του Γιώργου Βαρεμένου*
Ήταν πριν τον σεισμό που μετέτρεψε σε ερείπια πολλά μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς στην περίφημη κοιλάδα της Κατμαντού. Όπως έγραψε τότε ο τύπος, ο σεισμός διήρκεσε ένα λεπτό και εξαφάνισε ιστορία αιώνων. Κατεβαίνοντας στο αεροδρόμιο, βλέπω την ταμπέλα που με καλωσορίζει στην χώρα με το ψηλότερο βουνό και τον κοντύτερο άνθρωπο στον κόσμο. Από ένα παρατηρητήριο στα περίχωρα της Κατμαντού, τα Ιμαλάια -η στέγη αυτού του μάταιου κόσμου, που έχει δει τόσα και τόσα και τώρα βιώνει μία πανδημία- φαίνεται να τρυπούν τον ουρανό για να χαθούν στο απέραντο σύμπαν. Στον κοντύτερο άνθρωπο του κόσμου δεν είχα την τιμή να συστηθώ.
Προχωρώντας στους σκονισμένους δρόμους στις παρυφές της πόλης, έχω την αίσθηση ότι θα με πάρει η μυρωδιά εκείνων που κάπνιζαν τα παιδιά των λουλουδιών και οι άλλοι φυγάδες του καταναλωτισμού της Δύσης, που είχαν μετατρέψει την Κατμαντού σε πρωτεύουσά τους. Αναζητώντας μία άλλη πνευματική διάσταση, απέναντι στον άκρατο υλισμό της Αμερικής. Το ζεν του βουδισμού, αντί για το στρεσογόνο κυνήγι του πλουτισμού, που επέβαλε ο θεός του δολαρίου. Σε όποιον έρχεται από δυτικά, η αναγκαστική λιτότητα της φτώχειας και η νωχέλεια της Ανατολής, μέσα σ’ ένα σκηνικό βουδιστικών μνημείων, ασκούν μία γοητεία.
Κάθε βράδυ, τα φώτα άναβαν σε ορισμένες περιοχές και στις άλλες σκοτάδι. Όταν αυτό συνέβαινε στο κέντρο με τα άπειρα μαγαζάκια του ενός τετραγωνικού και το φως των κεριών στους στενούς δρόμους, μεταφερόσουν σ’ έναν άλλον κόσμο, μακρυά από τις κατάφωτες βιτρίνες των δυτικών μεγαλουπόλεων, που στην περίοδο των γιορτών μετατρέπονται σε φανταχτερούς ναούς της κατανάλωσης.
Την παραμονή της πρωτοχρονιάς, ένα ταξί με οδήγησε στην πόλη Ποκάρα, που δεν απέχει πάνω από 200 χλμ. από την Κατμαντού, αλλά μέσα από τους φιδογυριστούς και απόκρημνους δρόμους είναι ένα πραγματικό ταξίδι. Στην άκρη μιάς γαλήνιας λίμνης, της Πέουα Ταλ, όπου οι βάρκες είναι και μέσα συγκοινωνίας, ενώ ακριβώς από πάνω ορθώνεται η περίφημη οροσειρά της Αναπούρνα, ιερό τέμενος των ορειβατών. Από την μία το μεγαλείο των προσπαθειών για την κατάκτηση των κορυφών και από την άλλη ο ακατανόητος για μένα ανταγωνισμός για την πρωτιά, που πολλές φορές είναι, μαζί με την υπερπροσπάθεια, ο δρόμος που οδηγεί στην θυσία.
Η Ποκάρα θεωρείται κοιτίδα της παραδοσιακής μουσικής και φημίζεται για τις μουσικές της μπάντες, όπως και για την ποιότητα των σχολείων της. Ένας μπόμπιρας που μιλάει αγγλικά και μου συστήνει την πόλη του, μου εκμυστηρεύεται ότι το όνειρό του είναι να σπουδάσει στο Παρίσι. Πουθενά αλλού!
Το βράδυ της παραμονής, όλο το μυστικό είναι στον δρόμο και στα μαγαζιά, όπου συρρέει κόσμος. Οργανοπαίκτες από τα γύρω χωριά κατηφορίζουν στην πόλη και όσοι πιστοί προσέρχονται στο πανηγύρι. Και όντως, δεν απαρνηθήκαμε την πίστη μας στο ποτό και τον χορό. Άνθρωποι ανεπιτήδευτοι, με την χαρά της διασκέδασης στο πρόσωπο και, από ‘κεί και πέρα, ό,τι προαιρείσθε….
Μία αυθεντική έκφραση της προσπάθειας του ανθρώπου να μετατρέψει την μελαγχολία για τον χρόνο που χάνεται σε χαρά και γλέντι για τον καινούργιο χρόνο. Άλλωστε, ο χρόνος είναι ενιαίος και οι άνθρωποι τον διαιρούν για να συνεννοηθούν και να τοποθετηθούν μέσα στην αέναη ροή του.
Το επόμενο πρωί, η λίμνη κάτω από τα Ιμαλάια ήταν ήρεμη και νωχελική και κάποιοι πιο τολμηροί ανέβηκαν να την απολαύσουν με το αλεξίπτωτο πλαγιάς, διότι η πόλη θεωρείται το καλύτερο σημείο στον κόσμο γι’ αυτό το σπορ.
« Όταν κοιτάς από ψηλά / μοιάζει η γη μια ζωγραφιά / και συ την πήρες σοβαρά / και συ την πήρες σοβαρά.»
* Ο Γ. Βαρεμένος είναι βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας και αναπληρωτής τομεάρχης Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ
agrinionews.gr
