλογους ανθρώπους και εκτός αυτού από εκατοντάδες άλλους ανά την επικράτεια που προσπαθούν καθημερινά να τιμούν εκείνη την απόφαση της 5ης Ιουλίου 2015.
Όλοι εμείς οι πιστοί στρατιώτες της απόφασης εκείνης, καλούμε τους συμπολίτες μας σε παλλαϊκή συστράτευση και συμπόρευση για την αποτροπή του 5ου μνημονίου που ετοιμάζει η σημερινή κυβέρνηση στη βάση μιας κοινά αποδεκτής συμφωνίας επί συγκεκριμένων σημείων.

Ήρθε η ώρα για μια Πολιτική Επανάσταση βασισμένη στο ΟΧΙ του δημοψηφίσματος του 2015 για να σωθεί και να ανακτηθεί η αξιοπρέπεια του Ελληνικού λαού.

sinidisi.gr

Η απαγόρευση εισόδου των Σέρβων στη χώρα θα ισχύσει από τα ξημερώματα της Δευτέρας – Σε ποιες περιπτώσεις επιτρέπεται η διέλευση – «Πολλοί Σέρβοι τουρίστες θετικοί στον ιό» ανέφερε ο υπουργός Εμπορίου και Τουρισμού της γειτονικής χώρας

Η ραγδαία αύξηση κρουσμάτων κορωνοϊού στη γειτονική Σερβία ανησυχεί την ελληνική κυβέρνηση. Σε αυτό το πλαίσιο, σύμφωνα με όσα έκανε γνωστά η αναπληρώτρια Κυβερνητική Εκπρόσωπος Αριστοτελία Πελώνη, αναστελλεται από τα ξημερώματα της Δευτέρας 6 Ιουλίου μέχρι και τις 15 Ιουλίου η διέλευση Σέρβων πολιτών από όλα τα σημεία εισόδου της Ελλάδας.

Η σχετική ενημέρωση αναφέρει πως «η κυβέρνηση, σε συνεργασία με τους ειδικούς, παρακολουθεί στενά και θα συνεχίσει καθημερινά να το πράττει, την εξέλιξη των επιδημιολογικών κύκλων στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στις υπόλοιπες χώρες του κόσμου.

Στο πλαίσιο αυτό, η Ελλάδα, σε συνεργασία με τους εταίρους της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, διατηρεί το δικαίωμα να αναθεωρεί την πολιτική της. Με βάση την ανάλυση των επιδημιολογικών δεδομένων αποφασίστηκε η αναστολή, από τη Δευτέρα, 06/07/2020, ώρα 06:00 π.μ. και μέχρι τις 15/07, της πρόσβασης υπηκόων της Σερβίας στην Ελλάδα, από όλα ανεξαιρέτως τα σημεία εισόδου. Μόνη εξαίρεση οι ουσιώδεις λόγοι διέλευσης.

Η κυβέρνηση, σε συνεργασία με τις αρμόδιες υπηρεσίες, αναλύει και αξιολογεί συνεχώς τα δεδομένα, ώστε το άνοιγμα στους ξένους επισκέπτες να γίνει χωρίς εκπτώσεις στη δημόσια υγεία».

Επιβεβαιώνουν οι Σέρβοι

Ο υπουργός Εξωτερικών της Σερβίας Ίβιτσα Ντάτσιτς δήλωσε στο πρακτορείο ειδήσεων Τανγιούγκ ότι από αύριο στις έξι η ώρα το πρωί η Ελλάδα κλείνει τα σύνορα για τους πολίτες της Σερβίας. «Το γραφείο του Έλληνα πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη ενημέρωσε την πρεσβεία της Σερβίας στην Αθήνα ότι η Ελλάδα θα κλείσει από αύριο τα σύνορα της για τους πολίτες της Σερβίας εκτός από εξαιρετικές περιπτώσεις που θα υπάρχει ειδική άδεια» ανέφερε στο σερβικό πρακτορείο ειδήσεων ο Ίβιτσα Ντάτσιτς.

Ο ΥΠΕΞ της Σερβίας κάλεσε τους πολίτες που προγραμμάτιζαν να ταξιδέψουν για την Ελλάδα να μην το πράξουν για να μην ταλαιπωρηθούν.

Ο υπουργός Εμπορίου και Τουρισμού Ράσιμ Λιάγιτς δήλωσε στο ιδιωτικό τηλεοπτικό δίκτυο Ν1 ότι «η Ελλάδα κλείνει τα σύνορα εξαιτίας της επιδημιολογικής κατάστασης στην Σερβία και με δεδομένο ότι βρέθηκαν θετικοί στον κορωνοϊό πολλοί Σέρβοι τουρίστες».

protothema.gr

«Το επόμενο 6μηνο θα τακτοποιήσουμε το εκλογικό σύστημα της Αυτοδιοίκησης γιατί η απλή αναλογική στην ιδεοληπτική της εφαρμογή παρά λίγο να διαλύσει τους Δήμους και τις Περιφέρειες» αυτά ανέφερε ο Υπουργός Εσωτερικών σε πρόσφατη συνέντευξή του και πρόσθεσε μάλιστα ότι «ήταν πολύ θετικά τα στοιχεία του προηγούμενου συστήματος αλλά θα το συζητήσουμε με τους ανθρώπους της Αυτοδιοίκησης».

Κάπως έτσι όχι μόνο σε επίπεδο κοινοβουλίου, αλλά και στο επίπεδο της Αυτοδιοίκησης μόλις συμπληρωθεί ένας χρόνος από την ανάληψη των καθηκόντων των δημοτικών αρχών, θα ξεκινήσει η συζήτηση περί εκλογών με τα νέα δεδομένα που βάλει η Κυβέρνηση. Ούτως ή άλλως σε πολλούς δήμους, λόγω του ισχύοντος συστήματος, που σε αρκετούς δήμους έφερε συνεργασίες, οι περισσότεροι προβλέπουν πως μετά τη διετία θα αρχίσουν οι ζυμώσεις για τις επόμενες εκλογές. Ζυμώσεις που θα γίνουν με τα στάνταρτ ενός άλλου εκλογικού συστήματος.

Η αλήθεια είναι πως η απλή αναλογική δεν ξέρουμε πως ακριβώς θα λειτουργούσε σε επίπεδο κυβερνησιμότητας, αν η Κυβέρνηση δεν είχε φέρει πριν ένα περίπου χρόνο σειρά μεγάλων και σημαντικών αλλαγών στη λειτουργία των οργάνων της Αυτοδιοίκησης.

Η ύπαρξη και μόνο τόσων αλλαγών δείχνει ότι η απλή αναλογική μάλλον θα είχε προκαλέσει δυσάρεστες εκπλήξεις στη λειτουργία των δήμων. Σίγουρα χρειάζεται ένα άλλο σύστημα, με καλύτερη κυβερνησιμότητα.

Όμως η συζήτηση για το εκλογικό σύστημα, που αργά ή γρήγορα θα ανοίξει, αν και αναγκαία, θα μεταφέρει το κέντρο βάρους μακριά από τα πραγματικά προβλήματα των τοπικών κοινωνιών.

Εφημερίδα “Συνείδηση”

sinidisi.gr