Γράφει ο Χαράλαμπος Ποσονίδης*
Όταν το Γενάρη , υποδεχόμασταν τη νέα χρονιά και ευχόμασταν όλοι για ένα ευοίωνο και ελπιδοφόρο έτος, ήταν πολύ δύσκολο να φανταστούμε τη λαίλαπα που θα πλημμύριζε τόσο αδυσώπητα σχεδόν όλη την ανθρωπότητα. Ακόμη και ο πιο ευφάνταστος νους και η πιο νοσηρή προφητεία δε θα μπορούσε να προβλέψει αυτό που θα επακολουθούσε και που έπληξε καίρια όλα τα επίπεδα του παγκόσμιου και εγχώριου ιστού, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτισμικά αλλά προπαντός ανθρωπιστικά.
Αποφεύγω να ασχοληθώ, διότι δεν είμαι ειδικός, με όποια σενάρια, υποθέσεις, συνωμοσίες οι οποίες έχουν όλο αυτό το διάστημα κατακλείσει τα διάφορα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι βέβαιο ότι οι ιστορικοί και οι ερευνητές του μέλλοντος θα μελετήσουν και θα δώσουν πολύ πιο ξεκάθαρες και λογικές απαντήσεις από αυτές που σήμερα , μέσα σε αυτή τη θολούρα των αστραπιαίων γεγονότων, προσπαθούν κάποιοι να δώσουν.
Αυτό όμως στο οποίο θα ήθελα να αναφερθώ, μετά από δύο μήνες παρακολούθησης αυτής της απρόσμενης επιδημίας, είναι τρία σημαντικά χαρακτηριστικά φαινόμενα που αναδύθηκαν στην Ελλάδα και τα οποία αποτελούν πλέον πραγματικότητα και δεν μπορούν να αμφισβητηθούν.
Το πρώτο και πιο σημαντικό είναι η υποδειγματική συμπεριφορά της πλειοψηφίας των Ελλήνων απέναντι στα μέτρα αντιμετώπισης του κορωνοϊού κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης διαδικασίας στους δύο αυτούς μήνες. Είναι ιδιαίτερα σπουδαία αυτή η πορεία όταν συγκρίνεται με τα αντίστοιχα στοιχεία (ίδια μέτρα, ίδιες ημερομηνίες λήψης αποφάσεων) με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες παρουσίασαν πολύ πιο δραματική εξέλιξη. Δε θα σταθώ να ανακαλύψω που οφείλεται αυτή η εθνική πειθαρχία και κατανόηση, η οποία κάποιοι την παρομοίασαν με αυτή που διακατείχε τους ‘Ελληνες σε αντίστοιχα κρίσιμα ιστορικά γεγονότα (Ελληνοϊταλικός πόλεμος, Εθνική Αντίσταση κ.α.) , αυτό αποτελεί έργο των κοινωνιολόγων, αλλά θα αναφερθώ στο πως αυτό χαρακτηρίστηκε από τους ξένους.
Τα τελευταία χρόνια αρκετοί διεθνείς οργανισμοί, φορείς και μέσα συχνά μιλούσαν υποτιμητικά για την Ελλάδα και τους κατοίκους της, ως τεμπέληδες, απείθαρχους και ως μη άξιους να είναι μέλη της Ε.Ε. Σήμερα όμως τα θετικά αποτελέσματα, οι αριθμοί και τα γραφήματα, τους ανάγκασαν σε μια στροφή 180 μοιρών και άρχισαν να αναφέρονται με κολακευτικά και επαινετικά σχόλια. («Κορωνοϊός: Το υποδειγματικό κράτος Ελλάδα ως προς την αντιμετώπιση του ιού» ARD-tagesschau.de, «Η Ελλάδα, από μαύρο πρόβατο, καλός μαθητής της Ευρώπης» Le Figaro « Ευχάριστη έκπληξη η Ελλάδα εν μέσω κορωνοϊού» New York Times)
Ανεξάρτητα της όποιας πορείας των εξελίξεων, η οποία δείχνει να είναι πρωτόγνωρη σε παγκόσμια κλίμακα, το γεγονός αυτό μας προκαλεί μια εθνική περηφάνια και ανάταση.
Το δεύτερο φαινόμενο, το οποίο επίσης χρήζει ιδιαίτερης αναφοράς, έχει να κάνει με την εξαιρετικά ευχάριστη κίνηση των πολιτών για άσκηση. Όταν στα τέλη Μαρτίου είχε αποφασιστεί με πιο τρόπο θα μετακινούνται οι Έλληνες κατά τη διάρκεια της καραντίνας, όλοι αυτοί που είχαν μάθει να γυμνάζονται καθημερινά, αισθάνθηκαν ότι θα περιοριστούν και η άθληση τους θα είναι δύσκολη. Και ο πλέον αισιόδοξος εραστής του αθλητισμού δε θα μπορούσε να φανταστεί την έκρηξη της «προσωπικής ατομικής άσκησης» που θα επακολουθούσε. Είτε τρέχοντας, είτε περπατώντας ή ποδηλατώντας, εκατοντάδες συμπολίτες μας καθημερινά πλημμύριζαν συγκεκριμένα σημεία της πόλης. Είναι βέβαιο ότι για αυτή την απρόσμενη αλλά ουσιαστικά χρήσιμη για κάθε άνθρωπο , δραστηριότητα μπορούν να δοθούν πολλές απαντήσεις στο τι την προκάλεσε. Αυτό όμως που θα πρέπει στο τέλος να αποκομίσουμε είναι να αντιληφθούμε τα σπουδαία οφέλη που κερδίζουμε και να συνεχιστεί και μετά το τέλος της κρίσης.
Η τρίτη περίπτωση αφορά την εκπαίδευση, τους δασκάλους και μαθητές. Πραγματικά για τη σχολική κοινότητα η απότομη διακοπή της εκπαιδευτικής διαδικασίας ήταν όχι μόνο μια πρωτόγνωρη και προβληματική εμπειρία αλλά γεννούσε πολλά ερωτηματικά για το πώς θα εξελίσσονταν τα πράγματα δεδομένο ότι δεν υπήρχε ένα σίγουρο σχέδιο με ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Η λύση της «εξ αποστάσεως εκπαίδευση»(ο όρος κατά τη γνώμη μου είναι καταχρηστικός με βάση τις παρούσες συνθήκες, πιο πολύ ταιριάζει ο όρος «επείγουσα εξ αποστάσεως διδασκαλία), φάνταζε αρκετά δύσκολη έως αδύνατη, ειδικά για την Πρωτοβάθμια Βαθμίδα Εκπαίδευσης. Το εγχείρημα φάνηκε να είναι πολύ δύσκολο όταν τις πρώτες μέρες οι πλατφόρμες υποστήριξης αδυνατούσαν να λειτουργήσουν σε κάποιο βαθμό. Πάλι όμως η ανθρώπινη βούληση , που τείνει στο μέσο μιας κρίσης, να αναδεικνύει ανώτερες δυνάμεις, επέτυχε κάτι που για άλλη μια φορά οι ειδικοί θα πρέπει να εξηγήσουν.
Περισσότεροι από 95.000 εκπαιδευτικοί και πάνω από 650.000 μαθητές κατάφεραν μέσα σε ένα μήνα να εφαρμόσουν μια μορφή επικοινωνίας είτε με τη σύγχρονη ή την ασύγχρονη μέθοδο. Ακόμη και οι πιο σκληροί επικριτές του σημερινού εκπαιδευτικού συστήματος, που πολλές φορές –δίκαια ή άδικα- καταφέρθηκαν για τα μέλη των σχολικών κοινοτήτων, δε θα περίμεναν αυτή την εξέλιξη. Ίσως δεν είχαν υπολογίσει ότι η σχέση που διέπει τον εκπαιδευτικό με τους μαθητές του έχει πολύ πιο βαθιές ρίζες από μια απλή διεκπεραιωτική και επαγγελματική διαδικασία. Ότι ο δάσκαλος υπάρχει και έχει οντότητα μέσα από τους μαθητές του. Και ότι τα παιδιά όσο και αν αυτό το διάστημα αισθάνονταν σα να έκαναν διακοπές , ανταποκρίθηκαν, με τα όποια μέσα και δυνατότητες διέθεταν, στο κάλεσμα των εκπαιδευτικών τους.
Το επόμενο χρονικό διάστημα θα δούμε ποια θα είναι η εξέλιξη αυτής της παγκόσμιας κρίσης και ανάλογα θα προσαρμόσουμε τη ζωή μας σε νέα δεδομένα. Αυτό όμως που θα πρέπει με αποφασιστικότητα, συναίσθηση και τόλμη είναι να αδράξουμε όλα αυτά τα θετικά στοιχεία που αναδείχτηκαν αυτές τις δύσκολες μέρες , να τα αξιολογήσουμε, να τα αναλύσουμε και να συνθέσουμε από αυτά όλες εκείνες τις δυνάμεις που μας κάνουν να αισθανόμαστε περήφανοι, ενωμένοι και γεμάτοι αισιοδοξία για το μέλλον, το δικό μας αλλά προπαντός των παιδιών μας.
«Ίσως το ποιοι είμαστε να μην έχει τόσο να κάνει
με το τι κάνουμε, αλλά με το τι είμαστε ικανοί
να κάνουμε όταν δεν το περιμένουμε.»
Jodi Picoult
*Εκπαιδευτικός
agrionionews.gr
