του ΣΠΥΡΟΥ ΤΑΓΚΑ
Ο άνθρωπος, αλήθεια, δεν είναι από σίδερο. Κουράζεται, λυγάει και όταν πιέζεται περισσότερο από το κανονικό, - καταρρέει κιόλας. Και τότε, δεν μπορεί, πλέον να κάνει τίποτε! Αυτή – τούτη η ενσυναίσθηση –η συνειδητοποίηση, δηλαδή, της αφεαυτού αδυναμίας του Ανθρώπου να αντιδράσει-, έχει «χαραχθεί» ξεκάθαρα, ήδη, όχι μόνο στα πρόσωπα των ειδικών, των γιατρών και του άλλου νοσηλευτικού προσωπικού που, εφόσον, βρίσκονται στην πρώτη γραμμή γνωρίζουν από «πρώτο χέρι» τι συμβαίνει, και τι μάχη οφείλει να δώσει ο κάθε ασθενής άνθρωπος για να επιβιώσει από την απειλή του ιού, αλλά, και όλων, σχεδόν, των πολιτών που επιμένουν με περίσκεψη και υπευθυνότητα να προβληματίζονται πάνω στις πρωτοφανείς απειλές και συνθήκες που αντιμετωπίζει –παγκόσμια πλέον-, ο παράγοντας Άνθρωπος και, επέκεινα, οι Ανθρώπινες Κοινωνίες…
Κι, αλίμονο, αυτό που έχει «χαραχθεί», δεν ομοιάζει και δεν είναι απλώς μια μεγάλη θλίψη. Είναι, περίσσια, διακριτός ο πόνος και η οδύνη που εκφράζεται παντού : είναι διακριτή (μέσα από τα βλέμματα απογοήτευσης και τον φέροντα σιωπηρό θρήνο)∙ η καθολική αίσθηση της Απώλειας! Και, βεβαίως, δεν μιλάμε εδώ για την «Απώλεια» που αισθάνεται ο κάθε άνθρωπος όταν χάνει κάτι πολύ αγαπημένο, αλλά, για την μορφή και την έννοια της Απώλειας που αισθάνεται κάποιος όταν συλλογίζεται και αντιλαμβάνεται λογικά ό,τι η μάχη που δίδεται δεν τελεσφορεί : είναι, εκ των ων ουκ άνευ, χαμένη ή, τέλος πάντων, είναι λίαν δύσκολο να κερδηθεί στην παρούσα συγκυρία. Αυτή, τελικά, η παραδοχή που παίρνει ξεκάθαρη μορφή στα πρόσωπα και τα βλέμματα∙ είναι, ίσως, και η μείζονα ζωτική παραδοχή που ο άνθρωπος και οι οργανωμένες, τουλάχιστον, -οι σύγχρονες Δυτικές Κοινωνίες, είχαν αστοχήσει, από καιρό, να κάνουν και να συμπεριλαμβάνουν στην ατζέντα των κρίσιμων θεμάτων που διαλέγονται…
Η παραδοχή, λοιπόν, της Απώλειας του Ανθρώπου (μέσα σε αυτόν τον Πολιτισμό, αυτή την πληθώρα αγαθών και τον ευδαιμονισμό στη σκέψη και το ευ ζην), ή της Κατά – Στροφής του Ανθρώπου (-από τον ίδιο τον Άνθρωπο ή από μέρος της Φύσης του Κόσμου) έρχεται, φευ, πολύ καθυστερημένα. Γι’ αυτό και αναστατώνει τόσο. Γι’ αυτό και συνθλίβει τόσο. Γι’ αυτό, τελικά, και πονάει τόσο. Η συνειδητοποίηση ό,τι υπό δυσμενείς συνθήκες, υπό συνθήκες έκτακτων γεγονότων και οριακών φαινομένων , ο Άνθρωπος εμφανίζεται «λίγος» και «μικρός», ώστε, να ανταπεξέλθει και να τα καταφέρει∙ επιφέρει συντριπτικό πλήγμα στις βάσεις που έχτισε και, δυστυχώς, συνεχίζει να χτίζει για να προχωρήσει. Η μέχρι τώρα πορεία του στον Κόσμο δοκιμάζεται πάλι συθέμελα και θα δοκιμαστεί χειρότερα, εφόσον, η τρέχουσα κρίση με βάση, ασφαλώς, την πανδημία και τον ιό, συνεχιστεί επί μακρώ. Τα πάντα μπορεί να επηρεαστούν, τα πάντα μπορεί να μετασχηματιστούν και (επειδή για πρώτη φορά στην ιστορία τα πράγματα συνειδητοποιούνται σε παγκόσμιο δίκτυο και επίπεδο και όχι κατά τόπους όπως σε άλλες περιόδους)∙ τα πάντα μπορεί να αλλάξουν. Η, έστω, καθυστερημένη παραδοχή ό,τι ο Άνθρωπος δεν είναι, τελικά, αυτός που θέλει να δείχνει και να φαίνεται (: ο τεχνικός, ο σιδερένιος και αδάμαστος) , αλλά, «λίγος» και «μικρός» -υποκείμενος σε μεγέθη που αστόχησε να εκτιμήσει ή τα υποεκτίμησε καταφανώς, θα τα κάνει, τουλάχιστον, να φαίνονται όλα πιο εύληπτα…
*ΜATRIX 24
photo credits: psychologynow.gr
