Χθες συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τις περσινές αυτοδιοικητικές εκλογές (το δεύτερο γύρο τους) και ένα χρόνο μετά –όπως λίγο – πολύ ήταν αναμενόμενο- ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει. Δύσκολα βέβαια τα πράγματα αλλάζουν ραγδαία μέσα σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα, εξάλλου η ροή της… ιστορίας έχει δυναμικό χαρακτήρα και δημιουργούνται νέα προβλήματα, που αλλάζουν τις προτεραιότητες. Μια τέτοια περίπτωση είναι φυσικά και η πανδημία του κορονοϊού, που αναπάντεχα μας προέκυψε. Όμως ένα χρόνο μετά μπορεί κανείς με ευκολία να διαπιστώσει ότι ελάχιστα πράγματα έχουν γίνει, ώστε να δημιουργηθεί μια βάσιμη ελπίδα πως οι προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν προεκλογικά θα εκπληρωθούν.
Στη τοπική ειδησεογραφία στη Δυτική Ελλάδα και στην Αιτωλοακαρνανία –υποθέτω και στην υπόλοιπη ελληνική περιφέρεια- κυριαρχούν «ειδήσεις» για τις συσκέψεις και τις επαφές των αυτοδιοικητικών στα διάφορα υπουργεία, για τα εμπόδια των μεγάλων έργων που δεν υποχωρούν και στην καλύτερη των περιπτώσεων «ειδήσεις» για εντάξεις έργων σε διάφορα χρηματοδοτικά προγράμματα. Ας δούμε μερικά ενδεικτικά παραδείγματα εμβληματικών έργων. «Πατρών – Πύργου»: «κολλημένη» στην κατάτμηση και στην αντιπαράθεση ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ και για τους «καλογρίτσες» της Αριστεράς και της Δεξιάς.
«Άκτιο – Αμβρακία»: «κολλημένο» στα δικαστήρια εξ’αιτίας των προβληματικών αποφάσεων της Επιτροπής Ανταγωνισμού για το καρτέλ των εργολάβων. «Φυσικό αέριο»: Προβληματισμός για τη βιωσιμότητα του σχεδίου από τον επιχειρηματικό κόσμο και εσχάτως εμπόδια από τη στάση δημάρχου Πατρέων Κώστα Πελετίδη.
Ας δούμε όμως ενδεικτικά και μερικά μικρότερα έργα. «Σύνδεση Λευκάδας με Βόνιτσα και Άκτιο» (έργο 50 εκατ. ευρώ): Περισσότερο από τρία χρόνια για να συμβασιοποιηθεί το έργο. Ώριμες μελέτες για να γίνουν έργα 20 εκατ. ευρώ στη Λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου περιμένουν εδώ και πέντε χρόνια την ένταξή τους σε πρόγραμμα που μέχρι πριν λίγους μήνες είχε απορρόφηση κάτω από 20%. Τρία χρόνια περίμενε ο δήμαρχος Αγρινίου για να εγκριθεί η κυκλοφοριακή μελέτη για την επέκταση των πεζοδρόμων. Περίπου τόσο περίμενε και ο δήμος της Ναυπάκτου για να εγκριθεί η μετατροπή ενός και μόνο δρόμου σε οδό ήπιας κυκλοφορίας.
Με αυτούς φυσικά τους ρυθμούς χελώνας κανείς δεν μπορεί να έχει υψηλές προσδοκίες… Και όσα καλές και αν είναι οι προθέσεις των αυτοδιοικητικών, όσο τέλεια κι αν έχουν σχεδιάσει τα πράγματα –που δεν συμβαίνει πάντα- για να αλλάξουμε ταχύτητα απαιτείται ένας ευρύτερος συντονισμός με την εκτελεστική -νομοθετική εξουσία. Πράγμα που φαίνεται ότι δεν υπάρχει στο βαθμό που απαιτείται.
Η οικονομική κρίση, που φέρνει η πανδημία του κορονοϊού επιτείνει την ανάγκη να γίνουμε ως Πολιτεία περισσότερο ικανοί, από τα Υπουργεία των Αθηνών μέχρι τον τελευταίο Δήμο της χώρας, στο να απορροφήσουμε κονδύλια. Πρόσφατα, πολλοί έσπευσαν –πριν υπάρξουν οριστικές αποφάσεις από τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης- να πανηγυρίσουν για την πρόταση της Κομισιόν αναφορικά με το Ταμείο Ανάκαμψης και τα δισεκατομμύρια που αυτό θα φέρει. Ας υποθέσουμε ότι είναι έτσι και πρόκειται τα επόμενα χρόνια να έχουμε στη διάθεσή μας ένα έκτακτο επιπλέον του τακτικού ΕΣΠΑ. Εδώ με το ζόρι δεν μπορούμε να απορροφήσουμε τα τακτικά κονδύλια και κάθε φορά χρησιμοποιούμε την τριετή παράταση μπας και προλάβουμε την απώλεια κονδυλίων. Πως λοιπόν με τόσες παθογένειες και τόση γραφειοκρατία θα καταφέρουμε να αξιοποιήσουμε ένα δεύτερο ΕΣΠΑ και μάλιστα χωρίς να υπάρχει σαφές σχέδιο;
Δημήτρης Παπαδάκης Εφημερίδα Συνείδηση
sinidisi.gr
