Η αυριανή επέτειος του Πολυτεχνείου θα αποτελέσει σε συνδυασμό με την τρέχουσα ιστορία για την κατάργηση του λεγόμενου πανεπιστημιακού ασύλου μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, για να βγει ξανά στο προσκήνιο, μέσω (απευκταίων βέβαια) επεισοδίων, ο εμφύλιος που συνεχίζει να πάλλεται μέσα μας. Το μήνυμα του Πολυτεχνείου και το αν είναι επίκαιρο -όπως λέει το κλισέ- δεν το ξέρω. Και δεν το ξέρω, γιατί υποτίθεται ότι τα σημαντικά ιστορικά γεγονότα, που τα τιμούμε επετειακά, έχουν κάτι να μας διδάξουν για το μέλλον. Πως όμως να διδαχθούμε κάτι για το μέλλον, όταν έχουμε χάσει εντελώς τον προσανατολισμό μας;
Οι εξεγερμένοι φοιτητές απέναντι στα τανκς της Χούντας φώναζαν «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Το ζητούμενο βέβαια είναι αν στη συνέχεια όλα αυτά έγιναν πράξη. Τα χιλιοειπωμένα πως στα χρόνια της Μεταπολίτευσης ανά περιόδους οι υπουργοί επιλέγονταν ανάλογα με το ποιος είχε φάει τις περισσότερες σφαλιάρες επί Χούντας δεν αξίζει κανείς να τα επαναλάβει. Ούτε βέβαια για την κατάληξη «επαναστατών», όπως η Μαρία Δαμανάκη, που έγιναν πιο συστημικοί κι απ’ τους συστημικούς. Το ενδιαφέρον είναι να σταθούμε συνολικά στη Γενιά του Πολυτεχνείου, όχι των πολιτικών του Πολυτεχνείου, αλλά συνολικά σε αυτή τη γενιά μέσα στην ελληνική κοινωνία.
Η Γενιά του Πολυτεχνείου, η κρίσιμη μάζα της μέσα στην κοινωνία, προφανώς όχι όλοι, επέδειξε δυστυχώς τα ίδια ακριβώς κουσούρια με την γενιά των πολιτικών του Πολυτεχνείου. Και κυρίως δεν κατάφερε να προβάλλει καμία απολύτως αντίσταση στην ηθική πρωτίστως άλωση από τους πολιτικούς του Πολυτεχνείου. Επειδή μετά την πτώση της Χούντας για πρώτη φορά ο αριστερός και ο κομμουνιστής δεν είχαν απολύτως τίποτα να φοβηθούν, το Πολυτεχνείο έγινε σύμβολο μεγαλύτερο από αυτό που ήταν στην πραγματικότητα και κυρίως έγινε το τέλειο καμουφλάζ και η κολυμπήθρα του Σιλωάμ για τα ανομήματα των πολιτικών που ακολούθησαν.
Οι πολιτικοί της Γενιάς του Πολυτεχνείου κατάφεραν να αλώσουν και να διαβρώσουν τα πάντα. Με πρώτα από όλα τα θύματά τους, την Παιδεία. Ακολούθησαν η Δημόσια Διοίκηση, η Οικονομία κτλ. Όσο για το «Ψωμί» τα πακέτα Ντελόρ, τα ΜΟΠ, τα ΕΣΠΑ «φαγώθηκαν» από τους επιτήδειους και βεβαίως για το λαό ή καλύτερα για τους κομματικούς στρατούς περίσσευε ο διορισμός στο Δημόσιο και οι αγροτικές επιδοτήσεις. Προϊόντος του χρόνου βέβαια όλα αυτά υιοθετήθηκαν από τους υποτιθέμενους «δεξιούς» ή «φιλελεύθερους» και έτσι έγιναν καρκίνος. Το χειρότερο όλων ίσως είναι ότι ένας ολόκληρος λαός εκπαιδεύτηκε, εθίστηκε στη λογική της ήσσονος προσπάθειας και έτσι σταμάτησε να μοχθεί και να αγωνίζεται. Εφευρέθηκε ο ελληνικός… ο πλάγιος, ο λαμογίστικος τρόπος για να τα καταφέρει κανείς στη ζωή. Και το ενδεικτικότερο παράδειγμα για τα κουσούρια της Γενιάς του Πολυτεχνείου και της ηθικής της κατάπτωσης είναι το ασφαλιστικό : η κλοπή του μέλλοντος των παιδιών τους. Συντάξεις από τα 50 ή και πιο κάτω χωρίς να ανταποκρίνονται στις ασφαλιστικές τους εισφορές που είχαν πληρώσει, υποθήκευσαν ουσιαστικά το μέλλον των παιδιώντους . Τρανή απόδειξη ότι τα παιδιά και τα εγγόνια της Γενιάς του Πολυτεχνείου στα χρόνια της κρίσης είτε ζούσαν με τις συντάξεις των παππούδων, είτε μετανάστευσαν.
Αυτός ο ιστορικός κύκλος άρχισε να κλείνει όταν η χώρα μπήκε στο ευρώ. Και θα είχε κλείσει με τη χρεοκοπία του 2010. Όμως το γεγονός ότι η χώρα διατηρήθηκε με τα «σωληνάκια» των μνημονίων στη «ζωή», έκανε μάλλον αυτό τον κύκλο να μην έχει κλείσει ακόμη. Ο λαϊκισμός που ζήσαμε στη διάρκεια της κρίσης, η άρνηση να δούμε τις δικές μας ευθύνες και η ευκολία του να ρίξουμε το ανάθεμα στους δανειστές, ήταν τα τελευταία όπλα της Γενιάς του Πολυτεχνείου, προκειμένου να μην αλλάξει ρότα η χώρα. Και δυστυχώς τα όπλα αυτά χτύπησαν διάνα…
Του Δημήτρη Παπαδάκη – Εφημερίδα Συνείδηση
sinidisi.gr
