Του ΣΠΥΡΟΥ Χ.ΤΑΓΚΑ
Ως πόση υποκρισία πια στην πολιτική ζωή αυτού του Τόπου! Ο διορισμός ενός κάπως ηλικιωμένου ανθρώπου (…), στην θέση του Διοικητή του Γενικού Νοσοκομείου της Καρδίτσας∙ ήταν ικανός να τροφοδοτήσει έναν ολισθηρό κύκλο αντιπαράθεσης για τις αδιαφανείς διαδικασίες που λαμβάνουν χώρα στο δημόσιο. Θαρρείς, και κανένας σε αυτόν τον τόπο δεν γνωρίζει πώς και με ποιόν τρόπο γίνονται αυτές οι επιλογές!! Θαρρείς, και κανένας σε αυτόν τον τόπο δεν γνωρίζει ότι, ανέκαθεν, αυτά – τούτα τα οφίτσια (sic), είναι προνόμια, κυρίως, των πρωτευσάντων και ισχυρών σε σταυρούς βουλευτών∙ που μοιράζουν έμμισθες θέσεις σε κομματάρχες και άλλους συντελεστές της Πρωτιάς και της Νίκης,σαν αντίδωρο στον αγώνα που έκαναν!!! Σαν τον χαμαιλέοντα, λοιπόν, η πολιτική ζωή της χώρας∙ χώνει (καρφωτά), το κεφάλι κάτω από το έδαφος και κάνει πως δεν θέλει να δει την πραγματικότητα που, όμως, αυτή, η ίδια, με συνέχεια, συνέπεια και μόχθο περίσσιο έχει χτίσει…
Και τι έγινε θα διερωτηθεί τώρα ένας πιο έμπειρος και, ίσως, περισσότερο κυνικός παρατηρητής : «Τζερτζελές να γίνεται μεγάλε!» θα απαντήσει ο ίδιος.«Σε λίγο να δεις θα ξεχαστεί. Και αμέσως μετά θα επαναληφθεί από τους ίδιους ή ακόμη και απ’ αυτούς που κατήγγειλαν την πράξη ως «υπόγεια», «ύποπτη» και «σκοτεινή»!! Καθότι, οι «κομματάρχες» και οι «κολλητοί» δεν έχουν τέλος σε αυτό τον Τόπο∙ και πολιτική χωρίς κομματάρχες και κολλητούς δεν γίνεται : δεν πάει με τίποτα. Πενήντα (και) χρόνια, άλλωστε, μετά την έξυπνη, για την εποχή, έμπνευση του Αλ. Σακελλάριου και παραγωγή της ταινίας από την Φίνος Φιλμ «Υπάρχει και φιλότιμο» (1965),με τον «Μαυρογιαλούρο» (Κωνσταντάρα) και τον «Γκρούεζα» (Παπαγιαννόπουλο), οι οποίοι αποτύπωσαν με μοναδική επιτυχία εκείνο ακριβώς που συνέβαινε (και συμβαίνει), σε αυτό τον τόπο∙ εμείς εκείνο που αναζητούμε μακάριοι είναι, όχι να κοιτάξουμε τι άλλαξε ή δεν άλλαξε από τότε, αλλά, …να ξαναδούμε για πλάκα άλλη μια φορά το έργο…
Όθεν (με αυτόν τον φαύλο και στρεβλό τρόπο) γυρίζουμε και ξαναγυρίζουμε γύρω από τον ίδιον, άρρωστο και κακό εαυτό μας. Δηλαδή : Και «τρώμε τα σπλάχνα μας» και «τίποτα δεν αλλάζει»! Οποία εξυπνάδα∙ οποία καπατσοσύνη∙ κι οποία μαγκιά θα πρέπει να διερωτηθούμε, να ομολογήσουμε και να αποδεχτούμε όλοι μας. Καθότι, (ας γυρίσουμε άλλη μια φορά στην αρχαιότητα), αν την σωστή στιγμή δεν αποφασίσεις και δεν πεις εκείνο που είπε ο μεγαλύτερος και διασημότερος από τους προγόνους μας –ο Αλέξανδρος Γ’ ο Μακεδών, πώς «ότι δεν λύεται κόπτεται» τότε το πρόβλημα «μπλέκεται» και «κομποδιάζει» τόσο πολύ, ώστε, μένει άλυτο εις τον αιώνα τον άπαντα! Καλή ώρα το δικό μας, με τις επιλογές του προσωπικού (και άλλων τινών) στο χώρο της δημόσιας διοίκησης και, άρα, της διαχείρισης της δημόσιας διοίκησης που, εφόσον, ήταν «εθνική συνεννόηση» να ΜΗΝ λυθεί τότε που έπρεπε να λυθεί (με την απαρχή, σχεδόν, της δημιουργίας του ελληνικού κράτους – λάφυρο), θα μας συνοδεύει ως «εξάρτηση» και «κακιά αρρώστια» για πάντα. Εκτός, βέβαια, και αν εμφανιστεί απρόβλεπτα ένας… νέος Αλέξανδρος και κάνει, εντελώς λογικά, αυτό που είναι να κάνει…
*Μatrix 24
