Ουκρανία:Η δασκάλα Νίνα Τοπάλοβα, διδάσκει ελληνικά στο δημοτικό σχολείο του χωριού Τσερμαλίκ της ανατολικής Ουκρανίας που βρίσκεται στη ζώνη του πυρός
Λίγες ώρες πριν από την ρωσική εισβολή συνομιλήσαμε μαζί της, ωστόσο οι ελπίδες της για διατήρηση της ειρήνης στην περιοχή όπως όλα δείχνουν διαψεύστηκαν, αφού ο Ρώσος πρόεδρος διέταξε την στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία η οποία βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Ο ελληνισμός και η καθημερινότητα στο χωριό Τσερμαλίκ
Αν και είναι επικίνδυνο επιμένω να πηγαίνω και θα συνεχίζω να πηγαίνω για να κάνω τη δουλειά μου. Να μαθαίνω τα ελληνικά στα παιδιά που αισθάνονται την Ελλάδα ως την χώρα καταγωγής των προγόνων τους
«Όταν μπαίνω μέσα στην τάξη και ρωτώ τα παιδιά: ”Παιδιά όσοι είναι Ελληνικής καταγωγής να σηκώσουν το χέρι τους’‘, σηκώνουν σχεδόν όλα με περηφάνια το χέρι τους. Γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου, χορεύουμε χορούς της Πατρίδας μας. Είμαστε περήφανοι που είμαστε Έλληνες».
Με αυτά τα λόγια η Ελληνικής Καταγωγής Νίνα Τοπάλοβα, δασκάλα Ελληνικών στο δημοτικό σχολείο του Τσερμαλίκ, το οποίο απέχει μόλις τρία χιλιόμετρα από τον ποταμό Κάλμιους, τα φυσικά σύνορα με την περιοχή του Ντομπάς, περιγράφει την μία όψη της καθημερινότητα της ίδιας και των 53 μαθητών της στο μικρό σχολείο.
Η άλλη όψη που βιώνει τόσο η ίδια όσο και η μαθητές της είναι ο φόβος.
Από το 2014 όταν και άρχισαν οι εχθροπραξίες στην περιοχή, είναι πολλές οι φορές που οι βομβαρδισμοί και οι πυροβολισμοί διακόπτουν το μάθημα και η Νίνα Τοπάλοβα με τους μαθητές της τρέχουν για να καλυφθούν στα πρόχειρα καταφύγια. Μάλιστα μία φορά μια σφαίρα ελεύθερου σκοπευτή έσπασε το τζάμι και καρφώθηκε στον τοίχο ενός τμήματος του σχολείου.
«Αυτές τις ημέρες εμείς οι κάτοικοι ζούμε φυσιολογικά. Αλλά όταν παρακολουθούμε την επικαιρότητα ξυπνά ο φόβος μέσα μας για νέο κύκλο αίματος. Ειδικά μετά την υπογραφή της αναγνώρισης των δύο κρατιδίων φοβόμαστε ακόμα περισσότερο», συμπληρώνει η εκπαιδευτικός που διδάσκει ελληνικά στη γραμμή του πυρός.
«Ανησυχώ ως μητέρα και ως δασκάλα»
Όπως εξηγεί η Νίνα Τοπάλοβα η ανησυχία εντείνεται μέρα με την ημέρα τόσο για την οικογένεια της όσο και για τους μαθητές της, καθώς η κατάσταση στην περιοχή είναι οριακή και μία σπίθα αρκεί για να ξεσπάσει γενικευμένη σύρραξη
«Τι να σας πω; Εγώ σαν ένας απλός άνθρωπος, μητέρα δύο παιδιών και δασκάλα φοβάμαι. Οι συγγενείς μου, που μένουν στη γραμμή ανησυχούν και εγώ φυσικά ανησυχώ για τη ζωή τους. Αλλά ελπίζουμε ότι όλα θα πάνε καλά και η λύση θα βρεθεί, χωρίς να γίνει πόλεμος και να χαθούν ανθρώπινες ζωές. Εμείς σε αυτό πιστεύουμε».
«Εχθροπραξίες από το 2014»
«Από το 2014 έχουμε συνεχώς προβλήματα. Γίνονταν βομβαρδισμοί πολύ κοντά στο σχολείο μας. Έπεφταν σφαίρες μέσα στο κτίριο. Τρέχαμε να κρυφτούμε στα καταφύγια. Αυτά μέχρι στιγμής δεν έχουν συμβεί σε αυτή την κρίση. Βέβαια μερικές φορές ακούγονται πυροβολισμοί αλλά πλέον το συνηθίσαμε. όσο και εάν αυτό ακούγεται παράξενο», εξηγεί η εκπαιδευτικός.
Η Νίνα Τοπάλοβα περιγράφει και τα χαρακτηριστικά του πληθυσμού Ελληνικής καταγωγής που ζει στην ευρύτερη περιοχή του Ντομπάς, στην ανατολική Ουκρανία, ο οποίος μιλά την Ουκρανική αλλά και την Ρωσική γλώσσα και βέβαια αισθάνεται περήφανος για την Ελληνική καταγωγή του.
«Είναι λίγο σύνθετο να καταλάβουν οι κάτοικοι που ζουν μακριά από την περιοχή μας το τι ακριβώς συμβαίνει. Καταρχάς αξίζει να πούμε ότι ο ελληνισμός δεν έχει σύνορα. Εμείς εδώ στην περιοχή του Ντομπάς, την ευρύτερη περιοχή, ανήκουμε στην Ανατολική περιοχή της Ουκρανικής επικρατείας. Όμως μιλάμε την ρωσική γλώσσα. Δηλαδή μεταξύ μας καθημερινά μιλάμε ρωσικά. Όμως στα σχολεία, στις δημόσιες υπηρεσίες και στα επίσημα έγγραφα η γλώσσα μας είναι η ουκρανική.
Γνωρίζουμε όλοι την Ουκρανική γλώσσα αλλά μεταξύ μας μιλάμε Ρωσικά. Το κράτος μας όμως είναι η Ουκρανία. Η περιοχή μας είναι η Ουκρανία και όλοι καταλαβαίνουμε ότι είναι περιοχή της Ουκρανίας. Δεν είναι ρωσικά τα εδάφη. Εγώ συγκεκριμένα είμαι Ουκρανή με ελληνικές ρίζες, αλλά μιλάω την ρωσική γλώσσα και κατάγομαι από το χωριό, στο οποίο πηγαίνω δύο φορές την εβδομάδα για να μάθω τα παιδιά Ελληνικά. Αν και είναι επικίνδυνο επιμένω να πηγαίνω και θα συνεχίζω να πηγαίνω για να κάνω τη δουλειά μου. Να μαθαίνω τα ελληνικά στα παιδιά που αισθάνονται την Ελλάδα ως την χώρα καταγωγής των προγόνων τους»
πηγή: iefimerida.gr
